Είμαι αγανακτισμένος, γιατί η χώρα μου η Ελλάδα κυβερνάται από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί μας δεν αγαπούν την Δημοκρατία, γι΄ αυτό την μετέτρεψαν από κοινοβουλευτική δημοκρατία σε κομματοκρατία και πολλοί εξ αυτών είναι μέλη και στελέχη της παγκόσμιας εξωπολιτικής εξουσίας (λέσχη Μπίλντεμπεργκ κ.α), εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή του διεθνούς σιωνισμού. Έτσι, 37 χρόνια από την μεταπολίτευση κατέστρεψαν ηθικά, θεσμικά, πολιτισμικά και οικονομικά τη χώρα μου την Ελλάδα.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλοι οι πολιτικοί μας, όλων των κομμάτων, μικρών και μεγάλων, εντός και εκτός Βουλής, είναι εξουσιολάγνοι και ομιλούν την ξύλινη γλώσσα των κομμάτων τους που προεκλογικά μου λένε συνέχεια ψέματα για να τους ψηφίσω και στην συνέχεια με εξαπατούν με αποκορύφωμα τις πρόσφατες εκλογές όπου ο νυν πρωθυπουργός άλλα μου έταζε και εγώ ο αφελής τον πίστεψα και τον ψήφισα. Όμως, άλλα πράττει μετεκλογικά και συνεχίζει να μου λέει ψέματα και συνεχώς να με εξαπατά.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ο Πρωθυπουργός μου κατήργησε το Σύνταγμα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία υπογράφοντας το «μνημόνιο», παραχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε τρίτους, τοκογλύφους και κερδοσκόπους και στη συνέχεια διατυμπάνιζε περιοδεύοντας την Ευρώπη, ότι η χώρα μου είναι διεφθαρμένη με πολίτες διεφθαρμένους και με έκανε να ντρέπομαι να λέω, ότι είμαι Έλληνας. Ακόμα, να αισθάνομαι, ότι έχασα το Εθνικό φρόνημα των προγόνων μου, που έδωσαν την ζωή τους προς όφελος της πατρίδος.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλες οι Κυβερνήσεις διόγκωσαν, χωρίς να υπάρχει όφελος για τον πολίτη, τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και δημιούργησαν ένα σύστημα εξουσίας μέσω των συνδικαλιστικών συντεχνιών, που τις μεταχειρίζονταν προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλες οι Κυβερνήσεις αύξαναν στην θητεία τους προς εκλογικό τους όφελος τις δημόσιες δαπάνες και η παρούσα Κυβέρνηση δεν μπόρεσε να τις μειώσει δραστικά, όπως είχε υποσχεθεί, με αποτέλεσμα να καταφύγει στην υπερφορολόγηση που πλήττει κυρίως την μεσαία αστική τάξη και οδηγεί την οικονομία μας σε βαθιά ύφεση. Ταυτόχρονα, κατακρεούργησε μισθούς και συντάξεις, χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων καταργώντας έτσι εργατικές κατακτήσεις με ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλες οι Κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν ποτέ να πατάξουν τη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή κακομαθημένων επιχειρηματιών, ελεύθερων επαγγελματιών και απλών πολιτών. Έτσι, αυτή η στρεβλή νοοτροπία δημιουργήθηκε με την ανοχή τους, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλες οι Κυβερνήσεις διόγκωσαν το παραεμπόριο προϊόντων που είναι εισαγόμενο και αμφιβόλου ποιότητος, με απώλεια πολλών δις ευρώ τον χρόνο για το δημόσιο ταμείο, εις βάρος μικρών και υγιών επιχειρήσεων που απασχολούσαν αξιόπιστο αριθμό υπαλλήλων και απέδιδαν στο δημόσιο ταμείο κάθε μήνα τα εκ του νόμου προβλεπόμενα.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλες οι Κυβερνήσεις άφησαν ελεύθερη την κερκόπορτα της Ελληνορθοδόξου κοινωνίας μας και εισέβαλαν στίφη λαθρομεταναστών που αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση της πατρίδος μου και ασελγούν και εγκληματούν καθημερινά κατά των ανήμπορων και απροστάτευτων Ελλήνων πολιτών.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλες οι κυβερνήσεις συνέβαλαν να φθάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού αυξάνοντας συνειδητά το δημόσιο χρέος και η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου την έσπρωξε στον γκρεμό προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των διεθνών τοκογλύφων και κερδοσκόπων.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί τα κόμματα εξουσίας, σε περιόδους που κυβέρνησαν με αυτοδυναμία τον τόπο, εμπλέκονται σε τεράστια σκάνδαλα κατασπατάλησης και υπεξαίρεσης δημοσίου χρήματος και δυστυχώς για τον Ελληνικό λαό πάντα φρόντιζαν να προκαλούν την παραγραφή των αδικημάτων τους με την μη παραπομπή τους μέσω νόμων που ψηφίζουν.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί τα κόμματα εξουσίας δημιούργησαν από το πουθενά μεγαλοοικονομικούς παράγοντες (τραπεζίτες, εργολάβους δημοσίων έργων, μεγαλοϊδιοκτήτες καρτέλ, εφοπλιστές κλπ) στη χώρα μέσω ευνοϊκών και πονηρών συμβάσεων με το δημόσιο σε μια σχέση εξάρτησης με ανταποδοτικότητα την οικονομική τους ενίσχυση στις προεκλογικές περιόδους χειραγωγώντας όμως και δεσμεύοντας την ελεύθερη βούληση και σκέψη του εκλεγμένου βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου. Σήμερα, αυτοί οι ίδιοι εκμεταλλεύονται την κρίση και με την ανοχή της Κυβερνήσεως κερδοσκοπούν εις βάρος του Ελληνικού λαού. Αυτοί οι ίδιοι ποδηγετούν τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου προπαγανδίζοντας καθημερινά υπέρ των συμφερόντων τους και παραπλανώντας τον Ελληνικό λαό σε σημείο που το μαύρο το κάνουν άσπρο και το άσπρο μαύρο.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ο Υπουργός Οικονομικών μου λέει συνεχώς ψέματα, πως εάν δεν πάρουμε την 5η δόση δεν θα έχει το ταμείο του κράτους μετά τις 15 Ιουλίου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, θα έχει όμως να πληρώσει δόσεις και τόκους των δανείων.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί ο Υπουργός Οικονομικών ενώ έδωσε δημόσια την υπόσχεση (7 τουλάχιστον φορές) στον Ελληνικό λαό, ότι, εάν αναγκασθεί από την Τρόικα να λάβει επί πλέον οικονομικά μέτρα, θα παραιτηθεί από την θέση του Υπουργού, εν τούτοις δεν το ΕΠΡΑΞΕ. Παλαιά, σ΄αυτό τον τόπο, πριν έλθετε εσείς όλοι μετά την μεταπολίτευση να κυβερνήσετε, ο λόγος μεταξύ των πολιτών ήταν συμβόλαιο.
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί τα κόμματα εξουσίας δεν με έκαναν ποτέ να αισθανθώ Εθνικά υπερήφανος, αλλά συνεχώς με τις υποτελείς πράξεις τους με ντροπιάζουν, μειώνοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος και δημιουργώντας με την οσφιοκαμπτική τους πολιτική προϋποθέσεις για νέες απώλειες Εθνικών εδαφών ( Αττίλας 2 στην Κύπρο, αμφισβήτηση Ελληνικής κυριαρχίας των Ιμίων, διεκδίκηση του ονόματος της Μακεδονίας από την γείτονα χώρα της Fyrom, Τουρκικές διεκδικήσεις Ελληνικών νησιών, αξιώσεις της Αλβανίας για την Θεσπρωτία, διεκδίκηση και προσάρτηση της Ελληνικής Θράκης από την Τουρκία ).
Είμαι αγανακτισμένος, γιατί όλος ο πνευματικός κόσμος της χώρας δεν έχει ακόμη ξεσηκωθεί, εκτός ολίγων, ευτυχώς φωτεινών εξαιρέσεων, για να απαιτήσει από όλα τα κόμματα άμεση και πραγματική δημοκρατία με την τοποθέτησή τους στα παρακάτω ερωτήματα:
1. Είναι υπέρ της σύνταξης νέου Συντάγματος και Συνταγματικού δικαστηρίου, τα οποία θα συντάξει Συντακτική Εθνοσυνέλευση εκλεγμένη απ’ ευθείας από τον ελληνικό λαό και όχι από την βουλή;
2. Είναι υπέρ της εκλογής των ηγεσιών της δικαιοσύνης, των σωμάτων ασφαλείας και των Ενόπλων δυνάμεων χωρίς την μεσολάβηση της εκάστοτε Κυβέρνησης;
3. Είναι υπέρ του αδέσμευτου και ανεξάρτητου τύπου, όπως το καινούργιο σύνταγμα λεπτομερώς θα ορίζει;
4. Είναι υπέρ της κατάργησης των κομματικών παρατάξεων στον συνδικαλισμό, στο δημόσιο, στα Πανεπιστήμια, στα σχολεία και στην τοπική Αυτοδιοίκηση;
5. Είναι υπέρ του σχεδιασμού μιας Εθνικής παιδείας με στόχο και σκοπό η νεολαία μας να αποκτήσει Εθνικό Ελληνικό ΦΡΟΝΗΜΑ με γνώση και κρίση, μελετώντας τον αρχαίο μας πολιτισμό (αρχαία Ελληνικά, Ιστορία, Φιλοσοφία, Πολιτική του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα) και κάνοντας κτήμα της την αρχαία μας ανεκτίμητη κληρονομιά;
6. Είναι υπέρ του διαχωρισμού αρμοδιοτήτων κράτους και κοινοβουλίου, όπου οι βουλευτές θα αρκούνται στο νομοθετικό τους έργο και θα απαγορεύεται να τοποθετούν – διορίζουν τους κομματικούς τους ψηφοφόρους και στελέχη τους στο Δημόσιο, με παράλληλη κατάργηση της ασυλίας τους, σε τέλεση παράνομων πράξεων;
7.
Είναι υπέρ της σωστής δημοκρατικής λειτουργίας (και όχι της φεουδαρχικής που είναι σήμερα) των κομμάτων και η οποία θα καθορίζεται λεπτομερώς από το καινούργιο σύνταγμα;
8.
Είναι υπέρ του οικονομικού ελέγχου και της απόλυτης διαφάνειας των κομμάτων με ταυτόχρονη κατάργηση των ετήσιων επιχορηγήσεων από τον εκάστοτε προϋπολογισμό;
9.
Είναι υπέρ της σύστασης Υπουργείου της διασποράς του Ελληνισμού, όπου ένα ποσοστό βουλευτών του κοινοβουλίου θα εκλέγεται από τις τοπικές Ελληνικές κοινωνίες της διασποράς και θα επανδρώνει το ως άνω Υπουργείο, το οποίο στόχο και σκοπό θα έχει να προωθεί τα Εθνικά συμφέροντα (σε πολύ στενή συνεργασία με το υπουργείο εξωτερικών), την προβολή του αρχαίου μας πολιτισμού, του Τουρισμού και πολλών άλλων;
Είμαι αγανακτισμένος τελικά, γιατί ο Πρωθυπουργός της χώρας μου πρόσφατα δήλωσε: “όσοι διαδηλώνουν στις πλατείες απευθύνονται σε Εθνικά συστήματα δημοκρατίας, τα οποία
είναι αδύνατα και αιχμάλωτα μιας παγκόσμιας εξουσίας και απαιτείται μια δημοκρατική και ενημερωμένη παγκόσμια κυβέρνηση”. Δηλαδή, εννοεί την παγκόσμια κυβέρνηση των Ευρωπαίων τραπεζιτών, του Δ.Ν.Τ. της Ε.Κ.Τ. που επέβαλαν την κατάργηση των συνόρων των κρατών και επέτρεψαν την αθρόα λαθρομετανάστευση στην πατρίδα μας ( Συνθήκη Σένγκεν και Δουβλίνο 2);
Είμαι λοιπόν αγανακτισμένος τελικά, με τους πολιτικούς όλων των κομμάτων που δεν αφουγκράζονται δυστυχώς τα βάσανα, την ανέχεια και την αγωνία του Ελληνικού λαού.
Είμαι αγανακτισμένος τελικά, γιατί δεν καταλαβαίνουν, πως, εάν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα υπέρ λαού, η αγανάκτηση θα γίνει οργή με απροσδιόριστα αποτελέσματα για την χώρα μας και τότε αποκλειστικά υπεύθυνοι θα είναι όλοι αυτοί.
Παναγιώτης Αποστόλου
21 comments
Την αγανάκτηση προσυπογράφω και επαυξάνω!
Να όμως που δεν είμαστε απλά αγανακτισμένοι αλλά συγκεκριμενοποιούνται και”ερωτήματα”, στην ουσία όμως προτάσεις και αιτήματα!
Εδώ, σε θεσμικό πεδίο τουλάχιστον!
Και πάλι θα δηλώσω συγκρατημένα αισιόδοξος!
Αγανακτήστε, αγανακτήστε κι άλλο, ξυπνάει τα αίματα, το μυαλό και την ψυχή, σε υποχρεώνει να κοιταχτείς γύρω σου και να δεις τι θα κάνεις!
Από την δική μας αγανάκτηση ξεκινάει η σωτηρία μας! “Επαΐοντες”, “ψύχραιμοι” και “λογικοί” μας έφεραν εδώ που είμαστε!
Ευχαριστώ από καρδίας τον κ. Αποστόλου που θέτει τουλάχιστον μερικές χειροπιαστές θέσεις και ζητά συγκεκριμένες απόψεις. Με την εισαγωγή του αλλού συμφωνώ, αλλού δεν συμφωνώ. Κι αλλού φρίττω (συμβαίνει στην “παγκόσμια εξωπολιτική εξουσία”, τη “λέσχη Μπίλντεμπεργκ”, τα “συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης”, της “νέας τάξης πραγμάτων” και του “διεθνούς σιωνισμού” ) .
Λοιπόν πάμε καλύτερα στις προτάσεις:
…………………………………………………………………..
[Περί Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης].
Το θεωρώ αναγκαίο αν και όχι επείγον. Εν πάσει περιπτώσει νομίζω ότι οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Πιστεύω ότι πρέπει να συγχρονιστούν οι όποιες διαδικασίες με τις επόμενες εκλογές. Κατά τ’ άλλα αν και δεν γνωρίζω τα του Συνταγματικού Δικαίου νομίζω ότι η ερώτηση έχει διατυπωθεί λανθασμένα. Η Συντακτική Εθνοσυνέλευση εκλέγεται από την Βουλή; Δεν είναι η προς αυτό εντεταλμένη Bουλή; Μπορεί να βοηθήσει κάποιος;
…………………………………………………………………..
[Περί εκλογής από το λαό των ηγεσιών Δικαιοσύνης, Ενόπλων Δυνάμεων Σωμάτων Ασφαλείας].
Βρίσκω την πρόταση άθλια. Βρίσκω σ’ αυτήν αναλογίες με τις αιτίες που προκάλεσαν χάος στα Πανεπιστήμια. Συγκεντρώνει όλα τα κακά του σταυρού προτίμησης χωρίς τα καλά του. Αποπροσανατολίζει τους λειτουργούς από το καθήκον τους. Ευνοεί τον λαϊκισμό. Και ξεκινά από την βάση ότι η κυβέρνηση της χώρας είναι «κακό πράγμα». Αντιπροτείνω την έγκριση της τοποθέτησης τους από επιτροπή της βουλής – ενδεχομένως με αυξημένη πλειοψηφία εντός της επιτροπής αυτής.
…………………………………………………………………..
[Περί αδέσμευτου και ανεξάρτητου τύπου, όπως το καινούργιο σύνταγμα λεπτομερώς θα ορίζει]
Φυσικά είμαι υπέρ του αδέσμευτου και ανεξάρτητου τύπου. Δεν ξέρω τι υπονοείται ότι θα πρέπει να ορίζει το Σύνταγμα, ας προταθεί για να κρίνω. Το Σύνταγμα γενικώς δεν πρέπει να ορίζει “λεπτομερώς”.
…………………………………………………………………..
[Περί κατάργησης των κομματικών παρατάξεων στον συνδικαλισμό, στο δημόσιο, στα Πανεπιστήμια, στα σχολεία και στην τοπική Αυτοδιοίκηση]
Το εύχομαι αλλά δεν καταλαβαίνω εάν ο συντάκτης της πρότασης εννοεί ότι πρέπει να υπάρξει σχετική θεσμική απαγόρευση. Αν αυτό εννοεί τότε διαφωνώ. Διαφωνώ διότι η καταστρατήγηση θα είναι πανεύκολη άρα η θεσμική ρύθμιση θα εξευτελιστεί. Διαφωνώ διότι δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κανένα να χρησιμοποιεί οποιοδήποτε κριτήριο θέλει για να οργανώσει την κοινωνική και συνδικαλιστική του δράση. Διαφωνώ διότι τέτοια ρύθμιση εμμένει στη λογική της πολυνομίας, των πολλών κανόνων και άρα αντιβαίνει την αρχή της απλότητας – πολλοί κανόνες δεν σημαίνουν ευρυθμία. Διαφωνώ διότι οι κανόνες της Δημοκρατίας δεν μπορεί να νοούν τα κόμματα ως «αναγκαίο κακό». Το πρόβλημα δεν είναι το ότι η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ πρόσκεινται στην Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Το πρόβλημά μου είναι το θεσμικό πλαίσιο τους εμπλέκει στην εκλογή καθηγητών.
…………………………………………………………………..
[Περί Εθνικής Παιδείας]
Υπέρ, υπέρ! Θα συζητάμε επ’ αυτού μέχρι τελικής πτώσεως. Πάμε στο επόμενο.
…………………………………………………………………..
[Περί διαχωρισμού αρμοδιοτήτων κράτους και κοινοβουλίου]
Εντάξει, η πρόταση αυτή είναι “λίγο απ’ όλα”. Προφανώς συμφωνώ με τα περί διορισμών χωρίς δεύτερη κουβέντα. Συμφωνώ επίσης στο ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά στις προβλέψεις περί βουλευτικής ασυλίας. Δεν συμφωνώ στην πλήρη κατάργησή της.
Συμφωνώ ότι η Βουλή ασκεί νομοθετική εξουσία αλλά δεν συμφωνώ (δεν τίθεται αλλά δεν πειράζει) στο ασυμβίβαστο βουλευτού και μέλους κυβέρνησης.
…………………………………………………………………..
[Περί δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων […] όπως το σύνταγμα λεπτομερώς ορίζει]
Συμφωνώ με την δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων και ξαναλέω ότι διαφωνώ με το να ορίζει το Σύνταγμα “λεπτομερώς” οτιδήποτε. Το Σύνταγμα είναι βασικός νόμος, είναι κείμενο αρχών δεν είναι λογιστική κατάσταση.
Και μια γενική παρατήρηση: Δεν μπορεί να στήνουμε από την αρχή τη χώρα μας στη λογική ότι η κυβέρνηση είναι κακό πράγμα, ότι τα κόμματα είναι κακό πράγμα κι ότι οι νόμοι κι αυτοί κακοί είναι (κι ευτυχώς που έχουμε καλό Σύνταγμα “που λεπτομερώς ορίζει..”).
Αυτή είναι μια οργίλη στάση, καλή για να κατέβεις στην πλατεία Συντάγματος, καλή για να προκαλέσεις εξελίξεις, κακή όταν οργανώνεις μια δημοκρατία.
…………………………………………………………………..
[Περί οικονομικού ελέγχου – διαφάνειας των κομμάτων ]
Είμαι υπέρ την ανελέητης διαφάνειας – αλλά δεν είμαι έτοιμος να διατυπώσω το συνολικό πλαίσιο και άρα το εάν πρέπει να καταργηθεί η κρατική χρηματοδότηση ή όχι.
…………………………………………………………………..
[Περί Υπουργείου Διασποράς, εκλογής βουλευτών από τη Διασπορά κλπ]
Δεν έχω σκεφτεί για την εκλογή βουλευτών από τους έλληνες της διασποράς. Δεν ξέρω.
Διαφωνώ αγρίως με την ίδρυση υπουργείου Διασποράς. Για άλλη μια φορά ένα οριζόντιο ζήτημα (τα λέει ο άνθρωπος: η Διασπορά αφορά σε Τουρισμό, σε Πολιτισμό, σε Επιστήμη κλπ) θα επιχειρηθεί να τεθεί υπό κάθετη δομή – μιά κλασσική οργανωτική ανοησία – δεν αντέχω να τα ξαναπώ!
Η ένταξη των αρμοδιοτήτων στο Υπουργείο Εξωτερικών είναι μια χαρά. Η εκεί στεγαζόμενη δομή (γραμματεία, συμβούλιο, διεύθυνση, άντε υφυπουργείο) θα πρέπει να συντονίζεται με τις αρμόδιες υπηρεσίες των αντίστοιχων Υπουργείων για Πολιτισμούς, Τουρισμούς, Παιδείες κλπ.
Αμα δεν μπορεί να κάνει αυτοκριτική! Δεν μπορεί να δημιουργούμε ένα Υπουργείο για κάθε συντονιστική αδυναμία μας, ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!
Όσο για την πρόβλεψη βάσει της οποίας «το ποσοστό των εκλεγμένων εκ της διασποράς βουλευτών θα επανδρώνει το σχετικό Υπουργείο» πρέπει να σας πω ότι όταν την διάβασα μου ήρθε να βάλω τις φωνές:
Πριν από λίγο δε λέγαμε ότι οι βουλευτές θα (πρέπει να) ασχολούνται με το νομοθετικό έργο; Αλλά έστω, ας το ξεχάσω αυτό. Σαμπόσους βουλευτές θα εκλέγουμε γι’ αυτό ρε παιδιά; Και σαμπόσους θα χρειαζόμαστε για την «στελέχωση;» Και δηλαδή ποιο είναι το σκεπτικό; Οτι εκλέγουμε βουλευτές για να κάνουν το έργο των δημοσίων υπαλλήλων; Κι άλλο «κακό πράγμα» δηλαδή;
Μιά στιγμή να ανακεφαλαιώσω για να καταλάβω: Κατά την λογική των προτάσεων θα έχουμε δυστυχώς κακή κυβέρνηση, γι’ αυτό όμως θα εκλέγεται ο αρχηγός της Πυροσβεστικής από το λαό. Θα έχουμε κακά κόμματα, γι’ αυτό όμως και θα περιορίσουμε θεσμικά την παρουσία τους στα κοινωνικά και συνδικαλιστικά πράγματα. Θα έχουμε κακούς νόμους, γι’ αυτό όμως θα έχουμε Σύνταγμα που θα “τα ορίζει όλα λεπτομερώς”. Κι επειδή δεν πρέπει να μας ξεφεύγει τίποτα θα έχουμε και κακούς δημοσίους υπαλλήλους, γι’ αυτό όμως και θα εκλέγουμε μια ειδική κατηγορία βουλευτών για να κάνουν την δουλειά τους.
Και το ότι επιβαρύνουμε το σύστημα κανόνων με ένα σκασμό “ειδικούς σκοπούς”, το ότι πάμε από την αρχή να δημιουργήσουμε συστημικές (και συστήματος) στρεβλώσεις σ’ αυτό που φτιάχνουμε “από λευκό χαρτί” κι “απ’ την αρχή” δεν το βλέπουμε.
Εξ’ αφορμής, θα το πω για χιλιοστή φορά: Ναί έχουμε πρόβλημα αποφασιστικότητας. Ναί έχουμε πρόβλημα πολιτικής βούλησης. Ναί έχουμε πρόβλημα διαφθοράς. Ναί έχουμε πρόβλημα συμφερόντων που αντιδρούν (από τους φορτηγατζήδες μέχρι τον παγκόσμιο σιωνισμό).
Ακόμα όμως κι όταν όλα αυτά προσπεραστούν, ακόμα κι όταν οι προθέσεις είναι οι αγαθότερες, η αποφασιστικότητα άκαμπτη, το ήθος δεδομένο, ο πατριωτισμός αναμφισβήτητος, δείτε παρακαλώ πόσο φοβερό πρόβλημα έχουμε να κάνουμε τα όνειρά μας λειτουργικούς θεσμούς.
Ακόμα κι όταν το κάνουμε στο χαρτί, σαν πνευματική άσκηση, χωρίς κανένα πάνω από το κεφάλι μας να μας πιέζει (ούτε από το Νταβός ούτε από τις Μικροθήβες), το μυαλό μας πάει στην “απαγόρευση”, την “θέσπιση” και την “καθιέρωση” – κατά κανόνα μάλιστα με αντιφατικό σκεπτικό.
Να το πω γιατί θα σκάσω: εάν θέλετε να αξιολογήσετε ένα “νέο σύστημα” (κανόνων, νόμων, θεσμών, κλπ) μετρήστε πόσες φορές διαβάζετε τη λέξη “καθιερώνεται” (αριθμητής). Μετά μετρήστε πόσες φορές διαβάζετε τη λέξη “καταργείται” (παρονομαστής).
Γενικά κοιτάξτε να πέσετε κάτω από την μονάδα. Αν το σύστημα είναι ελληνικό και η τιμή σας βγαίνει πάνω από 0,5 ξαναπροσπαθείστε.
Ούτως ή άλλως για τον δημόσιο τομέα μας τα επιδιωκτέα νούμερα είναι κάπου εκεί.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Αναλυτικό σχολιασμό των προτάσεων αδυνατώ να κάνω λόγω χρόνου, αλλά και σχετικής αγνοίας κάποιων αντικειμένων! Παραλείπω και σημεία στα οποία καλύπτομαι από τον προηγούμενο σχολιασμό.
Ξεκινώ πρώτα με ελεύθερη πτήση.
1) Το οργανωτικό σχήμα μιας κυβέρνησης όσο πιό απλό και ολιγομελές, τόσο πιό συνεκτικό και αποτελεσματικό.
Οι υπουργοί ούτως ή άλλως δεν είναι παντογνώστες, πολιτικές στοχεύσεις οφείλουν να χαράσσουν. Αναλαμβάνουν μετά οι αρμόδιες διευθύνσεις.
Τα υπουργεία πρέπει να γίνουν λιγότερα (Όχι διότι δήθεν θα κοστίζουν λιγότερο) και (βαθειά σημειολογικά!) με μονολεκτικό προσδιορισμό. Υπουργείο Εξωτερικών, Εσωτερικών, Οικονομίας, Παιδείας, Υποδομών κλπ. Μόνο βασικοί άξονες.
Υπουργός Κλιματικής Αλλαγής είμαι κατάλληλος και εγώ. Δεν θα έκανα τίποτε λιγότερο από την νυν!
Υπουργός δια Βίου Μάθησης είναι καταλληλότερος ο πατέρας μου. Έχει μάθει περισσότερα στη ζωή του από την κ. Διαμαντοπούλου!
Για Υπουργό Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης έχω να προτείνω ένα φίλο μου “τζιμάνι”, να δεί ο Ραγκούσης και ν’ ανοίξει το στόμα του σαν του Αυλωνίτη!
Το γελοίο των κυβερνητών μας ξεκινά από τις ονοματοδοσίες των υπουργείων τους!
Ολιγομελής, συνεκτική ομάδα, γρήγορης συνεννόησης και αποφάσεων, χωρίς τίτλους κοροϊδία!
Ίδια αντίληψη σε όλη την διοικητική πυραμίδα!
2) [Εκλογή από το λαό των ηγεσιών Δικαιοσύνης, Ενόπλων Δυνάμεων Σωμάτων Ασφαλείας]
Όχι, όχι με τίποτα! Να διαλέγει δικαστή ένα “λαμόγιο” φίλος μου; Να εκλέγει η θειά μου στρατηγό;
Το μοντέλλο της Εκκλησίας μου φαίνεται προσφορότερο. Αυτονομείται ο θεσμός και εκλέγει εκ των “έσω”. Όπως μητροπολίτη ή πάπα! Το ένστικτο της συλλογικής αυτοσυντήρησης αλλά και αύξησης επιρροής, είναι συνήθως καλό κριτήριο.
3) [Περί Υπουργείου Διασποράς, εκλογής βουλευτών από τη Διασπορά κλπ]
Όπως προτείνεται, όχι! Συμμερίζομαι την άποψη του κ. Μικρού. Θα έβλεπα όμως με συμπάθεια την ύπαρξη έστω και ολίγων βουλευτών από την διασπορά. Έστω από Γερμανία, ΗΠΑ, Αυστραλία. Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ αναγκαία την μεγαλύτερη εμπλοκή της διασποράς και στα στενώς εννοούμενα εθνικά μας συμφέροντα! Στα των εσωτερικών μας δηλαδή! Έχουν να προσφέρουν γνώσεις, ιδέες και εμπειρίες! Το οργανωτικό σχήμα ας αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης εκ του μηδενός.
4) [Περί Εθνικής Παιδείας]
“Υπέρ, υπέρ! Θα συζητάμε επ’ αυτού μέχρι τελικής πτώσεως”.
Θέλω να το επαναλάβω και εγώ αυτούσιο και ας έχω καλυφθεί πλήρως!
Καταχρώμενος τοῦ χώρου τοῦ Αντιβάρου θά ἀποπειραθῶ μίαν ἐν τάχει ἀπάντησιν εἰς τόν κ. Ἀποστόλου, λαμβάνων ὑπ΄ ὄψιν τάς θέσεις τῶν κ.κ. Χονδρογιάννη καί Μικροῦ, καί τήν πείραν μου επί τοῦ ἐφικτοῦ εἰς τόν Δημόσιον Τομέα.
1. Συντακτική. Ἀδύνατον. Πρέπει να συμφωνήσουν τά κόμματα, μεγαλυτέρα πιθανότης νά βρῆτε εἰς τόν δρόμον νικητήριον δελτίον Τζοκερ 8πλοῦ τζακ ποτ, ή να κινηθῆ ο πρόεδρος τῆς δημοκρατίας. Ἴση μετά τῆς προηγουμένης πιθανότης.
2. Ἐκλογή ἡγεσιῶν δικαιοσύνης, ἀστυνομίας, στρατεύματος ἀπό τον λαόν. Ἀνόητον, παντοῦ χρειάζονται ἐξειδικευμένοι ἐπαγγελματίαι, ὄχι ψηφοθῆραι.
3. Ἀνεξάρτητος/ἀδέσμευτος τῦπος. Ὀρθόν ὡς πρότασις, ἀδύνατον ἐν τῇ πράξει καί δή μέσῳ συνταγματικῆς ἐπιταγῆς καθότι ἀντιβαίνει εἰς πλεῖστα ἄρθρα περί ἐλευθερίας.
4. Ἀπαγόρευσις κομματικοῦ συνδικαλισμοῦ εἰς δημόσιον, παν/μια, ΟΤΑ και σχολεῖα. Ἀδύνατον, ἀντιβαίνει εἰς τήν ὀρθήν ἀρχήν τοῦ ἐλευθέρως συνδικαλίζεσθαι. Εὐκταία η ἀπαγόρευσις συνδικαλισμοῦ γενικῶς εἰς τά σχολεῖα.
5. Ἑλληνικό ἐθνικό φρόνημα μέσω τῆς παιδείας. Ούτε κατ΄ ὄναρ. Ἀντίθετοι: Ὅλα τά κόμματα τῆς αριστερᾶς, σύσσωμον τό ΠΑΣΟΚ καί επισήμως ἡ ΝΔ. Ἡ τελευταία ὑπό το κράτος τῆς ιδεολογικῆς τρομοκρατίας τῆς ἀριστερᾶς. Τά κόμπλεξ εἶναι κόμπλεξ.
6. Ἐάν ἐννοεῖτε τό ἀσυμβίβαστον βουλευτοῦ-ὑπουργοῦ συμφωνῶ. Δέν πρόκειται νά βρῆτε όμως κανέναν πρόθυμον νά γίνη βουλευτής. Ἡ ἀπαγόρευσις διορισμῶν ισχύει, δολιχοδρομίαι ἄπειραι.
7. Ἐάν οἱ βουλευταί δέν γίνονται ὑπουργοί ἡ ἀσυλία εἶναι ἁπλῶς γραφικότης.
8. Τά πολιτικά κόμματα εἶναι “ἐνώσεις πολιτῶν” συνεπῶς τό Σύνταγμα δέν δύναται νά επιβάλει εσωτερικόν κανονισμόν. Σέ μία χώρα τόσο προσδεδεμένη στόν μεσαίωνα, ὡς ἡ Ἑλλάς, ἡ οἰκογενειοκρατία εἶναι ὁ κανών ἀπό συστάσεως κοινοβουλευτισμοῦ μέχρι αὔριον ἤ πιθανῶς μέχρι τήν Δευτέραν Παρουσίαν.
9. Διαφάνεια εἰς τά οἰκονονικά τῶν κομμάτων. Διεθνές ζητούμενον, μέχρι τοῦδε δυσεπίτευκτον.
Ὑπουργεῖον Διασπορᾶς. Διατί ὄχι και ῾Υπουργεῖον Υγρασίας και Ἀνατινάξεων; ΟΧΙ ἄλλα ὑπουργεῖα, ἀρχές, ἰνστιτούτα, ὀργανισμούς, πήξαμε. Ὁ κ. Μικρός τό θέτει ορθῶς. Ἡ ἄποψις τοῦ κ. Χονδρογιάννη περί μεταφορᾶς εμπειριῶν καί τεχνογνωσίας εἶναι ἐνδιαφέρουσα, ἀλλά χωρίς νέον φορέα.
Κε. Ἀποστόλου, θά ἠμπορούσαν νά προταθούν ἄλλα 30, 300 ἤ 3000 μέτρα χωρίς νά γίνη βῆμα. Ἀκόμη καί ἐάν ὁ Θεός ὁ Ἴδιος ἐθέσπιζε ἕναν νόμον, ὁ νόμος θά ἀπετύγχανε ἐάν οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά τον καταστρατηγήσουν. Καί στήν Ἑλλάδα θέλουν.
Δέν ἔχω ιδέαν τί ἐννοεῖ ο ΓΑΠ μέ τήν Παγκόσμιον Κυβέρνησιν. 30 χρόνια ὑπουργός τό ἐσκέπτετο καί νῦν ἀπεφάνθη. Πιθανῶς χρειάζεται μίαν παγκόσμιον κυβένησιν νά τόν ἀπαλλάξη τῶν εὐθυνῶν του ἤ τήν παρέμβασιν τοῦ Ὑψίστου.
Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ἐπισημάνω ὄτι τά γεγονότα ἅτινα ἐπισύρουν τήν ὀργήν σας εἶναι ἐν πλήρῃ ἐξελίξει επί 35ετίαν καί ὅλα ἔχουν τελεσθεί-καί τελοῦνται-ὑπό ψηφισμένων κυβερνήσεων. Δέν εἶναι κάπως ὄψιμος ἡ ὀργή σας;
Ζητῶ τήν συγνώμην σας, ἀλλά εἰς τό τέλος τῆς ἀναρτήσεώς σας παρατηρῶ ἕνα ἀπό τά μείζονα προβλήματά μας. Ἐν εἴδει παρθίου βέλους γράφετε: “…αποκλειστικά υπεύθυνοι θα είναι όλοι αυτοί.” Ἤτοι “θά παίξωμεν τήν κολοκυθιάν” περί τοῦ ὑπευθύνου, παγία πρακτική ἀποπροσανατολισμοῦ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, ἐνῶ τό πρόβλημα θά παραμείνη ἄλυτον. Ἐμπιστευθεῖτε με, οἱ αληθεῖς ὑπεύθυνοι θά εἶναι, ἐάν δέν εἶναι ήδη, εἰς τό ἐξωτερικόν μέ τά χρήματά μας.
Κύριε Κατσαρέ φαίνεται ότι συμφωνούμε σχεδόν σε όλα. Αλλά θα ήθελα την άποψή σας (και ιδεωδώς και του κ. Χονδρογιάννη), στο θέμα του ασυμβιβάστου των ιδιοτήτων βουλευτού και μέλους της κυβέρνησης. Δεν έχω καταλήξει.
– Αν το πιάσουμε γενικώς και αορίστως, η αρχή της διάκρισης των εξουσιών (νομοθετικής και εκτελεστικής) συνηγορεί υπέρ του ασυμβιβάστου.
– Ειδικώς και ορισμένως όμως, η Βουλή είναι κάτι περισσότερο από ένα νομοθετικό σώμα. Δι’ αυτής (και μέσω συνταγματικών διαδικασιών), ο λαός εκλέγει (και) κυβέρνηση. Πως λοιπόν να αποκλειστούν εκ της κυβερνήσεως τα πρόσωπα εκείνα τα οποία (εκλεχθέντα ως βουλευτές) έχουν κατ’ εξοχήν προκριθεί από τον λαό;
– Βεβαίως αντιτίθεμαι σφόδρα στο να επιλέγονται ως μέλη της κυβέρνησης αποκλειστικώς βουλευτές. Αντιθέτως θεωρώ ευλογία την πιθανότητα να περιλαμβάνονται στο υπουργικό συμβούλιο εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα. Αλλά – κατά πως το καταλαβαίνω τώρα – δεν θα μου άρεσε η πλήρης ταλάντωση προς την άλλη πλευρά.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι τείνω πάντα σε επιλογές που συνδυάζουν απλότητα ρυθμίσεων. Αυτό με οδηγεί σε προσπάθειες να διαμορφώνω “ενιαίο σκεπτικό” και άρα σε επίμονες αναλύσεις και συνθέσεις που μπορεί να είναι και τραβηγμένες από τα μαλιά. Ισως να είμαστε ενώπιον τέτοιας περιπτώσεως.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Κε. Μικρέ, ἀναποφεύκτως θά συμφωνούσαμε εἰς μεγάλον βαθμόν διότι ἀμφότεροι στερούμεθα κομματικῶν/ἰδεολογικῶν παραμορφωτικῶν φακῶν ὀράσεως καί ἐμφορευόμεθα ὑπό γνησίου ἐνδιαφέροντος διά τήν χὼραν. Θά μπορούσα να προσθέσω καί ἄλλα, ἀλλά, ἡ ἀνάρτησίς μου θά διεκεινδύνευε τόν τίτλον τῆς mutual admiration society.
Ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τοῦ ἀσυμβιβάστου βουλευτοῦ/ὑπουργοῦ. Προεξαγγελτικῶς, παρακαλῶ λάβετε ὑπὄψιν σας ὄτι δέν εἶμαι πολιτειολόγος ούτε ἔχω συναφεῖς σπουδάς, συνεπῶς τἀ διαλαμβανόμενα κατωτέρω εἶναι ἀπόρροια προσωπικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἐμπειρίας, σκέψεως καὶ ἀναγνώσεως κειμένων ἐπί τοῦ θέματος.
Τό θέμα τῆς καταχρήσεως ἐξουσίας, διότι περί αὐτοῦ πρόκειται, ἐκ μέρους τῶν πολιτικῶν εὐρισκομένων εἰς θέσεις εὐθύνης, ἔχει ἀπασχολήσει, καί ἀντιμετωπισθεί, κατά διαφόρους τρόπους.
Μερικά παραδείγματα:
-ΗΠΑ. Ὁ πρόεδρος εἶναι ἡ ἐκτελεστική ἐξουσία. Τά δύο νομοθετικά σώματα, βουλή καί γερουσία, ἀποκλείονται τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας καί ἐκλέγονται μέ διαφορετικάς ἐκλογάς τῶν προεδρικῶν εἰς ἄλλον χρόνον. Οἱ ὑπουργοί, καί οἱ ἔχοντες θέσεις μείζονος εὐθύνης, προτείνονται ὑπό τοῦ προέδρου ἀλλά δέν εἶναι βεβαία η ἐπικύρωσις τῆς προεδρικῆς ἐπιλογῆς ὑπό τῆς βουλῆς. π.χ. περίπτωσις Bolton ὡς ἐκπροσώπου τῶν ΗΠΑ εἰς τόν ΟΗΕ κατά τήν προεδρίαν Bush τοῦ Βοῦ.
-Ηνωμένον Βασίλειον. Δέν υφίσταται ἀσυμβίβαστον, ἀλλά εἰς ἕκαστον ὑπουργεῖον ὑπάρχουν δύο ὑπουργοί. Ὁ πολιτικός καί ὁ ὑπηρεσιακός, ἤτοι προερχόμενος ἀπό τήν δημοσιοϋπαλληλίαν. Εἰς τὸ δημόσιον ὑπάρχουν δύο ἰεραρχίαι, ἡ κανονική καί ἡ ταχείας ἐξελίξεως (fast track). Ἡ συμμετοχή εἰς τήν δευτέραν ἐντέλλεται σκληράς ἐξετάσεις, προϋποθέτει κατοχήν διδακτορικοῦ τίτλου καί ἡ ἐξέλιξις συναρτᾶται, πέραν τῶν ἰκανοτήτων, ἀπό τό παν/μιον οὗ το διδακτορικόν ἀπεκτήθη. Ἐπιπροσθέτως, ὑφίσταται ρητή νομική πρόβλεψις γραπτής ἐνημερώσεως τοῦ κοινοβουλίου εἰς περίπτωσιν κατά τήν ὀποίαν ὑπάλληλος δεχθεί ἐντολήν παρανόμου, κατά τήν κρίσιν του, ἐνεργείας ὑπό πολιτικοῦ προσώπου.
-Γαλλία. Δέν ὑφίσταται ἀσυμβίβαστον, ὑπάρχει όμως πλέγμα νόμων τό ὀποῖον περιορίζει σαφῶς τάς αὐθαιρεσίας. Ὑπάρχουν μελέται περιορισμοῦ τῆς ἐπιρροῆς τοῦ κράτους εἰς τήν κοινωνίαν ἀπό τοῦ 1990 (ἀναμφισβητήτως ὑπάρχουν καί παλαιότεραι, προσωπικῶς ὄμως τὸτε ἦλθον εἰς ἐπαφήν μέ τό θέμα).
Δέν γνωρίζω ἐπαρκῶς τά κρατούντα ἐν Γερμανία. Δέον νά ληφθῆ ὑπ΄ ὄψιν ὄτι τό κράτος αὐτό εἶναι ὀμόσπονδον. Θά παρατηρήσατε ὄτι οἱ Ἀγγλοσάξωνες γενικῶς κινοῦνται θεσμικῶς ἐνῶ οἱ λοιποί προσωποκεντρικῶς. Ἡ Γαλλία π.χ., ἔχει μακράν παράδοσιν ἰσχυρᾶς κεντρικῆς διακυβερνήσεως, ἀπό τοῦ Λουδοβίκου XIV, ἡ ὀποῖα δέν ήρθη ἐπί Ναπολέοντος, παρά τό 1789, καί ἐπεβίωσε τοῦ 1830 καί τοῦ 1848. Δέν χρειάζεται κἄν ἀναφορά εἰς τόν Ναπολέοντα Γ΄. Εἶναι καταφανές ὄτι ἕκαστος λαός κυβερνᾶται μέ “μοντέλον” προσῆκον εἰς τήν ἰδιοπροσωπείαν του, τῆς τελευταίας διαμορφωθείσης ἀπό τήν ἱστορίαν καί πιθανῶς τήν θρησκείαν, δέν εἶναι ἄσχετον ὄτι αἱ καθολικαί χῶραι ἐστιάζουν προσωποκεντρικώς (Πάππας, εἰκόναι, θρησκευτικά ἀγάλματα) ἐνῶ αἱ διαμαρτυρόμεναι θεσμικῶς. Ἡ ἀρχή τοῦ ἑνός εἶναι ἀνατολίζουσα, δεχθείτε ὡς παράδειγμα τήν ἀντιδιαστολήν τοῦ καθεστῶτος, λόγου χάριν, τῆς Συρίας μέ τήν τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου εἰς τό ἄλλον ἄκρον.
Κατά τήν γνώμην μου, πάρ΄ ἡμῖν ἡ ἔννοια τοῦ θεσμοῦ, ὡς αὐθυπάρκτου ὀντότητος, ἀπουσιάζει παντελῶς. Ἡ λέξις, θεσμός, ἑρμηνεύεται κατά τό δοκοῦν καί ὁ νεπωτισμός, ἡ οἰκογενειοκρατία, ἡ εὐνοιοκρατία καί αἱ λοιπαί ἀθλιότηται εἶναι ἀποδεκταί διότι ὁ ἀνατολικός δεσποτισμός καλῶς κρατεῖ. Εἰς τὰ πλαίσια αὐτά ἡ παραίνεσις τῆς τρόϊκας περί ὁρισμοῦ τὠν γενικῶν γραμματέων τῶν υπουργείων ἀπό ὑπηρεσιακούς παράγοντας ἐπέρασε εἰς τά “ψιλά”.
Διακινδυνεύων τήν βαρεμάρα τῶν ἀναγνωστῶν, σᾶς παραθέτω, ἐν εἴδει ἐξισώσεων, διατί πιστεύω εἰς τό ἀσυμβίβαστον βουλευτοῦ/ὑπουργοῦ:
ΥΠΟΥΡΓΟΣ = ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ/ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΙΣ (Τίποτε ἄλλο)
ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ/ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΙΣ = ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΙΣ ΜΑΞΙΜΟΥΜ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΙΣ ΜΑΞΙΜΟΥΜ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ = ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ
ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ = ΑΔΙΚΩΣ
ΑΔΙΚΩΣ = (α) ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ
(β) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ
Ἐκ τῶν (α) ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ
(β) ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ = ΕΘΝΙΚΩΣ
ΕΘΝΙΚΩΣ = ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ
Εἰς αὐτό τό σύστημα συναρτᾶται καί τό παρακάτω:
ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ = ΧΡΗΜΑ
ΧΡΗΜΑ = ΜΙΣΘΟΣ (Ὑπουργοῦ)
ΜΙΣΘΟΣ (Ὑπουργοῦ) = ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ
ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ = ΑΝΑΓΚΗ ΕΞΕΥΡΕΣΕΩΣ ΠΟΡΩΝ
ΑΝΑΓΚΗ ΕΞΕΥΡΕΣΕΩΣ ΠΟΡΩΝ = ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Αὐτή ἡ (ὑπεραπλουστευμένη) ἁλυσίδα, ἐφ΄ ὀσον τεθεῖ ἐν κινήσει, δέν δύναται να διασπασθῆ. Ἁπλῶς δέν πρέπει νά τῆς ἐπιτραπεῖ νά τεθεῖ ἐν κινήσει, συνταγματικῶς, διά τοῦ ἀσυμβιβάστου βουλευτοῦ/ὑπουργοῦ.
Υ.Γ. (1) Ἡ ἐπανεκλογή εἶναι κομματική ἐπιταγή ἀπαρέγκλιτος, μή συμμόρφωσις ἐντέλλεται ἐξωπέταγμα.
(2) Οἱ μισθοί τῶν ὑπουργῶν δέον νά εἶναι χαμηλοί ὥστε νά κατευνάζεται τό πόπολο. Αἱ ἀπολαβαί εἶναι ἄλλον θέμα.
(3) Πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων, δέν εἶμαι διαμαρτυρόμενος τό δόγμα, ούτε ἔχω καμμίαν συνάφειαν μετ΄ αὐτοῦ. Εἶμαι ὅμως σφόδρα διαμαρτυρόμενος ὡς πρός τό κρατοῦν πολιτικόν δόγμα. Τίς βούλεται μεθ΄ ἑμοῦ θυροκολλήσειν 95 θέσεις εἰς τήν θύραν τῆς Βουλής;
Κύριε Κατσαρέ, φοβούμαι ότι είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω. Και το λέω αυτό διότι ιδού, αναζητούμε ασφαλιστικές δικλείδες έναντι μιάς διαδικασίας που από κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας έχει καταντήσει στοιχείο ευτελισμού της: ομιλώ για την εκλογική.
Δικλείδες είναι ασφαλώς αναγκαίες ούτως ή άλλως. Και σε κάθε περίπτωση τα προβλήματα από την άρρηκτη σχέση χρήματος και εκλογής δεν είναι απλά. Ισως μάλιστα απλώς δεν λύνονται. Για παράδειγμα στις Η.Π.Α. η σκληρή διάκριση των εξουσιών, όπως και η σαφής διάκριση των εκλογικών διαδικασιών δεν επιτυγχάνει και την ρήξη της σχέσεως χρήματος και εκλογής. Το lobbing είναι μέρος του παιχνιδιού, σε ένα βαθμό μάλιστα θεσμοθετημένο.
Κατά συνέπεια ένα ζήτημα είναι όντως η διάκριση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Και κάθε κράτος το έχει λύσει με ό,τι τρόπο ιστορικά το έχει λύσει.
Ενα – κατά την άποψή μου ακόμα σημαντικότερο για μας – είναι η διάκριση των εξουσιών αυτών όχι μεταξύ τους, αλλά από την έννοια της διοίκησης. Πράγματι, στα παραδείγματα που θέσατε υπ’ όψιν, όπως και σε άλλα που θα μπορούσατε να επικαλεστείτε, το στοιχείο με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μας είναι η επάρκεια του κρατικού μηχανισμού να διοικήσει έστω και κάτω από συνθήκες πολιτικής αστάθειας ή/και κρίσης. Πολλά τα ευρωπαϊκά παραδείγματα – τουλάχιστον κατά την μεταπολεμική περίοδο.
Το ζήτημα που συζητάμε αποκτά την σημασία που αποκτά, ακριβώς επειδή ελλείπει μιά ισχυρή διοικητική ιεραρχία με συνείδηση του ρόλου της κι επειδή ο κάθε υπουργός καλείται (;) δια του ζήλου και των ικανοτήτων του να την υποκαταστήσει.
Μπορεί φυσικά κανείς να παρατηρήσει ότι:
1) Αφ’ ενός μεν δεν υπάρχει τέτοια ιεραρχία στελεχών δημοσίου τομέα
2) Αφ’ ετέρου δε όποια υπάρχει, μεταβάλλεται (στην κορυφή της) με κάθε κυβερνητική αλλαγή
3) Ο υπουργός για λόγους που άριστα περιγράψατε, περί άλλων μεριμνά.
4) Ο υπουργός, ακόμα κι αν είναι ηθικός, ικανός και αποφασισμένος, ακόμα και εάν καταφέρει να κινήσει την κολοσσιαία αδράνεια του συστήματος, θα αντικατασταθεί αμέσως μόλις το καταφέρει.
Και άρα, δεν θέλει φιλοσοφία για το αποτέλεσμα που μπορεί να αναμένει κανείς. Αμφιβάλλω ιδιαίτερα εάν “το σύστημα” αυτό είναι ικανό να χωρίσει δυό γαϊδάρων άχυρα.
Αρα πράγματι, η πρότασή σας περί ασυμβιβάστου επιχειρεί τουλάχιστον να αντιπαρέλθει το σημείο 3. Και άρα τελικώς συμφωνώ και μ’ αυτήν.
Τώρα κ. Κατσαρέ (αν δεν απαυδίσατε ήδη από το γεγονός ότι σκέφτομαι δυνατά), έχοντας την συνείδησή μας ήσυχη ότι “κάτι καταφέραμε” με το υπουργικό συμβούλιο και την εκτελεστική εξουσία, μένουμε με το πρόβλημα του τι γίνεται με τους υπόλοιπους 300 και την νομοθετική.
Καλώς κακώς αυτοί πρέπει να εκλεγούν. Εχουν προταθεί διάφορα για την αντιμετώπιση των κακοδαιμονιών. Η πρόταση περί κατάργησης του σταυρού προτίμησης αν και αναγνωρίζω τα θετικά της έχει το πρόβλημα ότι επιδεινώνει το πρόβλημα του “αρχηγικού χαρακτήρα” των κομμάτων. Κι ότι εν πάσει περιπτώσει κάτι πρέπει να απομείνει για να εκλέγουμε βρε αδελφέ – το να επιλέγουμε ανάμεσα σε “σκέτα κόμματα” δεν μου φαίνεται ιδιαιτέρως λαμπρή ιδέα δεδομένων των εμπειριών μας.
Ιδού λοιπόν που πλησιάσαμε στο φλέγον, τρέχον ζήτημα: Πως διάβολο θα καταφέρουμε ως λαός να προκρίνουμε μιά ομάδα ικανών ανθρώπων (έξω από τις ιστορικές και τρέχουσες κομματικές ταξινομήσεις) και να την βάλουμε στη Βουλή; Και πως αυτό μπορεί να γίνει ΓΡΗΓΟΡΑ;
Διαβάζουμε τον Γιανναρά μας αρέσει. Διαβάζουμε τον Μαρκεζίνη μας αρέσει κι αυτός. Ακούμε τον Μάνο, έγκυρος μας φαίνεται, τον ξέρουμε ως αποφασισμένο. Εχουμε και στο μυαλό μας καμπόσους που τίμησαν την θέση τους (δεν τους λέμε για να μην μας παρεξηγήσουνε), τέλος πάντων υπάρχουν κάποιοι, θαμμένοι και υποαπασχολούμενοι στα κόμματά τους ή – ακόμα καλύτερα – έξω απ’ αυτά.
Μετά διαπιστώνουμε ότι, εντάξει, ο πρώτος δεν κάνει για πολιτικός, ο δεύτερος δεν ενδιαφέρεται, το τρίτος έχει καεί, οι υπόλοιποι δεν τολμάνε να κινηθούν, οι νύν εξωκοινοβουλευτικοί δεν μπορούν να συντονιστούν….
Ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι όποιος ικανός τολμήσει να βγεί μπροστά θα κληθεί να χειριστεί την αντίδραση αφ’ ενός του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος που θα τον κράξει, αφ’ ετέρου του λαϊκισμού που κρύβεται στις πλατείες.
Ωστόσο στις πλατείες μαζί με τον λαϊκισμό υπάρχει και η σιωπηλή σωφροσύνη. Το ζήτημα είναι εάν μπορεί να δημιουργηθεί μιά δυναμική “ανάδειξης”. Εάν όχι, τι σκατά ρόλο παίζουν “τα κινήματα”;
Αυτή η δυναμική μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με τον συντονισμό και την συγχρονισμένη δράση όσων – υποθέτουμε ικανών – θα κληθούν να ανταποκριθούν στις περιστάσεις. Πολλοί εξ’ αυτών δεν μπορούν να το βάλουν μπρος, είναι “ανεκπαίδευτοι” σε πολιτικές διεργασίες, δεν έχουν τέτοιες φιλοδοξίες κλπ.
Γι’ αυτό λοιπόν, θα ήταν εξαιρετικό αν κάποιοι, αφού ξενυχτούσαν κάμποσο, έγραφαν σε μιά κατάσταση 95 ονόματα, τα αναρτούσαν σε περίοπτη θέση “στην πλατεία” και επιχειρούσαν να ανάψουν τη σπίθα που είναι αναγκαία για μιά δυναμική έκρηξη εξελίξεων. Οσο για τους 95, θα κληθούν να πάρουν θέση χωρίς να έχουν αναλωθεί “στις πολιτικάντικες προπαρασκευές” . Θα πρέπει να πουν το μεγάλο ναί ή το μεγάλο όχι.
Ονειρεύομαι ότι κάποιοι όντως ξενυχτάνε. Πως κάποιος αρχίζει να βάζει ονόματα πάνω από την υπογραφή του – χωρίς να φοβάται “μήπως τον παρεξηγήσουνε”.. Και κάποιοι άλλοι, παίρνουν κι αυτοί μέρος.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Κε. Μικρέ, χαίρομαι διότι συμπλέομεν.
Επιτρέψατέ μου μίαν εν τάχει ανάλυσιν των σημείων της αναρτήσεώς σας. Εν Ελλάδι δεν υφίσταται διάκρισις των εξουσιών. Κατά τα πρότυμα του ανατολικού δεσποτισμού υπάρχει μία και ΜΟΝΟΝ μία, η πολιτική εις την οποίαν υποτάσσονται όλες οι άλλες. Εν ελάχιστον παράδειγμα: Η κυβέρνησις Σημίτη, πνέουσα τά λοίσθια, εθέσπισεν (εν μέτρω) το αυτοδιοίκητον της δικαιοσύνης μέσω εκλογών μεταξύ των δικαστών. Η διάδοχος κυβέρνησις Καραμανλή το κατήργησε άμα τη ανόδω της, και δεν ησχολήθη κανείς. Διάκρισις της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας, ώστε η εξουσία να μην καθίσταται ανεξέλεγκτος, δεν υφίσταται από καταβολής του ελληνικού κράτους. Εκλογή εσήμαινε-και σημαίνει- νόμιμον έφοδον κατά του κρατικού “μπεζαχτά”. Καί όταν αυτός δεν φθάνει δανειζόμαστε και φορτώνουμε τα χρέη εις τον λαόν ο οποίος τώρα αρνείται να πληρώση. Ανέκαθεν το κράτος εθεωρείτο “τρόπαιον” του νικητηρίου κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ κατέστησε το κράτος τρόπαιον όλων των οπαδών του και την νομήν της αναλόγως της θέσεως εκάστου οπαδού εις την τροφικήν αλυσίδα. Εκεί εδράζεται και το παγκάλειον “μαζί τα φάγαμε”, απλώς δεν προσέθεσε: “όλοι οι Πασόκοι”. Προκειμένου να μην παρεξηγηθώ, η ΝΔ ηκολούθησε την λεωφόρον ήτινα διοίνηξε το ΠΑΣΟΚ.
Διαφωνώ μεθ΄υμών ως προς τας δυνατοτήτας της διοικήσεως (δημοσίων υπαλλήλων). Όλαι αι προσπάθειαι αναδείξεως ικανών στελεχών (Εθνικη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης κλπ) προσέκρουσαν εις την ΑΔΕΔΥ ήτις πρόσκειται ολοψύχως εις την κομματοκρατίαν διότι μόνον δι΄ αυτής δύνανται να αναδειχθούν τα θλιβερά ανθρωπάρια που την διοικούν. Επίσης, οιοσδήποτε υπουργός δύναται να κινητοποιήση την “κολοσιαία αδράνεια” εντός 10λέπτου αρκεί (α) να θέλη (β) να μην είναι δέσμιος των κομματικών οργανώσεων του υπουργείου του και (γ) να μην θεωρεί το υπουργείον του ως μέσον προσωπικής προβολής και πλουτισμού(ίδε “επανεκλογή”).
Κατά την γνώμην μου 200 βουλευταί είναι υπερεπαρκείς. Είμαι απολύτως υπέρ του σταυρού προτιμήσεως, η αγεληδόν υπαγωγή εις το κόμμα προσιδιάζει πρός αγέλην βοοειδών (οι βουλευταί) άτινα βόσκουν όπου διατάσσει ο cow boy (αρχηγός) και κινητοποιούνται συμφώνως προς τας διαταγάς του.
Τό ερώτημά σας:
Ιδού λοιπόν που πλησιάσαμε στο φλέγον, τρέχον ζήτημα: Πως διάβολο θα καταφέρουμε ως λαός να προκρίνουμε μιά ομάδα ικανών ανθρώπων (έξω από τις ιστορικές και τρέχουσες κομματικές ταξινομήσεις) και να την βάλουμε στη Βουλή; Και πως αυτό μπορεί να γίνει ΓΡΗΓΟΡΑ;
Έχει τήν εξής δυσάρεστον απάντησιν: ΔΕΝ μπορούμε, διότι ΔΕΝ θέλουμε. Η μόνη περίπτωσις, αφαιρουμένου τού “ΓΡΗΓΟΡΑ”, είναι να ψηφίση ο λαός μικρά, αλλά αξιόλογα κόμματα, ώστε να καταστή αδύνατος η ποθουμένη “αυτοδυναμία”, με συνέπειαν τήν άρσιν της μονοκρατορίας. Η εμπειρία, όμως, δείχνει ότι ο ελληνικός λαός συνήθως καταψηφίζει ή τάσσεται με το μέρος του πιθανωτέρου νικητού. Ο ελληνικός λαός φαίνεται να επιζητή ανατροπήν, αλλά λησμονεί ότι ανατροπή άνευ ρήξεως δεν γίνεται. Ρίξατε μίαν ματιάν εις την “Θεωρίαν των Καταστροφών”, είσθε καταλληλότερον προετοιμασμένος εμού επί του θέματος.
Διερωτάσθε,
“…Εάν όχι, τι σκατά ρόλο παίζουν “τα κινήματα;”
Τα κινήματα, φίλτατε, είναι οργανισμοί όπου ο κόσμος καταφεύγει προκειμένου να νοηματοδοτήση την ύπαρξίν του και να εξασφαλίση την αίσθησιν του ανήκειν. Το περιεχόμενον της ιδεολογίας δεν είναι μείζονος σημασίας, μείζονος σημασίας είναι η πίστις εις την ιδεολογίαν.
Θα μού επιτρέψετε μίαν διασαφήνισιν ως προς τα λεγόμενά εις την προτεραίαν ανάρτησίν μου. Αι “95 θέσεις” υπό θυροκόλλησιν εις την Βουλήν δεν αφορούν πρόσωπα, αφορούν θέσεις. Προέκρινα τον αριθμόν λόγω των διασήμων “95 Θέσεων” άτινας εθυροκόλλησε ο Λούθηρος το 1517 εις την μητρόπολιν της Βιτεμβέργης ούτως δημιουργών την “μεταρρύθμισιν” των διαμαρτυρομένων.
Γιατί απαιτούμε να αλλάξει το σύνταγμα και όχι να ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ; Από ό,τι καταλαβαίνω ο κύριος Αποστόλου δεν είναι νομικός — ούτε κι εγώ άλλωστε — και αναρωτιέμαι αλήθεια πόσοι από τους “αγανακτισμένους” που προσυπογράφουν την αίτηση για αλλαγή συντάγματος γνωρίζουν ακριβώς τι ζητούν. Μήπως αυτό είναι κάποια παγίδα που δεν έχουμε προσέξει;…
Κα. Ζωή, το σύνταγμα εφαρμόζεται μεν, στρεβλώς δε. Ως έχει επιδέχεται τοιαύτην εφαρμογήν. Πιθανώς να αναφέρεσθε εις τους νόμους, γνωστού όντος ότι εν Ελλάδι οι άγραφοι νόμοι εφαμρμόζονται, οι γραπτοί όχι.
Αγαπητέ κ. Κατσαρέ ο συμβολισμός του αριθμού 95 είχε γίνει κατανοητός ήδη από την πρώτη σχετική ανάρτησή σας – τον χρησιμοποίησα ακολούθως ως εάν να είχα λάβει πάσα. Βέβαια τώρα είναι απόγευμα Τετάρτης οι εξελίξεις τρέχουν – ελπίζω για καλό – οπότε τα σημεία επί των οποίων ο διάλογος θα άξιζε να συνεχιστεί, ας περιμένουν.
Να σημειώσω μόνο ότι η (άκομψη) φράση μου για τα κινήματα δεν επιχειρούσε να τα ερμηνεύσει τόσο απλοϊκά. Ήταν μια έκφραση ανυπομονησίας. Άτυχη ίσως.
Μα το χειρότερο είναι ότι έχει παρέλθει πολύς καιρός από την εποχή που μπορούσα να προβάλλω το νεαρόν της ηλικίας μου ως δικαιολογία.
Για να δούμε τι θα γίνει τώρα και επανερχόμαστε…
Φιλικά
Γιάννης Μικρός.
Είδαμε αυτό που περιμέναμε.
Ολική έκλειψη σοβαρότητας.
Άλλον λέγαμε κωλοτούμπα και άλλος έκανε την αεριοθούμενη σήμερα…
Απορώ αν θα βρει κανένα πρόθυμο υπουργό για τον ανασχηματισμό του
Κε. Κοζανίτη, βρήκε και πολλούς μάλιστα. Μεταξύ των συντρόφων του λαλήσαντος Κρητός βουλευτού το αοίδημον “Ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται” είναι βέβαιον ότι υπάρχουν πάντα υπερπρόθυμοι. Άλλωστε, “ουδείς άκων υπουργός”.
Όσον αφορά την ανασχηματισθείσαν κυβέρνησιν, νομίζω ότι ο πρωθυπουργεύων θα έδη να σκεφθή ότι με μπάζα οικοδομή δεν γίνεται. Πιθανώς όμως να μην αντιλαβάνεται ότι σύμπαν το πολιτικόν σκηνικόν, του ιδίου συμπεριλαμβανομένου, δεν είναι παρά μπάζα, ήτοι υπολέιμματα προηγουμένων καταρρευσουσών οικοδομών.
Συμφωνώ απολύτως κε Κατσαρέ. Την σημαδεμένη τράπουλα όσο κι αν την ανακατέψεις, το σημάδι θα παραμείνει.
Λόγω δυσκολιών στις μεταγραφές καλών παικτών, ο coach εφαρμόζει συστηματικό rotation στο υφιστάμενο roster. Κρατάει την βασική ραχοκοκαλιά της ομάδας, βάζει δύο μεγάλα κορμιά στην επίθεση και ξεκουράζει τον Παπακωνσταντίνου που θα παίξει πιό πίσω. Φυσικά θα έχουμε sold out στο στάδιο Συντάγματος τις επόμενες μέρες αλλά ο κόσμος είναι αγανακτισμένος και θα ξεσπάσει με το πρώτο άτυχο αποτέλεσμα.
ΓΜ
Κε. Φιλανθρωπηνέ, συμφωνῶ ἀπολύτως με τήν παρομοίωσιν τῆς τράπουλας· ἄλλωστε η ἐτυμολογία τῆς λέξεως, τράπουλα, σημαίνει “ἀπάτη”. Συνεπῶς σημαδεμένη τράπουλα σημαίνει ἐξηπατημένη ἀπάτη. Ἐπισπεύδων δε, πρό τοῦ πιθανοῦ σχολίου ὄτι δύο ἀρνήσεις ἰσοῦνται μέ μίαν κατάφασιν, ἐπισημαίνω τον αποκλειστικῶς ἐπιτατικόν χαρακτήρα τῆς φράσεως. Δέν δύναμαι νά ἀντισταθῶ εἰς τόν πειρασμόν τῆς καταδείξεως τοῦ ἀπατεῶνος γκρουπιέρη ὅστις μοιράζει (ἐξαπατᾶ) τούς παίκτας (τόν ἑλληνικόν λαόν) εἰς ἐρειπωμένον καζίνον (Ἑλλάς). Οἱ παῖκται πιστεύουν ὄτι τό καζίνον τους ανήκει, ἀλλά ἡ διεύθυνσις του καταστήματος τό ἔχει ήδη πωλήσει, εἰς εξευτελιστικήν τιμήν, εἰς τήν μαφίαν, τῇ συνεργασίᾳ τοῦ σωματείου τῶν γκρουπιέρηδων (πολιτικών). Λυποῦμαι, ἀλλά δεν νομίζω ὄτι οἱ παῖκται δικαιοῦνται καλλιτέρας τύχης, ἔχοντες ἐκλέξει τραγικῶς ἀγραμμάτους, ὡς ο κ. Μιχελογιαννάκης τοῦ ΠΑΣΟΚ (ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται), ἀποτυχημένας (αὐταποδείκτως, λόγω εἰσοδήματος), τέως χαριτοβρύτους δικηγόρους, με γραφείον εἰς το Κολωνάκι, δηλώνουσας ἐτήσιον εἰσόδημα 10.000 €, με τήν αὐτάρεσκον (ἢ θρασυτάτην) δήλωσιν “ἒχω πλούσιον σύζυγον”, καί ἀναπληρωτάς υπουργούς τῶν 8,000 € συντηρουμένους ὑπό συζύγων. Ἀλήθεια, ουδείς, μά ΟΥΔΕΙΣ, διηρωτήθη πῶς ἀνίκανοι νά βγάλουν, ἔστω € 20,000, ἔχουν την ἰκανότητα, ἤ το ἠθικόν δικαίωμα, να νομοθετοῦν καί να ὑπουργοῦν; (ἐξ οὗ βεβαίως τό “ὑπουργεύοντες” καί “πρωθυπουργεύοντες”) Ὑπάρχει βεβαίως ἡ ἀποστομωτική ἀπάντησις: Εψηφίσθησαν. Ἄς τούς χαιρόμεθα.
Υ.Γ. Ἡ δήλωσις τοῦ κ. Βενιζέλου, περί δημοσιοποιήσεως τῶν ὀνομάτων τῶν ὀφειλετῶν τῆς ἐφορίας συνιστᾶ ἀπειλήν ἤ ὑπόσχεσιν προς τούς ἐνδιαφερομένους; Διότι, συμφώνως πρός τά κρατούντα ἐν κοι(υ)νοβουλίῳ, μάλλον θά πρέπει νά ἀνοίξουν βιβλία συγχαρητηρίων.
Την λίστα της ντροπής την έχουμε ακούσει τόσες φορές, δεν την έχουμε δεί ποτέ κι όταν την δούμε ουδένα αποτέλεσμα θα φέρει. Πιο αποτελεσματική θα ήταν μια λίστα τιμής που θα περιείχε όσους πολίτες εισέφεραν εθελοντικώς (με το ποσό παραπλεύρως).
Όνειδος των “επωνύμων” θα είναι η απουσία του ονόματός τους από την κατάσταση όχι η παρουσία σ’ αυτή.
Χωρίς την ανάγκη “αποδείξεων”, τελεσιδίκου δικαστικής αποφάσεως, χωρίς πιθανές ενστάσεις από αρχές προστασίας προσωπικών δεδομένων, μια τέτοια λίστα θέτει αυτούς που “όλος ο κόσμος ξέρει” ότι είναι ευκατάστατοι ενώπιον της ευθύνης τους. Δεν χρειάζεται κανείς να “ψάξει με αεροφωτογραφίες” εάν υπάρχουν πισίνες – οι πάντες ξέρουν αυτόν που έχει. Αντί να τον κυνηγάει η Εφορία και να μην τον πιάνει, ας τον κυνηγάει ο περίγυρος του, ο μπακάλης του, το παιδί που του πλένει το αυτοκίνητο – όχι με “τεκμήρια”. Αλλά με εκείνο το σιωπηλό βλέμμα οίκτου που θα λέει: “κυκλοφορείς με αμάξι των 80.000 euro και δεν είσαι στη λίστα”.
Απέναντι σ’ αυτή την κατακραυγή οι εξυπνάδες της μορφής “έχω πλούσια σύζυγο” δεν θα είχαν θέση. Σκεφτείτε το λίγο. Για αυτούς και για πλήθος άλλους λόγους στοιχηματίζω ότι η λίστα της τιμής θα απέδιδε περισσότερα.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
ΚΥΡΙΕ Μικρέ μου, Φίλτατε κύριε Μικρέ μου, είσθε καλά;;; Μήπως σᾶς ἐπείραξε κάτι; Η κρίσις; Η τελευταία πανσέληνος μετά ἐκλείψεως; Τό διάγγελμα τοῦ ΓΑΠ; Η ἀντιπροεδρία παχυδέρμων; Κάτι τέλος πάντων; Λίστα τιμῆς ἐν Ἑλλάδι τοῦ 2011 τῶν προσφερόντων; Ἀστεῖον, τί θά ἔλεγε ἕνας Ζάππας;
Αἱ λίσται τιμῆς πάρ΄ ἡμῖν καταρτίζονται ὡς ἀκολούθως:
– Κλοπή εφορίας
– Κλοπή εισφορῶν
– Μεταφορά καταθέσεων εἰς τό ἐξωτερικόν
– Ἐμφανίσεις εἰς τά μπουζούκια (ἔξτρα points διά τά ἄνθη)
– Ἐμφανίσεις εἰς Μύκονον ἐν καιρῷ Θέρους
– Ἐμφανίσεις εἰς Ἀράχωβαν ἐν καιρῷ Χειμῶνος. Αἱ μεταβάσεις εἰς Ἐλβετίαν δέν παρέχουν τήν σχετικήν πώλησιν μούρης καί δή τετραμέτρου.
– Ὤνια ἐνδυμάτων τῆς ἐριτίμου ἐν Ἰταλία πρός λύσσαν τῶν φιλενάδων της. Τό τελευταῖον ἐνέχει κινδύνους, καθώς οἱ σύζυγοι τῶν τελευταίων ἐνδεχομένως νά ἀντιδράσουν βιαίως, γενόμενοι ἀποδέκται τῆς προαναφερθείσης λύσσης.
– Κατοικία εἰς ΒΠ (Βόρεια Προάστεια).
– Ἀγραμματοσύνη (ἄκου “ὄνειδος”!)
– Ἀγένεια.
– Ὄχημα τύπου τζήπ πρός περιπετειώδεις ἐξορμήσεις εἰς μπριζολάδικα, κατά προτίμησιν ἐν Παρνασσῷ, τό τέως ὄρος τῶν μουσῶν, νῦν τό ὄρος τῶν μουσιῶν.
– Ἀνάδειξις εἰς παράγοντα ἐξηλιθιωτικοῦ ποδοσφαίρου πρός ἐκμετάλλευσιν τῶν ἀφελῶν.
– Ἐκμετάλλευσις τῶν ἀφελῶν γενικῶς καί τῶν ἀδυνάμων ειδικῶς, π.χ. μεταναστῶν.
Θά ἠδυνάμην να συνεχίσω ad infinitum ἀλλά κήδομαι τῆς ὑπομονῆς καί φοβοῦμαι την ὀργήν σας. Παρά ταῦτα αυτά συνιστοῦν τήν λίσταν τιμῆς ἐν Ἑλλάδι σήμερον. Λίστα ἐντίμων ἁπλῶς δέν υφίσταται οὔτε ὡς ὄρος οὔτε ὡς ἀντίληψις.
Μα ακριβώς εκεί είναι η ιδέα! Να μετατρέψουμε την λίστα σε πίστα μπουζουξίδικου με τα euro παραπλεύρως να παίζουν το ρόλο γαριφάλων! Θα μπορούσε μάλιστα η λίστα (στο διαδίκτυο ούτως ή άλλως) να έχει οργανωθεί σε θεματικούς τομείς. Θα συνεργάζονταν οι κορυφαίοι διαφημιστές της χώρας για να προσδώσουν τη δέουσα ελκυστικότητα και να πετύχουν την ενδεδειγμένη αισθητική, σαν τα περιοδικά:
Αφιέρωμα: Elegance & Style:
– η Ελληνίδα Γκραίυς Κέλλυ
Αφιέρωμα στη Λεβεντιά:
– Αράχωβα: Μια γκλίτσα διαφορετική από τις άλλες
– 4 x 4: το σύγχρονο καριοφίλι
– Μπριζόλα και Tσίκνα: Τα λιοντάρια δεν τρώνε χορτάρια
Αφιέρωμα στο Ελληνικό Φώς:
– Σκαφάτος: οι σύγχρονος Οδυσσέας
– Μύκονος: Όσοι ξεχωρίζουν είναι ακόμα εκεί.
Όπως βλέπετε κύριε Κατσαρέ έρχεστε στα λόγια μου. Κατα τί αντιφάσκουν οι προσεγγίσεις μας;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Πόσοι εξαπατήθηκαν από τον τωρινό Πρωθυπουργό και πόσοι εξαπατήθηκαν από τους παλαιοτέρους; Αρκετοί! Αλλά η σωστή διατύπωση του ερωτήματος είναι: “Πόσοι παρασύρθηκαν ακούσια και πόσοι εκούσια ή καλύτερα πόσοι από αυτούς που εξαπατήθηκαν είναι οι γνωστοί βολεμένοι και πόσοι οι αφελείς;”