Δεν χρειάζεται κανείς να ανατρέξει σε πολλές πηγές ειδήσεων που σχετίζονται με την πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, για να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα. Τα τηλεοπτικά στιγμιότυπα από την κοινή διάσκεψη τύπου, ήταν αρκούντως διαφωτιστικά. Ήταν εμφανής η προσπάθεια που κατέβαλε ο Δημήτρης Χριστόφιας, με την προσεκτική επιλογή των λέξεων του, για να προσγειώσει τους κατ’ αυτόν ουτοπιστές, κάνοντας τους να υιοθετήσουν τη δική του προσέγγιση στο Κυπριακό. Είχαν βλέπετε ακουστεί αρκετές φωνές που καταφέρονταν εναντίον της συνέχισης της πολιτικής της άνευ όρων επαναπροσέγγισης στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το έναυσμα για τη φιλολογία που αναπτύχθηκε για “σχέδιο Β”, είχε δώσει η γνωστή προτροπή του Σαρκοζί, ο οποίος είχε πει τα αυτονόητα (που έπρεπε προ πολλού να έχουν γίνει πράξη, από τους ηγέτες του Ελληνισμού).
«Το πλάνο Β, είναι για μας το πλάνο Α». Αν και μπορεί να συγκαταλεχθεί στα συνήθη λογοπαίγνια των πολιτικών, είναι μια σαφής θέση, την οποία δυστυχώς υιοθετεί πλέον χωρίς την παραμικρή απόκλιση, η ελληνική κυβέρνηση. Πάντα μας τρόμαζε η σκέψη των επαφών που θα είχε ο Γενικός Γραμματέας του Α.Κ.Ε.Λ. στη Μητέρα Πατρίδα. Φυσικό επακόλουθο, είναι να φοβόμαστε ακόμα πιο πολύ, τώρα που είναι στο πηδάλιο της Κ.Δ. Δυστυχώς, παρακολουθώντας τον πρωθυπουργό της μητέρας Ελλάδας να εκστομίζει αυτά που μετά βίας έβγαιναν από το στόμα του (είναι κατά την άποψή μας και η γλώσσα του σώματος βασικό κομμάτι της πολιτικής), νιώσαμε τους φόβους μας να επιβεβαιώνονται.
Η επιλογή του χρόνου της επίσκεψης, κάθε άλλο από τυχαία ήταν. Ο πρόεδρος επέλεξε να επισκεφθεί την Αθήνα, μετά από κάποιες εξελίξεις στην Κύπρο (έναρξη συνομιλιών χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις, με άνευ προηγουμένου εκπτώσεις σε θέματα αρχών, άσκηση πνευματικής τρομοκρατίας για την εξουδετέρωση της αντίθετης άποψης, προβολή διεθνώς της εικόνας του μεγάλου ηγέτη, που έχοντας ψηλή αποδοχή από τον λαό, έβγαλε την Κύπρο από τη γωνιά). Αφού λοιπόν εμπεδώθηκαν κάποια πράγματα, μπήκε στην πτήση για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί, θυμίζουμε, ο σάλος από την έντονη κριτική που ασκήθηκε μέσα από την γνωστή επιστολή του Βάσου Λυσσαρίδη, και η εκδήλωση των όσων ορθώς διαφωνούν με την πολιτική του, στο πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα.
Το ρεζουμέ της επίσκεψης Χριστόφια στην Αθήνα («για καλύτερο συντονισμό των δύο κυβερνήσεων», όπως συνηθίζεται να λέγεται), δεν είναι άλλο από το ακόλουθο: «Εγώ είμαι πρόεδρος, αποφασίζω, κι εσείς υποχρεούστε να συμφωνείτε στις επιλογές μου. Αφήστε κατά μέρος τα όνειρα που κάνουν κάποιοι απροσάρμοστοι, για αλλαγή πλεύσης και σχέδιο Β, στο Κυπριακό. Μπορείτε να φωνάζετε όσο θέλετε, εγώ όμως συνεχίζω απτόητος, να συνομιλώ με τον σύντροφο Ταλάτ έχοντας τις ίδιες επιδιώξεις (του υφιστάμενου σχεδίου Α). Στοχεύοντας στην “επανένωση” με συνεταιρικό κράτος Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Με ακόμα πιο απλά λόγια, «Έλληνες της Κύπρου, απαγορεύεται να ελπίζετε!»
Δεν είναι δική μας η διαπίστωση ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας πήγε στην Αθήνα, με αντικειμενικό σκοπό να εξουδετερώσει όλες τις αντιδράσεις και να επιβάλει την πολιτική του. Πέτυχε τον στόχο του; Ενθυμούμενος μόνο την σκηνή στη κοινή δημοσιογραφική διάσκεψη, όπου βλέπαμε τον Καραμανλή να μιλά, κι ακούγαμε Χριστόφια, πιστεύω… ναι.
Άλλα θα θέλαμε… Αντί για το αναμάσημα των γνωστών κούφιων λόγων, που ακούγονται πάντα σε τέτοιες επισκέψεις θα προτιμούσαμε (για να αντιμετωπιστεί έμπρακτα η τουρκική επιθετική πολιτική) την ανακοίνωση κάποιων συγκεκριμένων μέτρων:
α) Την υπογραφή αμυντικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η επιβεβαίωση της ύπαρξης του ενιαίου αμυντικού δόγματος.
β) Την συμφωνία Κύπρου και Ελλάδας, για οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ένα δείγμα αξιοπιστίας, που θα αποδείκνυε την αποφασιστικότητα των δύο χωρών για διαφύλαξη των ζωτικών συμφερόντων τους).
γ) Την ανακοίνωση από κυπριακής πλευράς της πρόθεσης για ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη και την υποστήριξη της αίτησης από την Ελλάδα. Ανεξάρτητα από το βέτο της Τουρκίας, το οποίο θεωρείται ως δεδομένο, είναι μια κίνηση τακτικής που θα έστελνε τα κατάλληλα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση (θα καταδείκνυε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την σύμπλευση Ελλάδας-Κύπρου, και τις προθέσεις του Ελληνισμού, για αλλαγή νοοτροπίας στην αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων).
Τίποτα όμως από τα πιο πάνω δεν πρόκειται να γίνουν (επί διακυβερνήσεως Χριστόφια). Αντίθετα, εκτός από την εμμονή στο γνωστό… “σχέδιο Α, είναι εμφανές ότι η πλήρης απεξάρτηση από την Ελλάδα είναι ένας από τους μεσοπρόθεσμους στόχους. Η γραμμή αυτή, ξεκινά από τον ζωτικό τομέα της παιδείας (αν κρίνουμε από την νέα φιλοσοφία που διαπνέει το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου, τα ελληνόπουλα της Κύπρου θα “εκπαιδευτούν” αναλόγως, σε σημείο που θα πάψουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες), και καταλήγει στις διμερείς σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών. Κάποιοι “νεοκύπριοι” εδώ στην Κύπρο επιχαίρουν γι αυτό το κατάντημα (για το οποίο πάντως δεν ευθύνεται μόνο ο Χριστόφιας), χωρίς να συνειδητοποιούν ότι εγκαταλείπεται η Κύπρος, μόνη και άοπλη (μετά την αχρήστευση του Ενιαίου Αμυντικού δόγματος), εύκολη λεία, για τα επεκτατικά σχέδια των στρατοκρατών της Άγκυρας.
Είναι όντως γεγονός, ότι λιγοστεύουν οι ελπίδες που έχουμε για τη σωτηρία της πατρίδας από τους θανάσιμους κινδύνους που την απειλούν. Δεν έχουν καθόλου άδικο όσοι νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον. Δεν πρόκειται όμως ποτέ να σταματήσουμε να ελπίζουμε, όσο κι αν μας το απαγορεύουν με τα όσα λένε στις κοινές διασκέψεις τύπου οι ηγέτες μας. Εμείς λέμε, ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο! Ο Κυπριακός ελληνισμός δεν προσγειώνεται τόσο εύκολα! Παραμένει αλύγιστος, όπως και το απέδειξε άλλωστε, στο δημοψήφισμα του 2004. Έχοντας ως πρότυπο τη γενιά που πολέμησε την πανίσχυρη Αγγλική αυτοκρατορία, συνεχίζει τον τίμιο αγώνα του, ανανεώνοντας την ελπίδα, αφήνοντάς την ως “κληρονομιά αγώνα”, για τις επόμενες γενιές. Πιασμένοι από αυτή την ελπίδα συνεχίζουμε την αντίσταση στις βουλές της Νέας Τάξης. Μέχρι την τελική δικαίωση ή μέχρι να αναλάβουν οι επόμενοι!
Υστερόγραφο: Μετά τον χαμό του ιστορικού ηγέτη Τάσσου Παπαδόπουλου, και την πιθανή αναρρίχηση του Γιώργου Παπανδρέου στην εξουσία (το τελικό τρόπαιο για την υποκινούμενη αναρχία στην Ελλάδα), θα είναι πλέον πιο εύκολο το έργο των Αγγλο-Αμερικανών για λύση του Κυπριακού με βάση τις δικές τους επιδιώξεις. Γιωργάκης Παπανδρέου και Δημήτρης Χριστόφιας στην εξουσία σε Ελλάδα και Κύπρο, συνθέτουν ένα νέο δίδυμο (των προδιαγραφών, αυτού του Κληρίδη-Σημίτη). Τι θα περιμένουμε τότε, εκτός από το σχέδιο Ανάν, σε μία νέα έκδοση; Έρχονται δύσκολες μέρες! Ο αγώνας όμως, όπως είπαμε, συνεχίζεται…
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (16.12.2008)
.