Μόλις κυκλοφόρησε το νέο και εξαιρετικά σημαντικό βιβλίο του Αχμέτ
Νταβούτογλου “Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες. Η επίδραση της ισλαμικής και
της δυτικής κοσμοθεωρίας στην πολιτική” (εκδόσεις Ποιότητα, Μάρτιος
2011). Πριν δύο περίπου χρόνια μερικοί ακαδημαϊκοί προτείναμε δημοσίως
να μεταφραστούν στην ελληνική γλώσσα τα δύο βιβλία του καθηγητή Αχμέτ
Νταβούτογλου, νυν τούρκου υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας.
Ορθολογιστικά σκεπτόμενοι είπαμε ότι καλό είναι οι Έλληνες να έχουν μια
ακριβή γνώση για την Τουρκία διαβάζοντας τους ίδιους τους ηγέτες τους. Ο
Νταβούτογλου, ως γνωστόν, εδώ και μία τουλάχιστον δεκαετία ήταν ο
πνευματικός και διπλωματικός μέντορας των Ερντογάν και Γκιουλ.
Πριν λίγους μήνες είχε κυκλοφορήσει το “στρατηγικό βιβλίο” του
Νταβούτογλου με τίτλο “Στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας”
(εκδόσεις Ποιότητα, Μάιος 2010). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το
“Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες” είναι το πνευματικό και κοσμοθεωρητικό
υπόβαθρο του νεο-οθωμανισμού και το “Στρατηγικό βάθος” το σημερινό
εγχειρίδιο διπλωματίας που επιχειρεί να το εφαρμόσει. Είναι
χαρακτηριστικό πάντως ότι αμέσως μετά την κυκλοφορία του “Στρατηγικού
βάθους” οι θέσεις του Αχμέτ Νταβούτογλου σχολιάστηκαν εκτενώς και
αποτέλεσαν, ομολογουμένως, ένα πολύ σημαντικό βιβλιογραφικό και
πολιτικοστοχαστικό γεγονός. Δεκάδες χιλιάδες σχόλια στον ελληνικό Τύπο
και στο διαδίκτυο καταμαρτυρούν το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τις
αυθεντικές, γνήσιες και αληθινές τουρκικές θέσεις. Οι Έλληνες θεωρούν
πλέον ανυπόφορη την προπαγάνδα, τους κατευνασμούς και τις πολλές φήμες
για επικείμενες υποχωρήσεις που, αν γίνουν, θα αναιρέσουν ουσιαστικά την
ελληνική εθνική ανεξαρτησία.
Το βιβλίο “Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες” συγκρίνει την ισλαμική κοσμοθεωρία
με την κλασική εποχή, τον χριστιανισμό, τη Δύση και τον μοντερνισμό.
Για όποιους ενδιαφέρονται για την απέραντη Ανατολή, όπου ζουν 1,5
δισεκατομμύριο μουσουλμάνοι, και για την “άλλη” ισλαμική Τουρκία, η
οποία στέκεται ολόρθη απέναντι απειλώντας μας, είναι ένα κυριολεκτικά
συγκλονιστικό κείμενο. Είναι βαθύτερων προεκτάσεων, εξάλλου, όχι μόνο
για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Καταμαρτυρεί έναν άλλο κόσμο και
μια άλλη κοσμοθεωρία. Συγκρινόμενη με οτιδήποτε θεωρείται δυτικός
πολιτισμός, από τον Πλάτωνα μέχρι σήμερα, είναι μια κάθετα αντίθετη και
διαφορετική κοσμοαντίληψη.
Σεβόμαστε κάθε θρησκευτικό δόγμα και κάθε μεταφυσική πίστη, σίγουρα και
την ισλαμική. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να πούμε πως η θεοκεντρική
κοσμοαντίληψη πνευματικά δεν μας εκφράζει και πως όταν αποτελεί
μεταμφίεση (νεο-οθωμανικών) ηγεμονικών αξιώσεων θα πρέπει να μας βρίσκει
απέναντι.
Ας το ξεκαθαρίσουμε: σε αντίθεση με πολλές συναισθηματικές τοποθετήσεις,
δική μας εκτίμηση είναι πως ο επικεφαλής της διπλωματίας της Τουρκίας,
ενός από τα ισχυρότερα κράτη της περιμέτρου της Ευρασίας, του οποίου
όλοι οι ηγέτες δεν διστάζουν να διακηρύττουν ηγεμονικές αξιώσεις, είναι
ένας επιδέξιος πολιτικός στοχαστής. Ο νεο-οθωμανισμός ως ηγεμονικό
δόγμα, το οποίο παρά τον κεμαλισμό υπέβοσκε πάντοτε στα θεμέλια του
νεοτουρκικού κράτους, βρήκε στον Νταβούτογλου έναν δεξιοτέχνη
ιδεολογικοπολιτικό εκλογικευτή και τώρα, όπως φαίνεται, έναν δεξιοτέχνη
διπλωμάτη. Το δίδυμο Ερντογάν και Νταβούτογλου, επιπλέον, παρά τη
ριψοκίνδυνη γι’ αυτούς εσωτερική και διπλωματική σχοινοβασία, είναι
υπολογίσιμοι αντίπαλοι όταν μας απειλούν.
Αναλαμβάνουν πολλά ρίσκα και ίσως καταπέσουν παταγωδώς διαλύοντας το
νεοτουρκικό κράτος. Μέχρι τότε όμως μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες
ζημιές. Γι’ αυτό χρειάζεται γνώση, προσοχή και άμυνα. Η ανάλυση του
βιβλίου “Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες” δείχνει ακόμη ότι έστω και αν
αποχωρήσουν οι Ερντογάν και Νταβούτογλου, οι νεο-οθωμανικές τάσεις που
ενσαρκώνουν είναι εγγενείς και βαθιά ριζωμένες στην ισλαμική κοσμοθεωρία
της πλειονότητας των τούρκων πολιτών.
Ο Νταβούτογλου, ως ένας επιδέξιος αναλυτής της στρατηγικής, είναι
-εκτιμώ- ευαίσθητος στο κόστος. Στη στρατηγική ανάλυση, η ευαισθησία
ενός κράτους στην πλάστιγγα του κόστους και του οφέλους ονομάζεται
“ορθολογισμός”. Σημαίνει ότι αν οι ελληνικές στάσεις κρατούν σε
ισορροπία την πλάστιγγα κόστους – οφέλους, ο Νταβούτογλου θα πάρει τα
σωστά μηνύματα. Και αυτό είναι που χρειάζεται να κάνουν οι Έλληνες: να
εξηγήσουν στους ισλαμιστές νεότουρκους πως θα βλαφτούν ανεπανόρθωτα αν
πιστέψουν πως μπορούν να εκμεταλλευτούν τις περαστικές δυσκολίες μας για
να βλάψουν τα ζωτικά συμφέροντά μας.
Ο συνδυασμός τουρκικού αναθεωρητισμού και ελληνικού κατευνασμού οδηγεί
αμφότερα τα κράτη σε επικίνδυνο αδιέξοδο και σε σύγκρουση. Γιατί καμιά
ζωντανή κοινωνία δεν θα δεχθεί να βλαφτούν τα ζωτικά της συμφέροντα. Και
μπορεί οι πολιτικοί μας να έχουν “κατορθώσει” να προκαλέσουν οικονομική
πτώχευση στο νεοελληνικό κράτος, πλην η ελληνική κοινωνία ήταν, είναι
και θα είναι ζωντανή και έτοιμη να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσιά της.
Η ιστορία αυτό διδάσκει όσον αφορά τους Έλληνες, αλλά και όλα τα έθνη.
Δεν αποκλείεται βέβαια, αν συνεχίσουμε τους κατευνασμούς, η Τουρκία να
το εκμεταλλευτεί και να αρπάξει κατιτί στο τόξο Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος,
πλην αυτό αναπόδραστα θα αποβεί η αρχή του τέλους του νεοτουρκικού
κράτους, τις αντιθέσεις του οποίου εμμέσως πλην σαφώς και ο ίδιος ο
Νταβούτογλου περιγράφει στο “Εναλλακτικές κοσμοθεωρίες” όταν
αντιπαραθέτει τη δική του ισλαμική κοσμοθεωρία στην κάθετα διαφορετική
κεμαλική κρατική αντίληψη.
Το άμεσο ζήτημα, όπως τίθεται, είναι οι ισλαμιστές νεότουρκοι να πάρουν
το σωστό μήνυμα: τα έθνη, ακόμη και ξυπόλητα, προκαλούν μεγάλες ζημιές
στους επιτιθέμενους. Ο ίδιος ο Νταβούτογλου εξάλλου, ως ακαδημαϊκός και
ως γνώστης της ιστορίας, έπρεπε να γνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν
εκμηδενίζεται εύκολα. Όπως και να έχει, οι Έλληνες θα ανασυνταχθούν και
θα αμυνθούν. Με όρους στρατηγικής ανάλυσης, όσον αφορά την ειρήνη και τη
σταθερότητα στην περιοχή, οι κατευνασμοί της ελληνικής πολιτικής
ηγεσίας οδηγούν αμφότερα τα κράτη σε επικίνδυνα μονοπάτια. Αυτές όμως
είναι “επιστημονικές συμβουλές” προς τους Τούρκους. Την πρωτοβουλία την
έχουν οι πολιτικοί ηγέτες. Ας διαβάσουν προσεκτικά τα βιβλία του
Νταβούτογλου, για να καταλάβουν ότι ποτέ δεν είναι αργά. Για να
καταλάβουν καλύτερα πως πρέπει να μεταδώσουν τα σωστά, ορθολογιστικά και
αποτρεπτικά μηνύματα στον απέναντι, εμπράγματα αρπακτικό γείτονά μας.
Εδώ βέβαια μιλάμε για το πολιτικό σκέλος των αναλύσεων του Νταβούτογλου.
Στο πεδίο των επιστημονικών ελέγχων οι θεολόγοι, οι νεοτερικοί
φιλόσοφοι, οι ιστορικοί των ιδεών και όλοι οι άλλοι καλοπληρωμένοι από
το κράτος πανεπιστημιακοί, λογικά έχουν πολλά να πουν.
http://www.makthes.gr/news/opinions/70465/
.
3 comments
Στο πεδίο των επιστημονικών ελέγχων οι θεολόγοι, οι νεοτερικοί φιλόσοφοι, οι ιστορικοί των ιδεών και όλοι οι άλλοι καλοπληρωμένοι από το κράτος πανεπιστημιακοί, λογικά έχουν πολλά να πουν
Το τι θα έχουν να πουν οι καλοπληρωμένοι από τα λεφτά μας καθηγητές πανεπιστημίου καλύτερα να το ξεχάσουμε. Δεν υπάρχει άλλη επαγγελματική ομάδα που να δουλεύει τόσο παθιασμένα και συστηματικά για τον αφανισμό του ελληνικού έθνους. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, π.χ. Κοντογιώργης, διατηρούνται στο περιθώριο ή παρουσιάζονται ως ‘τρελοί’ που αρνούνται επίμονα να αποδεχτούν τις αιώνιες (πάντα δυτικής προέλευσης) αλήθειες που κηρύσσουν οι αυθεντίες. Είναι πραγματικά τρομακτική η ηθική κατάπτωση των πανεπιστημιακών, των ανθρώπων που υποτίθεται ότι βοηθούν τις νέες γενιές να αποκτήσουν γνώση και κριτική ικανότητα.
Δεν είχα εισέτι την ευκαιρία να αναγνώσω το βιβλίο “Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες” του κ. Νταβούτογλου, έχων όμως αναγνώσει ενδελεχώς το, υπό του ιδίου, “Στρατηγικό Βάθος”, πρέπει να πω ότι το βρήκα ενδιαφέρον μεν, όχι όσον διατυμπανίζεται παρ΄ημίν εντυπωσιακό, δε. Θα είναι ευχής έργον εάν ο κ. Νταβούτογλου βασίση την τουρκική εξωτερική πολιτική επί του Ισλάμ. Ο κ. Ήφαιστος γνωρίζει κάλλιον εμού ότι όλες οι πολιτικές που εβασίσθησαν εις θρησκευτικά πρότυπα κατέπεσαν παταγωδέστατα. Είναι ανόητον να εμμένει τις εις τοιούτου είδους πολιτικές αρχομένου του 21ου αιώνος, όταν έχουν ξεπερασθεί από το τέλος του 30ετούς Πολέμου (1648). Η απόπειρα διεισδύσεως της Τουρκίας εις τας κεντροασιατικάς δημοκρατίας μετά την κατάρρευσιν της Σοβιετικής Ενώσεως απέτυχε άνευ επαίνων με την μερικήν, ίσως, εξαίρεσιν το Αζερμπαϊτζάν και αυτό λόγω του θέματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξίαν του κ. Ήφαιστου ως προς την προάσπισιν των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας. Από του 1922 και εντεύθεν ευρισκόμεθα εν υποχωρήσει και δεν διαφαίνεται καμμία ημετέρα διάθεσις ανατροπής της καταστάσεως αυτής. Επίμετρον της ελληνικής στάσεως είναι ο υπερανόητος βυζαντινισμός που θεωρεί ότι η Τουρκία θα παραιτηθή οικειοθελώς της επιθετικότητός της εάν ενταχθή εις την ΕΕ, και δη μερίμνη ημών. Κραυγαλέα απόδειξις του βλακώδους του σκεπτικού αυτού είναι τα βιβλία του κ. Νταβούτογλου. Κε Δημήτρη συμφωνώ μαζί σας όσον αφορά τους πανεπιστημιακούς, εις οιανδήποτε χώραν με ίχνη, έστω, σοβαρότητος θα είχαν καταστεί δακτυλοδεικτούμενος περίγελως, όχι βεβαίως εδώ απ’ όπου η σοβαρότης έχει οριστικώς αποδημήσει. Παρά ταύτα σας καλώ να αναλογισθείτε ότι όλα τα καταμαρτυρούμενα στοιχεία κατά των πανεπιστημιακών, νεπωτισμός, αναξιοκρατία κλπ είναι ανατολικής και ουχί δυτικής προελεύσεως.
Απεναντίας το πρόβλημα των ‘Eλλήνων’ πανεπιστημιακών είναι ότι δεν μπορούν έστω να διανοηθούν να κοιτάξουν λίγο έξω από το πολιτισμικό παράδειγμα που έχει διαμορφωθεί στη Δύση με:
1- την επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα και το αίτημα ποσοτικοποίησης των πάντων ακόμη και των κοινωνικών δραστηριοτήτων, (που έχει οδηγήσει τελικά στον σημερινό μονοδιάστατο οικονομικό άνθρωπο-το βιβλίο Δύσκολοι Καιροί του Ντίκενς απεικονίζει έξοχα τη σχετική εξέλιξη)
2- το Διαφωτισμό και τους μύθους του περί των δήθεν απεριόριστων δυνατοτήτων του ανθρώπινου νου, επομένως της επιστήμης και της τεχνολογίας, που θα οδηγήσουν σε μια συνεχή πρόοδο και στην ευτυχία, που ταυτίστηκε με την ωφελιμότητα (όπως και η ηθική) και την υλική ευημερία,
3- τις πολιτικές ιδεολογίες-δόγματα του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού που επιμένουν να επεμβαίνουν (με καταστροφικά αποτελέσματα) στην πραγματικότητα με βάση ανέφικτα, υπεραπλουστευμένα και αν-ιστορικά μοντέλα
4- τον καπιταλισμό και την ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία’, όπου η αγορά και οι απρόσωπες (επομένως και ανέλεγκτες) δυνάμεις της ορίζουν την τύχη των κοινωνιών στο όνομα της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας ενώ στην πραγματικότητα καταστρέφουν τον πλανήτη και παράγουν πλούτο εδώ και αιώνες στηριγμένες σε τερατώδεις ανισότητες και σε μια επίφαση δημοκρατικών διαδικασιών (το να έχει ο λαός ελλιπή γνώση των δημόσιων θεμάτων και να μην αποφασίζει για αυτά δεν είναι δημο-κρατία αφού δεν ‘κρατεί’ ο δήμος αλλά οι δήθεν αντιπρόσωποί του)
Το δυτικό παράδειγμα έχει φτάσει στα όριά του. Ό,τι είχε να προσφέρει το προσέφερε (δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω τα καλά της επιστημονικής επανάστασης, του Διαφωτισμού, του φιλελευθερισμού, κ.λ.π. όχι γιατί τα αγνοώ ή γιατί τα υποτιμώ αλλά γιατί το έχουν κάνει χιλιάδες φορές άλλοι). Η Δύση αναπτύχθηκε απομυζώντας τον υπόλοιπο πλανήτη από τον 11ο αιώνα, όταν οι ιταλικές πόλεις κράτη ρουφούσαν τους πόρους του Βυζαντίου. Διεκδικεί και έχει δυστυχώς πείσει ότι έχει τη διανοητική και ηθική ανωτερότητα επειδή στηρίζεται στην εντυπωσιακή ισχύ της. Αυτή όμως έχει οικοδομηθεί ελέγχοντας τις τύχες άλλων λαών.
Όσο υποστηρίζουν οι πανεπιστημιακοί ότι ο μόνος ορθολογικός τρόπος ζωής είναι ο δυτικός, συσκοτίζοντας το παρελθόν (π.χ. διαστρεβλώνουν την ιστορία του Βυζαντίου για να κρύψουν ότι έχει υπάρξει ιστορικά ένα άλλο πολιτισμικό παράδειγμα όπου η θρησκεία ήταν δύναμη κοινωνικής συνοχής διαφορετικών εθνοτήτων και όχι σκοταδισμού όπως λένε οι κάθε λογής άσχετοι με την ιστορία της φιλοσοφίας και των επιστημών) και ωραιοποιώντας τη σύγχρονη πραγματικότητα (μόλυνση περιβάλλοντος, εξάντληση φυσικών πόρων, γιγάντια κύματα μεταναστών που εγκαταλείπουν τις ανήμπορες να ορθοποδήσουν χώρες τους, πυρηνική απειλή, ασύλληπτες παλιότερα δυνατότητες κρατικής πρακαλούθησης και χειραγώγησης των λαών) τόσο υποθηκεύουν το μέλλον μας γιατί μας αφαιρούν τις θεωρητικές προϋποθέσεις για να αντιδράσουμε.
Ο μύθος ‘υπεύθυνη και ορθολογική Δύση’ και ‘οπισθοδρομική-θρησκόπληκτη Ανατολή’ είναι το μεγαλύτερό τους επίτευγμα όπως και τα δήθεν αντιθετικά δίπολα ‘πρόοδος-παράδοση’, ‘θρησκεία-ορθός λόγος’, τη στιγμή που οι ιστορικές-εμπειρικές μαρτυρίες που τα διαψεύδουν είναι πραγματικά αμέτρητες.
Δεν ήταν το κυρίαρχο αίτημα του Διαφωτισμού η αμφιβολία; Η συνεχής αναζήτηση νέας γνώσης, η αμφισβήτηση της αυθεντίας; Γιατί το ξεχάσαμε; Γιατί δεν αμφιβάλλουμε καθόλου για το μονοπώλιο της Δύσης στη σοφία; Δεν έχουμε εμπειρικά-ιστορικά δεδομένα που, τουλάχιστον, θα έπρεπε να μας προκαλέσουν κάποια ερωτηματικά; Τόσο πολύ φοβόμαστε να αμφισβητήσουμε το καθεστώς που μας έχουν επιβάλει παγκόσμια; Τόσο πολύ έχουμε ανάγκη τη σιγουριά της πεποίθησης ότι όλα τα βασικά ερωτήματα που απασχολούσαν τον άνθρωπο από την αρχαιότητα έχουν απαντηθεί οριστικά; Απεμπολούμε την ελευθερία του σκέπτεσθαι για να μη συγκρουστούμε με αυτούς που κατασκευάζουν τα όρια της σκέψης μας; Τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας και της σκλαβιάς μας.