Γράφει ο Σωκράτης Πουλής.
Ο πρώτος άνθρωπος που θεώρησε ότι υπάρχει «μακεδονικό έθνος», πέρασε από 40 κύματα, το έψαξε καλύτερα από κάθε άλλον στην εποχή του και στο τέλος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν Βούλγαρος και ότι η διάλεκτος της περιοχής του ήταν μια βουλγαρική διάλεκτος της παλαιάς βουλγαρικής γλώσσας.
Ο Γκεόργκι/Γκιόργκι Πούλεφσκι ήταν συγγραφέας και επαναστάτης. Σήμερα είναι γνωστός ως ο πρώτος συγγραφέας για που εξέφρασε δημοσίως την ιδέα της ύπαρξης ενός σλαβομακεδονικού έθνους ξεχωριστού από το βουλγαρικό, καθώς και μιας ξεχωριστής σλαβομακεδονικής γλώσσας.
Γεννήθηκε το 1817 στο Γκάλιτσνικ, τότε υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πέθανε το 1895 στη Σόφια, στο Πριγκηπάτο της Βουλγαρίας. Εκπαιδεύτηκε ως λιθοδόμος και έγινε αυτοδίδακτος συγγραφέας σε θέματα που σχετίζονται με τη σλαβομακεδονική γλώσσα και τον πολιτισμό.
Το 1862, ο Πούλεφσκι πολέμησε ως μέλος της Βουλγαρικής Λεγεώνας ενάντια στην οθωμανική πολιορκία στο Βελιγράδι. Συμμετείχε επίσης στον Σερβοτουρκικό πόλεμο το 1876 και στη συνέχεια στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-1878, ο οποίος οδήγησε στην απελευθέρωση της Βουλγαρίας. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου ήταν βοεβόδας μιας μονάδας Βουλγάρων εθελοντών, που συμμετείχε στη μάχη του περάσματος της Σίπκα. Μετά τον πόλεμο, πήγε να ζήσει στην πρόσφατα απελευθερωμένη βουλγαρική πρωτεύουσα της Σόφιας. Συμμετείχε επίσης ως εθελοντής στην εξέγερση Κρέσνα-Ραζλογκ (1878-79), η οποία στόχευε στην ενοποίηση της Οθωμανικής Μακεδονίας με τη Βουλγαρία.
Έργα:
Το «Λεξικό τριών γλωσσών» (1875).
Το 1875, δημοσίευσε στο Βελιγράδι [μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η έκδοση έγινε στο Βελιγράδι, για όσους γνωρίζουν τον ρόλο και την πολιτική της Σερβίας ως προς τον αποβουλγαρισμό των πληθυσμών της Βαρδαρίας] ένα βιβλίο επονομαζόμενο «Λεξικό τριών γλωσσών» (Речник од три језика). Πρόκειται για ένα βιβλίο διαλόγων που συντάσσεται σε στυλ «ερωτήσεων και απαντήσεων» σε τρεις παράλληλες στήλες, στα σλαβομακεδονικά, τα αλβανικά και τα τουρκικά, και τα τρία γραμμένα με κυριλλικό αλφάβητο μόνο. Ο Πούλεφσκι επέλεξε να γράψει στο τοπικό σλαβομακεδονικό και όχι στο βουλγαρικό πρότυπο που βασίζεται στις ανατολικές διαλέκτους του Ταρνόβου. Η γλώσσα του ήταν μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα υπερδιαλεκτικό σλαβομακεδονικό πρότυπο, αλλά με μια προκατάληψη προς τη δική του τοπική γαλικιτσνική διάλεκτο. Το κείμενο του Ρέτσνικ περιέχει και προγραμματικές δηλώσεις όπου ο Πούλεφσκι υποστήριζε τη δημιουργία ανεξάρτητου μακεδονικού έθνους και γλώσσας.
Τα επόμενα έργα που δημοσίευσε ήταν ένα επαναστατικό ποίημα, το Σαμοβιλα Μακεντονσκα («Μια Μακεδόνισσα Νεράιδα») που δημοσιεύθηκε το 1878, και ένα «Βιβλίο Μακεδονικών Τραγουδιών» σε δύο τόμους, που δημοσιεύθηκε το 1879 στο Βελιγράδι (πάλι το Βελιγράδι πίσω από την έκδοση…), και το βιβλίο αυτό περιείχε κάποια λαϊκά τραγούδια που συλλέχθηκαν από τον Πούλεφσκι και μερικά δικά του πρωτότυπα ποιήματα.
Το 1880, ο Πούλεφσκι δημοσίευσε το έργο «Γραμματική της γλώσσας του σλαβομακεδονικού πληθυσμού», ένα έργο που σήμερα είναι γνωστό ως η πρώτη απόπειρα συγγραφής μιας σλαβομακεδονικής γραμματικής. Σε αυτό, ο Πούλεφσκι συστηματικά αντιπαρέθετε τη γλώσσα του, την οποία ονόμασε νασινσκι («η γλώσσα μας») ή σλαβιανο-μακεντονσκι («σλαβο-μακεδονικά») με τα σερβικά και τα βουλγαρικά. Είναι αξιοσημείωτο ότι όλες οι καταγραφές αυτού του βιβλίου ΧΑΘΗΚΑΝ κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1950 ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ…
Το 1892, ο Πούλεφσκι ολοκλήρωσε το έργο Σλαβομακεντόνσκα οπστα ιστορίγια (Γενική Ιστορία των Σλαβομακεδόνων), ένα μεγάλο χειρόγραφο με πάνω από 1700 σελίδες. Ο Πούλεφσκι συνόψισε τις λαϊκές ιστορίες του σλαβομακεδονικού λαού και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Σλαβομακεδόνες ήταν ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ! Η άποψη αυτή βασίστηκε στον ισχυρισμό ότι η αρχαία μακεδονική γλώσσα είχε ΣΛΑΒΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ σε αυτήν, επομένως ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΗΤΑΝ ΣΛΑΒΟΙ (!), άρα και οι σύγχρονοι Μακεντόσκι ήταν απόγονοί τους…
Ωστόσο, ο σλαβομακεδονικός αυτοπροσδιορισμός του ήταν πάντοτε διφορούμενος. Ο Πούλεφσκι θεωρούσε τη σλαβομακεδονική ταυτότητα ως ΤΟΠΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, παρόμοιο με τους Ερζεγοβίνιους και τους Θράκες. Επίσης, μερικές φορές περιγράφει τον εαυτό του ως «Σέρβο πατριώτη», αλλά αντιλαμβανόταν και τον εαυτό του ως «Βούλγαρο από το χωριό του Γκαλίτσνικ».
Στο τελευταίο έργο του, που είχε τίτλο «Γραμματική που περιέχει την παλαιά βουλγαρική γλώσσα, διευθετημένη και διορθωμένη για να διδαχθεί στους Βούλγαρους και Μακεδόνες γιους και κόρες», θεωρούσε ότι οι σλαβομακεδονικές διάλεκτοι ήταν ΠΑΛΙΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ και οι διαφορές μεταξύ των δύο καθαρά γεωγραφικές.
Το 1882 έκανε αίτηση στο Κοινοβούλιο της Βουλγαρίας για να λάβει σύνταξη βετεράνου πολέμου και εξέφρασε τη λύπη του για την αποτυχία της βουλγαρικής εξέγερσης της Κρέσνας και του Ράζλογκ, που στόχευε στην ενοποίηση της Οθωμανικής Μακεδονίας με τη Βουλγαρία. Από το 1883 ο Πούλεφσκι έλαβε τελικά μια κυβερνητική σύνταξη μέχρι το θάνατό του το 1895, ως αναγνώριση της θητείας του ως Βουλγάρου εθελοντή.
________
ΥΓ: Το 2019 επανεκδόθηκε στην ΤΟΥΡΚΙΑ το «Λεξικό των τριών γλωσσών» του 1875, διότι ο συμβολισμός βολεύει αφάνταστα τα τουρκικά οράματα για διείσδυση στη Βαλκανική. Προτείνω στους Μακεδονικούς Συλλόγους της χώρας μας να επανεκδώσουν και να δωρίσουν τόσο στο ελληνικό κράτος όσο και στο τουρκικό αλλά και στο κράτος των Σκοπίων το ώριμο έργο του εθνικού ήρωα Πούλεφσκι, τη «Γραμματική που περιέχει την παλαιά βουλγαρική γλώσσα», για να διδαχθεί και πάλι στους Βούλγαρους και Μακεδόνες γιους και κόρες
