Τα πέντε βήματα διάχυσης ενδοτισμού για την ΑΟΖ

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 8 Ιουλίου 2020.

Ιδού λοιπόν πώς διαχέεται ενδοτισμός στην ελληνική κοινωνία.

Στις πρώτες τρεις φράσεις του κ. Ροζάκη στην περιβόητη συνέντευξη στο Κρήτη TV έκανε πέντε φορές χρήση του όρου «μαξιμαλιστικές θέσεις» αναφερόμενος στην Ελλάδα. Ο Σ. Κασσιμάτης της Καθημερινής αφιέρωσε τρία άρθρα τις τελευταίες 15 ημέρες [14.6, «Το κόστος του μαξιμαλισμού», 21.6 «Το κόστος του μαξιμαλισμού 2», 5.7 «Εγκλωβισμένοι στον μαξιμαλισμό») με τον όρο αυτό στον τίτλο του άρθρου, με μέσο όρο μία αναφορά ανά παράγραφο (7 παράγραφοι, 7 αναφορές). Πρώτο βήμα λοιπόν να πειστούμε από σοβαροφανείς πένες ότι η Ελλάδα είναι ο ακραίος της υπόθεσης. 

Δεύτερο βήμα, να εμπεδώσουμε τι σημαίνει «ελληνικός μαξιμαλισμός». Δηλαδή η απαίτηση ότι το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου δικαιούται υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Εγκληματική διαστροφή, διότι αυτό είναι αυτονόητο δικαίωμα που πηγάζει από το Δίκαιο της Θάλασσας και τη σχετική διεθνή σύμβαση του 1982, η οποία εφαρμόζεται από όλες τις χώρες της γης, ακόμα και από τις ελάχιστες που δεν το έχουν υπογράψει.

Τρίτο βήμα η ένδυση της σχετικής επιχειρηματολογίας με μύθους. Ο δήθεν ειδικός κ. Ροζάκης μας είπε ότι το Αιγαίο «θα καταστεί κλειστή θάλασσα εάν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια». Πρόκειται για ωμό, συνειδητό ψεύδος.

• Πρώτον, δεν υφίσταται όρος «κλειστή θάλασσα».
• Δεύτερον, υπάρχει η διεθνώς κατοχυρωμένη αβλαβής διέλευση όλων των πλεούμενων.
• Και τρίτον, αν κοιτάξει κανείς στο marinetraffic.com, μπορεί να διαπιστώσει πολύ εύκολα, ανά πάσα στιγμή ότι τα 9 από τα 10 πλοία που διασχίζουν το Αιγαίο, περνάνε σήμερα από τα 6 μίλια των χωρικών μας υδάτων, κάνοντας ασφαλώς χρήση της αβλαβούς διέλευσης. Μόνο το 1 στα 10 περνάει από μεγαλύτερες αποστάσεις. Αυτό θα κάνουν και μετά την επέκταση.

Ένας άλλος μύθος ότι το Καστελλόριζο είναι «απομακρυσμένο», «αποκομμένο», «δεν βρίσκεται σε συνέχεια» με τα υπόλοιπα ελληνικά νησιά, «δεν ανήκει στο Αιγαίο»(!), και στην ερώτηση «μα δεν ανήκει στη συστάδα των Δωδεκανήσων κατά τις διεθνείς συμβάσεις;» η απάντηση είναι «όχι, δεν είναι έτσι». Λοιπόν, απομακρυσμένα είναι τα Φώλκαντ στο Νότιο Ατλαντικό από το Ηνωμένο Βασίλειο [ΑΟΖ], τα νησιά της Πολυνησίας στον Ειρηνικό Ωκεανό από τη Γαλλία [ΑΟΖ], τα νησιά Φερόε [AOZ] και το Γιαν Μαγιέν στην Αρκτική θάλασσα από τη Δανία και τη Νορβηγία αντιστοίχως. Το Καστελλόριζο δεν είναι καθόλου απομακρυσμένο. Αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα των Δωδεκανήσων και γεωγραφικά και πολιτικά, όσο κι αν δεν αρέσει.

Επόμενος μύθος ότι και να μην είναι απομακρυσμένο, είναι τέλος πάντων «πολύ κοντά» στις τουρκικές ακτές. «Πολύ κοντά» είναι και άλλα νησιά. Μικρά ή μεγάλα. Κοντά ή μακρυά, αποτελεί τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Επικράτεια δεν είναι μόνο η ηπειρωτική Ελλάδα. Επικράτεια είναι και τα νησιά. Εκεί, φερ’ ειπείν, που η Δέσποινα Αχλαδιώτου (Κυρά της Ρω) αναρτούσε την ελληνική σημαία, κάθε ημέρα που περνούσε επί 39 χρόνια.

Τέταρτο βήμα, η επιστημονικοφάνεια. Είναι, λέει, Διεθνές Δίκαιο και η νομολογία των Δικαστηρίων. Ναι, είναι. Αλλά η νομολογία πηγάζει από τις συμβάσεις. Πηγές του Δικαίου είναι οι διμερείς συνθήκες, οι διεθνείς συνθήκες, το έθιμο, και ασφαλώς και η νομολογία και του δικαστηρίου, αλλά και των επιδιαιτησιών. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Η επιλογή των παραδειγμάτων που αναμασώνται είναι τόσο προκατειλημμένη που ούτε Τούρκος θα τολμούσε να παρουσιάσει.

Φερ΄ ειπείν, η νήσος των Φιδιών της Ουκρανίας απέναντι από τη Ρουμανία ήταν ακατοίκητο νησί μέχρι να τοποθετηθεί ένα ραντάρ που συντηρείται υπηρεσιακά. Συγκρίνεται με το Καστελλόριζο; Ποτέ δεν έπαψε να κατοικείται από τη νεολιθική εποχή όταν οι Δωριείς το ονόμασαν Μεγίστη.

Ξεχνούν τις περιπτώσεις Νικαράγουας-Κολομβίας, Κατάρ-Μπαχρέϊν, Δανίας-Νορβηγίας για την οριοθέτηση Γροινλανδίας-Γιαν Μαγέν.

Ξεχνούν και τα παραδείγματα των Βρετανικών νήζων της Μάγχης (Τζέρσεϋ και Γκέρνσεϋ) οι οποίες έχουν πλήρη υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ ενώ βρίσκονται πολύ κοντά στις Γαλλικές ακτές, και των νησιών Φερόε (της Δανίας) με πλήρη ΑΟΖ βορείως του ΗΒ.

Πέμπτο βήμα είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο. Υποθέτοντας ότι η εξωφρενική πλήρης υϊοθέτηση των τουρκικών θέσεων παράγεται από ένα φοβικό σύνδρομο, οι αντιρρήσεις είναι οι εξής: παραβλέπει τις παρανοϊκές τουρκικές αιώσεις, αδιαφορεί για το πλήγμα στο ηθικό των Ελλήνων, εθελοτυφλεί ότι η ελπίδα πως οι Τούρκοι θα εξευμενιστούν αν τους παραχωρήσουμε κάτι είναι φρούδα, προκαταλαμβάνει μία αβάσιμα αρνητική απόφαση ενός δικαστηρίου ζητώντας να την εφαρμόσουμε χωρίς αυτό, και αρνείται ότι η υποχώρηση στο ένα θα φέρει υποχώρηση και σε πολύ περισσότερα και τελικά υποδούλωση.

Μπορεί ο Ζουράρις να παράτησε τη θέση του ότι «όποιος παραχωρεί όνομα, παραχωρεί έδαφος» και το παραχώρησε και ο ίδιος, όμως πριν το κάνει μας θύμιζε τον Θουκυδίδη. Αντιγράφω από βιβλίο του «Λ.Ο.Κ., Λόγοι Οβρίμων Καταδρομών» για την επιχειρηματολογία του Περικλή.

«Κανείς από σας να μη νομίσει ότι θα πολεμήσουμε για μικρό πράγμα (περί βραχέος αν πολεμείν), εάν δεν ανακαλέσουμε το περί των Μεγαρέων ψήφισμά μας, για το οποίο οι Σπαρτιάτες με έμφαση διαβεβαιώνουν, πως αν το αποσύρουμε δεν θα γίνει πόλεμος.

Κι ούτε να αιτιάσθε τον εαυτό σας, ότι για μικρό πράγμα πολεμήσατε (ως δια μικρόν επολεμήσατε). Διότι, αυτό το κάτι το μικρό έχει μέσα του όλη την επιβεβαίωση και την εμπειρική δομική της γνώμης σας (το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν υμών έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης)…

Κι αν σε τέτοια υποχωρήσετε, αμέσως και άλλο μεγαλύτερο θα σας επιβάλουν, αφού εξ αιτίας του φόβου σας υπακούσατε σε τούτο, το μικρό (...ει ξυγχωρήσετε, και άλλο τι μείζον ευθύς επιταχθήσεσθε ως φόβω και τούτο υπακούσαντες).

Αν λοιπόν απορρίψετε τους ισχυρισμούς τους, θα καταστήσετε σαφές σ’ αυτούς, ότι πρέπει να σας φέρονται ως προς ίσους». «…και άρα, να μην υποχωρήσουμε, ομοίως ούτε σε μεγάλη ούτε σε μικρή απαίτηση κι ούτε να έχουμε με φόβο όσα μας ανήκουν (... και επί μεγάλη και επί βραχεία ομοίως προφάσει μη είξοντες μηδέ ξυν φόβω έξοντες α κεκτήμεθα)…

Διότι στην ίδια υποδούλωση σε οδηγεί η υποχώρηση και η πολύ μεγάλη και η πολύ μικρή (η τε μεγίστη και ελαχίστη)… όταν σου την επιτάσσουν οι όμοιοί σου χωρίς προηγούμενη διαιτησία».

Πηγή: http://www.antibaro.gr/article/27446

 

Το άρθρο μπορεί να ιδωθεί και ως δεύτερο μέρος του εξής

Το πλέγμα των υποχωρήσεων. [ή «πώς επιχειρήθηκε να εδραιωθεί ο εθνομηδενισμός στην Ελλάδα»]