20/02/2011 | ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
Οι ρίζες του ξεκινούν κυρίως από την τουρκική εισβολή
Η ήττα και η αδικία, το πένθος και η αδυναμία αντίδρασης, η αχρηστία μεγάλων ελληνικών λέξεων, η κατοχή και η αλλοτρίωση, ο εχθρός που έγινε… αδελφός, το σύνδρομο συλλογικής ευθύνης και η ανάταση
«Οι Έλληνες δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρό, ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο». – ΡΗΓΑΣ
Όσοι θεωρούν ότι οι πράξεις βίας μεταξύ Ελλήνων και αραβόφωνων συμμαθητών τους, στο Λύκειο Βεργίνα, στη Λάρνακα, είναι μεμονωμένο γεγονός, εθελοτυφλούν. Βάζουν κάτω από το χαλί του εφησυχασμού ένα θέμα που είναι απόρροια και προέκταση μιας γενικότερης και καθολικότερης κατάστασης πραγμάτων, που η αρχή τους τοποθετείται στο1974. Ο υπουργός Παιδείας, καταδικάζοντας τα επεισόδια, είπε τα εξής σημαντικά: «Είμαστε μια κοινωνία με πολλή επιθετικότητα και με συσσωρευμένα προβλήματα. Ένα μερίδιο κάθε κοινωνίας εκφράζει ξενοφοβικά και ρατσιστικά αισθήματα».
Εκ προοιμίου υποστηρίζουμε ότι οι Έλληνες της Κύπρου δεν είναι ρατσιστές ούτε ξενόφοβοι. Ξένους ξενίζουν απ’ αρχαιοτάτων χρόνων. Όμως, έχουν την απαίτηση οι ξένοι να σέβονται τους ανθρώπους που τους φιλοξενούν, να τηρούν τους νόμους και να μιλούν τη γλώσσα τους. Τον τελευταίο καιρό, κόμματα και οργανώσεις ισχυρίζονται ότι οι σημερινοί Κύπριοι είναι ρατσιστές, ξενόφοβοι, σοβινιστές, εθνικιστές. Εκείνο, βέβαια, που συμβαίνει είναι ότι οι Έλληνες της Κύπρου ανησυχούν για το κύμα λαθρομεταναστών και ειδικά για όσους έρχονται από μουσουλμανικές χώρες, μέσω των κατεχομένων. Θεωρούν, όχι άδικα, ότι πέρα από τη βιολογική και εθνική τους υπόσταση, που απειλείται εξαιτίας του Τούρκου εισβολέα, επιχειρείται και δημογραφική αλλοίωση με μαζική εισβολή ξένων, κυρίως μουσουλμάνων. Η καλπάζουσα ανεργία (30.000 άνεργοι) και η οικονομική κρίση επιτείνουν την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.
Η ήττα και η αδικία
Το Κυπριακό και όσα ο Ελληνισμός της Κύπρου βίωσε με το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή συνιστούν ό,τι συνοψίζεται σε «κυπριακή τραγωδία». Τα συστατικά της είναι η ήττα από τον Τούρκο εισβολέα, η εντεύθεν αδικία για την κατοχή μέρους των εδαφών μας και, περισσότερο, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, περιουσιών, ο ξεριζωμός, η πίκρα για τα δεινά και τους θανάτους. Ακόμα είναι η συμπεριφορά ξένων, που θεωρούμε την πολιτική τους ως βάναυση παραβίαση αρχών και αξιών, που εμείς τιμούμε και σ’ αυτές στηριζόμαστε για να βρούμε το δίκαιό μας.
Δεν θα ασχοληθούμε με τη ρεαλιστική πολιτική ανάλυση των γεγονότων παρά με την κοινωνιολογική διάστασή τους, επειδή όλες αυτές οι εκφάνσεις της τραγωδίας, προσωπικής και συλλογικής, δημιουργούν και συντηρούν βαθύτατα αισθήματα πίκρας, οργής, θυμού, απογοήτευσης. Κι αυτά με τη σειρά τους είτε συνδαυλίζουν περαιτέρω βίαιες αντιδράσεις, εξαιτίας των πολλαπλών αδιεξόδων σε πολλούς τομείς της ζωής μας, είτε οδηγούν αρκετούς στη μοιραία αποδοχή τους ως τετελεσμένων και αναπόδραστων, έναντι των οποίων αδυνατούν ή δεν θέλουν να αντιδράσουν.
Η αποδοχή της ήττας μας, το 1974, από τον Τούρκο Αττίλα θα μας επέτρεπε να αρχίσουμε σοβαρή αντίσταση και πραγματικό αγώνα για ανατροπή των επιπτώσεων της εισβολής και κατοχής και την απελευθέρωση. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αντίθετα, ο μόνος αγώνας που γίνεται είναι με ανέξοδα λόγια, με παχυλά ευχολόγια και με επίκληση αρχών και παρεμβάσεις τρίτων, που δεν οδηγούν παρά στην εμβάθυνση του αισθήματος της αδικίας και της οργής. Λέμε ότι έχουμε δίκαιο, αλλά δεν αποφασίσαμε και δεν προσδιορίσαμε πώς θα το διεκδικήσουμε ή και να το επιβάλουμε.
Το πένθος του θανάτου και ο εχθρός Τούρκος, που έγινε… αδελφός!
Κατά την τουρκική εισβολή, χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους. Από αυτούς, αρκετές εκατοντάδες είναι αγνοούμενοι. Οι συγγενείς τους δεν ξέρουν αν ζουν ή αν είναι νεκροί. Αυτή η αβεβαιότητα, παρατεινόμενη στο χρόνο, από τη μια συντηρεί μιαν αμυδρά ελπίδα για την επιστροφή τους, επειδή οι συγγενείς τους δεν θέλουν να πιστέψουν ότι είναι νεκροί και, από την άλλη, επιτείνει την οργή για την αδυναμία πληροφόρησης για την πραγματική κατάστασή τους. Λογικά και κοινωνιολογικά, το πένθος στο τέλος πρέπει να λειτουργήσει καθαρτικά, ώστε να ηρεμήσει τις σκέψεις και να βάλει βάλσαμο στις καρδιές. Όσο η αβεβαιότητα παρατείνεται τόσο η πληγή χαίνει και τόσο η πίκρα για την αδικία και την πιθανή απώλεια βαθαίνει.
Ο καθείς μπορεί περίπου να επιμετρήσει την απεραντοσύνη του θανάτου, όταν είναι τετελεσμένο γεγονός και οι συγγενείς γνωρίζουν πώς και γιατί ο αγαπημένος τους πέθανε. Όταν, όμως, ουδείς γνωρίζει και οι εχθροί αρνούνται να δώσουν στοιχεία αν οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή ή υπό ποιες συνθήκες χάθηκαν, τότε ο θάνατος και το πένθος γίνονται καταθλιπτικό και καταπιεστικό βάσανο, που έχει δύο διεξόδους: Ή οι συγγενείς παραδίδονται και αποδέχονται το μοιραίο ή, αντίθετα, οργίζονται για τον εμπαιγμό και τη βαναυσότητα εκείνων που γνωρίζουν αλλά δεν δίνουν στοιχεία για την τύχη τους.
Ο πόνος των άλλων μετριάζεται και μοιράζεται όταν γίνεται και δικός μας. Πώς να γίνει τούτο αφού ο καθείς χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά του άλλου, κατά τον ποιητή. Έτσι, στο διάβα των χρόνων, του άλυτου Κυπριακού, της ευμάρειας, της επίδρασης του μοντερνισμού, των ξένων κυμβάλων, ειδώλων και προτύπων, μεγάλες ελληνικές λέξεις έχουν κυριολεκτικά αχρηστευθεί και γελοιοποιηθεί: Ελευθερία. Απελευθέρωση. Αξιοπρέπεια. Αγώνας. Αντίσταση στον Τούρκο. Μίσος κατά του εισβολέα. Λεβεντιά. Εντιμότητα. Ήθος. Αγάπη για την πατρίδα. Δημοκρατία. Αλληλεγγύη. Αυτοθυσία. Προσφορά. Ανιδιοτέλεια.
Όποιος μιλά για απελευθέρωση θεωρείται γραφικός επειδή η πολιτική του συρμού στοχεύει στην επανένωση. Κι όποιος μιλά για αγώνα και αξιοπρέπεια θεωρείται μιλιταριστής αφού τώρα το επάνω χέρι έχει ο φιλοτομαριστής, που αρνείται κομπαστικά και απαξιωτικά να υπηρετήσει την πατρίδα. Έτσι, η ιδέα και η πίστη στην υπεράσπιση της δούλης πατρίδας παραμερίζονται ως ξεπερασμένες αντιλήψεις… εθνικιστών, σοβινιστών και υπονομευτών της επίσημης δοξασίας, που θεωρεί τον εχθρό ως… αδελφό, με τον οποίο θα κάνουν κοινούς, δήθεν, αντικατοχικούς αγώνες! Δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια της Τουρκίας σε βάρος μας.
Η συλλογική ενοχή…
Από την επομένη της τουρκικής εισβολής, ενώ έπρεπε να μεταποιηθεί σε πράξη αγώνα η πολιτική Μακαρίου για μακροχρόνια αντίσταση στην κατοχή, επιβλήθηκε η θεωρία της συλλογικής ενοχής. Ιδιαίτερα, το δήθεν αντιιμπεριαλιστικό ΑΚΕΛ και ο πρόεδρος Χριστόφιας, κατ’ επανάληψη επιμένουν να υποβάλλουν στο υποσυνείδητο του Έλληνα τη γνωστή άθλια θέση τους: «Μα, εκάμαμεν τζι εμείς πολλά». Άρα, τώρα δικαίως πληρώνουμε και πρέπει να πληρώσουμε για όσα κατ’ ισχυρισμόν κάναμε κατά των Τούρκων. Στο ίδιο άθλιο πλαίσιο, προσβάλλεται, καθυβρίζεται, λοιδορείται και διασύρεται και ο ανεπανάληπτος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ και ό,τι έχει σχέση με αντίσταση στην τουρκική κατοχή. Και φαλκιδεύεται η ιστορία.
Ξένες πρεσβείες, ΜΚΟ και επιτήδειοι εθνομηδενιστές καταρρακώνουν καθημερινά αρχές και αξίες επί των οποίων θεμελιώνεται η αντίσταση και ο αγώνας των Ελλήνων κατά του Τούρκου και όσων τον υποστηρίζουν. Όσοι επιμένουν να λένε την κατοχή, κατοχή και την απελευθέρωση, απελευθέρωση θεωρούνται ως γραφικοί. Και όσοι ακόμα ριγούν υπό τις πτυχώσεις της ελληνικής σημαίας, λένε και καυχώνται ότι είναι Έλληνες και απορρίπτουν λύσεις, που τους μετατρέπουν σε τουρκικά ανδράποδα, εισπράττουν προεδρικές ειρωνείες ότι, ως «ωραίοι Έλληνες», ας πουν τι θέλουν. Αλλ’ οι ωραίοι Έλληνες είπαν βροντερά τι θέλουν, στις 24 Απριλίου 2004.
«Άμα φύγει ο τύραννος..»
Εδώ και χρόνια, οι Έλληνες της Κύπρου υπόκεινται σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αξιακής λοβοτομής, εθνικής πολτοποίησης, αγωνιστικής απίσχνασης, προσωπικής προσβολής, συλλογικής καθύβρισης, ιστορικής και εθνολογικής υπομείωσης. Η γλώσσα τους, η θρησκεία τους, η οικογένεια, οι αξίες και οι αρχές τους, ο πολιτισμός και τα εθνικά τους σύμβολα, η ελευθερία και η αξιοπρέπειά τους, η ιστορία και η δημοκρατία τους, όλα βορά στους λογής-λογής ιθαγενείς και ξένους μεταπράτες. Τα επιτεινόμενα κρούσματα βίας και οργής, πέρα από κάποιες προσωπικές ιδιαιτερότητες, ας ιδωθούν και ως εκφάνσεις μεγάλου θυμού, μεγάλης πίκρας, μεγάλης απογοήτευσης για όσα πολλά δεν λειτουργούν σε αυτόν τον τόπο. Ποια πρότυπα έχουν οι νέοι μας; Γιατί σκοτώνονται μεταξύ τους; Γιατί έχουμε έξαρση του χουλιγκανισμού; Γιατί διαλύεται η οικογένεια; Πού είναι ο σεβασμός στους θεσμούς;
Γιατί οι σημερινοί Έλληνες της Κύπρου νιώθουν τόση ανασφάλεια μέσα στην επίπλαστη ευμάρειά τους; Γιατί οργίζονται με το παραμικρό; Γιατί θυμώνουν με όλα και με όλους; Τι τους φταίει; Πολλοί υποστηρίζουν ότι είμαστε μια άρρωστη κοινωνία με πολλές εκκρεμότητες, που δεν τολμούμε να αντικρίσουμε κατάματα, να επιλύσουμε και να προχωρήσουμε παρακάτω. Πέσαμε και από δικά μας λάθη. Πονέσαμε, πληρώσαμε πάρα πολλά. Φτάνει πια! Καιρός να συμφιλιωθούμε πρώτα μεταξύ μας. Οι Έλληνες όλοι μαζί να ανασηκωθούμε πάνω από τη μιζέρια, το θλιβερό κατάντημα και τον εθνικό λήθαργο, την ασωτία, τη φιλαυτία, την προσβολή της πίστης και την αμφισβήτηση της ελληνικής καταγωγής και ιστορίας μας.
Φτάνει, πια, αυτό το αισχρό, το ελεεινό, το αφόρητο αυτομαστίγωμα, που πολιτικάντηδες και παρατρεχάμενοι θέλουν να μας επιβάλουν. Ας ακούσουμε, επιτέλους, τον Ρήγα: «Άμα φύγει ο τύραννος, ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό, ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο». Να τα πιστέψουμε, επιτέλους. Και όλοι μαζί, να πιστέψουμε στη σωτηρία και στην ελευθερία της πατρίδας μας. Αυτή θα είναι η πρώτη, μεγάλη νίκη μας.
.