Η ανάγκη επανάκτησης του εθνικού μας εγωισμού – Μέρος Β

Γράφει ο Δημήτρης Μελισσάρης.

[Το πρώτο μέρος βρίσκεται εδώ ]

 Εν τέλει, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι νέοι είναι οι φυσικοί διάδοχοι στους οποίους έκαστο έθνος, όπως και το ελληνικό, εναποθέτει τις ελπίδες του για το μέλλον. Συνεπώς, είναι δέον να είναι καταρτισμένοι, σφυρηλατημένοι και εμποτισμένοι με τα εθνικά ιδανικά και τις οικουμενικές ηθικές αρχές, ώστε να συνδράμουν τα μέγιστα στην προάσπιση της ευημερίας και της συνεχούς προόδου του τόπου, ιδίως στην περίπτωση της Ελλάδας όπου και περιβάλλεται από αναδυόμενες εθνικιστικές, επεκτατικές και πολεμοχαρείς «εξάρσεις». Για την προάσπιση και την εξασφάλιση της ειρήνης, ως υψίστου οικουμενικού ιδανικού, κρίνεται απαραίτητη η κοπιώδης μάχη σε διπλωματικό, ακόμη και σε πολεμικό/επιχειρησιακό επίπεδο, ενάντια στον εν δυνάμει επιβουλεύοντα αυτής, με κάθε μέσο και με την γνώση κάθε δυνητικού κόστους. Όπως θα σημείωνε επικαιροποιημένα ο πλέον θεωρητικός του πολέμου, στρατιωτικός Κάρλ φον Κλάουσεβιτς, μέσω του θεμελιώδους έργου του Vom Kriege (Περί Πολέμου), «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Επίσης, όπως ακριβώς θα επεσήμανε ο Ηράκλειτος, πολύ πιο πριν από τον Κλάουσεβιτς, στο έργο του Περί Φύσεως την κυριαρχία του πολέμου ως σταθεροποιητικού παράγοντος σε έναν ρευστό κόσμο όπου το επικρατούν χαρακτηριστικό είναι ο συνεχής και αέναος ανταγωνισμός των αντιθέτων (όπως διεθνολογικώς συμβαίνει μεταξύ των αναθεωρητικών δυνάμεων και των υποστηρικτικών προς το ισχύον status quo παραγόντων). Βεβαίως, είναι γνωστό τοις πάσι και ευκόλως προβλέψιμο ότι πολλοί εν Ελλάδι οπαδοί του ενδοτικού κατευνασμού θα προσέτρεχαν σήμερα να τους χαρακτηρίσουν τουλάχιστον ως «πολεμοκάπηλους»… Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!

 Εντούτοις, δεν δύναμαι να παραβλέψω μία θλιβερή παραδοχή την οποία έχουμε χρέος όλοι να αντικρίσουμε κατάματα. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού διά της αιφνίδιας κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης καθώς και η επί κατ’ ελάχιστον μία δεκαετία μονοκρατορία των Ηνωμένων Πολιτειών σε πλανητικό επίπεδο συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάδυση νεωτεριστικών ιδεολογικών ρευμάτων (τα σπάργανα των οποίων είχαν εμφανισθεί ήδη από τον πολυσυζητημένο Μάη του 68’) που απειλούν να ανατρέψουν, εάν δεν το έχουν επιτύχει ήδη, τα υπάρχοντα κοινωνικά καθεστώτα και τις παλαιές αξίες επί των οποίων θεμελιώθηκαν οι κοινωνίες, με σημαντικότερη την λυσσαλέα δίωξη της έννοιας του εθνοκράτους και της ιστορίας, με σκοπό την εξυπηρέτηση των προαπαιτούμενων για την οικοδόμηση μίας α-εθνικής, α-θρησκευτικής και απάτριδος μαζοποιημένης παγκόσμιας κοινωνίας. Σαφέστατα, το σύνολο των υπευθύνων υπερσυστημικών δρώντων της πραγμάτωσης της διεθνιστικής αυτής «ονείρωξης» δεν παραλείπουν την επίκληση της δήθεν προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων έκαστης μειονοτικής και περιθωριακής κοινωνικής ομάδας με σκοπό την στρατολόγηση αυτών υπό την μορφή πραιτοριανών της νέας τάξης πραγμάτων. Όπως έχει συνοψίσει επιγραμματικά σε μόλις 259(!) λέξεις, ο Καθηγητής Φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου, κος Χρήστος Γιανναράς, «Ο Διεθνισμός σήμερα είναι Σκοταδισμός, Οπισθοδρόμηση, Απανθρωπιά», καθώς το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα διαχειρίζεται τα υποτελή κρατικά παραρτήματά του με σκοπό την επιτυχή εξυπηρέτηση ιδιαιτέρων συμφερόντων και, ιδίως, την επιβολή του δικού του παγκοσμιοποιημένου και ομοιόμορφου «μοντέλου» πολιτισμού και κουλτούρας, στο ευρύτερο πλαίσιο ενός αχανούς πολυπολιτισμικού κράματος και του δήθεν πλουραλισμού. Και τολμώ να χαρακτηρίσω αυτό το συγκροτηθέν και καθ’ όλα κίβδηλο περιβάλλον συνδιαλογής και ανταλλαγής απόψεων ως «δήθεν» διά τον απλούστατο και μόνο λόγο ότι όσοι τολμούν και βρίσκονται στην αντίπερα όχθη των σχεδίων της εθνομηδενιστικής αυτής υπερκρατικής ομάδας, η οποία έχει σφετεριστεί τις αρχές του μαρξιστικού διεθνισμού προς εξυπηρέτηση του ακραιφνούς νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, και αντιτάσσονται σθεναρά και επίμονα στην υλοποίηση της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης προασπιζόμενοι την έννοια της πατρίδας και της ιστορικής ιδιοπροσωπίας, όχι μόνο έρχονται αντιμέτωποι με χυδαίους προπηλακισμούς και χαρακτηρισμούς όπως «εθνικιστής» και «συντηρητικός» αλλά και λοιδορούνται μέχρις εσχάτων (κατά τις κατευθυντήριες γραμμές του επινοητή και πατρός της έννοιας αυτής, ήτοι του γνωστού και μη εξαιρετέου (και εν τέλει ορθώς διωχθέντος μέχρις εσχάτων από το σταλινικό καθεστώς και, κατ’ επέκταση, από τον υγιή, υπαρκτό και «εθνοκρατοκεντρικό» Κομμουνισμό) Λέβ Μπρονστάϊν, αλλά και κατά τα κελεύσματα των αποφάσεων των Διασκέψεων Βαρκελώνης και Δαμασκού – 1995 και 1998 αντίστοιχα – περί της μάχης κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας) από την πρέσβειρα της οργουελλιανής φύσεως καινογλωσσίας (New Speak) και της πολιτικής ορθότητος (Political Correctness) αστυνομία σκέψης της πλειάδας των ΜΜΕ και των εγκαθέτων τους.

 Ας το αποδεχτούμε επιτέλους! Είμαστε θεατές της σταδιακής και μεθοδευμένης καρατόμησης του βεστφαλιανού συστήματος δόμησης του κόσμου, κύριες αρχές του οποίου είναι η διακρατική ισοτιμία (καθώς αναγνωρίζεται ο διακρατικός κατατεμαχισμός και η ανομοιογένεια μεταξύ των κοινωνιών), ο διακρατικός αυτοπροσδιορισμός και η απαγόρευση, από το εν ισχύι Διεθνές Δίκαιο, παρέμβασης και άσκησης βίας από έναν κρατικό παράγοντα σε άλλον. Αντ’ αυτού, μεταβαίνουμε, όντες άπραγοι και απαθείς, από την εποχή του παραδοσιακού εθνοκράτους στον μεταμοντέρνο κόσμο της υπερκρατικής και υπερεθνικής τάξης πραγμάτων, όπου το ανομοιογενές εθνικοπολιτισμικό κράμα κυριαρχεί. Εκτυλίσσεται μπροστά μας ένα μετανεωτερικό διεθνές πραξικόπημα («postmodern coup d’ état»), όπως μετ’ αγχίνοιας θα ανέφερε καυστικώς και ο Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Λουδοβικείου-Μαξιμιλιανείου Πανεπιστημίου Μονάχου και Καθηγητής του ΕΚΠΑ, κος Ηλίας Ι. Ηλιόπουλος, και εμείς περί άλλων τυρβάζουμε, απορούντες ορισμένοι σκεπτόμενοι ποια δύναμη επικράτησε τελικά του Ψυχρού Πολέμου!

 Επανερχόμενος, τέλος, στα της περιπτωσιολογικής μελέτης της ελληνικής μαθητιώσας νεολαίας αλλά και του φοιτητικού κινήματος εν γένει και δίχως να επιθυμώ εδώ την περεταίρω ανάλυση του εκδηλωθέντος παγκοσμίως προοδευτικού ντελίριου μερικών και του «μανιφέστου» περί μίας apolitique, απρόσωπης και εν τέλει αυταρχικής φύσεως, παντοκρατορίας, για την οποία έχουν μιλήσει διεξοδικά οι πατέρες των Διεθνών Σχέσεων, Hans J. Morgenthau και Martin Wight, αδυνατώ να συγκρατήσω την πηγαία ανάγκη για σχολιασμό της παρούσας κατάστασης της ελληνικής νεολαίας σε συσχετισμό με την συνειδητοποίηση της αυτοκτονικής τάσης του ελληνικού εθνοκράτους. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την περίπτωση της Αρμενίας, στην οποία σύσσωμη η κοινωνία και το ελπιδοφόρο τμήμα της, οι νέοι, συσπειρώθηκαν παρά τις επί μέρους πολιτικοϊδεολογικές και οικονομικές – ακόμη και ταξικές τρόπον τινά – διαφορές, οι οποίες αναπόφευκτα ενυπάρχουν στο κοινωνικό σύνολο, και έσπευσαν, με την πλέρια του αισθήματος χρέους, να συνδράμουν έναντι του επιβουλεύοντος και καραδοκούντος εχθρού και των βλέψεών του, έχοντας συναίσθηση της κοινής ανάγκης για προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας τους ως του έσχατου συμφέροντος, διακρίνουμε στην περίπτωση της τάλαινας Ελλάδας με περίσσια ευκολία μία εντελώς διαφορετική κατάσταση. Εδώ (αλλά και παγκοσμίως ως τάση), πληθώρα των σημερινών νέων έχει πάψει να νιώθει μέρος της πατρίδας, αλλά μετά όρκου έχει καταταχθεί σε πολυώνυμες οργανώσεις πάσης φύσης και ποικίλων δράσεων, όπου καθείς νέος διδάσκεται από τους εκάστοτε κατηχητές την άγονη διχόνοια και εχθρότητα, χάνοντας κάθε επαφή με τα κοινά ιδανικά και την ιδέα της φιλοπατρίας, από την οποία και αποστασιοποιείται, όντας έρμαιο της ξύλινης και τυποποιημένης φρασεολογίας των δημαγωγών και δημοκόπων. Αυτό το αποπροσανατολισμένο τμήμα είναι η κύρια παθογένεια της Ελλάδας, το οποίο το ίδιο το κράτος και η κοινωνία καλείται να εξυγιάνει από το νεοεμφυλιακό αυτό «όπιο». Κρίνεται, κυρίως, επιτακτική η ανάγκη ύπαρξης ουσιαστικού διαλόγου κοινωνίας και κράτους, με την εφαρμογή κατάλληλων πολιτικών, και γεφύρωσης του χρόνιου αυτού χάσματος, το οποίο φαίνεται να διαιωνίζεται ακόμη και στη σημερινή νεολαία, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα μεμονωμένα επεισόδια κατά την διάρκεια του καθ’ όλα αποδεκτού και ειρηνικού επί τω συνόλω μαθητικού συλλαλητηρίου (01/10/2020) στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και συνάμα η «δημοκρατική» μαθητική διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Παιδείας (09/10/2020), με τη συνοδεία κάθε μορφής αυτοσχέδιου οπλοστασίου. Δεν θα μπορούσε, στο σημείο αυτό, να υπάρξει άλλος πέρα από τον Αλμπέρ Καμύ ο οποίος, με την μνημειώδη αποφθεγματική του ρήση «τα μέσα καθαγιάζουν τον σκοπό και ποτέ ο σκοπός τα μέσα», θα καταδείκνυε στυγνά την ηθική υποκρισία τέτοιων ενεργειών.

 Η ανερυθρίαστη επίθεση προς την Ιστορία, η στοχοποίησή της και ο εξοβελισμός των μελανών σελίδων αυτής από τα σχολικά εγχειρίδια για την επίτευξη της καλής γειτονίας καθώς και η αδιακρίτως καμωμένη παραποίηση των ιστορικών γεγονότων σημάνει την εξευτελιστική αυταπάρνηση του παρελθόντος μετά της βουβής αποδοχής από μία κατά τ’ άλλα αποχαυνωμένη κοινωνία. Η αποστομωτική απάντηση προς τους βιαστές της ιστορικής μνήμης κάθε έθνους έρχεται από τον Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο, ο οποίος δηλώνει διδακτικά προς όλους ότι «Η ιστορία ουδέν ψεύδος λέγει, ουδέν αληθές σιωπά»! Συνδυαστικά με τα ανωτέρω, η συκοφάντηση του περίκλειου δημοκρατικού ιδεώδους και η αυθαίρετη ταύτισή του με την έννοια της οχλοκρατίας ή, κατά το ακριβέστερον, της φαυλοκρατίας, την εποχή της οποίας πλέον διανύουμε ως μία σήραγγα δίχως τελειωμό, οδηγεί σε δύσβατες ατραπούς που καταλήγουν στην παλινόρθωση των άκρων, την οποία τελευταίως η ανθρωπότητα την «πλήρωσε» πολύ ακριβά (κατά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο), με χιλιάδες τόνους αίματος αθώων και αμάχων ψυχών!

 Ο εν πολλοίς Ονορέ Γκαμπριέλ Ρικετί ντε Μιραμπώ, μία από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες των πρώτων σταδίων της Γαλλικής Επανάστασης παραμένοντας γνωστός στην ιστορία με το παρωνύμιο «ο ρήτωρ του λαού», είχε σημειώσει ότι «Η αξία και η δύναμη του Κράτους εξαρτώνται περισσότερο από τον χαρακτήρα των πολιτών». Προγενέστερα, ο δικός μας Όμηρος είχε επισημάνει ορθά και ενορατικά και με χαρακτηριστική λακωνικότητα ότι «Οι μωροί αυτοκαταστρέφονται».

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι όλα αυτά που ανέφερα στα δύο μέρη αυτού του άρθρου, μου θύμισαν τα προφητικά λόγια του αλήστου μνήμης σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου, του εν Μακρονήσω εξόριστου λόγω των αριστερών του φρονημάτων, ο οποίος σε μια συνέντευξη σχετικά με την τελευταία του ταινία με τίτλο Το Πλοίο (2011) είχε σημειώσει με μία δόση μελαγχολίας αλλά απόλυτου ρεαλισμού, που τον διέκρινε, ότι «όλα αυτά σφράγισαν το κακό μέρος από τη μοίρα του Ρωμιού. Ίσως η μοίρα μας προόριζε για μια καλύτερη, ελεύθερη ζωή».

Μήπως, άραγε, το νεοελληνικό έθνος των, κατά τον Όμηρο, «μωρών» είναι προ των πυλών της αυτοκαταστροφής του;

*Φοιτητής στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και

Συγχρόνων Ασιατικών Σπουδών, ΕΚΠΑ.

**Πρώτη δημοσίευση: Ημερήσια Εφημερίς «ΕΣΤΙΑ»