Υπάρχουν δύο χώρες στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης, των οποίων ο γεωπολιτικός προσανατολισμός ήταν πάντα στραμμένος ΚΑΙ προς την Ασία!
Η Γερμανία και η Τουρκία!
Και οι δύο υπήρξαν μεγάλες χώρες με στρατηγικό βάθος, αλλά χωρίς αξιόλογη θαλάσσια δύναμη.
Και οι δύο είχαν ιστορικά αντιφατικές σχέσεις με τη Ρωσία. Από την μία είχαν έντονους ανταγωνισμούς μαζί της – και συχνά πολέμησαν εναντίον της – από την άλλη είχαν ανάγκη να συνεργάζονται με τη Ρωσία.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι δύο βρέθηκαν κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ!
Αλλά και η μία και η άλλη άρχισαν να κοιτάνε προς την Ασία.
Κυρίως προς το φθηνό ρωσικό αέριο η Γερμανία. Και προς τους “τουρκόφωνους” λαούς της Κεντρικής Ασίας η Τουρκία.
— Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, η Γερμανία επιτάχυνε τη δημιουργία «ζωτικού χώρου» στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που μπήκαν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Αλλά συνέχισε και επέκτεινε την συνεργασία της με τη Ρωσία.
— Ενώ η Τουρκία, κυρίως επί Ερντογάν (μετά το 2004), με όπλο το Ισλάμ προσπάθησε να επεκτείνει την επιρροή της στον μουσουλμανικό κόσμο, στην Μέση Ανατολή κυρίως – αλλά και στην Κεντρική Ασία.
Ο Ευρασιανισμός – αναπτύχθηκε τις τελευταίες δύο δεκαετίες κυρίως από αυτές τις δύο χώρες: Τη Γερμανία και την Τουρκία!
* Οι Αμερικανοί δεν πήραν χαμπάρι τίποτα απ’ όλα αυτά!
Αφενός στήριξαν την «Αραβική Άνοιξη», βοηθώντας έτσι την Τουρκία να γίνει ο “ηγέτης” του (σουνιτικού) μουσουλμανικού κόσμου. Νόμιζαν ότι η Τουρκία θα έφερνε στην δυτική επιρροή το σουνιτικό Ισλάμ! Ενώ η Τουρκία δούλευε για λογαριασμό της, σε όλο και πιο “αντιδυτικές” κατευθύνσεις (ΙSΙS κλπ)
Οι Αμερικανοί άργησαν πολύ να καταλάβουν, ότι η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» δεν ήταν “ξέσπασμα δημοκρατίας” στις αραβικές κοινωνίες, αλλά κύμα ισλαμικού φονταμενταλισμού! Καθόλου, μα καθόλου, “δημοκρατικό”…
Από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανοί διαφωνούσαν με την πολιτική της Γερμανίας να εξασφαλίζει φτηνό φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Δεν καταλάβαιναν ότι αυτό ήταν βασική προϋπόθεση για να διατηρήσει η Ευρώπη γενικά – και η Γερμανία πιο συγκεκριμένα – την ανταγωνιστικότητά της και την ευημερία της και να αποφύγει την αποβιομηχάνισή της!
Έτσι οι Αμερικανοί ευνοούσαν τον «ευρασιατισμό» της Τουρκίας, όπου αυτό την έφερνε σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία (γιατί υποτίθεται ότι “εξυπηρετούσε” τα συμφέροντα της Δύσης συνολικά).
Από την άλλη, δεν ευνοούσαν τον «ευρασιατισμό» της Γερμανίας, όπου αυτό εξαρτούσε την ίδια την Γερμανία – και την Ευρώπη – από το Ρωσικό αέριο.
* Αλλά στο φυσικό αέριο Γερμανία και Τουρκία ήταν μαζί: εξυπηρετούσαν από κοινού τα συμφέροντα της Ρωσίας. Για δεκαετίες…
Η Γερμανία ήταν “παντρεμένη” με το ρωσικό φυσικό αέριο!
Η ίδια η Ρωσία ήθελε να διατηρήσει την ολιγοπωλιακή της ισχύ ως βασικός προμηθευτής αερίου στην Ευρώπη.
Και η Τουρκία έκανε ό,τι μπορούσε για να μη δημιουργηθεί εναλλακτική λύση προμήθειας φυσικού αερίου για την Ευρώπη από την Ανατολική Μεσόγειο.
Κι έτσι η Τουρκία ήλθε διαδοχικά σε προστριβές και με το Ισραήλ και με την Αίγυπτο και με την Κύπρο, αλλά κυρίως με την Ελλάδα, στη δικαιοδοσία της οποίας ανήκε η ΑΟΖ όπου υπήρχαν μεγάλα δυνητικά κοιτάσματα φυσικού αερίου. Τα οποία, αν έρχονταν στην επιφάνεια, θα μπορούσαν να αποτελέσουν εναλλακτική πηγή τροφοδοσίας της Ευρώπης συνολικά.
Η Κύπρος, το Ισραήλ και τελικά η Αίγυπτος προχώρησαν σε έρευνες και βρήκαν πολύ σημαντικά κοιτάσματα. Αλλά η Ελλάδα που είναι ο «κρίκος» ανάμεσά τους και στην Ευρώπη, εμποδίστηκε από τις ενστάσεις, τις «παρενοχλήσεις», τις απειλές και τα “τετελεσμένα” που συνεχώς προκαλούσε η Τουρκία.
Γερμανία και Τουρκία έπαιζαν το παιγνίδι της Ρωσίας.
Και η Γερμανία κάλυπτε συνεχώς τις «παρασπονδίες» της Τουρκίας.
Η τριγωνική σχέση Γερμανίας-Ρωσίας-Τουρκίας, λειτουργούσε πλήρως, κάτω από τη μύτη των Αμερικανών και με την ανοχή των (υπολοίπων) Ευρωπαίων…
* Ο Πόλεμος της Ουκρανίας διέλυσε αυτή την παράταιρη “τριγωνική σχέση»…
Η Γερμανία αποκόπηκε από το ρωσικό αέριο – και αποκήρυξε τον “Ευραρασιατισμό” της, πράγμα που της προκάλεσε τεράστια αδιέξοδα, ενεργειακά, οικονομικά, εμπορικά και όχι μόνο!
Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, επιτάχυνε τον «Ευρασιατισμό» της κι άρχισε να μετατοπίζεται προς της Ρωσία! Αρνήθηκε να επιβάλει τις περισσότερες δυτικές κυρώσεις στο Κρεμλίνο, ταυτίστηκε ενεργειακά με τη Μόσχα, και φιλοδοξεί πια να φέρει εκείνη στην Ευρώπη το ρωσικό αέριο, που δεν μπορεί να έλθει πια από τους (κατεστραμμένους) αγωγούς NorthStream 1 και 2 της Βαλτικής.
* Αλλά η κατάσταση που προέκυψε είναι πλέον ΜΗ βιώσιμη (non-sustainable) για όλους – κυρίως στη Δύση!
— Η Γερμανία και η υπόλοιπη Ευρώπη, δεν μπορούν να αντέξουν τις τωρινές τιμές ενέργειας! Πολύ σύντομα η βιομηχανική τους ισχύς θα καταρρεύσει συνολικά με τεράστιες επιπτώσεις και για την εσωτερική τους υπόσταση και για την ίδια την ενότητα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ…
Χρειάζονται επειγόντως εναλλακτικές πηγές ενέργειας…
* Η ταχεία «πράσινη μετάβαση», όπως αποδείχθηκε, δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, όπως πίστεψαν κάποιοι αρχικά.
Ολόκληρος ο κόσμος χρειάζεται και θα χρειάζεται για πολλά χρόνια ακόμα υδρογονάνθρακες – κυρίως φυσικό αέριο.
Η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση χρειάζεται όλο και περισσότερη και αξιόπιστη ενέργεια. Οι λεγόμενες «Ανανεώσιμες Πηγές» (ΑΠΕ) δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις υφιστάμενες πηγές υδρογονανθράκων, πολλώ μάλλον δεν μπορούν να καλύψουν τις καινούργιες, όλο και αυξανόμενες, ενεργειακές ανάγκες!
Άσε που οι ΑΠΕ δεν είναι «αξιόπιστες», δηλαδή δεν είναι συνεχείς και απαιτούν νέα πανάκριβα δίκτυα, μέσα μακροχρόνιας αποθήκευσης ενεργείας, μέσα μεταφοράς ενεργείας σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, δηλαδή απαιτούν τεράστιες επενδύσεις υποδομών σε τεχνολογία που ακόμα δεν υπάρχει ή δεν είναι αποτελεσματική. Χώρια που συχνά δημιουργούν οι ίδιες πολύ περισσότερα περιβαλλοντικά προβλήματα.
Σήμερα οι ΑΠΕ είναι καλές ως “συμπλήρωμα” στον ενεργειακό μας προϋπολογισμό, όχι ως «υποκατάστατο» των υδρογονανθράκων. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβουμε αυτό, τόσο το καλύτερο…
Η παγκόσμια οικονομία θα χρησιμοποιεί υδρογονάνθρακες για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Η ταχύτατη «πράσινη μετάβαση», δηλαδή η άμεση αντικατάσταση των υδρογονανθράκων, δεν «σώζει» την πλανήτη – απλώς καταδικάζει την Δύση ειδικά, σε «ενεργειακή φτώχεια» και αποβιομηχάνιση.
* Η λύση είναι η επιστροφή στο φυσικό αέριο (που η ίδια η ΕΕ είχε ψηφίσει ως “καύσιμο μετάβασης” πριν λίγα χρόνια – κι ύστερα το…πήρε πίσω)
Ήδη στις παγκόσμιες διασκέψεις για το κλίμα υπάρχει η πίεση να επιτρέψουν ρητά το φυσικό αέριο, ως τον καύσιμο με τους χαμηλότερους ρύπους, αλλά και θερμικές μονάδες με ειδικά φίλτρα που παγιδεύουν τους ρύπους. Η πίεση δεν απέδωσε ακόμα, αλλά πολλές χώρες το κάνουν, έτσι κι αλλιώς, γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή…
Για την Ευρώπη η επιστροφή στο αέριο δεν είναι “επιλογή”. Είναι μονόδρομος!
Κι από την στιγμή που το ρωσικό αέριο είναι πια “παρελθόν”, μονόδρομος είναι πια και η ανάδειξη των Ευρωπαϊκών κοιτασμάτων, όπου υπάρχουν. Δηλαδή στην Ανατολική Μεσόγειο – Ελλάδα και Κύπρο!
(Αλλά και σε γειτονικές περιοχές, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, που θα μπορούσαν να προμηθεύουν την Ευρώπη, υποκαθιστώντας το μέχρι χθες ρωσικό ολιγοπώλιο).
* Αυτό όμως σημαίνει ότι πρέπει να καμφθούν οι αντιρρήσεις – και να ακυρωθούν τα “τετελεσμένα” – της Τουρκίας…
Αλλά και να καμφθούν οι αντιρρήσεις των “πράσινων” μέσα στην Ευρώπη, οι οποίοι εξακολουθούν να μη θέλουν καθόλου υδρογονάνθρακες.
Αλλά και να καμφθούν οι αντιρρήσεις της σημερινής κυβέρνησης Μπάϊντεν στις ΗΠΑ, η οποία στο ενεργειακό ταυτίζεται με τις πιο ακραίες θέσεις των πράσινων ακτιβιστών, αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκει να πουλάει το δικό της υγροποιημένο (σχιστολιθικό) αέριο στην Ευρώπη, πανάκριβα.
Οι αντιρρήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης είναι πιο εύκολο να καμφθούν. Έτσι κι αλλιώς οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εξάγουν στην Ευρώπη περισσότερα από 15 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα τον χρόνο τώρα – και δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα 50 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ετησίως ως το 2030!
Μέχρι πέρσι η Ρωσία εξήγε 155 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ετησίως από τους αγωγούς της. Και συνεχίζει να εξάγει προς την Ευρώπη περί τα 50 δισεκατομμύρια κυβικά, σε ετήσια βάση, υγροποιημένο πλέον, ως επί το πλείστον…
Ακόμα κι αν συνεχιστεί απρόσκοπτα η μειωμένη ροή ρωσικού αερίου (50 δισεκατομμύρια κυβικά), ακόμα κι αν φτάσει τα ανώτατα όρια το αμερικανικό υγροποιημένο σχιστολιθικό (επίσης 50 δισεκατομμύρια κυβικά όχι πριν το 2030), λείπουν ακόμα 55 δισεκατομμύρια κυβικά! Που δεν μπορούν να καλυφθούν ούτε από το Κατάρ, ούτε από την Αλγερία. Αλλά μπορούν να καλυφθούν από την Ανατολική Μεσόγειο συνολικά.
Στην Ανατολική Μεσόγειο βρίσκεται η λύση για την απεξάρτηση της Ευρώπης από τους εκβιασμούς ξένων ολιγοπωλίων…
Στην Ανατολική Μεσόγειο βρίσκεται η λύση για το ενεργειακό πρόβλημα της Ευρώπης, που είναι πλέον υπαρξιακό για την Ευρώπη συνολικά…
* Αλλά και η αναθεώρηση της “ταχύτατης” πράσινης μετάβασης είναι προϋπόθεση για να αποφύγει την αποβιομηχάνισή της η Ευρώπη. Η αναθεώρηση αυτού του ΛΑΘΟΥΣ είναι επίσης υπαρξιακή ανάγκη για την Ευρώπη. Κι όποιος δεν το βλέπει, συνεχίζει να βαδίζει αμέριμνος στο… βάραθρο!
Επίσης απαραίτητη είναι η αναθεώρηση της Ευρωπαϊκής σχέσης με την Τουρκία. Γιατί η Άγκυρα έχει πλήρως προσχωρήσει στον Ευρασιατισμό!
Η Ρωσία προσπαθεί να υποτάξει και να διασπάσει την Ευρώπη, και η Τουρκία προσχωρεί όλο και περισσότερο στους Ρώσους. Αν οι Ευρωπαίοι θέλουν να σταθούν στα πόδια τους, δεν μπορούν να “καλοπιάνουν” την Τουρκία.
Κι αν η Ευρώπη – ή η Δύση γενικότερα – θέλει πραγματικούς συμμάχους στην Ανατολική Μεσόγειο, μπορεί να τους βρει στην Αίγυπτο, το Ισραήλ (και τα Εμιράτα στον Περσικό). Αλλά για να το επιτύχει, πρέπει να θυσιάσει την Τουρκία και την πολιτική της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Η Γαλλία το έχει αντιληφθεί, η Ιταλία έχει κι αυτή αρχίσει να το καταλαβαίνει (οι Αμερικανοί είναι ενοχλημένοι, έτσι κι αλλιώς, από τα “καμώματα” των Τούρκων με τους Ρώσους), καιρός να το καταλάβει και η ίδια η… Ελλάδα!
Η οποία καλείται να παίξει κρίσιμο ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, για λογαριασμό δικό της ασφαλώς, αλλά και για λογαριασμό ολόκληρης της Ευρώπης.
Η “τριγωνική σχέση” Ρωσίας-Τουρκίας-Γερμανίας που μας εμπόδιζε μέχρι τώρα έχει ήδη σπάσει.
Κι εμείς, αντί να βγούμε μπροστά, μόλις αρχίζουμε να το… υποψιαζόμαστε, παραμένοντας ακόμα κολλημένοι σε ψυχροπολεμικά σχήματα και σε παρωχημένες εμμονές “πράσινης μετάβασης”…
* Η Τουρκία είναι πλέον η πιο φιλορωσική χώρα του ΝΑΤΟ! Κι εμείς πιστεύουμε ακόμα ότι το ΝΑΤΟ θα κάνει τα πάντα για να… “φέρει πίσω” την Τουρκία στο ΝΑΤΟ! Ακόμα και “θυσιάζοντας” τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα…
— Η Τουρκία είναι η πιο εξαρτημένη χώρα της περιοχής από τη Ρωσία. Κι όσο πάει εξαρτάται περισσότερο. Η Τουρκία προσπαθεί να διαιωνίσει την Ευρωπαϊκή ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία. Κι εμείς πιστεύουμε ότι η Ευρώπη θα “απεξαρτηθεί” από τη Ρωσία βοηθώντας την Τουρκία να… υφαρπάξει την ελληνική ΑΟΖ.
— Η Τουρκία δημιουργεί συνεχείς προστριβές με όλους τους δυνητικούς συμμάχους της Δύσης – και της Ελλάδας – στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Κι εμείς πιστεύουμε ότι η Δύση θα προσπαθήσει να “κρατήσει πάση θυσία” την Τουρκία θυσιάζοντας και την Ελλάδα και την Αίγυπτο και το Ισραήλ.
— Η Ευρώπη χρειάζεται απεγνωσμένα εναλλακτικές πηγές υδρογονανθράκων για να απεξαρτηθεί από το Ρωσικό αέριο. Κι εμείς πιστεύουμε ότι η Ευρώπη θα σωθεί με τις… ΑΠΕ – χαρίζοντας την Ελληνική ΑΟΖ στην Τουρκία και κλείνοντας την πόρτα στην Αίγυπτο και στο Ισραήλ, που θέλουν να εξάγουν φυσικό αέριο στην Ευρώπη.
— Η Τουρκία έχει στραφεί για τα καλά στον Ευρασιατισμό,
η Γερμανία έχει αποκοπεί από τον Ευρασιατισμό,
η Ευρώπη βρίσκεται ενεργειακά στον αέρα,
στον υπόλοιπο κόσμο αναθεωρούνται μακροχρόνιες σχέσεις και ανατρέπονται ισορροπίες
κι εμείς τι κάνουμε;
Πιστεύουμε ότι τα πράγματα…όπου ναναι θα επιστρέψουν στην “προτέρα κατάσταση”!
Βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ μεγάλη ιστορική ευκαιρία, αλλά είμαστε ανέτοιμοι να την εκμεταλλευτούμε!.
Με δύο λόγια είμαστε “πολύ μακριά νυχτωμένοι”!
Κι αυτό πρέπει να αλλάξει ΑΜΕΣΩΣ!
ΥΓ. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο ΚΑΚΟ έκανε η φράση που επαναλάμβανε εδώ και δύο χρόνια ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας, ότι δεν μας ενδιαφέρει να σκάψουμε στην Ελληνική ΑΟΖ γιατί εμείς είμαστε με την “πράσινη μετάβαση”!
Προσπαθούσαμε να αποκρούσουμε τα τουρκικά “τετελεσμένα” πάνω στην ΑΟΖ μας, ενώ δηλώναμε πως ό,τι κι αν υπάρχει από κάτω, δεν μας ενδιαφέρει να το βγάλουμε…
Δυστυχώς, αυτή την ανοησία δεν την έλεγε μόνον ο ΥΠΕΞ.
Και δεν αρκεί που ο Πρωθυπουργός την πήρε πίσω, έστω και μερικώς, με δύο χρόνια καθυστέρηση.
Εδώ δεν φτάνει μια απλή “διορθωτική κίνηση”.
Χρειάζεται πλήρης αντιστροφή πολιτικής.