THOMAS L. FRIEDMAN | Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010 [ 01:41 ]
TO BHMA – The New York Times
Η αποτυχημένη απόπειρα που έκαναν οι ΗΠΑ να δωροδοκήσουν το Ισραήλ με ένα πακέτο βοήθειας 3 δισ. δολαρίων για την ασφάλεια, διπλωματική κάλυψη και μαχητικά αεροσκάφη προηγμένης τεχνολογίας F-35 – με τον όρο ότι ο πρωθυπουργός Μπίμπι Νετανιάχου θα συμφωνούσε απλώς να παγώσει τον εποικισμό για 90 ημέρες για να επαναλάβει τις συνομιλίες με τους παλαιστινίους – ήταν εξαιρετικά διαφωτιστική.
Δείχνει πόσο αποκομμένοι από την πραγματικότητα έχουν γίνει οι ηγέτες και των ισραηλινών και των παλαιστινίων.
Το πετρέλαιο είναι για την Σαουδική Αραβία ό,τι είναι για το Ισραήλ η άνευ όρων αμερικανική βοήθεια και συμπάθεια – και ό,τι είναι για τους Παλαιστινίους η άνευ όρων αραβική και ευρωπαϊκή βοήθεια και συμπάθεια: ένα παραισθησιογόνο ναρκωτικό που κάνει τον καθένα να σκέφτεται ότι μπορεί να αψηφήσει τους νόμους της ιστορίας, της γεωγραφίας και της δημογραφίας.
Είναι πια καιρός να σταματήσουμε να είμαστε οι ντίλερ του κρακ τους. Σε μια περίοδο όπου η ανεργία στην Αμερική φτάνει σχεδόν το 10%, έχουμε τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους να κάθονται εκεί πέρα με σταυρωμένα χέρια, περιμένοντας περισσότερες διαβεβαιώσεις ή χρήματα από τις ΗΠΑ για να πειστούν να κάνουν αυτό που είναι πασιφανώς προς το ίδιο τους το συμφέρον: να διαπραγματευθούν μια συμφωνία δύο κρατών.
Ντροπή τους και ντροπή μας. Δεν μπορείς να θέλεις την ειρήνη περισσότερο από τις ίδιες τις δύο πλευρές, και η Αμερική σήμερα βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο.
Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν το Ισραήλ και τους Παλαιστινίους έχουν άλλες προτεραιότητες. Ηρθε η ώρα να τους αφήσουμε να ασχοληθούν με αυτές – και να ζήσουν με τις επιπτώσεις.
Κατανοώ το πρόβλημα: οι ισραηλινοί και οι παλαιστίνιοι ηγέτες δεν μπορούν να βάλουν τέλος στη σύγκρουση ανάμεσά τους χωρίς να γίνει εμφύλιος πόλεμος εντός της κοινότητας του καθενός. Ο Νετανιάχου θα έπρεπε να τα βάλει με τους εποίκους και ο Αμπάς θα έπρεπε να τα βάλει με την Χαμάς και τους ριζοσπαστικούς της Φατάχ. Και οι δύο έχουν σιωπηλές πλειοψηφίες που θα τους στήριζαν αν το έκαναν, αλλά κανένας από τους δύο δεν νιώθει πολύ άβολα με τη σημερινή κατάσταση ώστε να ρισκάρει έναν εμφύλιο στο εσωτερικό για την ειρήνη στο εξωτερικό.
Αυτό σημαίνει ότι το παράθυρο για τη λύση των δύο κρατών κλείνει ταχύτατα. Το Ισραήλ θα καταλήξει να κατέχει μονίμως την Δυτική Οχθη με τους 2,5 εκατ. παλαιστινίους της. Θα έχουμε τη λύση του ενός κράτους. Το Ισραήλ θα έχει στο υπογάστριό του 2,5 εκατ. παλαιστινίους χωρίς δικαίωμα πολιτογράφησης, μαζί με 1,5 εκατ. ισραηλινούς άραβες. Τότε το μόνο ερώτημα θα είναι ποιά θα είναι η φύση αυτού του ενός κράτους – ένα απαρτχάιντ ή ένας δεύτερος Λίβανος;
Το πιο πολύτιμο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν τώρα ο πρόεδρος Ομπάμα και η υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον θα ήταν να βγουν από την εικόνα – ώστε και οι δύο ηγέτες και οι δύο λαοί να μπορέσουν να δουν καθαρά το τρομακτικό μέλλον που θα έχουν μαζί σε ένα κράτος, αν δεν μπορούν να χωριστούν. Δεν πρέπει να τους δώσουμε άλλες δικαιολογίες.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=373177&ct=6&dt=14/12/2010