Ευρωπαϊκή ΑΟΖ

Διαβάζοντας το άρθρο του κ. Ν. Λυγερού, προβληματίζομαι και δεν ξέρω, όπως το παθαίνω κάθε φορά που διαβάζω γραπτά του με τα εθνικά θέματα, αν πρέπει να είσαι φιλόσοφος, ιστορικός, μαθηματικός, νομικός, στρατηγικολόγος, γεωγράφος, διεθνολόγος, κλπ, κλπ, γιατί πάντοτε υπάρχουν αναγωγές και λεκτικά σχήματα τόσο συγκεχυμένα που πρέπει να διαλέξεις κάποιον τομέα για να συζητήσεις.
Τέλος πάντων, εγώ θα προσπαθήσω, όπως και άλλες φορές, να καταλάβω τα γραφόμενά του από την οπτική του δικαίου θαλάσσης, και να σχολιάσω τα εθνικά θέματα που θίγει, ως προς την διεθνοδικαιϊκή τους διάσταση. Βέβαια ο ίδιος δεν διαβάζει ποτέ τα σχόλια αυτά, όπως είναι σύνηθες για όλους τους διανοούμενους, που απλώς γράφουν και τεκμαίρεται πως αυτά που γράφουν είναι θέσφατα!!!.
Όμως η ανάγκη για πιο βαθειά ενημέρωση, όσων διαβάζουν αναλίσκοντας χρόνο να πληροφορηθούν πιο συγκεκριμένα σημεία, ιδιαίτερα επάνω σε θέματα εθνικού ενδιαφέροντος και σε πολλές περιπτώσεις με την διατύπωση τεκμηριωμένης, κατά κλάδο επιστήμης, επιχειρηματολογία, επιβάλλει να γίνεται σχολιασμός των γραπτών των διανοουμένων ώστε να μην αποπροσανατολίζονται οι αναγνώστες από περισπούδαστα κείμενα, αλλά ακόμη και για την κατά το δυνατόν αντικειμενικότητα στην πληροφόριση.
Γράφει λοιπόν ο κ. Λυγερός: “Η παραδοσιακή προσέγγιση του προβλήματος των 12 μιλίων, το οποίο έχει καθηλώσει τη Τουρκία με την έννοια του Casus Βelli δεν μπορεί να λυθεί απλώς με την υφαλοκρηπίδα, διότι η τελευταία καθιερώνεται ακόμα πιο δύσκολα σε μη φιλικό περιβάλλον και απαιτεί συχνά δικαστική παρέμβαση”.
Θέλει δηλαδή να μας πει ο κ.Λυγερός ότι, είναι η Υφαλοκρηπίδα και όχι η ΑΟΖ που σχετίζεται με την Χωρική Θάλασσα, το εύρος της οποίας, εάν από πλευράς μας επεκταθεί σε 12νμ, επισύρει την απειλή του “belli” που έχει διακηρύξει η Τουρκία. ΛΑΘΟΣ, γιατί και η νομική (όπως επικαλείται η Ελλάδα την ανάγκη προς οριοθέτηση)Υφαλοκρηπίδα, αλλά και η ΑΟΖ, αρχίζουν να μετράνε έξω από το όριο της Χωρικής Θάλασσας. Οπότε τα 12νμ είναι το βασικότερο θέμα που πρέπει να τακτοποιηθεί προκειμένου στην συνέχεια να μιλάμε για την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας αλλά και της ΑΟΖ και άρα το “casus belli”, “καθηλώνει” την Τουρκία και στις δύο περιπτώσεις. Εδώ δεν χρειάζεται να σχολιασθεί κανείς ιδιαίτερα με την φράση που θέλει την Τουρκία “καθηλωμένη” στην διακήρυξη του “casus belli”, γιατί είναι πολύ απλό η Τουρκία “να σταθεί όρθρια” αν μονομερώς, όπως έκανε με την διακήρυξή του, αποσύρει την απειλή του “casus belli”. Αν όμως όπως τα γράφει ο κ. Λυγερός, η Υφαλοκρηπίδα είναι δύσκολο να οριοθετηθεί αν το περιβάλλον (δηλαδή οι σχέσεις των δύο Κρατών) δεν είναι φιλικό, λόγω του casus belli, τότε γιατί θα είναι φιλικό με την ΑΟΖ, αφού αφενός το casus belli ισχύει για την Χωρική Θάλασσα και αφού κατά δεύτερο και η ΑΟΖ οριοθετείται έξω από την Χωρική Θάλασσα και μάλιστα με τις ίδιες ακριβώς νομικές προδιαγραφές που βάζει το δίκαιο θαλάσσης για την Υφαλοκρηπίδα. Και τέλος αφού το δίκαιο πάλι και για την ΑΟΖ ορίζει πως αν τα Κράτη δεν μπορούν να την οριοθετήσουν πρέπει να πάνε σε δικαστήριο ή σε διεθνή διαιτησία;;;!!!
Αυτά τα “λίγα” είναι για να διευκρινισθεί μια παράγραφος των γραπτών του κ. Ν. Λυγερού, που έχουν να κάνουν με την ΑΟΖ και φυσικά γιατί είναι πολύ μπερδεμένα τα νοητικά του σχήματα. Φυσικό αφού ο ίδιος έχει άλλο επίπεδο εκφραστικών μέσων αλλά και νοημάτων. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με νομικές συγκεκριμένες έννοιες!!!
Τώρα για τις άλλες απόψεις του, που με συγκεχυμένες λεκτικές φιοριτούρες αναφέρονται σε “τοπολογικές τρύπες”, σε “νοητικά σχήματα που έχουν επιπτώσεις σε μεγάλες αποστάσεις”, σε “διαγράμματα Voronoi και την τριγωνοποίηση Delaunay”, και όλα αυτά για να μας πει πως η τελική οριοθέτηση της ΑΟΖ θα πρέπει να γίνει με την θεμελιώδη αρχή του διεθνούς δικαίου που θέλει τις οριοθετήσεις στην θάλασσα να γίνονται με βάση την μέση γραμμή – ίση απόσταση, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ναι!!! οι οριοθετήσεις των Κρατών που γίνονται στην θάλασσα με καλή πίστη και διάθεση ειρηνικής συνεργασίας γίνονται με την παραπάνω αρχή. Αλλά ο συγγραφέας πριν να γράψει όλα αυτά θα έπρεπε να θυμηθεί ότι όταν τα Κράτη δεν συμφωνούν με αυτην την αρχή οριοθετήσεως ή δεν έχουν καλή διάθεση συνεργασίας, ή νομίζουν πως η μέση γραμμή – ίση απόσταση τους αφαιρεί περιοχές που δικαιούνται ΤΟΤΕ πρέπει να πάνε σε δικαστήριο για οριοθετήσει για λογαριασμό τους και πως δυστυχώς για εμάς, τα διεθνή δικαστήρια έχουν αποδείξει πως δεν ακολουθούν αυτή την αρχή, αλλά την αρχή της ευθυδικίας, η οποία (χωρίς πολλά λόγια) ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ την πατρίδα μας.
Συνεπώς ας αφήσουμε τα νομικά θέματα στους νομικούς, τα διαγράμματα Voronoi και την τριγωνοποίηση Delaunay στους γεωμέτρες και μαθηματικούς, τον καιρό στους μετεωρολόγους, το μνημόνιο στους οικονομολόγους,κλπ, κλπ και τέλος τον Νταβούτογλου στους στρατηγικολόγους (καλά με αυτόν μπορεί να γνωματεύσουν και ψυχολόγοι και ψυχίατροι).
Παύλος Γ. Φωτίου

Στο ερώτημα του/της σχολιαστού Βελ.on Sun, 16/01/2011 – 06:23, “ποια ειναι η “αρχη της ευθυδικιας”? και γιατι δεν μας συμφερει?”, μια, κατά το δυνατόν, σύντομη απάντηση είναι ότι (σύμφωνα με αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που σε υποθέσεις που δίκασε για οριοθετήσεις Υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ): 1)επειδή η κάθε μια περίπτωση οριοθετήσεως αναγνωρίζεται ως “μοναδική” από το δικαστήριο, το δεδικασμένο προηγούμενων αποφάσεών του δεν το δεσμεύει προκειμένου να απονείμει, κατά την κρίση του, δικαιοσύνη μεταξύ των κρατών και 2)για να υπάρχει δίκαιο αποτέλεσμα μπορεί να λαμβάνονται υπόψη και εξωνομκοί παράγοντες όπως:α)το μήκος των εκατέρωθεν ακτών,β)η παρουσία νησιών και βράχων(οι οποίοι εξετάζεται αν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή από μόνοι τους έχουν οικονομική ζωή),γ)η συμμετοχή των νησιών αυτών ή και των βράχων με πλήρες ή όχι δικαίωμα,δ)το που βρίσκονται τα νησιά και οι βράχοι που θα συμμετάσχουν στην οριοθέτηση,ε)ο πληθυσμός των εκατέρωθεν ακτών(είτε είναι νησιά, είτε ηπειρωτικά εδάφη),στ) ο γενικότερος πληθυσμός των κρατών(ειδικότερα για την ΑΟΖ),ζ)ιστορικά δικαιώματα αλιείας(μόνο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ),η)καθώς και άλλοι κατά την κρίση του δικαστηρίου παράγοντες που θα αποδώσουν δίκαιο αποτέλεσμα.
Παύλος Γ. Φωτίου