Η λεηλασία της χώρας μας.

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.

                Η πατρίδα μας διέρχεται μεγάλη δοκιμασία. Η προσκόλλησή μας σε κομματικούς σχηματισμούς δεν μας επιτρέπει να ερευνήσουμε σε βάθος πώς φθάσαμε στο σημερινό κατάντημα και ποια τα γενεσιουργά αίτιά του. Ακόμη πιστεύουμε σε μεγάλο βαθμό ότι κάποια κυβερνητική μεταβολή, δηλαδή η ανάρρηση άλλου σχηματισμού στην εξουσία, θα συμβάλει καθοριστικά στην έξοδο της χώρας από την κρίση. Αυτό οφείλεται στη διαλαλούμενη από όλους τους σχηματισμούς μεγάλη ιδεολογική διαφορά μεταξύ τους. Αν και υπάρχουν πληθώρα απτών αποδείξεων ότι στη μεταϊδεολογική εποχή είναι αστείο να ομιλούμε για ιδεολογικές διαφορές, ο δημαγωγικός λόγος είναι αρκούντως πειστικός, ώστε να συγκρατεί σημαντικό μέρος των πολιτών σε συγκεκριμένους σχηματισμούς. Βέβαια δεν σημαίνει ότι οι μετακινούμενοι είναι και οι πλέον ενημερωμένοι και σοβαροί πολίτες, όπως δεν είναι σοβαροί οι πολιτικοί, που με τις μετακινήσεις τους έχουν υποβιβάσει τον πολιτικό μας βίο στο επίπεδο του αντίστοιχου ποδοσφαιρικού.

                Οι κομματικές παρωπίδες δεν επιτρέπουν στους λαούς, και όχι μόνο στον ελληνικό, να συνειδητοποιήσουν ότι με τις εκλογές επιλέγουν αυτοί μεταξύ των προεπιλεγμένων από το διεθνές σύστημα εξουσίας, εντολοδόχους. Γι’ αυτό και αντιδρούν πλείστοι όσοι στην επισήμανση αυτή με πείσμα και ιδιαίτερη καύχηση τονίζοντας: Ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει. Πέρα από το ότι το σύστημα νομής εξουσίας έχει πλείστες όσους μεθόδους καθοδήγησης των λαών, το πλέον σημαντικό είναι ότι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα το ποιος από τους δύο προτεινόμενους, που συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες, πιθανότητες θα εκλεγεί τελικά. Πάντως κατά κανόνα φαίνεται ποιον το σύστημα προτιμά κάθε φορά.

                Κάποια παραδείγματα καθιστούν πιο σαφή τα παραπάνω εκτεθέντα. Κατά τη δεκαετία του 1970 το όραμα της ενωμένης Ευρώπης ήταν ακτινοβόλο και σε πολλούς Έλληνες θέριεψε ο πόθος να καταστούμε ισότιμα μέλη της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Πιστεύουμε ακόμη ότι ήταν πράγματι σκοπός των πρωτεργατών η ειρηνική συνύπαρξη των λαών της ηπείρου μας στα πλαίσια της ειλικρινούς συνεργασίας και αλληλοβοήθειας; Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη συμπατριώτες μας, που, παρά τα όσα βλέπουν, δεν επιρρίπτουν ουδεμία ευθύνη για το κατάντημά μας στο διευθυντήριο των Βρυξελλών ή στους «θεσμούς», αλλά μόνο στους πολιτικούς που άσκησαν την εξουσία στη χώρα μας. Αλλά είναι πλέον εμφανέστατο ότι το διευθυντήριο εφαρμόζει πολιτική καθ’ υπαγόρευση από το τραπεζικό σύστημα, το οποίο ως μόνη έγνοια έχει την αύξηση των κερδών του και όχι τα δίκαια των λαών. Και όλοι, όσοι άσκησαν την εξουσία ήταν εκλεκτοί του συστήματος και τα συμφέροντα αυτού υπηρέτησαν. Είναι δυνατόν να αδυνατούσαν οι συμπατριώτες μας βιομήχανοι και οικονομολόγοι να αντιληφθούν ότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ θα ήταν η ταφόπλακα της βιομηχανίας μας; Ήταν δυνατόν να πιστεύουμε ότι όσα αποφάσιζαν οι «κουτόφραγκοι» σε θέματα πρωτογενούς παραγωγής ευνοούσαν την αύξησή της στη χώρα μας, ώστε να καταστούμε τροφοδότες των βιομηχανικών χωρών της Δύσης; Δεν αντιλαμβάνονταν, ως κουτοί, τις μικρές ή μεγαλύτερες απάτες μας στο θέμα των επιδοτήσεων, για αισχρούς ψηφοθηρικούς λόγους; Και εκείνοι γνώριζαν, αλλά ανέμεναν καρτερικά, και οι δικοί μας αντιλαμβάνονταν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες για τη χώρα μας, αλλά κινούνταν μικρόψυχα στον ορίζοντα της τετραετίας ή, το πολύ, οκταετίας.

                Γιατί έχασε ο κομματισμός σχηματισμός, που μας ενέταξε στην ΕΟΚ, ευθύς αμέσως τις εκλογές από τον άλλο με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»; Γιατί οι ηττημένοι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για τη χώρα εκ της κομμουνιστικής απειλής; Γιατί οι νικητές δεν είπαν ποτέ στον λαό ότι η επίπλαστη ευμάρεια, με την οποία αυτός αποκοιμήθηκε επί τριάντα έτη, δεν οφειλόταν στην αναδιανομή του εγχωρίου εισοδήματος στη βάση αρχών κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά στον αλόγιστο εξωτερικό δανεισμό. Και ο λαός τονίζει συνετά ότι οι νοικοκυραίοι τρώνε ξερό ψωμί και δεν δανείζονται. Δεν γνώριζαν ότι η συνεχής πτωτική πορεία των δεικτών παραγωγής, θα καθιστούσε κάποτε αδύνατη την αποπληρωμή των δανείων; Όχι μόνο αυτά γνώριζαν, αλλά διέπραξαν  ένα μεγαλύτερο κακό σε βάρος της χώρας. Μετέτρεψαν σε ναυαγοσωστικά των ναυαγών του ιδιωτικού τομέα τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις οποίες διαχειρίστηκαν οι δύο σχηματισμοί εξουσίας ως κομματικά φέουδα. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, λόγω των μυρίων κριμάτων του, και την ενορχηστρωμένη άγρια επίθεση κατά του κράτους, ως επιχειρηματία, από το διεθνές τραπεζικό σύστημα, έγινε πλέον ορατό με γυμνό οφθαλμό ότι οι πολιτικοί είχαν παραδώσει την εξουσία στο αδηφάγο κεφάλαιο. Στη διεξαγόμενη δίκη για σκάνδαλο δωροδοκίας πολιτικών προσώπων από γερμανική εταιρεία, ισχυρό κατά το παρελθόν πολιτικό πρόσωπο ομολόγησε ότι το κόμμα του έλαβε σημαντική βοήθεια για προεκλογική εκστρατεία. Άραγε δεν το γνώριζε αυτό ο αρχηγός του κόμματος, που πούλησε όραμα εκσυγχρονισμού του πολιτικού βίου της χώρας και τολμά να μας συμβουλεύει ακόμη και σήμερα, αν και δεν απηύθυνε ακόμη συγγνώμη προς τους άπληστους και συνάμα αφελείς, που εξαπατήθηκαν και έχασαν τις οικονομίες τους στο χρηματιστήριο, που καταβαραθρώθηκε; Και πολλοί πιστεύουν ακόμη ότι η ένταξή μας στη ζώνη του ευρώου ήταν επωφελής για τη χώρα μας και τρέμουν στη σκέψη της εξόδου μας απ’ αυτήν!

                Και η ΕΕ συνέχιζε να εφαρμόζει αντιλαϊκές πολιτικές, που οδήγησαν τελικά στα μνημόνια και την πώληση αντί πινακίου φακής του δημοσίου πλούτου της χώρας στο αδηφάγο ξένο και εντόπιο κεφάλαιο. Και τώρα έφθασε η ώρα της κατάρρευσης της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης της χώρας, της ΔΕΗ. Αφού ευτελίστηκε με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν, η μετοχή της, αφού την υποχρέωσαν να αγοράζει την «πράσινη» ενέργεια σε τιμή υψηλότερη απ’ εκείνη της πώλησης, αφού ο λιγνίτης δέχθηκε άγρια και ενορχηστρωμένη επίθεση από κάποιους που παρασύρθηκαν από τον «καταπράσινους» Γκορ και Φίσερ, που «έχασαν» τον ύπνο τους ανησυχώντας για το μέλλον του πλανήτη μας, τώρα εκποιούνται οι μονάδες της και οι αγοραστές καταθέτουν εξοργιστικά χαμηλές τιμές. Και διαχειρίζεται πλέον την εξουσία στη χώρα μας «αριστερή» κυβέρνηση, η οποία είχε διαγγείλει στο παρελθόν ότι έχει χαράξει «κόκκινες» γραμμές. Μόνο που δεν μας είχε πει ότι τις έχει χαράξει σε κινούμενη άμμο! Και οι συνδιεκδικητές της εξουσίας επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό των κυβερνώντων ότι είναι αριστεροί. Τί και αν είναι εμφανέστατο ακόμη και στον αδαή περί τα πολιτική ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι η εκλεκτή του διεθνούς συστήματος εξουσίας; Τί και αν όλοι οι ισχυροί πλέκουν το εγκώμιο της κυβέρνησης για την εκτέλεση όλων των εντολών τους και, κυρίως, για τη διεκπεραίωση των εκκρεμών θεμάτων, εθνικών, οικογενειακού δικαίου και σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας, πέραν των οικονομικών; Όταν ανήλθε στην εξουσία η παρούσα κυβέρνηση, το διεθνές χρηματιστήριο αντιλήφθηκε τη μεταβολή, όσο το βόδι την επικάθηση του κουνουπιού στο κέρατο του, κατά τον μύθο του Αισώπου. Και επειδή η κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρώσει το έργο της μία ακόμη τετραετία δεν είναι διόλου απίθανη, όσο και αν οι δημοσκοπἠσεις προβλέπουν μεταβολή. Ας μην αποκλείουμε πάντως και συγκυβέρνηση κατά το προηγούμενο με δοτό πρωθυπουργό. Οι μετακινήσεις πολιτικών από σχηματισμό προς άλλο φανερώνει ότι ωρίμασαν οι συνθήκες να το δούμε κι’ αυτό! Βέβαια οπωσδήποτε για τη σωτηρία της πατρίδος!

                                                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»