Λαϊκισμός και θράσος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Ο λαϊκισμός κατά τους Cas Mudde  και Cristobal Rovira Kaltwasser είναι «ουσιαστικά μια πολεμική κραυγή για την αποδοκιμασία πολιτικών αντιπάλων και υπερβολικά ασαφής, που, επομένως, ταιριάζει σε όλους τους πολιτικούς». (Από το βιβλίο τους «Λαϊκισμός», έκδοση «Επίκεντρο»). Να προσθέσω ότι ο λαϊκισμός προϋποθέτει ασυνειδησία και θράσος, ιδιότητες με τις οποίες χαρακτηρίζονται πολιτικοί, που με κάθε τρόπο επιδιώκουν να κατακτήσουν την εξουσία και στη συνέχεια να την διατηρήσουν. Ο λαϊκισμός είναι επικίνδυνος για τη Δημοκρατία, όσο επικίνδυνος είναι ο καρκίνος για τον άνθρωπο. Δεν αντιμετωπίζεται εύκολα και όταν επικρατεί εξασθενεί τη Δημοκρατία και οδηγεί στην παρακμή την κοινωνία.

          Το άρθρο, που έγραψε η κα Όλγα Γεροβασίλη στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (8-10 Μαρτίου 2019, σελ. 9) χαρακτηρίζεται από λαϊκισμό. Κατασκευάζει ένα απάνθρωπο τέρας, το χαρακτηρίζει με όρους φορτισμένους πολιτικά, το περιγράφει με ασάφεια και  υποκρύπτει μιαν αόριστη και δυσεξήγητη απειλή.   Γράφει για ένα «νεοφασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παράγωγο του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού». Περιγράφει το «αποκρουστικό πρόσωπο της Άκρας Δεξιάς», που έχει «ως μοχλούς υπεράσπισης», μεταξύ των άλλων, « την απαξίωση του ρόλου της συλλογικότητας και της διεκδίκησης, την απαξίωση της χρησιμότητας και εγκυρότητας του πολιτικού λόγου…». Αυτή τη νεφελώδη απειλή οφείλει να αποκαλύψει ένα αόριστο « προοδευτικό, αντιφασιστικό μέτωπο», που θα αποτελούν οι υπό τον Αλ.  Τσίπρα και την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ «προοδευτικοί πολίτες του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας από την Κεντροδεξιά έως την Αριστερά…».

          Ανάλογα αόριστη και ασαφής είναι ο ορισμός που δίνει ο Νικ. Κοτζιάς για τους οπαδούς του: «Οι άνθρωποι του σύγχρονου μόχθου είναι οι άνθρωποι της Δημοκρατικής Παράταξης και εκείνη μπορεί να γίνει η δική τους πολιτική έκφραση». Στον λαϊκισμό δεν λέγονται μόνο αοριστίες, δεν κατασκευάζονται μόνο σκιάχτρα και τέρατα, λέγονται και προφανείς ανακρίβειες. Ο Υφυπουργός Εργασίας Αν. Πετρόπουλος απευθυνόμενος σε μαθητές από το βήμα της Βουλής ανέφερε ένα γεγονός και δύο στοιχεία, για να δείξει πόσο κακό έκαμε το μνημόνιο στους Έλληνες  κατά την «μνημονιακή» πενταετία 2010 – 2015. Οι άνθρωποι, είπε, τρώγανε από τους κάδους των απορριμάτων, η θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 18% και οι αυτοκτονίες έφτασαν στο 7,2%. Και τα τρία που ανέφερε ο Υφυπουργός ήσαν προκλητικά ανακριβή. Για το πρώτο, ο κ. υφυπουργός ονειρεύθηκε την εποχή της κατοχής και της κοινωνικής πραγματικότητας στις χώρες του ρεαλιστικού σοσιαλισμού. Ως προς τα δύο στοιχεία ο  Ανδρέας Δρυμιώτης στην «Καθημερινή» (9-10/3) απέδειξε με τους πραγματικούς αριθμούς την ανακρίβεια.

          Το  θράσος των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές, γιατί αυτά τα λένε όχι το 2014, αλλά σήμερα, όταν κυβερνάνε επί πέντε περίπου χρόνια, με απόλυτη υποταγή στους δανειστές, όταν με υπερηφάνεια ακολουθούν τις επιταγές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο θέμα των Σκοπίων και παντού, όταν έστυψαν τους Έλληνες οικονομικά,  όταν συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με ασπόνδυλα πολιτικά άτομα της λαϊκιστικής δεξιάς.-