αοζΤου Θανάση Κ.
Άρχισαν να παρελαύνουν ποικίλοι «σύμβουλοι» και διακηρύσσουν δημόσια, όχι απλώς ότι πρέπει «να τα βρούμε» με την Τουρκία, αλλά ότι εμείς δεν έχουμε δίκιο κι έχει η Τουρκία!
–Ο ένας μας λέει ότι η Ελλάδα «δεν έχει κουλτούρα συμβιβασμών»!
–Κι ό άλλος μας λέει ότι το Καστελόριζο δεν έχει ΑΟΖ! (ή πάντως έχει ελάχιστη ΑΟΖ γιατί είναι, λέει, «απομακρυσμένο»)…
Και οι δύο δεν έχουν καμία σχέση με εξωτερική Πολιτική!
Αλλά απολύτως καμία!
Κάθε χώρα όταν ετοιμάζεται να μπει σε κάποιου είδους διεθνή διαπραγμάτευση, στη διάρκεια της οποίας «θα δώσει και θα πάρει», πηγαίνει με το μέγιστο που μπορεί να διεκδικήσει, το μέγιστο που της αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο…
Όχι με το ελάχιστο!
Εδώ τα δικά μας τα «σαϊνια» πηγαίνουν κάνοντας «σκόντα»!
Πηγαίνουν αρχίζοντας τις «εκπτώσεις» πριν καν κάτσουν στο τραπέζι… Πηγαίνουν είτε λέγοντας ότι δεν δικαιούμαστε σχεδόν τίποτε,
είτε επικρίνοντας την Ελλάδα, γιατί δεν δέχεται να δώσει τίποτε
απ’ όσα (κατ’ αρχάς τουλάχιστο), το Διεθνές Δίκαιο αναγνωρίζει
ως «δικά της» κυριαρχικά δικαιώματα.
Αν τέτοια λένε οι «δικοί μας», τι περιμένετε να συμβεί τελικά;
Πρώτα-πρώτα, τι εννοεί ο «φωστήρας σύμβουλος», ότι η Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα συμβιβασμών;
Ποια χώρα έχει κουλτούρα συμβιβασμών, κατά τη γνώμη του;
Έχει μήπως η Τουρκία; Έχει η Αλβανία; Έχει η Ιταλία; Έχει η Αυστρία μήπως; Ή η Γαλλία; Ή η Βρετανία; Ή η Δανία; Ή η Αίγυπτος; Ή το Ισραήλ; Ή η Νορβηγία;
Όλες οι χώρες του κόσμου, διεκδικούν τα δικαιώματά τους, ή αυτά που θεωρούν οι ίδιες «δικαιώματά τους». Κι όλες τα διεκδικούν όσο μπορούν καλύτερα, ζητώντας τα μέγιστα, ως αρχική θέση, εκ μέρους τους.
Κι ύστερα δέχονται τον όποιο «συμβιβασμό» φροντίζοντας να εξασφαλίσουν κάτι (δηλαδή «να πάρουν κάτι») για κάθε τι που αναγκάζονται να «δώσουν».
Χώρα που υπονομεύει μόνη της τις θέσεις της, πριν κάτσει καν στο τραπέζι, δεν υπάρχει. Μόνο η Ελλάδα των κυρίων «συμβούλων»…
Όχι δεν μας λείπει «κουλτούρα συμβιβασμών»!
Μας λείπει κουλτούρα υπεράσπισης των εθνικών μας δικαίων!
Αυτό μας λείπει…
Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται τι λέει το Διεθνές Δίκαιο. Δεν το έχει υπογράψει καν. Και δεν το έχει υπογράψει, γιατί σε γενικές γραμμές ευνοεί τις ελληνικές θέσεις.
Όχι μόνο δεν το έχει υπογράψει η Τουρκία, αλλά δεν θέλει να κριθεί η διαφορά μας (στην υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ) με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Θέλει να κριθεί σε ειδικό διαιτητικό δικαστήριο με βάση «συνυποσχετικό» που θα παρακάμπτει τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου.
Δηλαδή επιδιώκει να εξαναγκάσει την Ελληνική Δημοκρατία να απεμπολήσει ο,τιδήποτε θετικό προβλέπει υπέρ της το Διεθνές Δίκαιο και μετά να πάει σε «διαιτησία» όπου θα χάσει τουλάχιστον τα μισά…
Κι οι δικοί μας εδώ «διευκολύνουν» να χάσουμε περισσότερα, καθώς βγαίνουν και λένε ότι, κάποια νησιά μας είναι «μακρινά» και – περίπου – δεν δικαιούνται τίποτε…
Όπως ο άλλος ο ανόητος, επί ΣΥΡΙΖΑ, που μας έλεγε να μην είμαστε «μοναχοφάηδες» και να μην διεκδικούμε όσα το Διεθνές Δίκαιο μας επιτρέπει – κατ’ αρχάς τουλάχιστον – να διεκδικήσουμε…
Η Τουρκία, παρεμπιπτόντως, δεν έχει κουλτούρα συμβιβασμών! Ζητάει τα πάντα κι άλλα πολλά…
Κι όσο εμείς δεν αντιδρούμε, της βγαίνει!
Ας δούμε λοιπόν, τι προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας:
Προβλέπει ξεκάθαρα ότι τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα σε χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα ΑΟΖ. Τελεία! (άρθρο 121, παράγραφος 2 – δείτε το)…
Εξαιρέσεις υπάρχουν; Υπάρχουν!
Δεν έχουν πλήρη δικαιώματα (για την ακρίβεια δεν έχουν καθόλου δικαιώματα), βράχοι που δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη ζωή, ούτε οικονομική δραστηριότητα. Ή τα καλύπτει η επιφάνεια της θάλασσας στην παλίρροια. Ή είναι τεχνητά νησιά (δημιουργήθηκαν με ανθρώπινη δραστηριότητα, εκ των υστέρων). (Άρθρο 121, παράγραφος 3 και άρθρο 60 παράγραφος 8)
Αυτές είναι οι εξαιρέσεις. Που δεν έχουν δικαιώματα και «επήρεια»…
Τα νησιά που είναι κατοικημένα ή κατοικήσιμα έχουν πλήρη δικαιώματα! Κατ’ αρχάς, τουλάχιστον…
Υπάρχουν περιπτώσεις που τα Διεθνή Δικαστήρια ή Διεθνή Διαιτητικά όργανα αποφάσισαν για μειωμένη επήρεια νησιών;
Ναι, υπάρχουν! Και αρκετές μάλιστα…
Εκείνο που δεν σας λένε, ωστόσο, είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων αφορούν αποφάσεις που λήφθηκαν τις δεκαετίες του ’70, του ’80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του Montego Bay, δεν ίσχυε ακόμα – είχε ψηφιστεί από το 1982, αλλά έγινε «εθιμικό» στα μέσα του 1994…
Υπάρχουν ακόμα κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, μετά το 1998, όταν λήφθηκαν αποφάσεις μειωμένης επήρειας για κάποια νησιά, αλλά αυτό έγινε γιατί τα αντίδικα μέρη δέχθηκαν να πάνε σε διακανονισμό (διαιτησία) εκτός προβλέψεων Διεθνούς Δικαίου. Γιατί κάθε χώρα περίμενε να κερδίσει κάτι παραπάνω από την άλλη (με ευθυγράμμιση των γραμμών βάσης κλπ.)
Αλλά από την ώρα που ισχύει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (μετά το 1995), τα κατοικημένα και κατοικήσιμα νησιά έχουν πλήρη επήρεια.
Δεν υπάρχει κριτήριο «απόστασης» από την ενδοχώρα!
(Το κριτήριο απόστασης μπορεί να μειώσει, πράγματι, την επήρεια, σε περίπτωση που το νησί το οποίο βρίσκεται κοντά στην ακτή άλλου κράτους, ανήκει σε χώρα που δεν βρίσκεται ούτε «δίπλα» (adjacent) ούτε «απέναντι» (opposite), αλλά στην άλλη πλευρά των ωκεανών! Αλλά αυτό δεν μας αφορά…)
Ορίζει το Διεθνές Δίκαιο ότι οι γειτονικές χώρες οφείλουν να οριοθετήσουν την ΑΟΖ υφαλοκρηπίδα τους;
Ασφαλώς και το ορίζει. (άρθρο 74).
Αλλά αυτό δεν θέτει σε αμφισβήτηση την ύπαρξη ή την επήρεια της ΑΟΖ. Θέτει σε αμφισβήτηση τα όρια προς την απέναντι χώρα…
Με την Τουρκία η διαφωνία μας δεν αφορά τα «όρια» της ΑΟΖ του Καστελόριζου. Αφορά το ΑΝ διαθέτει ΑΟΖ το σύμπλεγμα Καστελόριζου.
Και σε καμία περίπτωση το Δίκαιο της Θάλασσας δεν εξαρτά την ύπαρξη της ΑΟΖ από το αν την… δέχεται το απέναντι ξένο κράτος!
Σε καμία…
Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (που ισχύει μετά το 1994) λέει σαφώς, ότι τα κατοικημένα νησιά (άρα και το Καστελόριζο) έχουν ΑΟΖ. Η τουλάχιστον αυτή είναι η αρχική θέση…
Ο δικός μας «σύμβουλος», λέει ότι δεν έχει! Και βάζει κριτήρια «εγγύτητας» και «απόστασης». Αλλά δεν μας εξηγεί πόσο εγγύς είναι το «κοντά» και πόσο μακριά είναι το «μακριά». Γιατί δεν είναι μόνο το Καστελόριζο «μακριά» από την ηπειρωτική Ελλάδα. Είναι και όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όλα τα Δωδεκάνησα, ιδιαίτερα η Ρόδος και η Κάσος.
Αυτό ακριβώς λέει και η Τουρκία. Χρόνια τώρα…
Τι θα γίνει ακριβώς; Θα μηδενίσουμε κι αυτών των νησιών μας την «επήρεια»;
Δηλαδή οι Τούρκοι που δεν έχουν υπογράψει καθόλου του Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, έχουν… δίκιο τελικά;
Αυτό μας λένε;
Δηλαδή οι Τούρκοι που δεν αποδέχονται το Δίκαιο της Θάλασσας είναι πιο κοντά στις «προβλέψεις» του, από μας που το επικαλούμαστε ως «Ιερά Βίβλο»;
Αυτό μας λένε;
Οι κύριοι «σύμβουλοι» επικαλούνται στοιχεία και προβλέψεις που δεν υπάρχου στο Διεθνές Δίκαιο.
Επικαλούνται αποφάσεις διαιτητικών δικαστηρίων που βγήκαν πριν να ισχύσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, ή περιπτώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με το σύμπλεγμα Καστελόριζου.
Μας λένε όλους τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να χάσουμε (ακόμα κι επικαλούμενοι νομικό καθεστώς που δεν υπάρχει πια), αλλά δεν μας λένε και τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να κερδίσουμε. Όπως για παράδειγμα η αρχή του «μη εγκλωβισμού των νησιών», που εφαρμόστηκε σε πολλές περιπτώσεις και ευνόησε την επήρεια νησιών, πριν ισχύσει το Δίκαιο της Θάλασσας…
Οι άνθρωποι δεν υπερασπίζονται τα δίκαια της Ελλάδας.
Προετοιμάζουν τη συνθηκολόγησή της!
Η δική μας αγωνία είναι πώς θα κρατήσουμε όσο γίνεται περισσότερα.
Η δική τους αγωνία είναι πώς να προετοιμάσουν την ελληνική κοινωνία για μας συνθηκολόγηση, όπου ακόμα κι αν κρατήσουμε «λίγα», να φανούν «ικανοποιητικά»…
Αυτοί οι άνθρωποι μας πάνε για ήττα!
Σκέπτονται ως πρώην δικαστές, όχι ως υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων.
Ζητάνε «κουλτούρα συμβιβασμών», από μια χώρα που αντιμετωπίζει κράτος «πειρατή» απέναντί της!
Δεν έχω καμία διάθεση να αμφισβητήσω προσωπικά ούτε τις νομικές γνώσεις ούτε την πείρα τους. Μπορεί να είναι πολύ καλοί στην… πρέφα ή στο μαγείρεμα κόκορα κοκκινιστού.
Για σύμβουλοι της χώρας και της εξωτερικής της Πολιτικής ΔΕΝ κάνουν…
ΥΓ.1 Όπως αποδείχθηκαν το περασμένο Μάρτιο απολύτως ανεπαρκείς όλοι εκείνοι οι «σύμβουλοι» περί Διεθνούς Δικαίου των Προσφύγων, που επέμεναν να αφήσουμε ορθάνοικτα τα σύνορα του Έβρου! Δεν ήθελαν «απωθήσεις», δεν ήθελαν «φράχτες», δεν ήθελαν επαναπατρισμούς, έλεγαν ότι θα μας «καταδικάσει η παγκόσμια κοινότητα». Κι όταν κλείσαμε τον Έβρο κι άρχισαν οι ήπιες απωθήσεις στα νησιά η συντριπτική πλειονότητα των άλλων χωρών συνεχάρη την Ελλάδα και της συμπαραστάθηκε. Έστω και φραστικά…
ΥΓ.2 Οι άνθρωποι αυτοί από Πολιτική ΔΕΝ καταλαβαίνουν. Πάρτε ένα μεγάλο Νομικό Γραφείο του Εξωτερικού. Πληρώστε το καλά. Καλύτερα θα υπερασπιστεί τα εθνικά μας δίκαια από αυτούς τους «συμβούλους» που μας πάνε να χάσουμε…
Δεν λέω ότι είναι «προδότες» οι άνθρωποι, δεν λέω ότι το κάνουν επίτηδες, αλλά για τη δουλειά αυτή δεν κάνουν.
ΥΓ.3 Ακόμα κι αν είχαν την άποψη αυτή, θα έπρεπε να τη λένε χαμηλοφώνως στην Κυβέρνηση. Η οποία θα έπρεπε να ακούσει και αντίθετες απόψεις – να σταθμίσει κι άλλα πράγματα – κι ύστερα να κρίνει. Αυτοί οι κύριοι προβοκάρουν τη χώρα, δημόσια. Βγαίνουν και διαλαλούν, ουσιαστικά, ότι η Τουρκία έχει δίκιο!
Μπορεί να μη το εννοούν έτσι. Αλλά αυτό κάνουν…
10 comments
Κυριε Θαναση Κ. Το κακο ξεκιναει απ’το σχολειο.Οταν τα παιδια μας διδασκονται για Ινδο-Ευρωπαιους,για ειδωλολατρες Ελληνες κ.α. τι να πει κανεις;Που θα επρεπε να διεκδικουμε οχι τις υφαλοκρηπιδες των νησων μας αλλα ολοκληρη την Δυτικη Μ.Ασια που ειναι φυλετικα Ελληνικη;Αν περιμεναμε ως Εθνος το ’21 τους καλαμαραδες και τους διπλωματες να πολεμησουν τους Τουρκους ακομα Τουρκοκρατια θα ειχαμε.Κατα τη γνωμη μου το κακο ξεκιναει απο την ριζα και εκει ακριβως πρεπει να χτυπηθει.
Η πολυφωνία ερμηνεύεται ως “κουλτούρα συμβιβασμών”; Διαφωνώ.
Ασφαλώς και η Τουρκία έχει τις αντίστοιχες φωνές, μόνο που καταπνίγονται (πλέον φυλακίζονται) από το καθεστώς Ερντογάν ως τρομοκρατικές. Οπότε η Τουρκία έχει κουλτούρα επιθετική; Ασφαλώς και όχι. Η πολιτική της ηγεσία είναι επιθετική και χειραγωγεί τον συναισθηματικό λαό με εξωτερικούς εχθρούς από όλες τις πλευρές των συνόρων της. Η αλήθεια είναι πως παραλίγο να χάσει εδάφη της για το Κουρδιστάν και βγήκε στην αντεπίθεση και κέρδισε.
Εννοείται, ότι είναι ανόητο να προσεγγίζεις το πρόβλημα των διεκδικήσεων με κάτι που μπορεί και να αληθεύει αν το δεις αντικειμενικά. Μα δεν είναι μόνο επιστήμη το θέμα των διεκδικήσεων. Αυτό ξεχνάνε οι επιπόλαιοι αναλυτές.
_Προς “PANOS”. Διαφωνεις με το οτι η ” πολυφωνια “ειναι κουλτουρα συμβιβασμων” ?Δικαιωμα σου μα αν ανατρεξεις τους χωρους που μονιμα υποσκαπτουν οτι σπερμα αντιστασης εμεινε στον Ελληνισμο εκει να δεις τις εξαρτησεις απο τα ξενα κεντρα .Η Τουρκια μεθοδευμενα και κατω απο τις ευλογιες του Αμερικανογερμανικου πλεγματος και του Σημιτικοσυριζα με την αμαρτωλη δεξια να καταπινει τον εξευτελισμο στις Πρεσπες, ” Η Κυπρος ειναι μακρυα ” του Καραμανλη ο Αττιλας ειναι εδω αλλα το Λεκανοπεδιο Αττικης αλλοιθωριζει για το Καστελλοριζο.”Πολυφωνια ” και το ’21 με τρεις αντεπαναστασεις υπερ του Σουλτανου?” Πολυφωνια ” και απο την επιτροπη για τα 200 χρονια του ’21 που εργολαβικα ανελαβε την αποκαθηλωση αυτων που θυσιαστηκαν για να υπαρχει σημερα Ελληνισμος! Αυτη η τοπθετηση της “πολυφωνιας” στο Ευρωκοινοβουλιο Καταγγελλουν την ιδια τους τη χωρα σαν εχθρο. Να τη χαιρεσε την ” πολυφωνια” σου αλλα δεν μασα!
@ Panos
“Η πολυφωνία ερμηνεύεται ως “κουλτούρα συμβιβασμών”;”
Όχι, δεν λέει κάτι τέτοιο. Ξαναδιάβασε το άρθρο.
Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω σε ποιες αναλύσεις αναφέρεται το άρθρο. Βέβαια δεν γράφεται και στο άρθρο σε ποιους αναλυτές αναφέρεται, ούτε τις προσεγγίσεις τους, ούτε το εκτόπισμα της γνώμης τους που μπορεί να έχουν στο διπλωματικό σώμα.
Ως εκ τούτου, το αφηρημένο που προκύπτει περί προδοτικής συμπεριφοράς είναι συναισθηματικής φύσης και απομακρύνει από την ουσία, όπως ακριβώς κάνουν και οι επί μέρους αναλύσεις. Παράλληλα πολύ ορθά αναδεικνύει το άρθρο: Την αναζήτηση της πληροφορίας και την ολική ματιά της κατάστασης, που απαρτίζεται από επί μέρους ζητήματα, τα οποία πρέπει να αξιολογηθούν με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδας, η εκκίνηση του οποίου είναι πως δεν παραχωρεί τίποτα.
Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση στην ανάγνωση.
@ Panos
Δεν έχεις καταλάβει καθόλου το άρθρο, διαφορετικά δεν θα έθετες τέτοια ερωτήματα. Από πού βγαίνει, π.χ., ότι “Η πολυφωνία ερμηνεύεται ως “κουλτούρα συμβιβασμών””; Γράφεις ότι η Τουρκία έχει τέτοιες φωνές, μόνο που καταπνίγονται, προφανώς αναφερόμενος στην παράγραφο τού κειμένου “Ποια χώρα έχει κουλτούρα συμβιβασμών, κατά τη γνώμη του; Έχει μήπως η Τουρκία; Έχει η Αλβανία; Έχει η Ιταλία; Έχει η Αυστρία μήπως; Ή η Γαλλία; Ή η Βρετανία; Ή η Δανία; Ή η Αίγυπτος; Ή το Ισραήλ; Ή η Νορβηγία;” Αναφέρει και την Τουρκία, αλλά κι άλλες χώρες. Και δεν εννοώ την Αίγυπτο, ή την Αλβανία. Μήπως διαβάζεις μόνον ό,τι θέλεις να διαβάσεις;
Σε ποιες αναλύσεις αναφέρεται το άρθρο; Έχει δώσει δύο συνδέσμους και δεν αναφέρεται σε αναλύσεις. Τι αναλύσεις; Αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι γράφει, ή δεν θέλεις να καταλάβεις (το πιθανότερο), πρόβλημά σου. Αλλά μην γράφεις πράγματα άσχετα και ξεκάρφωτα.
Ο διάλογος που γίνεται στα σχόλια ενός άρθρου έχει σκοπό την ανταλλαγή απόψεων. Ειλικρινά τους συνδέσμους δεν τους είδα. Τους διάβασα και άκουσα τώρα. Ευχαριστώ για την άκομψη παρατήρηση. Δεν διακρίνω κουλτούρα συμβιβασμού στην συνέντευξη Διακόπουλου. Την αποκρούει γιατί δεν πρέπει να υπάρχει μιζέρια στην εξωτερική πολιτική. Σημειώνω δύο αποσπάσματα που λέει “Αυτή η απόκλιση μεταξύ του μέγιστου και του εφικτού βαπτίζεται με περισσή ευκολία και ανευθυνότητα ως μειοδοσία και ενδοτισμός.” και “Τελικά και αυτό είναι ειρωνεία της μοίρας, τα αντίθετα άκρα, στην αδιαλλαξία τους, συναντώνται και συμφωνούν.”. Δύο πολύ σημαντικές παρατηρήσεις πολιτικών επιστημών, που οφείλουν να προβληματίσουν ασχέτως του θέματος που συζητιέται. “Γιατί ο προβληματισμός παράγει σκέψη.” Τάδε έφη Αϊνστάιν. Αλλιώς μένουμε να κοιτάμε τα δέντρα και χάνουμε το δάσος.
Ένα σχόλιο επί του σχολιασμού: Όταν δεν είναι αυτοσκοπός ο προβληματισμός και ο καθένας έχει προαποφασίσει για λογαριασμό για το τι θέλει να διαβάζει ακόμα και σε ένα σχόλιο, δεν είναι δική μου ευθύνη. Ούτε ειρωνεύτηκα, ούτε έκανα κουλτούρα κουτσομπολιού (να φτιάχνει κανείς το ψυχολογικό προβίλ του συμομιλητή του) απλά βρήκα την διάθεση να σχολιάσω ένα άρθρο σε ένα σάιτ που μπήκα γιατί έψαχνα άρθρα ενός νομικού. Από εκεί κι έπειτα άλλο να μη συμπαθάτε την γνώμη κάποιου άλλου και άλλο να μην την ανέχεστε και στο κάτω κάτω δεν βρίσκω ενδιαφέρον μια αντιπαράθεση πειθούς.
@ Panos
Κατ’ αρχάς, πάντα βάζομε σε ποιον απευθυνόμαστε, εφ’ όσον αυτό δεν μπορεί να γίνει ευκρινές από την τοποθέτηση των σχολίων. Ναι, στα τελευταία σχόλια συνομιλούμε δύο, εσύ κι εγώ, αλλά δεν αποκλείεται ν’ αναμειχθούν κι άλλοι.
Λες ότι διάβασες το κείμενο και … δεν είδες τα σχόλια! Επιπλέον, βρίσκεις … “άκομψη” (sic) την παρατήρησή μου. Δηλαδή, πώς έπρεπε να είναι, κατά την γνώμη σου, ώστε να είναι … κομψή;
Με τα υπόλοιπα που γράφεις, και δη το “σχόλιο επί του σχολιασμού”, δεν θ’ ασχοληθώ. Αν έχεις επιλέξει τι να διαβάζεις (σε ρώτησα κάτι παραπάνω, αλλά κι αυτό έκαμες πως δεν το είδες), ασφαλώς δεν θα σού φέρω εγώ αντίρρηση. Δεν θέλω να δώσω συνέχεια σ’ αυτήν την ανούσια αντιπαράθεση.
Διόρθωση: “Λες ότι διάβασες το κείμενο και … δεν είδες τα σχόλια!” => Λες ότι διάβασες το κείμενο και … δεν είδες τους συνδέσμους! Ζητώ συγγνώμη.
Όποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς το θέμα, γνωρίζει σε τι αναφέρεται το άρθρο.
Τους δύο συνδέσμους, τους προσέθεσα εγώ κατά την ανάρτηση, όχι ο συγγραφέας, επειδή γνωρίζω ότι πολύς κόσμος ρίχνει μια γρήγορη ματιά μόνο και προτιμά να σχολιάζει ή να κριτικάρει, παρά να καταλάβει. Επίσης, τους πρόσθεσα, επειδή η πρώτη αναφορά μου είχε διαφύγει και υπάρχει και στον τίτλο του άρθρου, οπότε επειδή παράλληλα με τους πρώτους, υπάρχουν και οι επιμελείς αναγνώστες που επιθυμούν να διασταυρώνουν τις πληροφορίες και τις πηγές τους, ήθελα να τους διευκολύνω
Τρίτον, θα πω ότι η φράση που μπήκε σε εισαγωγικά περί πλουραλισμού, ούτε υπάρχει στο άρθρο, αλλά ούτε καν ίχνος της. Εντελώς διαφορετικό πράγματα λέει το άρθρο.
Ανδρέας