Ομιλία στο 7ο Θρακικό Συνέδριο το
1994
Κώστας Ζουράρις
Πολιτειολόγος
Σεβασμιότατε,
Θρακιώτισσες και Θράκες και κόποι Έλληνες
και Ελληνίδες, οπλισμένοι και λιγότερο
οπλισμένοι, άοπλοι και ένοπλοι, είναι
ολοφάνερο, ότι αυτή τη στιγμή, σήμερα,
συμμετέχουμε σε μία μεγάλη χαρά, γιατί
δείχνει (<<ενδέχεται>>, θα έλεγε ο
Αριστοτέλης) να επιστρέφουμε στον εαυτό μας.
Το ότι επιστρέφουμε στον εαυτό μας, το
βλέπουμε άλλωστε από τον συνωστισμό του
πολιτικού συστήματος, το οποίο σπεύδει. Το
κομματικό σύστημα στην Ελλάδα είναι
τρικομματικό, όπως ξέρετε δεξιό, αριστερό,
κέντρο και, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, <<βλάπτουν
και οι τρεις εξίσου τη Συρία>>. Έχουν όμως
μία μεγάλη ικανότητα. Έχουν καλή μύτη. Το
γεγονός ότι συνωστίζονται – εν μέτρω
βεβαίως – αυτή τη στιγμή σε μία πόλη, της
οποίας πριν δέκα λεπτά αγνοούσαν ακόμη και
την ύπαρξή της, είναι πολύ ευχάριστο, γιατί,
όπως έλεγε o Μακρυγιάννης, <<εμείς οι
Έλληνες πάντοτε λίγοι υπήρξαμε και μένει
και μια μαγιά όταν σφάζουν όλοι>>.
Επομένως μας χρειάζονται όλοι και
χρειαζόμαστε όλους εξίσου και τους
ευλαβούμαστε όλους εξίσου, δηλαδή και τους
πολιτικούς μας, οι οποίοι είναι οι μόνιμοι
εκπρόσωποί μας. Πότε – πότε, βεβαίως, τους
κοροϊδεύουμε, μέσα από τη μεγάλη παράδοση
του Ιωάννη Χρυσοστόμου και του Αριστοφάνη.
Θα σας μιλήσω για τις δυσλειτουργίες. Το
είπα αυτό έτσι, για να κάνω τον επιστήμονα. H
λέξη <<δυσλειτουργία>> είναι κακόηχη
λέξη στα ελληνικά. Θα σάς δείξω δυο πράγματα
βιαστικά, για να προχωρήσουμε στα ουσιώδη.
Για ποιόν λόγο φτάσαμε στα σημερινά,
ελεγχόμενα ακόμη, χάλια μας; Είναι χάλια,
άλλα είναι ακόμη υπό ελέγχον. Πρέπει να
καταλάβουμε δύο πράγματα ήρεμα: ότι από
τότε που υπάρχει αυτό το βαυαρικό κρατίδιο,
από το 1829-30 περίπου, αυτό το πράγμα που
λέγεται ελληνικό κράτος και όλοι εμείς μαζί,
τα μέλη της ελλαδικής Ελλάδας, ουσιαστικά
αποτελούμε ένα κράτος μονίμως νικημένο, υπό
επιτήρηση και ουσιαστικά υπό χειραγώγηση.
Αυτό που λέμε, <<από τις προστάτιδες
δυνάμεις>>. Αυτό το πράγμα όλοι
υπηρετήσαμε, όσοι μάλιστα έχουν ζήσει και
τον Εμφύλιο. Εγώ π.χ. υπηρέτησα, ξέρετε, εδώ.
Πώς έμαθα εξάλλου για τη Θράκη; Ως αστός, από
αστική καταγωγή, αποκλειόταν να ξέρω για τη
Θράκη! Όμως, από σύμπτωση, τόφερε η τύχη και
υπηρέτησα, ως εν ενεργεία δρών κομμουνιστής,
στις Φέρες και μετά στον Ερυθροπόταμο.
Προσέξτε ήδη το σχήμα: Μια ορισμένη αστική
τάξη, προύχοντες του κεντρικού κρατιδίου
των Αθηνών, στέλνει έναν εν ενεργεία
προδότη, να φυλάξει τα σύνορα! Βλέπετε ήδη
το πρώτο οξύμωρον, για να δείτε ακριβώς τι
φταίει και φτάσαμε στο σημερινό ελεγχόμενο
χάλι μας.
Και πάμε στο δεύτερο στοιχείο: Θέλω να
ξέρετε, ότι όλη μου ουσιαστικά την εργασία
και τη σταδιοδρομία την έχω κάνει έξω, σ’ ένα
τέως κεντρικό ιμπεριαλιστικό σύστημα, και
ουσιαστικά κατάλαβα σιγά – σιγά τι έκανα.
Αντιστεκόμουν όσο γινόταν, αλλά δεν γίνεται
και τίποτε όπως ξέρετε… Στο δικό μου
πανεπιστήμιο, παρήγαγα, μαζί με τους άλλους,
αριστερούς γενίτσαρους για το γαλλικό
ιμπεριαλιστικό υποσύστημα. Όταν έχεις μία
κοινωνία που δεν πιστεύει πια στον εαυτό
της, δεν είναι ανοικτή στον ορίζοντα. Εμείς
οι Έλληνες υπήρξαμε πάντοτε μία
οικουμενική κοινωνία, όχι κλεισμένη στον
εαυτό μας, αλλά με την αρχοντιά του διαβάτη
και του οδίτη και όχι του μίζερου
τεχνοκράτη και του μικρονοικοκύρη. Δεν
είμαστε εμείς προτεστάντες, δεν είμαστε
εμείς καθολικοί – παπικοί, για να μη
χρησιμοποιήσω κάποιον άλλο όρο. Το δεύτερο
στοιχείο, λοιπόν, της δυσλειτουργίας μας
είναι η συλλογική ήττα αυτό που λένε
κακόπιστα οι <<διανοούμενοι>> από την
Τουρκοκρατία και μετά. Εμείς, οι άνθρωποι
των γραμμάτων, οι λόγιοι, θα το πούμε πιο
σωστά. (Διότι, πρέπει να ξέρετε, η λέξη <<διανοούμενος>>,στήν
ελληνική αρχοντική παράδοση, είναι
σχετλιαστική. Είναι για πέταμα. Λέει ο
Γρηγόριος Παλαμάς: <<Ημείς οι τα θεία
πάσχοντες και ου διανοούμενοι>>.
Διανοούμενος σημαίνει, αυτός που μαζεύει
στο μίζερο μυαλό του την αλαζονεία και την
πτωχαλαζονεία του, πιστεύοντας ότι με το
μυαλουδάκι του μπορεί να ελέγξει τα πάντα
και όχι με αγώνα).
Το δεύτερο, λοιπόν, στοιχείο της
δυσλειτουργίας αυτής, του νικημένου εαυτού
μας, υπήρξε το ότι αυτοί που έπρεπε να
ξέρουν γράμματα, και πολλές φορές από αγαθή
πρόθεση ορμώμενοι, π.χ. ο μέγας Κοραής,
υιοθέτησαν με πλύση εγκεφάλου χωρίς να το
καταλαβαίνουν, τρόπους, σχήματα,
πιθηκισμούς αυτό που λέει ο Σεφέρης στην
επιστολή του στον Κων/νο Δοξιάδη το 1950, όταν
ήταν ήδη πρέσβης στην ΄Αγκυρα: <<ο
νεοπλουτισμός των μορφωμένων μας, που
συνίσταται σ’ ένα αίσθημα μειονεξίας
απέναντι στους ξένους και σ’ ένα αίσθημα
υπεροψίας απέναντι στους ντόπιους>>.
Αυτή η αρρώστεια είναι η οποία συνέστησε
και συνεκρότησε αυτή την Αθηναϊκή χωματερή.
Αν σκεφτείτε ουσιαστικά, ότι αποτέλεσμα του
εμφυλίου πολέμου, με τον Βάνφλιτ και τους
Αμερικανούς, ήταν (για να κόψουν το νερό από
τον Δημοκρατικό Στρατό – είναι το άλλο
σκέλος από τα αμοιβαία μας χάλια) να
μαζευτούν όλοι οι Έλληνες της Μακεδονίας
και της Θράκης στην Αθήνα στην Θεσσαλονίκη,
καταλαβαίνετε γιατί αυτό το τέρας οδήγησε
σε μία ερήμωση των τόπων και, ταυτοχρόνως,
οι πιθηκίζοντες ευρωπαϊστές διανοούμενοι
οδήγησαν σε μία ερήμωση των σωματοψυχών μας.
Τώρα επιστρέφουμε, φαίνεται, στον εαυτό μας,
για δύο λόγους:
Πρώτα επειδή εξακολουθούμε να είμαστε
νικημένη κοινωνία – και μιλώ πολύ αυστηρά
και μετρώ το λόγια μου. Το να βάζεις π.χ. Στο
Μέγαρο Μουσικής των Λαμπράκηδων και
νταούλια, ενώ είχε ορισθεί μόνο για
Μπετόβεν, αυτό είναι φαινόμενο
πτωχοαλαζονείας και τριτοκοσμικού
κατινισμού.
Είμαστε επίσης γενικώς ξύπνιοι και
γρήγοροι όλοι. Θα σας έχει ίσως
εντυπωσιάσει αυτό πολλές φορές. Αυτό μας
σώζει άλλωστε συχνά. Είμαστε γρήγοροι και
στη φυγή, αλλά και στην εμμονή πότε – πότε. Θα
παρακαλέσω, μια που δράττομαι της ευκαιρίας,
μια και δεν έχω πάντοτε την ευκαιρία να έχω
κοντά μου εκπροσώπους της πολιτικής, στην
αδράνεια του λόγου τους, να μη
χρησιμοποιούν το παράδειγμα των Θερμοπυλών:
<<εμείς είμαστε εδώ, για να φυλάμε
Θερμοπύλες>>, γιατί – ως γνωστόν – δεν τα
καταφέραμε περίφημα στις Θερμοπύλες.
Λοιπόν, να βρουν ένα άλλο παράδειγμα (4.000
χρόνια ιστορίας έχουμε), γιατί το
παράδειγμα των Θερμοπυλών δεν είναι από τα
καλύτερα. Δεν φυλάμε εξάλλου καμμία
Θερμοπύλη. Ενδεχομένως προχωράμε, αλλά δεν
φυλάμε. Δεν έχουμε αμυντικό σύνδρομο.
Έχουμε επιθετική χαλάρωση.
Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο στοιχείο που θα
σας έχει εντυπωσιάσει. Βλέπετε ότι όλοι πια
οι εκπρόσωποί μας συμφωνούν, ότι αυτό είναι
το κακό, η Θράκη είναι έτσι, η Θράκη είναι
αλλοιώς, τα νησιά είναι εκεί κ.λπ. Και όλοι
διαπιστώνουνε το εξής: γιατί δεν γίνεται
αυτό που όλοι λέμε ότι πρέπει να γίνει; Tι
είναι αυτό που φταίει για το ότι δεν γίνεται
τίποτε; Βεβαίως γίνονται πράγματα, αλλά
γίνονται πολύ λιγότερα. Το ότι δεν γίνεται,
και εκεί θα τελειώσω, οφείλεται σε δύο
λόγους.
Θα προχωρήσω στον πρώτο, ο οποίος είναι ο
πιο εύκολος: Ο νόμος της αδράνειας, o οποίος
εξακολουθεί να λειτουργεί με βάση τα μεγάλα
ποσοτικά μεγέθη. Το γεγονός π.χ. ότι 4.000.000
Έλληνες στην Αθήνα ταλαιπωρούνται πολύ, και
είναι αναμφισβήτητο. Είναι ολοφάνερο, ότι ο
κακόμοιρος ο καθημερινός Αθηναίος
ταλαιπωρείται πιο πολύ από τον ταλαίπωρο
τον καθημερινό Σουφλιώτη π.χ. Όλες οι
κινήσεις του είναι ελαφρώς πιο δύσκολες από
τις δικές σας. Δεν μπορείς ν’ αφήσεις έναν
λαό 4.000.000 στα χάλια του αυτά. Με αποτέλεσμα,
αυτό το νοσηρό όχημα – με καλή πρόθεση – να
έχει μία τάση να αναπαράγει τον εαυτό του.
Τα λεφτά πηγαίνουν στην Αθήνα και πρέπει να
πηγαίνουν. Οι προτιμήσεις των πολιτικών μας
επίσης στην Αθήνα και πρέπει ενδεχομένως να
πηγαίνουν, διότι το σύστημά μας είναι
ψηφοθηρικό, δεν είναι δημοκρατικό. ΄Αλλο
δημοκρατία, άλλο ψηφοθηρία. Δεν είναι εντελώς
το ίδιο.
Όλα αυτά είναι σωστά και, σχεδόν θα έλεγα,
τίμια, επειδή είναι από τη ζωή. Ποιό, όμως,
είναι το στοιχείο, το οποίο εμείς θα
μπορέσουμε να κάνουμε εμμέσως και αμέσως;
Ένα στοιχείο – έρχομαι στο δεύτερο σκέλος -είναι
εσείς οι Θρακιώτες και το λεω προκλητικά
<<εσείς>> και δεν βάζω τον εαυτό μου.
Πρέπει, λοιπόν, να ξέρετε το εξής: όταν
πηγαίνω στην Αθηνά, από το αεροδρόμιο της
Αλεξανδρουπόλεως ήδη, αρχίζω να ξεχνώ τον
φίλο μου π.χ. τον Γιώργο Ντόλιο. Έτσι είναι.
Αυτά είναι ανθρώπινα. Θα σας πώ στο τέλος, τι
είπε ο συμπατριώτης σας Θουκυδίδης για σας.
Και σείς το ξεχάσατε…
Εκείνο το οποίο θα πρέπει να δείτε είναι ότι
– για λόγους τους οποίους δεν γνωρίζω, τους
υποψιάζομαι σιγά – σιγά από τη στιγμή που
άρχισα να ζω μαζί μας, αλλά δεν το ξέρω εσείς
ίσως το ξέρετε – πάσχετε, εσείς οι Θρακιώτες,
από ένα τεράστιο πρόβλημα. Δεν είστε
διεκδικητικοί. Θα έλεγα το εξής: Να μοιάσετε
το χειρότερο είδος του ελληνικού χώρου. Να
γίνετε λίγο Πελοποννήσιοι ή λίγο Κρητικοί.
Αλλά αυτά δεν γίνονται με χειροκροτήματα,
τα οποία τα ξεχνάτε όταν βγείτε έξω και
γυρνάτε στον πολτό σας. Παράδειγμα: δεν σας
έχει κάνει εντύπωση, ότι η πολιτική ηγεσία
σας χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι είναι
διασήμως άγνωστη; Εγώ δεν είδα ποτέ γιάφκα
Θρακιωτών βουλευτών, να σταθούν δίπλα στη
Βουλή και να πουν το εξής στα κόμματα τους:
΄Αρνηση ψήφου, αν δεν περάσει αυτό. Όχι, εκεί
υποκύπτουν στη γοητεία του Μεγάρου
Μουσικής, στο κοκτέιλ και στην κομματική
πειθαρχία. Η βλακεία χαρακτηρίζεται
κομματική πειθαρχία στην εποχή μας! Η δε
πνευματική ακηδία χαρακτηρίζεται
ουσιαστικά … διαφύλαξη της εθνικής
ενότητας. Και με τέτοιες σαχλαμάρες
προχωράμε.
Εκείνο, λοιπόν, που πρέπει να κάνετε εδώ την
Παρασκευή το πρωί, στο ψήφισμα, είναι ότι –
ενδεχομένως, λέω – αυτό που πρέπει να
συνοδευτεί με αποκλεισμό του αεροδρομίου
και των δρόμων, με επικεφαλής τον
σεβασμιότατο. Ενδεχομένως, λέω, να πείτε: να
μεταφερθούν εδώ οπωσδήποτε δύο Ν.Π.Δ.Δ., ο
Οργανισμός βάμβακος. π.χ., και ο Οργανισμός
Καπνού σταδιακά βεβαίως σιγά – σιγά. Όλα
αυτά συνωστίζονται στη χωματερή των Αθηνών
και πρέπει αυτό να γίνει σταδιακά, όπως
έγινε στη Γαλλία, όπου δεν υπάρχει κανένα
πρόβλημα εθνικό ή εθνικής ασφάλειας. Οι μεν
άνω των 55 χρόνων θα μείνουν για να
τελειώσουν ευδοκίμως τα καθήκοντα τους, ενώ
οι νεαροί και οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα
έρχονται εδώ, να γεννήσουν εδώ, να
τερματίσουν εδώ κ.λπ.
Γιατί δεν έχει γίνει ένα κέντρο
νεοσύλλεκτων εδώ, στην περιοχή σας: Το
επιχείρημα ότι είναι επικίνδυνο ένα
στρατόπεδο νεοσύλλεκτων στα σύνορα,
εκφράζει διπλή ηττοπάθεια. Εκφράζει την
πρώτη ηττοπάθεια που όλοι καταλαβαίνουμε,
αλλά εκφράζει και τη δεύτερη ηττοπάθεια που
πάλι όλοι καταλαβαίνουμε και δεν συνεχίζω.
Εν ανάγκη, να βάλουμε πιστολέρος ενόπλους
της Group4, για να φυλάξουν τα σύνορα! Δεν είναι
λογική δηλαδή, να μη δημιουργήσουμε θέσεις
εργασίας με ένα κέντρο νεοσυλλέκτων, από το
οποίο θα περνούν 12-15.000 παιδιά. Εγώ γιατί
αγάπησα τη Θράκη; Διότι ήρθα άκων, δεν ήρθα
εκών. Κατά σύμπτωση την αγάπησα. Έτσι
γίνεται. Από συμπτώσεις γίνονται πολλά
πράγματα. Αλλά θέλει οργανωμένη σύμπτωση
και όχι σκορποχώρι.
Τρίτον: Έχω διαπιστώσει (μιλούσα πέρσι με
έναν επιθεωρητή της ΕΤΕ – και η Εθνική
Τράπεζα επιτελεί εθνικό έργο, η Εθνική
είναι Ελλάδα), ότι οι νεονομοθετημένες
θέσεις του Ελληνικού Δημοσίου δεν είναι
πεπληρωμένες στη Θράκη, διότι θεωρείται
τόπος εξορίας! Δηλαδή ούτε τα σχήματα, που
ούτως ή άλλως βρίσκουν την ανταπόκριση τους
στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, δεν
επανδρώνονται ή δεν στελεχώνονται εδώ,
διότι υπάρχει αυτή η γενική ακηδία.
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω το εξής: Να
σταματήσει για όλους μας αυτή η φιλολογία,
ότι η οικονομική ανάπτυξη της Θράκης θα
λύσει το πρόβλημα. Ενδέχεται να το αμβλύνει,
όπως ξέρουμε όλοι και δεν τολμούμε να το
πούμε στους εαυτούς μας, το πρόβλημα της
Θράκης δεν είναι οικονομικό, αλλά
στρατηγικό. Και δεν οφείλεται σ’ εμάς, αλλά
στους γείτονες μας. Δεν φταίμε μείς. Το θέμα
είναι το εξής: Το ξέρετε πολύ καλά και το ζω
κι εγώ παραπάνω, με τους ανθρώπους που
έρχομαι σε επαφή. Όταν κάνετε μία
επιχείρηση με σύγχρονα οικονομικά κριτήρια
με έδρα π.χ. στις Φέρες, ουσιαστικά θα μείνει
εδώ μόνον η διοίκηση. Διότι οποιαδήποτε
σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη στηρίζεται σε
επένδυση εντάσεως κεφαλαίου και όχι σε
επένδυση εντάσεως εργασίας. Εδώ θα είναι η
διοίκηση, η τεχνογνωσία, το δε φασόν θα
γίνεται στη Βουλγαρία, διότι τα μεροκάματα
εκεί είναι χίλιες φορές φθηνότερα. Στα
επόμενα 15 χρόνια, κάπως έτσι θα γίνεται.
΄Αρα ανθρώπους δεν συγκρατείς έτσι.
Επομένως, θέλει ουσιαστικά θέληση <<εθελότρεπτη>>,
όπως θα έλεγε ο ΄Αγιος Ιωάννης Δαμασκηνός.
Εθελότρεπτη θέληση, για να τρέψουμε με τη
θέλησή μας τους εαυτούς μας και να κάνουμε
αυτό το πράγμα, που θα δημιουργήσει και θα
βοηθήσει και την ενδεχόμενη οικονομική
ανάπτυξη.
Το πρόβλημα στη Θράκη είναι στρατηγικό θα
έλεγα ίσως πνευματικό. Για να δείτε δε, ότι
υπάρχει ακόμη ένα μεγάλο πρόβλημα
πνευματικής ακηδίας στον τόπο μας, δείτε κι’
αυτό: Στο κυβερνών κόμμα υπάρχει λεβεντιά,
υπήρξε πάντοτε ένας πατριωτισμός, τον οποίο
τον πρόσφεραν οι Πόντιοι και ίσως η
συνείδηση ενός νικημένου ΕΑΜ. Όλα αυτά
είναι ευγενικά στοιχεία στο κυβερνών κόμμα,
αλλά το να επιτρέπουν οι βουλευτές του και
ενδεχομένως της αντιπολιτεύσεως, να έχουμε
υπουργό του ελληνικού πολιτισμού έναν
υπομείωνα ρίψασπι, αυτό σημαίνει ότι
τελούμε ακόμη υπό το κράτος της αθηναϊκής
χωματερής της παρακμής. Kαι θέλω να σας πω το
εξής: Ο Θουκυδίδης είπε για σας, όταν σας
εκμεταλλευόταν οι Αθηναίοι μ’ εκείνα τα
μεταλλεία – να το θυμηθείτε και να γίνετε,
όπως είπε ο Θουκυδίδης -: <<Τό δε γένος τών
θρακών, όταν θαρσίσει, φονικότατόν εστι>>.
Εύχομαι, με την ευλογία του σεβασμιοτάτου,
να γίνετε φονικότατοι…
Μεταφορά από το παλιό Αντίβαρο
http://palio.antibaro.gr/references/zouraris_8rakiko.htm
.