Ακούγοντας, βλέποντας και διαβάζοντας κανείς τις σάπιες τούτες ημέρες, έχει την αίσθηση ότι επίκειται το τέλος του νεοελληνικού κράτους. Μέχρις εδώ ήταν, «εάλω η Πόλις».
Παρόμοια αισθήματα βίωναν και οι δυστυχείς Ρωμηοί, λίγο προ της αλώσεως της Βασιλεύουσας. Το Γένος ανέβαινε στον αιμάτινο δρόμο του Γολγοθά του, στην μακραίωνη σκλαβιά στους αντίχριστους Αγαρηνούς εξαιτίας κυρίως της ηθικής κρίσης. Το διαπιστώνουμε σε κείμενα της εποχής: «Οι άρχοντες συμμετέχουν στις παρανομίες, οι διαχειριζόμενοι τα κοινά είναι κλέφτες, οι δικαστές δωρολήπτες με αποτέλεσμα να επικρατούν οι εγωιστές, οι αλαζόνες, οι αχάριστοι, οι συκοφάντες…
Δεν υπάρχει αγάπη, αδελφών ομόνοια «ουδαμού σπλάχνον χριστιανικόν, ουδαμού δάκρυον συμπαθές», θρηνεί ο μοναχός (και άγιος νομίζω της Εκκλησίας μας) Ιωσήφ Βρυέννιος. (Απ. Βακαλόπουλος, «Ο χαρακτήρας των Ελλήνων», σελ. 81).
Στο ίδιο βιβλίο, ο αείμνηστος καθηγητής, σημειώνει ότι «οι πλούσιοι την εποχή εκείνη, ενώ κατέρρεαν τα τελευταία υπολείμματα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ξένοι τελείως προς το πνεύμα του Χριστιανισμού, ήταν σκληρότεροι απέναντι στους φτωχούς και ταπεινούς της ζωής». Είμαστε και σήμερα ενώπιον μιας νέας άλωσης, περιμένουμε των εχθρών τα φουσάτα…
Γιατί είναι η πατρίδα «αχούρι κοπρισμένο/ από τ’ αλόγατα του οχτρού. Καπίστρια τα φελόνια /και οι κολυμπήθρες γούρνες. Να! Διαγουμιστές όλοι/ των όλων. Τίμιων, ιερών μαγαριστές και σφάχτες».
( Παλαμάς, «Η φλογέρα του βασιλιά»). Κόπρισε, διαγούμισε, μαγάρισε τόσα χρόνια το πολιτικό χτικιό, άχρηστοι και ανίκανοι λεβαντίνοι, οι συμμορίες του κομματισμού και μας παραδίδουν αμαχητί στους Φραγκογερμανούς, στους «Βενετούς», στους εμπόρους των εθνών- τοκογλύφους.
Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, γιατί δεν επαναστατούν οι νέοι; Αναρωτιέται η μεσόκοπη άνοια και ανία, η συφοριασμένη «γενιά του Πολυτεχνείου»; Επανάσταση; Τι είναι αυτό τρώγεται; Μια διαδήλωση, μια πορεία διαμαρτυρίας για την θεϊκή ομάδα μας, ναι! «Προοδευτικές» συμπλοκές με την αστυνομία και βεβήλωση της ασυλαίας ανοησίας, όλα αυτά που ξεσηκώνουν ενίοτε τη νερουλή νεολαία μας – εικόνα και ομοίωση μας- γίνονται, έτσι περνάει η ώρα, ξεθυμαίνει, απελευθερώνεται και η σωρευμένη ενέργεια.
Η Επανάσταση όμως «θέλει δουλειά πολύ», πριν, όχι τώρα. Πού να ξέρουν οι νέοι από επαναστάτες, ποιος τους δίδαξε; Με ολίγον Τσε Γκεβάρα, ως καρδιοκατακτητή κυρίως και ατίθασο πλουσιόπαιδο, επαναστάτες δεν φτιάχνεις. «Ο γύφτος και φθισικός» Καραϊσκάκης δεν μας κάνει, του λείπει η πολυπολιτισμική διάσταση, έκοβε και έχτιζε λοφίσκους με τούρκικα κεφάλια, ρατσισμός ασυγχώρητος. Εσυνηθίσαμε, ως θα έλεγε ο γερο – Κολοκοτρώνης, να μας καταφρονούν οι ξένοι, δυο αιώνες, υποτέλειας και ξενοδουλείας, βιώσαμε. Τώρα, στις γενιές μας ξεβράζεται το κακό. Οι κοπριές, οι κοπρώνυμοι, που κυβέρνησαν ιδίως κατά την λαμπρή τους περίοδο – την ευρωπαϊκή της μακαρίτισσας ΕΟΚ – άφησαν την πατρίδα χωρίς παιδεία εθνική, χωρίς χρηστή δημόσια διοίκηση και μας παραδίδουν στα αρπακτικά της Τρόϊκας. Γιατί δεν επαναστατούν οι Έλληνες; ιδού η απορία. (Το κίνημα διαμαρτυρίας των «αγανακτισμένων», είναι ελπιδοφόρο. Φοβάμαι όμως ότι θα ξεφουσκώσει. Όπως λένε οι παλιοί είμαστε άμαθοι από τέτοια πράγματα. Eξάλλου τα κινήματα είναι μόνο για ξεσκονίσματα. Εδώ μιλάμε για επανάσταση, για Γουδί ).
Ο χρόνιος εθισμός στην δουλοπρέπεια, η καθημερινή εισπνοή τηλεοπτικών αναθυμιάσεων, μεταμόρφωσαν τον πάλαι ποτέ ατίθασο, αγωνιστή, επαναστάτη και πολεμιστή Ρωμηό σε ασπόνδυλο καλοπερασάκια, σε ήρεμο «τίποτε». Διασώζει ο Φωτάκος στα «Απομνημονεύματα περί την Ελληνικήν Επανάστασιν», ένα περιστατικό.
Συμβαίνει κατά το πρώτο έτος της Εθνεγερσίας. Οι πολιορκημένοι Τούρκοι του Νεόκαστρου αποφάσισαν να συνθηκολογήσουν και πρότειναν διαπραγματεύσεις. Συμφωνήθηκε συνάντηση των δυο αντιπροσωπειών έξω από το φρούριο. Αλλά οι συνομιλίες δυσκολεύονταν και αργούσαν, επειδή εκατοντάδες αγωνιστές, περίεργοι, χασομέρηδες, και λοιποί «άτακτοι» είχαν συγκεντρωθεί γύρω και θορυβούσαν αδιαφορώντας για τις διαταγές των αρχηγών τους. Αφηγείται ο Φωτάκος: «Αφού δεν πλέον είδαν οι Τούρκοι ότι οι Έλληνες δεν ακούουν τους καπεταναίους των μια ημέραν ο Τσιντάραγας, κλειδούχος του Φρουρίου, έχασε την υπομονήν κι στραφείς προς τους στρατιώτας εφώναξεν ούτως: σουτ βρε Ρωμηοί! Η φωνή αυτή αμέσως έφερε σιωπήν. Εδώ δε εφαρμόζεται το ρητόν: «Είδε ο δούλος τον δεσπότην και εφοβήθη». Κατ’ ουδένα τρόπον εδύναντο οι καπεταναίοι να απομακρύνουν τους στρατιώτας διά να σταθούν οι Τούρκοι εις ομιλίαν, η δε φωνή του Αγά μόνη τους ησύχασεν». Και παρατηρεί συγκαταβατικά ο αγωνιστής: «Πόσον ο φόβος είναι δυνατός και ανεξάλειπτος, όταν είναι παιδιόθεν ριζωμένος εις τα ψυχάς των ανθρώπων». Έτσι ακριβώς. Μόνο που στην τωρινή περίπτωση δεν πρόκειται περί ριζωμένου φόβου, αλλά για ριζωμένη έως μιθιδρατισμού αφασία και παχυδερμία.
Κατ’ αρχάς και η λέξη Επανάσταση έχει ποινικοποιηθεί. Παραπέμπει στις επταετείς καρικατούρες, που ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα τους ήταν ότι με τις γελοίες τους πατριδοκαπηλίες και θρησκοληψίες, έδωσαν μια ουρανόπεμπτη δικαιολογία στους μεταπολιτευτικούς νάνους και αρλεκίνους της «προόδου», να ποδοπατήσουν, να στρεβλώσουν αξίες αειθαλείς, ελληνοσώτειρες, «πίστιν και πατρίδα», που, όταν προσβάλλονται και αλυσοδένονται, ξεσηκώνουν λαούς. Παιδιόθεν, ρίζωσε «εις τα ψυχάς» των σημερινών νεοελλήνων αυτή η αποστροφή, η καχυποψία, η απάρνηση στα τιμαλφή του Γένους μας, ο φόβος του ραγιά. Του ραγιά, του κατακυριευμένου στα βορβορώδη πάθη του. Διότι ψυχή χωρίς θρεμμένη με την Ορθόδοξη πίστη και με την φιλοπατρία, καταντά παλιόψαθα, φανταχτερή ασημαντότητα κι ας νομίζει ότι έχει αξία. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με μπουκωμένα στόματα και άδειες, νεκρές ψυχές. «Σηκώθηκα και πήγα εις τις εικόνες και κάνω την προσευχή μου και λέγω∙ Κύριε βλέπεις σε τι κατάστασιν έφτασα. Ο μόνος σωτήρας είναι η παντοδυναμία σου και η ευσπλαχνία σου σε μας οπού κιντυνεύομεν και εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα. Πιάνω και φκιάνω μιαν σημαία και γράφω Εθνική Συνέλευση, Σύνταμα. Λέγω. Εις το όνομα του Θεού και της βασιλείας του σηκώνεται η σημαία της πατρίδος». Και επαναστάτησε ο ματοκυλισμένος στρατηγός τον Σεπτέμβριο του 1843 κατά των Μπαυαρέζων και κέρδισε ο βασανισμένος αγωνιστής, μαζί με τον λαό που τον ακολούθησε, αναίμακτα το Σύνταμα. Η επανάσταση δεν θα ξεκινήσει από τους κουκουλοφόρους, μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς των βορείων προαστίων. Επανάσταση, αν γίνει και πρέπει να γίνει, θα έλθει από αυτούς που αγαπούν την πατρίδα με τον τρόπο του Μακρυγιάννη. Άνθρωποι «ων ο Θεός κοιλία, οι εχθροί του σταυρού», ο ψευτοεπαναστάτες της σήμερον, στηρίζουν ύπουλα τους κατοχικούς, τους προδότες της πατρίδας. Εξάλλου όποιος πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, ελπίζει και στην επ-ανάσταση του Γένους.
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος- Κιλκίς
6 comments
Ειλικρινά ευχαριστώ για το άρθρο σας,
Με εκτίμηση,
Δημ. Σταθακόπουλος
Συμμερίζομαι απολύτως την αγωνία σας, συμφωνώ με τις διαπιστώσεις σας και εύχομαι ο καθένας μας να αποκτήσει έστω και κλάσμα της αγωνιστικότητάς σας. Θα προσυπέγραφα συνεπώς απολύτως το κείμενό σας αν δεν είχα μια σοβαρή ιδεολογική διαφωνία ως προς ένα βασικό «συστατικό» της εγέρσεως που προτείνετε.
Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και οι όποιες υπαρξιακές – φιλοσοφικές αναζητήσεις ενός εκάστου οφείλουν κατά τη γνώμη μου να αποτελούν αποκλειστικά αντικείμενο προσωπικών δεδομένων και επιλογών. Οπωσδήποτε με το αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνικής συμμετοχής και διαλόγου.
Δεν οφείλουν όμως να αποτελούν κύριο συστατικό στοιχείο πολιτικής – κρατικής υπόστασης, ούτε καν στοιχείο πολιτιστικής ταύτισης στη σύγχρονη εποχή.
Οι εκ των προσωπικών πεποιθήσεων παραγόμενες ηθικές υποστάσεις είναι αυτές που θα συνευρίσκονται δια κοινών συνισταμένων συμπεριφορών και στόχων προσδιορίζοντας τα πρακτέα σε επίπεδο πολιτικής.
Για να γίνω κατανοητός! Δεν νομίζω να υπάρχει οπαδός οποιασδήποτε θρησκείας ή φιλοσοφικής κοσμοθεωρίας που να ισχυρίζεται ότι μόνο δι’ αυτής γίνεται ο άνθρωπος «καλός», π.χ. δίκαιος, τίμιος, έξυπνος, υπεύθυνος, δημιουργικός, κοινωνικά ευαίσθητος, με αντίληψη και διοικητικές ικανότητες, όραμα για το μέλλον κλπ.! Στην πολιτική συγκρότηση τέτοιες είναι οι ιδιότητες που μας αφορούν και μας συνενώνουν ώστε να καθορίζουμε τις τύχες μας και δεν διατίθενται σε πακέτο από κανένα μονοπώλιο!
Μια επί τροχάδην αναδρομή στην παγκόσμια ιστορία θα εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα από τα κάθε είδους θεοκρατικά καθεστώτα και τη συμβασιλεία της θρησκείας. Από την αρχαιότητα ως σήμερα!
Πιθανολογώ ότι το όραμα των περισσότερων Ελλήνων που συμμερίζονται τις δικές σας ανησυχίες δεν είναι η δημιουργία κάποιας χριστιανικού τύπου Τζαμαχιρίας στην Ελλάδα!
Ούτε είμαστε το χριστιανικό αντίστοιχο των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και των Μουτζαχεντίν!
Ούτε στο σκέλος όμως της πολιτιστικής ταυτότητας μπορεί να προβάλλει ως ΑΝΑΓΚΑΙΟ συστατικό χωρίς να σημαίνει ότι θα είναι αποβλητέο! Πολιτιστική ταυτότητα ενός λαού δεν σημαίνει ιδεολογικο – φιλοσοφική ισοπέδωση σε κυρίαρχο δόγμα ή αντίληψη με στατικότητα μάλιστα αιώνων!
Απαιτούνται συχνά σύμβολα και συνθηματικές λέξεις για να περιγράψουν ιδεολογίες, στόχους και συμπεριφορές και να συνενώσουν κοινωνίες.
Το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» ήταν ένα καλό τρίπτυχο όταν η πατρίς έπρεπε να δημιουργηθεί, η θρησκεία αποτελούσε στοιχείο εθνικού διαχωρισμού και η οικογένεια τον μοναδικό κοινωνικό θεσμό που μπορούσε να εμπιστευθεί κανείς! Γνωρίζουμε πόσο πρόσφορες για καπηλεία αποδείχθηκαν αυτές οι έννοιες.
Αντικαταστάθηκε από το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία». Οι περισσότεροι πρωτοστάτες του έφαγαν χαβιάρι, διέλυσαν την παιδεία, υποδούλωσαν την χώρα!
Δεν νομίζω ότι έχουμε χρεία παλαιών ή νέων συνθημάτων και συμβόλων. Απεκδύονται τελικά την ιδεολογική και πολιτιστική συγκρότηση αποτελώντας άριστο εργαλείο δημαγωγίας και πολιτικών και ιδεολογικών ολοκληρωτισμών.
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της ιστορικής και πολιτιστικής μας διαδρομής χρειάζεται, χωρίς αναμάσημα, ως απαραίτητης συνισταμένης ιδεολογικής συγκρότησης, για χάραξη ΠΟΡΕΙΑΣ προς το ΜΕΛΛΟΝ! Με σεβασμό στο παρελθόν, διορατικότητα για το αύριο, με υπευθυνότητα για τις γενιές που θάρθουν!
Κατόπιν αυτών των παρατηρήσεων, προσέχοντας να αποφεύγω το ελάττωμα της φυλής μας με την έμφυτη ροπή προς διχόνοια, δηλώνω αλληλέγγυος στον αγώνα σας, τα πολλά και σημαντικότερα μας ενώνουν, τις διαφωνίες μας ας τις λύσουμε όταν θάρθει η ώρα, προέχει να αντιμετωπίσουμε την λαίλαπα που σαρώνει τη χώρα μας και να συμβάλουμε σε εθνική ανασυγκρότηση! Όλοι όσοι αγαπούν αυτή τη χώρα είναι απαραίτητοι, δεν περισσεύει ούτε ένας!
Δὲν συμμερίζομαι τὴν γνώμη σας δάσκαλε.
Τὸ Γουδὶ ἧταν «ἐπανάσταση» τῆς τότε ΑΔΕΔΥ (Στρατιωτικοῦ Συνδέσμου). Εἶδε κι ἔπαθε ὁ Βενιζέλος νὰ ξαναφέρει τὴν πειθαρχία στὸν στρατό. Καὶ ἡ δυσαρέσκεια ποὺ ἔμεινε δὲν ἔχει μικρὸ μερίδιο στὸν κατόπιν ἐθνικὸ διαχασμό. Τὴν πραγματικὴ ἐπανάσταση τὴν ἔκανε ὁ Γεώργιος Θεοτόκης ποὺ ἔμεινε πρωθυπουργὸς γιὰ σχεδὸν πέντε χρόνια (ρεκόρ γιὰ τὴν έποχή) πρίν το Γουδί. Αὐτὸς ἀναδιοργάνωσε κράτος καὶ στρατό μέ τὴν βοήθεια τῶν «ἁρπακτικῶν» τῆς τότε τρόϊκας (Διεθνοῦς Οἰκονομικοῦ Ἐλέγχου).
Ὅσο γιὰ τὸ «σύνταμα» τοῦ Μακρυγιάννη, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν ἦταν γνήσια λαϊκὴ ἀπαίτηση, παρέδωσε τὸν πολύ λαὸ σέ ὂσους μποροῦσαν νὰ ἀγοράσουν ψήφους ταἶζοντας τοὺς ψηφοφόρους γιὰ τὴν ἡμέρα τῶν ἐκλογῶν. Πρίν, κάτι μποροῦσε νὰ τοὺς περιορίζει ὁ βασιλιάς. μετά, κυριάρχησαν ἀπολύτως οἱ Χαλασοχώρηδες.
Καταιγιστικός ο δάσκαλος για μια φορά ακόμη. κε Χονδρογιάννη, η συγκλονιστική ακροτελεύτια κραυγή σας εστίασε στον πυρήνα του προβλήματος. Ας μην κρυβόμαστε πλέον : εκείνο που λείπει είναι η αγάπη γι’ αυτή τη χώρα. Αυτή που τόσο συκοφαντήθηκε, πολεμήθηκε, κυνηγήθηκε όλα αυτά τα χρόνια και εν τέλει περιθωριοποιήθηκε. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε : χιλιάδες συγκεντρώνονται στις πλατείες και ντρέπονται να σηκώσουν την σημαία της πατρίδας τους για να μην τους χαρακτηρίσουν ακροδεξιούς εθνικιστές, αυτοί οι ίδιοι που “περήφανα” τους χαρακτηρίζουν αγανακτισμένους (!!!). Κοινό στοιχείο μόνο η αγανάκτηση, όχι η αγάπη για την Ελλάδα. Ο Έλληνας (δια)μορφώθηκε να αγνοεί την πατρίδα του ως μορφή συλλογικότητας : πρώτα η ιδεολογία (το κόμμα), μετά η αθλητική ομάδα και μετά βλέπουμε. Για μία φορά θα συμφωνήσω με τον κο Γεώργιο : δεν μας φταίει κανείς ξένος και κανείς ηγέτης εάν εμείς δεν αγαπάμε τον τόπο μας. Δυστυχώς, δάσκαλε, πολλοί από αυτούς μπορεί να ήταν μαθητές σου ή θα είναι οι μαθητές σου σε λίγα χρόνια. Από τις τάξεις ξεκίνησε η ισοπέδωση, από εκεί θα μπορούσε να ξεκινήσει και η επανάσταση, με πρώτο βήμα την αγάπη για την πατρίδα. Χωρίς αυτήν κι αν αλλάξει κάτι, θα είναι προς το χειρότερο.
Ἀπὸ τὸ ἄρθρο τοῦ δασκάλου, ἀξίζει νὰ ἑστιάσουμε σὲ δύο μαρτυρίες ποὺ μεταφέρει γιὰ τὸν ρόλο τῶν ξένων :
Πρώτον, ἡ λεβέντικη ἀνοησία τῶν Ἑλλήνων νὰ μὴν ὑπακούουν σὲ ἄλλους Ἕλληνες, ὅσο λογικῶς καὶ σωφρόνως καὶ νὰ πολιτεύονται αὐτοί, ἀλλὰ, μπροστὰ στοὺς ξένους, νὰ κάθονται σούζα. Ὅπως φαίνεται, αὐτὴν τὴν ἀδυναμία τὴν εἶχαν καὶ οἱ Ἕλληνες τῆς ἐποχὴς ἐκείνης. Ὀπότε ἡ τηλεόραση καὶ ἡ γεμάτη κοιλιὰ ἀθωώνονται. Βέβαια, ὑπηρχαν καὶ οἱ ρωμαντικοί : Ὀ Μεταξᾶς, γιὰ παράδειγμα, ἀπαντώντας στὴν πρόταση ξένης συνδρομῆς γιὰ νὰ καταστείλει ἡ κυβέρνηση τὸ κίνημα τοῦ 1935 : «Προτιμωτέρα ἡ κατίσχυσις Βενιζέλου, ἀπὸ ἐπέμβασιν ξένων».
Δεύτερον, ἡ Γ`Σεπτεμβρίου ἐν πολλοῖς ἐπῆλθε λόγῳ τῆς δυσαρεσκείας τοῦ λαοῦ, ἐπειδὴ οἱ Προστάτιδες Δυνάμεις εἶχαν ζητήσει νὰ ἐξυπηρετήσει ἡ κυβέρνηση τὸ Συμμαχικὸν Δάνειον καί, συνεπῶς, νά περικόψει μερικὲς ἀπὸ τὶς σπατάλες της. Ὑπῆρχε, λοιπόν, παρέμβαση τῶν ξένων τὴν Γ`Σεπτεμβρίου.
Καὶ μιὰ παρατήρηση άκόμη. Γράφουν καὶ λένε πολλοὶ ὅτι ἡ χώρα δὲν ἐκβιάζεται. Κάπως σὰν τὸν ἀγᾶ ποὺ ἐπέλεξε νὰ στερηθεῖ τὸν ἀνδρισμό του, ἐπειδὴ μία ἐκ τῶν εὐνοουμένων του δὲν τὸν ἤθελε.
Ο κύριος Νατσιός ανακεφαλαιώνει με πολύ εύστοχο τρόπο όσα κατά καιρούς έχουν σχολιαστεί σε αυτόν εδώ τον διαδικτυακό χώρο. Οι άνθρωποι δεν αντιδρούν γιατί δεν έχουν όραμα. Γιατί αυτοί που θα έπρεπε να τους το εμπνέουν δεν το έχουν. Αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της κομματικής ιεραρχίας και διαφεντεύουν την χώρα το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να σκύβουν το κεφάλι και να παραχωρούν αξίες, αρχές, παραδόσεις, που δεν τους ανήκουν γιατί οι ίδιοι δεν τις θεωρούν δικές τους, και χώματα ιερά ποτισμένα με αίμα ανθρώπων, που η ψευτογκλαμουριά και η ψευτοπροοδευτικότητα τους θεωρεί ελάσσονος σημασίας. Αυτοί οι οσφυοκάμπτες είναι που δημιούργησαν το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί αυτό τους βολεύει. Τέτοιοι είναι και τέτοιους πολίτες θέλουν να δημιουργήσουν. Χωρίς στόχους και όραμα. Φαίνεται αυτό από το ζητούμενο αυτών των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, στις οποίες ένα ποσοστό ανθρώπων συμμετέχει με σκοπό να αλλάξουν τα πράγματα και να βρει δουλειά. Αν έχουμε φθάσει στο σημείο να έχουμε ως μοναδικό όραμα το να βρούμε δουλειά τότε σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι πάρα πολύ σοβαρό.
Όπως και να έχει όμως θα έλεγα ότι αυτός ο θίασος των ατάλαντων ανθρώπων που διαφεντεύει την χώρα φαίνεται ότι αρχίζει να ξεφτίζει όλο και περισσότερο. Θεωρώ ότι ένα από τα πιο γελοία θεάματα είναι να βλέπεις ανθρώπους αποτυχημένους να προσπαθούν με απειλές να συμπαρασύρουν και άλλους στην αποτυχία τους για να τους φορτώσουν το κατρακύλισμα της χώρας. Είναι τραγελαφικό να βλέπεις τον κύριο Πεταλωτή να βγαίνει στην τηλεόραση και να χρησιμοποιεί παλαιομοδίτικους εκβιασμούς για να αναγκάσει τους αρχηγούς όλων των κομμάτων να συναινέσουν υπονοόντας ότι με την άρνησή τους φέρουν την ευθύνη αυτοί και όχι ο κυβερνών σχηματισμός για το χάλι που βασιλεύει γύρω μας. Δεν μάς λέει όμως ότι στην ουσία αυτό που ψάχνουν είναι χείρα βοηθείας αυτοί οι ίδιοι, γιατί σύμφωνα με την υπάρχουσα κατάσταση οι δανείστριες χώρες δεν έχουν εξασφαλίσει την επιστροφή των χρημάτων που μάς δάνεισαν. Αν δεν συναινέσουν οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί τότε να φανταστώ ότι υπεύθυνοι για την επιστροφή των χρημάτων στις δανείστριες χώρες γίνονται αυτόματα όλοι αυτοί οι “λαμπροσπουδασμένοι” προοδευτικοί; Φοβούνται στην ουσία ότι οι προϊστάμενοί τους για την ανικανότητα που επέδειξαν στο ξεπούλημα της Ελλάδος θα τους πάρουν ότι έχουν και δεν έχουν και θα τους βάλουν να δουλεύουν κλητήρες αμισθί για το υπόλοιπο της ζωής τους; Εγώ αυτό καλαβαίνω από ένα άρθο που διάβασα σήμερα σε κάποια εφημερίδα.