Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Η επέτειος των 200 χρόνων από την έναρξη της Επανάστασης παρήλθε. Αφενός η επέτειος δεν εορτάστηκε όπως έπρεπε, αφετέρου πρέπει όλο το έτος να είναι έτος εορτασμού. Σ’ αυτήν την επέτειο εξήχθησαν αρκετά συμπεράσματα. Ο απλός λαός γιόρτασε όπως έπρεπε. Δυστυχώς όμως σε αναντιστοιχία με τις αεθνικές ελίτ και τους θλιβερούς εθνομηδενιστές.
Προσωπικά, παρά την ευφορία που ένοιωσα τις ημέρες τους εορτασμού λόγω της δίψας του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων, που φαίνεται ότι ψάχνουν ευκαιρίες για να αισθανθούν εθνική ανάταση, ένοιωσα και θλίψη. Θλίψη για τη μιζέρια που διακατέχει τους εθνοαποδομητές. Αυτούς που πολεμούν λυσσαλέα τα ταυτοτικά μας στοιχεία, τα στοιχεία δηλαδή που μας συνέχουν ως έθνος. Το μίσος τους γι’ αυτά που οι περισσότεροι αγαπάμε, φάνηκε ξεκάθαρα. Είδαμε αντισυγκεντρώσεις για την επέτειο, βεβήλωση της ελληνικής σημαίας (φθορές, αντικατάστασή της με τη σημαία των ομοφυλόφιλων), ενόχληση από τον εθνικό ύμνο, σωρεία δημοσιευμάτων εθνομηδενισμού και πολλά άλλα.
Δεν τιμούν τους προγόνους τους, δεν αισθάνονται ευγνωμοσύνη που για χάρη τους είναι σήμερα ελεύθεροι. Ίσως θα προτιμούσαν το ρόλο του ραγιά ή του προδότη. Ο ρόλος του απελεύθερου απαιτεί ευθύνη, θάρρος και θυσιαστική διάθεση. Αυτοί δεν τα διαθέτουν. Μαθημένοι από μικροί να είναι πιστοί της θρησκείας του δικαιωματισμού, στο μάθημα των υποχρεώσεων φαίνεται ότι απείχαν. Χαρακτηρισμένοι με τον νεολογισμό “εαυτοφοβικοί”, αποδεικνύονται οι χειρότεροι ρατσιστές, εναντίον της κουλτούρας τους και του πολιτισμού τους.
Με τον τρόπο που ανατράφηκαν, εθισμένοι στην ασχήμια, εσωτερική και εξωτερική, έγιναν εραστές του χάους και φαίνονται ικανοί μόνο να καταστρέφουν, απέχοντας παρασάγγας από κάθε έννοια δημιουργικότητας και ομορφιάς. Σε όλα αυτά, τεράστια ευθύνη έχουν οι καθηγητές – καθοδηγητές των πανεπιστημιακών εδράνων, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις τους εργαλειοποιούν και λειτουργούν ως έμποροι ψυχών, πραγματευτές του μηδέν και του κενού.
Γενικότερα διακατέχονται από αμετροέπεια, η οποία φτάνει μέχρι το σημείο να νομίζουν ότι εξουσιάζουν την ζωή και τον θάνατο, αφού αρνούνται πεισματικά στους άλλους τη ζωή (άνανδρες επιθέσεις εναντίον οποιουδήποτε θεωρούν εχθρό, πιπιλίζουν διαρκώς το σύνθημα «να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς»). Προ ημερών, έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν σε έναν άκακο άνθρωπο που το μόνο σφάλμα του είναι ότι κυκλοφορούσε με μια εικόνα της Παναγίας την οποία κατέστρεψαν μανιωδώς. Δεν είναι ανεκτικοί στην Πίστη του άλλου, μόνο μισούν. Δεν είναι άθεοι, είναι αντίθεοι. Όντας ατομιστές, δεν μπορούν να αγαπήσουν. Η αγάπη δεν είναι ατομικό άθλημα. Θέλει περισσότερα του ενός πρόσωπα για να είναι υπαρκτή.
Από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν και κυρίως από το 1993 και μετά, έχει σπαταληθεί πολύτιμος χρόνος, ενέργεια και πόροι, για να αποδομούνται οι εθνοαποδομητές. Σκεφτείτε να διοχετεύαμε αλλού όλα τα παραπάνω.
*Δημόσιος Ιστορικός
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” την Πέμπτη, 8/04/21.