Παρασκευή, 11 Μάρτιος 2011 07:30
Επιμέλεια αφιερώματος, κείμενο, συνέντευξη: Στέλιος Κούκος
“Μοι φαίνεται ως μία αίγλη φωτός, εν φαεινόν βήμα, εν εύηχον κήρυγμα προόδου, ευημερίας και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων”! Με αυτά τα γεμάτα ενθουσιασμό και από καρδιάς λόγια ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης χαιρετίζει το 1908 την ίδρυση συνεταιρισμού άρτι συσταθείσας κοινότητας, προλογίζοντας το καταστατικό της.
Κοινότητες, συνεταιρισμοί, συντροφίες και άλλες συσσωματώσεις και ενώσεις προσώπων αποτελούν συναντήσεις ανθρώπων που αγωνιούν και αγωνίζονται για το κοινό καλό και την κοινή ευημερία. Και μάλιστα μάχονται για την επίτευξη στόχων που εδράζονται επί πραγματικών ζητημάτων που προκύπτουν από τον ζωτικό τους χώρο. Άλλωστε, για να θυμηθούμε πάλι τον μεγάλο σκιαθίτη συγγραφέα και το επίκαιρο διήγημά του “Χαλασοχώρηδες”, που αναφέρεται στις εκλογές, “όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης”.
Οι ενώσεις αυτές, με βαθιές ιστορικές ρίζες, δοκιμασμένες και μέσα στον ελληνικό χωρόχρονο ή καλύτερα μέσα στην αργόσυρτη ελληνική συνέχεια, απέδειξαν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν καλύτερα τα ποικίλα προβλήματα που προκύπτουν και απασχολούν τους πολίτες μιας περιοχής (παιδείας και πολιτισμού, τοπικής αυτοδιοίκησης, φορολογίας, εκκλησιαστικά, φιλανθρωπίας…)
Δυστυχώς σήμερα ο πολίτης, τόσο ως πρόσωπο όσο και ως έννοια, είναι απαξιωμένος, αφού ουσιαστικά δεν του προσφέρεται να πράξει το αυτονόητο: Να γίνει ουσιαστικό μέλος και στέλεχος της κοινωνίας στην οποία ζει και κατά συνέπεια να αναλάβει υπεύθυνα τη μοίρα του τόπου του.
Εντούτοις ο κοινοτισμός στις ποικίλες εκδοχές του παραμένει διεθνώς και σήμερα επίκαιρος και συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον και να γοητεύει τους ανθρώπους. Το σημαντικότερο είναι πως ίσως αποτελεί την τελευταία ελπίδα και το έσχατο καταφύγιο των ανθρώπων για να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν και να αντιμετωπίσουν συλλογικά τα προβλήματα που τους απασχολούν. Γιατί μόνο έτσι “το μέλλον αναγκαίως θα είναι καλύτερον του παρελθόντος”, όπως καταλήγει στο κείμενό του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης προλογίζοντας την ίδρυση του συνεταιρισμού της κοινότητας.
Συνέντευξη: Κώστας Βεργόπουλος
Γράφουν: Σπύρος Κουτρούλης, Μελέτης Η. Μελετόπουλος
Κείμενα: Νικόλαος Ι. Πανταζόπουλος, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Το αφιέρωμα είναι ανηρτημένο εδώ .
Πηγή: www.antifono.gr
.
2 comments
Ἄνευ σχολίου (ΣΚΑΪ 28-2-2011, «Νέοι Φάκελοι», «Αντέχουμε να συζητάμε την ιστορία μας;»):
Χρήστος Γιανναράς: «Το συγκεντρωτικό μοντέλο ας πούμε, μελετήθηκε αν πηγαίνει σ’ αυτό τον τόπο ή όχι; Ή η αποκέντρωση είναι καλύτερη; Το δίκαιο; Συνέφερε να μεταφραστεί Αστικός Κώδικας, Ποινικός Κώδικας, να μεταφραστεί από τα Γερμανικά ή συνέφερε να κάνουμε κάποιον δικό μας; Η παιδεία έπρεπε να είναι Δημοτικό, Γυμνάσιο και Ελληνικόν; Όλα αντιγραφή. Δεν έθεσε κανείς ερώτημα και προβληματισμό, αυτή η κοινωνία τι ανάγκες έχει. Δεν μιλώ ούτε για ιδεώδη ούτε για ιδεατά σχήματα. Μιλώ για ανάγκες. Και τα θέτω απλώς ως προβλήματα.»
Θάνος Βερέμης: «Χρήστο είναι σα να λες ότι οι Ρωμαίοι αντέγραψαν τους Έλληνες. Βεβαίως τους αντέγραψαν, γιατί αυτό που είχαν αν τους δώσουν οι Έλληνες ήταν σημαντικό. Αν οι ημέτεροι διαφωτιστές, οι έμποροι της διασποράς, οι έμποροι των Βαλκανίων, ο κατακτητής Βαλκάνιος Ορθόδοξος έμπορος όπως τον λέει ο Τράγιαν Στογιάνοβιτς, ο οποίος είχε φτιάξει κόσμους ώσπου να γίνει η επανάσταση, αυτός είχε ζυμωθεί με νέες ιδέες που έρχονταν απ’ έξω. Τι να κάνει; να κλείσει τ’ αυτιά του σ’ αυτές τις ιδέες και να πει «όχι, εγώ προτιμώ το νυν καθεστώς, τα αρματολίκια, όποιους θεσμούς υπήρξαν, το οθωμανικό…»
Χρήστος Γιανναράς: «Νομίζω απαντάς σε άλλο επίπεδο.»
Θάνος Βερέμης: «Μα με συγχωρείς, δεν υπήρχε τίποτε άλλο για να διασωθεί. Δεν υπήρχε τίποτε άξιο να διασωθεί.»
Να η στιγμή, έλεγα όταν το είδα, που θα μπορούσε να πάθει καρδιακό ο Γιανναράς στο στούντιο…
Επίσης, αν ο Γιανναράς έβλεπε τις συζητήσεις Βερέμη-Ράμφου 1-2 εβδομάδες νωρίτερα, όταν οι «κατακερματισμένες» κεραμύδες περί της «χθόνιας» παράδοσης (και του κοινοτισμού δηλαδή) έπεφταν η μία μετά την άλλη..
[προφανώς, αυτά θα τα φροντίσουμε σε επόμενα βιντεάκια…]