Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος. (αναδημοσίευση)
ΑΝ ∆ΕΝ ἦταν μαργαριτάρι, θά ἦταν ἄλλος ἕνας βράχος στή νοτιοανατολική ἐσχατιά τοῦ Αἰγαίου μας. Πλανήτης αὐτόφωτος πού μέ τούς δύο δορυφόρους του, τήν Ρῶ καί τήν Στρογγυλή ἤ Στρογγύλη, συναπαρτίζουν ὅ,τι πολυτιμότερο διαθέτουν οἱ θάλασσες τῆς Ἑλλάδας καί τῶν Ἑλλήνων. Σύμπλεγμα Μεγίστης – Καστελλορίζου.
Ἤδη, καθώς τό πλοῖο τῆς γραμμῆς εἰσέρχεται νά δέσει στόν λιμένα, νιώθεις ὄχι ὅτι πηγαίνεις σέ κοσμικές διακοπές, ἀλλά ὅτι ξεκινᾶς προσκύνημα. Αὐτή σου τήν αἴσθηση ἑδραιώνουν ἡ εὐλογημένη γῆ τοῦ Καστελλο- ρίζου καί οἱ ἀγωνιστές κάτοικοί του, μόλις πατήσεις τό πόδι σου στή στεριά. Κάνεις τόν Σταυρό σου καί εὐχαριστεῖς πού ἀξιώθηκες νά βρεθεῖς στά ἄκρα, ἐδῶ ὅπου τό χτυποκάρδι τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔχει τούς ὑψηλότερους παλμούς. Ἡ ἄμεση αἴσθηση πού ἀποκομίζεις καθώς βαδίζεις πρός τήν «περαντζάδα» πού ὁδηγεῖ στό κατάλυμά σου, εἶναι ὅτι ἔχεις ἔρθει σέ ἕνα νησί ἀστακό. Τό αἴσθημα ἀσφάλειας πού σοῦ μεταδίδουν ἄμεσα ὄχι τόσο ὅλα ὅσα βλέπεις, ἀλλά κυρίως ἐκεῖνα πού δέν βλέπεις, εἶναι ἀπερίγραπτο, μοναδικό. Δέν εἶναι τῆς παρούσης, ἀλλά ἀξίζει νά εἰπωθεῖ ὅτι ἡ παρουσία τῆς Πολιτείας καί τῶν ΕΔ στήν Μεγίστη εἶναι state of the art γιά πολλούς λόγους καί μέ πολλούς τρόπους. Ὅσοι ἐργάζονται καί ὑπηρετοῦν ἐδῶ, διαθέτουν μία ξεχωριστή εὐσυνειδησία, αἴσθημα εὐθύνης, ἀποφασιστικότητα καί σοβαρότητα τέτοια πού σέ ἀναγκάζουν νά κλίνεις γόνυ σεβασμοῦ καί τιμῆς στούς σύγχρονους φύλα- κες τῶν Θερμοπυλῶν τοῦ νοτιοανατολικοῦ Αἰγαίου μας.
Τό νά χαρακτηρίσεις τή σύμπραξη καί συνέργεια μεταξύ τῆς πολιτειακῆς καί πολιτικῆς ἡγεσίας, τῆς στρατιωτικῆς διοίκησης τῆς Ἐθνοφρουρᾶς, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σύμης, Τήλου, Χάλκης καί Καστελλορίζου, τῶν σωμάτων Ἀσφαλείας καί τῶν κατοίκων τοῦ νησιοῦ ἁπλῶς ἀγαστή, εἶναι understatement: ἐδῶ ὅλοι θεωροῦν φυ- σικό νά ἀποδίδουν στό 110% τῆς λει- τουργικότητάς τους στό πεδίο εὐθύνης τους. Σέ ἕνα τέτοιο περιβάλλον, τό νά χαρακτηρίσεις τόν ἑαυτό σου ἐπισκέπτη καί τουρίστα εἶναι ἀναληθές καί ἀνακριβές. Καί τοῦτο γιατί ἐδῶ κανείς δέν σοῦ ἐπιτρέπει νά νιώσεις ξένος. Κάτι παράξενο συμβαίνει, καί στήν Μεγίστη τό πρῶτο συνθετικό τῆς λέ- ξης «φιλοξενία» ὑπερτερεῖ συντριπτικά τοῦ δευτέρου. Ἀκούγεται περίεργο, ἀλλά στό Καστελλόριζο δέν ἔρχεσαι, ἐπιστρέφεις. Καί πῶς νά μήν εἶναι ἔτσι, ὅταν, ἐνῶ φθάνεις γιά ἀνάπαυση καί ἀπομόνωση, ἡ ἀγάπη τοῦ νεα- νίζοντος ἱερέα παπα-Γιώργη, πού στά 76 του χρόνια δέν γνωρίζει τί θά πεῖ συνταξιοῦχος καί ἡ στοργή τοῦ Διοικητῆ τῆς Ἐθνοφρουρᾶς πού ἀποκαλεῖ τούς πάντες ὑπ ̓ αὐτόν «γιέ μου», σοῦ φτιάχνουν πρόγραμμα καθημερινό τόσο γεμᾶτο, πού δέν μπορεῖς παρά νά ἀνταποκριθεῖς.
Βγαίνεις γιά πρωινό τρέξιμο καί καταλήγεις χωρίς νά τό καταλάβεις νά μεταφέρεσαι μέ ταχύτητες πολλῶν κόμβων καί σέ dt νά ψέλνεις στόν Ἁγιασμό γιά τά παλληκάρια πού διακονοῦν τό Κοιμητῆρι ὅπου ἀναπαύεται ἡλιόλουστη ἡ Κυρά τῆς Ρῶ. Τό ἄλλο πρωί εἶσαι στό καΐκι μέ τόν Χωρικό Περιφερειάρχη Δωδεκανήσων σέ ἀποστολή αὐτοψίας κατασκευαστικῶν ἔργων στό σκαλοπάτι πού ἑνώνει τίς ΑΟΖ Ἑλλάδας καί Κύπρου, τήν Στρογγυλή, ἤ Στρογγύλη (ἀκόμη δέν εἶμαι βέβαιος ποιός εἶναι ὁ ὀρθότερος τονισμός της…). Τήν ἄλλη ἡμέρα, εἶσαι μέ τά παλληκάρια ἐκεῖνα πού προστατεύει ἡ Ἁγία Βαρβάρα, ἡ ὁποία ἦταν καί ὁ δικός σου προστάτης Ἅγιος τόν καιρό τῆς στρατιωτικῆς θητείας σου, καί λαμβάνεις κι ἐσύ ἀπό τήν εὐλογία τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πού ἔχει φέρει μαζί του ὁ πατήρ Χρῆστος ἀπό τήν Θεσσαλονίκη. Ἐνῶ τό σούρουπο σέ βρίσκει στά ψηλά, στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, νά εἰσέρχεσαι στήν κρύπτη τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους. Κι ὅλα αὐτά ἐνῶ ὁ Ὀκτώβρης ἔχει μπεῖ γιά τά καλά καί ἡ θερμοκρασία δέν λέει νά ξεκολλήσει ἀπό τούς 30 βαθμούς Κελσίου, ὅπως τό ἐπιβάλλει τό εὐρέως γνωστό ἰδιαίτερο κλῖμα τοῦ νησιοῦ.
Στό Μουσεῖο Γρίφων σέ περιμένουν ἄλλες ἐκπλήξεις. Ἐκεῖ ὁ ἱδρυτής του, ὁ εὐφυέστατος Πανταζῆς Χούλης, σοῦ δείχνει δεκάδες γρίφους μέ κορυφαῖο τόν ἀντίστροφο Κύβο τοῦ Ρούμπικ μέ τήν ἑλληνική σημαία, ἡ ὁποία, ὅσο καί νά παίξεις μέ τόν κύβο, δέν ἀλλοιώνεται καί δέν ἐξαφανίζεται. Καί σοῦ ἐπισημαίνει ὁ Πανταζῆς ὅτι αὐτός ὁ κύβος συμβολίζει τό Καστελλόριζο: «Ὅ,τι καί νά συμβεῖ εἶναι πάντοτε ἑλληνικό». Καί πῶς νά μήν εἶναι ἄλλωστε, ὅταν στό χαρακτηριστικό κτήριο τοῦ ἀνακαινισμένου Ὀθωμανικοῦ Τεμένους ἡ Ἔκθεση τῆς Ἱστορικῆς Συλλογῆς τοῦ Καστελλορίζου σέ πληροφορεῖ γιά τόν διαρκῆ, ἀέναο, ἀκατάβλητο πόθο τῶν Καστελλοριζίων γιά τήν Ἑλλάδα. Πού ἐνῶ ἡ Συνθήκη τοῦ Λονδίνου τό 1830 τούς ἄφησε ἐκτός ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, αὐτοί ἀντέδρασαν μέ κάθε τρόπο, ἔστω κι ἄν τό ποθού- μενο ἦλθε 118 χρόνια ἀργότερα, ὕστερα ἀπό πολλούς αἰῶνες Ὀδύσσειας, ξενιτιᾶς στή Μέση Ἀνατολή καί τήν Αἴγυπτο, λαμπαδιάσματος τῶν περιουσιῶν τους ἀπό τούς Ἄγγλους, τούς τότε καλούς συμμάχους τῆς Ἑλλάδος, καί τούς Γάλλους πού τούς πούλησαν στούς Ἰταλούς.
Εἶναι πολύ μικρός ὁ χῶρος μιᾶς ἐπι- φυλλίδας γιά νά χωρέσει τόν τρισμέγιστο πλοῦτο τοῦ πολύτιμου Συμπλέγματος Μεγίστης τοῦ νοτιοανατολικοῦ Αἰγαίου μας. Ἀλλά εἶναι μεγάλη ἡ καρδιά τῶν Καστελλοριζίων, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν νά τιμοῦν δεόντως ὅποιον ἔρχεται νά προσκυνήσει μέ εὐλάβεια τά ἅγια χώματά τους, καί –γιατί ὄχι– νά ριζώσει ἐδῶ. Ἄς εὐχηθοῦμε, τό λίαν εὐχάριστο γεγονός τῆς ἀναπτυξιακῆς δυναμικῆς τήν ὁποία διαπιστώνει ὁ προσκυνητής τῆς Μεγίστης κατά τά τελευταῖα χρόνια (στήν ὁποία συμβάλ- λουν μεταξύ ἄλλων καί ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι συμπατριῶτες μας) νά ἐνι- σχυθεῖ, καί ἡ Πολιτεία καί ἡ κυβέρνηση νά παρέχουν τήν δυνατότητα σέ ὅσους τό λέει ἡ καρδιά τους –μέ στοχευμένες πολιτικές παροχῆς γῆς– νά ἔρθουν καί νά χτίσουν τό βιός τους ἐδῶ, ἐπαναφέροντας ἔτσι τό Καστελλόριζό μας στήν αἴγλη τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνα.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο Καστελλόριζο, του Συμπλέγματος Μεγίστης, την Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2021, για λογαριασμό της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ, όπου και δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2021.
