01/05/2011 | ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ
ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ*
Αποδόμηση
του ελληνικού έθνους και παρακμή
Η απόπειρα να καούν οι ελληνικές
σημαίες στη θέση του Ιούδα το Μεγάλο Σάββατο είναι μεν μια πράξη ανεγκέφαλων,
αλλά έχει ιδεολογική, πολιτική και στρατηγική σημασία, που πρέπει να εξεταστεί
σε βάθος. Διότι, τα πράγματα δεν είναι απλά. Μάλλον, είναι σύνθετα και σοβαρά.
Το κάψιμο της σημαίας ενός κράτους ή και ενός έθνους συνιστά έλλειψη πολιτισμού
και πολιτικής σοβαρότητας. Ειδικότερα, είναι όνειδος όταν πρόκειται για το
εθνικό μας σύμβολο. Δηλαδή την ελληνική σημαία, η οποία συμβολίζει την ελληνική
μας ιστορία ως Κυπρίων, στην οποία περιλαμβάνεται και η ΠΕΟ και το ΑΚΕΛ. Η
προσπάθεια καλλιέργειας ανθελληνικής προπαγάνδας έχει, μεταξύ άλλων, τις εξής
αιτίες:
Οι
αιτίες
1.
Τις κατά καιρούς λανθασμένες επιλογές των Αθηνών στο Κυπριακό, με αποκορύφωμα
το πραξικόπημα του 1974. Βεβαίως, αυτή είναι η μισή αλήθεια. Διότι, στην ουσία
οι λανθασμένες επιλογές είχαν συμμέτοχους και Έλληνες της Κύπρου. Από την άλλη
δε, η κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να διεκδικεί το αλάθητο του Πάπα στις
σχέσεις της με την Αθήνα, καθώς και στο Κυπριακό. Οι κατά καιρούς συγκρουσιακές
σχέσεις δημιούργησαν ψυχολογικούς κλονισμούς μεταξύ των Κυπρίων και της κυρίως
Ελλάδας. 2. Την αδυναμία αποτελεσματικής δράσης του ελληνικού κράτους, λόγω της
οικονομικής κρίσης, η οποία είναι αποτέλεσμα της κρίσης στο ελληνικό σύστημα
αρχών και αξιών. Μιας κρίσης, η οποία πηγάζει από τον αρρωστημένο
εκσυγχρονισμό, που αποστρέφεται ή ακόμη και μισά οτιδήποτε ελληνικό και, ως εκ
τούτου, δεν μπορεί να αναπαράγει με αξιοπιστία και αξιοπρέπεια τον Ελληνισμό, ο
οποίος χάνει τον αυτοσεβασμό του. 3. Την απογοήτευση των Ελλήνων της Κύπρου,
διότι η Αθήνα σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας δεν τους στήριξε και δεν τους βοήθησε,
όπως αυτοί θα ήθελαν και όπως αυτοί προσδοκούσαν. Με άλλα λόγια, πρόκειται για
την αδυναμία της Ελλάδας να υπερασπιστεί την Κύπρο ως τμήμα του Ελληνισμού. 4.
Τη δημιουργία διαφορετικής κοινωνίας συμφερόντων από την Ελλάδα, που στηρίζεται
κυρίως επί της κρατικής υπόστασης, αλλά και σε δυο άλλα στοιχεία: Στο
επαρχιώτικο σύμπλεγμα των Κυπρίων και στην αλαζονεία του «εθνικού κέντρου».
Η
προδομένη τιμή του κράτους και τους έθνους
Η προσπάθεια εθνικής
διαφοροποίησης συνιστά πολιτική και πολιτισμική ανωριμότητα και υποδηλοί το
στρατηγικό έλλειμμα του Ελληνισμού. Γιατί; Διότι χρόνια μετά την ανεξαρτησία θα
έπρεπε να εμπεδώσουμε αυτονόητες έννοιες, όπως η εξής: Είναι άλλο πράγμα η
κρατική και άλλο η εθνική ταυτότητα. Είναι άλλο πράγμα το κράτος και άλλο το
έθνος. Και οι έννοιες αυτές δεν είναι ασαφείς και αόριστες, αλλά επιστημονικά
τεκμηριωμένες, όχι επί τη βάσει αιματολογικών εξετάσεων, αλλά ιστορικών,
φιλοσοφικών, γλωσσικών, πολιτιστικών και άλλων μεταβλητών που εντάσσουν άτομα
και κοινωνίες σε συγκεκριμένο εθνολογικό χώρο. Κοινού δηλαδή συστήματος αρχών
και αξιών, καθώς και θυσιών. Και η ελληνική σημαία, η οποία επεκτείνεται πέραν
του ελλαδικού κράτους, αποτυπώνει όλα αυτά τα στοιχεία και τους αγώνες του
Ελληνισμού. Άλλωστε, για να προκύψει το κρατικό σύμβολο της Ζυρίχης, οι Κύπριοι
πολέμησαν με την ελληνική σημαία και τα ελληνικά λάβαρα και θυσίασαν τη ζωή
τους τραγουδώντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Ακόμη και το 1974, οι προδομένες
μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ δεν υπερασπίζονταν μόνο την τιμή και την
αξιοπρέπεια του κυπριακού κράτους, αλλά και του ελληνικού έθνους, που
ατιμωνόταν από μια ομάδα εθνικοφρόνων δήθεν Ελλήνων αξιωματικών, των οποίων η
δράση εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ανθελληνική.
Η
επανάσταση της ΕΟΚΑ
Σήμερα, η προσπάθεια ισοπέδωσης της
ελληνικής ταυτότητας των Κυπρίων προσλαμβάνει διαστάσεις πολιτικής βιομηχανίας
με βρετανικό σχεδιασμό. Ο ελληνικός πατριωτισμός την περίοδο του 1955-59 και η
ΕΟΚΑ έγραψε το τελευταίο έπος του ελληνικού Έθνους, που εκπροσωπούσε ένα
ιδιαίτερο σύστημα αρχών και αξιών, το οποίο στηριζόταν επί της αγάπης προς την
πατρίδα, το έθνος, τη γλώσσα, τη δημοκρατία και πάνω απ’ όλα την αυταπάρνηση
και την ελευθερία. Η ΕΟΚΑ δεν ήταν ένα τυφλό και συναισθηματικό εθνικιστικό
κίνημα, που αγωνιζόταν για την Ένωση, αλλά μια απελευθερωτική και αντιαποικιακή
επανάσταση με θετικές στρατηγικές, εάν γινόταν η Ένωση, προεκτάσεις για τον
Ελληνισμό, ο οποίος θα εξελισσόταν σε περιφερειακή δύναμη, που θα ξεκινούσε από
τα Βαλκάνια και θα έφθανε ως τη Μέση Ανατολή. Η ΕΟΚΑ κέρδισε τη Βρετανική
Αυτοκρατορία στο πεδίο της μάχης, αλλά έχασε στον διπλωματικό στίβο για πολλούς
λόγους και κυρίως ένεκα της έλλειψης συγκροτημένης στρατηγικής Κύπρου και
Ελλάδας. Συνεπώς, αυτό το ελληνικό σύστημα αρχών και αξιών, αυτό το μοντέλο
αντίστασης και νίκης ήταν αντίθετο με τα βρετανικά σχέδια για διχοτόμηση της
Κύπρου, κυρίως μέσω της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Γι’ αυτό, αρχικώς
χρησιμοποιήθηκαν οι Ενωτικοί για να ενταφιαστεί η Ένωση και σήμερα οι
προοδευτικοί, δεξιοί ή αριστεροί για να ενταφιαστεί και η κρατική υπόσταση της
Κυπριακής Δημοκρατίας και ο Ελληνισμός στην Κύπρο, μέσω πολιτειακών μορφών
λύσης, που εδραιώνουν την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη και τη Βρετανία ως το
μεγάλο αφεντικό της Κύπρου και της περιοχής.
Κώδικας
αρχών-αξιών και πολιτική εκδίκηση
ΣΤΗΝ παρούσα φάση τίθεται σε
εφαρμογή μια εξωελληνική στρατηγική, η οποία στηρίζεται στην εξής απαξιωτική
πολιτική πρακτική: Ποια ΕΟΚΑ και ποια Ελλάδα; Ήταν όλα ένα λάθος! Οι Βρετανοί
θα μας έδιδαν κράτος ούτως ή άλλως ή ακόμη και θα επέτρεπαν σταδιακά την Ένωση.
Ουδέν αναληθέστερον. Διότι, εάν ψάξει κάποιος τα ίδια τα βρετανικά έγγραφα της
δεκαετίας του ’50, θα διαπιστώσει ότι, για τους δικούς του στρατηγικούς λόγους,
το Λονδίνο δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την Κύπρο, παρά μόνο εάν είχε κόστος, το
οποίο του προκάλεσε υπό την ελληνική σημαία η ΕΟΚΑ. Όταν, λοιπόν, καίει κάποιος
την ελληνική σημαία, καίει την ιστορία μας, το κράτος μας, τον αντιαποικιακό –
απελευθερωτικό μας αγώνα και το μέλλον μας. Γιατί το μέλλον μας; Διότι οι
Βρετανοί έψαχναν και ψάχνουν συμμάχους για τον αφελληνισμό της Κύπρου και την
ανατροπή των αποτελεσμάτων του αγώνα της ΕΟΚΑ για να εκδικηθούν και να
επιβάλουν ό,τι από τότε επιδίωκαν. Τη διχοτόμηση μέσω της διζωνικής
δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία ήταν τότε δική τους, καθώς και των Τούρκων
σημαία. Όχι των Ελλήνων. Συνεπώς, οι Έλληνες και ο κώδικας αρχών και αξιών τους
που παραπέμπει στην αντίσταση πρέπει, κατά τους Τούρκους και τους Βρετανούς, να
εξαφανιστεί από το κάδρο της ιστορίας και του μέλλοντος για να μπορεί να επιβληθεί
στην Κύπρο ένα πολιτειακό σύστημα, με έναν νέο λαό, που θα είναι υποτελής στους
αφέντες τους. Που δεν θα έχει ιστορία και αυτοσεβασμό. Αρχές και αξίες.
Αντιστάσεις. Γι’ αυτό, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα επικρατεί η
πολιτική λογική της αποδόμησης του έθνους. Ο Κολοκοτρώνης, στο σύμβολο του
σύγχρονου ελληνικού έθνους, η αξιοπιστία του, καθώς και η αξιοπρέπεια και η
ηθική του, όπως και των λοιπών ηρώων αμφισβητούνται, όπως και η ίδια η Ελληνική
Επανάσταση με φαιδρές αναφορές και αναλύσεις εξωελληνικής πραγματικότητας.
Δείγμα της παρακμής που επικρατεί στον Ελληνισμό. Και εφόσον το κέντρο
βρίσκεται σε παρακμή, αλωνίζουν οι στρατηγικές επιλογές των σχεδιαστών του
αφελληνισμού της Κύπρου ως στοιχείου, όπως εμφανίζεται, βιωσιμότητας της
διχοτομικής λύσης και της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στη βάση και τη
φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν.
Η
κατάρρευση των ομοσπονδιών
ΒΕΒΑΙΩΣ, η δημιουργία εθνικής
συνείδησης δεν μπορεί να στηριχθεί σε τεχνητά και ψευδή στοιχεία. Ούτε μέσα από
το κάψιμο της ελληνικής σημαίας. Διότι, αργά ή γρήγορα, οτιδήποτε κάλπικο
καταρρέει. Και είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον το μοντέλο των πρώην κομμουνιστικών
χωρών, από τη Σοβιετική Ένωση ως τη Γιουγκοσλαβία και την Τσεχοσλοβακία. Και
εκεί η βιωσιμότητα των πολιτειακών συστημάτων στηρίχθηκε πάνω σε έναν τεχνητό
Σοβιετικό, Τσεχοσλοβάκο και Γιουγκοσλάβο πολίτη, καθώς και σε στοιχεία
βιωσιμότητας την αντιδημοκρατικότητα και τη χρήση βίας. Όπως γενεσιουργός αιτία
της υπό συζήτηση λύσης στο Κυπριακό δεν είναι οι δημοκρατικές αρχές και αξίες,
αλλά η εισβολή του 1974 και τα τουρκικά όπλα. Εξ ου και οι αναφορές σε οδυνηρή
λύση, που θα έχει ως στοιχείο βιωσιμότητας την κατάργηση της ελληνικής μας
ταυτότητας, ώστε να λέμε μόνο «ναι». Χωρίς «όχι». Χωρίς σύστημα αρχών και
αξιών, χωρίς παραστάσεις από την ιστορία και χωρίς ηθικές και άλλες εθνικές
αντιστάσεις. Βεβαίως, ο Σοβιετικός, ο Τσεχοσλοβάκος και ο Γιουγκοσλάβος πολίτης
κατέρρευσαν και πλακώθηκαν από τα ερείπια των ομοσπονδιακών τους πολιτειακών
συστημάτων. Είχαμε, δηλαδή, διαλύσεις ομοσπονδιακών πολιτειακών συστημάτων
κυρίως αιματηρά, αλλά και αναίμακτα, όπως οι Τσεχοσλοβάκοι, στη λογική του
βελούδινου διαζυγίου. Οι ελεύθεροι, πλέον, λαοί υπέστειλαν τα τεχνητά
αντιδημοκρατικά σύμβολα, βγάζοντας από τα μπαούλα της ιστορίας τις εθνικές τους
σημαίες και ταυτότητες και εντάχθηκαν στον σύγχρονο δημοκρατικό κόσμο του
αμοιβαίου σεβασμού της διαφορετικότητας και της κοινής συμβίωσης εντός της Ε.Ε.
*Δρ Διεθνών Σχέσεων
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/377766
.