Ματαίως προσπαθούσαν ορισμένοι αφελείς αρθρογράφοι να μας πείσουν ότι αίρεται επιτέλους η απειλή κηρύξεως πολέμου από την Τουρκία σε περίπτωση επεκτάσεως των χωρικών μας υδάτων σε 12 μίλια. Το περίφημο casus belli τελικά δεν απαλείφθηκε από το επίσημο τουρκικό δόγμα και οι αφελείς εξετέθησαν για την τουρκολαγνεία τους. Όπως εκτίθενται για την εθνική τους αναξιοπρέπεια και όσοι προτείνουν ή επιχειρούν το ψαλίδισμα της Ιστορίας μας στο όνομα των «καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων». Το αποτέλεσμα είναι εμείς μεν να διδάσκουμε στα παιδιά μας μία αποστειρωμένη ιστορία χωρίς ήρωες και αγωνιστές και από την άλλη η Τουρκία να διακηρύσσει δια στόματος Νταβούτογλου ότι θα χρησιμοποιήσει την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης κατά τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο χρησιμοποίησε τους Τουρκοκυπρίους από το 1954 μέχρι την εισβολή. Εμείς δείχνουμε πάντα έτοιμοι για υποχωρήσεις και τουρκολαγνείες και η Άγκυρα στέλνει Υπουργούς της στα Κατεχόμενα να εορτάσουν την επέτειο της ανακηρύξεως του ψευδοκράτους στις 15 Νοεμβρίου και να μας πουν κατάμουτρα ότι η μόνη λύση στο νησί είναι η δημιουργία δύο κρατών, η παγίωση της διχοτόμησης.
Η τουρκολαγνεία δεν βρίσκει σύμφωνη φυσικά την πλειοψηφία του λαού. Ίσως γι’ αυτό ανέλαβαν ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια να προετοιμάσουν το έδαφος για περισσότερες ελληνικές υποχωρήσεις. Κάθε βράδυ ο κουρασμένος Έλληνας εργαζόμενος και η ταλαίπωρη μάνα με τα παιδιά της υφίστανται βομβαρδισμό από τουρκικές τηλεοπτικές σειρές. Για να βλέπουμε τη συμπαθητική πλευρά της Τουρκίας και να δεχθούμε ευκολότερα τη διχοτόμηση του Αιγαίου, της Κύπρου, της Θράκης ή οτιδήποτε άλλο ζητήσει η σταθερή, επίμονη και διαχρονική εξωτερική πολιτική των νεο-οθωμανών. Πίσω από την πλάτη μας και ενόσω εμείς νανουριζόμαστε με τα τουρκικά σήριαλ και τους ζουμερούς μπακλαβάδες τους η Τουρκία κάνει το παν για να μας φέρει σε δύσκολη θέση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τουρκικός Συνασπισμός Αμερικής (TCA) χρηματοδότησε με 150.000 δολλάρια την ομογενειακή οργάνωση των Σκοπιανών UMD για να οργανώσει επίσκεψη των συνεργατών 18 Αμερικανών Γερουσιαστών στα Σκόπια με σκοπό την προώθηση της Σκοπιανής προπαγάνδας στη Γερουσία των ΗΠΑ.
Οι πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές ανέδειξαν και νέα φαινόμενα τουρκολαγνείας. Είδαμε με έκπληξη ανθρώπους που δηλώνουν προοδευτικοί να θαυμάζουν τον Κεμάλ Ατατούρκ, τον σφαγέα των Αρμενίων και του Ελληνισμού του Πόντου και της Μικρασίας. Θέλω να πιστεύω ότι θα βρεθούν ωριμότεροι συνεργάτες τους με γνώση της Ιστορίας για να τους βοηθήσουν να καταλάβουν το σφάλμα τους. Ειδάλλως τέτοιοι τουρκολάγνοι κινδυνεύουν να θεωρηθούν συνεχιστές και ιδεολογικοί επίγονοι του Αριστείδη Στεργιάδη, του Έλληνα Αρμοστή στη Σμύρνη το 1919-22, ο οποίος κατεγράφη στην ιστορία ως μία από τις σκοτεινότερες και αντιπαθέστερες φυσιογνωμίες του Νέου Ελληνισμού. Γράφει για τον Στεργιάδη η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τα εξής ενδιαφέροντα:
«Η συνηθέστερη κατηγορία εναντίον του Στεργιάδη ήταν η μεροληψία του υπέρ του τουρκικού στοιχείου, που εκδηλωνόταν κυρίως με πίεση στις αρμόδιες αρχές για την αθώωση Τούρκων κατηγορουμένων, και η επιμονή του αντίθετα για τη σκληρή τιμωρία των Ελλήνων ενόχων….. Η υπερβολή που, όπως καταγγελλόταν ομόφωνα, χαρακτήριζε κάθε ενέργεια του Στεργιάδη, εκδηλωνόταν και απέναντι στον κλήρο. Είναι γνωστή η ρήξη του με τον Μητροπολίτη Κυδωνιών Γρηγόριο, ακόμη και με τον Χρυσόστομο Σμύρνης, του οποίου δεν εδίστασε να διακόψει κήρυγμα σε επίσημη δοξολογία για τον εορτασμό της νίκης, επειδή κατά τη γνώμη του το περιεχόμενο ξέφευγε από τα θρησκευτικά πλαίσια και έπαιρνε τη μορφή εθνικοπατριωτικής πολιτικολογίας. Ενδεικτική για την αντίθεσή του με τον Χρυσόστομο είναι και η εισήγησή του στην ελληνική κυβέρνηση να περικόψει τον μισθό του Μητροπολίτη». ( τόμος ΙΕ, σελ 124).
Οι σύγχρονοι ιδεολογικοί επίγονοι του Στεργιάδη εν ονόματι της «ελληνοτουρκικής φιλίας» καταδιώκουν κάθε εθνικοπατριωτική εκδήλωση και υβρίζουν συγκεκριμένους κληρικούς. Ο Σαράντος Καργάκος σημειώνει ότι «στο πρόσωπο του Στεργιάδη οι Έλληνες της Ιωνίας είδαν να έρχεται στη θέση του αλλόθρησκου χαλίφη ένας άλλος χειρότερος αλλά ομόθρησκος χαλίφης». (Η Μικρασιατική Εκστρατεία, τόμος Α΄, σελ 213, Αθήνα 2010). Η συνέχεια της ιστορίας είναι εξόχως διδακτική. Όταν πλησίαζαν οι Τούρκοι άτακτοι στη Σμύρνη ο διώκτης του πατριωτισμού και τιμητής των Επισκόπων Στεργιάδης το έβαλε πρώτος στα πόδια και έφυγε με αγγλικό πλοίο αδιαφορώντας για την τύχη των Ελλήνων. Αντιθέτως οι Μητροπολίτες, τους οποίους πολέμησε και εξύβρισε, έμειναν κοντά στο ποίμνιό τους και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Ο Στεργιάδης δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα και πέθανε μετά από παραμονή 28 ετών στη Νίκαια της Γαλλίας. Ας βλέπουν οι ιδεολογικοί του επίγονοι πού μπορεί να τους οδηγήσει η ιδεοληψία τους και ο φιλοκεμαλισμός τους.
Ελπίζω αυτό το πνεύμα τουρκολαγνείας, που έχει καταλάβει κάποια στρώματα των ηγετικών ελίτ της κοινωνίας μας, να μην επικρατήσει κατά την επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Μακεδονίας (Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος, 1912). Προτείνω από την 1.1.2011 να οργανωθεί επιτροπή σοβαρών επιστημόνων υπό την αιγίδα των Περιφερειαρχών Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας (αυτές κυρίως τις περιοχές αφορά ο εορτασμός) και να είναι όλα έτοιμα ώστε τον Οκτώβριο του 2012 να τιμηθούν ουσιαστικά όσοι αγωνίσθηκαν και όσοι θυσιάσθηκαν για την ελληνική Μακεδονία χωρίς θολοκουλτούρες και εθνοαποδομητές.
Κ.Χ.
.
4 comments
Ὁ Στεργιάδης, πάντως, δὲν ἦταν Ἁρμοστὴς τῆς Ἑλλάδος στὴν Σμύρνη, ἀλλὰ τῶν Συμμάχων. Λογικῶς, ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀκόμη πιὸ τουρκόφιλος, ἀπ` ὅτι ἦταν ἢ νὰ παραιτεῖτο. Ἀλλά, τότε, θὰ ἐρχόταν στὴν θέση του κάποιος ἀκόμη χειρότερος.
Νὰ θυμηθοῦμε ὂτι ἡ Γαλλία καὶ ἡ Ἰταλία βοηθοῦσαν τὸν Κεμάλ, οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες ἔψαχναν ἐπιχειρηματικὲς εὐκαιρίες στὴν Κεμαλικὴ Τουρκία καὶ ἡ Ἀγγλία τὸ ἔπαιζε οὐδέτερος διαιτητής. Πῶς μποροῦσε ὁ πράκτοράς τους Στεργιάδης νὰ εἶναι εὐνοϊκὸς πρὸς τὴν Ἑλλάδα ; Νὰ μήν ξεχνᾶμε ὂτι καὶ ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση ἦταν σύμμαχος τοῦ Κεμάλ.
Συνεπῶς, ὁ Στεργιάδης εἶναι πολύ ἀθωότερος τῶν τουρκολάγνων ποὺ μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ ἑλλαδικὸ δημόσιο ἢ τα παρακλάδια του (περιλαμβάνουν τὰ περισσότερα ΜΜΕ).
Η τουρκολαγνεία επανήλθε δριμύτερη από το 1988 και μετά στο όνομα της αρχοντοδομημένης και
αντιλαικής ελληνοτουρκικής φιλίας καθώς η ελληνική αστική τάξη δεν είχε την ψυχή ούτε τα μέσα
να περάσει στο περιθώριο το διάστημα 1909-1959 τους κοτσαμπάσηδες οι οποίοι μέσα από το Λαικό
κόμμα αποδομούσαν κάθε συστατικό του δυτικού νεωτερισμού και της Μεγάλης Ιδέας.
Τώρα οι `Ελληνες είτε θα δεχθούν την επικυριαρχία του Τούρκου μέσω της εμπέδωσης των γκρίζων ζωνών σε Δυτ.Θράκη και Αιγαίο,είτε θα αντισταθεί προς πιο εθνοκεντρικές μορφές μέσα από τις
διαπροσωπικές τους σχέσεις,τις καταναλωτικές τους συνήθειες και τις πολιτικές τους προτιμήσεις.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Θα είναι ψέμα να πω πως δεν προβληματίστηκα, διαβάζοντας την τελευταία ανοιχτή επιστολή του κυρίου Μ. Θεοδωράκη στις αρχές του μήνα. Με λίγα, περιεκτικά και σαφή λόγια, απευθυνόμενος και στους δυο λαούς, εξηγεί πως μας έχουν “χτίσει” πολλά χρόνια τώρα το παιχνίδι του Γιάννη με το θεριό, όπου ο μεν φοβάται το δε. Όλο αυτό βέβαια για να δαπανούμε και οι δυο πλευρές, αφειδώς τη μερίδα του λέοντως σε άχρηστα εξοπλιστικά προγράμματα, ώστε Γερμανοί και εταίροι να πλουτίζουν, διαιρώντας και βασιλεύοντας! Σήμερα πια όλοι αυτοί ο ισχυροί (Γερμανοί, Αμερικανοί κλπ)επιβουλεύονται τα όποια κοιτάσματα υδρογονανθράκων υπάρχουν στις περιοχές μας. Προτείνει λοιπόν, αμφότεροι οι πολιτικοί ηγέτες, να πάψουν την οσφυοκαμψία προς το “μεγάλο Σουλτάνο” (ήτοι τον όποιο αμερικανό πλανητάρχη), ώστε να αποδείξει το “πόσο πιο υπάκουο παιδί είναι ” και απο κοινού να βρούμε τρόπους συνεκμετάλευσης άλλά και ουσιαστικής αποδιοπομπής του όποιου ξένου, που η πατρίδα του βρίσκεται μίλια μακριά! Βάζοντας σε μια τροχιά αλληλοσεβασμού τα πιστεύω ήθη κι έθιμα και οι δυο, πιθανολογεί ο μεγάλος συνθέτης πως θα μπορούσαμε στο σημαντικό κομμάτι της ενέργειας να απομηζύσουμε σημαντικά οφέλη και να πάψουμε πια να παίζουμε το παιχνίδι των άλλων! Προβληματίστηκα πραγματικά και έχοντας μια προσωπική αμφιβολία για το πόσο αξιόπιστη θα μπορούσε να είναι μια τέτοια συνεργασία (καθότι οι γείτονές μας δε μας έχουν δώσει δείγματα αξιοπιστίας ως προς τα συμφωνηθέντα τουλάχιστον στο παρελθόν), παρόλα αυτά, δεν έχει άδικο νομίζω όταν λέει πως απο τη δική μας “έχθρα” μόνο μεγάλα οφέλη αποκομίζουν οι μεγάλοι και εμείς κρατούμε απλά το πείσμα μας και τις κατηγόριες οι μεν προς τους δε!