Ἡ παιδεία ἀπειλή γιά τήν ἐθνική ταυτότητα. Γενεές μηδενικῆς μνήμης.

Γράφει ὁ Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ».

ΦΟΒΑΜΑΙ ὅτι κατά τήν διάρκεια αὐτῆς τῆς μακρᾶς καί ἐπίπονης προεκλογικῆς ἐκστρατείας θά ἔρθουν στήν ἐπιφάνεια ὅλες οἱ βαρειές ἀσθένειες τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος.

Ὁ Κουτσογιωργισμός καί ὁ ἀντιεθνικός –ἄς μή φοβόμαστε τίς λέξεις–ἀναθεωρητισμός. Ἐν ἀρχῇ, ἔκανε τήν ἐμφάνισή της ἡ τάση γενίκευσης καί ἐκφασισμοῦ, πού διατρέχει τόν πολιτικό λόγο ὅλων τῶν κομμάτων. Τό χούι δέν ἀφορᾶ, δυστυχῶς, μόνον ἕναν ἀλλά περισσότερους. Τά πολιτικά κόμματα μᾶς εἰσηγοῦνται μιά μέθοδο δημόσιου διαλόγου ἐπί τῆς διαδικασίας καί ὄχι ἐπί τῆς οὐσίας, προκειμένου νά ἀποφεύγουν τίς ἀπαντήσεις στά κρίσιμα ἐρωτήματα. Ὅ,τι ἔκαναν ἀκριβῶς τά στελέχη τῆς ΚΝΕ στά ἀμφιθέατρα τῆς μεταπολίτευσης. (… μέ τόσους Κνῖτες στό ὑπουργικό συμβούλιο καί στό Μαξίμου, λογικό.) Ἡ Κυβέρνηση ἐπιτέθηκε στόν πρόεδρο τῆς ἀνεξάρτητης ἀρχῆς ἐπικοινωνιῶν μέ τήν κατηγορία, ὅτι δέν εἶχε δικαίωμα νά ἐνημερώσει τόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης γιά τίς ὑποκλοπές, ἀλλά γιά τήν ταμπακέρα ἄν ἔγιναν αὐτές οἱ ὑποκλοπές καί ἀπό ποιούς, κουβέντα. Ὁ νοῦς της στό ποιός λέει τί καί ἡ ἀπονομιμοποίησή του, καί ὄχι τί λέει.

Τήν ἴδια μέθοδο ἀκολούθησε τήν Κυριακή τό βράδυ ὁ Κυβερνητικός Ἐκπρόσωπος γιά νά ἀπαντήσει στήν καταγγελία, ὅτι ἡ ἀστυνομία συγκάλυψε ὑπόθεση ναρκωτικῶν στήν ὁποία φέρεται νά ἔχει ἐμπλακεῖ συγγενής τοῦ ὑπουργοῦ Δημόσιας Τάξης, Τάκη Θεοδωρικάκου. Ὁ κύριος Οἰκονόμου μᾶς ὑπέδειξε ὅτι ἡ καταγγελία ἔγινε ἑνάμιση χρόνο μετά, ἀπό ἀξιωματικό πού ἀποστρατεύτηκε ἀπό τήν Ἑλληνική Ἀστυνομία, ἀλλά δέν μᾶς ἀπάντησε ἄν αὐτή ἡ καταγγελία εἶναι ψευδής ἤ ἀληθής. Καί ἐδῶ στόχος ἡ ἀπονομιμοποίηση τοῦ προσώπου, καί ὄχι ἡ ἐπικέντρωση στό συμβάν.

Τήν ἴδια τακτική ἀκολούθησε ἡ κυβερνητική πλειοψηφία καί μέ τούς προστατευόμενος μάρτυρες τῆς Novartis, τά ὀνόματα τῶν ὁποίων ἀποκάλυψε διασύροντάς τους. Ἀλλά ποτέ δέν ἀπάντησε στήν οὐσία τῶν καταγγελιῶν τους ἡ ὁποία υἱοθετήθηκε πλήρως ἀπό τά ἀμερικανικά δικαστήρια. Διεφθάρησαν Ἕλληνες πολιτικοί ἀξιωματοῦχοι, ναί ἤ ὄχι; Δόθηκαν μίζες, ναί ἤ ὄχι; Καί ὁ Παντσέρι λαμόγιο εἶναι, ἀλλά οἱ καταγγελίες του υἱοθετήθηκαν πλήρως ἀπό τήν βελγική δικαιοσύνη.

Δέν σκαλίζω βεβαίως ἐκ νέου τήν ὑπόθεση τῆς Novartis. Στήν ἐπαναλαμβανόμενη πρακτική τοῦ ἐκφασισμοῦ ἀναφέρομαι. Στό χούι. Ἀλλά καί ἡ ἀντιπολίτευση δέν πάει πίσω. Σύριζα καί ΠΑΣΟΚ ἐπιτέθηκαν προχθές στόν δήμαρχο Ἀθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, ἐπειδή φέρεται ὅτι ἔδωσε ἄδεια συγκέντρωσης σέ στελέχη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς νά καταθέσουν στεφάνι στήν μνήμη τῶν ἡρώων τῶν Ἰμίων στό μνημεῖο πού δημιούργησε ὁ Δημήτρης Ἀβραμόπουλος ὡς δήμαρχος Ἀθηναίων ἔξω ἀπό τήν Λέσχη Ἀξιωματικῶν στό ὕψος τῆς Ρηγίλλης, ἐπί τῆς Βασιλίσσης Σοφίας.

Τό μέγα θέμα πού προέκυψε καί πάλι εἶναι ἄν ἐπιτρέπεται σέ πολῖτες πού τό πολιτικό σύστημα χαρακτηρίζει καί οἱ ἴδιοι παραδέχονται ὅτι εἶναι φασίστες, νά ἀσκήσουν τό συνταγματικό τους δικαίωμα τοῦ συνέρχεσθαι καί νά καταθέσουν στεφάνι γιά τά τρία παιδιά πού χάθηκαν ἄδικα ἐκείνη τήν βραδιά. Καί ἡ ἀπάντηση τῆς Δημοκρατίας ἦταν βεβαίως …ναζιστική: ἀπαγορεύεται. Ἐνῷ τό μέγα ζήτημα εἶναι τί κάνει τό πολιτικό μας σύστημα γιά νά θυμᾶται αὐτά τά παιδιά;

Τί κάνει ἐπισήμως τό Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἀμύνης καί τό ἀρχηγεῖο Ἐνόπλων Δυνάμεων γιά νά τιμοῦν τήν μνήμη τους; Γιά αὐτά, λέξη ἀπό τά κόμματα. Διάβασα μιά μακροσκελῆ ἀνακοίνωση τοῦ ἁρμόδιου τομεάρχη Δημόσιας Τάξης τοῦ Σύριζα, Χρήστου Σπίρτζη, μέ ἕνα σωρό ἐπιχειρήματα ἐπί τῆς διαδικασίας, ἀλλά ἐπί τῆς οὐσίας ἕνα πατριωτικό ἐπιχείρημα γιατί ἡ Ἀριστερά δέν κάνει τίποτα γιά νά τιμήσει τήν μνήμη αὐτῶν τῶν παιδιῶν, δέν διάβασα. Οὔτε μία λέξη συμπάθειας ἤ, ἔστω, σέ μία παρενθετική πρόταση. Τά ὀνόματά τους ἔστω: Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός. Γιά νά μήν τά ξεχνᾶμε. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τό ΠΑΣΟΚ, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ὁποίου συνέβη ἡ τραγωδία αὐτή. Φασαρία μεγάλη καί τσαμπουκᾶς γιά 100 φασίστες πού πῆγαν νά καταθέσουν ἕνα στεφάνι, ἀλλά αὐτοκριτική, ἱστορική ἀναδρομή καί ὑπενθύμιση τοῦ μείζονος αὐτοῦ γεγονότος τό ὁποῖο θυμοῦνται κάθε χρόνο ὅλοι οἱ Ἕλληνες (ἀνεξαρτήτως ἄν ὁ κύριος Μητσοτάκης, ὁ κύριος Τσίπρας, ὁ κύριος Ἀνδρουλάκης, ὁ κύριος Κουτσούμπας, δέν βρίσκουν μία λέξη νά ποῦν γι’ αὐτό), οὐδεμία. Καί ἐδῶ τά κόμματα μετέτρεψαν τήν ἐθνική μνήμη σέ μιά μάχη ἐπί τῆς διαδικασίας γιά τό δικαίωμα τοῦ συνέρχεσθαι.

Αὐτή εἶναι λοιπόν ἡ πρώτη μεγάλη διαπίστωση γιά τό ὕφος αὐτῆς τῆς προεκλογικῆς ἐκστρατείας. Θά κυριαρχήσει ὁ ἐκφασισμός τοῦ «δέν δικαιοῦσαι διά νά ὁμιλεῖς» καί ὁ ἀλήστου μνήμης Κουτσογιωργισμός. Ἡ τακτική αὐτή δηλαδή πού ἐπέβαλε στόν δημόσιο βίο ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς κυβέρνησης Παπανδρέου τό 1985. Πώς ἔχεις δικαίωμα λόγου καί καταγγελιῶν ἀνάλογα μέ τήν πολιτική σου ταυτότητα. Δυστυχῶς, δέν εἶναι ἡ μόνη ἀρνητική διαπίστωση πού κάνουμε. Σέ αὐτήν τήν καμπάνια καταργεῖται μπροστά στά μάτια μας ἡ ἐθνική μνήμη. Καί αὐτό εἶναι ζήτημα οὐσίας. Τό πολιτικό μας σύστημα ἀσχολεῖται πάντοτε μέ τίς μνῆμες τῶν ἄλλων ἐθνῶν, ἀλλά ὄχι καί μέ τίς μνῆμες τίς δικές μας, τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.

Τήν περασμένη ἑβδομάδα ἀφιερώθηκε μέσα στά σχολεῖα μία ὁλόκληρη ὥρα, καί σωστά ἀφιερώθηκε, γιά νά πληροφορηθοῦν οἱ μαθητές τίς συνθῆκες τοῦ ὁλοκαυτώματος. Πράγματι, πρέπει νά ξέρουμε, ποτέ ξανά. Ὡστόσο, ὅπως διαπιστώνουμε, τό πολιτικό σύστημά μας δέν ἔχει τό θάρρος νά ἀφιερώσει μία ὥρα γιά τρεῖς ἄνδρες τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν γιά αὐτήν τήν πατρίδα στά παγωμένα νερά τοῦ Αἰγαίου τό 1996 καί θυσίασαν τήν ζωή τους, ἐνῷ εἶχαν τήν δυνατότητα, ὅπως ἀποκαλύφθηκε, νά προσνηωθοῦν μέ τό ἑλικόπτερό τους πάνω σέ τουρκική φρεγάτα.

Ὅ,τι τό ἐθνικό, μέ ἐξαίρεση τά ἀπολύτως αὐτονόητα τά ὁποῖα ἄν καταργοῦνταν θά ξεσηκωνόταν θύελλα, ἐξοβελίζεται ἀπό τίς σχολικές αἴθουσες μέ τήν συναίνεση ὅλων τῶν πολιτικῶν δυνάμεων! Τό ἔργο πού ἄρχισε ὁ Σύριζα ἐπί τῶν ἡμερῶν του, δυστυχῶς, τό ὁλοκληρώνει ἡ Νέα Δημοκρατία. Τόν Ἀπρίλιο ἑορταζόταν στό παρελθόν ἡ ἡμέρα ἔναρξης τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα στήν Κύπρο τό 1955, καί τά ἑλληνόπουλα μάθαιναν ἕνα κομμάτι τῆς ἱστορίας μας γιατί ἡ Μεγαλόνησος εἶναι κομμάτι τῆς ἱστορίας μας. Ὑπῆρχε μάλιστα καί πάγια ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γι’ αὐτό. Καί αὐτό ἔχει ἀτονήσει. Τό ὑπουργεῖο ἔχει πετάξει στά ἀζήτητα αἴτημα τοῦ ἐκλιπόντος Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου γιά τήν ἐπαναφορά τοῦ ἑορτασμοῦ αὐτῆς τῆς μνήμης, καί σύντομα θά ὑποχρεωθεῖ νά ἐπανεξετάσει τό θέμα μετά ἀπό αἴτημα τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου.

Μά ὅ,τι κι ἄν γίνει, αὐτό πού συμβαίνει, δέν ἀλλάζει. Ἐκπαιδεύονται γενεές μηδενικῆς μνήμης. Γενεές πού μπορεῖ νά ξέρουν τά πάντα γιά τό ὁλοκαύτωμα καί γιά τίς drag queens, ὡστόσο δέν γνωρίζουν βασικά πράγματα γιά τήν ἱστορία, τήν δημοκρατία καί γιά τό πῶς αὐτή δολοφονήθηκε σέ συνθῆκες ἐλευθερίας στήν πατρίδα μας. Μέ συνέπεια, σήμερα, εὐρεῖες κοινωνικές ὁμάδες λόγῳ τῆς μηδενικῆς μνήμης νά μήν μποροῦν νά ἀποτιμήσουν σωστά τό βάρος τοῦ ἐγκλήματος τῆς παραβίασης τοῦ ἀπορρήτου τῶν ἐπικοινωνιῶν καί τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν. Οὔτε καί τήν σημασία πού ἔχει γιά τήν πατρίδα μας ἡ Κύπρος ἤ ἡ διατήρηση τῆς κυριαρχίας τῶν βράχων καί τόν βραχονησίδων τοῦ Αἰγαίου.

Δέν συζητῶ βεβαίως γιά θέματα θρησκείας. Ἡ πολιτική ὀρθότητα θριαμβεύει. Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ὑποβάθμισε χθές τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τῶν φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος, μία παράδοση πού εἰσήχθη στήν ἑλληνική ἐκπαίδευση τό 1827 ἀπό τήν Ἰόνιο Ἀκαδημία καί ἐπεβλήθη τό 1842 μέ ἀπόφαση τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Παράδοση διαρκείας σχεδόν 200 ἐτῶν. Ἐπειδή κάποιοι δέν γουστάρουν τήν Ὀρθοδοξία.

Στήν πραγματικότητα, λοιπόν, ἡ παιδεία συνολικά ἐξελίσσεται σέ μία ἀπειλή γιά τήν ἐθνική ταυτότητα. Ἄν δέν ξέρεις ποιός εἶσαι καί ἀπό ποῦ ἔρχεσαι, δέν πρόκειται ποτέ νά δώσεις μάχη γιά νά ὑπερασπιστεῖς αὐτά πού σοῦ κληροδοτήθηκαν. Γιατί δέν ξέρεις τήν ἀξία τους. Κι ἄν τό μοντέλο σκέψης πού κυριαρχεῖ εἶναι νά μήν ἀσχολεῖσαι γιά τό τί συμβαίνει μέ τήν διαφθορά καί μέ τήν παραβίαση τοῦ πυλῶνα τοῦ πολιτεύματος, ἀλλά νά καταγγέλλεις, νά στιγματίζεις καί νά χρωματίζεις αὐτούς πού καταγγέλλουν τήν διαφθορά, τότε ὅσο ἐπιτυχές κι ἄν εἶναι αὐτό τό μοντέλο, σ’ αὐτές τίς ἐκλογές, τά ἀποτελέσματά του δέν θά ἀργήσουν νά φανοῦν. Ὅταν τό πολιτικό σύστημα θά ἀναζητεῖ Ἕλληνες νά δώσουν μάχη γιά νά ἀποφύγουμε τίς τραγωδίες, θά βρεθεῖ ἀντιμέτωπο μέ τά ἀδιάφορα δημιουργήματά του.

Τά ὁποῖα ἤδη γράφουν στούς τοίχους τῆς Ἀθήνας συνθήματα τοῦ τύπου «κανένας πόλεμος γιά καμμία πατρίδα.» Μέ τόν τρόπο πού μεγαλώνουμε τούς νέους Ἕλληνες, κανένας δέν θά εἶναι ἐκεῖ ὅταν θά χρειαστεῖ κάποτε. Κι ὕστερα εἰρωνευόμαστε τήν ἀποτυχημένη ἐπιστράτευση τοῦ Πούτιν…

Ἄρθρο στήν «ΕΣΤΙΑ», Τρ. 31 Ἰανουαρίου 2023, φ. 42.469 σελ. 1, 3 (αναδημ. στην ηλεκτρονική έκδοση 1/02/2023).