Αγαθά κόποις κτώνται

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 6 Αυγούστου 2021.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας δίνουν μία ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε τα πράγματα που τραβάνε τον άνθρωπο μπροστά. Ένα από αυτά είναι ο κόπος.

Γιατί θαυμάζουμε τους αθλητές, ιδιαίτερα των μεγάλων επιτυχιών; Μα επειδή κάνουν αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς. Θυσιάζουν τη ζωή τους και προπονούνται κάθε μέρα, από πολύ μικρή ηλικία. Αφοσιώνονται σε έναν στόχο, αδιαφορούν για τα υπόλοιπα και μετά από πάρα πολύ καιρό φέρνουν μία επιτυχία. Τότε, τους χειροκροτούμε, αλλά πολύ σύντομα τους ξεχνάμε.

Στον περυσινό ημιτελικό του Ρολάντ Γκαρρός, ο Στέφανος Τσιτσιπάς μετά από έναν χαμένο κρίσιμο πόντο, συνελήφθη από την κάμερα να φωνάζει στον εαυτό του «θέλει δουλειά, θέλει άπειρη δουλειά». Θα μπορούσε κάποιος υπουργός παιδείας να το κάνει αυτό σλόγκαν της παιδείας για δεκαετίες. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς δουλειά.

Στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες άστραψε το άστρο του Μακεδόνα Μίλτου Τεντόγλου. Όχι μόνο για το χρυσό μετάλλιο σε ένα από τα πιο βασικά αθλήματα των αγώνων, στο άθλημα που ο νικητής μπορεί να υπερηφανεύεται ότι πηδάει πιο μακρυά από όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη! Αλλά για το ήθος του. Σε δηλώσεις του αμέσως μετά, φάνηκε απογοητευμένος επειδή δεν έκανε τα άλματα που περίμενε, και πρόσθεσε ότι ο βασικός του αντίπαλος είναι καλύτερος αθλητής και άξιζε τη νίκη. «Κάτι θα είχε και δεν με κέρδισε σήμερα», είπε.

Σε πρώτη ανάγνωση, ξενίζουν αυτές οι δηλώσεις. Εκτός από το ήθος, εκφράζουν και το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένοι οι νικητές της ζωής: τους ενδιαφέρει πρωτίστως να ξεπερνούν τους δικούς τους στόχους, ενώ τους είναι μάλλον αδιάφορο τι κάνουν οι άλλοι (αν τους ξεπερνούν ή όχι).

Αυτός ο ανθρωπότυπος θα πρέπει να αποτελεί πρότυπο, ίνδαλμα, για όλους μας. Ειδικά τη σημερινή εποχή, της αποθέωσης της ήσσονος προσπάθειας, της παντελούς έλλειψης προγραμματισμού και στόχων, και της μιζέριας και εύκολης, ανέξοδης, φθηνής κριτικής στους πάντες.

Γιατί να είναι τόσο εύπεπτα τα δημόσια σχόλια ότι ένας αθλητής «τα θαλάσσωσε», επειδή ήρθε έκτος στον κόσμο! Σε κάνει να αναρωτιέσαι σε τι κόσμο ζούμε! Πόσο ξένοι είμαστε, από τη ζωή όσων ξημεροβραδιάζονται για έναν στόχο, ώστε μία τεράστια επιτυχία τους, να φαντάζει σαν αποτυχία!

Η απαξίωση του κόπου δεν είναι φαινόμενο που επιδρά στον αθλητισμό, αλλά σε όλες τις πτυχές της ζωής, στις επιστήμες, στα γράμματα, στο εργασιακό χώρο, στις τέχνες, παντού. Η ευκολία κριτικής, γκρίνιας ή και απόρριψης των επιτευγμάτων του άλλου, μόνο και μόνο επειδή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενίσχυσαν τη φωνή στον περίγυρό μας, είναι τραγικό, παρακμιακό φαινόμενο.

Μόνο όταν δεν έχεις κοπιάσει ο ίδιος για να πετύχεις κάτι, και μόνο όταν δεν έχεις ποτέ βάλει στόχους, έστω για κάτι μικρό, μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις μπορείς θεωρητικά να αγνοείς τον κόπο του άλλου να φθάσει κάπου. Και προσέξτε κάτι. Δεν καταφέρνουν όλοι να πετύχουν.

Έτσι, η απαξίωση λοιπόν γίνεται χλεύη σε όποιον προσπαθεί, έστω και για λίγο. Και όλο αυτό, απωθεί ακόμη περισσότερο τον κόπο στο περιθώριο της ζωής.

Στα μαθηματικά ισχύει και η αντιθετοαντιστροφή για την εύρεση ισοδυνάμων προτάσεων. Εφόσον ισχύει ότι αγαθά κόποις κτώνται (δηλαδή ότι τα αγαθά τα αποκτά κανείς με κόπο), τότε ισοδυνάμως ισχύει πως οτιδήποτε αποκτάται χωρίς κόπο, οδηγεί ή παράγει το αντίθετο του αγαθού. Είναι δηλαδή πηγή κακών. Τέτοια πηγή κακών είναι η απαξίωση του κόπου. Ευτελίζει και εκφυλίζει τον άνθρωπο.

 

Πηγή – https://www.antibaro.gr/article/31015