«Ελεύθερη Πατρίδα».

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία τη Μ. Δευτέρα 22 Απριλίου 2019.

Την προηγούμενη Τετάρτη 17.4 έδωσα στην Εστία ένα περίγραμμα της δράσης του εθνομηδενισμού στην Ελλάδα και τις τρεις φάσεις του: δικτατορία στη νοηματοδότηση των πολιτικών όρων (πχ πατρίδα, σημαία, εθνικός ύμνος, Ορθοδοξία, αλλά και στρεβλά δόγματα ότι πχ αριστερά σημαίνει ανθρωπισμός), άλωση της παιδείας και ξερίζωμα της ελληνικής ιστορίας. Δεν αντέχεται άλλο αυτό το φαινόμενο. Διακρίνω τρία είδη κομμάτων στην Ελλάδα: τα κατεξοχήν εθνομηδενιστικά, τα αδιάφορα και τα χρησίμως ηλίθια που λειτουργούν ως οχήματα απαξίωσης της φιλοπατρίας.

Πρέπει να υπάρξει μία απάντηση. Το αντίβαρο αυτό το βρήκα σε ένα νέο κόμμα που ονομάζεται Ελεύθερη Πατρίδα, με το οποίο δηλώνω υποψηφιότητα στις προσεχείς ευρωεκλογές. Η κεφαλαιώδης διαφορά με τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς είναι η προτεραιότητα.

Όταν ένας Άγιος ή εθνομάρτυρας ακούει το τελεσίγραφο από τον δήμιό του ή όταν αποφασίζει να δώσει μία μάχη «χαμένη από χέρι» ή να αυτοπυρποληθεί ή να αυτοθυσιαστεί για να προκαλέσει πλήγμα στον αντίπαλο ή να εγκαταλείψει την οικογένειά του και τη συναναστροφή με τους αστούς της Αθήνας για να πολεμήσει ρισκάροντας την ζωή του, δύο πράγματα έχει στο μυαλό του: πρώτον ότι η αίσθηση του ανήκειν είναι ισχυρότερη από την ατομική του επιβίωση, και δεύτερον ότι η διατήρηση ή συνέχεια της κοινότητας στην οποία μετέχει εξυπηρετείται και ενισχύεται με την αυτοθυσία του, με την απώλειά του.

Πόσο παλαβή ή ξένη μας φαίνεται αυτή η ιεράρχηση σήμερα; στην εποχή δηλαδή της άκρας ατομικότητας. Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα. Η υψηλότατη και ωραιότατη ποίηση του Ακάθιστου Ύμνου και των Εγκωμίων του Επιτάφιου Θρήνου είναι αγνώστων δημιουργών. Γιατί δεν γνωρίζουμε; Σήμερα, μία ανόητη ζωγραφιά πάνω σε μία πέτρα που πωλείται έναντι 2 ευρώ σε τουρίστες, φέρει την υπογραφή του δημιουργού. Πώς έγινε και οι συνθέτες δεν ενδιαφέρθηκαν να αφήσουν ανεξίτιλο το όνομά τους, ώστε να μην χαθεί στην Ιστορία; Η αίσθηση ότι η συνέχεια της κοινότητας στην οποία ανήκει κανείς, είναι υπέρτερη από όλες τις απόψεις από την ατομική ύπαρξη.

Έχουμε ανάγκη από μηνύματα προς αυτήν την κατεύθυνση, αν πράγματι θέλουμε να κομίζουμε κάτι διαφορετικό στον κόσμο, τον δικό μας τρόπο του βίου, τον δικό μας πολιτισμό, αυτά που μας συνέχουν. Τι θα καταλάβουμε από μία «Δανία του νότου», αν στο μεταξύ έχουμε χάσει τη γλώσσα μας, την επίγνωση της ιστορικής μας συνέχειας, την ταυτότητά μας, και αποκολλημένοι από τις ρίζες μας γυρίζουμε σαν φτερό στον άνεμο σε μία, έστω, καλοκουρδισμένη μηχανή απολαμβάνοντας τα αγαθά του κόσμου; Αν η χώρα γεράσει, ερημώσει, αφανιστεί, πόσο και ποιον θα ωφελήσει στην περίπτωση που η οικονομία της δουλεύει σαν ελβετικό ρολόϊ;

Θα κλείσω με ένα σχόλιο περί της οικονομίας. Δεν πιστεύω στα παραμύθια ότι με «έναν νόμο και ένα άρθρο» μπορούν μαγικά να βρεθούν χρήματα για να πληρωθούν τα δάνεια της χώρας. Δυστυχώς, πολλοί πίστεψαν σε τέτοια παραμύθια, και μας έφεραν περισσότερα δεινά από όσα είχαμε πριν. Η παρούσα κυβέρνηση δεν ευθύνεται επειδή δεν υλοποίησε τις υποσχέσεις της. Ευθύνεται, επειδή παρουσίασε αυτές τις υποσχέσεις ως υλοποιήσιμες! Επανέλαβε την ρητορική που μας οδήγησε στο χρέος.

Καλή Ανάσταση!

Πηγή – http://www.antibaro.gr/article/23091