Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Με μια… ασεβή, όπως είπε ο ίδιος, παράφραση του κλασικού στίχου έκλεισε την ομιλία του-παρουσίαση του βιβλίου «Μίκης Θεοδωράκης 85 χρόνια. Αξιος Εστί» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης: «Τη ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις κι αυτούς που έτσι την κατήντησαν ελληνικέ λαέ ποτέ να μη συγχωρέσεις».
Λίγο νωρίτερα, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, όπου έγινε η εκδήλωση για το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Μαλούχου (αποτέλεσμα συνεργασίας του εκδοτικού οίκου Π. Κυριακίδη και του ΣΚΑΪ) ο κ. Μαρκεζίνης επισήμαινε ότι το μέλλον της χώρας μας ποτέ δεν πρόβαλλε τόσο ζοφερό.
«Ο λόγος που ανησυχώ, είπε, είναι επειδή βλέπω ότι ορισμένα δημοσιογραφικά συμφέροντα προωθούν σήμερα τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης. Αυτή όμως δεν θα είναι οικουμενική κυβέρνηση αλλά “συγκατοίκηση των ασυμβίβαστων”… Υπό το πρόσχημα του κοινού συμφέροντος, αυτοί που μας έφεραν στη σημερινή κρίση θα συνεργαστούν με αυτούς που την επιδείνωσαν. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όλα αυτά θα γίνουν μόνο και μόνο για να αναστηθούν πολιτικά αυτοί που αξίζουν την πλήρη αποδοκιμασία του λαού. Μόνο και μόνο για να μην εφαρμοστούν νέες ιδέες, όπως απαιτεί η εποχή μας, αλλά ιδέες που επί χρόνια μας επέβαλλαν, μέσω κάποιων πρόθυμων πολιτικών μας, οι Αμερικανοί φίλοι μας…».
Εξέφρασε, επίσης, την αγωνία του ότι σύντομα μπορεί να γίνουν μείζονες εθνικές παραχωρήσεις-ωραιοποιημένες, όπως είπε, ασφαλώς από ευφυείς πλην όμως οπορτουνιστές δημοσιογράφους.
Από την πλευρά του, ο Μίκης Θεοδωράκης εξέφρασε την εκτίμηση και τον θαυμασμό του στο πρόσωπο του κ. Μαρκεζίνη και μίλησε για τον συμβολισμό της συνάντησής τους. Μπορεί τα ιδεολογικά τους πιστεύω να τους είχαν οδηγήσει, είπε, σε διαφορετικές κατευθύνσεις, η ζωή όμως αποδεικνύει ότι πάνω από τις όποιες επιμέρους διαφορές, η πορεία των ανθρώπων οδηγείται και κρίνεται από ορισμένους σταθερούς πυλώνες. Στην περίπτωσή μας, πρόσθεσε, είναι, μεταξύ άλλων, και «η ολοκληρωτική πίστη και αφοσίωση στην ελληνικότητα, την τόσο κακοποιημένη στις ημέρες μας από ξένους όσο δυστυχώς και από Ελληνες, σε βαθμό που να θεωρείται όνειδος ακόμη και η λέξη πατρίδα».
Μ.Δ.
.