Ποτέ Ξανά σημαίνει…

Του Θανάση Κ.

Η επέτειος εμπρησμού της Μαρφίν πέρασε. Πριν λίγες μέρες… Πρόκειται για τραγικό περιστατικό που έγινε στο κέντρο της Αθήνας, στις 5 Μαΐου του 2010!

Δεν θέλησα να γράψω κάτι επετειακό γι’ αυτό.

Ούτε κάτι στενά «πολιτικό», για την άρνηση της Αριστεράς να τιμήσει μαζί με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, τα θύματα εκείνης της τραγωδίας.

Τέτοια κείμενα γράφτηκαν αρκετά τις τελευταίες μέρες, κι ήταν όλα σωστά.

Αλλά εδώ υπάρχει κάτι παραπάνω:

Κάτι σημαδιακό για την χώρα μας, για το ποιοι είμαστε, που πάμε και τι μας κρατάει πίσω…

Κάτι που πρέπει να ξεπεράσουμε. Γιατί αλλιώς θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας…

Δεν ήταν ένα ατύχημα! Δεν ήταν απλά ένα «βίαιο περιστατικό». Δεν ήταν μόνο μια «τρομοκρατική πράξη», από κάποιους φανατικούς.

Ήταν ένα έγκλημα! Εκ προμελέτης! Ιδιαίτερα ειδεχθές, μάλιστα…

Στο οποίο συμμετείχαν πολλοί! Που τους είδαμε κι όλα…

Και στη συγκάλυψη του οποίου συμμετείχαν ακόμα περισσότεροι.

Που τους ξέρουμε.

Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό. Δεν το ψάχνουμε. Άρα, ευθύνη έχουμε κι όλοι εμείς!

Μέρα απεργίας, γνωστοί-άγνωστοι, μασκοφόροι, προερχόμενοι από «γνωστό μπλόκ», έσπασαν τις προθήκες τραπεζικού καταστήματος, όπου μέσα εργάζονται υπάλληλοι και πέταξαν αναμμένα στουπιά.

Το ισόγειο έπιασε φωτιά γιατί πέρα από τα «στουπιά» πέταξαν και εύφλεκτο υλικό, με αποτέλεσμα να λαμπαδιάσει το δάπεδο του υποκαταστήματος (μοκέτα) και ο όλος ο εξοπλισμός (από ξύλο και πλαστικό). Οι υπάλληλοι που ήταν μέσα (καμιά 25αριά) κατάφεραν να απεγκλωβιστούν σε γειτονικό κτίριο. Την τελευταία στιγμή. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Κάποιοι όμως δεν τα κατάφεραν και έσπευσαν στο δεύτερο όροφο, όπου πολύ γρήγορα τους έφτασε ο αποπνικτικός καπνός.

Φώναζαν «βοήθεια» στους συγκεντρωμένους από κάτω.

Οι οποίοι τους απαντούσαν με άγρια χαρά:

–Να καείτε ρε π….!

Και κάηκαν! Ζωντανοί!

Τρείς νέοι άνθρωποι. Ανάμεσά τους και μια έγκυος…

Μόνον όταν αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα διαλευκανθεί πλήρως και τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι θα βρούμε ως κοινωνία τον εαυτό μας. Μέχρι τότε, όσοι από μας έχουμε φιλότιμο κυκλοφορούμε με το στίγμα στη συνείδησή μας. Γιατί έμεινε ατιμώρητο. Και στ’ αυτά μας θα έχουμε πάντα τις κραυγές των συνανθρώπων μας που καίγονταν ζωντανοί να καλύπτονται από τις ιαχές των τεράτων από κάτω που τους φώναζαν:

–Να καείτε ρε πούστηδες!

Ήταν έγκλημα εκ προθέσεως, γιατί η φωτιά δεν μπήκε κατά λάθος. Πρώτα έσπασαν τη προθήκη (πράγμα όχι εύκολο, γιατί ήταν ενισχυμένο το κρύσταλλο).

Ύστερα πέταξαν στουπιά και μολότοφ με εύφλεκτο υλικό. Κι ύστερα πέταξαν από πίσω και δοχεία από άλλο εύφλεκτο υλικό, για να είναι σίγουροι ότι θα λαμπαδιάσει αμέσως το ισόγειο και θα παγιδευτούν όλοι μέσα…

Αυτά όλα δεν τα έκαναν «αυθορμήτως», ένα ή δύο «ακραία άτομα» που «έτυχε να βρίσκονται εκεί. Τα έκανε μεγάλη ομάδα ατόμων που ήλθε «προετοιμασμένη»…

Δεν ήταν «αυτοσχέδια» όλα αυτά. Πρόκειται για υλικά που τα είχαν κουβαλήσει μαζί τους. Δεν τα είχαν «τυχαία» πάνω τους.

Και δεν προσπάθησε κανείς από τους άλλους παρευρισκόμενους διαδηλωτές να τους σταματήσει. Αντίθετα, συμμετείχαν όλοι στην… τρολάρισμα των τραγικών μελλοθανάτων που κραύγαζαν για βοήθεια από τα μπαλκόνια του δεύτερου ορόφου.

Πράγματι, όλοι εκείνοι οι συγκεντρωμένοι ήταν ανθρωπόμορφα τέρατα.

Και κανείς τους μετά δεν ένιωσε τύψεις…

Στα βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα που διασώθηκαν – και υπάρχουν – φαίνονται καθαρά αρκετά πρόσωπα.

Κι όταν έφτασαν κάποια οχήματα της Πυροσβεστικής, «ηγετικά» στελέχη μεταξύ των διαδηλωτών εμπόδισαν τις υδροφόρες να πλησιάσουν στο σημείο του φλεγομένου κτιρίου.

Ώστε να είναι βέβαιο ότι τα τραγικά θύματα θα καούν ζωντανά.

Κι αυτών τα πρόσωπα φαίνονται. Καθαρά. Και τους ξέρουμε…

Αλλά ουδέποτε παραπέμφθηκαν…

Ενώ υπήρξαν και δημοσιεύματα στον Τύπο της εποχής, που καταδίκαζαν τα θύματα και μετά θάνατον!

—Καλά να πάθουν (γιατί δούλευαν σε μέρα «απεργίας»)!

Και εκατοντάδες μηνύματα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης επώνυμα και ανώνυμα επέχαιραν με την «τιμωρία» των «απεργοσπαστών»…

Κι αυτούς τους ξέρουμε! Αλλά ουδέποτε κλήθηκαν να λογοδοτήσουν…

Τέλος υπάρχουν έντονες φήμες ότι βρέθηκε αρκετό «ενοχοποιητικό υλικό» από την Αστυνομία που έκανε έρευνα τότε. Αλλά το υλικό αυτό «φυγαδεύτηκε»…

Κι ύστερα από χρόνια καταστράφηκε. Ή μπορεί και όχι…

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν «κόπιες» που διασώθηκαν.

Ίσως το «ενοχοποιητικό υλικό» δεν καταστράφηκε τελικά…

Και πάντως μπορούμε να βρούμε, σχετικά εύκολα ποιοι έκαναν προσπάθεια μετά το 2015 να το καταστρέψουν…

Το πιο σημαντικό. Το τραγικό περιστατικό συνέβη το Μάϊο του 2010!

Η περιοχή δεν συνήλθε ποτέ μέχρι σήμερα.

Μόλις τώρα μπήκε κάποια στήλη να το θυμίζει και να τιμά τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους. Τόσο τραγικά. Και τόσο άδικα…

Αλλά τα επίσημα κανάλια της Ελληνικής Τηλεόρασης ΔΕΝ έπαιξαν ποτέ τα βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα της φρίκης. Ποτέ!

Γιατί άραγε;

Βλέπετε συνεχώς στους δέκτες σας, ξανά και ξανά, να επαναλαμβάνονται σκηνές από παλαιότερα και πιο πρόσφατα ιστορικά περιστατικά, ή από σημερινά γεγονότα σε όλο τον κόσμο, αλλά από το πιο τραγικό που έγινε ποτέ στο κέντρο της Αθήνας πριν δέκα μόλις χρόνια, δεν είδατε ποτέ το παραμικρό!

Για να μη φρικάρετε! Γιατί όλοι ξέρουν τι έγινε, ποιος το έκανε κι όλοι αποφάσισαν – εκόντες άκοντες – να το καλύψουν με ένα «πέπλο σιωπής»!

Για να μη στιγματιστούν οι ηθικοί αυτουργοί – που τους γνωρίζουμε.

Και για να μη βρεθούν οι φυσικοί αυτουργοί – που κι αυτούς τους γνωρίζουμε ή, εν πάση περιπτώσει, μπορούν ακόμα να εντοπιστούν.

Παρεμπιπτόντως, και λόγω του εγκλήματος της Μαρφίν, το να πηγαίνεις σε διαδήλωση με κουκούλα είχε θεσπιστεί ως αδίκημα αργότερα.

Εντελώς «συμπωματικά» καταργήθηκε αυτό το αδίκημα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ! Όπως και άλλα, βέβαια…

Έχει και το κράτος ευθύνη για όλα αυτά…

–Πρώτον, γιατί όταν γίνεται μια διαδήλωση δεν σημαίνει ότι οι διαδηλωτές έχουν το «ελεύθερο» να κάνουν ό,τι θέλουν, να καίνε και να σκοτώνουν όποιον δεν γουστάρουν. Το κράτος έχει υποχρέωση να περιφρουρεί την τάξη πάντα – ακόμα και την ώρα της διαδήλωσης. Ιδιαίτερα τότε…

Στις 5 Μαϊου του 2010 ΔΕΝ το έκανε, εκεί στη Σταδίου…

–Δεύτερον, γιατί το κράτος έχει την υποχρέωση να περιφρουρεί το δικαίωμα στην απεργία (όσων θέλουν να απεργήσουν), αλλά και το δικαίωμα στην εργασία (όσων δεν θέλουν να απεργήσουν). Στην περίπτωση της Μαρφίν, όσοι πήγαν στο χώρο εργασίας τους είχαν δικαίωμα να παραμείνουν εκεί ασφαλείς Αλλά το δικαίωμα αυτό δεν περιφρουρήθηκε από το κράτος..

–Τρίτον, τις διώξεις τις ασκεί βέβαια, η δικαιοσύνη, που είναι «ανεξάρτητη»! Αλλά το κράτος έχει την ευθύνη, με τις αρμόδιες υπηρεσίες του, Αστυνομία κλπ., να παράσχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία στη Δικαιοσύνη.  Εδώ αυτό δεν έγινε! Μάλλον έπεσε «από τα πάνω» η γραμμή της «απόκρυψης». Και με αυτή τη «γραμμή» συμβιβάστηκε, μάλλον, και μερίδα της Δικαιοσύνης.

–Τέταρτον, το κράτος και οι διωκτικές αρχές έπρεπε να έχουν στραφεί – ήδη από τότε – εναντίον όλων εκείνων που παραβίαζαν σωρεία άρθρων του Ποινικού Κώδικα τρομοκρατώντας ανοικτά και τις επιχειρήσεις (να κλείνουν όλες όταν κηρυσσόταν απεργία) και τη Δικαιοσύνη (να μη σκαλίζει περαιτέρω τέτοια εγκλήματα) και των ΜΜΕ ακόμα, στα οποία επιβλήθηκε σταδιακά κανονική λογοκρισία.

Τα ονόματα κάποιων κατηγορουμένων για τρομοκρατικά εγκλήματα απαγορευόταν να εμφανιστούν δημόσια, θυμάστε;

Ακόμα κι όταν τα άτομα αυτά καταδικάστηκαν πρωτοδίκως, ακόμα και τότε απαγόρευαν κάποιοι την αναγραφή του ονόματός τους! Θυμάστε;

Την ώρα που τα ονόματα όλων των άλλων υπόπτων ή «κατηγορουμένων» κρεμιούνται στα μανταλάκια και πριν ακόμα παραπεμφθούν και χωρίς καν να έχουν δικαστεί ή καταδικαστεί, τα ονόματα κάποιων ήδη καταδικασμένων για τρομοκρατικά εγκλήματα απαγορευόταν να δημοσιευτούν. Θυμάστε;

Περίεργα πράγματα, έ;

Κι ύστερα, αυτή ειδικά η υπόθεση πήγε στο Εφετείο. Και πριν ακόμα κριθεί εκεί σε δεύτερο βαθμό, τρομοκρατικές ομάδες έκαιγαν εμπορικά καταστήματα στην Ερμού (για πολλοστή φορά) και κατέστρεφαν τα Δικαστήρια!

Κι ύστερα – τι «σύμπτωση» κι αυτή πάλι; – οι καταδικασμένοι πρωτοδίκως κρίθηκαν παμψηφεί «αθώοι» στο Εφετείο!

Αλλά από όσους τρομοκρατούσαν ανοικτά και τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ και τους επιχειρηματίες στο εμπορικό κέντρο της πόλης δεν δικάστηκε και δεν καταδικάστηκε ποτέ κανείς!

Επί ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον, το κράτος έδειξε πλήρη ανοχή – κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν – σε πάσης φύσεως παράνομες ενέργειες συγκάλυψης της Τρομοκρατίας.

Τώρα αυτή η συνωμοσία σιωπής σπάει.

Η μνήμη των νεκρών της Μαρφίν τιμήθηκε για πρώτη φορά από την Πολιτική και Πολιτειακή ηγεσία. Με πλακέτα που φέρει τα ονόματά τους και δύο μόνο λέξεις ακόμα: Ποτέ ξανά!

Ενώ η κυβέρνηση ανοίγει και πάλι την «υπόθεση της Μαρφίν».

Προφανώς ο σημερινός υπουργός Δημοσίας Τάξεως – κατά σύμπτωσιν ο ίδιος που προϊστατο του υπουργείου και τότε – κάτι έχει στο μυαλό του…

Κι είναι από τα πιο ελπιδοφόρα πράγματα που ακούσαμε το τελευταίο διάστημα…

Γιατί όταν λέμε – και σωστά – Ποτέ πια, αυτό δεν αφορά μόνο, κάτι που δεν πρέπει να συμβεί στο μέλλον…

Αφορά πρωτίστως κάτι που πρέπει να γίνει τώρα:

«Ποτέ πια» σημαίνει, ότι πρέπει να σκίσουμε αυτό το πέπλο της απόκρυψης!

«Ποτέ πια» σημαίνει, ότι πρέπει να σπάσουμε αυτή τη συνομωσία ένοχης σιωπής!

«Ποτέ πια» σημαίνει, ότι πρέπει να προβάλλουμε (όχι να κρύβουμε) τι έγινε τότε…

«Ποτέ πια’ σημαίνει, ότι πρέπει να αποκαλυφθεί πλήρως ποιοι το έκαναν τότε και ποιοι το απέκρυβαν για χρόνια μετά.

Ώστε να μη γίνει τέτοιο πράγμα – Ποτέ Ξανά!

ΥΓ Και το κράτος που είχε ΚΑΙ αυτό ευθύνη για ό,τι έγινε τότε και μετά, έχει – κυρίως αυτό – την πρώτη ευθύνη τώρα, να διορθώσει τα δικά του λάθη και τις δικές του παραλείψεις – ώστε να έλθουν όλα στο φως!

Να μάθει ο Ελληνικός λαός τι έγινε και να κάτσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και κάποιοι στο εδώλιο…

Ώστε να εμπεδώσει και ο Ελληνικός λαός ότι τα «άκρα» είναι δύο – δεν είναι …ένα!

Το ένα (άκρο) άλλωστε, πήγε φυλακή. Για τα δικά του εγκλήματα. Δικάστηκε Και τελικά διαλύθηκε…

Αλλά στο ειδεχθές έγκλημα της Μαρφίν πρωτοστατούσε το «άλλο» άκρο!