Το σχολείο και η εθνική επέτειος

Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος
ακούμε τις θορυβώδεις διαμαρτυρίες μιας μικρής μειοψηφίας πολιτικών και
διανοητών που ζητούν την κατάργηση των μαθητικών – και των στρατιωτικών –παρελάσεων.
Για μία ακόμη φορά στο όνομα της ψευδούς προοδευτικότητος ακούονται ανιστόρητα
επιχειρήματα , ότι δηλαδή τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε για πρώτη φορά το
1936 ο Ιωάννης Μεταξάς. Ε, λοιπόν, καλόν είναι να θυμηθούμε λίγο την Ιστορία
και να γίνουμε πιο ακριβείς και τεκμηριωμένοι.

Μαθητικές
παρελάσεις υπήρχαν πολύ πριν από το καθεστώς Μεταξά. Στο βιβλίο του «Θράκη» και
συγκεκριμένα στην σελίδα 374 ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος
αναφέρεται στα ελληνικά σχολή της Αδριανούπολης στα τέλη του 19^ου
και τοις αρχές του 20ού αιώνος. Εκεί περιγράφει παρελάσεις μαθητικές,
παρουσιάζει δε και σχετικές φωτογραφίες όπου βλέπουμε αγόρια και κορίτσια να
παρελαύνουν υπό το βλέμμα του Οθωμανικού καθεστώτος. Οι μελετητές της ιστορίας
της Μ. Ασίας περιγράφουν τις μαθητικές παρελάσεις που διοργάνωναν τα σχολεία
της Σμύρνης από το 1919 έως και το 1922 στο γήπεδο του Πανιωνίου με τιμώμενο
πρόσωπο τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο. Ο μακεδονομάχος Δικώνυμος
-Μακρής περιγράφει την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 από ανιχνευτές του
Ελληνικού Στρατού και διηγείται ότι στην πανηγυρική εκδήλωση προπορεύονταν οι
μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα. Εξ άλλου στην Κύπρο οι μαθητικές
παρελάσεις καθιερώθηκαν πολύ πριν από το 1936 ως εκδήλωση πατριωτισμού των
Ελλήνων που κατεπιέζοντο από τους Βρετανούς. Ένα θεσμό, λοιπόν, τον οποίο
ανέχθηκαν οι Οθωμανοί κατακτητές και οι Βρετανοί αποικιοκράτες θέλουν να τον
καταργήσουν σήμερα κάποιοι Έλληνες στο όνομα της ψευδο- προόδου!

            Οι παρελάσεις δεν ανήκουν στην
«δεξιά» ή στον εθνικισμό. Οι δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ παρήλαυναν στα χωριά τα
οποία απελευθέρωναν το 1941-44. Σε δυτικές δημοκρατίες, όπως οι ΗΠΑ και η
Βρετανία, νεαρά παιδιά που ανήκουν στον Προσκοπισμό, παρελαύνουν με βήμα και με
τύμπανα και ουδείς ενοχλείται. Στην Γαλλία κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου πραγματοποιείται
μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση στα Ηλύσια πεδία. Ας μην λέγονται , λοιπόν,
υπερβολές και φαιδρότητες.

            Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι με
πρόσχημα τις παρελάσεις οι πάσης φύσεως αποδομητές επιχειρούν να πλήξουν την
συνέχεια του Ελληνισμού. Ουσιαστικά οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας ύμνος και
ένας φόρος τιμής στην διαχρονική παρουσία της νεολαίας στους αγώνες των Ελλήνων
για την Ελευθερία. Όποιος μαθητές αρνείται να συμμετάσχει αποκόπτει τον εαυτό
του από το αντιστασιακό πνεύμα της ελληνικής νεολαίας . Οι παρελάσεις των νέων
τιμούν την νεότητα που αγωνίζεται από την εποχή των Αθηναίων εφήβων (την
πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω) μέχρι τα αγόρια και τα κορίτσια της πανεθνικής αντίστασης
κατά της τριπλής κατοχής του 1941 -44. Οι παρελάσεις μας θυμίζουν την διαρκή
παρουσία της νεολαίας σε κάθε ευγενική στιγμή  ηρωισμού και αυτοθυσίας. Μας θυμίζουν τους
«παίδας Δημητρίου», τα κατηχητόπουλα της Θεσσαλονίκης που εστάλησαν στα τείχη από
τον σοφό Αρχιεπίσκοπο Ευστάθιο για να πολεμήσουν τους Νορμανδούς τον 12^ο
αιώνα. Μας φέρνουν στο νου τον Ιερό Λόχο του Δραγατσανίου και τις νεαρές
Σουλιωτοπούλες. Μας φέρνουν πιο κοντά στα ελληνόπουλα που αγωνίσθηκαν στο
Μακεδονικό Αγώνα , όπως ο Αποστόλης, ο υπαρκτός οδηγός των ελληνικών σωμάτων
που έγινε γνώριμός μας από τα «Μυστικά του Βάλτου».  Οι 
μαθητικές παρελάσεις ξαναζωντανεύουν με συγκίνηση τη μνήμη των εφήβων
ηρωομαρτύρων του Κυπριακού Αγώνος του 1955-59 και των μαθητριών που έκαναν
παθητική αντίσταση ή μετέφεραν τα μηνύματα με τα ποδήλατά τους. Χαιρετώντας
τους σημαιοφόρους στην μαθητική παρέλαση τιμούμε τον σημαιοφόρο του Λυκείου
Αμμοχώστου, τον Πετράκη Γιάλλουρο, που έπεσε νεκρός από Βρετανική σφαίρα  επειδή κρατούσε την ελληνική σημαία. Τότε ήταν
οι σφαίρες των αποικιοκρατών. Τώρα είναι η εμπάθεια και τα ανιστόρητα βέλη των
δήθεν προοδευτικών. Και οι δύο ενοχλούνται από την συνέχεια του Ελληνισμού.

            Δυστυχώς οι τάσεις αφελληνισμού της
κοινωνίας και της παιδείας δεν πλήττουν μόνο τις μαθητικές παρελάσεις. Άρχισαν
να βρίσκουν έδαφος και στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, Γλώσσας , Νεοελληνικής
Λογοτεχνίας κ.λπ. Με νοσταλγία πολλοί Έλληνες αγοράζουν τα βιβλία Ιστορίας και
Νέων Ελληνικών του Γυμνασίου που εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1950 καθώς και τα παλιά
Αναγνωστικά του Δημοτικού που ξανατυπώθηκαν και πωλούνται στα καροτσάκια των
πλανοδίων βιβλιοπωλών. Αρέσουν διότι ήσαν γεμάτα από καλογραμμένα κείμενα για
την Εθνική και Θρησκευτική ζωή των Ελλήνων, από αριστουργήματα δοκίμων Νεοελλήνων
λογοτεχνών, από πρότυπα ηρώων του πολέμου και της ειρήνης που τόσο χρειάζονται
σήμερα τα παιδιά μας. Τα συγκρίνουμε με τα σύγχρονα άψυχα, ανελλήνιστα βιβλία και θλιβόμαστε. Ποιον πατριωτισμό και
ποια αισιοδοξία για το μέλλον μπορούν να καλλιεργήσουν τα σημερινά  εγχειρίδια που αντικατέστησαν τον Σολωμό, τον
Παλαμά και τον Βαλαωρίτη με συνταγές για μακαρόνια με κιμά και με οδηγίες
χρήσης καφετιέρας;

            Αναμένοντας τις ανακοινώσεις για το
Νέο Λύκειο ευχόμαστε να παραμείνουν υποχρεωτικά τα  μαθήματα των Θρησκευτικών και της Ελληνικής Ιστορίας.
Το οφείλουμε στους ήρωες του 1821, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος,
όπως ομολογεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Το χρωστούμε στους 10 Πατριάρχες, τους
100 Επισκόπους, τους 6000 ιερείς που θυσιάσθηκαν  στην Τουρκοκρατία και  στην Επανάσταση, όπως παραδέχεται ο τότε
Γάλλος Πρόξενος στην Πάτρα  Πουκεβίλ. Το
οφείλουμε πρωτίστως στα παιδιά μας που είναι το μέλλον του Έθνους.

Κ.Χ. 17.3.2011

.