Μερικές φορές και η «διατεταγμένη υπηρεσία» πρέπει να έχει τα όριά της, αν και το STRATFOR χύνει καιρό «μαύρο δάκρυ» για την απώλεια της Τουρκίας!
Ιδρυτής του STRATFOR είναι Αμερικανός πολίτης, ο Δρ. Τζορτζ Φρίντμαν, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Ουγγαρία και είναι γόνος οικογένειας Εβραίων η οποία κατόρθωσε να ξεφύγει από το Ολοκαύτωμα, και στη συνέχεια να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ μετά από σύντομη παραμονή στην Αυστρία, μην επιθυμώντας να ζήσουν υπό το κομουνιστικό καθεστώς που ενέσκηψε οριστικά μετά την επανάσταση στη χώρα στις 23 Οκτωβρίου του 1956 και την επέμβαση των σοβιετικών στρατευμάτων.
Ο Φρίντμαν που έχει λαμπρό βιογραφικό και διδακτορικό δίπλωμα από το φημισμένο πανεπιστήμιο Κορνέλ, φαίνεται ότι ανήκει στο τμήμα αυτό της εβραϊκής διασποράς που ανέκαθεν θεωρούσε την Τουρκία ως σημαντικό τμήμα της ασφάλειας του Ισραήλ, και ευρύτερα πυλώνα γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Οι αναλύσεις του STRATFOR για την Τουρκία έχουν αφήσει εποχή για τον… θαυμασμό που αποπνέουν για τη μεταψυχροπολεμική δυναμική της χώρας.
Το επεισόδιο του πλοίου «Μαβί Μαρμαρά» έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στους εντός και εκτός Ισραήλ θαυμαστές και υποστηρικτές της Άγκυρας, με το «φιλοτουρκικό λόμπι» εντός των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας του Ισραήλ να είναι επαρκώς καταγεγραμμένο από ελληνικής πλευράς από τη δεκαετία του 1990, με τη θέσπιση των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας – Ισραήλ και την ανάπτυξη της φημολογίας περί «άξονα Ισραήλ-Τουρκίας». Η πλειοψηφία πάντως των αναλυτών στο Ισραήλ, πλέον, θεωρούν την Τουρκία ως βασικό κίνδυνο εθνικής ασφαλείας, άποψη την οποία υιοθετούν και υιοθετούσαν και οι υποστηρικτές της ανάπτυξης των διμερών σχέσεων στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης πολιτικής κατευνασμού της Άγκυρας, αφού – σε μεγάλο βαθμό δικαίως – αντιλαμβάνονται ότι η προσθήκη της Τουρκίας στον «άξονα» των μη φιλικών προς το Τελ Αβίβ αραβικών και μη χωρών, θα μπορούσε να επηρεάσει σημαντικά την ισορροπία δυνάμεων.
Προσφάτως, ο Τζορτζ Φρίντμαν ταξίδεψε σε πολλές χώρες της ευρύτερης περιοχής, ξεκινώντας από το Αζερμπαϊτζάν, συνεχίζοντας στην Τουρκία και περνώντας μετά σε Ρουμανία και Πολωνία, καταγράφοντας στη συνέχεια τις εντυπώσεις του για τις επερχόμενες γεωπολιτικές εξελίξεις σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό των κοινωνιών των χωρών αυτών. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι η έντονη φημολογία που επικρατεί διεθνώς, ότι το STRATFOR διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με το οικοδόμημα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, αν και πολιτικά θα το κατέτασσε κανείς στο «στρατόπεδο» των Δημοκρατικών.
Εάν όντως υπάρχει η οποιαδήποτε σχέση, τότε τα ταξίδια του Φρίντμαν και οι υψηλότατου επιπέδου επαφές που πραγματοποίησε στις χώρες που επισκέφτηκε, δεν αποκλείεται να είχαν ευρύτερη στόχευση από μια απλή ακαδημαϊκή περιέργεια… Και η αμερικανική ανησυχία για την ρότα που έχουν χαράξει οι ισλαμιστές στην Τουρκία είναι εξίσου – τουλάχιστον – έντονη με την αντίστοιχη του Ισραήλ.
Πρώτο και βασικό «φάουλ» στην πλέον πρόσφατη ανάλυση του ιδρύματος για τις σχέσεις Τουρκίας Ισραήλ, είναι η προσπάθειά του να δείξει ότι και καλά η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα που έστειλε πυροσβεστικά αεροσκάφη, μετά από πρωτοβουλία του Ερντογάν («Turkey’s assistance — as the first country that responded to Israel’s call to other countries to send aid»)! Ωστόσο, το δημοσίευμα της Jerusalem Post στις 3 Δεκεμβρίου με τίτλο «First of 23 int’l fire aircraft lands at northern IAF base» που μιλάει για την άφιξη τα ξημερώματα της Παρασκευής του πρώτου ελληνικού CL-415, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, ενώ καταδεικνύει και τον δόλο του STRATFOR, αφού ένα ινστιτούτο που πραγματοποιεί πραγματικά εξαιρετική συλλογή πληροφοριών και διαθέτει τμήματα για σχεδόν όλες τις γεωπολιτικές περιφέρειες της υφηλίου ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να μην είχε δει ένα δημοσίευμα κορυφαίας εφημερίδας της χώρας που αναλύει, του Ισραήλ, το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε την προηγούμενη ημέρα από την ανάλυση που έδωσε στη δημοσιότητα!
Η ανάλυση του STRATFOR αποκτά στη συνέχεια πιο ορθολογική κατεύθυνση και αναφέρεται στους λόγους που υπαγορεύουν την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων, τουλάχιστον την εξεύρεση ενός στρατηγικού modus vivendi χωρίς να σημαίνει ότι είναι πιθανή η επαναφορά στα επίπεδα του παρελθόντος, ακόμα και αν στην εξουσία επανέλθει το κεμαλικό κατεστημένο. Το όλο «παίγνιο» παρουσιάζει πάντως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και σκοπεύουμε να μη σταματήσουμε να το παρακολουθούμε, αφού επηρεάζει καθοριστικά την ελληνική ασφάλεια…
.