Η Ελλάς δεν έχει κρίση πολιτισμού, όπως προσπαθούνε κάποιοι να μας πείσουνε.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι καθαρά πολιτικό.
Αυτό φαίνεται και από το γεγονός, ότι το ένα τμήμα της διανόησης, υποστηρίζει σταθερά, ότι για όλα τα κακώς κείμενα στην χώρα φταίει η Εκκλησία και το άλλο, ότι όλες οι εθνικές μας επιτυχίες σε αντίστοιχες προσπάθειες οφείλονται στην Πίστη μας.
Κοινό δε των δύο στοιχείο είναι η αναγωγή της υπευθυνότητας σε κάτι υπερεθνικό. Τί τραγωδία;
Δεν υπάρχει κρίση πολιτισμού στην Ελλάδα. Υπάρχει κρίση πολιτική. Αδυνατούμε να επιλύσουμε τα οικονομικά και πολιτικά μας προβλήματα κύριε και αυτό δεν οφείλεται στον πολιτισμό τον οποίο έχουμε ή δεν έχουμε.
Δεν είναι τυχαίο, ότι των μεγάλων πολιτιστικών εξελίξεων προηγήθηκαν πολιτικές κρίσεις, όπως στην Ελλάδα τα μηδικά προηγήθηκαν της κλασσικής εποχής.
Σε απάντηση των παραπάνω αναφορών σας, που με πολύ ενδιαφέρον τις λαμβάνω, θα ήθελα να σας ρωτήσω τα ακόλουθα:
1) Μπορείτε να μου ορίσετε την έννοια του Πολιτισμού ενός έθνους; Στον Πολιτισμό ενός έθνους περιλαμβάνονται η οικονομία, η πολιτική, οι θεσμοί, η θρησκεία, κ.α.;
2) Μετά από μεγάλα σημαντικά ιστορικά πολιτικά σημεία της παγκόσμιας ιστορίας, έχουν υπάρξει πολιτιστικές κρίσεις;
Σας ευχαριστώ πολύ,
Με τιμή,
Γιώργης
Υ.Γ. Τα παραπάνω ερωτήματα που σας θέτω έχουν ως στόχο την αποσαφήνιση των πολλών λαθών μου στα επιχειρήματα μου, και όχι κατ΄ οποιονδήποτε τρόπο την ειρωνική αντιμετώπιση των απόψεων σας που σέβομαι, αλλά πάντα θα κρίνω με σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας σε κάθε θέμα.
α. Πολιτισμός είναι η αποτύπωση στην συλλογική μνήμη του τρόπου ερμηνείας και αντιμετώπισης φυσικών και πολιτικών καταστάσεων. Η πολιτική και η οικονομία δεν περιλαμβάνονται στον πολιτισμό, αλλά τον παράγουνε ή και τον αλλάζουνε. Οι δε θεσμοί εκφράζουνε άμεσα τον πολιτισμό ως το πλέον επίσημο στοιχείο μετάδοσης γνώσης και εμπειρίας στις επόμενες γενιές, οφείλουνε όμως να κριθούνε και να κρίνονται διαρκώς από τον βαθμό στον οποίο δύνανται να λειτουργήσουνε ευεργετικά για μια κοινωνία στην παρούσα συγκυρία.
β. Κλασσικά για την ελληνική περίπτωση παραδείγματα ήτανε τα μηδικά στην αρχαία εποχή και η κατοχή στην νεώτερη.
Αγαπητέ κύριε imago δε θα διαφωνήσω μαζί σας ως προς τους ορισμούς που δίνεται περί πολιτισμού. Θα μου επιτρέψετε όμως να σας πω απο την πλευρά μου και τη δυστυχώς πικρή μου εμπειρία το εξής: Στην πανέμορφη χώρα μας, που μετρά έναν απο τους αρχαιότερους πολιτισμούς ανά τον κόσμο, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια βαθιά κρίση πολιτισμού αλλά και κουλτούρας, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Κι εξηγούμε, ως συγγραφέας δίνοντάς σας ένα παράδειγμα που βίωσα: Ετοιμάζεις μια δουλειά στηριγμένη σε έρευνα με φωτογραφικό υλικό και κείμενα, μέσα σε ένα διάστημα δύο χρόνων. Αφορά ας πούμε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, που παράγει κάτι πατροπαράδοτα. Ως θέμα, είναι ενδιαφέρον, αφορά πολλούς φορείς (Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Τραπεζικούς Κύκλους, Πανεπιστημιακά Ιδρύματα) και κάποιο κοινό, που πιθανόν να λατρεύει το συγκεκριμένο παραγόμενο προϊόν. Η αντιμετώπιση αυτής της κοπιαστικής και ποιοτικής δουλειάς θα είναι να εισπράττεις απο τους εκδοτικούς οίκους λόγια συμπάθειας, θαυμασμού για την ιδέα και τον κόπο (τις περισσότερες φορές για λόγους ευγένειας κι όχι ουσίας), και να κλείνουν απλά με ένα λυπούμαστε αλλά οι παρούσες συγκυρίες δε μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε σε μια τέτοια έκδοση προς το παρόν! Έτσι αναζητάς (επί ματαίω) τρόπο πληρωμής του υψηλού τυπογραφικού κόστους, για να κάνεις μόνος ή με χορηγό (αν σταθείς τυχερός κι έχεις υψηλές ως προς το πορτοφόλι γνωριμίες, για να βγει ο κόπος σου ή η άποψή σου στο φως). Αν τώρα ετοιμάσεις μια δουλειά, με θεματάκι απλό “πιασάρικο” (όπως αποκαλείται απο τους κυνηγούς των best seller- εμπόρους, που υποδείονται τους εκδότες, τα πράγματα είναι πιο απλά. Όσο πιο ευτελής ο λόγος, με ελληνικά, από απλά έως και πέραν της αργκώ, τόσο πιο in το έργο! Ως προς την ιστορία: Οι τρεις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για… επιτυχές σουξεδάκι του καθόλα συμπαθή Σάκη Ρουβά, αίμα- δάκρυα κι ιδρώτας, ή μαγείες, θανατικά και μακάβρια απαρτίζουν τα επιθυμητά, απο τους εκδοτικούς οίκους θέματα. Πείτε μου τώρα αγαπητέ imago, με αυτά τα ζητούμενα για τι είδους κουλτούρα να μιλήσουμε; Τι πολιτισμό να παρουσιάσουμε στα παιδιά μας είκοσι χρόνια μετά ως κληρονομιά τούτων των χρόνων; Κι ακόμη να μου επιτρέψετε να πω, πως η χώρα μας (και εξαιρώ τον εαυτό μου πλήρως), διαθέτει νέους ανθρώπους με γνώμη, με γνώση, με άποψη. Γιατί θα πρέπει να τους φιμώνουμε κι απο πάνω να κουνάμε λοιδωρώντας το κεφάλι για το κακό μας χάλι, ή τη “φτήνια” που άγεται και φέρεται στα ΜΜΕ,μέσω σήριαλ, talent shows, και λοιπά χαζολοϊδια; Πιστεύω ειλικρινά, πως ο καθένας έχει δικαίωμα στην παρουσίαση του τρόπου σκέψης του, ή στήριξης της οπτικής γωνίας που αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του. Με το λόγο, το στίχο, τη μουσική, ή το σχήμα, το χρώμα, το τραγούδι και το χορό και τόσες άλλες τέχνες. Θα έπρεπε να μπορούν άπαντες να έχουν τη δυνατότητα έκθεσης της δουλειάς τους κι ας απορριφθούν απο το κοινό όπου απευθύνονται! Κλείνοντας λοιπόν τις “οδούς”, σε οποινδήποτε προσπαθεί να εκφράσει κάτι που δε συνάδει με τον ευτελλισμό του ανθρώπου σε κάθε του δραστηριότητα και συναίσθημα, θεωρώ πως προφανώς έχουμε μεσαίωνα πολιτισμού κι όχι απλά κρίση! Ευχαριστώ.
μοιράζομαι την απογοήτευσή σας, αλλά επιμένω, ότι η κριτική σας επικεντρώνεται στα συμπτώματα και όχι στις αιτίες οι οποίες τα προκαλούνε.
Ο πολιτισμός δεν εξαντλείται στην διατήρηση της παράδοσης.
Την παράδοση την εκτιμάς για δύο λόγους:
α. επειδή την καταλαβαίνεις (και εδώ δεν ενοοώ την προτεσταντική νοησιαρχική κατανόηση)
β. όταν την χρειάζεσαι
Πείτε μου εσείς, στην Ελλάδα των κοινοτικών κονδυλίων, των προπολιτικά εξασφαλισμένων “δικαιωμάτων” (εγώ τα ονομάζω “προνόμια” αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) των ντεμέκ εργαζομένων δημοσίων υπαλλήλων-κουμπάρων-κομματοσκύλων και της τσάμπα μαγκιάς όσων “διεκδικούνε” (στην χώρα μας αυτό μεταφράζεται ως “ζητιανεύουνε” ή “εκβιάζουνε”) αυξήσεις σε μια χώρα στην οποία η λέξη “παραγωγικότητα” χρησιμοποιήται μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να είναι ελληνική (και για κανέναν άλλον λόγο), για ποιόν ακριβώς λόγο να αναπτυχθεί πολιτισμός;
Ο (κάθε) πολιτισμός χρειάζεται πολιτική αυτοπεποίθηση για να μην καταλήξει παράδοση ή κουλτούρα. Χρειάζεται οικονομία πράξεων και αίσθημα ευθύνης, αλλά προπαντώς ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ (ανύπαρκτα στην χώρα του 50% της αποχής).
Δε διαφωνώ καθόλουάγαπητέ imago. Και γι’ αυτό λυπούμαι βαθύτατα και το εννοώ (διότι οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους απο όταν οι πολιτικοί τις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν),όταν βλέπω να προάγεται η ιστορία μας και ο πολιτισμός μας, απο καλλιτέχνες (σεναριογράφους- σκηνοθέτες -ηθοποιούς κλπ), ξένης καταγωγής. Θα ήταν πραγματικό ευτύχημα, να βρισκόμαστε σε θέση οι ίδιοι να ετοιμάσουμε ταινίες με αναφορά στους Σπατρτιάτες, τον Αχιλλέα, την Τροία, ή τον Οδυσσέα κλπ. Πιστεύω ακράδαντα δε, πως έχουμε στην Ελλάδα τις ειδικότητες που πιο πάνω ανέφερα, και σίγουρα θα μπορούσαν να αποδώσουν πολύ καλύτερα όλα τα στοιχεία των ηρώων της κάθε ιστορίας. Και το πολύ καλύτερα το στηρίζω στη συναισθηματική αξία που θα είχε για τον καθένα απο όλους αυτούς, να παρουσιάσουν λαμπρές πορείες, λαμπρών προσώπων, που τυχάνουν προγόνοι τους. Σίγουρα δε θα είχαμε την αποτρόπαια (προσωπική εκτίμηση) χολιγουντιανή εικόνα που θύμιζε κακιασμένο κινούμενο σχέδιο, με τον απαίσιο ήχο του “Thiw is sparta”! Ναι έχετε δίκιο. Για να στηρίξει η πολιτική τον πολιτισμό της χώρας της θα πρέπει: α) Να είναι και να νοιώθουν αυτόχθονες και (δε θα πω πατριώτες γιατί το παιχνίδι με τις λέξεις είναι πολύ της μόδας, και κάποιοι καραδοκούν για να σου αποδώσουν ακραίους χαρακτηρισμούς). β) Θα πρέπει να ξέρουν πολύ καλή ιστορία, γεωγραφία και να έχουν διάκριση και σεβασμό προς όλους εκείνους που προσέφεραν ότι ο καθένας διέθετε (λόγο, σωματική δύναμη, κλπ), ώστε σήμερα να μιλούμε για ελευθερία! (όπως την ερμηνεύουν οι πολιτικοί έστω)! Όμως πάνω απο όλα, θα πρέπει κανείς να διαθέτει και πολιτικό ανάστημα για να στηρίξει τα επιτεύγματα των προηγούμενων και να δώσει ώθηση για τη δημιουργικότητα των νέων. Αν έχετε κατά νου κάποιον έλληνα πολιτικό με πολιτικό ανάστημα, παρακαλώ υποδείξτε τον και σε μένα!
Θα μου επιτρέψει ο imago να μη συμφωνήσω απόλυτα με τη διαπίστωσή του ότι δεν διανύουμε κρίση πολιτισμού αλλά κρίση πολιτικής και της ερμηνείας ότι η πολιτική και η οικονομία δεν περιλαμβάνονται στον πολιτισμό αλλά τον παράγουν ή τον αλλάζουν.
Ο πολιτισμός είναι ευρύτερη έννοια από αυτή που υποννοείται από τις διαπιστώσεις αυτές. Για να αντιληφθούμε τι είναι πολιτισμός ενός λαού (και για παράδειγμα τι περιλαμβάνει) θα πρέπει να σκεφθούμε ποια νοηματοδότηση του βίου κομίζει. Αυτό ορίζει τον πολιτισμό. Όπου φανερώνεται αυτή η νοηματοδότηση, αυτό είναι υποσύνολο του πολιτισμού. Και ασφαλώς φανερώνεται παντού. Από τις απλές ανθρώπινες σχέσεις μέχρι οτιδήποτε συγκεκριμένο αυτές αφορούν (πχ, την οικονομία ή την πολιτική).
Εγώ είμαι της άποψης, ότι η πολιτική είναι μια πολύ πιο γενική έννοια από ό,τι ισχυρίζεσαι φίλε Σταλίδη.
Δεν κάμει ο πολιτισμός τον άνθρωπο, γιατί χωρίς τον άνθρωπο ο πολιτισμός δεν έχει απολύτως κανένα νόημα και απολύτως καμία αξία.
Ο,τιδήποτε ανθρώπινο, μή ατομικό, μή αισθητικό και μή πνευματικό, είναι πολιτική!
12 comments
Η Ελλάς δεν έχει κρίση πολιτισμού, όπως προσπαθούνε κάποιοι να μας πείσουνε.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι καθαρά πολιτικό.
Αυτό φαίνεται και από το γεγονός, ότι το ένα τμήμα της διανόησης, υποστηρίζει σταθερά, ότι για όλα τα κακώς κείμενα στην χώρα φταίει η Εκκλησία και το άλλο, ότι όλες οι εθνικές μας επιτυχίες σε αντίστοιχες προσπάθειες οφείλονται στην Πίστη μας.
Κοινό δε των δύο στοιχείο είναι η αναγωγή της υπευθυνότητας σε κάτι υπερεθνικό. Τί τραγωδία;
Αγαπητέ Κύριε “imago”,
Μία ερώτηση θέλω να σας θέσω: Στην Ελλάδα υπάρχει κρίση πολιτισμού στις μέρες μας;
Σας ευχαριστώ πολύ,
Με τιμή,
Γιώργης.
Δεν υπάρχει κρίση πολιτισμού στην Ελλάδα. Υπάρχει κρίση πολιτική. Αδυνατούμε να επιλύσουμε τα οικονομικά και πολιτικά μας προβλήματα κύριε και αυτό δεν οφείλεται στον πολιτισμό τον οποίο έχουμε ή δεν έχουμε.
Δεν είναι τυχαίο, ότι των μεγάλων πολιτιστικών εξελίξεων προηγήθηκαν πολιτικές κρίσεις, όπως στην Ελλάδα τα μηδικά προηγήθηκαν της κλασσικής εποχής.
Αγαπητέ Κύριε “imago”,
Σε απάντηση των παραπάνω αναφορών σας, που με πολύ ενδιαφέρον τις λαμβάνω, θα ήθελα να σας ρωτήσω τα ακόλουθα:
1) Μπορείτε να μου ορίσετε την έννοια του Πολιτισμού ενός έθνους; Στον Πολιτισμό ενός έθνους περιλαμβάνονται η οικονομία, η πολιτική, οι θεσμοί, η θρησκεία, κ.α.;
2) Μετά από μεγάλα σημαντικά ιστορικά πολιτικά σημεία της παγκόσμιας ιστορίας, έχουν υπάρξει πολιτιστικές κρίσεις;
Σας ευχαριστώ πολύ,
Με τιμή,
Γιώργης
Υ.Γ. Τα παραπάνω ερωτήματα που σας θέτω έχουν ως στόχο την αποσαφήνιση των πολλών λαθών μου στα επιχειρήματα μου, και όχι κατ΄ οποιονδήποτε τρόπο την ειρωνική αντιμετώπιση των απόψεων σας που σέβομαι, αλλά πάντα θα κρίνω με σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας σε κάθε θέμα.
α. Πολιτισμός είναι η αποτύπωση στην συλλογική μνήμη του τρόπου ερμηνείας και αντιμετώπισης φυσικών και πολιτικών καταστάσεων. Η πολιτική και η οικονομία δεν περιλαμβάνονται στον πολιτισμό, αλλά τον παράγουνε ή και τον αλλάζουνε. Οι δε θεσμοί εκφράζουνε άμεσα τον πολιτισμό ως το πλέον επίσημο στοιχείο μετάδοσης γνώσης και εμπειρίας στις επόμενες γενιές, οφείλουνε όμως να κριθούνε και να κρίνονται διαρκώς από τον βαθμό στον οποίο δύνανται να λειτουργήσουνε ευεργετικά για μια κοινωνία στην παρούσα συγκυρία.
β. Κλασσικά για την ελληνική περίπτωση παραδείγματα ήτανε τα μηδικά στην αρχαία εποχή και η κατοχή στην νεώτερη.
Αγαπητέ Κύριε “imago”,
Σε συνέχεια των παραπάνω θα ήθελα να σας ρωτήσω ένα ακόμα ερώτημα:
1) Ταυτίζετε την έννοια του Πολιτιμού με τον όρο Κουλτούρα ενός έθνους;
Σας ευχαριστώ πολύ,
Με τιμή,
Γιώργης
Κουλτούρα είναι το φαίνεσθαι του πολιτισμού.
Αγαπητέ κύριε imago δε θα διαφωνήσω μαζί σας ως προς τους ορισμούς που δίνεται περί πολιτισμού. Θα μου επιτρέψετε όμως να σας πω απο την πλευρά μου και τη δυστυχώς πικρή μου εμπειρία το εξής: Στην πανέμορφη χώρα μας, που μετρά έναν απο τους αρχαιότερους πολιτισμούς ανά τον κόσμο, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια βαθιά κρίση πολιτισμού αλλά και κουλτούρας, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Κι εξηγούμε, ως συγγραφέας δίνοντάς σας ένα παράδειγμα που βίωσα: Ετοιμάζεις μια δουλειά στηριγμένη σε έρευνα με φωτογραφικό υλικό και κείμενα, μέσα σε ένα διάστημα δύο χρόνων. Αφορά ας πούμε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, που παράγει κάτι πατροπαράδοτα. Ως θέμα, είναι ενδιαφέρον, αφορά πολλούς φορείς (Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Τραπεζικούς Κύκλους, Πανεπιστημιακά Ιδρύματα) και κάποιο κοινό, που πιθανόν να λατρεύει το συγκεκριμένο παραγόμενο προϊόν. Η αντιμετώπιση αυτής της κοπιαστικής και ποιοτικής δουλειάς θα είναι να εισπράττεις απο τους εκδοτικούς οίκους λόγια συμπάθειας, θαυμασμού για την ιδέα και τον κόπο (τις περισσότερες φορές για λόγους ευγένειας κι όχι ουσίας), και να κλείνουν απλά με ένα λυπούμαστε αλλά οι παρούσες συγκυρίες δε μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε σε μια τέτοια έκδοση προς το παρόν! Έτσι αναζητάς (επί ματαίω) τρόπο πληρωμής του υψηλού τυπογραφικού κόστους, για να κάνεις μόνος ή με χορηγό (αν σταθείς τυχερός κι έχεις υψηλές ως προς το πορτοφόλι γνωριμίες, για να βγει ο κόπος σου ή η άποψή σου στο φως). Αν τώρα ετοιμάσεις μια δουλειά, με θεματάκι απλό “πιασάρικο” (όπως αποκαλείται απο τους κυνηγούς των best seller- εμπόρους, που υποδείονται τους εκδότες, τα πράγματα είναι πιο απλά. Όσο πιο ευτελής ο λόγος, με ελληνικά, από απλά έως και πέραν της αργκώ, τόσο πιο in το έργο! Ως προς την ιστορία: Οι τρεις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για… επιτυχές σουξεδάκι του καθόλα συμπαθή Σάκη Ρουβά, αίμα- δάκρυα κι ιδρώτας, ή μαγείες, θανατικά και μακάβρια απαρτίζουν τα επιθυμητά, απο τους εκδοτικούς οίκους θέματα. Πείτε μου τώρα αγαπητέ imago, με αυτά τα ζητούμενα για τι είδους κουλτούρα να μιλήσουμε; Τι πολιτισμό να παρουσιάσουμε στα παιδιά μας είκοσι χρόνια μετά ως κληρονομιά τούτων των χρόνων; Κι ακόμη να μου επιτρέψετε να πω, πως η χώρα μας (και εξαιρώ τον εαυτό μου πλήρως), διαθέτει νέους ανθρώπους με γνώμη, με γνώση, με άποψη. Γιατί θα πρέπει να τους φιμώνουμε κι απο πάνω να κουνάμε λοιδωρώντας το κεφάλι για το κακό μας χάλι, ή τη “φτήνια” που άγεται και φέρεται στα ΜΜΕ,μέσω σήριαλ, talent shows, και λοιπά χαζολοϊδια; Πιστεύω ειλικρινά, πως ο καθένας έχει δικαίωμα στην παρουσίαση του τρόπου σκέψης του, ή στήριξης της οπτικής γωνίας που αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του. Με το λόγο, το στίχο, τη μουσική, ή το σχήμα, το χρώμα, το τραγούδι και το χορό και τόσες άλλες τέχνες. Θα έπρεπε να μπορούν άπαντες να έχουν τη δυνατότητα έκθεσης της δουλειάς τους κι ας απορριφθούν απο το κοινό όπου απευθύνονται! Κλείνοντας λοιπόν τις “οδούς”, σε οποινδήποτε προσπαθεί να εκφράσει κάτι που δε συνάδει με τον ευτελλισμό του ανθρώπου σε κάθε του δραστηριότητα και συναίσθημα, θεωρώ πως προφανώς έχουμε μεσαίωνα πολιτισμού κι όχι απλά κρίση! Ευχαριστώ.
Αξιότιμε κε. Συγγραφέας,
μοιράζομαι την απογοήτευσή σας, αλλά επιμένω, ότι η κριτική σας επικεντρώνεται στα συμπτώματα και όχι στις αιτίες οι οποίες τα προκαλούνε.
Ο πολιτισμός δεν εξαντλείται στην διατήρηση της παράδοσης.
Την παράδοση την εκτιμάς για δύο λόγους:
α. επειδή την καταλαβαίνεις (και εδώ δεν ενοοώ την προτεσταντική νοησιαρχική κατανόηση)
β. όταν την χρειάζεσαι
Πείτε μου εσείς, στην Ελλάδα των κοινοτικών κονδυλίων, των προπολιτικά εξασφαλισμένων “δικαιωμάτων” (εγώ τα ονομάζω “προνόμια” αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) των ντεμέκ εργαζομένων δημοσίων υπαλλήλων-κουμπάρων-κομματοσκύλων και της τσάμπα μαγκιάς όσων “διεκδικούνε” (στην χώρα μας αυτό μεταφράζεται ως “ζητιανεύουνε” ή “εκβιάζουνε”) αυξήσεις σε μια χώρα στην οποία η λέξη “παραγωγικότητα” χρησιμοποιήται μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να είναι ελληνική (και για κανέναν άλλον λόγο), για ποιόν ακριβώς λόγο να αναπτυχθεί πολιτισμός;
Ο (κάθε) πολιτισμός χρειάζεται πολιτική αυτοπεποίθηση για να μην καταλήξει παράδοση ή κουλτούρα. Χρειάζεται οικονομία πράξεων και αίσθημα ευθύνης, αλλά προπαντώς ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ (ανύπαρκτα στην χώρα του 50% της αποχής).
Δε διαφωνώ καθόλουάγαπητέ imago. Και γι’ αυτό λυπούμαι βαθύτατα και το εννοώ (διότι οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους απο όταν οι πολιτικοί τις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν),όταν βλέπω να προάγεται η ιστορία μας και ο πολιτισμός μας, απο καλλιτέχνες (σεναριογράφους- σκηνοθέτες -ηθοποιούς κλπ), ξένης καταγωγής. Θα ήταν πραγματικό ευτύχημα, να βρισκόμαστε σε θέση οι ίδιοι να ετοιμάσουμε ταινίες με αναφορά στους Σπατρτιάτες, τον Αχιλλέα, την Τροία, ή τον Οδυσσέα κλπ. Πιστεύω ακράδαντα δε, πως έχουμε στην Ελλάδα τις ειδικότητες που πιο πάνω ανέφερα, και σίγουρα θα μπορούσαν να αποδώσουν πολύ καλύτερα όλα τα στοιχεία των ηρώων της κάθε ιστορίας. Και το πολύ καλύτερα το στηρίζω στη συναισθηματική αξία που θα είχε για τον καθένα απο όλους αυτούς, να παρουσιάσουν λαμπρές πορείες, λαμπρών προσώπων, που τυχάνουν προγόνοι τους. Σίγουρα δε θα είχαμε την αποτρόπαια (προσωπική εκτίμηση) χολιγουντιανή εικόνα που θύμιζε κακιασμένο κινούμενο σχέδιο, με τον απαίσιο ήχο του “Thiw is sparta”! Ναι έχετε δίκιο. Για να στηρίξει η πολιτική τον πολιτισμό της χώρας της θα πρέπει: α) Να είναι και να νοιώθουν αυτόχθονες και (δε θα πω πατριώτες γιατί το παιχνίδι με τις λέξεις είναι πολύ της μόδας, και κάποιοι καραδοκούν για να σου αποδώσουν ακραίους χαρακτηρισμούς). β) Θα πρέπει να ξέρουν πολύ καλή ιστορία, γεωγραφία και να έχουν διάκριση και σεβασμό προς όλους εκείνους που προσέφεραν ότι ο καθένας διέθετε (λόγο, σωματική δύναμη, κλπ), ώστε σήμερα να μιλούμε για ελευθερία! (όπως την ερμηνεύουν οι πολιτικοί έστω)! Όμως πάνω απο όλα, θα πρέπει κανείς να διαθέτει και πολιτικό ανάστημα για να στηρίξει τα επιτεύγματα των προηγούμενων και να δώσει ώθηση για τη δημιουργικότητα των νέων. Αν έχετε κατά νου κάποιον έλληνα πολιτικό με πολιτικό ανάστημα, παρακαλώ υποδείξτε τον και σε μένα!
Θα μου επιτρέψει ο imago να μη συμφωνήσω απόλυτα με τη διαπίστωσή του ότι δεν διανύουμε κρίση πολιτισμού αλλά κρίση πολιτικής και της ερμηνείας ότι η πολιτική και η οικονομία δεν περιλαμβάνονται στον πολιτισμό αλλά τον παράγουν ή τον αλλάζουν.
Ο πολιτισμός είναι ευρύτερη έννοια από αυτή που υποννοείται από τις διαπιστώσεις αυτές. Για να αντιληφθούμε τι είναι πολιτισμός ενός λαού (και για παράδειγμα τι περιλαμβάνει) θα πρέπει να σκεφθούμε ποια νοηματοδότηση του βίου κομίζει. Αυτό ορίζει τον πολιτισμό. Όπου φανερώνεται αυτή η νοηματοδότηση, αυτό είναι υποσύνολο του πολιτισμού. Και ασφαλώς φανερώνεται παντού. Από τις απλές ανθρώπινες σχέσεις μέχρι οτιδήποτε συγκεκριμένο αυτές αφορούν (πχ, την οικονομία ή την πολιτική).
Ανδρέας.
Εγώ είμαι της άποψης, ότι η πολιτική είναι μια πολύ πιο γενική έννοια από ό,τι ισχυρίζεσαι φίλε Σταλίδη.
Δεν κάμει ο πολιτισμός τον άνθρωπο, γιατί χωρίς τον άνθρωπο ο πολιτισμός δεν έχει απολύτως κανένα νόημα και απολύτως καμία αξία.
Ο,τιδήποτε ανθρώπινο, μή ατομικό, μή αισθητικό και μή πνευματικό, είναι πολιτική!