Νέο ατόπημα…

Του Θανάση Κ. 

Τις αρθρογραφικές επιδόσεις της κας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστες.

Σε εφημερίδα της πιο σκληρής αντιπολίτευσης, μάλιστα…

Στην εφημερίδα που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των καταδικασμένων τρομοκρατών!

Δεν ανήκω σε εκείνους που θεωρούν εξ υπαρχής “θεσμικά ανεπίτρεπτο” να εκφράζει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δημόσια τις απόψεις της.

Δεν είμαι απ’ αυτούς που της αμφισβητούν το δικαίωμα να εκφράζει τις γενικότερες φιλοσοφικές ή “επιστημονικές” πεποιθήσεις της.

Είναι δικαίωμά της.

Τώρα που ξεκαθαρίσαμε, λοιπόν, τι είναι “δικαίωμά” της, να θυμίσουμε και τι είναι “υποχρέωσή” της.

Γιατί δεν είναι απλός πολίτης, όπως όλοι οι άλλοι. Η Πρόεδρος, λόγω του θεσμικού της ρόλου – είναι πρόσωπο που ενώνει τον Ελληνικό λαό και εκπροσωπεί την Ελληνική Δημοκρατία – έχει και κάποιους περιορισμούς:

–Πρώτον, δεν πρέπει να “πολιτεύεται” ευθέως (πρώτος περιορισμός)

–Δεύτερον, πρέπει να μιλάει ενωτικά, όχι να πολώνει την ελληνική κοινωνία (δεύτερος περιορισμός)

–Τρίτον, όταν αναφέρεται προς τα έξω, πρέπει να υπερασπίζεται τις αρχές και τις αξίες της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως προβλέπονται ρητά στο Ελληνικό Σύνταγμα (τρίτος περιορισμός).

–Τέταρτον, αν δεν μπορεί να πει με σαφήνεια κάτι – γιατί θα ανοίξει “μέτωπα” προς διάφορες κατευθύνσεις – καλύτερα να μη μιλάει καθόλου. (τέταρτος περιορισμός).

Όπως θα δούμε, αυτές τις υποχρεώσεις δεν τις τήρησε.

Και εν πάση περιπτώσει, αφού εκείνη ασκεί το δικαίωμά της να λέει ό,τι θέλει, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να κρίνουμε αυτά που λέει…

* Καταδίκασε ως… “λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας”
το ότι “η λαϊκή βούληση συγχέεται με τη βούληση της πλειοψηφίας”

Αν έλεγε ότι η λαϊκή βούληση δεν πρέπει να συγχέεται με την εκάστοτε ευκαιριακή, πλειοψηφία, δεν θα διαφωνούσαμε…

Γιατί πράγματι, η λαϊκή βούληση δεν εκφράζεται πάντα με τις ευκαιριακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που διαμορφώνονται κάθε στιγμή (“εκάστοτε”).

Αλλά παρέλειψε δύο κρίσιμες λεξούλες: “εκάστοτε” και “ευκαιριακή”.

Κι άφησε να εννοηθεί ότι υπάρχει “νομιμοποιητική βάση” για μια δημοκρατία πέρα από τη “λαϊκή βούληση”. Ή μάλλον, πέρα από τη “βούληση της πλειοψηφίας”!

Κι εδώ θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου η δημοκρατία επιτρέπει (ή μάλλον υπαγορεύει) να ληφθούν αποφάσεις κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας. Για παράδειγμα, όταν η κοινή γνώμη απαιτεί την “σκληρή τιμωρία” ενός ανθρώπου, για να έγκλημα που υποτίθεται όταν διέπραξε, αλλά η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη (η οποία είναι εγγύηση Δημοκρατίας) είτε δεν έχει πειστεί για την ενοχή του, ή πιστεύει ότι ο ένοχος έχει ισχυρά ελαφρυντικά και πρέπει να αντιμετωπιστεί με “επιείκεια”. Στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη μιας δημοκρατίας δικάζουν τα δικαστήρια, όχι ο όχλος. Κι επιβάλλονται οι νόμοι της Δημοκρατίας, όχι ο “νόμος του Λίντς” (δηλαδή το… “λιντσάρισμα” από τον όχλο).

Αλλά και αυτό στηρίζεται στη “νομιμοποίηση” της λαϊκής βούλησης. Δηλαδή στο Σύνταγμα και τους νόμους που ψήφισαν εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού και αποτελούν το κοινά αποδεκτό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί το Πολίτευμα.

Η Νομοκρατία, δηλαδή η επιβολή του Νόμου, στηρίζεται στην (και εκφράζει την) “λαϊκή βούληση”. Γιατί ο ίδιος ο λαός έχει προηγουμένως αποδεχθεί ότι αυτό είναι το “σωστό”…

Ή για να το πούμε διαφορετικά, όπως το λέει επακριβώς το ίδιο το Σύνταγμά μας – και μάλιστα στο Πρώτο άρθρο του (Μορφή του πολιτεύματος)

1. Tο πολίτευμα της Eλλάδας είναι Προεδρευόμενη Kοινοβουλευτική Δημοκρατία.
2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3. . Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

* Όταν η κα. Πρόεδρος θεωρεί “λαϊκίστικη στρέβλωση” την αρχή της πλειοψηφίας, τι ακριβώς εννοεί;

Ότι υπάρχει δήθεν τρόπος να “νομιμοποιηθεί” η λαϊκή κυριαρχία αντίθετα προς τη βούληση της πλειοψηφίας;

Ότι οι εξουσίας που πηγάζουν από το Λαό, μπορούν άραγε, να ασκούνται κόντρα στη θέλησή του;

Το ότι ασκούνται “υπέρ” του λαού, τι σημαίνει;

Ότι μπορεί τάχα, να ασκούνται ενάντια στη βούλησή της πλειοψηφίας του;

Καταλαβαίνω τι θέλει να πει: ότι δεν πρέπει η εκάστοτε πλειοψηφία να γίνεται τυραννική απέναντι στην εκάστοτε μειοψηφία.

Κι είναι σωστό αυτό.

Αλλά παραλείποντας την κρίσιμη λεξούλα “εκάστοτε”, φτάνει στο ακριβώς αντίθετο άκρο: Να αφήνει απροστάτευτη την λαϊκή πλειοψηφία από τυραννικές μειοψηφίες.

* Κι αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο της Δημοκρατίας.

Αυτό είναι ο ορισμός του Ολοκληρωτισμού!

Όταν πεφωτισμένες μειοψηφίες – ή “πρωτοπορίες”, όπως έλεγαν παλαιότερα οι μαρξιστές – θεωρούν ότι γνωρίζουν καλύτερα τι είναι “καλό” για τη χώρα και το λαό της.

Διότι αυτές – οι  μειοψηφίες – γνωρίζουν καλύτερα, υποτίθεται, τι είναι “Πρόοδος”,

αυτές – οι μειοψηφίες – γνωρίζουν καλύτερα προς τα πού κινείται η Ιστορία,

αυτές οι μειοψηφίες έχουν το μονοπώλιο της “Ηθικής” (παλαιότερα),

της “Προοδευτικότητας” (πιο πρόσφατα)

και της “Πολιτικής ορθότητας” (σήμερα)

και γι’ αυτό έχουν δήθεν, το “δικαίωμα”, να παρακάμπτουν το δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για την τύχη του, να επιβάλλει πλειοψηφικά τη θέλησή του.

Οι σύγχρονες δημοκρατίες γεννήθηκαν παρακάμπτοντας και συντρίβοντας αυτές τις αντιδραστικές δοξασίες.

* Η κα. Πρόεδρος θέλει να χτυπήσει τον εκφυλιστικό λαϊκισμό. Κι ας αρθρογραφεί στην εφημερίδα που κατ’ εξοχήν υπηρετεί τον πιο τοξικό λαϊκισμό.

Αλλά μπερδεύει το “λαϊκισμό” (που είναι αρρώστια) με τη λαϊκότητα (που είναι θεμέλιο Δημοκρατίας).

Μπερδεύει την ανάγκη να θωρακίζεται η δημοκρατία από το λαϊκισμό, με την περιφρόνηση του λαού και της κυριαρχικής του βούλησης (που είναι θεμέλιο της σύγχρονης δημοκρατίας)

Και – δυστυχώς – δεν είναι τα μόνα που μπερδεύει…

* Μπερδεύει και τον “εθνοκεντρικό προστατευτισμό” με την προστασία της “δήθεν εθνικής ασφάλειας”…

Της θυμίζω ότι όπως προβλέπει το Σύνταγμά μας, ήδη στο Πρώτο του άρθρου για τη μορφή του Πολιτεύματος, όλες οι εξουσίες της Δημοκρατίας πηγάζουν από το Λαό και υπάρχουν υπέρ του Λαού και του Έθνους.

Και του Έθνους!

Με αυτή την έννοια η εθνική ασφάλεια δεν είναι… “δήθεν”!

Όταν απειλείται – όπως απειλείται σήμερα – είναι υψίστη συνταγματική προτεραιότητα…

Κι όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προστατεύει επαρκώς την εθνική ασφάλεια – την ώρα που ευθέως απειλείται – τότε δεν είμαστε εμείς οι “ευρωσκεπτικιστές” – η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κατώτερη των περιστάσεων!

–Γιατί Ένωση που δεν προστατεύει τις χώρες-μέλη της από τις απειλές τρίτων χωρών, δεν είναι Ένωση!

–Πολύ περισσότερο, η Ένωση που κρατά “ίσες αποστάσεις” από τρίτες χώρες-“πειρατές”, δεν είναι Ένωση…

–Όπως η Ένωση που θεωρεί “φυσιολογικό”, ισχυρά μέλη της να συνεχίζουν να εξοπλίζουν τρίτες χώρες που απειλούν τα μέλη της, δεν είναι Ένωση!

Και κυρίως, δεν είναι “Ένωση Δικαίου”…

* Η εθνική ασφάλεια κάθε χώρας-μέλους, είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για τη δημιουργία και την εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κι όταν αυτή την προϋπόθεση δεν την τηρεί, ακυρώνει τον εαυτό της.

Και βάζει μπουρλότο στα θεμέλιά της.

Και το πρόβλημα τότε, το έχει η ίδια η Ένωση…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απλώς “Ένωση Δικαίου”. Είναι ένα εγχείρημα σύγκλισης λαών και πολιτισμών με κανόνες Δικαίου (όχι με κατάκτηση ούτε με οικονομικούς καταναγκασμούς – αλλά με κοινά αποδεκτούς κανόνες δικαίου).

Το ότι γίνεται με κανόνες δικαίου, δεν σημαίνει ότι είναι απλώς “Ένωση Δικαίου”.

Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχεται ή ανέχεται να παραβιάζονται κυριαρχικά δικαιώματα κρατών μελών της, έχει πρόβλημα.

Όταν ζητά από τα μέλη της να διαπραγματεύονται υπό την απειλή χρήσης βίας τα κυριαρχικά τους δικαιώματα – παρ’ ό,τι το Διεθνές Δίκαιο ρητά απαγορεύει την απειλή χρήσης βίας – παύει να είναι πια “Ένωση Δικαίου“…

Όταν η Γερμανία επιβάλει τη δική της πολιτική και τα δικά της στενά εθνικά  συμφέροντα στην Ένωση, είναι η Γερμανία που αποδυναμώνει την Ένωση. Όχι όσοι διαμαρτύρονται γι’ αυτό…

Αντί να μας… “μαλώνει” η κα. Πρόεδρος, αντί να “μαλώνει” όσους υφίστανται την αδικία, κι όσους διαμαρτύρονται για την αδικία, καλύτερα θα ήταν να διαμαρτύρεται και η ίδια για την αδικία που υφίσταται η χώρα της – η χώρα που η ίδια εκπροσωπεί.

Στο κάτω-κάτω, “Ευρώπη” δεν είναι μόνον η Γερμανία. “Ευρώπη” είναι και η Γαλλία!

Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν βγήκε προ ημερών και διακήρυξε ότι τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν υποχρέωση να υπερασπίζονται τα Εθνικά κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Δεν είναι ο Μακρόν “εθνικιστής”!

Δεν είναι ο Μακρόν… “εθνολαϊκιστής”!

Μάλλον θέλει να μας πει κάτι, που δυστυχώς δεν το έχει καταλάβει ακόμα η δική μας Προεδρίνα…

ΥΓ. Συγγνώμη για το “Προεδρίνα”. Όταν εκείνη το επίσημο όνομά της, Αικατερίνη, το έκανε – επί το λαϊκότερον – “Κατερίνα”, δικαιούμαι κι εγώ να την αποκαλώ “Προεδρίνα”.

Βλέπετε τον “λαϊκισμό” πολλοί τον καταγγέλλουν και ταυτόχρονα τον προσκυνούν…

Εύχομαι λοιπόν, Καλή Χρονιά στην Προεδρίνα μας.

Και, με το καλό, να γίνει Πρόεδρος όλων των Ελλήνων.