Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων.
Η Συμφωνία Ελλάδος-Γαλλίας για την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού μας με φρεγάτες καθώς και η ρήτρα της αμυντικής συνδρομής είναι μία ευχάριστη εξέλιξη. Η συμφωνία ΗΠΑ-Βρετανίας- Αυστραλίας συνέβαλε, αλλά ας μην αδικούμε και τις γνωστές ή άγνωστες προσπάθειες της ελληνικής διπλωματίας.
Η επέτειος των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως καθιστά επίκαιρη μία ανασκόπηση της ελληνογαλλικής συνεργασίας με αντίπαλο- άλλοτε ομολογούμενο και άλλοτε όχι- τις ένοπλες δυνάμεις των Τούρκων, τότε μεν Οθωμανών, τώρα δε νεο-οθωμανών.
Από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως η Γαλλία παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις μάχες. Γαλλική ναυτική μοίρα υπό τον ναύαρχο de Rigny (γνωστό στα ελληνικά ως Δεριγνύ) ήταν πάντα κοντά στα παράλια της Πελοποννήσου και σε άλλα σημεία όπου υπήρχαν συγκρούσεις. Μάλιστα στη μάχη των Μύλων της Αργολίδος τον Ιούνιο του 1825, όταν ο Μακρυγιάννης αντιμετώπισε επιτυχώς τον στρατό του Αιγυπτίου Ιμπραήμ, συμμάχου των Τούρκων, ο de Rigny έστειλε λέμβο και μετέφερε σε γαλλικό πλοίο τον Ρουμελιώτη στρατηγό για να τον θεραπεύσει από τα τραύματά του Γάλλος ιατρός.
Το 1823, στο τρίτο έτος της Επαναστάσεως, η Γαλλία προέβη στην πρώτη διπλωματική πράξη της σε σχέση με την Επανάσταση. Έστειλε επιστολή στην κυβέρνηση που εκπροσωπούσε τους Έλληνες, και δήλωνε ότι αναλαμβάνει υπό την προστασία της (προτεκτοράτο) τη νήσο Σύρο, διότι ο πληθυσμός ήταν κατά πλειοψηφία Ρωμαιοκαθολικός. Είναι χρήσιμο να επισημανθεί ότι οι σοβαρές χώρες έχουν ορισμένες σταθερές αξίες στην Εξωτερική Πολιτική τους. Εκατόν εξήντα χρόνια μετά, το 1982, η Γαλλία του Μιττεράν, δήλωνε ότι θέτει υπό την προστασία της τους Ρωμαιοκαθολικούς του Λιβάνου. Και τούτο παρά την αλλαγή του πολιτεύματος και της νομοθεσίας. Στη Γαλλία του 1823 είχε γίνει η Παλινόρθωση της Μοναρχίας και ο βασιλεύς είχε τον τίτλο “η Αυτού λίαν Χριστιανική Μεγαλειότης”, ενώ η Γαλλία του Μιττεράν ήταν Προεδρική Δημοκρατία και με νόμο του 1905 είχε διαχωρίσει τη δημόσια σφαίρα από τη θρησκεία.
Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, τον Οκτώβριο του 1827, ήταν μία ευκαιρία για τη Γαλλία να ανακτήσει το κύρος της στην ανατολική Μεσόγειο μετά την ήττα του Ναπολέοντος. Ο de Rigny ήταν παρών έστω και με λιγότερα πλοία από τους Άγγλους και τους Ρώσους. Όμως ο Ιμπραήμ με τους Τουρκοαιγυπτίους του δεν αποχώρησε από την Πελοπόννησο. Τότε οι Τρεις νικήτριες Δυνάμεις αποφάσισαν να σταλεί γαλλικό ιππικό υπό τον στρατηγό Μαιζόν για να εκδιώξει τον Ιμπραήμ από τον Μοριά. Και αυτό το όνομα το ελληνοποιήσαμε: Στην Πάτρα υπάρχει η οδός Μαιζώνος, προς τιμήν του Γάλλου διώκτη των Οθωμανικών στρατευμάτων.
Από τον Μαιζόν φτάσαμε στον Μακρόν, αφού βρεθήκαμε στο ίδιο στρατόπεδο με τους Γάλλους κατά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Παρά τις σεβαστές επιφυλάξεις ορισμένων αναλυτών για το εύρος και τη δυνατότητα εφαρμογής της αμυντικής συνδρομής, πιστεύω ότι η Γαλλία έχει όντως κατατάξει την Τουρκία στις χώρες που απειλούν τα γαλλικά συμφέροντα και γενικότερα αποσταθεροποιούν τη Μέση Ανατολή και τη λεκάνη της Μεσογείου. Η Γαλλία έχει ιστορικούς δεσμούς και οικονομικά- στρατηγικά συμφέροντα στη Συρία και στη Βόρειο Αφρική και ενοχλείται από την παρουσία της Τουρκίας εκεί.
Καλοτάξιδες οι φρεγάτες, καλοτάξιδη και η συνεργασία!
Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 2.10.2021