Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 24 Σεπτεμβρίου 2019.
«Οι Σουηδοί είναι ίσως ο λιγότερο θρησκευόμενος λαός στην Ευρώπη. Όμως αδυνατείς να καταλάβεις αυτή τη χώρα, εκτός αν συνειδητοποιήσεις ότι οι θεσμοί, οι κοινωνικές πρακτικές, οι οικογένειες, η πολιτική και ο τρόπος ζωής έχουν θεμελιωδώς διαμορφωθεί από τη λουθηρανική κληρονομιά». Μία φράση του Σάμουελ Χάντινγκτον στο περίφημο βιβλίο «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών» του 1995, το οποίο άφησε εποχή.
Σίγουρα κάποιο κομμάτι της κατανόησης του κόσμου έχει χαθεί, αν αδιαφορούμε ή υποτιμούμε την μελέτη της θρησκείας ενός λαού ή τέλος πάντων, των μεταφυσικών του αναζητήσεων. Διότι οι μεγάλοι κοινωνιολόγοι, όπως πχ ο Εμίλ Ντιρκέμ, παρότι άθρησκος ο ίδιος, από τη μελέτη του σε αυτό το συμπέρασμα έφτασε: ότι «ο Θεός είναι η πεμπτουσία της Κοινωνίας», (God is Society, writ large). Δηλαδή ότι το συνεκτικό στοιχείο μίας κοινωνίας είναι η κοινή αίσθηση του ιερού στα μέλη της.
Ακόμη μεγαλύτερη άγνοια έχω διαπιστώσει σε ανθρώπους, οι οποίοι ενώ εμφανίζοναι ως θιασώτες της επιστημονικής παιδείας, όταν τους θέτεις μία απλή και συγκεκριμένη ερώτηση, πχ «πείτε μου σε ποια χώρα η παιδεία δεν αποσκοπεί στην συγκρότηση της εθνικής συνείδησης», αντί να απαντήσουν «στην χώρα τάδε ή δείνα», απαντούν «εσείς δηλαδή θέλετε να γίνουμε Ιράν ή Τουρκία». Το πρόβλημα της έλλειψης επιστημονικής παιδείας δεν φαίνεται από ότι είναι λίγοι οι θιασώτες της, αλλά από το ότι όσοι διατείνονται κάτι τέτοιο δεν την διαθέτουν. Πόσο σπάνιο είναι να ρωτήσεις κάτι ανάλογο του «τι ώρα είναι;» και να λάβεις μία ευθεία απάντηση στο ερώτημα; Συνήθως σου λένε «τι ώρα δεν είναι», σου αποδίδουν επίθετα επειδή ρώτησες και σε βάζουν σε «κουτάκια». Ε αυτό είναι το πρόβλημα της παιδείας!
Επειδή έχουμε γίνει χώρα εισαγωγής μεταναστών και τα ζητήματα παιδείας τίθενται και θα συνεχίσουν να τίθενται για πολλά χρόνια ακόμα στην δημόσια σφαίρα, τα πράγματα είναι γενικώς απλά. Είτε ο μαθητής είναι ελληνικής καταγωγής, είτε δεν είναι, εφόσον φοιτά σε ελληνικό σχολείο θα πρέπει πρώτα από όλα να αποκτήσει πατριδογνωσία. Να διδαχθεί δηλαδή τα βασικά συστατικά της χώρας στην οποία ζει, ώστε να την γνωρίσει. Μπορεί αργότερα να ενταχθεί στον πολιτισμό της, να αποστασιοποιηθεί ή να τηρεί τα έθιμα και τις παραδόσεις της δικής του κουλτούρας, όπως κάνει και η δική μας ομογένεια, όπου οι ελληνικές κοινότητες αναλαμβάνουν την διδασκαλία του πολιτισμού μας στις επόμενες γενεές.
Πατριδογνωσία σημαίνει να μάθεις την ελληνική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία, τα ελληνικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις, τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Ναι, σημαίνει να μάθεις και για την θρησκεία που ακολουθούν οι Έλληνες. Όχι ως κατήχηση, αλλά οπωσδήποτε κατά κύριο λόγο σε σχέση με άλλες. Δεν σε υποχρεώνει να βαπτιστείς Χριστιανός Ορθόδοξος η διδασκαλία των Θρησκευτικών στο σχολείο. Ποτέ δεν σε υποχρέωνε. Είναι βασικό και θεμελιώδες στοιχείο για να ζεις και να ανατιλαμβάνεσαι τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων, είτε θρησκεύεσαι, είτε όχι.
Η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ μπορεί να αξιολογηθεί καλύτερα από ανθρώπους με γνώση της ύλης των βιβλίων θρησκευτικών της προηγούμενης κυβέρνησης. Ήταν φανερό ότι τα βιβλία αυτά δεν αποσκοπούσαν σε μάθημα θρησκειολογίας ή φιλοσοφίας. Επρόκειτο για προχειρογραμμένα εγχειρίδια, τα οποία ύπουλα υπονόμευαν την πίστη των Ορθοδόξων, όπως πχ με την εικόνα της Παναγίας και του Χριστού ως ..Ινδιάνοι(!) στη Γ Δημοτικού. Πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων.
23 comments
Ως γενική τοποθέτηση, υπό την οπτική γωνία της πολιτικής ορθότητος σαφώς και δεν πρέπει να ΥΠΟΤΙΜΟΥΜΕ την θρησκεία, ή έστω τις μεταφυσικές αναζητήσεις του οποιουδήποτε ανθρώπου.
Δυσκολεύομαι όμως να αντιληφθώ γιατί θα πρέπει να ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ ή έστω να μην ΑΔΙΑΦΟΡΩ για την “θρησκεία” π.χ. των Aborigines της Αυστραλίας, η οποία ονομάζεται από τους ίδιους Dreamtime ή Dreaming stories (ώρα των ονείρων ή ονειρο-ιστορίες). Δεν θέλω να μειώσω κανέναν, αλλά ελπίζω η σύγκριση την οποία επιχειρώ να γίνεται αντιληπτή.
Υπό αυτό το πρίσμα, εγώ ως Χριστιανός Ορθόδοξος ενδιαφέρομαι, ασχολούμαι και μελετώ ΚΥΡΙΩΣ την δική μου θρησκεία. Με απασχολεί δε, κατά πόσο και σε ποιό βαθμό η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται σε ταύτιση με τα δικά της κηρύγματα, καθώς επίσης νοιάζομαι και για την αναπόφευκτη αντιπαράθεσή της με άλλες ανταγωνιστικές θρησκείες όπως ο Μουσουλμανισμός και ο Ιουδαϊσμός. Άρα, ναι συχνά “επισκέπτομαι” τον ισλαμισμό και τον εβραϊσμό.
Όχι όμως για να μου πουν ότι είμαι πολιτικώς ορθώς, ούτε για πνευματική αναψυχή. Αλλά κυρίως -όπως είπε ο Θουκιδίδης- ώστε να γνωρίζω τον “εχθρό” μου. Παρεμπιπτόντως προσωπική μου γνώμη μετά από (όχι πλήρη) αλλά σοβαρή μελέτην των ιερών κειμένων των δύο -άλλων- αυτών μονοθεϊστικών θρησκειών, είναι ότι δεν πρόκειται για θρησκείες αλλά για αμιγώς πολιτικά συστήματα “καμουφλαρισμένα” κάτω από το πέπλο της θρησκείας. Μεγάλη συζήτηση αυτό, ίσως κάπου άλλου και άλλοτε …
Όντως ο Émile Durkheim ήταν άθρησκος και το είπε αυτό. Όμως η επόμενη ερμηνεία είναι διασταλτική. Διότι ακόμα και αν δεχτούμε ότι «ο Θεός είναι η πεμπτουσία της Κοινωνίας» (εγώ διαφωνώ αλλά δεν έχει σημασία) θεωρώ ότι είναι μεγάλο το άλμα διανόησης όπου το συνεκτικό στοιχείο μίας κοινωνίας είναι η κοινή αίσθηση του “ιερού”. Ίσως σε άλλες εποχές, καθώς ό ίδιος πέθανε σε ηλικία μόλις 59 ετών το 1917 δηλ. μέσα στην τραγωδία-μακελειό του Α’ ΠΠ, αλλά έκτοτε οι κοινωνίες “Δυτικού τύπου” δεν ασπάζονται πλέον την αίσθηση του “ιερού” αλλά κυρίως της ισονομίας, ισοπολιτείας και εσχάτως των κάθε τύπου “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”. Άλλο το “ιερό” και άλλο τελείως το “ηθικό” και άλλο το “νόμιμο”. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Χριστιανισμός υποχωρεί ενώ ο Ισλαμισμός καλπάζει και ο Ιουδαϊσμός δεν μετράει σημαντικές απώλειες. Και εδώ είναι -για μένα τουλάχιστον- το μέγα πρόβλημα. Ο συγκερασμός της σύγχρονης τάξης πραγμάτων με την φαινομενικά ξεπερασμένη Χριστιανική κατήχηση.
H “τεχνική” της ταμπελοποίησης προκειμένου να απαξιώσουμε τον (ιδεολογικό;) μας αντίπαλο είναι δυστυχώς ακόμα μία εφεύρεση του τρίπτυχου Μαρξισμός-Κομμουνισμός-Αριστερά. Εν πάσει περιπτώσει, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ισχύει σε χώρες άλλες από Ελλάδα και ΗΠΑ όπου ζω από το 1987. Και στην περίπτωση της Ελλάδας σαφώς (και σωστά για μένα) το Σύνταγμα ορίζει η Παιδεία να έχει “εθνικό” χαρακτήρα.
Στις ΗΠΑ όμως το Σύνταγμα σαφώς ορίζει: ” … Όλα τα παιδιά που ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το δικαίωμα ελεύθερης δημόσιας εκπαίδευσης. Και το Σύνταγμα απαιτεί να παρέχεται σε όλα τα παιδιά ίσες εκπαιδευτικές ευκαιρίες σε αυτό το θέμα, τι είναι η φυλή, το εθνικό τους υπόβαθρο, η θρησκεία ή το φύλο τους, ή αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί, πολίτες ή μη πολίτες … “. Δηλαδή, δεν ασχολείται με την εθνική (ως πολίτες ΗΠΑ) πλευρά καθόλου αλλά η έμφασις πέφτει στο δικαίωμα, την ισότητα, και την ελευθερία ασχέτως άλλων παραμέτρων όπως θρησκεία, φύλο, εθνικότητα, κλπ. Άρα θεωρώ ότι είναι σωστό ότι τα παιδιά μου πηγαίνουν σχολείο για να μάθουν γράμματα και ΟΧΙ απαραιτήτως για να αποκτήσουν “αμερικανική” συνείδηση.
ΔΕΝ ” … έχουμε γίνει χώρα εισαγωγής μεταναστών …”. Δεν γίναμε επειδή εμείς το θέλουμε. Μας κάνανε, με το ζόρι, και χωρίς να μας ρωτήσουν καν. Να το λέμε και να το φωνάζουμε αυτό. Πρόκειται για μία κατάσταση η οποία μας επεβλήθη “άνωθεν και έξωθεν” αλλά οι πολιτικοί μας ταγοί, γνήσια φερέφωνα και υπαλληλάκια των “περιούσιων” ξένων, κάνουν πειθήνια το καθήκον τους πρός τα αφέντικά τους, διακυβεύοντας έτσι το μέλλον των Ελλήνων. Είπαμε, ΔΕΝ έχουμε Δημοκρατία υπό την έννοια ότι ο Λαός ΔΕΝ έχει την ισχύ ούτε κάν τον τρόπο να ασκεί, προασπίζει και προάγει τα δικαιώματά του. Και αυτό μεγάλη κουβέντα για αλλού και άλλοτε ….
Στο υπόλοιπο του κειμένου συμφωνώ και προσυπογράφω, δεν γνωρίζω όμως για ποιά απόφαση του ΣτΕ μιλάμε, αν θέλει κάποιος ας σχολιάσει.
Έξοχο άρθρο. Λιτό και μεστό. Το δε απόσπασμα: «…Συνήθως σου λένε «τι ώρα δεν είναι», σου αποδίδουν επίθετα επειδή ρώτησες και σε βάζουν σε «κουτάκια». Ε αυτό είναι το πρόβλημα της παιδείας!», υπενθυμίζει μιά χαρακτηριστική ενδημική παθογένεια. Έχω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα (δι’ ανταλλαγής σχολίων, εδώ μέσα).
Νομίζω ότι αναφέρεται στην απόφαση του ΣτΕ, για το μάθημα τών θρησκευτικών (δηλαδή, ότι πρέπει να αποβλέπουν στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των ορθόδοξων μαθητών).
Ναι. Σ’ αυτό αναφέρεται.
Φιλική συμβουλή, σταμάτα να ασχολείσαι με τον εαυτό σου και το τι νομίζεις ότι λένε, πιστεύουν, κλπ οι άλλοι για σένα, και φρόντισε τα σχόλιά σου να προσθέτουν κάτι που δεν ειπώθηκε στο κυρίως άρθρο ή δεν σχολιάστηκε ήδη στην συνέχεια. Αλλιώς μία ή άλλη.
Η ένστασις βρίσκεται στο ότι (ένας από τους λόγους που) η Ελλάδα είναι σε αυτά τα χάλια, είναι ο μηρυκασμός της ίδιας …”γκρίνιας”, για τα ίδια προβλήματα, χωρίς τελικά ποτέ να προτείνονται και να εφαρμόζονται βιώσιμες λύσεις εξόδου από την κρίση. Γεγονός το οποίο πολλαπλασιάζει το πρόβλημα που οδήγησε στην πλήρη παρακμή.
Εξήγησέ μας λοιπόν σε τι ωφελεί πλέον να “ανατριχιάζουμε” κάθε φορά που οι εκλεγμένοι από μας δημόσιοι λειτουργοί δεν κάνουν αυτό για το οποίο τους πληρώνουμε, και δικαιολόγησέ μας, πόσες φορές πρέπει να μας δουλέψουν κανονικά οι πολιτικάντηδες προκειμένου να “εμπεδώσουμε” οριστικά και αμετάκλητα ότι ΔΕΝ ενδιαφέρονται για μάς αλλά για τα αλλοδαπά αφεντικά τους και τον μισθό που άξια κονομάνε για να …τυρρανούν εμάς τα παιδιά και τα εγγόνια μας, γενιές τώρα.
Εδώ είναι το στοίχημα, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αναζητείται επιτακτικά αντίδραση με κάθε μέσο. Το λέει και το ακροτελεύτο άρθρο (120) του Συντάγματος, αντίσταση με κάθε τρόπο. Έχουν καταλύσει την Δημοκρατία και εμείς ο Λαός αντί να εξεγερθούμε μαζικά, ανατριχιάζουμε και εμπεδώνουμε το χάλι μας.
Έλεος, πιό απλά δεν γίνεται, και “όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει” που έλεγε και ο Σαββόπουλος, (άλλος βολεμένος “επαναστάτης” και αυτός)
Τι κριμα για τον Ελληνισμο που μεγαλουργησε να σερνεται από τους Γερμανους κατακτητες του σε αφανισμο μεσα από τις ορδες του Ισλαμ που κατακλυζουν τη χωρα προς δοξαν των Τουρκων που θα κατακτησουν την Ελλαδα και Κυπρο με τις Μεταναστευτικκες ροες
Το άρθρο αυτό έχει αναδημοσιευθεί
στον Ινφογνώμωνα – http://infognomonpolitics.blogspot.com/2019/09/blog-post_691.html
στο Άρδην / Ρήξη – http://ardin-rixi.gr/archives/213395
στις Ανιχνεύσεις – http://www.anixneuseis.gr/%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%ce%b8%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%ba%ce%b5%ce%b9%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ae%cf%87%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%84/
στο Cognosco – https://cognoscoteam.gr/%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%ce%b8%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%ba%ce%b5%ce%b9%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%ce%ba%ce%b1/
Κύριε Παναγιωτίδη, είστε αυστηρός και κατακριτικός και μόνιμος θαμών. Μέχρι και τον κ.Πλεύρη σας ενθυμούμαι, να κατακρίνεται. Συνετισθείτε!
Κύριε Σταλίδη, είστε άξιος λόγου, αλλά δυστυχώς δοκιμαστήκατε και αποτύχατε, ακόμα και εσείς. Και το λέω αυτό εγώ, ο οποίος σας ψήφισα. Δυστυχώς, αποδειχθήκαμε «ολίγοι», ώστε να αφυπνίσουμε τους πολλούς και δεν αποτρέψαμε την αποδιοργάνωσή μας. Τα εύλογα επιχειρήματά σας ηχούν, ωσάν σε έρημο. Οι Έλληνες είμαστε κατακερματισμένοι, σε διάφορες ομάδες, και δεν συνεργαζόμαστε. Ζούμε ημέρες Εθνικής παρακμής, οι οποίες -κατά την ταπεινή μου γνώμη- θα ολοκληρωθούν με τον 3ο Παγκόσμιο πόλεμο (ίδε: διαδικτυακές εκπομπές κ.Ηλία Καλλιώρα), σε περίπου 10-15 έτη, από τώρα. Φαντάζομαι, ότι λίγοι θα επιζήσουμε. Είναι λυπηρό, αλλά δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο είναι εφικτό, ώστε να ανατραπεί. Κρίμα. Καλή δύναμη, σε όλους μας.
https://isxys.blogspot.com/2018/12/1872.html
Ευχαριστώ τον συνονόματο για τα καλά του λόγια. Βεβαίως είμαι αυστηρός και κατακριτικός, πρωτίστως με τον εαυτό μου και μετά με τους άλλους αλλά δεν ενθυμούμαι αν και πότε είπα κακή κουβέντα για τον Κωνσταντίνο Πλεύρη; Τέλος πάντων, καλή είναι η ανέξοδη κριτική (και μάλιστα χωρίς επιχειρήματα) αλλά τουλάχιστον, ας μάθουμε επιτέλους εκεί στην φουκαριάρα την Ελλαδάρα μας, ότι άλλο πράγμα το “κατακρίνεται” (γ’ ενικό της μεσο/παθητικής φωνής του ρ. κατακρίνομαι) και -τελείως- άλλο αν και ηχητικά όμοιο το “κατακρίνετε” (β’ πληθυντικό της ενεργητικής φωνής του ρ. κατακρίνω). Για να δούμε πότε θα το “εμπεδώσουμε” αυτό, εγώ πάντως για ακόμα μία φορά “ανατρίχιασα” με την “ελληνικότητα” των Ελληνικών του μέσου νέου-Έλληνα(;)
Συμπτωματικώς, σήμερα “ανέβηκε” αυτό στο Άρδην-Ρήξη —> http://ardin-rixi.gr/archives/213472
Δώστε έμφαση εκεί προς το τέλος όπου (ο μέγας και αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης) λέει χαρακτηριστικά:
” … Μερικές φορές στενοχωρούμαι εκ των υστέρων γιατί σε κάποια συζήτηση επέμεινα στην υπεράσπιση «δυσάρεστων» διαγνώσεων ή απόψεων περισσότερο απ’ ό,τι το επέτρεπε η ψυχική αντοχή ή η αντιληπτικότητα του συνομιλητή μου. Θα ήταν ασφαλώς πολύ δύσκολο να του εξηγήσω ότι στην επιμονή αυτή δεν με οδηγεί η ισχυρογνωμοσύνη κι η διάθεση να τον «αλλάξω», αλλά μάλλον η απρόσωπη αγάπη μου για τη συνοχή και την πληρότητα μιας επιχειρηματολογίας. Όπως και να ‘χει, οι πλείστοι άνθρωποι θεωρούν περίπου αφύσικο να πρεσβεύουν οι άλλοι αντίθετες αντιλήψεις. Απεναντίας, εγώ εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου … ”
Καλή βδομάδα!
1. “Μέχρι και τον κ.Πλεύρη σας ενθυμούμαι, να κατακρίνεται.”
2. “Μέχρι και τον κ.Πλεύρη σας ενθυμούμαι, να ΤΟΝ κατακρίνετΕ.”
3. “Μέχρι και τον κ.Πλεύρη σας ενθυμούμαι, να κατακρίνεται ΑΠΟ ΕΣΑΣ.”
“Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν” [Καινή Διαθήκη – Ιακώβου δ’6]
“Ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών” [Λουκ. κβ’ 26-27]
“νέου-Έλληνα”
“Σημεία στίξης: Η λέξη που προπορεύεται του ενωτικού, δεν τονίζεται.” Σακελλαρίου, Χάρης, Κλιτικό λεξικό δημοτικής, εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα.
@Δ.Π.
Εἶναι τοὐλάχιστον ἀπρεπές νὰ κατακρίνονται οἱ σχολιαστές με τέτοιᾶ σκᾶιότητα. Οὔδείς αλᾶθητος.
@ admin
Ενώ είχα κάνει εγγραφή, ώστε να μην χρησιμοποιεί άλλος το ψευδώνυμό μου (μού το έχουν κάνει ξανά στο παρελθόν), βλέπω ότι αυτός που έγραψε τα σχόλια 6 October 2019 at 22:12 και 22:28 το χρησιμοποίησε, απλώς αφαιρώντας του τον τόνο. Διερωτώμαι αν το έκανε … “συμπτωματικά”, ή εσκεμμένα και για ποιον λόγο.
Ουσιαστικά ούτε η εγγραφή μάς κατοχυρώνει. Θα πρότεινα να γίνει υποχρεωτική η εγγραφή, ώστε να περιοριστούν κατά το δυνατόν αυτές οι … “εξυπνάδες”.
Θα παρακαλούσα να είχα μία απάντηση την φορά αυτή.
Ευχαριστώ.
Συμπατριωτη, μη θιγεσαι. Δεν εισαι ο μονος πατριωτης, ουτε εχεις το © του πατριωτη. Μη δημιουργεις θεματα εκει που δεν υπαρχουν απο μια απλη συμπτωση. Και εσυ ξενιτεμενε, μου θυμιζεις τον θεολογο τον Σωτηροπουλο. Τετοια επαρση, τετοια αμετροεπεια και τετοια γλωσσοφαγια… σου λειπει η ταπεινοτητα.
ΥΓ. Και για να μη παρεξηγηθω (απο κατι αυτοκλητους ξερολες ταγους με υφος χιλιων Καρδιναλιων που διυλιζουν τον κωνωπα, κριτες ζωντων και νεκρων με το αμαρτωλομετρο και το καμτσικι στο χερι, που το παιζουν υπερπατριωτες και φλυαρουν απο αποσταση στον καναπε τους, αντι να γυρισουν πισω και να πραξουν, ενω εμεις εδω στην Πατριδα τραβαμε κουπι τοσες δεκαετιες) γραφω απο κινητο τηλεφωνο και δεν μπορω να τονισω τις λεξεις, δεν ξερω και να το χειριζομαι και εδω που τα λεμε δεν ειναι και για την ηλικια μου αυτα.
Ευχαριστώ και εγώ τον συνονόματο, για τα κακά του λόγια. Βεβαίως, δεν είμαι όπως με παρουσιάζει και η ουσία δεν ήταν τα λεγόμενά του, αλλά έτσι αναδεικνύει το πως είναι ο ίδιος, κι ας μην το κατανοεί. Ευτυχώς, στην ηλικία που βρίσκομαι, δεν επιδιώκω, να συμφωνούν με όσα λέγω, αλλά επιθυμώ, αφενός να με κατανοούν όταν επικοινωνώ, και αφετέρου να μη μου κουνούν το δάχτυλο, διότι όταν αυτό συμβαίνει, το ανταποδίδω, έως ότου να συνετισθούν. Τέλος πάντων, καλή είναι η ανέξοδη και εξ’αποστάσεως κριτική και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις με πλείστες παραπομπές, και ο ρόλος του “ιεροεξεταστή” προς τον κ.Σταλίδη λίγο πριν τις εκλογές (και μάλιστα από τον καναπέ, αντί της δύσκολης οδού, μέσω της επιστροφής στα Πάτρια εδάφη και μέσω του εκλέγειν και εκλέγεσθαι*) αλλά τουλάχιστον, ας μάθετε επιτέλους εκεί στην “γη της επαγγελίας” σας την Εσπερία, ότι άλλο πράγμα το “κατακρίνεται από εσάς” (γ’ ενικό της μεσο/παθητικής φωνής του ρ. κατακρίνομαι) και -τελείως- άλλο το αν και ηχητικά όμοιο “τον κατακρίνετε” (β’ πληθυντικό της ενεργητικής φωνής του ρ. κατακρίνω). Για να δούμε πότε θα το “εμπεδώσετε” και αυτό, όπως και τόσα άλλα που μάλλον τα λησμονήσατε, ομιλώντας καθημερινώς την βαρβαρική, εγώ πάντως για ακόμα μία φορά “ανατρίχιασα” τόσο με την ταπεινοφροσύνη του ταλαίπωρου ξενιτεμένου -πρωταγωνιστή ασμάτων του αθάνατου Καζαντζίδη- όσο και με την “ελληνικότητα” των Ελληνικών του μέσου ρίψασπη, αλλόφωνου Έλληνα(;) που παράτησε την Πατρίδα του, την Ελλάδα και έφυγε για την αλλοδαπή, ώστε να πλουτίσει, αλλά επειδή δεν πήρε ακόμα την υπηκοότητα, νομίζει ο αφελής ελληνώνυμος ότι μπορεί να παριστάνει τον βασιλικότερο του Βασιλέως και να κρίνει εμάς, αφ’υψηλού, που δίνουμε διαρκώς την μάχη των χαρακωμάτων, για να κρατήσουμε την μάνα γη Ελληνική από τις ορδές των βαρβάρων.
Δώστε έμφαση εκεί στην προτελευταία στροφή του ποιήματος, όπου (ο μέγας Κωστής Παλαμάς) λέει χαρακτηριστικά, αποτυπώνοντας όλη την ταπεινότητα, την απλότητα και το μεγαλείο της Πατρίδας μου:
«Τα ταπεινά
Τα ταπεινά, τα σάπια.
Κι οι αποριμένοι σβόλοι,
κι η χτυπημένη πάπια,
κι οι βαλτωμένοι μόλοι·
καλάμια στις πελάδες
και στους γιαλούς χαλίκια
κι ολάρμυρες χιβάδες
κι αγύρευτα αρμυρίκια·
γλυκόριζες, λαψάνες,
τα βούρλα, τα παλιούρια·
γωβιοί· με τις δαγκάνες,
του βούλκου εσείς καβούρια.
Περιπλεμένα φύκια
στ’ αποσυρτά πριάρια,
συντρίμμια από σταλίκια,
φαλιδεμένα ιβάρια.
Αλάτια στα τηγάνια,
φτωχού ψαρά κλεψίμια,
χαρές και βάρδιες, μπάνια,
για του κορμιού τη γύμνια.
Για τα κλουβιά γαρδέλια,
με τον αξό πιασμένα,
ψαρόπουλα, κοπέλια,
βασανισμένη γέννα.
Σκλάβοι που ιδροκοπάτε
με τα γυροβολίδια,
και τη ζωή τραβάτε
γυμνή, τραχιά, την ίδια,—
τ’ άσκημο, φεγγοβόλα
και το συρμένο, υψώσου.
Ήλιε του στίχου μου,
όλα τ’ αγκάλιασε το φως σου!»
*το εκλέγειν και εκλέγεσθαι επιτρέπεται ακόμα, τουτέστιν όποιος θέλει, μπορεί, να δοκιμάσει την τύχη του, και να κριθεί και ο ίδιος, αντί να κρίνει ανέξοδα τους άλλους, εάν νομίζει ότι είναι καλύτερος και ικανότερος
Καλή βδομάδα (όση απέμεινε) και σε εσάς!
Όταν τελειώσετε με τις ανοησίες και τα …δήθεν, παρακαλώ θερμά να με ενημερώσετε ώστε να απαντήσω εφ’ όλης της ύλης το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.
Δυστυχώς εδώ βλέπετε δεν είμαστε Ελλάδα να χαζολογούμε στα καφενεία και τα ουζερι, έχοντας εξασφαλίσει ιατρική ασφάλεια και σύνταξη. κλπ, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε 10 ώρες την μέρα προκειμένου να καλύψουμε τα έξοδα διαβιώσεως της οικογένειάς μας. Και δεν μας περισσεύει ούτε λεπτό της ώρας, ειδικώς Δευτέρα με Παρασκευή προκειμένου να …”φληναφηματολογούμε” γράφοντας ιστορίες …επιστημονικής φαντασίας για ανθρώπους και πράγματα που καν δεν γνωρίζετΕ (το -τε με έψιλον για όσους την έκαναν κοπάνα -όπως ο Ευστρατιάδης- από το μάθημα στο Δημοτικό).
“Βαράτε” λοιπόν με την ψυχή σας (προς το παρόν) ώστε να βγάλετε το άχτι σας μπας και ξαλαφρώσετε λίγο από την μιζέρια που οι εσείς ίδιοι φορτώσατε στις επόμενες γενιές Ελλήνων για τον υπόλοιπο 21ο αι. τουλάχιστον, και μην ανησυχείτε, όλοι θα λάβετε το προσωπικό σας σχόλιο ως απάντηση στην φλύαρη προπέτειά σας.
ΥΓ: Αναμένω -ματαίως- σχόλια-αντεπιχειρήματα-προτάσεις ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ του αρχικού μου σχολίου και όχι επί της …”συνουσίας” που χαρακτηρίζει τα κείμενα όλων σας. Ειδικώς δε, ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ περί του ΠΟΤΕ κατέκρινα τον Κ. Πλεύρη και ΠΟΤΕ έκανα τον “ιεροεξεταστή” του Α. Σταλίδη. Διότι το ψέμα πολλοί το αγάπησαν, τον ψεύτη ουδείς. Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το …άλμα.
Δημήτριε, σιγά μην σκίσεις το φουστάνι σου!
Δεν σ’αρέσει ο Παλαμάς; Καλά, δούλευε 10 ώρες την ημέρα, την δε εβδόμη ξεκουράσου και ρίξε μια ματιά και στον Αλεξανδρινό.
«Η Δυσαρέσκεια του Σελευκίδου»
Δυσαρεστήθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος να μάθει που στην Ιταλία
έφθασεν ένας Πτολεμαίος σε τέτοιο χάλι.
Με τρεις ή τέσσαρες δούλους μονάχα·
πτωχοντυμένος και πεζός. Έτσι μια ειρωνία
θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Pώμη
τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν
σαν ένα είδος υπηρέται των Pωμαίων
το ξέρει ο Σελευκίδης, που αυτοί τους δίδουν
κι αυτοί τους παίρνουνε τους θρόνους των
αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.
Αλλά τουλάχιστον στο παρουσιαστικό των
ας διατηρούν κάποια μεγαλοπρέπεια·
να μη ξεχνούν που είναι βασιλείς ακόμη,
που λέγονται (αλλοίμονον!) ακόμη βασιλείς.
Γι’ αυτό συγχίσθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος· κι αμέσως πρόσφερε στον Πτολεμαίο
ενδύματα ολοπόρφυρα, διάδημα λαμπρό,
βαρύτιμα διαμαντικά, πολλούς
θεράποντας και συνοδούς, τα πιο ακριβά του άλογα,
για να παρουσιασθεί στην Pώμη καθώς πρέπει,
σαν Aλεξανδρινός Γραικός μονάρχης.
Aλλ’ ο Λαγίδης, που ήλθε για την επαιτεία,
ήξερε την δουλειά του και τ’ αρνήθηκε όλα·
διόλου δεν του χρειάζονταν αυτές η πολυτέλειες.
Παληοντυμένος, ταπεινός μπήκε στην Pώμη,
και κόνεψε σ’ ενός μικρού τεχνίτου σπίτι.
Κ’ έπειτα παρουσιάσθηκε σαν κακομοίρης
και σαν πτωχάνθρωπος στην Σύγκλητο,
έτσι με πιο αποτέλεσμα να ζητιανέψει.
ΥΓ
Μην παραλείψεις Δημήτριε, στην εναγωνίως αναμενόμενη από όλους εδώ δριμύτατη κριτική σου του Σαββατοκύριακου, να κατακεραυνώσεις και τον Κωνσταντίνο Καβάφη, που την έκανε κοπάνα στο μάθημα των Ελληνικών στο Δημοτικό και γράφει “η πολυτέλειες” με Ήτα, ο αθεόφοβος!
Συνεχίστε παιδιά με αμείωτη ένταση σε αυτό το απαράμιλλο ύφος, χρειαζόμαστε και λίγο γέλιο μέσα στην γενική κατήφεια που μας δέρνει..
Σε ζηλεύω, αφού έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο πρωί-πρωί να παρακολουθείς και να γράφεις τόσο μεγαλόστομες ανοησίες. Επιβεβαιώνεις αυτά που λέω. Καληνύχτα …
Ανοησίες κι ο Καβάφης. Καλά, γύρνα κι απο το άλλο πλευρό παρέα με τον Πλεύρη σου, κι αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χανεις.
Ελευθεριε, σε παρακαλω, μη μου τον στεναχωρεις, θα του ανεβει η πιεση και μετα τι θα κανουμε χωρις αυτον, που αποτελει μια καποιαν λυσιν. Ο Δημητριος ειναι η μασκοτ του αντιβαρου και, απο την πρωτη στιγμη που πατησε το ποδι του εδω γιατι εμεις ειμαστε εδω πριν απο αυτον, μας χαριζει απλοχερα καθημερινη διασκεδαση, θα ελεγε κανεις οτι σχεδον αγγιζει το επιπεδο του θεολογου Σωτηροπουλου σε ξεροκεφαλιαση και πολυξεροσυνη. Και το εχουμε αναγκη το γελιο. Ξερεις, το μεγαλειο του ανοητου ειναι οτι δεν καταλαβαινει την ανοησια και την προπετεια του. Και για αυτο ακριβως τον αγαπουμε, οπως αγαπουμε και τις θεατρικες επιθεωρησεις.
Βλεπεις, ειναι σπανιο ειδος και αξιζει ειδικου κλουβιου στον εικονικο ζωολογικο κηπο της καθημερινης του θαλπωρης. Προσεξε λοιπον οτι ενω δεν εχει χρονο, καθε μερα εδω μεσα ξημεροβραδιαζεται. Ολα τα κρενει, ολα τα “μαχαιρωνει”. Γιατι δεν μπορει να ζησει πουθενα αλλου. Δεν τον παιζει κανενας αλλος. Μπροστα σε μια οθονη την βγαζει, για να παρει τη “δοση” του. Νιωσε το υπαρξιακο του δραμα. Εθισμενος ειναι. Αμα δεν κουνησει το δαχτυλο του θα σκασει. Αμα δεν πει την εξυπναδα του θα εκραγει. Αμα δεν επιπληξει θα παθει εμφραγμα. Γιατι ποιος αλλος θελει εναν φαφλατα, γερο-ξεκουτη για παρεα που κουναει διαρκως σε ολους το δαχτυλο και κανει γαργαρες με τη χολη του;
Περναν τα ρημαδια τα χρονια σε ολους μας, αλλα ο Δημητριος μηδε την γνωμη του αλλαξε μηδε την κεφαλη του. Και τον τρωει η απραξια, δε μπορει να χωνεψει οτι δεν του περναει πια ο λογος και δεν μπορει να κανει τιποτις απο κει που αυτοεξοριστηκε για τριακοντα αργυρια. Για αυτο καθεται και βγαζει το αχτι του πατωντας το κλαβιε. Και τα παταει δυνατα τα πληκτρα, κλα-κλακ, για να νιωσει την οργη που κυλαει μεσα του. Γιατι αμα ο ανθρωπος δεν νιωθει καλα με τα γηρατεια του και με τις επιλογες στη ζωη του, αστα να πανε. Και τον Δημητριο τον τρωει η ενοχη για την προδοσια του στη Ελλαδα που σηκωθηκε και εφυγε για τους παραδες. Την παρτη του κοιταξε και ειπε “εις οιωνος αριστος, αμυνεσθαι περι παρτης”.
Καταλαβες; Δεν ειναι πιο πατριωτης απο μας, ενοχος ειναι. Επειδη δεν εκανε τιποτα ουσιαστικο για την Ελλαδα. Το νιωθει τοσο εντονα που αυτο βγαινει προς τα εξω. Εχει τη μυγα και μυγιαζεται, για αυτο “τσιμπαει” με το παραμικρο το δολωμα που του στηνουν, ακομα και με μια προταση στο ασχετο, εκει που δεν το περιμενεις. Τοσο προβλεψιμος ειναι. Γιατι δεν κρυβεται η ρημαδα η ενοχη, απλα καμουφλαρεται και ετσι, με τα χρονια, καταντα τιμητης των παντων. Ταγος απο τον καναπε και εκ του ασφαλους. Ο Δημητριος θελει να ειναι κατι αλλο απο αυτο που ειναι, αλλα δεν επραξε τιποτα για να γινει. Και ετσι γκρινιαζει, και τα λεει στους αλλους για να τα ακουει ο ιδιος. Και οπως θα ελεγε και ο Φρουντ, επιστρατευει τον ενδοψυχικο αμυντικο μηχανισμο της προβολης και τα προβαλλει στους αλλους, για να περιορισει την ενδοψυχικη του συγκρουση. Ποναει ο ερμος ο ξενιτεμενος ο Δημητριος, αλλα ποιος να καταλαβει τον πονο του; Μονο εμεις εδω που τον αγαπαμε, γιατι μας διασκεδαζει με το τυποποιημενο ρολακι που υποδυεται καθημερινα. Μονο εμεις προσεχουμε καθε τι που λεει. Μονο εμεις εκτιμουμε τις υποκριτικες του ικανοτητες. Μονο εμεις τον αναδεικνυουμε.
Προσεξε οτι ενω ζηταει λυσεις απο τους αλλους, δεν προτεινει καμια ο ιδιος. Προσεξε οτι νομιμοποιει την παθητικοτητα, ωστε να απενοχοποιησει τον εαυτο του, ισχυριζομενος οτι του “επεβλήθη άνωθεν και έξωθεν”. Προσεξε οτι ενω δεν θελει να “ανατριχιαζει”, ολο εδω ερχεται, για να μας λεει οτι δε θελει να “ανατριχιαζει”. Φαυλος κυκλος δηλαδη. Προσεξε πως εχει γνωμη επι παντος επιστητου και υποδεικνυει στους αλλους τι να κανουν, καμουφλαροντας τα λογια του ως “φιλικες συμβουλες”. Προσεξε οτι νιωθει διαρκως την αδηριτη αναγκη να λεει στους αλλους τι να κανουν. Προσεξε πως ενω εκανε λαθος και κουνησε το δαχτυλο σαν στριμμενος καθηγητης σε καποιον αγνωστο του, αρνειται να το παραδεχτει τωρα. Και οσα δε φτανει η αλεπου τα κανει επιστημονικη φαντασια. Προσεξε πως στα δικα του λαθη σφυραει αδιαφορα, κοινως τα κανει γαργαρα. Προσεξε οτι ενω τον “φτυνουν”, αυτος νομιζει οτι βρεχει. Προσεξε οτι ενω ζει στο εξωτερικο, ισχυριζεται οτι δηθεν πληρωνει φορους στην Ελλαδα. Ειναι δηλαδη και παθολογικος ψευτης. Προσεξε οτι ενω μπορει να αναζητησει μονος του οσα εχει γραψει κατα καιρους εδω, κρινοντας ζωντες και νεκρους, τα περιμενει ετοιμα απο αλλους, δηθεν οτι δε θυμαται τι εγραφε. Προσεξε πως παρακινει τους αλλους να βγαλουν το φιδι απο την τρυπα και να ανατραπει ισως ακομα και το πολιτευμα, ενω ο ιδιος βρισκεται αραχτος στον καναπε του χιλιαδες μιλια αγναντι στην αλλη ακρη του ωκεανου, με θεα την οθονη του. Η μονη του παρηγορια, τα λιγα εφημερα πλουτη που εβγαλε εκει στην ξενιτια υποδουλος στους βαρβαρους, και για τα οποια “παινευεται”, ωστε να κρυψει τον πονο που νιωθει για ολες τις φορες που εσκυψε το κεφαλι και φιλησε κατουρημενες ποδιες ξενων αφενταδων. Αλλα η ρημαδα η ενοχη που παρατησε την Ελλαδα και εφυγε τον τρωει ακομα, καθε μερα, λιγο-λιγο, και αυτο δε κρυβεται. Γιατι βαθια μεσα του ελλοχευει η παραλυτικη δειλια, για οσα δεν τολμησε και τωρα τα προβαλει στους αλλους. Κατα βαθος, ενας (θρασυ)δειλος ειναι που μπορει μονο να περιφερεται εικονικα ως αρλεκινος διασκεδαστης στα λιγα χρονια που του απεμειναν.
Για αυτο σου λεω, μη μου τον στεναχωρεις, γιατι μετα με ποιον θα γελαμε; Αντε λοιπον, αναμενουμε εναγωνιως και το νεο αριστοφανειο επεισοδιο με τη δριμυτατη κριτικη του Σαββατοκυριακου. Βαρα με την ψυχη σου, Δημητριε, βαρα τον εαυτο σου, να γελασουμε με την παρτη σου, βγαλε το αχτι σου μπας και ξαλαφρωσεις λιγο από την 10ωρη μιζερια που εσυ ο ιδιος φορτωσες στον εαυτο σου λογω δειλιας, και μην ανησυχεις, θα λαβεις, σαν πτυελοδοχειο που επελεξες να εισαι, την απαντηση που αρμοζει στην φλυαρη προπετεια σου, αρλεκινε. Ελα, λοποιν, διασκεδασε μας!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ (postimg.cc/k2wdGPCR)
ΚΡΙΜΑ!!!