του Δημ. Σταθακόπουλου

Δρα κοινωνιολογίας της ιστορίας και
πολιτισμού ( οθωμανικής περιόδου)
Παντείου Πανεπιστημίου, δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, μέλους της Ένωσης Ευρωπαϊκών
Δικηγορικών Συλλόγων (  CCBE, Βρυξέλες ) –
Μουσικολόγου.

Τα ημαρτημένα ( άστοχα )

(
μέρος  7^ο   ,
εκπομπή της  8ης   Μαρτίου
2011 )

“Το χειρότερο απ΄ όλα είναι όταν η ιστορία
διαστρέφεται”

                                            03.03.2011, 
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος

 Φώτο: Μπόνης

           Την περασμένη
Πέμπτη 03.03.2011 και ώρα 11:00 π.μ, ο « Όμιλος απογόνων αγωνιστών 1821»,
εκπροσωπούμενος από το Δ.Σ , είχε την τιμή και την χαρά να γίνει δεκτός από τον
Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο  Αθηνών και
Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, στα γραφεία της Αρχιεπισκοπής στην οδό Αγ. Φιλοθέης
στην Πλάκα.  Το Δ.Σ. συνόδευσε και το
μέλος του ομίλου – επιστημονικός του συνεργάτης Δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος ο
οποίος παρέδωσε εκτυπωμένα όλα τα μέχρι την ημέρα εκείνη σχολιαστικά του άρθρα
για την εκπομπή του ΣΚΑΙ – 1821 (τα
ημαρτημένα ) στον Μακαριώτατο.  Η
συνάντηση, διήρκεσε περίπου μία ώρα κατά την οποία μεταξύ άλλων έγινε συζήτηση για
την εν λόγω εκπομπή.

    
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της ιεράς Αρχιεπισκοπής ο  Μακαριώτατος δήλωσε: “Έχει και μία συμβολική σημασία η συνάντησή μας,
βλέποντας τα σχόλια που γίνονται μετά την προβολή της εκπομπής των διαφόρων
ιστορικών, που δεν ακολουθούν τη σωστή γραμμή, αλλά εκτρέπονται“.  “Το
χειρότερο απ’ όλα“, τόνισε, “είναι
ότι όταν η ιστορία διαστρέφεται τα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Ευτυχώς, όμως,
που η καθαρή ιστορία έχει το δικό της το δρόμο και μπορεί και αποκαθάρεται μόνη
της“.   Και συνέχισε: “Αυτά είναι συμπτώματα ευτελισμού και πτώσεως
που ξεπερνιούνται. Επομένως είναι μικρά νέφη που θα παρασυρθούν από τα χρόνια
και θα ξαναλάμψει η αλήθεια“.

    
Από την πλευρά του ο Πρόεδρος του Ομίλου  απογόνων αγωνιστών 1821, κ. Κων/νος Πλαπούτας
δήλωσε τα ακόλουθα:  “Φεύγουμε με μία δύναμη, με τις ευχές του
Αρχιεπισκόπου, ο οποίος όταν τον γνωρίσεις από κοντά νιώθεις αλλιώς. Μας
μετέδωσε την αγάπη, τη δύναμή του για τη συνέχεια, μας καθησύχασε για τις
αγωνίες μας και μας αναπτέρωσε τις ελπίδες μας για το μέλλον. Αυτό είναι το πιο
σημαντικό“.

     
Κλείνοντας  την σύντομη εισαγωγική
αναφορά της συναντήσεώς μας με τον Μακαριώτατο , θα ήθελα να μεταφέρω την  προφορική 
καίρια και σημαντικότατη παρατήρησή του 
σχετικά με την παντελή έλλειψη προβολής του ρόλου της εκκλησίας και του
κλήρου στον αγώνα, από την εν λόγω εκπομπή/ σειρά , και ειδικώς στο
προηγούμενο  6^ο
επεισόδιο,  όπου ούτε νύξη  έγινε για την «κοινωνία» που έλαβαν οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου πριν την
έξοδό τους και το γεγονός πως οι παπάδες ήταν μπροστάρηδες αυτής !!! Άλλο
ένα σημαντικό ημαρτημένο που μου διέλαθε της προσοχής στο περασμένο
επεισόδιο  και εύστοχα εντόπισε ο
Μακαριώτατος.

    
Κατά τα λοιπά , από τον «Τύπο»
της εβδομάδας που πέρασε   δεν έπεσαν
στην αντίληψή μου κάποια ιδιαίτερα κείμενα για ν’ αναφερθώ σχολιαστικά σ’ αυτά,
ενώ δυστυχώς δεν μπόρεσα να δώ  την
επανάληψη της εκπομπής του κ. Αλ.Παπαχελά με καλεσμένους τον κ. Θ.Βερέμη και
τον κ. Χρ. Γιανναρά.

    
Όμως  διάβασα την συνέντευξη που
έδωσε ο ΥΠ.ΕΞ της Τουρκίας κ. Αχ. Νταβούτογλου στον κ. Αλ. Παπαχελά στην
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και μου έκαναν εντύπωση τα εξής: 

κ. Αχ. Νταβούτογλου:  «  Οι
συζητήσεις για την ένταξη της Τουρκίας πρέπει λοιπόν να προχωρήσουν με τρόπο
εποικοδομητικό και οραματικό. Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο του σήμερα υπάρχει
μεγάλη ανάγκη για την ενίσχυση της Ευρώπης. Είμαι πεπεισμένος ότι η Τουρκία
έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα να βοηθήσει την Ευρώπη να αναλάβει τον ρόλο που θέλει και το βάρος που επιθυμεί στη
διεθνή σκηνή και να συνδράμει στην επίτευξη των εσωτερικών και εξωτερικών
στόχων της Ε.Ε. Οι σκοποί της
εξωτερικής μας πολιτικής βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τους σκοπούς της
Ευρώπης ».

– «…ο όγκος των διμερών εμπορικών μας συναλλαγών το 2000 ήταν μόλις 870 εκατομμύρια
δολάρια. Σε μία μόλις δεκαετία τριπλασιάστηκε και έφτασε τα τρία
δισεκατομμύρια, σχεδόν, το 2010. Παρομοίως, οι συνολικές απευθείας επενδύσεις
της Ελλάδας στην Τουρκία, έφταναν μόλις τα 56 εκατομμύρια δολάρια το 2001. Την
τελευταία δεκαετία πολλαπλασιάστηκαν επί 106 φορές, φτάνοντας τα 6,5
δισεκατομμύρια το 2010. Τα στοιχεία αυτά και μόνο δείχνουν πόσο θετικά
εκλαμβάνουν οι επιχειρηματικές μας κοινότητες το νέο κλίμα που έχει διαμορφωθεί
και πόσο σίγουρες νιώθουν ότι αυτό το κλίμα δεν θα αναστραφεί ……
Οι διμερείς οικονομικές και επιχειρηματικές σχέσεις μπορούν να αναπτυχθούν μόνο
αμοιβαία. Αν δοθούν τα απαραίτητα κίνητρα από τις ελληνικές αρχές, σίγουρα θα
αυξηθούν και οι τουρκικές επενδύσεις».

« …το Αιγαίο,
πρέπει να γίνει μια θάλασσα φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των δύο κρατών. Η
διευθέτηση είναι απαραίτητη για την περαιτέρω βελτίωση των διμερών μας σχέσεων.
Ωστόσο, μια διευθέτηση θα είναι λειτουργική μόνο αν είναι αμοιβαία αποδεκτή και
έχει ως βάση έναν κοινό παρονομαστή, δηλαδή τον σεβασμό των θεμελιωδών
δικαιωμάτων και νόμιμων συμφερόντων των δύο κρατών. Γι’ αυτό και οι
διερευνητικές επαφές μεταξύ των δύο χωρών διεξάγονται με πολύ προσεκτικό τρόπο.
Δεν είναι μυστικό ότι οι επαφές αυτές είχαν χάσει τη δυναμική τους για χρόνια.
Εντούτοις, χάρη στους δύο πρωθυπουργούς μας, τους έχουμε δώσει νέα πνοή από τον
περασμένο Μάιο, με σκοπό την επίτευξη απτών αποτελεσμάτων.

Είμαι επομένως αισιόδοξος ότι οι
αναγεννημένες διερευνητικές επαφές προοδεύουν με κατεύθυνση τον κοινό μας στόχο
και θα μας οδηγήσουν κάποια στιγμή σε συμφωνία για την επίλυση με ειρηνικά
μέσα όλων των υφιστάμενων ζητημάτων στο Αιγαίο. Θα πρέπει εδώ να προσθέσω
ότι δεν αποκλείω τα όποια μέσα για τη διευθέτηση των προβλημάτων να βασίζονται
στην οικειοθελή αποδοχή τους από τα δύο κράτη».

– « … Το «στρατηγικό
βάθος» είναι αναλυτικό σύγγραμμα, που περιγράφει και επαναξιολογεί τη
στρατηγική θέση της Τουρκίας απέναντι σ’ ένα δυναμικό διεθνές πλαίσιο. Σκοπός
του βιβλίου είναι να διαγράψει μια εναλλακτική και πιο ρεαλιστική, θα έλεγα,
προοπτική για την Τουρκία, με τη διαμόρφωση ενός πλαισίου στρατηγικής ανάλυσης,
σε μια εποχή κατά την οποία και η Τουρκία και το διεθνές σύστημα διέρχονται
περίοδο έντονων μεταβολών. Στόχος είναι να προσελκύσει την προσοχή στον
συσχετισμό και την αλληλεπίδραση ανάμεσα στη θεωρητική διάσταση και τα πεδία
των πρακτικών εφαρμογών του στρατηγικού χώρου όπου βρίσκεται η Τουρκία.

Επιπλέον το «στρατηγικό βάθος» είναι
μια προσπάθεια να δούμε την ιστορία και τη γεωγραφία μας με καινούριο μάτι, με
την πρόθεση να αντιληφθούμε τις πραγματικές της δυνατότητες και να υποδείξουμε
ποια θα μπορούσε να είναι στο παρελθόν και ποια μπορεί να είναι ακόμη η φυσική
της πορεία. Πρόκειται για μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το στρατηγικό όραμα
και ο ρόλος που πρέπει να επιδιώξει η Τουρκία, κηρύσσοντας μια νέα προσέγγιση
που ονομάζεται «στρατηγικό βάθος», με γνώμονα την ενσωμάτωση περιοχών
γειτονικών με την Τουρκία, εφόσον
όλοι οι λαοί που ζουν στην ευρεία αυτή περιοχή έχουν κοινά πεπρωμένα, βασισμένα
στη μακρά κοινή τους ιστορία.

Έτσι, το βιβλίο μου είναι μια
έκκληση για τη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής αντίληψης. Ο ρόλος που θα
διαδραματίσει η Τουρκία για την επίτευξη του στόχου αυτού προβλέπεται
σημαντικός και συνίσταται στη βελτίωση της ασφάλειας για όλους, στην
ενδυνάμωση του πολιτικού διαλόγου, στην αύξηση της οικονομικής αλληλεξάρτησης,
καθώς και στην πολιτισμική αρμονία και τον αμοιβαίο σεβασμό. Αυτό ακριβώς
κάνουμε εμείς τα τελευταία οκτώ χρόνια με ερείσματα την ταχεία ανάπτυξη της
οικονομίας μας, τον κοινωνικό δυναμισμό μας, τη βελτίωση και την καθιέρωση ενός
συνόλου αξιών».

– « .. Η Ελλάδα και η Τουρκία συνεργάζονται ήδη
πολύ στενά στον τομέα της ενέργειας.
Θα θέλαμε να ενισχύσουμε περαιτέρω και να εμβαθύνουμε αυτήν την ενεργειακή
συνεργασία. Η κατασκευή του ελληνοτουρκικού μέρους του διασυνδετηρίου αγωγού
Τουρκίας – Ελλάδας – Ιταλίας (ITGI) πρόσθεσε νέα διάσταση στη συνεργασία μας.
Και η ολοκλήρωση του κομματιού Ελλάδας – Ιταλίας μέχρι το 2015, όπως έχει
προγραμματιστεί, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Όσο για την κοινή εκμετάλλευση
ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, θα ήμασταν διατεθειμένοι να συζητήσουμε
το θέμα με την Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση ότι και οι δύο χώρες συμφωνούν στους
πολιτικούς και νομικούς όρους αυτής της συνεργασίας».

– «.. Οι διερευνητικές επαφές έχουν ρητό στόχο να
εξετάσουν όλα τα θέματα που αφορούν τις διαφωνίες μας στο Αιγαίο. Επομένως,
είμαστε επικεντρωμένοι κατά προτεραιότητα στο θέμα του Αιγαίου. Ωστόσο, το
Καστελόριζο βρίσκεται στη Μεσόγειο. Σε ό, τι αφορά το νησί του
Καστελόριζου, η Τουρκία έχει βάσιμες νομικές και πολιτικές θέσεις, σε συμφωνία
με το διεθνές δίκαιο και τη νομολογία των διεθνών δικαστηρίων,
συμπεριλαμβανομένης και της Χάγης. Και γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία
διαφωνούν σχετικά με τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο. Άσχετα, όμως,
με τη γεωγραφική συνάφεια ή άλλα θέματα, εμείς θέλουμε να λύσουμε όλες τις διαφορές μας με την Ελλάδα το
συντομότερο δυνατό».

– « Ερ.: Τα τελευταία χρόνια, τουρκικά πολεμικά
πλοία συχνά πλέουν πολύ κοντά στην ελληνική ενδοχώρα. Ποιος είναι ο σκοπός
αυτών των κινήσεων; Θα συνεχιστούν, παρότι αυξάνουν την ένταση στο κλίμα που
επικρατεί και τον θυμό της ελληνικής κοινής γνώμης;

Απ.: Δεν
πρόκειται για κάτι καινούργιο από τουρκικής πλευράς. Είναι απογοητευτικό για
εμάς ότι τα μίντια και ορισμένοι κύκλοι προσπαθούν να προσδώσουν διαφορετικό
νόημα σε αυτές τις διελεύσεις. Μου είναι δύσκολο να τους καταλάβω. Δίνουν την
εντύπωση ότι η Ελλάδα σταδιακά υιοθετεί τη θέση της πλήρους αποκοπής της
Τουρκίας από το Αιγαίο. Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η πραγματική πρόθεση της
Ελλάδας. Πολεμικά και εμπορικά πλοία της Τουρκίας, όπως και κάθε άλλης χώρας,
έχουν την ελευθερία να κινούνται στο Αιγαίο. Αυτή η ελευθερία ισχύει τόσο για
την ανοιχτή θάλασσα, όσο και για τα χωρικά ύδατα. Σε ό, τι αφορά τα χωρικά
ύδατα, η αρχή της «αβλαβούς διέλευσης» στο διεθνές δίκαιο είναι σαφής και δεν
αφήνει χώρο για εθνικές ερμηνείες. Πρέπει επίσης να προσθέσω ότι αυτές οι διελεύσεις
δεν συνιστούν απειλή για την Ελλάδα ή για οποιαδήποτε άλλη χώρα. Κατ’
αναλογία, αν ένα ελληνικό πολεμικό πλοίο πραγματοποιήσει αβλαβή διέλευση από τα
τουρκικά χωρικά ύδατα, ακόμη και αν περάσει πολύ κοντά από την τουρκική
ενδοχώρα, δεν θα αντιδράσουμε καθόλου. Τουναντίον, θα το
καλωσορίσουμε σε κάποιο από τα λιμάνια μας και θα προσφέρουμε και μία κούπα
καφέ στο πλήρωμά του.

Το κεντρικό νόημα αυτού που μόλις
ανέφερα για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο ισχύει και για την ελευθερία των
πτήσεων. Κατά την ίδια λογική, τα στρατιωτικά αεροσκάφη της Τουρκίας και οιασδήποτε
άλλης χώρας θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας των πτήσεων στον
διεθνή εναέριο χώρο πάνω από ανοιχτές θάλασσες, συμφώνως και προς το διεθνές
δίκαιο. Όμως, εάν ο διεθνής εναέριος χώρος, στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο ή και
αλλού, αντιμετωπίζεται ως εθνικός εναέριος χώρος ή εδαφική κυριαρχία, αυτό
είναι εντελώς εσφαλμένο από κάθε έννοια και θα δημιουργήσει προβλήματα, όπως
αυτά που έχουμε στο Αιγαίο. Πρέπει να υπερβούμε αυτήν την εσφαλμένη αντίληψη
της ελληνικής κοινής γνώμης και η οποία αποτελεί τροχοπέδη για τη διευθέτηση
των ζητημάτων του εναέριου χώρου. Υπό την έννοια αυτή, η απάντηση στο
ερώτημά σας είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα σημαντικότερα ζητήματα εναερίου χώρου
στο Αιγαίο, όπως η πρακτική της διαφοροποίησης των ορίων των εθνικών εναέριων
χώρων, η αντίληψη περί της ευθύνης επίβλεψης του FIR και ως ένα βαθμό ο
καθορισμός των θαλασσίων συνόρων στο Αιγαίο. Είμαι πεπεισμένος ότι όταν θα
βρούμε μια συνολική λύση για όλα τα θέματα του Αιγαίου, αυτά τα επιμέρους
ζητήματα δεν θα έχουν πλέον νόημα, περιλαμβανομένων και των στρατιωτικών
πτήσεων των δύο χωρών στο Αιγαίο»

-« …Πιστεύω ότι τόσο η Ελλάδα, όσο και η Τουρκία
πρέπει να απολαύσουν τα οφέλη του μερίσματος ειρήνης στις μεταξύ τους σχέσεις
και δεν βλέπω λόγο γιατί να μην το καταφέρουμε. Κάτι τέτοιο απαιτεί πρώτα απ’
όλα αλλαγή στην εσφαλμένη εντύπωση
ότι η Τουρκία αποτελεί απειλή για την Ελλάδα και φυσικά τη διευθέτηση
όλων των διμερών διαφορών στο Αιγαίο. Όσο εκκρεμεί η διευθέτηση, όμως, νομίζω
ότι θα μας ωφελήσει πολύ να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο τα Μέτρα Οικοδόμησης
Εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο κρατών, μέσω εποικοδομητικών και συγκεκριμένων
ιδεών. Αυτό δεν θα συνέβαλε μόνο στην αποτροπή ενδεχόμενων εστιών έντασης, αλλά
θα δημιουργούσε και μια ευνοϊκή ατμόσφαιρα για την επίλυση όλων των θεμάτων στο
Αιγαίο. Σε αυτό το πλαίσιο, είμαστε έτοιμοι να δουλέψουμε μαζί με την Ελλάδα
πάνω σε τέτοιες ιδέες και συγκεκριμένα σε ό, τι αφορά τον τρόπο πραγματοποίησης
στρατιωτικών δραστηριοτήτων και την ασφάλεια των πτήσεων στο Αιγαίο, χωρίς να
θίγονται οι πολιτικές και νομικές μας θέσεις».

    
Εν κατακλείδι  κατά τα λεγόμενα του Τούρκου ΥΠ.ΕΞ, παραμένει
αταλάντευτη η προσήλωση της Τουρκίας στη βελτίωση των σχέσεών της με την
Ελλάδα, ενώ δήλωσε αισιόδοξος για την επίτευξη συνολικής λύσης στο Αιγαίο,
αφήνοντας εμμέσως ανοιχτό το ενδεχόμενο προσφυγής στη Χάγη. Εξαίρεσε  όμως το 
Καστελόριζο  από το ενδεχόμενο  λύσης  «πακέτο»
για το Αιγαίο, το οποίο, όπως
υποστηρίζει, δεν είναι μέρος του Αιγαίου, αλλά της Μεσογείου. Επιπλέον, υπερασπίστηκε
το δικαίωμα των τουρκικών πολεμικών πλοίων να πραγματοποιούν «αβλαβείς διελεύσεις» στα ελληνικά χωρικά
ύδατα, σε απόσταση αναπνοής από τη στεριά, διαμηνύοντας ότι και τα ελληνικά
πολεμικά πλοία είναι ομοίως ευπρόσδεκτα 
να κάνουν το ίδιο !!!

     Ζηλεύω !!! Πηγαίνω περίπου 25
χρόνια ανελλιπώς στην Τουρκία, βλέπω την ραγδαία πρόοδό τους ( δεν αναφέρομαι στα πολιτικά δικαιώματα,
κουρδικό κ.λ.π ) και κυρίως την προαναφερόμενη  πολιτική
τους σκέψη και το ξαναλέω, ειλικρινά ζηλεύω. Μου αρέσει το πώς ένας
πολυεθνικός πρώην αυτοκρατορικός λαός, αποφάσισε να κάνει εθνικό κράτος, το πώς
ο πατέρας τους ( Ατά ) αφουγκράστηκε
και οδήγησε τον λαό αυτό, το πώς ο λαός τον ενστερνίστηκε, το πώς οι πολιτικοί
μέσα από πορείες πολιτικής ωρίμανσης και «αναμόρφωσης»
αντιλαμβάνονται τα σημεία των καιρών και μεταλλάσσονται/ αναδομούνται σε
σύγχρονους ηγέτες/ μπροστάρηδες  παρά τα
κομματικά τους συμφέροντα για το συμφέρον του λαού τους και φυσικά το δικό
τους, σε μια κοινή ωδή των εννοιών πατρίδα και κράτος              ( συνάδουν ) αναζητώντας και εν πολλοίς πετυχαίνοντας τον  τοπικό ή διεθνή ρυθμιστικό τους λόγο και
παρουσία !!! Αντιθέτως βαθιά θλίψη με πιάνει όταν σκέφτομαι το ολίγιστον δικό
μας κομματικό πελατειακό αναξιόπιστο  και
μισελληνικό  κράτος που ολημερίς
σκέφτεται τρόπους παγίδευσης των πολιτών του ( ουσιαστικά υπηκόων από το υπό +ακούω ), που με την σειρά τους
ολημερίς  σκέφτονται τρόπους  διαφυγής από την αναλγησία του και όλα αυτά
σ’ ένα ασταθές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον που απλά «δηλώνουμε την ασημαντότητά μας».

      Φαντάζομαι, και σίγουρα
υπάρχουν, Έλληνες  ειδικοί επιστήμονες να
κατανοήσουν και ν’ αντιληφθούν τα λόγια του Τούρκου ΥΠ.ΕΞ, λόγια σοβαρού
κράτους , που θέλει να παίξει ηγετικό ρόλο στην περιοχή με τις λιγότερες
δυνατές εντάσεις και ο νοών νοείτω, δεν θα επεκταθώ περαιτέρω.

     Απλά 2-3 επισημάνσεις :  Η Ελλάδα δεν έχει διαφορές με την Τουρκία. Η
Τουρκία αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας
( εξ ού και η επίκλησις της Χάγης )
απειλώντας με casus belli σε
περίπτωση ασκήσεως του δικαιώματος του διεθνούς δικαίου για επέκταση των
χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, απ’ όπου και 
οι πολυετείς τριβές μας και οι εξοπλισμοί στο Αιγαίο με τις όποιες
συνέπειες. Κατά τα λοιπά συζητήσεις για Καστελόριζο δεν χρειάζεται ν’
ανοίγονται, μας φτάνουν οι γκρίζες ζώνες και η ατολμία της Ελλάδας για
οριοθέτηση ΑΟΖ, ενώ  όταν το «τυχόν» πλήρωμα του ελληνικού πολεμικού
πλοίου – που θα κάνει «αβλαβή διέλευση»
από τα τουρκικά χωρικά ύδατα -, πάει να πιεί καφέ  κερασμένο από τον κ. Νταβούτογλου,  ελπίζω να είναι ενημερωμένη η  άλλη πλευρά 
μήπως τους στείλει  κανένα  ουρανοκατέβατο σφοντύλι !!!

     Στο προηγούμενο σχολιαστικό μου άρθρο
αναφέρθηκα στους ιστότοπους  (sites/ blogs/links ) που παραπέμπουν
στο  www.apogonoi1821.gr  λέγοντας πως
αυτό μας χαροποιεί ιδιαιτέρως.

      Επειδή 
έχει ανοίξει ένας γόνιμος διάλογος ( έστω
και με τριβές ή υπερβολές) στα forums μεταξύ του κόσμου ( όλων των ηλικιών , επαγγελμάτων , γνώσεων
κ.λ.π )  αναφορικά με το 1821, ο
οποίος διάλογος συχνά  μνημονεύει  τον Όμιλο και τους σκοπούς του ή εμένα
προσωπικά , θεωρώ σκόπιμο να δώσω μερικές χρήσιμες πληροφορίες ( οι οποίες έτσι κι’ αλλιώς υπάρχουν στο site
μας )  για το ποίοι είμαστε.

      Ο «όμιλος απογόνων και ιστορικών γενεών του
1821»,  ιδρύθηκε το 1938 από
εγγόνια ή δισέγγονα αγωνιστών του 1821 ( όχι
όλων των αγωνιστών, αφού αυτοί ήταν το σύνολο του ελληνικού λαού και κατά
συνέπεια  μέλη του ομίλου θα έπρεπε να
είναι οι  χιλιάδες απόγονοί τους) των οποίων τα ονόματα
είναι δημοσιευμένα στο site, όπως και τα ονόματα των σημερινών ενεργών μελών
του. Μέλος μπορεί να γίνει κάθε φυσικό πρόσωπο που αποδεικνύει εγγράφως την
άμεση καταγωγή του από κάποιον αγωνιστή ή φιλέλληνα του ’21 και αφού η αίτησή
του εγκριθεί σύμφωνα με το καταστατικό και παρέλθει το στάδιο του δόκιμου
μέλους χωρίς ένσταση εγγραφής.

     Δεν 
πρόκειται για ελιτίστικο κλαμπ, ούτε εραλδική ένωση, ούτε στρατιωτική
λέσχη, αλλά για απλό σωματείο ( όπως τα
Σωματεία Κων/πολιτών, Σμυρναίων, Ποντίων κ.λ.π ) και μάλιστα ταπεινών πόρων
αφού συντηρείται μόνον από τις συνδρομές των μελών του τα οποία άσκησαν ή
ασκούν όλα τα επαγγέλματα ή λειτουργήματα. Δεν κάνει πολιτικές, ή άλλου είδους
παρεμβάσεις, δεν εξαρτάται ή ταυτίζεται με πολιτικά κόμματα, εκφράζεται από το
Δ.Σ και την Γ.Σ του και λειτουργεί ως φορέας ( θεματοφύλακας ) της ιστορικής μνήμης του 1821, κυρίως με
πολιτιστικές εκδηλώσεις και ομιλίες . Τα μέλη του διατηρούν τα οικογενειακά
τους αρχεία και ανά  περίπτωση τα
διαθέτουν για μελέτη και έρευνα σε ιστοριοδίφες.  Ειδικά στην περίπτωση της εκπομπής του ΣΚΑΙ
για το 1821, καλόπιστα και με χαρά είχε δηλώσει στους παράγοντές της πως τα
αδημοσίευτα αρχεία των οικογενειών του ομίλου θα ήταν στη διάθεσή τους, πλην
όμως ουδεμία απάντηση λάβαμε. Τα μέλη του ομίλου ( τουλάχιστον τα περισσότερα ) δεν είναι ειδικοί ιστορικοί
επιστήμονες, ούτε θεωρούν πως το ιστορικό όνομα που φέρουν τους καθιστά
αυτομάτως συνομιλητές ή σχολιαστές στο πάνελ της όποιας εκπομπής για το 1821 ( πηγαίνουν μόνον όπου τους καλούν και με την επιφύλαξη
των λεγομένων τους ) , γι’ αυτό κατά καιρούς χρησιμοποιούν αφιλοκερδώς
ειδικούς επιστήμονες ( δρες, καθηγητές
κ.λ.π ) που καλύπτουν τις ομιλίες, τις συνεντεύξεις και γενικά τις
εκδηλώσεις, αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα μέλη του ομίλου, όπως ο κάθε ενεργός
πολίτης,  δεν έχουν προσωπική γνώμη και
άποψη για τα ιστορικά θέματα.  Ένας εκ
των  αμίσθων συμβούλων συνεργατών και
μέλος  του ομίλου είναι ο γράφων,  όχι λόγω της δικηγορικής ιδιότητας, αλλά λόγω
της διδακτορικής διατριβής σε θέματα οθωμανικής ιστορίας, κοινωνίας και
πολιτισμού στο Πάντειο πανεπιστήμιο, αλλά και της συνεχούς και ενεργούς
ενασχόλησης με τον οθωμανικό πολιτισμό για πάνω από 25 χρόνια, μαθητεύοντας
δίπλα σε καλούς δασκάλους, η δε συναναστροφή 
με καθηγητές και  δικηγορικούς
εντολείς  ( πελάτες ) διαφόρων τάσεων , απόψεων ή / και πολιτικών θέσεων, επ’
ουδενί  καθιστά τον γράφοντα ετερόφωτο/
ταυτόσημο/ εξαρτώμενο από/ή με  τρίτους,
αντιθέτως πάντοτε υπήρχε αυτόνομος λόγος, όπως και εν προκειμένω όπου ο Όμιλος
απογόνων δεν ζήτησε την καθ’ υπαγόρευση 
σύνταξη σχολαστικών άρθρων, αλλά άφησε τελείως ελεύθερο το πεδίο
ανάπτυξης των αστοχιών ( ημαρτημένων
), στα πλαίσια  της αναζήτησης του «εξισορροπηστικού μέτρου» για τα οποία
φέρω την ευθύνη.

      
Μετά από τα αναγκαία αυτά 
διευκρινιστικά, ερχόμαστε στα σχόλια του 
7^ου επεισοδίου  της 8^ης Μαρτίου 2011 που  τιτλοφορείτο: « προς την απελευθέρωση» και διαπραγματεύθηκε την ναυμαχία του
Ναβαρίνου, την έλευση και τις προσπάθειες του Ι. Καποδίστρια για τη θεμελίωση
του Κράτους στη νομικο-γραφειοκρατική του οργάνωση και υπηρεσίες, καθώς και τη
δολοφονία του , ενώ έγιναν και οι πρώτες αναφορές στον Οθωνα.

    
Καλεσμένοι στο πάνελ ήταν η καθηγ. ιστορίας στο πανεπ. Πελπο/νήσου κ.
Χρ. Κουλούρα, ο ομότιμος καθηγ. στο Πάντειο πανεπ. κ. Γιαν. Γιαννουλόπουλος, ο
συγγραφέας κ. Κ.Καρνασιώτης και σε link από το ΑΠΘ και την Γερμανία αντιστοίχως
ο καθηγ. κ. Ιακ. Μιχαηλίδης και ο υποψ. Δρας κ. Κ.Παπανικολάου.

    
Αν και θα περίμενα να δω κάποιον και εκ των  καθηγητών Ν. Πανταζόπουλου, Β. Σφυρόερα,
Π.Πετρίδη,  Γ. Κοντογιώργη, Γ.
Αναστασιάδη, Δ. Λουλέ, Γ. Νάκο  και  Σ. Παπαγεωργίου, που το 1992 με τις εκδόσεις
ΓΚΟΒΟΣΤΗ είχαν εκδώσει ένα ανθολόγιο κειμένων για τον Ι. Καποδίστρια με τίτλο «
Ο κορυφαίος Έλληνας Ευρωπαίος», ( ίσως από τα καλύτερα βιβλία για τον Ι.
Καποδίστρια ), ή τουλάχιστον μία βιβλιογραφική αναφορά στα έργα ζωής της
καθηγ. της φιλοσοφικής Αθηνών κ. Ελένης Κούκκου για τον Ι. Καποδίστρια με
τίτλους: « ο άνθρωπος – ο διπλωμάτης» ή/και «Ι.Καποδίστριας-Ρωξάνδρα Στούρτζα»
με πάμπολλα βιογραφικά στοιχεία και ανέκδοτα έγγραφα, πρέπει να ομολογήσω πως
οι σχολιαστές ήταν πάρα πολύ καλοί, η δε κ. Χρ. Κουλούρα έχει γράψει για τον Ι.
Καποδίστρια και ως εκ τούτου υπήρχε «εδικός»
του θέματος στο πάνελ.

       
Το επεισόδιο ξεκινάει με το «απόφθεγμα»
: «Στα τέλη του 1826 ήταν πια αντιληπτό
πως Έλληνες και Τούρκοι  δεν θα μπορούσαν
να ξαναζήσουν μαζί, ενώ άλλοι ανατρίχιαζαν στην ιδέα πως η επανάσταση μπορούσε
να σβήσει από τον Ιμπραήμ».  Θα ήθελα
να το ξεπεράσω ανέξοδα  αυτό, αλλά άντε
πάλι από την αρχή. Όπως είχα αναφέρει και στο 1^ο σχόλιό μου της
26.01.2011, Έλληνες και Τούρκοι, ως millet δεν ζούσαν μαζί, απλά συνυπήρχαν σε
σχέση εξουσιαστή/ εξουσιαζόμενου. Άλλο είναι το θέμα των συγχωριανών π.χ Μεχμέτ
και Γιώργη  που σαν φυσικά πρόσωπα μπορεί
να’ ταν και «σέμπροι»/ βοηθάγανε  ο ένας τον άλλο σε αγροτικές εργασίες, ή ο
Ασημ. Φωτήλας είχε κρυφή σχέση με την Αϊσέ Αρναούτογλου , ή ακόμα και
μουσουλμάνοι Μοραΐτες που πολέμησαν με το μέρος των χριστιανών , ή χριστιανοί
σαν τον Νενέκο με το μέρος του Ιμπραήμ κ.λ.π 
Αυτό άπτεται των προσωπικών σχέσεων και όχι των συνολικών κοινωνικών.
Επομένως το ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν μαζί 
τα millet « ως σε πολυκατοικία με
κοινό διαχειριστή τον σουλτάνο», το ήξεραν πολύ καλά από παλιά.

     
Όντως η επανάσταση λόγω καταστροφών του τόπου, φατριών, διχόνοιας
δολερής και ελλείψεως οικονομικών πόρων παράπαιε και αφού δεν υπήρχε περίπτωση
να ομονοήσουν  άμεσα οι αγωνιστές και να
διαχειριστούν ανεξάρτητοι  και προς
όφελός τους την οικονομική βοήθεια των Ελλήνων της διασποράς και των
φιλελλήνων, η μόνη  επιλογή τους ήταν η
διεθνοποίηση του θέματός τους  και το
δέσιμο ( πολιτικο/ οικονομικό ) στο
άρμα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής ( Αγγλία,
Γαλλία, Ρωσία ) προκειμένου να βρεθεί  
διπλωματικο/ πολιτική λύση, όπως και έγινε με την συνθήκη του  Λονδίνου το καλοκαίρι του 1827. Όχι λόγω
φιλελληνικής διάθεσης των 3 μεγάλων δυνάμεων, αλλά λόγω στυγνών γεωπολιτικών
τους συμφερόντων και κυρίως γιατί η Αγγλία φοβόταν το ρόλο της ορθόδοξης Ρωσίας
στο Μοριά και της νομιζομένης φιλορωσικής διάθεσης του Ι. Καποδίστρια και του
Θ. Κολοκοτρώνη.  Έτσι προέκυψε η «εμπορική συμφωνία του Λονδίνου» βάσει
της οποίας  στα πλαίσια των συναλλαγών
τους , θα εξωθούσαν τον Σουλτάνο σε αναγκαστική αποδοχή των όρων τους, που ήταν
η δημιουργία εμπορικού προτεκτοράτου ( κηδεμονίας
) στο Μοριά  και η αποχή της Πύλης από
την περιοχή ( κάτι που είχε σκεφτεί και ο
Ναπολέων ήδη από το 1808 και είχε οργανώσει κίνημα χριστιανών και μουσουλμάνων
υπό τους Δονζελότ και Στεφανόπολι στον Μοριά, αλλά τελικώς δεν ευδοκίμησε και ουδέποτε ακούσαμε από τον ΣΚΑΙ ).

         
   Φυσικά η Πύλη δεν  δέχθηκε 
το τελεσίγραφο και κάπως «κατά
λάθος εξεπίτηδες»  το φθινόπωρο του
1827 βρέθηκαν οι στόλοι των 3 δυνάμεων 
αντιμέτωποι με τον οθωμανο/αιγυπτιακό στο Ναβαρίνο της δυτικής  Πελοποννήσου, όπου οι Οθωμανοί ( με πάρα πολλά χριστιανικά πληρώματα, τους
λεβέντες, όπως είχε γίνει πάλι  το φθινόπωρο
του1571 στη Ναύπακτο ) καταναυμαχήθηκαν και αρχίζει πλέον η πραγματική
απελευθέρωση του Μοριά , τον οποίο βρήκε «κατακαημένο»
όπως λένε η πηγές , εντός λιμού  και
λοιμού, γεμάτο πρόσφυγες και ορφανά.

        
Μέσα σε αυτό το ζόφο και τον ορυμαγδό καλείται και καταφθάνει ο Ι.
Καποδίστριας (Κερκυραίος  αλλά το εκ μητρός γένος Γονέμη από την Κύπρο,
με σπουδές στην Ιατρική, τα νομικά και την φιλοσοφία, πολύγλωσσος) από την
Ευρώπη όπου περιόδευε στα πλαίσια εξευρέσεως συμμαχιών και οικονομικών πόρων.
Τα «πιστεύω» του Ι. Καποδίστρια  είναι λίγο πολύ γνωστά  και αν και παρουσιάστηκαν  λίγο μονοσήμαντα από την εκπομπή, ήταν στην
σωστή κατά την άποψή μου κατεύθυνση. Βρήκε ανύπαρκτη παραγωγή, προσφυγιά,
ορφανά, ένα «τάληρο» στο δημόσιο
ταμείο ( που το νόμιζαν κάλπικο !!!
), ανύπαρκτο στρατό, φατρίες, αντιπολιτευτικά οργανωμένα κόμματα στ’ όνομα των
3 μεγάλων δυνάμεων και λοιπά χαοτικά ευτράπελα και φυσικά καθόλου σχολεία ή
παιδεία, όπως ειπώθηκε ορθώς από την εκπομπή. – *Σημ.: η ορθή όμως αυτή διαπίστωση, έρχεται σε
αντίθεση με τα όσα υποστήριζε μέχρι σήμερα η εκπομπή, ότι δήθεν υπήρχαν σχολεία
στην οθωμανική περίοδο και δεν υπήρχε λόγος για «κρυφά σχολειά» τα οποία τάχα
είναι μύθος !! Αν υπήρχαν σχολεία με την κυριολεξία του όρου, στην οθωμανική
περίοδο, τότε ο Ι. Καποδίστριας το μόνο που είχε να κάνει ήταν απλά να τα
ανασυστήσει , μετά τη διακοπή τους λόγω του πολέμου. Έλα όμως που δεν βρήκε, –  και αυτό γιατί απλά δεν υπήρχαν σχολεία – ,
ούτε για χριστιανούς, ούτε για μουσουλμάνους, πλην κάποιων βακουφικών/
ιδρυματικών ιερογραμματικών και όπως έχουμε χιλιο-πει τα γράμματα τα μάθαιναν
λίγοι και σε ασυνέχεια, κρατώντας την όποια ελάχιστη γνώση τους κρυφή για να
μην θεωρηθούν εξυπνάκηδες και κινδυνεύσει το κεφάλι τους . Όσοι σπούδασαν  τα δυτικά αναγεννησιακού τύπου γράμματα το
έκαναν στο εξωτερικό ( δύση ). Στην αυτοκρατορία , λίγοι μόνον  μάθαιναν τα ιερά γράμματα και όχι τα «θύραθεν»,
ή καμιά τέχνη και μουσική, όπου όντως διακρίνονταν τα υποτελή millet, όπως  αναφέρουν ο Walter Feldman ( N.Y Unι. ),  Bulent Aksoy ( Bogazisi Uni.) και η
ταπεινότητά μου ( Πάντειον ), δημιουργώντας έτσι τον αυτόνομο οθωμανικό
πολιτισμό που αποκόπηκε από τις αραβοπερσικές του επιρροές -.

      Στην Αίγινα ο Ι.
Καποδίστριας βγάζει έναν καταπληκτικό λόγο, δίνει όλη του την περιουσία στο
κράτος, ζει ταπεινά και συνεχώς λέει:   “Εάν ο Θεός μεθ’ ημών, τις καθ’ ημών;
20.01.1828“          

 «…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν
γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις
δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον
βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι
μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η
Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…» και
«…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω
μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων
και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Μάλλον θα έπρεπε να μπει
προμετωπίδα σε όλα τα υπουργεία και την Βουλή σήμερα !!

          Ο Ι. Καποδίστριας, παρά τα «ημαρτημένα» του, – όπως τα βλέπουμε και τα κριτικάρουμε εκ του ασφαλούς και αναχρονιστικά
σήμερα – , ήταν μία τεράστια και λαμπρή προσωπικότητα της εποχής του που
λαχταρούσε να δει την Ελλάδα πραγματικά να στέκεται γρήγορα στα πόδια της ,
ανεξάρτητη και ανοικοδομημένη όπως άξιζε στο λαό της και στη διαχρονική της
φήμη. Ήξερε με τι είχε να κάνει. Τα καλά και τα κακά. Ήξερε τους οπλαρχηγούς
ήδη από 1807, 1817-18, όταν είχε συναντήσει αρκετούς στα Επτάνησα. Ήξερε τα
τοπικά και τις έριδες, ήξερε όμως καλά και τους δυτικούς και τα διπλωματικά
κόλπα τους, αλλά κυρίως πίστευε και αγαπούσε τον απλό λαό, σ’ αυτόν προσέβλεπε
και ήλπιζε . Αυτά που τόλμησε και κατάφερε σε 3 χρόνια  (
σχολεία, ορφανοτροφείο με δ/ντρια την Μαντώ Μαυρογένους, σχολή ευελπίδων,
διοίκηση, γεωργία κ.λ.π ) δεν συντάσσονται  τόσο γρήγορα ούτε με σημερινά μέσα.  

     
Ο πολιτικός του εχθρός 
Μέτερνιχ,  έλεγε για τον Καποδίστρια:
“Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα
ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος. Και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας.”

      
Έπαιξε τεράστιο διπλωματικό ρόλο στην Ευρώπη και ιδίως στην  αναγνώριση της Ελβετίας από τις μεγάλες
δυνάμεις, ενώ βοήθησε και στην υλοποίηση του πολιτικού της συστήματος, του
οποίου λέγεται πως ήταν θιασώτης και ευελπιστούσε  για την Ελλάδα.  Τιμήθηκε ως επίτιμος πολίτης στη Γενεύη, στη
Λοζάνη και στο Καντόνι του Πο σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες του
προς την Ελβετία.
          Κατά την Γ΄ εθνοσυνέλευση της
Τροιζήνας (1827), ύστερα από πρόταση του Θ.Κολοκοτρώνη, ο Καποδίστριας
εκλέχθηκε Κυβερνήτης  της Ελλάδας για
επτά χρόνια, κάτι που ούτε καν ακούστηκε στην εκπομπή του ΣΚΑΙ !!! Εκείνος που
υποδαύλιζε την αντικαποδιστριακή τακτική ήταν ο Αλέξ. Μαυροκορδάτος, ο οποίος
έβλεπε να  του απομακρύνονται τα
αξιώματα, κάτι που ομοίως δεν ακούστηκε στην εκπομπή.

         
Η δολοφονία του στις 27-9-1831 από τους  Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, αδερφό
και γιο αντίστοιχα του Πετρόμπεη, κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει υπερτονιστεί ,
αφού οι αντιπολιτευόμενοί του των κομμάτων των 3 μεγάλων δυνάμεων και οι  φατρίες όπλισαν το χέρι τους, ενώ η εφημερίδα
«Απόλλων», πανηγύρισε  το θάνατό του . Ηθικοί αυτουργοί  σίγουρα 
ήταν η αντιπολίτευση και οι ξένοι ιδίως δε  οι Άγγλοι, οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπό του τον
Ρώσο πράκτορα !!!

     
 Λίγο πριν δολοφονηθεί, είχε
γράψει στον Πετρόμπεη: « Αν ο καθένας από
εσάς (και ομιλώ δι’ εκείνους που κατέχουν τας πρώτας θέσεις εις την πολιτικήν
ζωήν της χώρας) με εβοήθει ολίγον και καλοπίστως, λησμονών δια μίαν στιγμήν τα
προσωπικά του συμφέροντα, το έργον μου θα εγίνετο περισσότερον εύκολον δι’ εμέ
και περισσότερον καρποφόρον δια την Πατρίδα»

            Αν και η εκπομπή ήταν καλή, να πω
την αλήθεια ,αυτές τις 2-3 προαναφερόμενες επισημάνσεις θα περίμενα να τις
ακούσω, αλλά δεν ….!!

        
Αντιθέτως , στα πολύ καλά του επεισοδίου πρέπει ν’ αποδοθεί η σκηνή που
ο αμερικανός γιατρός Χάου περιδιαβαίνει τον «κατακαημένο Μοριά» και συναντά εκατοντάδες νηστικούς πρόσφυγες και
ορφανά σε σπηλιές, ενώ ο αφηγητής διαβάζει 
συγκλονιστικά αποσπάσματα από το ημερολόγιό του !!!

              Ο καθηγ. Πασχάλης Κιτρομιλήδης σε
1-2 πλάνα κάτι πήγε να πει, αλλά δεν ολοκλήρωσε ( λόγω μοντάζ ) για την ακαθόριστη πορεία και την μηδενική συνοχή των
κατοίκων και προσφύγων του Μοριά που αναζητούσαν την ταυτότητά τους, όπως  κατέγραψε ο σύγχρονος συγγραφέας  Δημ.. Βυζάντιος στο έργο του « Βαβυλωνία», με
ήρωες Έλληνες από διάφορα μέρη (
Καππαδοκία, Κύπρο, Χίο, Κρήτη, Μοραϊτη, Αρβανίτη, επτανήσιους αστυνομικούς
κ.λ.π ) που γιορτάζουν σε μια λοκάντα ( ταβέρνα
) του Ναυπλίου την νίκη της ναυμαχίας του Ναβαρίνου και μετά ως συνήθως μέθυσαν
και παρεξηγήθηκαν μέχρι πυροβολισμών μεταξύ τους, οπότε κατέφθασε η αστυνομία
με επτανήσιο αστυνόμο για τις ανακρίσεις ( εζάμινες
) Για να θυμηθούμε μία αστεία σκηνή:

         
Ο  Επτανήσιος αστυνόμος υπαγορεύει
στο γραμματέα του: «Ημέρα Κυργιακή,
δυόμισυ ώρες μετά το γιόμα. Στη λοκάντα του μισέ»· πώς διάολλο τόνε λένε;  ΓΡΑΜ. Μπαστιά.  ΑΣΤ. Γεια σου· «του Μπαστιά…· ξεφαντώνανε
ένας Κρητικός, ένας Λιάπης, ένας Μουραΐτης, ένας Λογιώτατος, ένας Ανατολίτης»,
(καθ’ εαυτόν) Και μηγάρι τσι θυμούμαι ούλους; «κι ένας Χιώτης. Σαν εμεθύσανε,
χτύπησε ο Λιάπης τον Κρητικό με την πιστόλα στο χέρι. Εγώ ντελόγκο έκαμα ούλες
ετούτες τσι εζάμινες που στέρνω μαζί με το παρό ραπόρτο. Ο Λιάπης έφυγε, κι
έστειλα τσι μπιστεμένοι μου στρατιώτες, και τόνε πγιάσανε, και τσι έχω ούλους α
ρέστο. Σε ούλες τσι εζάμινες π’ όκαμα κον τούττο μίο ποσίμπιλε, δεν μπόρεσα να
ξανοίξω αν ήτανε κάζο πενσάτο, γιατί
ούλοι αυτοί μιλούσανε λογιών τω λογαδιώ γλώσσες, και δεν τσι εκαταλάβαινα. Εκειό που φαίνεται, πρέπει ν’
άτονε κάζο ατσιντέντε, γιατί πρώτη βολά ήτανε γρωνισμένος ο Λιάπης με τον
Κρητικό. Ούλα μου τα άττα είναι τα παρό, και τα ραπορτάρω στη σεβαστή Διοίκησι,
ως καθού είμαι οπλιγάτος κι ό,τι ξανοίξω κατόπι, το ραπορτάρω ως μου μεριτάρει
στο οφφίτσιό μου.  Ακαρτερώ ρισπόστα στην
παρό μου, για να ρεγουλαριστώ τι να τσι κάμω ετούτοι τσι διαόλλοι οπ’ όχ’ α
ρέστο·να τσι φουρκίσω; γη να τσι αμολλάρω; »   

         
Όσες φορές και να διαβάσω ή δώ την «Βαβυλωνία»
πραγματικά χαίρεται η ψυχή μου !! Ο Δημ. Βυζάντιος  ( Δημήτριος
Κωνσταντίνου Χατζή-Ασλάνης που αναφερόταν και ως Δ. Κ. Χ. Ασλάνης Βυζάντιος, ήταν
κωμωδιογράφος και αγιογράφος. Γεννήθηκε το 1790
στην Κωνσταντινούπολη
και πέθανε το 1853 στην Πάτρα ), αυτόπτης μάρτυρας τέτοιας γλωσσικής βαβυλωνίας ( διαλέκτων ) κατέγραψε μοναδικά τα
πραγματικά γεγονότα που κανένας ιστορικός καταγραφέας δεν θα μπορούσε να
αποτυπώσει.  Φυσικά μην βγάλετε λάθος
συμπεράσματα η γλωσσική ( διαλέκτων
)  βαβυλωνία, όπως και στην αρχαιότητα
δεν αποτελεί διαλυτικό στοιχείο συνοχής ενός έθνους ( βλ.αναλυτικές αναφορές μου στο σχόλια υπ’ αριθμ. 6 ).  Τα «ήθη και τα έθιμα» είναι βασικός
συνδετικός κρίκος ενός “έθνους”
, όπως απέδειξαν οι στοιχειωδώς αναφερόμενοι λαογράφοι ( π.χ Ν. Πολίτης, Γ.Α Μέγας ή στην μουσική ο Ελβετός Samuel Baud Bovy ),  η δε παράδοξη βαβυλωνιακή χαοτική παρέα του
Δημ. Βυζάντιου δεν διασκέδαζε στην λοκάντα και δεν γιόρταζε την καταστροφή του
στόλου των Οθωμανών, σαν συνονθύλευμα μηδενικής συνοχής , αλλά σαν Έλληνες το
γένος/έθνος, με πλήρη συνείδηση κοινής πολιτιστικής παράδοσης παρά τα ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά τους που αποτελούν και την ομορφιά / ποικιλία ενός πολιτισμού «κατά μόνας οριζόμενου και εν συνόλω
αντιλαμβανόμενου»!!  Αυτή την απλή
έννοια συνέλαβε ο Ι. Καποδίστριας και ίδρυσε αμέσως σχολεία ενιαίας γλώσσας και
παιδείας, για ν’ αποφύγει την «βαβυλωνία»
και να νιώσουν οι Έλληνες  ως ένα και εξ
αυτού του λόγου, όχι μόνον λόγω της μακρόχρονης παράδοσής τους που ενστικτωδώς
ένιωθαν και τους κράτησε αναφομοίωτους 400 χρόνια. Αυτό το στάδιο το είχαν
ξεπεράσει πια. Άντεξαν και ο κυβερνήτης ( ίσως
ο μοναδικός  πολιτικός Έλληνας φιλέλληνας
!! ) ήθελε να τους το δωρίσει ως αξιακό μετάλλιο, διότι η παιδεία  είναι ΔΩΡΟ και τόσα χρόνια την στερήθηκαν δεν
την είχαν και ας λένε οψίμως πως τάχα την είχαν !!!

           Τις 
παρατηρήσεις  αυτές πολύ θα ήθελα
να τις δώ/ ακούσω στην εκπομπή, αλλά .!!! Λείπουν οι γλωσσολόγοι, οι εθνολόγοι,
οι λαογράφοι, οι εθνομουσικολόγοι επιστήμονες. Θα μου πείτε η εκπομπή  λέγεται 1821 και όχι η ιστοριο/εθνο/λαογραφία
του ελληνικού πολιτισμού. Ορθώς, αλλά αφού αναγκαστικά οι συζητήσεις και οι
συνειρμοί των σχολιαστών παραπέμπουν σε πιο σύνθετα πράγματα και οι παράγοντες
το ξέρουν, γιατί δεν καλούν και τέτοιους επιστήμονες ; ενδιαφέρον θα είχε. Αν
δεν θέλουν, τότε γιατί ανοίγουν αυτά τα θέματα και οι τηλεθατές μένουν μετέωροι
με απορίες ; Θα μου πείτε ας τα βρουν μόνοι τους, η εκπομπή απλά το έναυσμα/
κίνητρο δίνει. Είναι κι’ αυτό μια άποψη, όμως προσωπικά με «τρώει» η 
συνεχής / επαναλαμβανόμενη αποσιώπηση κάποιων στοιχείων                       ( κρίσιμων για τα τελικά συμπεράσματα ) και ο υπερτονισμός κάποιων
άλλων. Δηλαδή η έλλειψη μέτρου όπως είπαν οι εκλεκτές 3 καθηγήτριες στο 6^ο
επεισόδιο, ενώ όπως σωστά ανέφερε σήμερα στο 7^ο επεισόδιο  ο κ. Γ. Γιαννουλόπουλος, αυτά που παρουσιάζει
η εκπομπή ως καινοφανή είναι παγκοίνως γνωστά ακόμα και στους πρωτοετείς
φοιτητές. Επομένως ποιό το νόημα της εκπομπής ; Απλώς να μας κεντρίσει το
ενδιαφέρον ν’ αγοράσουμε ή να διαβάσουμε βιβλία ; να έχουμε θέμα συζήτησης στις
παρέες μεταξύ μας και στα forums ; να καταρρίψει τον ιστορικό κόσμο του μέσου
έλληνα σχολικής παιδείας με την δήθεν αποκαθήλωση της αγ. Λαύρας, του κρυφού
σχολειού, της εκκλησίας και του Κολοκοτρώνη ; Δεν θέλω να το πιστέψω διότι θα
ήταν πολύ «ταπεινών αιτίων» κίνητρο
όπως λέμε οι νομικοί, διότι σε ‘μας τους υπολοίπους υποψιασμένους, ουδέν μας
κλόνισε ή κατέρριψε, αντιθέτως μας έπεισε περισσότερο για τις απόψεις μας, αφού
επ’ ευκαιρία ξαν-αναδιφήσαμε τις πηγές και επαληθεύσαμε του λόγου το αληθές/
ασφαλές !!!

            Επομένως τα «ημαρτημένα/ άστοχα»  της 7^ης
εκπομπής , όπως προ- επισημάνθηκαν ήταν 
«ασήμαντα σημαντικά» αν
μου επιτρέπεται ο νεολογισμός, όπου παρότι υπήρχε καλή πρόθεση, πάλι κάτι
έλειπε και δεν οδηγηθήκαμε στο δια ταύτα, άνευρο και άνοστο επεισόδιο, σαν το
φαγητό που τελικά ελλείψει «αλατοπίπερου» στο τέλος λες , ήταν και δεν ήταν
καλό,  μα τελικά το ξεχνάς ως  αδιάφορο.

               Αλλά τι να λέω εγώ τα είπαν ο κ.
Γ.Γιαννουλόπουλος και η κ. Χρ. Κουλούρα για τις ελλείψεις και τα μη καινοφανή/
καινοτόμα. Ορθές και σωστές οι παρατηρήσεις του συγγραφέα κ. Κ.Καρνασιώτη, για
τον οποίο δεν μπορώ να έχω αντικειμενική άποψη , μιας και είχαμε γνωριστεί πριν
χρόνια, γνωρίζω το έργο και τις ευρύτερες απόψεις του, συνταυτιζόμαστε σε πάρα
πολλά και τον εκτιμώ, επομένως η άποψή μου είναι υποκειμενική και δεν θέλω ν’
αναφερθώ περαιτέρω. Επιτυχημένη μεταξύ πολλών άλλων θεωρώ την φράση του: « οι ξένες δυνάμεις μας δημιούργησαν ως κράτος
και ίσως μας έχουν με ημερομηνία λήξης !!». Αγαπητέ Κώστα συμφωνώ, αλλά
προσωπικά δεν με νοιάζει, αρκεί να έχουμε τα στοιχεία  που συνιστούν την έννοια πατρίδα και τότε
κράτος ξαναφτιάχνουμε. Ίσως μάλιστα να είναι όπως το ονειρεύτηκε ο Κολοκοτρώνης
και ο Καποδίστριας, δηλαδή ανεξάρτητο, αξιόπιστο και ν’ ανήκει στους Έλληνες
όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας !! Φυσικά όπως είπες χρειαζόμαστε έναν νέο
διαφωτισμό και την ξαν-απόκτηση της οικουμενικότητας του Ελληνισμού !!!

            Σωστές και οι παρατηρήσεις του κ.
Ι.Μιχαηλίδη και οι αναφορές του υποψ. Δρα κ. Παπανικολάου ( με όλο τον σεβασμό, άλλοι υποψ, δρες ή δρες
που να ασχολούνται με το θέμα δεν υπάρχουν και βγήκε 2^η φορά ο ίδιος
κύριος ; Ειλικρινώς όμως  συγχωρείται το
θέμα αφενός διότι ο εν λόγω είναι συμπαθέστατος και μελετημένος  επιστήμονας, αφετέρου οι νέοι ερευνητές
πρέπει να παίρνουν βήμα και ει δυνατόν συνεχώς ).

        Όπως προείπα, οι παρατηρήσεις της κ.
Κουλούρα ήταν σωστές και νηφάλιες, αφού ορθώς σημείωσε και διευκρίνισε πως ο
Καποδίστριας ήταν ανοιχτόμυαλος, όχι φιλελεύθερος με την σημερινή έννοια του
όρου, αλλά ικανότατος, δεν του έλειπε η διπλωματικότητα, αλλά δεν μπορούσε να
φερθεί στον Πετρόμπεη όπως είπε σχολιαστικά στην εκπομπή ο κ. Βερέμης ( με παροπλισμό
σε σημαντικά/ ασήμαντο πόστο ), δεν του το επέτρεπε το ήθος του. Ίσως το
έκανε ο Μέτερνιχ, αλλά όχι ο Καποδίστριας. Ήταν πιο τίμιο ( κατ’ αυτόν ) να τον βάλει για λίγο στην φυλακή και παιδαγωγικά
σχεδόν πατρικά να του λέει , σας χρειάζομαι όλους, σας παρακαλώ βοηθήστε με: «Αν ο καθένας από εσάς (και ομιλώ δι’ εκείνους που κατέχουν τας
πρώτας θέσεις εις την πολιτικήν ζωήν της χώρας) με εβοήθει ολίγον και καλοπίστως,
λησμονών δια μίαν στιγμήν τα προσωπικά του συμφέροντα, το έργον μου θα εγίνετο
περισσότερον εύκολον δι’ εμέ και περισσότερον καρποφόρον δια την Πατρίδα». Αλλά οι
πολιτικοί που σκέφτονταν αλλιώς ( π.χ  διπλωματικούς παροπλισμούς )
λειτουργώντας ως ηθικοί αυτουργοί, βρήκαν εύκολα ένα θερμόαιμο χέρι και το
όπλισαν και ιδού τ’ αποτελέσματα της Ελλάδας που τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Αλλά και σήμερα κάτι τέτοιες λογικές δεν επικρατούν και «παροπλίζονται» χρήσιμα μυαλά της Ελλάδας σε θέσεις εκτός ή εντός  της χώρας , την στιγμή μάλιστα που τους
χρειάζεται ;

              Ο κ. Γιαννουλόπουλος επεσήμανε
και  κάτι 
επιπλέον σημαντικό αναφορικά με τον Καποδίστρια.  Εκτός των άλλων, ανάγκασε
τις 3 προστάτιδες δυνάμεις  να αθετήσουν
μόνες τους το σύμφωνο του Λονδίνου, υπέρ της Ελλάδος ορίζοντας τα σύνορά της
από Αμβρακικό έως Παγασητικό κόλπο, ενώ η κ. Κουλούρα επέμεινε στην εξάρτησή
μας από τις 3 μεγάλες δυνάμεις μέσω των 3 κομμάτων ( φιλοαγγλικό, φιλογαλλικό, φιλορωσικό ), κάτι  που τουλάχιστον  φανερά συνέβαινε μέχρι πρόσφατα και δεν ξέρω
κατά πόσον έχουμε ξεφύγει απ’ αυτό τον φαύλο κύκλο, όταν μάλιστα οι δυνάμεις
αυτές κατορθώνουν πάντοτε να είναι εδώ παρούσες ( με διαφορετικό μανδύα κάθε φορά ) , το δε αξιοπερίεργο είναι πως
πλέον δεν μας επιβάλλονται με το ζόρι, αλλά τις καλούμε μόνοι μας, όπως και
τότε !!!

          Ο κ. Γιαννουλόπουλος ρεαλιστικά
ανέφερε πως στη γεωπολιτική και στον συσχετισμό δυνάμεων το μεγάλο ψάρι  τρώει το μικρό, ενώ το παιχνίδι δεν παίζεται
πάντοτε μεταξύ καλών και κακών. Οι διπλωματικοί συσχετισμοί κρίνουν το που θα
γύρει η πλάστιγγα την τελευταία στιγμή και το 1827 έγειρε υπέρ μας.

           Κλείνουμε αυτό το σχολιαστικό άρθρο
με την γνωστή, απλή , αλλά συνάμα δύσκολη να κατανοηθεί και εφαρμοστεί
διαπίστωση, που ανέφερε η κ. Κουλούρα:              « Το
ιστορικό γίγνεσθαι είναι πολύπλοκο και η ιστορία με γνώμονα τις όλο και νέες
ανακαλυπτόμενες  πηγές ξαναγράφεται και
θα ξαναγράφεται, η δε Ελλάδα παρά τα βάσανά της , τα ημαρτημένα της κ.λ.π ήταν
πάντοτε με το μέρος των νικητών και κατάφερε πολλά.». Ίσως μπορούσε και
σίγουρα μπορεί καλύτερα, θα συμπληρώσω, αλλά γι’ αυτό χρειάζεται ένας νέος
ελληνικός διαφωτισμός για ιδία χρήση και κατανάλωση, όχι όμως με εν γνώσει μας
αλλοίωση στοιχείων, αλλά με την  ωφέλιμη επεξεργασία
των παλαιών και την ενσωμάτωση των συνεχώς νεοανακαλυπτόμενων !!!

            Εν αναμονή του 8^ου  τελευταίου επεισοδίου, αν και θα υπάρχει και 9^ο με γενικά συμπεράσματα.

 

                                                                   

 

 

.