του
Γιάννη Α. Χαραλαμπίδη
yia.xara@gmail.com
Σίγουρα, όσα θα
καταθέσω παρακάτω, δεν έχουν σκοπό να αποσείσουν ευθύνες από τους ώμους όσων
κυβέρνησαν για σχεδόν 6 χρόνια και διώγκωσαν – ή καλλίτερα διπλασίασαν – το
δημόσιο χρέος της χώρας μας εν κρυπτώ, δείχνοντας περισσή ανευθυνότητα και
αβελτηρία.
Σίγουρα δεν έχω ούτε
την ελάχιστη πρόθεση να ηρωοποιήσω και εξιδανικεύσω τον κάθε αυτόκλητο
λαοσωτήρα …όπουλο, που ασκεί επιλεκτική πολιτική κριτική (λέγε με σάτιρα) έτσι
ώστε να χαϊδεύει τα ευεπίφορα σε κολακεία και πρόσφορα στο απολύτως ανεύθυνο
λαϊκά ώτα.
Η δημοσίευση όμως του
«κομμένου» τμήματος της συνέντευξης του περιώνυμου Στρος-Καν σχετικά με την
επικοινωνία του με τον Γιώργο Παπανδρέου και την προετοιμασία για υπαγωγή της
χώρας στο ΔΝΤ, ήλθε απλώς να επιβεβαιώσει με τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση
ότι η παρούσα κυβέρνηση φέρει ευθύνες βαρύτατες για την εξέλιξη της οικονομίας
από τον Οκτώβριο 2009 ως τον Μάιο 2010. Όλοι
μας – μάλλον όσοι από τους πολίτες αυτής της χώρας δεν ανήκουμε σε ένα
κομματικό στρατό, γλύφοντας τα κοκκαλάκια που πέφτουν απ’ το τραπέζι της
εξουσίας εδώ και δεκαετίες ή έστω δεν είναι μωροί – είμασταν περίπου βέβαιοι
ότι το ανεύθυνο της «εθνοσωτηρίου» κυβέρνησης George&Friends είναι μύθος. Οσμιζόμασταν και
αντιλαμβανόμασταν, με ένα ένστικτο πολιτικής πονηρίας που εκ φύσεως μας
κατέχει, πως κάπου έχει λερωμένη τη φωλιά της η κυβέρνηση «που κάνει το
πατριωτικό της καθήκον».
«Ὅπερ ἔδει δεῖξαι»
λοιπόν! Εμπρός στα μάτια και τα αυτιά μας ξετυλίχθηκε διαμιάς το κουβάρι της
αλήθειας. Ποια είναι τα κυρίαρχα και αδιαμφισβήτητα πλέον πορίσματα;
1ον) Ο
Γ.Παπανδρέου και το επιτελείο του (που όλοι γνωρίζουμε), ήξεραν από το θέρος
του 2009 την πραγματική εικόνα της οικονομίας.
2ον)
Έχοντας την πλήρη εικόνα επεξεργάστηκαν τον τρόπο με τον οποίο θα σερβίρουν
στον λαό το βίαιο και βάρβαρο ξήλωμα κάθε κοινωνικού και εργασιακού προνομίου
που το κόμμα τους είχε προσφέρει άκριτα την δεκαετία του 1980. Κατέληξαν
προφανώς ότι η λύση ήταν η υπαγωγή της χώρας σε ένα καθεστώς διεθνούς
ελεγχόμενου δανεισμού με επαχθείς όρους. Έτσι θα υπήρχε άλλοθι για το
τουμπάρισμα όλης της ανεύθυνης πολιτικής 1981-1989 αλλά και το γκρέμισμα των
εργασιακών δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους, ενώ παράλληλα θα υπήρχε ο
«κακός» στο πρόσωπο μιας ΕΕ ή ενός ΔΝΤ. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου δηλαδή…
3ον)
Άρχισαν τις διερευνητικές επαφές με τον σοσιαλιστή «σύντροφο και αδελφό»
Ντομινίκ.
4ον)
Δέχθηκαν πρόθυμα την παράδοση της εξουσίας από τον φυγομαχούντα Κ.Καραμανλή, ο
οποίος από τότε βυθίστηκε στο γνώριμο για την οικογένειά του σύννεφο της
σιωπής. Ερώτηση εύλογη: Μα καλά, γιατί ο Παπανδρέου φαγώθηκε να κερδίσει τις
εκλογές αφού ήξερε την κατάσταση; Απάντηση: επειδή από τότε που θυμάται τον
εαυτό του κάποιοι στο περιβάλλον του τον ετοιμάζουν γι’ αυτό κι επειδή το όλο
σύστημα ΠΑΣΟΚ διψά για κάθε ικμάδα εξουσίας. Κι ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η
ψυχή κι έπειτα το χούι…
5ον)
Προκειμένου να σιγουρέψουν την εκλογική νίκη και να πάρουν την πολυπόθητη
αυτοδυναμία προέβησαν σε μια πολιτικά ανήθικη πλειοδοσία κενών υποσχέσεων, εις
γνώση της κενότητάς τους. Έτσι γεννήθηκε το «λεφτά υπάρχουν»! Κοροϊδία
καραμπινάτη του εκλογικού σώματος, το οποίο μεταξύ μας βέβαια μάλλον ήθελε να
εξαπατηθεί.
6ον) Από
τις 5 Οκτωβρίου 2009, η νέα τότε κυβέρνηση μεθόδευσε την κατάσταση. Πώς;
α) Αποφεύγοντας να
δανειστεί το μέγιστο δυνατό ποσό (υπολογίζεται σε τουλάχιστον 60δις) όταν τα spreads ήταν ακόμα σε απολύτως φυσιολογικά επίπεδα
και ενώ πλέον γνώριζε από μέσα την κατάσταση.
β) Διογκώνοντας
τεχνητά το χρέος με «δημιουργική λογιστική» και καταγγέλλοντας την προηγούμενη
κυβέρνηση στην ΕΕ για ψευδή παραπειστικά στοιχεία. Τα στοιχεία ήταν αλλοιωμένα,
αλλά όχι στον βαθμό που εμφανίστηκε και για ποιο λόγο έπρεπε να βάλουμε τα
χέρια μας και να βγάλουμε τα μάτια μας;
γ) Εντείνοντας την
αμηχανία και ανησυχία των πιστωτών γύρω από τα ελληνικά ομόλογα, με δηλωσεις
τύπου «Τιτανικού», με αποτέλεσμα σταδιακά μετά τον Δεκέμβριο 2009 να
εκτιναχθούν τα spreads
και να καταστεί η χώρα μη αξιόχρεη.
δ) Αποκλείοντας
σταδιακά κάθε εναλλακτική πηγή δανεισμού, έτσι ώστε τον Απρίλιο 2010 η ένταξη
στον Μηχανισμό Στήριξης να φαντάζει και να είναι η μόνη διέξοδος διαφυγής.
7ον) Τέλος,
αφού ολοκληρώθηκε η εργώδης προετοιμασία που υποτίθεται θα απάλλασσε την
κυβέρνηση από την ευθύνη και θα την εμφάνιζε ως φέρουσα τον σταυρό του
μαρτυρίου, σερβιρίστηκε στον ελληνικό λαό η υπαγωγή στον Μηχανισμό Στήριξης
ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ (της επονομαζόμενης «τρόικα») μέσω της Δανειακής Σύμβασης (που όλοι
μας ξέρουμε ως «Μνημόνιο»), η οποία ουδέποτε έφτασε στο κοινοβούλιο για κύρωση.
Αισίως λοιπόν φθάσαμε
στο καλοκαίρι του 2010 και μπήκαμε στον χορό. Το πώς θα βγούμε απ’ αυτόν ουδείς
μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Ούτε φυσικά αυτοί που μας έβαλαν σ’ αυτόν. Το
μέλλον είναι άδηλο και το χρονικό σημείο εξόδου από την γενικευμένη ύφεση – που
φέρνει παντελή έλλειψη ρευστότητας και έκρηξη της ανεργίας – παραμένει χρονικά
απολύτως απροσδιόριστο.
Στο δια ταύτα όμως,
γιατί σχετικά με τα οικονομικά μεγέθη και φαινόμενα μιλούν πολλοί και λέγουν
πολλά, η Γιώργος Παπανδρέου και το επιτελείο του φέρουν, όπως έχει πια
παγκοίνως αποδειχθεί, πολύ βαριές ευθύνες. Όχι απλά πολιτικές ευθύνες, σαν
αυτές που πολύ εύκολα αναλαμβάνουν πρωθυπουργοί και υπουργοί χωρίς καμμία
συνέπεια. Ευθύνες εθνικές και πιθανότατα ποινικές. Το πώς αυτές θα επιμεριστούν
και θα αποδοθούν μέλλει να το δούμε. Γιατί πέρα από την Ιστορία, η οποία
σίγουρα θα κατατάξει την παρούσα κυβέρνηση, που πρωτοφανώς μετά το 1944
χαρακτηρίζεται από πολλούς ως κατοχική ή δοσιλογική, εκεί που της αξίζει, κάτι
μου λέει πως ίσως δούμε κάποια στιγμή να αποδίδονται χειροπιαστά κατηγορίες για
όλα τα παραπάνω. Βλέπετε όσο και να το ξορκίζουν κάποιοι, η αλήθεια δεν μπορεί
να κρύβεται για πάντα. Αλλά εξίσου για πάντα δεν μπορεί και να ανέχεται ένας
λαός την εξαπάτηση και την εκμετάλλευση.
.