Του Γιώργου Ν. Παπαθανασοπούλου
« Έλα μωρέ και τι έγινε;….». Είναι μια φράση που ακούγεται συχνά για τις ημέρες και τα έργα του Αλ. Τσίπρα και των συντρόφων του. Τη χρησιμοποιούν όσοι επιμένουν να είναι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και δείχνει, για μιαν ακόμη φορά, την αρνητική επιρροή που έχουν σε αυτούς οι ηγέτες τους. Από την άλλη πλευρά η αντίδραση στα όσα πράττει η απερχόμενη κυβέρνηση δείχνει ηθική και πολιτική υγεία. Υγιής είναι και η αντίδραση όσων αθρόως εγκατέλειψαν και εγκαταλείπουν το Κόμμα της λαϊκιστικής νεοκομμουνιστικής Αριστεράς. Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι ευκαιριακά ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις του και πως δεν έγιναν οπαδοί του νεοκομμουνισμού.
Όσοι επιμένουν να ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είναι νεοκομμουνιστές, έχουν αποκτήσει νοοτροπία οπαδού, που στερείται κρίσης και που ακολουθεί τυφλά τον ηγέτη ή το Κόμμα που υποστηρίζει και φυσικά δικαιολογεί όσα πράττει. Έτσι το «έλα μωρέ και τι έγινε…» ακούστηκε για τις διακοπές του Αλ. Τσίπρα στο κότερο, για την πρόεδρο του Αρείου Πάγου που την επόμενη ημέρα της συνταξιοδότησής της ανέλαβε σύμβουλος στο Μέγαρο Μαξίμου, για τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ που παραιτήθηκε για να αναλάβει Υπουργός Εθνικής Αμύνης, για τις προ ημερών κρίσεις επιλογής στην κορυφή του Αρείου Πάγου, για τις προσλήψεις και μετατάξεις συγγενών και φίλων, για την ψήφιση νομοσχεδίων και δεκάδων τροπολογιών σε οιονεί υπηρεσιακή κυβέρνηση, για τις πρόσφατες και έσχατες ρουσφετολογικές ενέργειες της κυβέρνησης, για τη συμφωνία των Πρεσπών, για τις υποχωρήσεις στο Αιγαίο, για την υποταγή στους δανειστές. Ο οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογεί τα ψέματα που είπε ο κ. Τσίπρας, την έλλειψη γνώσεων του όχι μόνο γλωσσικών, αλλά ιστορικών, εθνικών, διπλωματικών, γεωπολιτικών.
Η προπαγάνδα προβάλλει τον λαϊκιστή πολιτικό ότι δεν είναι απλώς η φωνή του λαού, είναι η συνείδησή του. Ότι αυτός εκφράζει τον μη προνομιούχο πολίτη και είναι απέναντι στη διεφθαρμένη ελίτ και στο εξαχρειωμένο κατεστημένο. Και είναι ανθρώπινο κάποιο μέρος του λαού να έχει ελαστική συνείδηση και να δικαιολογεί τις πράξεις του. Ακόμη χειρότερα να ταυτίζεται μαζί του. Ο Στάλιν, ο Φράνκο, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ είχαν οπαδούς και έχουν έως σήμερα. Το ίδιο ο Περόν, ο Κάστρο, ο Μάο.
Η ασθένεια της Δημοκρατίας είναι ο λαϊκισμός. Πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί; Οι Cas Mudde και Cristobal Rovira Kaltwasser στο βιβλίο τους «Λαϊκισμός» ( Εκδ. «Επίκεντρο») δίνουν μιαν απάντηση: «Οι φιλελεύθεροι δημοκράτες θα πρέπει να αποφύγουν τόσο τις απλουστευτικές λύσεις που κολακεύουν το “λαό” όσο και τον ελιτίστικο λόγο που απαξιώνει την ηθική και τη νοημοσύνη των απλών πολιτών – καθώς και οι δύο ενέργειες απλώς ενισχύουν τους λαϊκιστές. Το πιο σημαντικό είναι ο τελικός σκοπός να μην είναι απλώς η καταστροφή της λαϊκιστικής προσφοράς, αλλά η αποδυνάμωση της λαϊκιστικής ζήτησης. Μόνο η δεύτερη θα ενισχύσει πραγματικά τη φιλελεύθερη δημοκρατία».-