Γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σχεδόν στην ίδια τραγική κατάσταση που βρισκόταν στις αρχές του 20ου αιώνα, πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους.
Την εποχή εκείνη, τα λάθη των πολιτικών και η γνωστή συμπεριφορά των ξένων δημιουργούν μια Ελλάδα για άλλη μια φορά ταπεινωμένη. Μετά την πτώχευση του Τρικούπη το 1893 και την οδυνηρή ήττα από τούς Τούρκους το 1897, οι ξένοι δανειστές ελέγχουν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Η πολιτική ηγεσία έχει παραδοθεί στην αδιαφορία και τη διαφθορά, με αποτέλεσμα να μην πάρει είδηση την τουρκική απειλή, που ολοένα και πλησίαζε.
Ποιός ήταν όμως ὁ ρόλος των πνευματικών ανθρώπων πού βοήθησαν να ξεπερασθεί ἡ εθνική κατάθλιψη και η Ελλάδα να ανανήψει και να βγει από την τραγική αυτή κατάστασή της; Τότε στην πνευματική ζωή του τόπου μεσουρανούσε ο μεγάλος ποιητής Κ. Παλαμάς.
Ο Παλαμάς ως γνήσιος Έλλην απογοητεύεται γιατί νοιώθει το Έθνος ναρκωμένο. Κι αναλαμβάνει το έργο των πολιτικών! Εξεγείρεται και γίνεται ένας ριζοσπάστης, πολιτικός αναμορφωτής. Ποιητής προφήτης, εθνικός και κοινωνικός καθοδηγητής! Ένας επαναστάτης! Πληγωμένος από την αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας και των συμπολιτών του, προβλέπει αρχικά τον ξεπεσμό της χώρας του, αλλά στο τέλος εκφράζει την ελπίδα για την ανάσταση και αναγέννηση του ελληνικού έθνους.
Και να τι λέει για την Ελλάδα και τους Έλληνες, να πως περιγράφει την κατάσταση που προφητεύει ο ποιητής (στον Προφητικό, 8ο λόγο του Δωδεκάλογου του γύφτου):
Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν, με βιολιά και με ζουρνάδες…
γύφτοι, οβραίοι, αράπηδες, πασάδες
και τα γόνατά τους θα λυγίσουν οι τρανοί σου
και θα γίνουν, των ραγιάδων οι ραγιάδες…
Μήπως αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, κατά κάποιο τρόπο, και τώρα;
Kαι συνεχίζει:
Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο Θεός
Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά
τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Εδώ, ας πιστέψουμε κι εμείς, κι ας ελπίσουμε, αλλά περισσότερο ας αγωνιστούμε ο καθένας όπως μπορεί, για την ανάσταση και την αναγέννηση της χώρας μας.
Ας θυμηθούμε επιπλέον, ότι ο Παλαμάς με τον ποιητικό του λόγο συνέβαλε, σε τεράστιο βαθμό, στον Μακεδονικό αγώνα το 1904-1908, στην επανάσταση στο Γουδί το 1909, στον ερχομό του Βενιζέλου, στην αφύπνιση του Ελληνισμού, στην οργάνωση και εξοπλισμό του Στρατού και τέλος στους νικηφόρους Βαλκανικούς αγώνες του 1912-13, με τους οποίους διπλασιάστηκε η Ελλάδα σε πληθυσμό και έδαφος.
Και ερωτάται: Που είναι σήμερα ο πνευματικός κόσμος; Σιωπά, γιατί αφενός έπεσε θύμα της τεχνητής ευημερίας των δανεικών πακέτων και επιπλέον τον καταβρόχθισε και έτσι τον αντικατέστησε η λυσσασμένη σκύλα, το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων!
Ένας νέος Παλαμάς μας λείπει! Ένας νέος εθνικός και κοινωνικός καθοδηγητής! Ένας επαναστάτης! Ένας ιεροφάντης της αναγέννησης του Ελληνισμού, της νέας Μεγάλης Ιδέας!
Νίκος Ταμουρίδης
Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
Αντιπρόεδρος ΔΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ