Η αλλαγή φιλοσοφίας στο Κυπριακό, το δόγμα των μηδενικών απαιτήσεων και η πολιτική των προσφορών και των εκπλήξεων – Μια βιοψία του απόλυτου εφιάλτη που βιώνει ο Κυπριακός Ελληνισμός.

Προεκλογικά ο Δημήτρης Χριστόφιας (προφανώς για να ελκύσει τους ψηφοφόρους) φόρεσε τον μανδύα του ανένδοτου υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του ανυποχώρητου Κερυνειώτη που θα αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις για “λύση αρχών”. Ήταν όμως γνωστή η φιλοσοφία του στην αντιμετώπιση του Κυπριακού και οι λόγοι που τον ανάγκασαν (χωρίς ίχνος υπερβολής) να πει με βαριά καρδιά… «”ΟΧΙ” για να “τσιμεντώσει” το “ΝΑΙ”», στο δημοψήφισμα του 2004. Μ’ όλα ταύτα, κατάφερε να εκλεγεί στην προεδρία (με ψευδείς παραστάσεις, όπως δικαίως κατά την άποψη μας, τον κατηγορούν) και με τους ολέθριους χειρισμούς του, θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο την παρουσία του Κυπριακού Ελληνισμού στην γη που τον γέννησε.

Αν και γνωρίζαμε εξ αρχής ότι θα ήταν δύσκολα αυτά τα πέντε χρόνια της Ακελικής διακυβέρνησης, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς που θα επέφερε στο Κυπριακό, η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια, του “ευέλικτου προέδρου λύσης”, στην προεδρία της Κ.Δ. Από τους πρώτους μήνες της νέας διακυβέρνησης, ήταν φανερή η αλλαγή φιλοσοφίας στην διαχείριση του Κυπριακού. Ενώ ο προκάτοχος του, Τάσσος Παπαδόπουλος, όπως είναι γενικώς αποδεκτό, προσπαθούσε να αποδεσμευθεί από τα λάθη του παρελθόντος που οδήγησαν στο σχέδιο Ανάν και να “εξοστρακίσει”, τα πυρά των εχθρών μας που στόχευαν στην τιμωρία μας για το “ΌΧΙ” που τολμήσαμε να αρθρώσουμε (χαλώντας τους τα σχέδια), μας προέκυψε ο Δημήτρης Χριστόφιας και η αλλαγή πλεύσης που επέβαλε (προς πλήρη ικανοποίηση των Βρετανών λόρδων που έσπευσαν να τον υποδεχθούν λίγες μέρες μετά την εκλογή του στην “Ντάουνινγκ στρητ”).

Είναι εξόφθαλμο ότι ένας από τους πρωτεύοντες στόχους της σημερινής διακυβέρνησης είναι να πείσει τους πολίτες να είναι ολιγαρκείς, να μην έχουν δηλαδή ιδιαίτερες… απαιτήσεις. Ακόμα κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, αυτά που είναι αδιαμφισβήτητα και ισχύουν για όλους (ακόμα και στις τριτοκοσμικές και οικονομικά υποανάπτυκτες χώρες που ορισμένοι ειρωνεύονται), δεν είναι για μας, τους ευρωπαίους πολίτες της Κύπρου. Κατά τον “ευέλικτο” Πρόεδρο μας, πρέπει να ικανοποιούμαστε με πολύ λιγότερα. Σίγουρα είναι στα πλαίσια της προσπάθειας επιβολής του νέου αυτού “δόγματος των μηδενικών απαιτήσεων”, που ο πρόεδρος ξεστόμισε το εξής απίστευτο (για τον εικοστό πρώτο αιώνα), σε στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς (Πάσχα του 2009): «…αν επιμένουμε σε ατόφια λύση και ατόφια ελευθερία, θα οδηγηθούμε στην διχοτόμηση…»).

Από την “κολοβωμένη ανεξαρτησία” του 1960 λοιπόν, με πρόεδρο τον Δημήτρη Χριστόφια, οδεύουμε στην “μειωμένη ελευθερία”. Πρόκειται ίσως για την πρώτη περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά, κατά την οποία ηγέτης ζητά από τον λαό του να μην επιδιώκει να είναι ελεύθερος και να αποδεχθεί την υποδούλωση του. Οι καιροί είναι χαλεποί. Διανύουμε την πενταετία των “αριστοτεχνικών χειρισμών” ενός “ευέλικτου προέδρου”, που προβαίνει σε υποχωρήσεις κατά συρροή, για να μας βγάλει δήθεν από την απομόνωση και να προκαλέσει την κινητικότητα στο Κυπριακό.

Δεν μπορούμε, στα στενά πλαίσια ενός άρθρου, να ανατρέξουμε στο σύνολο των ατοπημάτων και των διολισθήσεων που αναδεικνύουν την διαφορετική φιλοσοφίας και την αλλαγή πλεύσης. Ο τωρινός πρόεδρος, φρόντισε από την πρώτη μέρα της θητείας του να προσγειώσει ανώμαλα τους πάντες, κυρίως βέβαια εκείνους που είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα τηρούσε κάποιες από τις δεσμεύσεις του προς το ΔΗ.ΚΟ. και την Ε.Δ.Ε.Κ. Η ολέθρια νέα πορεία ξεκίνησε με την υπογραφή της συμφωνίας της 23ης Μαΐου με τον “σύντροφο Ταλάτ”, η οποία μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η ταφόπλακα του οράματος της αξιοποίησης της ένταξης στην Ε.Ε. και το ξεκίνημα της διαδικασίας της νεκρανάστασης του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και του “τσιμεντώματος” του “ΝΑΙ”.

Συνέβησαν πολλά, τα οποία πυροδότησαν μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό μέτωπο, με τις “περίφημες” (για τους Τούρκους) “προσφορές” του Δημήτρη Χριστόφια (εκ περιτροπής προεδρία, παραμονή εποίκων, συνεταιρισμό δύο συνιστώντων “στέϊτς” ) να καταλαμβάνουν (δικαίως) κυρίαρχο ρόλο. “Επενδύοντας” στον “σύντροφο Ταλάτ”, στο “καλό κλίμα” των συνομιλιών αλλά και στην στήριξη της “αντιπολίτευσης” του άλλου μεγάλου φανατικού θιασώτη της Ανανικής “λύσης”, Νίκου Αναστασιάδη, προχώρησε στην έναρξη των συνομιλιών που συνεχίζονται εδώ και δύο χρόνια. Διαρκούσης της διαδικασίας, ξεκίνησε η μεθόδευση της εκμηδένισης των αντιδράσεων μέσω της “ποινικοποίησης” της αντίθετης άποψης (με επιστράτευση μεθόδων τρομοκρατίας, όπως συλλήψεων αντιφρονούντων, διαχειριστών ιστοσελίδων κ.α.). Στόχος είναι να εμπεδωθεί, ότι όποιος αντιτίθεται στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (Δ.Δ.Ο.) είναι ακραίος και σωβινιστής, εναντίον της λύσης και άρα υπέρ της διχοτόμησης.

Εκτός από το πιο κτυπητό (κατά την άποψη μας), που είναι ενδεικτικό των προθέσεων, την προτίμηση δηλαδή που έχει για… “μειωμένη ελευθερία” για τον λαό του (αφού αυτό εννοεί όταν θεωρεί την ατόφια ελευθερία, ως… μαξιμαλισμό), έκανε κι άλλες “βαρυσήμαντες” δηλώσεις, οι οποίες αναδεικνύουν μια μινιμαλιστική και “ραγιαδίστικη φιλοσοφία”. Οι προθέσεις αυτού του προέδρου, “αποκρυπτογραφούνται” και μέσω της απαράδεκτης προτροπής που επαναλαμβάνει συνεχώς, απευθυνόμενος προς τους Τούρκους: «Δοκιμάστε μας και θα εκπλαγείτε!» Δεν φτάνει που μας έχει ήδη εκπλήξει όλους τόσο δυσάρεστα με τις απονενοημένες “προσφορές ” του προς τους Τούρκους (έχει άραγε την ψευδαίσθηση ότι θα τους συγκινήσει και ότι θα μας λυπηθούν και θα συναινέσουν σε λύση;), τους υπόσχεται ακόμα πιο πολλές εκπλήξεις…

Δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι με την φιλοσοφία που διακατέχει τον σημερινό πρόεδρο, τα χειρότερα έπονται. Οι “εκπλήξεις” έρχονται η μία μετά την άλλη, όμως αυτός υπόσχεται κι άλλες. Έφτασε στο σημείο να “ενημερώνει” τους Αμερικανούς σε σημαντική δεξαμενή σκέψης και να μιλά για… «εισβολή των δύο μητέρων πατρίδων στην Κύπρο, το 1974». Δεν είναι αμπελοφιλοσοφίες αυτά που λέμε! Μπορούμε να φανταστούμε την ικανοποίηση που σκόρπισε στο Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών με την δήλωση του αυτή. Όπως και τα χαμόγελα στο Αγγλικό Υπουργείο Αποικιών όταν δήλωνε ότι θα πρέπει να αφήσουμε το θέμα των βάσεων για τα εγγόνια μας.

Ένα άλλο μεγάλο του ατόπημα ήταν όταν σε συνάντηση με τον “ύπατο αρμοστή” της Μ. Βρετανίας, μίλησε για “κοινή κυριαρχία” με την Μ. Βρετανία στην Κύπρο. Και σαν αν μην έφτανε αυτό, στην ίδια συνάντηση, μίλησε για “τουρκικό τομέα της Λευκωσίας.” Όλες του οι δηλώσεις αποδεικνύουν την συνέπεια του στο “όραμα” που είναι αποφασισμένος να υπηρετήσει που δεν είναι άλλο από το να κάνει την Κύπρο συνεταιρική με τους Τούρκους. Θυμίζουμε παλαιότερη δήλωση του: «Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, η Κύπρος δεν θα κυβερνάται από τους Έλληνες». Τελικά, για κακή μας τύχη, μας κυβερνά ένας πρόεδρος που έχει ως όραμα να καταστήσει τους Τούρκους συνέταιρους και συγκυρίαρχους σε όλη την Κύπρο, μέσω της λεγόμενης “Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα.

Είναι αλήθεια ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας κάνει επίμονες προσπάθειες για να λύσει το Κυπριακό. Το θέμα όμως είναι ότι η “λύση” Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που οραματίζεται, δεν μας οδηγεί σε βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης, αλλά σε χειρότερα δεινά. Θα οδηγήσει την Κύπρο σταδιακά σε τουρκοποίηση, μέσω αρχικά της νομιμοποίησης της κατοχής στο βόρειο κατεχόμενο μέρος και σε κατοπινό στάδιο στην εξάπλωση της και στις ελεύθερες περιοχές.

Το περιουσιακό ήταν μέχρι σήμερα το κυριότερο πρόβλημα γι’ αυτούς που επιδιώκουν ένα κλείσιμο του Κυπριακού. Επιπρόσθετα, κάποιες νομικές νίκες που κερδήθηκαν, στέκονταν εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί. Γι’ αυτό και ο “ευέλικτος Χριστόφιας” κατέθεσε τις γνωστές του προτάσεις, τις οποίες ορισμένοι διαβάζοντας για πρώτη φορά, δικαίως εξέλαβαν για τουρκικές. Αποδεικνύεται ότι αυτές οι προτάσεις , είναι μια από τις νέες ευχάριστες εκπλήξεις (και δυσάρεστες για μας) που προόριζε για τους Τούρκους. Προτάσεις… “έκπληξη” στις οποίες, άκουσον-άκουσον οι σφετεριστές και κλεπταποδόχοι των περιουσιών μας αναβαθμίστηκαν σε «χρήστες» που έχουν μάλιστα και δικαιώματα. Δεν είναι υπερβολή αυτό που ειπώθηκε για τις προτάσεις αυτές: «Είναι η φόρμουλα που βρήκαν για να ολοκληρωθεί το εθνικό ξεκαθάρισμα των κατεχομένων για να μπορέσει να εφαρμοστεί η Διζωνικότητα στην πράξη.» Είναι γεγονός ότι τέτοιες “προσφορές”, ούτε οι πιο αισιόδοξοι Τούρκοι δεν τις περίμεναν.

Τελικά, φαίνεται ότι το Δημήτρη Δώστα Όλα (Δ.Δ.Ο.) που του αποδίδει ο συνονόματος του Δημήτρης Συλλούρης του Ευρωπαϊκού Κόμματος, ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα και πρόκειται για το νέο δόγμα που ακολουθεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας (και λυπούμαστε πραγματικά που αναγκαζόμαστε να ασκούμε τέτοια κριτική στον Πρόεδρο της Κ.Δ.).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε τον απόλυτο εφιάλτη. Η Κύπρος μπορεί κάλλιστα να παρομοιαστεί με ένα πλοίο που μπάζει νερά. Κι αν ο κίνδυνος που διατρέχουμε από την Τουρκική απειλή είναι μια μεγάλη τρύπα στο κύτος του πλοίου, το μουσουλμανικό προγεφύρωμα που δημιουργείται στις ελεύθερες περιοχές, είναι μια δεύτερη, που ενδέχεται να λειτουργήσει σαν χαριστική βολή για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Οι επτακόσιες χιλιάδες των Ελλήνων της Κύπρου κινδυνεύουν άμεσα με αφανισμό, όχι μόνον από την τουρκική επεκτατική πολιτική αλλά και από την ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής που θα τους προστατεύσει από το να καταστούν πολύ σύντομα μειονότητα στην ίδια τους την πατρίδα. Δυστυχώς, βρίσκεται σε εξέλιξη μια “πολιτική προσέλκυσης αλλοδαπών” μέσω των παχυλών επιδομάτων που προσφέρονται στους διάφορους “αιτητές αλλοδαπούς” που εισέρχονται παράνομα (τους διοχετεύει η Τουρκία μέσω των κατεχομένων) στο έδαφος της Κ.Δ.

Η πολιτική αυτή, μάλλον συνάδει με την γνωστή επισήμανση του Προέδρου: «Λαμπρή και Μπαϊράμι είναι δίδυμα αδέρφια…» Ίσως αυτό που γίνεται να είναι μια συστηματική προσπάθεια αλλοίωσης του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου, ούτως ώστε να μην νιώθουμε αδικημένοι (αφού δεν θα αποτελούμε πια την πλειοψηφία στο νησί) όταν σύντομα θα πλασάρουν μια άδικη λύση εις βάρος μας. Αποδεικνύεται (δυστυχώς) ολέθρια για τον Κυπριακό Ελληνισμό (τελικά και για τον Ελληνισμό γενικότερα) η παρουσία του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το να έχει μια μικρή χώρα ικανούς ηγέτες που την εκπροσωπούν επάξια στο εξωτερικό προστατεύοντας τα εθνικά συμφέροντά της, είναι αναμφίβολα μια ευλογία. Το να έχει όμως μια μικρή και ημικατεχόμενη πατρίδα ένα Πρόεδρο που με αυτά που επανειλημμένα λέει και κάνει, βλάπτει την πατρίδα του και ευνοεί τον κατακτητή της, αυτό σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Για να το θέσουμε διαφορετικά, άλλες χώρες έχουν ηγέτες που μελετούν, συμβουλεύονται, διαβουλεύονται και ασκούν πολιτική για να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Εμείς έχουμε έναν ηγέτη που έχει εμμονές, δεν ακούει κανέναν και ασκεί πολιτική που ισοδυναμεί με… χαρακίρι. Υπό τις περιστάσεις, το καλύτερο για τον τόπο θα ήταν να παραιτηθεί, δυστυχώς όμως μια τέτοια σωτήρια εξέλιξη δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Έτσι, η μόνη οδός είναι η άσκηση πίεσης προς αποτροπή ακόμα χειρότερων εξελίξεων.

Θα ήθελα να μπορούσα να τελειώσω το παρόν άρθρο με εισηγήσεις για το τι θα έπρεπε να γίνει για να επανέλθουμε ως Κύπρος σε μια σωστή πορεία, μακριά από τις κακοτοπιές που μας οδηγεί αυτή η διακυβέρνηση. Εκ των πραγμάτων όμως, θα ήταν άτοπο να μιλήσω για την επιβεβλημένη αίτηση για ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, για την αναβίωση του Ενιαίου Αμυντικού δόγματος, για σύναψη αμυντικών συμφωνιών, την αναζήτηση συμμάχων που έχουν κοινά συμφέροντα με την Κύπρο, την εκμετάλλευση της γεωπολιτικής θέσης της Κύπρου που βρίσκεται στο σταυροδρόμι διακίνησης ενέργειας με πλούσιο (όπως είναι πλέον γνωστό) δικό της φυσικό πλούτο. Είναι άτοπο και μη ρεαλιστικό να περιμένει κανείς από αυτή την κυβέρνηση να πάρει σωστά και σωτήρια μέτρα όταν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της ανικανότητας και της ανεπάρκειας των κυβερνώντων στην διαχείριση του Εθνικού θέματος της Κύπρου.

Θα ήθελα να τελειώσω με μια νότα αισιοδοξίας. Με ένα μήνυμα του τύπου…. «οι Έλληνες της Κύπρου παρακολουθούν τις εξελίξεις, θα συνεχίσουν τον αγώνα κ.α.….) Δυστυχώς όμως οι Έλληνες Κύπριοι δεν μας αφήνουν να είμαστε αισιόδοξοι. Έχουν αποδείξει διαχρονικά με την ψήφο τους ότι προτιμούν το κομματικό μαντρί από την ψήφο για το καλό του τόπου. Αν με εξελίξεις όπως την κατάθεση του σχεδίου Ανάν και το δημοψήφισμα και το τρέχων επιχειρούμενο “τσιμέντωμα του ΝΑΙ”, συνεχίζουν να ψηφίζουν τα παραδοσιακά κόμματα που μας έφεραν ως εδώ (να συσπειρώνονται κατά την προσφιλή ορολογία), τότε σε τι να ελπίζει κανείς;

Το μοναδικό που θα μας έδινε την ελπίδα ότι θα ξεστρατίσει κάποτε (πριν να είναι αργά) το καράβι της Κύπρου από την ξέφρενη του πορεία προς την “Τουρκοφόρα λύση” Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που οραματίζεται ο σημερινός πρόεδρος και οι ομοϊδεάτες του, θα ήταν να αποστασιοποιηθούν οι ψηφοφόροι από τις επιλογές των ηγεσιών τους και να σκεφτούν εθνικά και όχι κομματικά. Πάντως, ανεξάρτητα από τις εφιαλτικές στιγμές που ζούμε, ο αγώνας από τους λίγους που επιμένουν σε Ελληνικές αρχές και αξίες, θα συνεχιστεί με αξιοπρέπεια. Δεν πτοούμαστε! Αν ο “πολύς” Νταβούτογλου λέει… «κι αν ακόμα δεν υπήρχε ούτε ένας Τούρκος στην Κύπρο, θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε…», εμείς θα αντιτάξουμε το ακόλουθο: «Όσο υπάρχει έστω και ένας Έλληνας στην Κύπρο, θα συνεχίζουμε τον δίκαιο αγώνα μας.»

Πανίκος Ελευθερίου

Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (6.11.2010)

.