Μεταψυχροπολεμικός αριστερο-δεξιο-αναρχο-σοσιαλο-κεντρωο-μεταμοντέρνος ιδεολογικός χυλός και το κάψιμο των πόλεών μας
Πριν λίγο καιρό είχα γράψει το σημείωμά μου για την Βαρβαρική εισβολή στα Πανεπιστήμια: “είναι και αυτοί μια κάποια λύση». (http://www.ifestosedu.gr/87ΒαρβαρικήΕισβολή.htm) . Σήμερα το φαινόμενο προεκτείνεται πανελλαδικά σ’ ένα παραλογισμό ευρύτερης πλέον πανελλαδικής κλίμακας. Καλά θα κάνουμε να δούμε τα αντικειμενικά γεγονότα που για κάποιους περίεργους λόγους όπως φαίνεται ελάχιστοι βλέπουν:
1) Είχαμε ένα φόνο για το οποίο σε κάθε ευνομούμενο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αρμόδια είναι η δικαιοσύνη για να αποφανθεί κατά πόσο οφείλεται σε εγκληματική πρόθεση, αμέλεια, αδεξιότητα ή όπως άλλοι συνάδελφοι υπαινίχθηκαν σε έλλειμμα επαγγελματισμού που σε κάθε περίπτωση στο επίπεδο της πολιτείας στην Ελλάδα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
2) Ο φόνος αυτός γίνεται αιτία μιας ανεύθυνης αντιπολιτευτικής δημαγωγίας που γενικεύει ασύστολα με άλματα ντροπιαστικά για την ανθρώπινη νοημοσύνη και την στοιχειώδη ανθρώπινη λογική, αλλά και μιας εξίσου ανεύθυνης κυβερνητικής εξουσίας που αντί να βάλει τα πράγματα στην θέση της αντιδιαστέλλοντας τον φόνο από την ανάγκη ευνομίας έντρομη αφήνει τους βαρβάρους να καταστρέψουν την οικονομική ζωή των πόλεων, να καταστρέψουν την περιουσία βιοπαλαιστών της ζωής που στήνουν μια οικογενειακή επιχείρηση και να απειλούν τους φιλειρηνικούς πολίτες των πόλεών μας. Όλοι μαζί ντροπιαστικά και προσβλητικά για την μνήμη του φονευμένου νέου μας ρίχνουν ένα δρακρύβρεχτο πέπλο για να επισκιάσουν τα ιδεολογικοπολιτικά βέλη που όλοι ρίχνουν εναντίον όλων. Για να επισκιάσουν έτσι την πραγματική τους έγνοια: Ποιος θα συνεχίσει να λυμαίνεται τον πολιτειακό πλούτο, δηλαδή τον κόπο μας.
3) Για να σταθώ στο τελευταίο, προσβάλλεται η αισθητική μας όταν παρακολουθούμε διαλόγους πολιτικών, ύπουλες πολιτικές στοχεύσεις σχολιαστών κατά τα άλλα ταγμένων και ορκισμένων σε άρθρα δεοντολογικής πίστης για την δημόσια πληροφόρηση και ακόμη πιο ύπουλες ιδεολογικοποιήσεις του φόνου για να περάσουν δήθεν «προοδευτικά» μηνύματα τα οποία θρέφουν τους βάρβαρους που ισοπεδώνουν την πόλη μας.
4) Την ίδια στιγμή η δημόσια σφαίρα αποστειρώθηκε από μεγάλα ζητήματα της εθνικής μας ζωής: Το μακεδονικό, τις τουρκικές προκλήσεις στην Θράκη, το ρεζίλι στο Καστελόριζο που παρουσιάστηκε ως περίπου εθνικός θρίαμβος και τον πολύ τωρινό!! ναυτικό αποκλεισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας που προδικάζει την μελλοντική ιδιοκτησία ενός τεράστιου όπως γράφτηκε υποθαλάσσιου πλούτου που βρίσκεται στον βυθό της περιοχής που εκτείνεται από την νότια Κύπρο μέχρι το Αιγαίο. Ποιος δίνει στους σημερινούς κατόχους της εξουσίας να αφήνουν να χάνεται αυτό που το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες δίνει στην Ελλάδα και στην Κυπριακή Δημοκρατία!
5) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, ευαγή ιδρύματα που χρηματοδοτούν κερδοσκόποι και έξωθεν «υπηρεσίες» συνεχίζουν τις επιστημονικά μακάβριες προπαγανδιστικές δραστηριότητες που αποπροσανατολίζουν την Ελλάδα από μια ορθολογιστική διπλωματία και την σέρνουν από τον ένα καταστροφικό κατευνασμό στον άλλο. Αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο αλλά δύο τουλάχιστον δεκαετιών και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Πολλά επέρχονται. Εμείς θα τα αποτυπώσουμε σε επερχόμενες δημοσιεύσεις. Τι σημασία έχει όμως όταν οι ενδιαφερόμενοι δεν τα βλέπουν την στιγμή που πρέπει!
Δεν θα επεκταθώ εδώ για τα αίτια. Λέω μόνο ότι ευθύνονται οι ξενόφερτες ιδεολογίες που από καιρό ροκανίζουν τον ελληνικό κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο και των οποίων η λογική κατάληξη είναι ο μεταμοντέρνος κατήφορος προς το απόλυτο μηδέν, την αναρχία και το χάος. Μεταξύ άλλων είναι:
i) Τα αδιέξοδα φιλελεύθερα και μαρξιστικά υλιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα. Στις μέρες μας συγκλίνουν για φτιάχνουν ένα ελάχιστα θρεπτικό μεταμοντέρνο χυλό που απονευρώνει την ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά συσκοτίζουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η δική μας κοινωνική δικαιοσύνη είναι ζήτημα των δικών μας κοσμοθεωριών, των δικών μας ηθικοκανονιστικών επιταγών και των δικών μας ιστορικών συνθηκών (και κανενός άλλου στην υπόλοιπη οικουμένη ή στο σύμπαν)
ii) Τα εν γένει αντιπνευματικά ιδεολογήματα που θρέφουν μια αντίληψη της δημόσιας σφαίρας που ροκανίζει τον συλλογικό μας ορθολογισμό και που επηρεάζει δραστικά τις έσχατες αλήθειες κάθε βιώσιμης κοινωνίας για το πώς διαμορφώνονται το Πολιτικό, οι ιεραρχίες, τα συλλογικά νοήματα, η δικαιοσύνη και οι ηθικοκανονιστικές δομές.
iii) Η ιδεολογική χρήση της ιστορίας η οποία αφού έκτισε επίπλαστες «κρατικές-εθνικές» κατασκευές στην Δύση, αντεστραμμένη τώρα αποδομεί όχι μόνο τα δικά της τέρατα αλλά και όποια πολιτεία δεν τις έχει ανάγκη, για παράδειγμα, ιστορικά έθνη όπως το δικό μας και άλλων ανατολικών κοινωνιών. Μια τηλεσκοπική επισήμανση: η ιστορική ατυχία της Δύσης εξερχόμενη της φεουδαρχίας να μην διαθέτει έθνος και αυτή η ανορθολογική αντίληψη αναζήτηση τεχνητής εθνικής κατασκευής είναι που οδήγησε στις εθνοκαθάρσεις, στις γενοκτονίες και στους παγκόσμιους πολέμους. Πολλές κοινωνίες δεν είχαν και δεν έχουν ανάγκη τέτοιων στρεβλώσεων. Η ξενοκρατία εδώ όμως συσκοτίζει αυτό το γεγονός με ύστερο παράδειγμα την ανεκδοτολογική ιστοριογραφία που ειδικεύεται στους «συνωστισμούς» και στις αποδομήσεις.
iv) Οι συμπαρομαρτούσες «κριτικές» κονστρουκτιβιστικές ασυναρτησίες περί «πατριωτισμού του συντάγματος» που υπονομεύουν την πραγματική κοινωνικοπολιτική συνοχή και δημιουργούν ψευδείς ή επίπλαστες συνειδήσεις.
v) Το ροκάνισμα της κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης τάξης και δικαιοσύνης στο όνομα της μιας ή της άλλης οικουμενικής δήθεν δικαιοσύνης ως και να υπάρχει παγκόσμια κοινωνία και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να την προσδιορίσει.
vi) Η υπονόμευση των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και των κρατοκεντρικών θεμελίων της διεθνούς οργάνωσης με προπαγανδισμό των ηγεμονικών αξιώσεων που τις δύο τελευταίες δεκαετίες αιτιολογούσαν το γεωπολιτικό πλιάτσικο. Καλά θα κάνουμε να θυμηθούμε τους ημέτερους κράχτες των επεμβάσεων για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τις συμπαρομαρτούντες επεμβάσεις. Ο Παναγιώτης Κονδύλης εύστοχα έγραψε «όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς προπαγανδίζουν οι αφελείς». Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές τις επεμβάσεις και την ιστοριογραφική/κοσμοθεωρητική αποδόμηση καθώς και φασιστοειδή σχέδια όπως αυτό του Αναν για το κυπριακό τα έθρεψαν όπως ήδη γράψαμε ένας μεταψυχροπολεμικός αριστερο-δεξιο-αναρχο-σοσιαλο-κεντρωο-μεταμοντέρνος ιδεολογικός χυλός τον οποίο διόλου τυχαία χρηματοδοτούσε ένα ευρύ φάσμα διεθνικών και αδιαφανών δρώντων που εκτεινόταν από τον κερδοσκόπο μεγαλοαπατεώνα Σόρος μέχρι τις αμερικανικές «υπηρεσίες» και τα διάσπαρτα «ινστιτούτα» τους.
Όλα τα πιο πάνω ανορθολογικά και παράλογα είναι που εισρέουν στα μυαλά των παιδιών τα οποία δεν αντιλαμβάνονται πως ένας φόνος δεν δικαιολογεί να κάψουν την Πόλη μας!
Γιατί όμως να το καταλάβουν οι έφηβοι όταν δεν το κατάλαβαν όλοι αυτοί που αυτές τις μέρες παρελαύνουν στις τηλεοράσεις κάνοντας ιδεολογικά κηρύγματα αντί να καλέσουν να διασφαλιστεί η κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη ελληνική τάξη και δικαιοσύνη. Ποιος να δείξει πραγματική πίστη και νομιμοφροσύνη σε αυτό τον τόπο, όμως, όταν τα πνευματικά σωθικά πολλών έχουν μακρόχρονα διαβρωθεί από αδιέξοδες ιδεολογίες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης και από εγκάθετα ιδρύματα των ηγεμονικών αξιώσεων!
Για να παραφράσω και να αντιστρέψω τον Αριστοτέλη, «ένας αναληθής κατ’ αλήθειαν βίος που αναζητεί μια φανταστική παγκόσμια κατασκευή, οδηγείται σ’ ένα ψευδή και στρεβλό τρόπο ζωής ο οποίος ούτε την εσωτερική τάξη-δικαιοσύνη διασφαλίζει ούτε για την εθνική ανεξαρτησία νοιάζεται».
Τα παιδιά έτσι δασκάλους έχουν έτσι, αναμενόμενα, αυτά πράττουν. Ραγδαία τις δύο τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα χάνει τα νοήματά της, τις ιεραρχίες της και τους κοσμοθεωρητικους της προσανατολισμούς.
Ολοένα και περισσότερο την καλύπτει ένας μεταμοντέρνος χυλός που την ροκανίζει και την εκμηδενίζει.
Ένα σοβαρό ερώτημα βεβαίως είναι: Ποιος χαίρεται και ποιος λυπάται, ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από αυτό τον πασίδηλο εκμηδενισμό του νεοελληνικού κράτους;
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
.