Αιφνίδιες συγκρούσεις στην Ινδονησία, ανελέητες διώξεις στην Ερυθραία, σφαγές στο Ιράκ, μάχες στη Νιγηρία, θάνατοι στην Αίγυπτο, απελάσεις στο Μαρόκο, διαμάχες στο Σουδάν: Ο χάρτης των οργανωμένων εγκλημάτων εναντίον των Χριστιανών διευρύνεται με την πάροδο των χρόνων σε μία εξέλιξη που θυμίζει έντονα την ισλαμική απάντηση στον ιερό πόλεμο κατά των μουσουλμάνων που κήρυξε κάποτε ο Τζορτζ Μπους.
“Η” 30/12/2010
Της Ελένας Μπέλλη
Αιφνίδιες συγκρούσεις στην Ινδονησία, ανελέητες διώξεις στην Ερυθραία, σφαγές στο Ιράκ, μάχες στη Νιγηρία, θάνατοι στην Αίγυπτο, απελάσεις στο Μαρόκο, διαμάχες στο Σουδάν: Ο χάρτης των οργανωμένων εγκλημάτων εναντίον των Χριστιανών διευρύνεται με την πάροδο των χρόνων σε μία εξέλιξη που θυμίζει έντονα την ισλαμική απάντηση στον ιερό πόλεμο κατά των μουσουλμάνων που κήρυξε κάποτε ο Τζορτζ Μπους.
Πλέον, η σύγκρουση πολιτισμών παίρνει διαστάσεις μαζικού διωγμού, διαστάσεις εκκαθάρισης – κάθαρσης των ισλαμικών εδαφών από το «μίασμα του χριστιανισμού». Αυτό τουλάχιστον είναι το άτυπο σύνθημα της αλ – Κάιντα στο Ιράκ, που ήδη οδηγεί στην έξοδο χιλιάδων χριστιανών από τη χώρα. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, τουλάχιστον 6.000 χριστιανοί έχουν βρει καταφύγιο στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ, ενώ χιλιάδες άλλοι έχουν μετακινηθεί προς τη Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα στοιχεία του ΟΗΕ δόθηκαν στη δημοσιότητα λίγες μέρες μετά τη σφαγή 44 χριστιανών στην εκκλησία τους στη Βαγδάτη την 31η Οκτωβρίου και άρα δεν περιλαμβάνουν εκείνους που τράπηκαν σε φυγή μετά τα αιματηρά γεγονότα.
Η απειλή της αλ-Κάιντα ότι θα στρέψει «σπαθιά στο λαιμό των χριστιανών» αρκεί για να σβήσει τον χριστιανισμό από τον ιρακινό θρησκευτικό χάρτη. Σε άλλες περιοχές, όμως, ο ιερός πόλεμος του Μπους είναι απλώς αφορμή για αιματοχυσία και η αιτία των σκληρών αναμετρήσεων μεταξύ των δύο θρησκειών χάνεται στα βάθη του χρόνου. Στη Νιγηρία και το Σουδάν, για παράδειγμα, το μίσος μεταξύ του χριστιανικού νότου και του ισλαμικού βορά σχεδόν «κληροδοτείται» από γενιά σε γενιά, ως αποικιοκρατικό κατάλοιπο που εσχάτως προσλαμβάνει έντονη οικονομική χροιά. Στην Αίγυπτο η βία κατά των χριστιανών είχε σαφή πολιτική -προεκλογική- χροιά, ενώ στο Μαρόκο, οι «πολιτισμένες διώξεις» κατά των χριστιανών, μέσω του νόμιμου μέτρου της απέλασης, φαίνεται να υποκινούνται από μία ανεπίσημη πολιτική «εκκαθάρισης».
Ασίγαστο μίσος
Εθνικός διχασμός σε Νιγηρία και Σουδάν
Παραμονή Χριστουγέννων: Στην πόλη Τζος της Νιγηρίας ένα μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων σε δύο χριστιανικές εκκλησίες προκαλεί τον θάνατο σχεδόν τριάντα ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 74. Την επόμενη μέρα, οι ένοπλες ομάδες των χριστιανών και των μουσουλμάνων στην πόλη εμπλέκονται σε μία θανατηφόρα αντιπαράθεση, σε ακόμη μία έκρηξη του ασίγαστου μίσους μεταξύ των δύο πλευρών.
Το μίσος στην πόλη Τζος αντικατοπτρίζει τον εθνικό διχασμό μεταξύ του ισλαμικού βορά και του χριστιανικού νότου και της παράδοσης που θέλει από τη μία πλευρά, τους γηγενείς χριστιανούς να μάχονται για να διατηρήσουν τα οικονομικά οφέλη και τα πολιτικά αξιώματα που τους κληροδοτήθηκαν και από την άλλη τους μουσουλμάνους εποίκους του νότου να διεκδικούν ισονομία, πρόσβαση δηλαδή στα δημόσια αξιώματα, το δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν παιδεία, πρόσβαση στα εύφορα εδάφη? Το κυβερνών Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, του προέδρου της Νιγηρίας, Γκουντλάκ Τζόναθαν, έχει κάνει βήματα εξομάλυνσης. Εχει για παράδειγμα θεσπίσει την εναλλαγή της προεδρίας του κόμματος μεταξύ βόρειου και νότιου υποψήφιου ανά δύο τετραετίες. Αλλά ενώ το λαϊκό αίσθημα διχασμού δεν έχει μειωθεί, η πολυπληθέστερη χώρα της Αφρικής, πλούσια σε πετρέλαιο, δεν αντιμετωπίζει -ακόμα- πρόβλημα εδαφικής ακεραιότητας. Προς το παρόν, τουλάχιστον, διότι οι εξελίξεις στο Σουδάν ίσως ανοίξουν και στη Νιγηρία τον ασκό του Αιόλου.
Ο ίδιος εθνικός διχασμός μεταξύ του ισλαμικού βορά και του χριστιανικού νότου που συγκλονίζει τη Νιγηρία σπαράζει και το Σουδάν, το οποίο σύρεται σε δημοψήφισμα για τη διχοτόμηση της χώρας. Το Νότιο Σουδάν, το νέο κράτος που θα προκύψει από το δημοψήφισμα, θα δομηθεί με βάση τα δυτικά πρότυπα, με έμφαση στην ανεξιθρησκία.
Στην περιοχή διαμένουν περίπου οκτώ με δέκα εκατομμύρια χριστιανοί, που φυσικά αποτελούν την πλειοψηφία στον νότο. Οι χριστιανοί ωστόσο αποτελούν τη μειοψηφία στη χώρα καθώς ο βοράς κατοικείται από διπλάσιο αριθμό μουσουλμάνων. Ο χριστιανικός πληθυσμός του απορρίπτει τη διακυβέρνηση του προέδρου Ομάρ αλ Μπασίρ, προβάλλοντας αίτημα αυτονομίας που στηρίζεται ενεργά από τη Δύση. Φυσικά, το γεγονός ότι το νότιο Σουδάν παράγει το 80% του πετρελαίου της χώρας ουδεμία σχέση έχει με την αυτοδιάθεση των χριστιανών του νότου και το κίνημα για τη δημιουργία ανεξάρτητης χώρας…
Ιράκ – Αίγυπτος
Φανατικός ισλαμισμός εν δράσει
Σε μία από τις δεκάδες διαμαρτυρίες των φανατικών ισλαμιστών στην Αίγυπτο κατά του ηγέτη των χριστιανών Κοπτών της χώρας, υψώθηκε ένα πανό ίδιο με αυτό της αλ-Κάιντα. Το σύνθημα είχε δοθεί: Δύο ημέρες αργότερα, η αλ Κάιντα στο Ιράκ εξαπέλυε την αιματηρότερη επίθεση εναντίον των χριστιανών στη χώρα και μάλιστα μέσα στην εκκλησία τους. Στα μέσα Νοεμβρίου, η αλ Κάιντα προχώρησε σε νέα επίθεση εναντίον των χριστιανών, φθάνοντας μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Και στα μέσα Δεκεμβρίου, ακολούθησαν τα αιματηρά επεισόδια εναντίον των χριστιανών στην Αίγυπτο.
Η διασύνδεση δεν είναι τυχαία. Ομάδες φανατικών ισλαμιστών -τρομοκρατικών και μη- δρουν εξίσου ενεργά σε Αίγυπτο και Ιράκ, αν και για διαφορετικούς λόγους. Στην Αίγυπτο, αφορμές υπάρχουν πολλές αλλά οι διώξεις των χριστιανών αποδίδονται κυρίως στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου και τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Στο Ιράκ, αντίθετα, το κλίμα είναι καθαρά «πολεμικό». Για τους φανατικούς ισλαμιστές, η δράση τους είναι τα αντίποινα κατά του πογκρόμ που εξαπέλυσε η διεθνής κοινότητα εναντίον των μουσουλμάνων μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Συρία
Ο «παράδεισος» της Δαμασκού
«Η ζωή στη Συρία είναι παραπάνω από τέλεια», βεβαιώνει ο πατέρας Γκάμπριελ Ντάγκγουντ, επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη χώρα. Αντίθετα από την κατάσταση σε άλλες αραβικές χώρες, όπου οι χριστιανοί υπόκεινται διωγμούς σε βαθμό εξολόθρευσης, η Δαμασκός παρέχει στους χριστιανούς ασφαλές καταφύγιο. Ανάλογο «παράδεισο» παρέχουν βεβαίως ο Λίβανος και η Ιορδανία, αλλά το γεγονός ότι η Συρία του Ασαντ αποτελεί υπόδειγμα ανεξιθρησκίας στη Μέση Ανατολή συνιστά από μόνο του δείγμα πολιτισμού. «Η Δύση συγκρούεται με τους πολιτισμούς, ενώ η Ανατολή τους χτίζει», συμφωνεί και ο μουφτής της Συρίας, της χώρας που φιλοξενεί δύο εκατομμύρια Σύρους χριστιανούς και τώρα δέχεται πρόσφυγες χριστιανούς από γειτονικά κράτη.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=88011148
.