Περί του «συστήματος Σόρος»
Γενική εισαγωγή
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις – Στρατηγικές Σπουδές,
Έδρα Jean Monnet Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση,
Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών,
Πάντειο Πανεπιστήμιο
Αντίβαρο, Μάιος 2006
Η παρούσα σελίδα αφορά το “σύστημα Σόρος” ή οποιοδήποτε συναφές με αυτό φαινόμενο. Κτίζει πάνω σε στοιχεία που φωτίζονται ολοένα και περισσότερο μέσα από δηλώσεις, αποκαλύψεις, βιβλία, έρευνα στο διαδίκτυο και έγκυρες δημοσιεύσεις στον τύπο ή στο διαδίκτυο.
Τα κείμενα που ακολουθούν αποτελούν καταγεγραμμένες σκέψεις που εντάσσονται σε μια ευρύτερη μελέτη και διαρκή συγγραφή που οδεύει προς πολλές αυτόνομες μονογραφίες και άλλες δημοσιεύσεις στην ελληνική και αγγλική γλώσσα επί ζητημάτων που αφορούν, μεταξύ άλλων, τον ρόλο του έθνους-κράτους και των διεθνών θεσμών την ύστερη εποχή, την ηθική κρίση περί την εξωτερική πολιτική, τον ρόλο των διεθνικών ΜΚΟ στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα και την πολλαπλών επιπέδων περιπτωσιολογική μελέτη του σχεδίου Αναν σε αναφορά με το ελληνικό πολιτικό σύστημα, τους ακαδημαϊκούς και τον ρόλο των διεθνών θεσμών.
Οι αναλύσεις που περιέχει η παρούσα σελίδα για τα “συστήματα Σόρος” δεν προσωποποιούνται, κατ’ ανάγκη, σε αναφορά με τον γνωστό διεθνικό και αντιφατικό μεγαλομανή κερδοσκόπο. Ως διεθνικοί δρώντες τόσο ο ίδιος όσο και οι οργανισμοί που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται μαζί του αποκτούν ενδιαφέρον επειδή μια σειρά από φορείς, φαινόμενα και συμβάντα αφορούν ζωτικά την ανάλυση των διεθνών σχέσεων. Ενδιαφέρουν, επίσης, οι ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές και διπλωματικές προεκτάσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά την λαϊκή κυριαρχία, τον ρόλο των διεθνών θεσμών και την σταθερότητα των διακρατικών σχέσεων. Για να το θέσουμε επακριβώς, ενώ οι ανθρώπινες σχέσεις στο διεθνές σύστημα ρυθμίζονται από τους οντολογικά θεμελιωμένους θεσμούς του έθνους-κράτους και των συμπαρομαρτούντων διεθνών θεσμών, τα διεθνικά φαινόμενα σ’ όλες τις εκδηλώσεις τους επηρεάζουν τις διεθνείς σχέσεις με ένα ρευστό, δυνητικά ανορθολογικό και συχνότατα αποσταθεροποιητικό τρόπο. Τόσο στις θετικές εκδηλώσεις τους όπως για παράδειγμα τις οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος όσο και στις αδιαμφισβήτητα εγκληματικές του εκδηλώσεις όπως για παράδειγμα η τρομοκρατία, τα διεθνικά φαινόμενα αναμφίβολα οφείλονται στα ελλείμματα ενδοκρατικής και διακρατικής διακυβέρνησης.
Εύλογα, το ενδιαφέρον εστιάζεται στο “σύστημα Σόρος” επειδή πρόκειται για μια από τις γνωστότερες και πιο πολυσυζητημένες περιπτώσεις εξωπολιτικού δρώντα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ως φαινόμενο, εμπεριέχει πολλά άλλα ανάλογα και αντίστοιχα φαινόμενα που εκδηλώνονται υπό διαφορετικές μορφές, διαφορετικά περιεχόμενα και διαφορετικές βαθμίδες. Μεταξύ άλλων, τα ιδρύματά του, οι “συναρτημένες” με αυτόν ΜΚΟ και δραστηριότητές τους, οι διασυνδέσεις του με νυν, πρώην και ενδεχομένως αυτονομημένους αξιωματούχους διαφόρων “υπηρεσιών”, τα φιλοσοφήματά του, η επιρροή του σε κοινωνίες της περιφέρειας στην οποία ανήκει η Ελλάδα αλλά και ευρύτερα, ο διεθνικός χαρακτήρας σχεδόν όλων των δραστηριοτήτων του, οι εναλλασσόμενες σχέσεις του με διάφορους ηγέτες, οι κερδοσκοπικές του επιδόσεις, οι φιλανθρωπικές του βιτρίνες και κυρίως η βαθύτατη ασυμβατότητα των διεθνικών του δραστηριοτήτων με την έννοια πολιτική όπως αυτή είναι κλασικά νοηματοδοτημένη και οικουμενικά και καθολικά αποδεκτή. Τα φαινόμενα Σόρος, θα υποστηριχτεί πιο κάτω, είναι διεθνοπολιτικές ανωμαλίες.
Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, όπως εξηγώ πιο κάτω, το “φαινόμενο Σόρος” αποτελεί το ανώτατο στάδιο μιας νέας έννοιας, του “διεθνοαναρχισμού”: Πρόκειται για διεθνικούς φορείς διανεμητικών δυνατοτήτων οι οποίοι εν μέρει ή εν όλω δεν θέτουν τις δραστηριότητές τους υπό την αίρεση της λαϊκής κυριαρχίας κάποιου κυρίαρχου κράτους. Οι διανεμητικές τους δραστηριότητες, εξάλλου, δεν υπόκεινται ή δεν υπόκεινται σε επαρκείς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις. Η διαφυγή των συντεταγμένων κανονιστικών ελέγχων, εξάλλου, συνοδεύεται με λόγια, ιδέες και πράξεις που καθιστούν σαφές ότι δεν αποδέχονται τις κυριαρχικές οριοθετήσεις των διακρατικών σχέσεων. Στο ανώτατο διανοητικό στάδιό του αυτό το φαινόμενο ενσαρκώνεται από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες ιδέες των “κριτικών κονστρουκτιβιστών”.
Εν ολίγοις, αν και οι φορείς κινούνται διαμέσου ή εντός των κρατών, οι διανεμητικού χαρακτήρα πνευματικές και υλικές δραστηριότητες του “συστήματος Σόρος” ουσιαστικά βρίσκονται εκτός πολιτικής όπως οριοθετείται και οροθετείται στο πλέγμα σχέσεων “κοινωνίας και εξουσίας” οποιουδήποτε συγκεκριμένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Μπορεί να έχει έδρες, ινστιτούτα, ανθρώπους, ιδρύματα και άλλους φορείς διεσπαρμένους σε συγκεκριμένα κράτη, ο διεθνικός όμως χαρακτήρας των δραστηριοτήτων τα καθιστά εν πολλοίς -αν όχι πλήρως- εξωκοινωνικά και εξωπολιτικά. Αν και πασίδηλα πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου, τα στοιχεία για τους διεθνικούς φορείς με τους οποίους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εμπλέκεται ο βαθύπλουτος κερδοσκόπος και τα ιδρύματά του είναι ήδη πολλά και ίσως επαρκή για να μας δώσουν μια ικανοποιητική εικόνα των συνεπειών των δράσεών του.
Πολλά φαινόμενα που σχετίζονται με τον Σόρος, τα ιδρύματά του και τις δραστηριότητές του, θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο σημαντικών περιπτωσιολογικών μελετών για τα διεθνικά φαινόμενα και τις διανεμητικές τους συνέπειες. Μεταξύ άλλων, το κράτος των Σκοπίων που φαίνεται πως ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε κρατίδιο, οι δραστηριότητές στην υπόθεση του Κοσόβου, το σχέδιο Αναν για το Κυπριακό, οι σχέσεις με “υπηρεσίες” ηγεμονικών δυνάμεων, η σχέση με την “στρατηγική μαλακής ισχύος” των ΗΠΑ, οι παρεμβάσεις του στα πολιτιστικά δρώμενα κτλ.
Πιο ενδιαφέροντα όμως είναι τα στοιχεία που αποκαλύφτηκαν για τις σχέσεις του με “ερευνητικούς πυρήνες” των οποίων οι δραστηριότητες αφορούν τόσο διεθνή ζητήματα όσο και ζητήματα ενδοκρατικής τάξης, δικαιοσύνης και ηθικών ή κοσμοθεωρητικών διαμορφώσεων. Είναι για παράδειγμα εξόχως ενδιαφέρον σε μια χώρα όπως η Ελλάδα με εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές της ελευθερίας στον βωμό του αγώνα ανεξαρτησίας (αγώνα για εσωτερική αυτοδιάθεση, εξωτερική-εσωτερική κυριαρχία, κοινωνική-πολιτισμική ετερότητα) να βλέπει κάποιους πυρήνες διεθνικών διανοουμένων που σχετίζονται με ένα άκρως αμφιλεγόμενο κερδοσκόπο όπως ο Σόρος να επιχειρούν ρητά και διακηρυγμένα να ροκανίσουν τα θεμέλια της ελληνικής εθνικής-κοινωνικής, συνειδησιακής και πολιτισμικής ετερότητας.
Είναι πλέον απολύτως επαληθευμένο ότι σε συναθροίσεις “συστημάτων Σόρος” δημιουργούνται εκρηκτικά μείγματα που ενδέχεται να αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την ενδοκρατική και διακρατική ζωή των ενδιαφερομένων κοινωνιών. Μια νέα διεθνική ομαδοποίηση αυτής της μορφής παρακάμπτει τις κοινωνίες και τα κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένα συστήματα εξουσίας καταργώντας έτσι την πολιτική. Συμμετέχουν ετερόκλητα, ανομοιογενή και στοχαστικά αξιοπερίεργα άτομα ή φορείς, οι οποίοι εκτείνονται σ’ όλο το φάσμα μιας κοινωνίας: καθηγητές πανεπιστημίου, αξιωματούχοι κρατικών “υπηρεσιών”, τράπεζες, εφοπλιστές, άλλοι επιχειρηματίες, αντιπρόσωποι διεθνών θεσμών, νεαροί προσοντούχοι που αναζητούν απασχόληση, κερδοσκόποι, ακτιβιστές διεθνικών προβλημάτων, σύλλογοι προσφύγων, εκκλησιαστικοί παράγοντες και πολλοί άλλοι. Αναμφίβολα, πολλοί από αυτούς είναι αφελή και ανυποψίαστα παρακολουθήματα. Αυτό όμως δεν έχει σημασία και δεν ενδιαφέρει την παρούσα ανάλυση (ενδιαφέρει σίγουρα πιο άμεσα τόσο τους ίδιους όσο και τους επηρεαζόμενους από αυτούς).
Αυτό που έχει σημασία για την παρούσα ανάλυση, είναι το γεγονός ότι αναπτύσσονται εξωκοινωνικά και εξωπολιτικά διεθνικά τέρατα τα πλοκάμια των οποίων διεισδύουν στα μέσα επικοινωνίας, σε πανεπιστήμια, στο υπόλοιπο εκπαιδευτικό σύστημα, σε ινστιτούτα “προτάσεων πολιτικής”, σε υπουργεία άμυνας, σε υπουργεία εξωτερικών, σε επιτελικούς θεσμούς εξωτερικής πολιτικής, σε σχολές ενόπλων δυνάμεων και διπλωματικών υπηρεσιών και αναπόφευκτα στα σε ηγετικά στρώματα των πολιτικών συστημάτων. Χαρακτηριστικά, τα τελευταία, ενώ σιγά-σιγά ενσωματώνονται σ’ ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, η ουσιαστική αναφορικότητά τους είναι τέτοιοι διεθνικοί δρώντες από τους οποίους αντλεί δύναμη και επιρροή. Έτσι, κάποιος θα μπορούσε, υπεριπτάμενος της κοινωνίας και ενδεχομένως ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένος -οπότε λόγω της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας, διττά εξωπολιτικός-, να κατακτά μεγάλες διανεμητικές αρμοδιότητες για τις τύχες μιας κοινωνίας με την οποία στην καλύτερη περίπτωση συνδέεται έμμεσα. Δύο ακόμη συναφή ζητήματα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα για ένα ακαδημαϊκό αλλά πιθανότητα και για κάθε ενεργό και πληροφορημένο πολίτη.
Πρώτον, το γεγονός εξωπολιτικοί δρώντες αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη διαδικαστική νομιμοποίηση. Αυτού του είδους η νομιμοποίηση δεν αντλεί άμεσα και ουσιαστικά από το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που ανήκει και επηρεάζει αλλά από διεθνικά ή διεθνικά εξαρτώμενους δρώντες. Οι διανεμητικές συνέπειες του ρόλου και της θέσης είναι εν τούτοις δραστικές και ουσιαστικές. Στο παρελθόν τέτοιες ασυμβατότητες όταν η ξένη εξάρτηση ενός κράτους βάθαινε σε τέτοιο σημείο που αναιρούσε την λαϊκή κυριαρχία και επέβαλλε πολιτικές ηγεσίες (ή και φανερές δικτατορίες) διαδικαστικά νομιμοποιημένες αλλά ασύμβατες με το κοινωνικό υπόστρωμα.
Δεύτερον, η πολιτική, ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική, καταργείται και αντικαθίσταται με “προτάσεις πολιτικής” διεθνικών εξωπολιτικών δρώντων. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο πολλαπλασιασμός ΜΚΟ ινστιτούτων “προτάσεων πολιτικής” που σχετίζονται με “συστήματα Σόρος” και που κατορθώνουν να διατυμπανίζουν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες αλλά επιστημονικά διάτρητες “συνταγές διπλωματίας”. Η Ελλάδα, χωρίς η κοινωνία να έχει την δυνατότητα να γνωρίζει τα δρώμενα στον αχανή διεθνικό χώρο μελετών και προτάσεων πολιτικής συχνά υπόκειται βαρύτατες συνέπειες με ύστερη περίπτωση το σχέδιο Αναν. Εύκολα, τέτοιες προτάσεις πολιτικής επηρεάζονται από άνομα και καταχρηστικά συμφέροντα (όχι ασφαλώς με την νομική-ποινική έννοια του όρου, ζήτημα που δεν αφορά τον υποφαινόμενο), αλλά από φορείς συμφερόντων όπως κυβερνήσεις, κερδοσκόποι και εγκληματίες που έχουν την δυνατότητα να οργανώνονται διεθνικά και με αδιαφάνεια να παρακάμπτουν τις εθνικές και διεθνείς κανονιστικές δομές. Δηλαδή, να παρακάμπτουν τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα και τους διεθνείς θεσμούς.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ζητήματα που θα ήθελα να αναφέρω εισαγωγικά είναι οι επιστημολογικά ανατριχιαστικές προσεγγίσεις συγγραφής “νέας ιστορίας” με όρους και έννοιες που εμπίπτουν πλήρως στην κατηγορία των “κριτικών κονστρουκτιβιστικών” ιδεολογημάτων και θεωρημάτων, για τα οποία εξάλλου αναρτώ ξεχωριστό σημείωμα. Όπως θα υποστηρίξω πιο κάτω δεν πρόκειται για επιστημονική αλλά πολιτική δραστηριότητα που απερίφραστα στοχεύει στην κατάλυση των κρατών, πιο συγκεκριμένα στην “αποσυναρμολόγηση”, όπως γράφουν, των κοσμοθεωριών, της ιστορικής μνήμης, των ιστορικών κοσμοεικόνων, των εθνικών ταυτοτήτων, των εθνικών μύθων και εν γένει των θεμελίων και εποικοδομημάτων του σύγχρονου έθνους-κράτους. Αναμενόμενα, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των ενδιαφερόντων. Ακόμη πιο σημαντικό, αυτά τα διεθνοαναρχικά ιδεολογήματα και θεωρήματα στοχεύουν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο ροκάνισμα στρατηγικών θεσμών όπως τα Υπουργεία Εξωτερικών και τα Υπουργεία άμυνας.
Τέλος, για ένα ακαδημαϊκό που ανήκει στο ολισθηρό γνωστικό πεδίο των διεθνών σχέσεων, τα ζητήματα που θίγονται στην παρούσα σελίδα είναι ερεθιστικά για ένα ακόμη σημαντικό λόγο. Αφορούν διεθνή φαινόμενα για τα οποία αν και διυποκειμενικά αντιληπτά δεν προσφέρονται, εν τούτοις, για ακαδημαϊκή ανάλυση. Αυτό γιατί ελλείπει επαρκής θεμελίωση, γεγονός που δυνατό να προκαλέσει διολίσθηση προς την κατεύθυνση αβάσιμων συνομωσιολογικών ερμηνειών. Πληροφορίες που ερμηνεύουν συμπεριφορές και ενέργειες εξωτερικής πολιτικής που δεν είναι επαρκώς διαφανείς, κατά κανόνα ερμηνεύονται μετά από πολλές δεκαετίες και μόνο εάν και όταν ανοιχτούν κάποια αρχεία. Σε ελάχιστες περιπτώσεις ο διεθνολόγος αποδεικνύεται πιο τυχερός. Μια τέτοια περίπτωση είναι η αποκάλυψη των εξαγορών συνειδήσεων δυτικογερμανών από τις μυστικές υπηρεσίες της της πρώην ΕΣΣΔ και της πρώην Ανατολικής Γερμανίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Τότε παίχτηκε η τύχη του κόσμου όταν στις συμπληγάδες Ανατολής-Δύσης παρ’ ολίγο να “πέσει” η Δυτική Γερμανία και να ανατραπεί η πλάστιγγα θέτοντας την Δυτική Ευρώπη -όπως είχαν υποστηρίξει πολλοί ηγέτες και στοχαστές, συμπεριλαμβανομένων τω Μιτεράν και κομμουνιστών ηγετών- στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Τελικά σήμερα γνωρίζουμε, ότι τα κίνητρα πολλών δεν ήταν φιλειρηνικά αλλά φιλάργυρα. Μια ακόμη περίπτωση αφορά την διαρροή στο διαδίκτυο της έκθεσης Nathan για τις μεθοδεύσεις και τις χρηματοδοτήσεις των αμερικανών με σκοπό τον εξαναγκασμό των κυπρίων να δεχθούν την απώλεια της ελευθερίας τους την περίοδο 2002-4. Αβασάνιστα, θα έλεγα ότι τα στοιχεία που ολοένα και περισσότερο έρχονται στην επιφάνεια για τα “συστήματα Σόρος”, δείχνουν ακριβώς ότι αυτές οι μεθοδεύσεις των αμερικανών και άνομων διεθνικών δρώντων έχουν μεγαλύτερο βάθος απ’ ότι τότε υποψιαστήκαμε. Απλά, τότε, δηλαδή την περίοδο 2001-2004, όταν εξαντληθήκαμε για να υποστηρίζουμε την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ως κοινό τόπο όλων των ενδιαφερομένων για ειρηνική επίλυση του κυπριακού (για εισπράττουμε άθλιους-συστηματικούς χαρακτηρισμούς είδος δολοφονίας χαρακτήρα), δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε επακριβώς τα αίτια της εκδήλωσης ενός βαθύτατου και ευρύτατου ακαδημαϊκού και πολιτικού ανορθολογισμού. Δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε την ηχηρή σιωπή πολλών καλοπληρωμένων επιστημόνων, την επιστημονική διαστροφή μπροστά στον βιασμό της κοινοτικής έννομης τάξης πολλών που τρέφονται εργολαβικά με θεσμικά λεφτά της ΕΕ, τις απίστευτα λανθασμένες ασυναρτησίες συνταγματολόγων, νομικών και άλλων πολιτικών επιστημόνων, την ευκολία με την οποία συμβατικά επιφανείς διανοούμενοι διολίσθησαν στην υποστήριξη ανελεύθερων-φασιστοειδών καθεστώτων, το μίσος, την ακρότητα και την εμπάθεια κατά της κυπριακής κοινωνίας στα μέσα ενημέρωσης που εμφανιζόταν αντί θύμα ως θύτης, τα ιστορικά ψεύδη με τα οποία βομβάρδιζαν την ελληνική κοινή γνώμη, τον κατήφορο της πλειονότητας της ελληνικής και κυπριακής πολιτικής ηγεσίας και την ολιγωρία πολλών άλλων που φέρουν ακαδημαϊκή και πολιτική ευθύνη. Τώρα, λοιπόν, γνωρίζουμε καλύτερα …. : Όποια πέτρα και αν σηκώσεις (και πολλές σηκώνονται όσο περνάει ο χρόνος) βρίσκεις συναρτήσεις “προτάσεων πολιτικής” με κάποιο “σύστημα Σόρος” και τις αναρίθμητες διεθνικές διακλαδώσεις του. Χωρίς τον κίνδυνο, λοιπόν, της παραμικρής έκπτωσης στο επίπεδο της θεμελίωσης, οι πληροφορίες που ταχύρυθμα ρέουν, προσφέρουν την πολυτέλεια στον διεθνολόγο να παρέχει πιο εύρωστες και πιο περιεκτικές ερμηνείες, που δείχνουν το βάθος και το πλάτος των εξωπολιτικών φαινομένων που αναπτύσσονται στον αχανή διεθνικό χώρο της διεθνούς πολιτικής. Ακόμη, ο αξιολογικά ελεύθερος διεθνολόγος μπορεί πλέον να φωτίσει περισσότερο τους κινδύνους για την ελευθερία, για τους διεθνείς θεσμούς, για τους κρατικούς θεσμούς, για την ειρήνη, για την σταθερότητα και κυρίως για την ασφάλεια λιγότερο ισχυρών κρατικών δρώντων του διεθνούς συστήματος.
Εκτιμώ ότι, οι αναλύσεις της παρούσης σελίδας ενδιαφέρουν ζωτικά τις εξής ομάδες:
1) Όποιους προβληματίζονται γενικότερα για τα διεθνικά φαινόμενα και την εξωτερική πολιτική.
2) Εκείνους τους πανεπιστημιακούς που δεν θα ήθελαν το ακαδημαϊκό λειτούργημα να διολισθήσει στο τέλμα στρατεύσεων και προπαγανδιστικών πρακτικών.
3) Την πολιτική ηγεσία που δεν θα ήθελε το κοινωνικοπολιτικό σύστημα να κυριαρχηθεί από εξωπολιτικές και εξωκοινωνικές δραστηριότητες, πολλές εκ των οποίων είναι διεθνοαναρχικές με την έννοια που ορίζεται πιο κάτω.
4) Την πολιτική και μόνιμη ηγεσία κρατικών θεσμών όπως τα Υπουργεία άμυνας και εξωτερικών που δεν θα ήθελαν ανεξέλεγκτες διεισδύσεις που υπονομεύουν τον ορθολογισμό τους.
5) Τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ που δεν θα ήθελαν να καταστούν τα μέσα πληροφόρησης εργαλείο διεθνοαναρχικών δραστηριοτήτων.
6) Τους ακτιβιστές των ΜΚΟ που δεν θα ήθελαν οι θεμιτές δραστηριότητές τους να επιστρατευτούν από εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες.
7) Τους υπεύθυνους για νομοθετικές ρυθμίσεις περί τους ΜΚΟ.
8) Τέλος, πιστεύω ότι οι αναλύσεις της παρούσης σελίδας αφορούν ζωτικά μια συγκεκριμένη ευπαθή ομάδα νεοεισερχομένων επιστημόνων που είτε ήδη κατέχουν είτε είναι υποψήφιοι για ακαδημαϊκή θέση: Ιδιαίτερα τα στελέχη των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών (και πάνω απ’ όλους τους διεθνολόγους και τους ιστορικούς) έχουν κάθε συμφέρον να αποφύγουν ή να εγκαταλείψουν εν πολλοίς εξωκοινωνικούς και εξωπολιτικούς χώρους που εν δυνάμει διαφθείρουν τον επιστημονικό στοχασμό τους και που τους παγιδεύουν σε συναναστροφές με κερδοσκόπους, αξιωματούχους ξένων κρατών et al. Τέτοια ολισθήματα οδηγούν σε παρασιτισμό, υπονόμευση των επιστημονικών τους φιλοδοξιών, αναπόδραστες αντικοινωνικές στάσεις και τελικά πνευματική αποκτήνωση ή αντίστροφα οδυνηρές τύψεις συνειδήσεως. Εν τέλει, μεταξύ της ασκητικής (και ενδεχομένως “φτωχής” αλλά αξιοπρεπούς) αφοσίωσης στα επιστημονικά-ακαδημαϊκά καθήκοντα και των διεθνικών σειρήνων κάποιων “συστημάτων Σόρος” ή των εξαρτημάτων τους παραγωγής εξωπολιτικών “προτάσεων πολιτικής”, οι νεοεισερχόμενοι ακαδημαϊκοί έχουν συμφέρον να κλείσουν τ’ αυτιά τους στις διεθνικές σειρήνες. Τα όποια “απτά οφέλη” -αμοιβές ερευνητικών προγραμμάτων, ταξιδάκια συμμετοχής σε “συνέδρια κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα, διαμονές σε πολυτελή ξενοδοχεία, πλουσιοπάροχα δείπνα, κτλ – δεν μετράνε μπροστά σ’ αυτό που πραγματικά αναζητά κάποιος που αποφασίζει να αφιερώσει αρκετές δεκαετίες της ζωής του: μεταξύ άλλων, την επιστημονική καταξίωση, την αξιολογικά ελεύθερη στοχαστική συνεισφορά, την αδιάφθορη και ανεπηρέαστη καλλιέργεια ολοένα και πιο σπουδαίων ιδεών, την συνεισφορά στην οικουμενική προσπάθεια οικοδόμησης γνώσης, την αξιολογικά ελεύθερη επιμόρφωση φοιτητών, την εμπέδωση πάγιων κωδίκων ακαδημαϊκής δεοντολογίας και την υπεράσπιση εάν και όταν χρειαστεί κατακτήσεων του πολιτικού πολιτισμού όπως η ανθρώπινη ελευθερία. Για τα τελευταία, σημειώνω, ότι οι ακαδημαϊκοί της Ευρώπης αλλά και ευρύτερα διαθέτουμε πλέον ένα αμείλικτο δείκτη ακριβοδίκαιης εκτίμησης των επιδόσεών μας, των ποιοτικών μας προδιαγραφών. Αυτός ο δείκτης είναι οι στάσεις, λόγια, γραπτά κείμενα ή η ηχηρή σιωπή γύρω από το σχέδιο Αναν, που αποτελεί ίσως και την καλύτερη περιπτωσιολογική μελέτη των κοινωνικών επιστημών της ιστορίας των διεθνών σχέσεων της ύστερης εποχής
[βλ. και σχετική ανάλυση γι’ αυτό το σημείο στο Αποκαλύψεις εφημερίδων. και Μια ακαδημαϊκή άποψη: Ξένες χρηματοδοτήσεις, ινστιτούτα, μΚΟ. (Π.Ήφαιστος)].
Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα μελέτης του καθηγητή κ. Ήφαιστου που δημοσιεύεται πλήρως στην ιστοσελίδα του.
Μεταφορά από το παλιό Αντίβαρο
http://palio.antibaro.gr/international/hfaistos_soros.php
.