“Θεωρώ άκρως επικίνδυνη τη φημολογούμενη σύνδεση της επιμήκυνσης με την
υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας μας”, σημειώνει ο
Βασίλειος Μαρκεζίνης σε άρθρο του στο “Εθνος της Κυριακής”.
Στο πρόσφατο βιβλίο μου, “Η Ελλάδα των Κρίσεων”, ισχυρίστηκα ότι η χώρα
μας δεν πλήττεται από μία αλλά πέντε κρίσεις: κρίση στην οικονομία,
στην εξωτερική πολιτική, στη μετανάστευση, στο ζήτημα των μειονοτήτων
αλλά και “κρίση αξιοπιστίας” της κυβέρνησης και των θεσμών της. Η πρώτη
κυριαρχεί σήμερα στη σκέψη των περισσοτέρων. Μακροπρόθεσμα, όμως, η
τρίτη κρίση ενδέχεται να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Επίσης,
αν και είναι παράδοξο, θεωρώ ότι η πέμπτη κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί
κατά προτεραιότητα, για να μπορέσουν να επιλυθούν ουσιαστικά και οι
υπόλοιπες. Ας δούμε πιο προσεκτικά αυτό τον τρόπο θεώρησης των ελληνικών
κρίσεων.
Πριν από δύο εβδομάδες επεσήμανα τους περιορισμούς της
“επιμήκυνσης” της αποπληρωμής του χρέους μας. Θεωρώ άκρως επικίνδυνη τη
φημολογούμενη σύνδεση της επιμήκυνσης με την υποθήκευση περιουσιακών
στοιχείων της πατρίδας μας. Πράγματι, κάτι τέτοιο δεν θα συνεπαγόταν
μόνο την αναβολή της λύσης του προβλήματος αλλά και τον κίνδυνο να
χάσουμε πολύτιμα κρατικά περιουσιακά στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές,
αν δεν μπορούσαμε να αποπληρώσουμε το χρέος. Με το χρέος μας να
πλησιάζει το 155-160% του ΑΕΠ κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου απίθανο,
δεδομένης ιδίως της πρόσφατης δήλωσης του κ. Γιούνκερ (σε αντιδιαστολή
με τις προβλέψεις του κ. Παπακωνσταντίνου) ότι η πρόσβαση της χώρας μας
στις αγορές δεν θα είναι εφικτή ούτε και το 2012.
Συμμερίζομαι
λοιπόν την άποψη -που διατυπώθηκε πρόσφατα σε έγγραφο μεγάλης ευρωπαϊκής
τράπεζας- ότι το “κούρεμα” θα αποδειχθεί, τελικά, αναπόφευκτο. Αυτό που
δεν έχει διευκρινιστεί και που εξαρτάται εν πολλοίς από το πώς
αντιλαμβάνονται οι ξένοι τους κινδύνους για τα δικά τους συμφέροντα
είναι το ύψος του “κουρέματος” και η χρονική στιγμή υλοποίησής του.
Το προαναφερθέν κείμενο, όπως και άλλα του ίδιου είδους, προτείνει ένα
ποσοστό “κουρέματος” της τάξεως του 40% και υποστηρίζει ότι καλό θα ήταν
να γίνει το συντομότερο δυνατό, διότι έτσι θα μπορούσαν να ησυχάσουν
κάπως οι αγορές. Ισως, αν και χειρότερα τα πράγματα δεν μπορούν να
γίνουν, δεδομένης της συνεχιζόμενης, όχι πολυφωνίας, αλλά κακοφωνίας των
ασυντόνιστων υπουργών.
Το έγγραφο είναι αξιοσημείωτο όχι μόνον
επειδή εξηγεί τις εναλλακτικές επιλογές πολύ πιο ξεκάθαρα από
οποιονδήποτε Ελληνα πολιτικό αλλά και επειδή υποδηλώνει ότι οι ξένοι
δανειστές μας -ιδίως οι Γερμανοί- μπορεί να έχουν ήδη ενεργήσει
προληπτικά απέναντι στις αρνητικές επιπτώσεις του “κουρέματος” και το
μόνο που πλέον τους προβληματίζει δεν είναι το αν, αλλά το πότε. Οι
λιγότερο οργανωμένες χώρες εν καιρώ θα αναγκαστούν να κάνουν το ίδιο. Ως
προς τις εσωτερικές επιπτώσεις του “κουρέματος”, σύμφωνα με τις ίδιες
πληροφορίες, υπάρχουν τα χρήματα που θα στηρίξουν την ανακεφαλαιοποίηση
των ελληνικών τραπεζών, διασφαλίζοντας έτσι την ύπαρξή τους (Προφανώς,
θα μπορούσαν και οι ίδιες οι τράπεζες να συμβάλουν στην ελαχιστοποίηση
των επιπτώσεων, εάν προσανατολίζονταν συντομότερα προς τις
συγχωνεύσεις).
Η κατάσταση θα είναι πιο κρίσιμη για τα
ασφαλιστικά ταμεία, που λέγεται ότι κατέχουν ομόλογα αξίας περίπου 23
δισ. ευρώ. Και εδώ θα μπορούσε, ίσως, να “καταστρωθεί” κάποιο σχέδιο
βοήθειας, αλλά, στο τέλος, λόγω της ολιγωρίας μας και μόνον, θα
υποχρεωθούμε να προβούμε σε δύσκολες επιλογές: θα πρέπει να επιλέξουμε
ανάμεσα στο να σώσουμε το μεγαλύτερο ποσοστό του Χ ή να χάσουμε
πενταπλάσιο ποσοστό του Χ. Αφήνω το Χ σκοπίμως απροσδιόριστο, ώστε να
μπορεί να σημαίνει μείωση αμοιβών ή μείωση δημοσίων υπαλλήλων, ή και τα
δύο. Ολα αυτά ακούγονται σκληρά ενδεχομένως, αλλά η οικονομική επιστήμη
δεν φημίζεται για την ευσπλαχνία της! Ωστόσο, πολλές αναγκαίες περικοπές
θα μπορούσαν να αποδειχθούν λιγότερο επιβαρυντικές από όσο φοβόμαστε,
εφόσον δεν ξαναμπούν στο στόχαστρο οι αδύναμες ομάδες του πληθυσμού, που
έχουν ήδη πληγεί άδικα. Τα μέτρα μπορούν να επικεντρωθούν στους
πολυάριθμους και υπερβολικά αμειβόμενους, αλλά διόλου αναγκαίους
ειδικούς συμβούλους, καθώς και στις αδικαιολόγητες μισθολογικές
ανισότητες που υπάρχουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Φέρ” ειπείν: για
ποιον λόγο ο μέσος ετήσιος μισθός είναι 24.925 ευρώ για τους
εργαζομένους στον “στενό” δημόσιο τομέα, 40.000 για τους εργαζομένους
στις ΔΕΚΟ και 56.600 ευρώ για τους εργαζομένους στους ΗΣΑΠ; Επίσης, πώς
είναι δυνατόν να πληρωθούν οι συντάξεις όταν μπορούν (ή μπορούσαν) να
“κερδηθούν” σε σχετικά μικρά χρονικά διαστήματα και είναι υψηλότερες, ως
ποσοστό του τελικού μισθού, από ό,τι είναι οι ανάλογες συντάξεις σε
χώρες πολύ πιο πλούσιες, όπως στη Γερμανία; Καθώς οι άνθρωποι ζουν
περισσότερο και η ιατρική περίθαλψη κοστίζει περισσότερο, πώς μπορούν 3
Ελληνες εργαζόμενοι να στηρίζουν 2 συνταξιούχους κατά τη διάρκεια της
μεγαλύτερης προσδοκώμενης ζωής τους;
Τέλος, θα δυσκολευόμασταν
άραγε να εντοπίσουμε οργανισμούς που μπορούν απλώς να πάψουν να υπάρχουν
χωρίς αυτό να έχει την παραμικρή επίπτωση για το κράτος; Λόγου χάριν,
πόσο αναγκαίο είναι για ένα χρεοκοπημένο κράτος να διατηρεί πέντε (και
όχι ένα) κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς;
Κατά τη γνώμη μου,
λοιπόν, το “κούρεμα” τελικά θα γίνει. Είναι τελείως εξωπραγματικό να
πιστεύουμε ότι η οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική θα αρκούσε αφ” εαυτής
για να μειώσει το τεράστιο χρέος μας. Αναδιαπραγμάτευση του “άθλιου”
Μνημονίου πρέπει να γίνει, προσωπικά όμως αμφιβάλλω αν αρκεί.
Δυστυχώς, όμως, ούτε και το “κούρεμα” αρκεί από μόνο του. Ο
εξορθολογισμός του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το κράτος -εάν
υποθέσουμε ότι όντως λειτουργεί αυτήν τη στιγμή- θα πρέπει επίσης να
αποτελέσει κεντρικό στόχο μας.
Πώς, όμως, μπορούν να
επιχειρηθούν όλα αυτά, όταν η ίδια η κυβέρνηση έχει παραλύσει λόγω
εσωτερικής διχόνοιας; Παρά τα όσα μας είπε στην πρόσφατη συνέντευξη στο
“Εθνος της Κυριακής” ο κ. πρωθυπουργός, η πολιτική του, εξωτερική και
οικονομική, έχει αποτύχει και ο ίδιος δεν έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει
την αρμονική συνεργασία των υπουργών του. Συμπέρασμα; Προσωπικά, παρ”
όλο που δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, με ανησυχεί
ιδιαίτερα μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε κώμα! Κρίνοντας από την πορεία
της μέχρι τώρα, φαντάζομαι ότι τις αμέσως επόμενες εβδομάδες η κυβέρνηση
δεν θα επικεντρωθεί στην ουσία, αλλά στην επικοινωνιακή
αποτελεσματικότητα.
Στόχος της θα είναι να “κουτσοφτάσει μέχρι
τις καλοκαιρινές διακοπές” και να εξασφαλίσει έτσι παράταση ζωής μέχρι
το φθινόπωρο, όταν τα νέα, έξωθεν επιβεβλημένα μέτρα θα αρχίσουν να
πονάνε. Το πρόβλημα είναι ότι και αυτός ακόμη ο τρόπος
“μικροδιαχείρισης” ενδέχεται να μη λειτουργήσει. Και τούτο, διότι
πληθαίνουν σήμερα οι προ πολλού επαπειλούμενες κοινωνικές αναταραχές,
όχι μόνον εξαιτίας της διάχυτης οικονομικής κρίσης, αλλά και λόγω των
αυξανόμενων εντάσεων στον μεταναστευτικό χώρο.
Οδηγούμαστε έτσι
στην επόμενη κρίση, μια και η κυβέρνηση έχει μάθει να χειρίζεται την
οικονομική κρίση μέσω της “τρομοκρατικής προπαγάνδας”, ώστε να
ελαχιστοποιεί τις λαϊκές διαμαρτυρίες. Εντούτοις, ο αναδυόμενος
εξτρεμισμός απέναντι στους μετανάστες εκδηλώθηκε νωρίτερα απ” ό,τι
ανέμενε η κυβέρνηση και μπορεί να πάρει άσχημη μορφή.
Ο
ανθρωπισμός πρέπει να αποτελέσει την κατευθυντήρια, αλλά σε καμία
περίπτωση και τη μοναδική αρχή για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος.
Ετσι, η μετανάστευση -νόμιμη και παράνομη- πρέπει να περιοριστεί προς
όφελος της διαφύλαξης της αξιοπρέπειας όσων αναζητούν καταφύγιο εντός
των συνόρων μας. Δεν είναι λύση η μαζική πολιτογράφηση ανθρώπων τους
οποίους αδυνατούμε να στηρίξουμε και τους καταδικάζουμε έτσι στην
εξαθλίωση. Δεν είναι λύση ούτε γι” αυτούς ούτε για τους ντόπιους.
Η πραγματική λύση, όμως, θα έλθει όταν τεθούν αυστηρά όρια στον αριθμό
των νεοεισερχόμενων και εφαρμοστεί μια συντονισμένη πολιτική
επαναπατρισμού ενός σημαντικού ποσοστού των μεταναστών που βρίσκονται
ήδη στη χώρα μας, εν ανάγκη μέσω επαναδιαπραγμάτευσης ή και ακύρωσης των
διεθνών συμφωνιών που δυσχεραίνουν ή και αποκλείουν αυτό το καθήκον.
Η συμπόνια και η καλή θέληση δεν αρκούν για να λύσουν το πρόβλημα, το
οποίο μετατρέπεται τάχιστα στο υπ” αριθμόν ένα πρόβλημα όλης της Ευρώπης
και αναπόφευκτα θα μετασχηματίσει το πολιτικό της τοπίο. Διότι, σε
τελευταία ανάλυση, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει τα
θεμιτά συμφέροντα και τα παράπονα των πολιτών της. Ο συγκεκριμένος
τρόπος σκέψης, όσο και αν δεν μας αρέσει, αποδεικνύεται σήμερα
επιβεβλημένος.
Σε αυτό το πλαίσιο η πέμπτη κρίση -που αντανακλά
την πλήρη απογοήτευση του λαού για τις ελίτ εξουσίες κάθε πολιτικής
απόχρωσης- καθίσταται άκρως σημαντική. Από πολλές απόψεις, το πρόβλημα
αυτό είναι ακόμη πιο δυσεπίλυτο από όλα τα υπόλοιπα, καθώς οι σημερινοί
κυβερνώντες αποδεικνύονται εξίσου αναποφάσιστοι και ασυντόνιστοι με τους
προηγούμενους.
Η πολυσυζητημένη ιδέα περί μιας κυβέρνησης
συνεργασίας που θα σχηματιστεί μεταξύ αποτυχημένων, ημιαποτυχημένων ή
παλιών πολιτικών, οι οποίοι δεν μοιράζονται σχεδόν καμία κοινή πολιτική
-πέρα από την επιθυμία τους να καταλάβουν υπουργικές καρέκλες- αποτελεί
επίσης ένα κατάφωρα ιδιοτελές στρατήγημα, που θα επιτρέψει σε κάποιους
να ανακτήσουν πολιτικά πόστα, αλλά ουδόλως θα ωφελήσει τη χώρα.
Το ίδιο ισχύει για κάθε μορφής “συναίνεση”, που δεν βασίζεται στην
ανάπτυξη ριζοσπαστικά νέων πολιτικών. Διότι η μερική ή “εμβαλωματική”
συναίνεση της τελευταίας στιγμής που επιχειρείται αυτήν τη στιγμή δεν
είναι ενδεικτική ούτε σχεδίου ούτε πολιτικής ομόνοιας, αλλά
καιροσκοπισμού έπειτα από πιέσεις. Για να το πούμε πιο λαϊκά, ένα ρούχο
που είναι και παλιομοδίτικο και γεμάτο τρύπες, δεν το μπαλώνεις, αλλά το
πετάς. Κάθε διαφορετική φόρμουλα που προτείνεται σήμερα μόνο και μόνο
για να περισώσει την αξιοπρέπεια της παραπαίουσας κυβέρνησης αποτελεί
τέχνασμα εντυπωσιασμού, στημένο από πολιτικούς και δημοσιογράφους που
είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να λάβουν προσωρινά αντιδημοτικές αποφάσεις
και να κάνουν ό,τι χρειάζεται η χώρα.
Πώς θα βγούμε όμως από αυτή την άκρως προβληματική κατάσταση;
Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που επιμένει να
λέει τα πράγματα με τ” όνομά τους και να προειδοποιεί όσους είναι
πρόθυμοι να ακούσουν ότι οι άνθρωποι που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος
δεν είναι δυνατόν να είναι αυτοί που θα μας οδηγήσουν στη Γη Χαναάν.
Ποιος θα το κάνει όμως;
Δεν γνωρίζω, αλλά δεν σταματώ να τονίζω
ότι έχει έλθει η στιγμή ο λαός να πάρει τα πράγματα στα χέρια του: επ”
ουδενί όμως μέσα από ταραχές, επιθέσεις, απειλές και εκφοβισμούς, αλλά
δείχνοντας στον έμπειρο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στα ένοχα ΜΜΕ και στην
αδιάφορη κυβέρνηση ότι η πραγματική πολιτική αλλαγή αποτελεί σήμερα
αδήριτη ανάγκη και είναι αναπόφευκτη.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63097090
12 comments
Δια ταύτα;
Η γνώμη μου για τον κ. Μαρκεζίνη και τις τοποθετήσεις του!
Α) Ο κ. Μαρκεζίνης είναι ακαδημαϊκός διεθνούς αναγνώρισης. Όταν έχεις φτάσει εκεί, όταν θέλεις να παραμείνεις εκεί, μετράς πολύ τα λόγια σου! Όταν αύριο συναντάς την βασίλισσα της Αγγλίας, μεθαύριο ακαδημαϊκούς της Γερμανίας κ.ο.κ. πρέπει να έχεις προσέξει πολύ καλά τι είπες χθες. Όταν συναγελάζεσαι με ομοίους σου στο διεθνή χώρο, με συμφέροντα και αντιλήψεις και δεν ταιριάζουν ακριβώς στο εθνικό σου συμφέρον, δεν το παίζεις Τσε Γκεβάρα!
Β) Ο λόγος του κ. Μαρκεζίνη απευθύνεται κυρίως στην πολιτική – οικονομική – πνευματική ηγεσία. Δεν είναι προς λαϊκή κατανάλωση! Απευθύνεται σε όσους μπορούν να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, όσους από μια διατύπωση βγάζουν πέντε συμπεράσματα!
Χρησιμοποιεί μία γλώσσα αγγλοσαξωνικού ύφους όπου η conditional και ευκτική αντικαθιστά τον ενεστώτα και την προστακτική! Και είναι υποχρεωμένος να λέει μισόλογα και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Τι διαφορά έχει νοηματικά το “Θεωρώ άκρως επικίνδυνη τη φημολογούμενη σύνδεση της επιμήκυνσης με την υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας μας” από το άγαρμπο και τσεκουράτο «Ρε τομάρια, γιατί ξεπουλάτε την πατρίδα μας για δανεικά» που θα εκστομίσουμε εμείς που δεν θα απολογηθούμε σε κανέναν;
Πως αλλιώς να εξηγήσει – εκ της θέσεως του – ότι το «κούρεμα» ΘΑ ΓΙΝΕΙ! Ή το κάνεις εσύ, με δικούς σου όρους ή περιμένεις να το κάνουν αυτοί και να σε κουρέψουν με την ψιλή!
Αλλά, προσοχή, ούτε η «Αναδιαπραγμάτευση του “άθλιου” Μνημονίου» ούτε «το “κούρεμα” αρκεί από μόνο του» για όσους εστιάζουν την σωτηρία στη διαχείριση του χρέους!
Πόσο πιό καθαρά να πεί ότι τα περί «συγκυβέρνησης» και «συναίνεσης» είναι αρλούμπες ενός πολιτικού συστήματος που ψάχνει σωσίβια στον πνιγμό του, πνίγοντας μας στη «σούπα» των αποτυχημένων πολιτικών του; «Ένα ρούχο που είναι και παλιομοδίτικο και γεμάτο τρύπες, δεν το μπαλώνεις, αλλά το πετάς». Είναι σαφές;
Σίγουρα γνωρίζει πολλά και έχει γνώμη για πολλά. Αλλά δεν του επιτρέπεται να τα λέει ευθέως και όλα!
Ορθά κατά την γνώμη μου ο κ. Μαρκεζίνης σταματά σε διαπιστώσεις, νύξεις κινδύνων και γενικές υποδείξεις. Το παραδέχεται, «δεν είμαι πολιτικός». Ιδιότητα διαθέτει υψηλότερη και η ηλικία του δεν του επιτρέπει τέτοιες βλέψεις. Αλλά ορθότερα απεκδύεται την ιδιότητα του «πεφωτισμένου» που θα υποδείξει τι πρέπει να γίνει! Αυτό είναι δουλειά του λαού και δημοκρατική διεργασία! Το ομολογεί, «έχει έλθει η στιγμή ο λαός να πάρει τα πράγματα στα χέρια του» διότι «η πραγματική πολιτική αλλαγή αποτελεί σήμερα αδήριτη ανάγκη και είναι αναπόφευκτη». Καθώς και την πεποίθησή του για ανάγκη «ριζοσπαστικά νέων πολιτικών»!
«Τσιμπιές» κατά διαστήματα μήπως και κάποιοι υπεύθυνοι ξυπνήσουν μου μοιάζουν οι παρεμβάσεις του κ. Μαρκεζίνη. Μέχρι εκεί μπορεί να κάνει!
Και το κάνει! Όντας πολίτης του κόσμου πλέον έχει πολύ πιο συχνή και ουσιαστική παρέμβαση στα εθνικά μας πράγματα από εγχώριους «διανοητές» και «πνευματικούς» πατέρες!
Και είναι σίγουρα πιο αξιέπαινος!
Ἐμ πῶς, πολλὰ καὶ πολὺ συγκεκριμένα προτείνει :
Ἀπολύσεις καὶ δραστικὲς μειώσεις μισθῶν καὶ συντάξεων στὸ εὐρύτερο δημόσιο.
Ὄχι αὔξηση φόρων τώρα, ὄχι κυνῆγι φοροφυγάδων τώρα, ὄχι διώξεις γιὰ διαφθορὰ τώρα.
Μόλις δέν ἔχουμε ἄμεση άνάγκη τά δανεικά, ἀναδιαπραγμάτευση τοῦ χρέους.
Νὰ σταματήσουν τὰ ΜΜΕ νὰ λένε βλακεῖες.
Ὅλα αὐτὰ σωστά, ἀλλὰ δὲν βρίσκει ἄνθρωπο νὰ τὰ ἐφαρμόσει. Ἀλλὰ καὶ νὰ ὑπῆρχε ὁ ἄνθρωπος, ὁ λαὸς δὲν θὰ τὸν ἄκουγε. Συγκρίνετε μὲ τὸ 1922. Παραμονὲς τῆς καταστροφῆς ὁ Μεταξᾶς, δικαιωμένος στὶς προβλέψεις του 100%, δὲν τολμᾶ νὰ ἀρθρογραφήσει διότι άπὸ παντοῦ άκούει ὂτι γίνεται δυσάρεστος.
Νὰ θυμηθοῦμε ποιὸ μερίδιο γιὰ τὸ κατάντημά μας σήμερα ἔχει ἡ ἐφημερίδα καὶ τὸ ἐπιχειρηματικὸ συγκρότημα ποὺ τὰ δημοσιεύει ὅλα αὐτά ; Ὁ Οἰδίπους τοῦ Σοφοκλῆ βγάζει ὁ ἴδιος τὰ μάτια του γιὰ νὰ μὴν βλέπει σὲ ποιὲς συμφορὲς ἔφερε ὁ ἴδιος, ἄθελά του ἴσως, τὴν πόλη του. Θὰ ἦταν ὑπερβολικὰ νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὑποστήριξαν τὶς ἀνοησίες ποὺ μᾶς ἔφεραν μέχρις ἐδῶ νὰ κλείσουν γιὰ λίγο τὸ στόμα τους ; Ἂς ποῦμε μέχρι ὁ λόγος χρέους πρὸς ΑΕΠ νὰ φθάσει στὸν μέσο ὅρο τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωζώνης ;
“μέχρι ὁ λόγος χρέους πρὸς ΑΕΠ νὰ φθάσει στὸν μέσο ὅρο τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωζώνης”
Ο οποίος θα πέσει αυτόματα, ως πυρετός από γρίππη που έκλεισε τον κύκλο της;
Ή τον κρατάει υψηλό ο κ. Μαρκεζίνης ας πούμε και ο λαός που δεν ακούει, δεν συντάσσεται σιωπηλός πίσω από τον σώφρονα αλλά “δυσάρεστο” ηγέτη του που με τις πολιτικές του εκτόξευσε το λόγο χρέους κοντά στο 160% (πάνω από 30 μονάδες) μέσα σε μόλις ένα χρόνο! Με τέτοιο ξεζούμισμα!
Θα πέσει! Άμα τσακιστεί!
Όσο για τις υπόλοιπες πολύ συγκεκριμένες προτάσεις που είδατε εσείς, μάλλον πρόκειται για προϊόν δημιουργικής φαντασίας!
Έλεος!
Προφανῶς μερικοὶ περιμένουν ἀπὸ τοὺς συμβούλους νά τοὺς προσφέρουν τό παξιμάδι, ὄχι μόνον βρεμμένο, ἀλλὰ καὶ μασημένο. Τό μόνο πρόβλημα εἶναι ὅτι ὅσο περιμένουμε νὰ μᾶς μασήσουν τὸ παξιμάδι, οἱ τόκοι τρέχουν …
Ὁ κ. Μαρκεζίνης δέν λέγει τίποτε περισσότερον τοῦ καταφανοῦς. Φοβοῦμαι, ὄμως, ὄτι ὑπάρχει μία ἀνακολουθία εἱς τἁ λεγόμενά του. Τό “πέταγμα τοῦ παλαιοῦ ρούχου” ἐντέλλεται ἀνατροπήν τῆς κομματοκρατίας, ἤτοι τῆς καθεστηκυΐας τάξεως· πῶς δύναται να ἐπιτευχθῆ αὑτό ἄνευ ταραχῶν; Ὁ λαός “θα τό δεὶξη” καί τά κόμματα θα ὑπακούσουν; Πῶς θά τό δείξη ὁ λαός; Μή ψηφίζων τούς προτεινομένους ἀπό τά κόμματα; Ποιούς ἄλλους; Τά κόμματα θα παρουσιάσουν εἰς τά ψηφοδέλτιά των τούς ἰδίους, οὔς ἀνέκαθεν ἐπαρουσίαζον. Μάλλον περί ἀστειότητος πρόκειται. Εἰς τάς ἐπομένας ἐκλογάς, τό πλειοψηφούν κόμμα θά κυρήξη ἐαὐτό νικητήν ἀδιαφόρως ἀποχῆς καί θά προχωρήση κανονικῶς εἰς σχηματισμόν κυβερνήσεως. Ὁσον ἀφορᾶ τόν πρόεδρον, συμφωνῶ, εἶναι ἔμπειρος, ἀλλά πὲραν τούτου ὑπολείπεται ἀποδείξεως ὄτι εἶναι κάτι περισσότερον, καί τό θέτω ἠπίως. Πῶς δύναται ὁ λαός δείξη τι εἰς τα “ἔνοχα” (ἀναμφιβόλως) ΜΜΕ; Μέσω τῆς AGB;
Κε. Γεώργιε Ἱακ. Γ…, ὁ κ. Μαρκεζίνης οὐδαμοῦ ἀναφέρει περί μή κυνηγίου φοροφυγάδων καί μή διώξεων διά διαφθοράν τώρα. Ἀπ’ ἐναντίας, τώρα πρέπει νά γίνη αὐτό διότι ἡ πὰταξις τῆς φοροδιαφυγῆς καί τῆς διαφθορᾶς θά ἀπαλύνη κάπως τήν σοβουμένην πέμπτην κρίσιν, τήν τῶν θεσμῶν, οίτινα ὁ κ. Μαρκεζίνης θεωρεί μείζονα όλων. Ἡ κυβένησις ἐπέλεξε τήν ὀριζοντίαν μείωσιν τῶν μισθῶν εἰς τόν στενόν δημόσιον τομέα ἀφήνουσα ἀλωβήτους τάς ΔΕΚΟ διότι ἐκεί εὐρίσκεται ἡ, ὑπ΄ αὐτῆς διορισθείσα, ἐκλογική πελατεία της, τήν ὀποίαν κυριολεκτικῶς τρέμει. Περαιτέρω ὀριζονία μείωσις θά ἐπέφερε κάθετον πτώσιν τῶν ήδη κακῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ δημοσίου μέ ἄκρως δυσοιώνους προοπτικάς. Ἡ δε ἀπειλή τῆς ἀπολύσεως εἶναι ἀνίσχυρος ἐνώπιον μετώπου. Τό πρόβλημα τῶν ὑπεραρίθμων εἰς τό δημόσιον εἶναι ὑπαρκτόν καί ἂκρως δυσεπίλυτον. Ἡ σχετική, όμως, συζήτησις εἶναι εκτός τοῦ θέματος τοῦ ἄρθρου τοῦ κ. Μαρκεζίνη.
Πρῶτα ἀπ`ὅλα, βλέπω ὅτι τὸ καταφέρατε τὸ πολυτονικὸ σύστημα γραφῆς. Βλέπετε, λοιπόν, ποὺ ὁ ὑπολογιστής σας δὲν ἦταν τὸ ἐμπόδιο ; Συγχαρητήρια !
Ὁ κ. Μαρκεζίνης ζεῖ λιγάκι στὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ ἀνώτατος ἄρχων ἦταν κάτι περισσότερο ἀπὸ σκιά καὶ ἦταν, ἀπὸ τὸν σχεδιασμὸ τοῦ τότε πολιτεύματος, διαιτητὴς καὶ διέξοδος (τῆς ἀπελπισίας διέξοδος βάσει τῶν ἀποτελεσμάτων) σὲ τέτοιες περιόδους κρίσεως. Δυστυχῶς, ὁ τρέχων δὲν ἔχει τὶς ἐξουσίες, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν ἠθικὴ ὐπεροχὴ ποὺ θὰ χρειαζόταν. Ἔχει, βλέπετε, κάτι δανεικὰ πού τοῦ χρωστᾶ ὁ μακαρίτης Ἀνδρέας γιὰ τὴν ἔπαυλη τῆς Ἐκάλης …
Στὶς σχεδὸν 1600 λέξεις του ὁ κ. Μαρκεζίνης δὲν κάνει λόγο γιὰ διαφθορὰ ἢ γιὰ φοροδιαφυγή. Διότι θεωρεῖ ὂτι χρόνος γιὰ τὰ ζητήματα αὐτὰ εἶναι ὁ ἀπώτερος, ὂταν θὰ μποροῦμε νὰ πληρώνουμε γιὰ τὴν διαβίωσή μας ἐξ ἰδίων καὶ χωρὶς δανεικά.
Κύριε Στάθη δέχομαι και προσυπογράφω τις σταθερές απόψεις σας περί της ευθύνης των κομμάτων για τα δεινά. Συνάμα όμως πιστεύω ότι λύση οφείλει να προκύψει μέσω αυτών – πως άλλως;
Παρακολουθώ με αγωνιώδες ενδιαφέρον (και κατά κανόνα επιδοκιμάζω) κάθε έκφραση διαμαρτυρίας ή πρόθεση δράσης, από τις συγκεντρώσεις μέχρι τα “κείμενα αρχών”.
Όμως καλώς ή κακώς αυτό που απαιτείται είναι ένα νέο κόμμα ή ένας ριζικός, ριζοσπαστικός και εκ βάθρων μετασχηματισμός των υφισταμένων (που είναι περίπου το ίδιο).
Κατά συνέπεια προσδοκώ πράξεις και εξελίξεις ακριβώς επ’αυτού και εκλαμβάνω όλες τις κινητοποιήσεις οιουδήποτε είδους ως ζυμώσεις που προετοιμάζουν αυτή ακριβώς την ευκταία κατάληξη. Να το πω απλά:
Πρέπει να αρχίσει να κυκλοφορεί λίστα με ονόματα.
Ο κ. Μαρκεζίνης χαίρει της απολύτου εκτιμήσεώς μου και οι διαπιστώσεις του είναι εύστοχες και ακριβείς. Σέβομαι την δήλωσή του ότι “δεν είναι πολιτικός”. Ωστόσο το κύρος συνεπάγεται και ευθύνη και καλείται να την αναλάβει: Θα μπορούσε να αναλάβει αθόρυβη συντονιστική πρωτοβουλία για κατάρτιση τέτοιας λίστας και ακολούθως εφ’ όσον οι προπαρασκευαστικές ενέργειες περατωθούν να εκφράσει δημοσίως την εκτίμησή του για τα πρόσωπα που μετέχουν σ’ αυτήν.
Το ότι δεν θα μετάσχει είναι πλεονέκτημα: Οι κινήσεις που θα χρειαστεί να αναλάβει δεν θα αντιμετωπίσουν καμία καχυποψία από τους προσκαλούμενους. Βεβαίως ένα κρίσιμο θέμα παραμένει ο επικεφαλής της λίστας αυτής. Αλλά αυτή είναι η δουλειά τι να κάνουμε τώρα ας γίνει από τους έγκυρους μετέχοντες. Και μετά να τεθεί υπ’ όψιν του “λαού”.
Οι έγκυρες διαπιστώσεις είναι πολύτιμες. Η περαιτέρω δράση είναι όμως το ζητούμενο. Ο καθείς πρέπει να υπερβάλλει εαυτόν. Και ο κ. Μαρκεζίνης επίσης.
Πείτε μου ό,τι “δεν” θέλετε. Αλλά προτείνατε και διέξοδο.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Κε. Γεώργιε Ἰακ. Γ…, θά ἤθελα νά σάς εὐχαριστήσω δημοσίᾳ διά τήν συνδρομήν σας εἰς τό πολυτονικόν. Δέν χρειάζεται νά είπω ότι διαφωνῶ μεθ΄ ὑμῶν ἐπί τοῦ θέματος τῆς πατάξεως τῆς φοροδιαφυγῆς καί τῆς διαφθορᾶς, ἐξακολουθῶ νά τό θεωρῶ θὲμα ὑψίστης προτεραιότητος διά λόγους τούς οποίους πιστεύω ὄτι ἐξήγησα ἐπαρκῶς.
Κε. Μικρέ, φοβοῦμαι ὄτι τό θέμα τῶν κομμάτων εἶναι βαθύτερον. Τά κόμματα εἶναι σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Συνεπῶς ὁ υπεύθυνος είμεθα ἐμείς, οὐδείς ἄλλος. Ὠς λαός βδελυττόμεθα τήν εὐθύνην, τήν μεταβιβάζομεν ἀλλαχοῦ, καί συνεπῶς ρέπομεν πρός την συνωμοσιολογίαν. Οἱ λόγοι τοῦ διαστρεβλωμένου τρόπου τοῦ σκέπτεσθαι, και δρᾶν, τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι πολλοί καί ἱστορικοί ἀλλά δέν νομίζω ότι εἶναι θὲμα πρός συζήτησιν εἰς τήν παρούσαν ἀνάρητσιν.
Ἐπιτρέψατέ μου τὴν ἐξιστόρησιν προσφάτου ἐμπειρίας. Μετέβην εἰς τὴν Πλατείαν Συντάγματος τήν πρώτην ἡμέραν τῆς συγκεντρώσεως τῶν “ἀγανακτησμένων”. Ὲπιασα κουβέντα μετά διαφόρων προκειμένου νά διαπιστώσω προβαλλόμενα τά αἰτήματα. Ἐξεπλάγην λίαν δυσαρέστως! Τά αἰτήματα εἶχον κατά σειράν: “Φέρτε πίσω τά κλεμένα”, “Άρσις τοῦ μνημονίου” και, ιδιωτικῶς, διορισμός εἰς τό δημόσιον, εἰ δυνατόν, εκτός ΑΣΕΠ!
Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα;
Δηλαδή πρό μνημονίου όλα ἐβαινον λαμπρῶς; Ἔφυγα δρομαίως ἅμα τῇ εμφανίσει τῶν συνδικαλιστῶν τῆς ΔΕΗ μέ ἐκτυπωμένα μπλουζάκια και καπελάκια, συνδευομένων ὑπό τεραστίου “πανώ”, φερομένου ὑπό θηριώδους γερανοφόρου ὀχήματος. Εἶμαι βέβαιος ὄτι καί αὐτά τά ἐπληρώσαμε ἡμεῖς, οἱ καταναλωταί.
Εἰρήσθω ἐν παρόδω, γράφων παρακολουθῶ και τήν “Κάρμεν” από τον δίαυλον τῆς Βουλής. Νομίζω ὄτι εἴχομεν πολλά κοινά μετά τῶν Ισπανῶν· είμεθα ἰκανοί διά πράξεις ἀπιστεύτου γενναιότητος, θυμηθεῖτε τούς πίνακες τοῦ Γκόγια ἀπεικονίζοντες τήν ἀντίστασιν κατά τῶν Γάλλων, ἀλλά “τά κάνουμε θάλασσα” ἐν εἰρήνῃ, ἀδυνατούντες νά δρέψωμεν τά ὀφέλη, ὡς οἱ Ἰσπανοί εἰς τό Συνέδριον τῆς Βιέννης καί μεταπίπτωμεν εἰς τήν ὑπανάπτυξιν. Δημιουργοῦμε καταπληκτικάς ἱστορίας ἔρωτος, ὡς ἡ Κάρμεν, ἀλλά τήν ὄπερα (τήν Ἱστορία μας) τήν γράφει κάποιος ἄλλος. Αὐτά βεβαίως εἰς το παρελθόν, διότι σήμερον τά μηνύματα από τάς πλατείας ἐν Ἰσπανία απέχουν παρασάγγας τῶν ἡμετέρων.
Ἐκ φύσεως, ο υποφαινόμενος δέν εἶναι βίαιος ἄνθρωπος, ἀλλά φοβοῦμαι, κυριολεκτικώς, ὄτι ἡ κομματοκρατία δέν θά ἀφήση τήν λείαν της, ἡμάς, ἀμαχητί. Ἐν τούτοις, Κε. Μικρέ, μόλις δεῖτε τήν πρώτην λίσταν, με αξιοπρεπῆ ὀνόματα, ειδοποιήσατέ με, σάς παρακαλῶ, θά ἔλθω ἄναυλα καί θά ὑποστηρίξω τήν προσπάθειαν πάσῃ δυνάμει.
Υ.Γ. Συγχαρητήρια εἰς τό “Ἀντίβαρον” διά τήν νέαν μορφήν.
Ἡ φοροδιαφυγὴ καὶ ἡ διαφθορὰ δὲν πατάσσονται στὸν ὀλίγο χρόνο ποὺ ἔχουμε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν ρητὴ χρεωκοπία. Σ`αὐτό, τελικῶς, θὰ συμφωνήσετε, ὅπως, τελικῶς, συμφωνεῖτε στὸ ὂτι γιὰ τὸ μονοτονικὸ δὲν πταίει ὁ ὑπολογιστής. Τὸ ἐλπίζω, τοὐλάχιστον.
Μὴν ὑπολογίζετε σὲ νέα ὀνόματα καὶ πρόσωπα. Μόνον χρόνο θὰ χάσουμε περιμένοντας τα. Ἡ ἱστορικὴ ἐμπειρία ἀπὸ παρόμοιες κρίσεις εἶναι μεγάλη. Ἡ ἀλλαγὴ συντελεῖται μέσα στὸν κάθε ἄνθρωπο.
Κύριε Κατσαρέ,
Συμφωνώ απολύτως ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και ότι τα κόμματα πράγματι είναι “σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ”. Κι αυτή τη φορά βρίσκω την θέση σας πιο ολοκληρωμένη – καίτοι οι προηγούμενες που διατυπώσατε σε προγενέστερες αναρτήσεις σας (περί ευθύνης της κομματοκρατίας) είναι επίσης ορθές. Δεν είναι αντιφατικές. Εξηγούμαι:
Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πεί κανείς ότι επικρατούν δύο σχήματα ερμηνειών για το χάλι μας:
1) Ότι τα κόμματα είναι κάτι “έξω” από το σώμα του ελληνικού λαού, ότι μας έχουν επιβληθεί (από τους ξένους, από την πλουτοκρατία, από τα ΜΜΕ, από “σκοτεινά κέντρα” κλπ). Άρα πρέπει να τα αλλάξουμε τ’ άτιμα.
2) Ότι τα κόμματα προέρχονται από την ελληνική κοινωνία, προβάλλουν ακριβώς τις παθογένειές της και τελικώς είναι αυτά που μας αξίζουν. Άρα πρέπει να αλλάξουμε εμείς (κι εδώ η θέση μοιάζει να πλησιάζει μ’ αυτήν του κ. Γεωργίου αν και το θέμα σηκώνει πολύ νερό).
Εν πάσει περιπτώσει, δεν θα επιχειρήσω να βρω την απόχρωση του γκρίζου ανάμεσα στις δύο θέσεις, δεν πιστεύω ότι μπορεί να εντοπιστεί “το σωστό σημείο” για τελεσίδικα συμπεράσματα, στην πραγματικότητα δεν νομίζω ότι είναι τόσο “σημειακή” η εξήγηση όσο πολυεπίπεδη. Και κυρίως πιστεύω – ακριβώς επειδή όντως ρέπω προς την δεύτερη σχολή σκέψης – ότι δεν θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε τέτοια συμπεράσματα χωρίς να συζητήσουμε εξαντλητικά τους ιστορικούς λόγους για τους οποίους “είμαστε έτσι”. Γοητευτικό ζήτημα και – πιστέψτε με με απασχολεί επίμονα. Όπως όμως πολύ καλά λέτε, δεν είναι η στιγμή για τέτοια συζήτηση εδώ. Όχι γιατί ο χώρος δεν είναι μιά χαρά, αλλά διότι δεν έχουμε χρόνο.
Το βέβαιο είναι ότι καλώς ή κακώς (καλώς) η λύση πρέπει να αναζητηθεί εντός των (νυν απαξιωμένων) θεσμών της δημοκρατίας – στα κόμματα. Δεν πιστεύω ότι προτείνει κανείς κάτι άλλο.
Για τις συγκεντρώσεις θα μιλήσουμε άλλη ώρα. Έχω παρευρεθεί κι εγώ και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν είναι εύκολο να βρει κανείς κοινό παρονομαστή. Εντάξει ο λαϊκισμός μοιάζει να κυριαρχεί. Η αντίδραση είναι κυρίως συναισθηματική και όχι λογική. Δεν αποτελούν “μία” ομάδα. Εκείνο που θα σημείωνα ως ενδιαφέρον είναι ότι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό δεν είναι η αγανάκτηση. Είναι ο φόβος. Και είναι και κάτι άλλο που εμένα τουλάχιστον μου δίνει ελπίδες:
ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΗ.
Μην περιμένετε να “σας έλθει απ’ έξω” η λίστα με τα ονόματα. Συνδράμετε σ’ αυτήν. Ελάτε να την καταρτίσουμε εδώ στο Αντίβαρο. Θα κυκλοφορήσουν τέτοιες λίστες, αργά ή γρήγορα – είτε ως αποτέλεσμα της ανάγκης των κομμάτων να ανανεωθούν είτε ως αποτέλεσμα της ανάγκης να αναδειχθεί νέο κόμμα – δεν υπάρχει άλλη λύση
Πρέπει να τολμήσουμε να εκτεθούμε με προτάσεις προσώπων – με ό,τι κινδύνους (κοκορομαχιών κυρίως) κρύβει η σχετική συζήτηση.
Αν δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε τέτοια συζήτηση, αν δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε απόψεις για πιθανά πρόσωπα, τότε είμαστε όντως άξιοι της μοίρας μας. Και μετά θα έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεσή μας να εξηγήσουμε τις ιστορικές αιτίες…
Θα έχουμε και μιά ωραία βάση – ερώτημα για να αρχίσουμε την συζήτηση:
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει όλους να κάνουμε την κουβέντα γι’ αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη αυτή τη στιγμή;
Τι είναι αυτό, που εμποδίζει τόσους έξυπνους, μορφωμένους ανθρώπους εδώ, πατριώτες κατά τεκμήριο, ανήσυχους για την πατρίδα να προχωρήσουν στο ¨”δια ταύτα”;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Να προσθέσω τα συγχαρητήριά μου στο Αντίβαρο για την ανανέωση της αισθητικής του!