Εν μέσω πολιτικής κρίσης, η είδηση της
δημιουργίας επιτροπής που θα μοιράσει δικαιώματα έρευνας για υδρογονάνθρακες
πέρασε κάτω από τα ραντάρ.
Πριν από περίπου ένα χρόνο, η
κυβέρνηση, μέσω του Αντιπροέδρου από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, ενημέρωνε
τον Ελληνικό λαό ότι δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένα ευμεγέθη αξιοποιήσιμα
αποθέματα. Κάποιους μήνες μετά εισήγαγε αβεβαιότητα. Ο αρμόδιος υφυπουργός ΠΕΚΑ
ανέφερε ότι στο απώτερο μέλλον ίσως υπάρξει η πιθανότητα να μπορέσουμε να
καλύψουμε το 1/3 των αναγκών μας από το σύνολο των αποθεμάτων που ελπίζουμε να
αξιοποιήσουμε. Πριν από μερικές ημέρες, είπε ότι εκτιμούμε την ύπαρξη 3 Πρίνων
μόνο από δύο οικόπεδα στο Ιόνιο. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Με αδιανόητα μεγάλη καθυστέρηση, η
κυβέρνηση ανήρτησε στις 21/12/2010 το σχέδιο νόμου ‘Σύσταση Ελληνικής
Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων Α.Ε.’ (εφεξής ‘ΕΔΕΥ’). Αξιοπρεπέστερο
από όσα σχέδια νόμου έχουν αναρτηθεί για δημόσια διαβούλευση μεν, εντελώς έωλο
και εσκεμμένα εκτός λειτουργικής πληρότητας για το συγκεκριμένο ζήτημα δε. Το
πλήθος των σχολίων που υποβλήθηκαν δεν θα παίξουν κάποιον ρόλο, μιας και ποτέ
δεν έχει τροποποιηθεί ουσιαστικά κάποιο σχέδιο νόμου βάσει της δημόσιας
διαβούλευσης: είναι μια τυπική διαδικασία που ρίχνει στάχτη στα μάτια των
τυπολατρών εντός και εκτός χώρας, πράγμα το οποίο είναι πλέον κοινός τόπος.
Τι έχει μεσολαβήσει όλο αυτό το
διάστημα; Υπόγειες συζητήσεις των αρμοδίων με διεθνείς συμβουλευτικές εταιρίες,
οι οποίες προφανώς εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα, και φανερές κινήσεις της
Τουρκίας για την εκμετάλλευση οικοπέδων εντός των Ελληνικών και Κυπριακών ΑΟΖ.
Αφήνοντας το κρίσιμο ζήτημα της οριοθέτησης της Ελληνικής ΑΟΖ εκτός της
παρούσας συζήτησης, αξίζει να επικεντρωθούμε στο σημείο ισορροπίας που
προκύπτει ως αποτέλεσμα των Ελληνικών πράξεων και παραλείψεων.
Οι αποφάσεις τις κυβέρνησης επί των
προς υλοποίηση ενεργειών είναι, σύμφωνα με τις επίσημες-ανεπίσημες διαρροές,
συγκλίνουσες στη δημοπράτηση οικοπέδων κατόπιν της ολοκλήρωσης των διαδικασιών
ερευνών από αλλοδαπές εταιρίες μέσω του γνωστού συστήματος χρηματοδότησης
συλλογής πληροφοριών. Η τραγελαφική αυτή προσέγγιση αποδεικνύει έκδηλα τα εξής:
1. Οι αποφάσεις που επιθυμεί να
υλοποιήσει δεν επηρεάζονται ούτε από κάποια γνωμοδότηση της ΕΔΕΥ ούτε από
κάποια άλλης μορφής εγχώρια ειδική γνώμη: οι αλλοδαποί σύμβουλοι έχουν
οριοθετήσει τον ζωτικό χώρο των αποφάσεων για την αξιοποίηση της περιουσίας του
Ελληνικού κράτους κατά το δικό τους δοκούν.
2. Χωρίς την ύπαρξη και αποτελεσματική
λειτουργία οιουδήποτε αξιόπιστου συστήματος διασφάλισης των παραγομένων
πληροφοριών εθνικής σημασίας, η κυβέρνηση θεωρεί ότι ένα συμβατικό κείμενο
δύναται να προασπίσει per se το εθνικό συμφέρον. Για τη βέλτιστη αξιοποίηση των
εν λόγω πληροφοριών, καλύτερα ας μη συζητήσουμε: το πάσης μορφής νεφέλωμα που
ενίοτε ‘προκύπτει’, είτε με τον μανδύα κάποιου ειδήμονα-‘παπαγάλου’ είτε ως
‘ειδικού χειρισμού’ από άτομα που αποδεικνύονται ‘ειδικών ικανοτήτων’,
εξασφαλίζει την αδυναμία απόδειξης της θλιβερά φτωχής, ακόμα και για χομπίστα
ερασιτέχνη, αντιμετώπισης.
3. Η ΕΔΕΥ περιορίζεται σε έναν ρόλο
γραφειοκρατικού διεκπεραιωτή από αχυρανθρώπους – στην πιο αθώα περίπτωση,
πολιτικών. Λαμβάνοντας δε υπ’όψιν ότι το μέρισμα του κράτους υπολογίζεται επί
των εσόδων κατόπιν της αφαίρεσης των εξόδων έρευνας και εξόρυξης κατ’εκτίμηση
των αλλοδαπών εταιριών, τα πράγματα είναι σαφές ότι γίνονται εθνικά επιζήμια.
4. Οι αποφάσεις για την εκμετάλλευση
των υδρογονανθράκων θα δεσμεύσουν οικονομικά και γεωπολιτικά την Ελλάδα για
πολλές γενιές, συνεπώς οιαδήποτε λανθασμένη απόφαση ή καθυστέρηση στη λήψη
ορθής απόφασης θα έχει τρομακτικές συνέπειες για την υπεράσπιση των πολιτικών,
οικονομικών και άλλων συμφερόντων της χώρας.
5. Η εξωθεσμική προετοιμασία και
υλοποίηση πολιτικών αποτρέπει τη δημιουργία εθνικής ενεργειακής στρατηγικής, η
οποία είναι υποσύνολο της γενικότερης εθνικής στρατηγικής.
6. Η υλοποίηση στρατηγικών έργων
απαιτεί ειδική σχετική γνώση, όχι υποκατάστασή της με σύστημα κατάτμησης και
ένα μάτσο από άσχετα με το συγκεκριμένο αντικείμενο πτυχία. Η πατρίδα έχει
ανάγκη από εθνικά επικερδή αποτελέσματα, όχι από εύσχημες δικαιολογίες για την
κάλυψη προδιαγεγραμμένης αποτυχίας μέσω χτισίματος άλλοθι.
Η επιτυχία των επιλογών της
κυβέρνησης, οι οποίες προέκυψαν κατόπιν παρασκηνιακών διαβουλεύσεων με αλλοδαπούς
που προφανώς λειτουργούν υπέρ της προάσπισης των δικών τους συμφερόντων, είναι
πλέον γνωστή: μια ματιά στα αποτελέσματα της εφαρμογής του Μνημονίου είναι
αρκετή. Ανεξαρτήτως των όποιων προθέσεων, έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι αρκετές
για να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο επίπεδο προάσπισης του Δημοσίου Συμφέροντος
μέσω απτών, μετρήσιμων πράξεων.
Ο πιο εύκολος τρόπος για να αποφύγει
κανείς να σκεφτεί είναι να κάνει κάτι μηχανικό άνευ ουσίας, να απορροφηθεί από
τα γεγονότα. Ο πιο εύπεπτος τρόπος για να καλυφθεί η ανικανότητα στρατηγικής
σκέψης και η αδυναμία τεχνοκρατικής στήριξης επιλογών εθνικής σημασίας, ο πιο
βολικός τρόπος για την εξυπηρέτηση σκοτεινών διαδρόμων, είναι ο επικοινωνιακός
βομβαρδισμός. Τα κενά δοχεία ηχούν περισσότερο.
Πολύ συχνά δε γίνεται η επίκληση της
αναγκαιότητας λήψης άμεσης απόφασης λόγω ‘ειδικών συνθηκών’, μια εκ των οποίων
θα μπορούσε να είναι η παροχή δικαιώματος ερευνών εντός της Ελληνικής ΑΟΖ από
την Τουρκία σε εταιρία τρίτων συμφερόντων. Η υπεράσπιση της Ελληνικής ΑΟΖ θα προκαλέσει
πόλεμο. Αλλά αυτό δεν θα είναι πόλεμος. Αυτό θα είναι ντροπή.
Ministre plénipotentiaire
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/05/blog-post_3416.html
2 comments
Συμφωνώ απολύτως με τα αναφερόμενα εις την ανάρτησιν. Δεν είναι απαραίτητος σπανία νοημοσύνη προκειμένου να διαγνωσθούν τα εξωφθάλμως τεκταινόμενα. Η πρακτόρευσις ξένων συμφερόντων υπό των κυβερνήσεων από του 1974 και εντεύθεν είναι τοσούτον έκδηλος ώστε το μόνον το οποίον στερείται είναι η πιστοποίησις ISO. Αν και, κατά την κατά την γνώμην μου, η από τηλοψίας υποστήριξις του Σχεδίου Α(υ)νάν, ολίγας ώρας προ του σχετικού δημοψηφίσματος, υπό του νυν πρωθυπουργέυοντος επέχει τοιαύτην θέσιν. Το ΠΑΣΟΚ επώλησε εις τους ιθαγενείς (Έλληνας) καθρεφτάκια (σοσιαλισμόν) προκειμένου να τους υπερχρεώση και να τους πάρη εκβιαστικώς ότι έχουν και δεν έχουν διά του μνημονίου και λοιπών μεθοδεύσεων. Συγκρίνατε την κατάστασιν με την πώλησιν του Μανχάτταν εκ μέρους των ιθαγενών εις τους αποίκους το 1626 έναντι 20 $ (κατ’ άλλους 1000) εις σημερινάς τιμάς. Η πρακτική δεν ήλλαξε εκ μέρους των ομοεθνών του κ. Ομπάμα, άλλωστε ο τελευταίος απεκάλεσε τον ΓΑΠ “συμπατριώτην” του, αλλά το θέμα ετάφη υπό του τύπου. Δεδομένου ότι η Ελλάς είναι μεγαλύτερον οικόπεδον από το Μανχάτταν και οι ιθαγενείς επέλεξαν ομαδικήν πώλησιν (μαζί τα φάγαμε) υπήρξε μία καθυστέρησις αποκτήσεως, έντοκος βεβαίως. Εν όσω οι ιθαγενείς αποδύονται εις προδιαγεγραμένως αποτυχημένον αγώνα διασώσεως οίου δύναται διασωθήναι, και ειδικώς των (σοσιαλιστικών) καθρεπτακίων (ανάγνωθι ΓΕΝΟΠ), βυσσοδομείται η υφαρπαγή του ορυκτού πλούτου πάντα με νομοτύπους διαδικασίας κατά τας καλλιτέρας παραδόσεις της αποικιοκρατίας.
Θλίβομαι μεν, αλλά δεν νομίζω ότι είμεθα άξιοι καλλιτέρας τύχης.
Σαν λαός παρουσιάζουμε σήμερα δυστυχώς διχασμένη προσωπικότητα. Διχασμένη σε όλα, από ταυτότητα ως συμπεριφορά. Διακατεχόμεθα ακόμη και από διπλό σύμπλεγμα (κόμπλεξ).
Α) Αισθήματος κατωτερότητος! Εύκολο να υποπέσει κανείς, εύκολο και να εξηγηθεί, αν ο μέσος Έλληνας αποτολμήσει μια σύγκριση με κάποιους άλλους λαούς για να διαπιστώσει που ευρισκόμαστε εμείς και που αυτοί στον τομέα της επιστήμης π.χ., των τεχνών και των γραμμάτων και της παραγωγικής διαδικασίας, συνεπώς και της τεχνολογίας, της υλικής και πνευματικής δημιουργίας και της γενικότερης ευημερίας.
Τουτέστιν, οι «άλλοι», οι ξένοι, όχι όλοι, αλλά μόνον αυτοί που μας προκαλούν σύνδρομο κατωτερότητας, ξέρουν και μπορούν καλύτερα από εμάς, εμείς ποτέ δεν θα τα καταφέρουμε, όχι τουλάχιστον όπως αυτοί, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να υπάρχουμε στη σκιά τους και ότι «αρπάξουμε» απ’ αυτό!
Νοοτροπία Καραγκιόζη, τακτική βολέματος «όπως-όπως», εν αρχή προσωπικού. L’ arte d’ arrangiarsi το αποκαλούν και οι γείτονές μας σε επαρχίες με ανάλογη κατάσταση και αντίστοιχη συμπεριφορά.
Μεταφέρει στο διηνεκές συμπεριφορά Ραγιαδισμού, στις πιο ήπιες καταστάσεις, που δεν αργεί να εξελιχθεί σε ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟ και ΠΡΟΔΟΣΙΑ, όταν οι αυτές καταντούν ασφυκτικές!
Β) Αισθήματος ανωτερότητας! Εδώ με περισσότερες διαστάσεις!
Κατ’ αρχήν έναντι των «υποδεεστέρων» λαών! Να νιώσουμε και εμείς κάποιοι! Δεν είμαστε δα και οι τελευταίοι! Υπάρχουν και χειρότερα!
Αλλά και ως αποφυάδα του ανωτέρω αισθήματος κατωτερότητος έναντι των λαών που μας το προκαλούν, ως τάση φυσικής άμυνας, ως ανάγκη εκδικήσεως, υπερασπιζόμαστε συχνά γραφικές ιδιοπροσωπίες και γεγονότα ή καταστάσεις ήσσονος αν όχι γελοίας σημασίας!
Θα νοιώσουμε εθνικά υπερήφανοι με ένα κύπελλο Ευρωπαϊκό (μοναδική περίπτωση για να υψώσουμε σημαία!), θα υπερασπιστούμε την «όξω καρδιά» ζωή μας στις γεμάτες καφετέριες των πρωϊνών (εργάσιμων!) ωρών ή των μπουζουκσίδικων μέχρι πρωίας, θα τείνουμε στεναγμό ανακουφίσεως αντιπαραβάλλοντας τη δική μας υπαρξιακή λύτρωση και πνευματική ανωτερότητα στην προτεσταντική αντίληψη και συμπεριφορά των βορειοευρωπαίων! Άσχετα αν οι υπαρξιακές μας ανησυχίες εκτινάσονται μέχρι την αναζήτηση των καταλληλοτέρων «ζαντολάστιχων» του (τευτονικού κατά προτίμησιν!) αυτοκινήτου μας, άσχετα αν η πνευματικότητα μας αγγίζει μια πληρότητα με τα μεσημεριανά κουτσομπολάδικα και βραδυνά reality-show, άσχετα αν η εγκεφαλική μας δημιουργικότητα εξαντλείται στην συμπλήρωση δελτίων Προ-πο!
Αυτοί τουλάχιστον, οι «Βόρειοι», ανέπτυξαν κοσμοθεωρία και πρακτική που -στο περιβάλλον τους- όχι απλά τους έσωσε από λιμό, αλλά τους εξακόντισε και σε διεθνείς πρωτοπορείες!
Σε κάθε περίπτωση, σε όλα τα δύσκολα, επισείουμε το ισχυρό «ατού» μας! Την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά μας! Την οποία συνήθως γνωρίζουμε από ελάχιστα έως καθόλου! Με την οποία συχνά κάποιος ξένος, κατελθών της βαλανιδιάς όπου εσιτίζετο και επί κρουαζιεροπλοίου μεταβάς εις την γήν του φωτός, μας κάνει ρεζίλι ως και σ’ αυτό! Αλλά είναι «δικιά μας», έτσι για να ικανοποιείται η «μαγκιά» μας!
Συμπεριφορά εκπτώτων και εξαθλιωμένων «αριστοκρατών». Το αρχοντικό χωρίς στέγη να το τρώνε οι κισσοί, τα ασημικά και οικόσημα στο Μοναστηράκι για μισό κιλό γαύρο, αλλά ο τίτλος, τίτλος!
Το χειρότερο όμως –και πλέον οξύμωρο- είναι ότι το διπλό αυτό κόμπλεξ δεν διχάζει απλά τον λαό σε δύο διακριτές κατηγορίες! Χαρακτηρίζει ίσως και τον καθένα μας προσωπικά, έστω και σε διαφορετικές αναλογίες και είναι κάτι που ο καθένας μας οφείλει να αναρωτηθεί αν συμβαίνει και κατά πόσον!
Υποψιάζομαι να αποτελεί κάτι σαν διπλή υπόσταση του εαυτού μας, κάτι σαν Dr. Jekyll & Mr. Hyde!
Έχω κάτι να προτείνω, έχω λύση;
Όχι βέβαια, δεν είμαι και … πολιτικός!
Μόνο αγώνα! Προσωπικό και κοινό!
Για αυτό κάθομαι νυχτιάτικα εδώ, παρέα με την οθόνη μου και προς στιγμήν … γράφω!