Η εθνική συνοχή ή ομοψυχία είναι το κυρίως ζητούμενο σε περίοδο κρίσης ή παρακμής. Αλλά τι νόημα έχει η εθνική συνοχή, όταν βάλλεται ευθέως το έθνος, για να μη γράψω σαρώνεται από τη λαίλαπα των διεθνών εξελίξεων;
Το έθνος υπό την στενή έννοια του όρου, ο οποίος υποκατέστησε στη χώρα μας τον όρο γένος, σε ευρεία χρήση κατά την τουρκοκρατία, είναι αναμφισβήτητα δημιούργημα της ευρωπαϊκής Δύσης του 19ου αιώνα. Ποια όμως είναι τα γνωρίσματα του; Ειπώθηκαν κατά καιρούς διάφορα, αλλά όλα ως απόρροια των ιδεολογιών που καλλιεργήθηκαν στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Η ταύτιση του έθνους με το κράτος οδήγησε στην καταπίεση των μειονοτήτων, επέφερε πλήθος συγκρούσεων σε διεκδικούμενες περιοχές και κατέληξε σε γενοκτονίες, όπως αυτές των Νεοτούρκων, γενοκτονίες όχι απόρροια της βαρβαρότητας της Ανατολής, αλλά της υιοθεσίας του δυτικού πνεύματος. Πέραν των άλλων για μας τους Έλληνες είναι προφανής η αστοχία, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι υπήρχαμε ως έθνος ακόμη και όταν δεν είχε ακόμη σχηματιστεί το νεοελληνικό κράτος. Δεν επιτρέπεται να υποκύψουμε στην προπαγάνδα των αναθεωρητών της ιστορίας κατ΄ έξωθεν επιταγή και να δεχθούμε ότι αυτοί που οι δυτικοί αποκαλούσαν Γραικούς και οι ανατολίτες Γιουνάνηδες δεν γνώριζαν τι ήταν! Είναι προφανής η αστοχία της ταύτισης έθνους και κράτους, αν επισημάνουμε και την ελληνική διασπορά σε όλη την έκταση του πλανήτη μας.
Υποστηρίζεται ότι όλοι οι ανήκοντες στο ίδιο έθνος αισθάνονται ότι μοιράζονται κοινή πατρίδα. Ας προχωρήσουμε σε βαθύτερη ανάλυση αυτού. Τονίζεται ότι “το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα” και είναι απολύτως ορθή η διαπίστωση. Αν είχε πατρίδα, θα την υπερασπιζόταν, αντί να σπεύδει να συντάσσεται διαχρονικά με τον της πατρίδας επίβουλο. Οι εκτεταμένοι εξισλαμισμοί στη Μικρά Ασία ήδη από τον 12ο αιώνα με το χορό να σέρνουν οι οικονομικά ισχυροί της περιοχής, μαρτυρεί του λόγου το ασφαλές. Βέβαια υπήρξαν και άλλοι, οι οποίοι ναι μεν δεν εξώμωσαν, πλην όμως για την καλοπέρασή τους ετέθησαν στην υπηρεσία του κατακτητή. Οι τυραννικοί πρόκριτοι ή οι κληρικοί που κατέλαβαν εκκλησιαστικές θέσεις με χρηματισμό των κατακτητών, μπορούν να ενταχθούν στο γένος- έθνος; Κατά τον 19ο αιώνα αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη ο κομμουνισμός ως κίνημα ανατροπής της αστικής τάξης που γέννησε η γαλλική επανάσταση και που τόσο σύντομα διέψευσε τις προσδοκίες των λαών. Ένα από τα οράματα του κομμουνισμού ήταν ο προλεταριακός διεθνισμός, καθώς τονιζόταν ότι “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”! Βέβαια ο Στάλιν αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να αποκαλέσει τη μεγαλειώδη αντίσταση του ρωσικού κυρίως λαού κατά των Γερμανών εισβολέων “μεγάλο πατριωτικό πόλεμο”. Το πόσο πέτυχε να καλλιεργήσει τον διεθνισμό ο κομμουνισμός το γευθήκαμε μετά την κατάρρευσή του, τότε που είδαμε το αντιρωσικό μένος μαζί με ακραίο εθνικισμό να προβάλλεται σε όλες τις χώρες του ως τότε ανατολικού συνασπισμού.
Υπάρχουν αναλυτές του όρου έθνος, οι οποίοι δεν θεωρούν αναγκαίο συστατικό την κοινή θρησκευτική πίστη των ανηκόντων σ’ αυτό! Είναι προφανής η εμπαθής αντιθρησκευτική προκατάληψη των “επαϊόντων”! Οι πρόγονοί μας για εκείνους που από ιδιοτέλεια ή εξάντληση της αντοχής τους εξισλαμίζονταν έλεγαν “τούρκεψε”. Αγράμματοι κατά το πλείστον ήταν, όμως ταύτιζαν το γένος-έθνος με τη θρησκευτική πίστη. Και δεν λάθεψαν. Όταν ήρθε η ώρα του ξεσηκωμού οι εξισλαμισμένοι (οι Βαλαάδες π.χ. της Δυτικής Μακεδονίας) τάχθηκαν στο πλευρό των κατακτητών. Οι άλλοι που είχαν “φραγκέψει” στα νησιά μας απείχαν από τον αγώνα υπακούοντας στον θρησκευτικό τους ηγέτη, τον πάπα. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ήδη αναφερθήκαμε στους προκρίτους και στους κληρικούς που υπέκυψαν στο δέλεαρ ή στον τρόμο του κατακτητή. Καθώς η ανθρώπινη αδυναμία, την οποία κατά τρόπο θαυμαστό αναλύει η περί παθών διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι άγνωστη στους “επαΐοντες” δεν τους βοηθά να διακρίνουν στην κοινή θρησκευτική πίστη τον ισχυρότατο συνεκτικό ιστό για τα έθνη. Απεναντίας προβάλλουν κατά τρόπο πανηγυρικό, καθώς πιστεύουν ότι δικαιώνεται η ιδεολογία τους, εκείνους που αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί ή πατριώτες εμφανίζονται ριψάσπιδες.
Άλλοι αναλυτές δίνουν έμφαση στην κοινή γλώσσα. Πάλι η νεοελληνική πραγματικότητα, στην οποία έχουμε πλήθος τουρκοφώνων, αλβανοφώνων και σλαβοφώνων με εθνικό φρόνημα ελληνικό καθιστά ανίσχυρη τη γλώσσα στο να διαμορφώσει εθνική συνείδηση. Άλλωστε οι Βενιζέλος και Κεμάλ, υπέρμαχοι του λαϊκού κράτους με μικρό σεβασμό προς τις παραδόσεις των λαών που εκπροσωπούσαν, αποδέχθηκαν στη συνθήκη της Λωζάνης
η ανταλλαγή των πληθυσμών να γίνει με βάση το θρήσκευμα, όχι τη γλώσσα. Το ανίσχυρο της γλώσσας ως εθνικού συνεκτικού στοιχείου μαρτυρεί η με γοργό ρυθμό εξαχρείωση της ελληνικής γλώσσας υπό τα πλήγματα εκ της αγγλικής, της γλώσσας των υπολογιστών. Την ελληνική γλώσσα στηρίζουν όσοι αγαπούν την Εκκλησία και την πατρίδα, δεν στηρίζεται το έθνος στη γλώσσα.
Άλλοι δίνουν έμφαση στα κοινά ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Αλλά αυτά είναι απόρροια της κοινής πίστης και της κοινής αντίληψης για την πατρίδα. Από την εισβολή στη χώρα μας δυτικών ιδεολογιών είχαμε προϊούσα την εγκατάλειψη των παραδόσεών μας και την άκριτη αποδοχή νέων ηθών και εθίμων με την αμέριστη στήριξη της εκθεμελίωσης των ασκούντων την εξουσία και των ελεγχόντων την εκπαίδευση,. Ήδη έχουμε σε μεγάλο βαθμό εκδυτικιστεί και είμαστε φορείς του δυτικού “πολιτισμού”, δηλαδή του πολιτισμού της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος στο όνομα δήθεν της πολυπολιτισμικότητας σαρώνει κάθε πολιτιστική ιδιαιτερότητα που δεν αποτελεί ακόμη μουσειακό είδος και επιβάλλει υποκατάστατο πολιτισμού που “καλλιεργήθηκε”, όπως και τόσες άλλες αθλιότητες στις ΗΠΑ, όπου γεννήθηκε ένα νέο έθνος με εμφανή τα εθνικιστικά γνωρίσματα των πολιτών της χώρας, η οποία στηρίζει με πάθος την κατεδάφιση των θρησκευτικών πίστεων και των πατρίδων!
Να δεχθούμε ότι το έθνος συναποτελούμε όσοι έχουμε κοινό όραμα και ακολουθούμε κοινή πορεία προς το μέλλον; Ας εξετάσουμε τη νεοελληνική κοινωνία. Πώς είναι δυνατό να έχουμε κοινό όραμα ορθόδοξοι πιστοί, άθρησκοι, άθεοι και ειδωλολάτρες που επανήλθαν στα ιερά των προγόνων μας; Πώς είναι δυνατόν να έχουμε κοινό όραμα όσοι πονούμε για το κατάντημα της χώρας μας (όχι μόνο το οικονομικό, στο οποίο συμφωνούμε οι περισσότεροι), όταν ολοένα και περισσότεροι αποδεχόμαστε διεθνιστικά πρότυπα μαρξιστικού, αστικού (κοσμοπολίτικου) ή νεοεποχικού τύπου; Ποιό κοινό όραμα να έχουμε μέσα από τα νέα ήθη μας; Τον γέρο των εχόντων και της Coca cola; Την υποκατάσταση του γάμου ως μυστηρίου της Εκκλησίας από ένα συμβόλαιο μικρότερης ισχύος από εκείνο κοινής αγοραπωλησίας; Τη διάλυση οικογένειας και την προβολή της μονογονεϊκής του ανάνδρου άνδρα ή της άλλης των ομοφυλοφίλων που έχουν το δικαίωμα της υιοθεσίας τέκνου; Της κατάλυσης της παιδείας και της υποκατάστασης από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα γεννά “ρομπότ” στην υπηρεσία του κεφαλαίου; Της ερήμωσης της υπαίθρου με την εγκατάλειψη της γεωργίας και κτηνοτροφίας και της συγκέντωσης όλου του λαού στα αστικά κέντρα, τα κέντρα της διαφθοράς, της παντοίας εκμετάλλευσης, της εξώθησης στην αντικοινωνική συμπεριφορά με τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων μέσω του τζόγου, του ερωτισμού, της κατανάλωσης; Της λατρείας του κόμματος, το οποίο έχει υποκαταστήσει θρησκεία και πατρίδα στο μέτρο που μπορεί να εξασφαλίσει άρτον και θεάματα;
Η χώρα μας δέχεται μία φαινομενικά ειρηνική εισβολή. Από τη Δύση πολιτιστική ήδη από την παλιγγενεσία. Τώρα πλέον οι κράχτες του πολιτισμού αυτού έγιναν παντελώς αδιάντροποι και προκαλούν βάναυσα όσους ακόμη αγαπούν τον τόπο και σέβονται τις παραδόσεις. Πρέπει όμως να δεχθούμε ότι δεν είναι λίγοι και οι ενστερνισθέντες τα δυτικά ιδεολογήματα. Από την Ανατολή πλημμυρίζουμε από μετανάστες που καλύπτουν το δημογραφικό έλλειμμα. Σε αντίθεση προς το παρελθόν, τώρα η “βασιλεύουσα” διατρέχει πρώτη τον κίνδυνο της άλωσης. Οι εντός των τειχών κατακερματισμένοι μόνο για κοινό όραμα δεν μπορούν να καυχώνται! Άλλοι σπεύδουν να ανοίξουν τις πύλες σε εμπόρους “πολιτισμού” και μετανάστες απόκληρους του κόσμου, άλλοι οχυρώνονται για να πολεμήσουν με μεθόδους που χρησιμοποίησαν στο παρελθόν οι “σταυροφόροι” και οι υπέρμαχοι του ολοκληρωτισμού, άλλοι, οι πολλοί, παρακολουθούν τα συμβαίνοντα ωσάν να εκτυλίσσονται στη Γη του Πυρός υποταγμένοι άνευ όρων στην καταναλωτική αφασία. Μόνο για εθνική συνοχή δεν μπορεί να γίνει λόγος. Όμως ελπίζω ότι το έθνος δεν θα χαθεί. Όταν οι μύθοι καταρρεύσουν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα, τότε θα συνέλθουμε κατ΄ ανάγκη. Ασφαλώς το θεριό θα φάει από μας για μία ακόμη φορά, όμως θα μείνει και μαγιά (Μακρυγιάννης).
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Όραμα κοινής πορείας. Πόσο ισχυρό είναι όταν εξασθενίζουν τα προηγούμε-να; Οι έχοντες και οι μή έχοντες. Οι θρησκεύοντες και οι άθρησκοι, οι πα-τριώτες, οι εθνικιστές και οι διεθνιστές. 2.
Ποιά η κατάσταση σήμερα; Ο ρόλος των ιδεολογιών στην εξασθένιση του έθνους (Ο 20ος αιώνας στον αντίποδα του 19ου). Η κατηγορία κατά των θρη-σκευτικών πίστεων και τω
ν εθνικών οντοτήτων ως εχθρικών στην προσπάθεια εμπέδωσης πάγιας ειρήνης σε παγκόμσια κλίμακα. Ο ρόλος των κομμάτων ως φορέων ιδεολογιών εν πολλοίς αντιθρησκευτικών και αντεθνικών. Η εμφά-νιση και ο ρόλος των εθνικιστικών κομμάτων. Η σύγχυση μεταξύ πατριωτι-σμού και εθνικισμού και η επιφυλακτικότητα των πατριωτών που δεν επιθυ-μούν να χαρακτηρίζονται από τους άλλους ως εθνικιστές. 3.
Το φαινόμενο της μετανάστευσης (διαχρονικά και στις ημέρες μας). 4.1
Αίτια της σύγχρονης μετανάστευσης. Η ενοχή των ισχυρών. 4.2
Οι συνέπειες της μετανάστευσης για τις χώρες υποδοχής (Οικονομικές, εργα-σιακές, κοινωνικές, πολιτισμικές). 4.3
Οι συγκρούσεις (Υποστηρικτές και πολέμιοι των μεταναστών). Ιδεολογική διάκριση των μεν και δε. Η σε βάθος ανάλυση, δηλαδή: Επισήμανση εκ νέου της ενοχής των ισχυρών και ιδίως της νέας τάξης. Αποκάλυψη των υποστη-ρικτών των μεταναστών στα πλαίσια της α) εκμετάλλευσης, β) του προλεταρι-ακού διεθνισμού, γ) του κοσμοπολίτικου διεθνισμού και δ) της νεοεποχίτικης αντίληψης. Αποκάλυψη των πολεμίων στο όνομα της καθαρότητας της φυλής στη βάση δηλαδή ολοκληρωτικών αντιλήψεων. 4.4
Η θέση του ορθοδόξου χριστιανού. Η σαφής υπόδειξη του Χριστού “ξένος ήμην και συνηγάγετέ με”. Η απροϋπόθετη βοήθεια προς τον πάσχοντα συνάν-θρωπό μας ανεξαρτήτως θρησκευτικής πίστεως, έθνους ή άλλων χαρακτήρων του. Παράλληλα όμως η σαφής επίγνωση των κέντρων που απεργάζονται τον αφανισμό των λαών και ευνοούν τη μετακίνηση των αποκλήρων. Η επισή-μανση της δημογραφικής γήρανσης. Η άκρα επιφυλακτικότητα έναντι των εθνικιστικών κύκλων των εμφορουμένων από ολοκληρωτικές ιδεολογίες. 4.
Πιθανές εξελίξεις.
Ο κίνδυνος για τη χώρα μας. Τα εκτεταμένα σύνροα και η αδυναμία φύλαξης. Ο ρόλος της Τουρκίας και άλλων κέντρων. Πού βρίσκουν οι λαθρομετανά-στες τα πανάκριβα ναύλα; Ρυθμός προσέλευσης λαθρομεταναστών. Αδυναμία προσφοράς εργασίας. Νομοθετικές ρυθμίσεις και μικροκομματικές σκοπιμό-τητες (Η πρόσφατη απόφαση τμήματος του Συμβ. Της Επικρατείας). Η συν-θήκη του Δουβλίνου και η μη αναγνώριση του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η Frontex στον Έβρο. Τα στρατόπεδα. Η άλωση του κέντρου της Αθήνας. Τα γεγονότα στη νομική σχολή. Η πιθανή διασπορά τους κατά την επικράτεια.
Οι πιθανές εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Συνέχιση της πολιτικής με από-τέλεσμα την πληθυσμιακή ανατροπή και την επακόλουθη σύγκρουση γηγενών (χωρίς ιδιοπροσωπεία) και ξένων (με σαφή ταυτότητα θρησκευτική). Εκλο-γική άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων και τάχιστη σύγκρουση με παράλ-ληλη αστυνόμευση των συνόρων.
Μπορεί ο χριστιανός να ταυτιστεί κατά τη στάση του με άλλες ομάδες;
.