Το Μνημόνιο Ι ήταν ένα μετριότατο σχέδιο, που δεν έγινε αντικείμενο επαρκούς διαπραγμάτευσης και το οποίο εφαρμόστηκε κακά και χωρίς τις αναγκαίες, παράλληλες δράσεις. Σωστά όλα αυτά. Και δυστυχώς καταστροφικά.
Είναι όμως διαφορετικές θέσεις απ’ αυτήν που λέει “όχι στο μνημόνιο”. Υπάρχει απόσταση.
Ο Σαμαράς λοιπόν βρίσκει και προβάλλει την αντιπολιτευτικώς πολύτιμη (ευδιάκριτη) διαφορά του από την κυβέρνηση: επισημαίνει τα αρνητικά σημεία και τα αδιέξοδα μίας απόφασης που έχει όντως τέτοια χαρακτηριστικά μα που ωστόσο θα ήταν υποχρεωμένος να λάβει και ο ίδιος. Πέρσι και φέτος.
Εάν το “Ζάπειο ΙΙ”, η “μείωση της φορολογίας” και η “διαπραγμάτευση” είναι η επαρκής απάντηση, τότε κοντός ψαλμός. Υποπτεύομαι όμως ότι όταν έλθει η ώρα του ψαλμού θα ακούσουμε ένα παλιό, παμπάλαιο τροπάρι:
– “Tώρα που αναλαμβάνουμε δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από την εποχή που λέγαμε “μείωση φορολογίας”.
– “Τώρα που αναλαμβάνουμε δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης”
– “Η Ελλάς έχει συνέχεια και πρέπει να τιμήσει την υπογραφή της”
Το έργο του έκπληκτου ηγέτη που μένει άναυδος από το “χάος που παραλαμβάνει” και που “τώρα είναι αργά, αλλά τότε που τα ΄λεγα, μιλούσα εγκαίρως” το έχουμε ξαναδεί.
Ο Σαμαράς λειτουργεί προστατευμένος από το γεγονός ότι όταν κληθεί να εφαρμόσει τις προτάσεις του θα έχει επαρκείς δικαιολογίες να μην το κάνει.
Θα ήταν περισσότερο υπεύθυνος εάν θυσίαζε το επικοινωνιακώς “ευδιάκριτον” της θέσης «Όχι στο μνημόνιο» προς όφελος μιας εντοπισμένης και σχολαστικής κριτικής – δόξα τω Θεώ δεν θα δυσκολευόταν. Δεν το έκανε κρίνοντας ότι μια τέτοια κριτική δεν δημιουργεί επαρκή “ιδεολογική” ή “πολιτική” διαφορά με την κυβέρνηση.
Α! Να μην ξεχάσω και το τελευταίο: Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι η «αντίσταση» που προβάλει στη «πίεση» από το εξωτερικό, του κάνει και μεγάλο κακό στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;
Κατά την γνώμη μου, μετά την επερχόμενη καταστροφή, πρέπει να υπάρχει κάποιος, επίσης συστημικός, ο οποίος θα αναλάβη να μαζέψη τα ερείπια.
Αυτόν τον ρόλο παίζει ο Σαμαράς, στο πλαίσιο αυτοπροστασίας της εγχώριας οικονομικο-πολιτικής ελίτ.
Γιά την επιτυχία αυτού του ρόλου, απαιτείται να διαθέτη τις ακόλουθες ιδιότητες :
– Πειστική εναντιώση στο τρέχον παιχνίδι
– Πολιτικές θέσεις σύμφωνες πρός την φιλελεύθερη ιδεολογία, ώστε να εξασφαλισθή η συνέχεια του Συστήματος.
Άποψή μου : Θα παραμείνη αμετακίνητος στις θέσεις του, όποια πίεση και να του ασκηθή, γιατί, υπακούει στην εγχώρια ελίτ και όχι στην εξωχώρια όπως οι άλλοι.
Ας συζητήσουμε τις παρατηρήσεις σου Γιάννη. Αν μου επιτρέπεις τον ενικό.
Λες «προς όφελος μιας εντοπισμένης και σχολαστικής κριτικής».
Εγώ αυτήν την κριτική την είδα.
Είδα κριτική στους απανωτούς φόρους και τις έκτακτες εισφορές. Κριτική ότι αυτά είναι ατελέσφορα. Είδα κριτική ότι μόνο με φόρους δε λύνεις κανένα πρόβλημα
Είδα κριτική στην απουσία οιασδήποτε αναπτυξιακής πολιτικής. Είδα αντιπρόταση για μειωμένη φορολογία. Όχι για να πει ότι έτσι ελαφρύνω τον κόσμο, αλλά για να ενθαρρρύνει την ανάπτυξη μέσω χρήματος στην αγορά και έλξη επενδυτών. Συνδυάστηκε με πρόταση μειωμένης γραφειοκρατίας.
Είδα υποστήριξη στο άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων όπου εφαρμόστηκε. Δηλαδή στους φορτηγατζήδες. Και ψήφιση στη βουλή του εν λόγω νομοσχεδίου εν μέσω αντιδράσεων. Αν νομίζετε ότι αυτό έγινε χωρίς κόστος για τη ΝΔ είστε γελασμένοι. Ρωτήστε τους Νεοδημοκράτες φορτηγατζήδες.
Είδα κριτική όχι φθηνή, αλλά προχωρημένη. Στο πλαίσιο γιατί καθυστερείτε και στα άλλα ανοίγματα που υποσχεθήκατε (φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους και άλλους). Και σ’ αυτούς τους χώρους υπήρξε κόστος από τους επαγγελματίες αυτούς που ανήκουν στη ΝΔ. Δεν το χρεώθηκε το κόστος επειδή το ΠΑΣΟΚ σταμάτησε στους φορτηγατζήδες έντρομο από τις αντιδράσεις.
Είδα κριτική στις αποκρατιτκοποιήσεις. Όχι φθηνή κριτική αριστερού τύπου “ξεπουλάτε”. Αλλά εποικοδομητική. Για παράδειγμα για τη ΔΕΝ είδα συγκερκιμένο πρόγραμμα σπασίματος της επιχείρησης και μετά αποκρατικοποίησης. Συζητήθηκε και αλλού. Είδα παρόμοια κριτική και εφαρμογή του προγράμματος αυτού σε άλλους τομείς του δημοσίου. Εδώ έχουμε όχι μόνο στήριξη στην κυβέρνηση αλλά υπερθεμάτιση. Όχι όμως στο απλό, εύκολο και βιαστικό ξεπούλημα του 17% της ΔΕΗ, μα με ολοκληρωμένη πρόταση για δημιουργία ελεύθερης αγοράς στην ενέργεια.
Τέλος, είδα ολοκληρωμένη εναλλακτική οικονομική αντιπρόταση, και κοστολογημένη. Κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ των ποτών ξανά στην Ελλάδα.
Σε άλλο θέμα. Είδα κριτική στην άρνηση να συζητηθεί η ανακήρυξη της ΑΟΖ με υπόσχεση ότι θα γίνει άμεσα.
Είδα κριτική στο πρώτο νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ το 2009 περί λαθρομεταναστών με υπόσχεση ότι θα αρθεί και μάλιστα αυτό τέθηκε και ως όρος για τη συναίνεση, δηλαδή σε μία εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή κάτι που δείχνει πόσο σοβαρά λαμβάνει υπόψη του τις υποσχέσεις του και την κρισιμότητα του θέματος.
Πόσο περισσότερο εντοπισμένη και σχολαστική κριτική να κάνει κανείς; Είπαμε να είμαστε επιφυλακτικοί στους πολιτικούς αλλά να είμαστε και δίκαιοι. Να μη γινόμαστε ουδέτεροι μόνο και μόνο για να μη μας κατηγορήσουν για κομματισμό. Εγώ που τα λέω αυτά δεν ψήφισα ΝΔ ούτε το 2009 ούτε το 2007.
Δεύτερο. Γράφεις Γιάννη ότι η αντίσταση δεν του κάνει καλό στην Ελλάδα. Σκέψου να είσαι στη θέση του. Να συζητάς με τους ηγέτες του ΕΛΚ που είναι οι ίδιοι που κυβερνούν τις χώρες τους (Γερμανία, Γαλλία αλλά και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι) και να σου πρήζουν τα συκώτια κι εσύ να λες βάρα με, δεν πειράζει, κερδίζω στην Ελλάδα. Για ρίξε μια ματιά εδώ το κόστος στον Σαμαρά. Γίνονται συζητήσεις να τον πετάξουν έξω από το ΕΛΚ και να του κόψουν τη χρηματοδότηση. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63171229
Λες τόσο πολύ να νοιάζονται για τον λάθος λόγο;
Επίσης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος τι όφελος νομίζεις αποκόμισε ο ίδιος από την αντίσταση; ήταν ήδη πρόεδρος, έδειξε τόσο σθεναρή στάση έναντι σε όλους τους υπόλοιπους και την επόμενη φορά που κατέβηκε για πρόεδρος ήρθε τρίτος και έμεινε εκτός του δεύτερου γύρου! το κόμμα του πριν από δύο μήνες μάλιστα απώλεσε κι άλλες δυνάμεις. Και τα Ανανικά κόμματα ανέβηκαν σε ποσοστά. Εντωμεταξύ σώθηκε η Κύπρος βέβαια. Στα μάτια όσων συμφωνούν ότι η Κύπρος σώθηκε, ναι, δικαιώθηκε ο Παπαδόπουλος. Αλλά 3 χρόνια μετά την αντίστασή του ο ίδιος καταρρακώθηκε πολιτικά και πετάχτηκε έξω από τους ψηφοφόρους που τον είχαν εκλέξει.
Το κόστος του Σαμαρά από τη στάση του είναι τεράστιο.
Αγαπητέ κ. Κοζανίτη ο ενικός είναι μιά χαρά. Λοιπόν, ας πιάσουμε τα θέματα ένα – ένα για να αποφύγουμε τα μακρινάρια – πολλά τα έχουμε πεί και στο παρελθόν. Κι αν έχουμε όρεξη το συνεχίζουμε, αν βαρεθούμε διακόπτουμε. Ξεκινώ λοιπόν με την εξής υπόθεση:
Αύριο το πρωί γίνονται εκλογές και – με κάποιο τρόπο – ο Σαμαράς σχηματίζει κυβέρνηση. Ισχυρή. Πανίσχυρη. Αυτοδύναμη. Πολύ αυτοδύναμη. Να του φεύγουν βουλευτές και να μπορεί να διώξει κι άλλους από την πολύ δύναμη.
Εστω επίσης ότι η Ευρώπη τον καλεί γονατιστή για πλήρη επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, έτοιμη να κάνει τούμπες από τη χαρά της που ο Σαμαράς διαπραγματεύεται. Ετοιμη να δεχθεί τα πάντα – αρκεί να υπάρξει δέσμευση ότι θα εκλπληρωθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι. Μόνο αυτό.
Ερωτώ κ. Κοζανίτη: πιστεύετε στα αλήθεια, με το χέρι στη καρδιά ότι ο Σαμαράς θα μειώσει τους φόρους στο επίπεδο που προανήγγειλε επιτυγχάνοντας και την δημοσιονομική προσαρμογή στην οποία θα έχει δεσμευτεί;
Αυτό που έδωσε ο Σαμαράς είναι το στίγμα του. Το στίγμα του είναι ότι έχει το νου του στην ανάπτυξη, δηλαδή σε ελκυστικότερες συνθήκες λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα και ακόμη περισσότερο επενδύσεων από το εξωτερικό. Όσοι γνωρίζουν από ώριμες αγορές και ουχί κρατικοδίαιτους ιδιωτικούς τομείς γνωρίζουν ότι χρειάζεσαι χαμηλή φορολογία, μικρότερο κράτος, λιγότερη γραφειοκρα΄τια και αξιόπιστη ρύθμιση αγοράς. Δηλαδή να μην αλλάζεις τους κανόνες του παιχνιδιού κάθε τρεις και λίγο. Ταυτόχρονα κάνεις περικοπές στο δημόσιο τομέα για να έχεις σύγχρονο κράτος.
Αυτή είναι η λύση στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της χώρας. Νομίζω συμφωνείς ότι αυτή είναι η λύση. Η χώρα έχει βαλτώσει με τους διαπλεκόμενους. Αυτοί δεν άφησαν ελεύθερη αγορά.
Η Ελλάδα έχει το τωρινό πρόβλημα της οικονομικής χρήσης δανεισμού. Αυτό που είναι γεγονός είναι ότι η πιο πάνω λύση είναι αναγκαία συνθήκη λύσης της κρίσης. Δεν είναι ικανή. Χρειάζονται επιπλέον πόροι για το τρέχον έλλειμα. Οι επιπλέον πόροι θα έρθουν από την ανάπτυξη όταν προχωρήσουν οι επενδύσεις. Δες το χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ιρλανδία που ο Σαμαράς την έφερνε ως παράδειγμα από το Ζάππειο Ι. Οι επιπλέον πόροι θα πρέπει να είναι μέρος της πολιτικής σου. Οπότε εδώ υπάρχει ένα κενό στην πρόταση Σαμαρά. Η θα τους βρει από πιο επιθετικές περικοπές δαπανών, εκτός μισθών, δηλαδή σμίκρυνσης του δημοσίου τομέα. Η θα τους βρει από επιθετική αναδιάρθρωση του χρέους.
Εκτιμώ ότι ο Σαμαράς έχει σχέδιο που μπορεί να εντάξει φορολογικές ελαφρύνσεις στη θητεία του. Ίσως όχι από την πρώτη μέρα, αλλά σίγουρα μέσα σε εύλογο χρονοδιάγραμμα. Δεν πρέπει να έχουμε μονοδιάστατη άποψη για τη φορολογία. Το να αυξήσεις τη φορολογία στο 50% από το 25% δε σημαίνει ότι θα εισπράξεις διπλάσιους φόρους. Αυτό το λάθος κάνει η κυβέρνηση και πέφτει έξω στα προσδοκώμενα έσοδα τόσο πολύ. Νομίζω ότι αν πέσουν οι φορολογικοί συντελεστές τα έσοδα του κράτους θα είναι μεγαλύτερα. Ταυτόχρονα θα πρέπει όμως να μη δίνεις αντιφατικά μηνύματα στους πολίτες για τις αποδείξεις. Αν τους παίρνεις ό,τι τους έδωσες, πως θα χτυπήσεις τη φοροδιαφυγή βρε Γιάννη;
Και κάτι άλλο. Ο Καραμανλής το 2004 μόλις ανέλαβε μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές για τις επιχειρήσεις. Ελάχιστοι το λένε αυτό σήμερα. Ήτανε μέρος της ήπιας προσαρμογής και ενώ όλοι προέβλεπαν σίγουρη ύφεση μετά την Ολυμπιάδα μια που τα έργα τελείωσαν 4 μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, η ύφεση δεν ήρθε ποτέ. Η ύφεση ήρθε μετά το πρώτο καλοκαίρι μετά την παγκόσμια κρίση. Οκτώβριο 2008 η παγκόσμια κρίση, μετά το καλοκαίρι του 2009 η κρίση στην Ελλάδα που επιδεινώθηκε από τον τουρισμό. Η μείωση φορολογικών συντελεστών το 2004 οφέλησε τον τόπο και αύξησε τα έσοδα. Βέβαια ο Καραμανλής έκανε κακή διαχείριση στα έξοδα. Χωρίς να δώσει και φοβερές αυξήσεις. Το πώς το κατάφερε είναι αίνιγμα! Αν ο Σαμαράς είναι πιο νοικοκύρης απαντώ τελικά καταφατικά στο ερώτημα.
Το όλο πακέτο πίεσης στον Σαμαρά από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζύ είναι σήμερα για να μη γίνει αυτό που ρωτάς. Για να μη δεσμευτεί δημοσίως στην οικονομική προσαρμογή βάσει του μνημονίου. Και να βγει ως ελεύθερος παίκτης να πιέσει. Στο κάτω κάτω σήμερα όλοι τον ρωτάνε τι θέλεις επιτέλους για να συμφωνήσεις. Μόνο όταν είσαι σκληρός πετυχαίνεις τους στόχους σου.
Αγαπητέ Κοζανίτη έχω αποφασίσει ότι ο συγκεκριμένος διάλογο θέλω να έχει “νεύρο”, θα απομονώνω λοιπόν κάθε φορά αυτά που βρίσκω κρίσιμα. Λοιπόν ακούστε:
Η “εκτίμηση” (η δική σας, απολύτως σεβαστή και λογική) ότι ο Σαμαράς “έχει σχέδιο” προκειμένου “σταδιακά” να “εντάξει φορολογικές ελαφρύνσεις” κάποια στιγμή στη θητεία του είναι θέση έχει τεράστια απόσταση από την βίαιη ρητορική που χρησιμοποιεί στο θέμα αυτό και τεράστια συγγένεια με τις κυβερνητικές θέσεις.
Δεύτερον, το ότι “έχει ένα κενό” η πολιτική του δεν είναι το δευτερεύον, είναι η ουσία. Το “μικρότερο κράτος” (εκτός μισθών) ή η “αναδιάρθρωση του” είναι στρογγυλεμένες εκφράσεις που κρύβουν την ανάγκη να απομακρυνθεί ένα τεράστιο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό θα όφειλε να επισημαίνει ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ μ’ αυτούς που χρησιμοποιεί υπερασπιζόμενος την μείωση της φορολογίας.
Για να το πω ευγενικά, η κριτική μου εντοπίζεται στην ετεροβαρή παρουσίαση των δύο συνδεδεμένων αυτών επιλογών.
Για τα λοιπά, περί Καραμανλή, περί πιέσεων εξωτερικού και περί νοικοκυροσύνης τα αφήνω για αργότερα. Ας μείνουμε στο κρίσιμο.
Απαντώ. Τα δύο συνδέονται. Είναι δική μου η εκτίμηση παρά τα όσα περί του αντιθέτου ισχυρίζεται ο ίδιος. Διότι ο ίδιος υπονοεί ότι η μείωση των συντελεστών για τις επιχειρήσεις θα γίνει αυτόματα, ενώ η μείωση συντελεστών για τα εισοδήματα θα γίνει σταδιακά. Έτσι τα λέει. Δική μου η εκτίμηση επειδή βλέπω το κενό. Προχωρώ. Δεν βλέπω ΚΑΜΙΑ συγγένεια με τις κυβερνητικές θέσεις, έστω και σ’ αυτό. Που το είδατε να το αφήνει έστω σαν υπονοούμενο; Εγώ πουθενά. Βρείτε μου ΕΝΑ κείμενο, ΜΙΑ δήλωση. Έστω και μετά το Ζάππειο 2, που να λέει ότι το συζητάμε αυτό για το βαθύ μέλλον. Η διαφορά είναι διαφορά αντίληψης. Ο ένας έχει στο νου του πως θα βγει η χώρα στην ανοιχτωσιά κι οι άλλοι βουλώνουν τρύπες με το να απομυζούν τους ίδιους και τους ίδιους και δεν έχουν κάνει τίποτα πέραν αυτού. Όλα τα άλλα μέτρα (βλέπε κλειστά) τα σταμάτησαν εν τη γενέση τους. Να θυμίσω ότι η Τρόικα δε μας δίνει τα μέτρα. Μας δίνει τους στόχους. Εσύ έχεις το τιμόνι και πορεύεσαι. Ε δεν έχω δει τίποτα.
Αυτό όμως που λέτε για το κενό είναι απόλυτα σωστό. Το δεύτερο μέρος όμως. Όπως εσείς πιάνετε το μήνυμα ότι αυτό θέλει να κάνει αλλά απλώς δεν το επισημαίνει “στους ίδιους τόνους”, έτσι το μήνυμα το πιάνω κι εγώ και πιστεύω όλοι μας.
Συμφωνώ ότι η παρουσίαση αυτών των δύο είναι ετεροβαρής. Δε μιλάμε για διάλεξη διανοούμενου ή παρατηρητή. Μιλάμε για λόγο πολιτικό. Ας μην κρυβόμαστε. Το να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις είναι στοιχείο ανάγνωσης.
Φίλε Κοζανίτη, εμ βέβαια, φόροι και δαπάνες συνδέονται τα ρημάδια, πως να το κάνουμε; Οσο δεν τα συνδέεις, βλέπεις τι παθαίνεις.
Δεν είπα ότι με τις κυβερνητικές θέσεις συγγενεύουν αυτές του Σαμαρά. Λέω ότι συγγενεύει η θέση (η ΔΙΚΗ ΣΟΥ εκτίμηση) περί “σταδιακής μειώσεως” μ’ αυτές. Αυτό δεν λέει και η κυβέρνηση; Οτι “τώρα βάζουμε φόρους και αισιοδοξούμε να τους μειώσουμε”. Ας είναι, ας μην επιμείνουμε στο βαθμό συγγενείας. Συνεννοούμεθα.
Πάμε σ’ αυτό που κρίνω κρίσιμη εξέλιξη της συζήτησης, εκεί που αγαπητέ Κοζανίτη σημειώνεις: “Μιλάμε για λόγο πολιτικό. Ας μην κρυβόμαστε. Το να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις είναι στοιχείο ανάγνωσης”.
Εδώ αγαπητέ Κοζανίτη θα μου επιτρέψεις να φωνάξω: ΕΝΣΤΑΣΗ!
Μετά το τελευταίο debate Καραμανλή – Παπανδρέου, εν μέσω ακόμα της προεκλογικής περιόδου, είχα πεί στους φίλους με τους οποίους το παρακολουθούσαμε ότι ο Παπανδρέου έχει κάνει δύο θεμελιώδη πολιτικά λάθη που θα αποβούν καταστροφικά:
1) Εκανε το λάθος (μεγαλύτερο κι από έγκλημα) να αφιερώσει το διάστημα μετά την νίκη του επί του Βενιζέλου σε “συνήθη αντιπολίτευση” αντί να προετοιμαστεί ενεργητικά για την διακυβέρνηση την οποία ήταν θέμα χρόνου και απολύτως βέβαιον (κατά την δική μου άποψη φυσικά) ότι θα αναλάμβανε.
2) Εκανε το λάθος (για πλήθος πιθανούς λόγους και δεν εμβαθύνω αλλά μπορώ) ότι δεν ΠΛΕΙΟΔΟΤΗΣΕ του Καραμανλή σε ρητορική “δύσκολων καιρών” όταν είχε την απόλυτη ευκαιρία να το κάνει δεδομένης της καταστάσεως που θα καλείτο να διαχειριστεί. Προσοχή: δεν θα αρκούμην στο να “συμμεριστεί” την άποψη του Καραμανλή περί “δύσκολου δρόμου”. Οφειλε να ΠΛΕΙΟΔΟΤΗΣΕΙ εισάγοντας ταυτόχρονα μιά τελείως νέα πολιτική αντίληψη στα πράγματα ήδη από την προεκλογική περίοδο και αξιοποιώντας την. Αντ’ αυτού είπε το περίφημο “λεφτά υπάρχουν”. Τι ανοησία! Κι αν υπήρχαν όφειλε να το κρύψει!!!!
Ισχυρίζομαι παρεμπιπτόντως ότι με μιά τέτοια στάση ΔΕΝ διακινδύνευε την εκλογή του.
Λοιπόν το ζεύγος αυτών των λαθών ήταν τότε αρκετό για μένα για να σχηματίσω άποψη επί των ηγετικών ικανοτήτων του ανδρός. Και δυστυχώς το ζεύγος αυτών των λαθών (που συνδέονται ασφαλώς μεταξύ τους) είναι απολύτως ικανό να εξηγήσει τα πάντα απ’ όσα ακολούθησαν: Τις σπασμωδικές ενέργειες, την έκρηξη των spreads, την αδυναμία στελέχωσης, την αδυναμία διαπραγμάτευσης, την άμεση κατάρρευση της αξιοπιστίας στα μάτια των πολιτιών, το συνεχές κυνήγι των γεγονότων “από πίσω”, την έλλειψη κάθε αποτελεσματικότητας και συντονισμού κλπ. Δεν χρειάζομαι θεωρίες συνομωσίας, δεν χρειάζομαι να ψάξω για έλλειμα πατριωτισμού – μου αρκούν αυτά τα δύο λάθη (εγκλήματα) που (μέχρι αποδείξως του εναντίου) λειτουργούν ως γενική θεωρία: εξηγούν τα πάντα.
Η κατάσταση αγαπητέ Κοζανίτη επιβάλλει δύο πράγματα:
1) Να είσαι ανελέητα αποτελεσματικός. Με κατασταλαγμένες και επεξεργασμένες αποφάσεις που καμία δεν είναι εύκολη. Και άρα επιβάλλεται σκληρός, επίμονος, λεπτομερής σχεδιασμός. Αυτός, ο πραγματιστικός σχεδιασμός και μόνον αυτός, θα αναδείξει τις τελικές αποφάσεις που θα πάρεις και θα επικοινωνήσεις στους πολίτες. Οχι “κείμενα αρχών” ή “ιδεολογικών θέσεων” ή “εκτιμήσεις”. Η ιδεολογία θα έχει την ευκαιρία της όταν θα κληθείς να αποφασίσεις πως θα προχωρά το σχέδιο σου όταν συναντά διλήμματα. Οχι νωρίτερα.
2) Να κερδίσεις την εμπιστοσύνη και συνεργασία των πολιτών – κάτι που δεν είναι δυνατόν να κάνεις μ’ άλλο τρόπο παρά με την δημοσιοποίηση των θέσεων που προκύπτουν από την διαδικασία 1. Τα επικοινωνιακά φούμαρα όχι μόνο δεν είναι καλό πράγμα γενικώς – είναι πλέον και αναποτελεσματικά. Κι εν πάσει περιπτώσει αν τηρήσεις μιά τέτοια στάση βάζεις πραγματικά “το λαό” απέναντι στις ευθύνες του. Του δίνεις αντζέντα να παλέψει. Του δείχνεις μέσα στο χάος της πολυπλοκότητας τι ζητάς απ’ αυτόν. Και προχωράς πρώτος. Αυτό δεν υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει ένας ηγέτης;
Προσοχή τώρα! Καμία από τις ανωτέρω δύο δράσεις (επεξεργασία σχεδίου και δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης) δεν μπορούν να έχουν ημερομηνία έναρξης την ημερομηνία ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης. Οχι, όχι, όχι! Θέλει ΤΩΡΑ!
Εξηγώ λοιπόν όλο το πνεύμα της κριτικής μου προς τον Σαμαρά: αμφισβητώ ότι η “ανάγνωση κάτω από τις γραμμές” μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες να συνεργαστούν. Και αμφισβητώ επίσης το βάθος του σχεδιασμού που θα ανακάλυπτε κανείς εάν κατάφερνε πράγματι “να διαβάσει κάτω από τις γραμμές”.
Και προσέξτε κύριε Κοζανίτη: δεν είναι απαραίτητο να είναι η ατολμία να εκείνη που εμποδίζει τον Σαμαρά να πάρει “σκληρές” και “συγκεκριμένες” θέσεις. Μπορεί θαυμάσια να είναι η έλλειψη προπαρασκευής (που με την σειρά της εξηγείται αλλά ας σταματήσω εδώ). Οταν δεν έχεις σχέδιο (το λέω κι ας γκρινιάζει ο κ. Γεωργάνας) είναι δύσκολο να ανεβείς στο βήμα και να επικοινωνήσεις τα δύσκολα σημεία του.
Οταν έχεις τέτοιο σχέδιο, όταν έχεις δουλέψει και εμπιστευτεί την δουλειά σου, δεν χρειάζεται να ανησυχείς μπας και συμπίπτει με του αντιπάλου: η πραγματικότητα θα σου προσφέρει άφθονα στοιχεία να διαφοροποιηθείς και να συγκροτήσεις τις “διαφοροποιήσεις” σου σε κωδικοποιημένο, υπέροχα επικοινωνήσιμο “μήνυμα”.
Να τι συμβαίνει εδώ όμως: Υπάρχει έλλειμα σχεδιασμού και άρα απουσία (απορρέουσας εξ’ αυτού), συγκεκριμένης, “σκληρής”, αποτελεσματικής, ρεαλιστικής (και βεβαίως διαφοροποιημένης) θέσης στην πολιτική Σαμαρά. Γι’ αυτό βρίσκεις κενά αγαπητέ Κοζανίτη.
Το κενό λοιπόν αυτό ο Σαμαράς το αντικαθιστά με μιά “σκληρή”, μονοθεματική, σχετικά δημοφιλή (αλλά και πρακτικά ανεπεξέργαστη στάση) απέναντι στο Μνημόνιο. Και κύριε Κοζανίτη! Please! Μην μου αρχίσεις τα υποκατάστατα του Ζαπείου ΙΙ και των φορτηγατζήδων!
Καλύτερα να σκεφτείς αυτό που λέω αναλογιζόμενος το κομβικό, πραγματικό, αδυσώπητο, φλέγον, διασυνδεόμενο μα τα πάντα ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων. Το οποίο είναι συνάμα το θέμα – δείκτης.
Η στάση του Σαμαρά υπονομεύει (κατ’ αναλογίαν με ό,τι συνέβη και με τον Παπανδρέου) και την δική του διακυβέρνηση. Αμφοτεροι οι δύο άνδρες έπρεπε να αντιληφθούν ότι “έπρεπε να προετοιμάζονται από καιρό”. Ο Σαμαράς κλωτσάει την ευκαιρία και το κάνει τώρα. Τι κρίμα!
Αν το αίνιγμα της ηγεσίας παραμένει εν πολλοίς αναπάντητο, πάντως η προετοιμασία είναι το στοιχείο που συναντάμε συχνότερα στην ιστορία όλων των επιτυχημένων ηγετών. Το εάν τα στοιχεία προετοιμασίας και επιτυχίας είναι απλή χρονική αλληλουχία ή συνιστούν κρίσιμη αιτιώδη σχέση, σε αφήνω αγαπητέ Κοζανίτη να το κρίνεις μόνος σου.
1. επιμένω να μη βλέπω συγγένεια μεταξύ της ερμηνείας μου με την πολιτική της κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση ουδέν έχει λεχθεί για αυτά τα πράγματα, ενώ δεν έχουν κάνει ούτε το 1% όσων οι ίδιοι είπαν για την προεργασία που θα μας έφτανε εκεί σε εύλογο διάστημα.
2. συμφωνώ με το πνεύμα της τοποθέτησής σου. Χαίρομαι ιδιαίτερα για τα υψηλά και μελετημένα κριτήρια τα οποία θα πρέπει να απαιτούνται από τους σύγχρονους πολιτικούς. Συμμερίζομαι απόλυτα τις αγωνίες αυτές.
3. ναι, τα περί αγροφυλάκων είναι όντως σχετικά με το θέμα.
Για να βγάλω το συμπέρασμα, ναι το κενό που ανέφερα πιο πάνω ότι και εγώ έχω διαπιστώσει θεωρητικά καλύπτεται από μία πιο επιθετική πολιτική τακτική να ζητάς μικρότερο κράτος όπου αυτό είναι δυνατόν. Δυστυχώς αυτή δεν τη βλέπουμε. Βλέπουμε η σθεναρή στάση να εξαντλείται σχεδόν στα μακροπρόθεσμα. Σωστά μεν, αλλά κακώς εξαντλείται. Δεν αντιλέγω για το ετεροβαρές που επισήμανες. Να το εξηγήσω προσπάθησα. Θα έπρεπε να είναι πιο τολμηρός και σ’ αυτό το θέμα. Συμφωνούμε.
Υστερόγραφο. Βέβαια, θα συμπληρώσω για τον Μανδραβέλη ότι είναι γνωστός Ντοράκιας. Αφήνω τα παλιά. Η Μπακογιάννη αναρωτήθηκε για τη χρηματοδότηση του Μίκη Θεοδωράκη να κάνει ομιλία στα Προπύλαια. Βέβαια αυτό είναι ΤΖΑΜΠΑ για όποιον το ζητήσει. Ο Μανδραβέλης την επομένη ζήτησε από τον Μίκη Θεοδωράκη να κάνει αυτοκριτική για το ότι υποστήριζε την κυβέρνηση Μητσοτάκη! Σημειώνω ότι και ο Μανδραβέλης την υποστήριζε! Μία εβδομάδα μετά, ο Μανδραβέλης διαφήμιζε από τη στήλη του ακραιφνές και πορωμένα Ντορικό blog. Τέλος ο Μανδραβέλης στα κείμενά του ασκεί περίπου 10 φορές μεγαλύτερη κριτικη στον Σαμαρά από όση στην κυβέρνηση. Ταυτόχρονα είναι όλο γλύκα για την Ντόρα και τις ιδέες της Δράσης δηλαδή Μάνου, Βερέμη και Μπουτάρη. Αυτά όλα είναι θεμιτά. Όμως μία δημόσια γραφίδα κρίνεται ως σύνολο ακόμα και όταν λέει κάτι στο οποίο συμφωνούμε επί της αρχής και είναι καλό να θυμίζουμε περί τίνος πρόκειται.
Αγαπητέ Κοζανίτη, αγνόησε τα περί συγγένειας, πραγματικά δεν έχει σημασία.
Επίτρεψέ μου μιά προσθήκη στο κρίσιμο ζήτημα που άνοιξες περί πολιτικού λόγου:
Μη θαρρείς ότι δεν αντιλαμβάνομαι τους περιορισμούς κατά την εκφορά του. Γενικά μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι στον πολιτικό λόγο παρατηρούμε κατά κανόνα ένα σχήμα που περιγράφεται από τις εξής χιαστί χαραγμένες γραμμές:
1) Ριζοσπαστικός λόγος κατά την αντιπολίτευση – μετριοπαθέστερη διακυβέρνηση.
2) Λαοφιλείς θέσεις κατά την αντιπολίτευση – ρεαλιστικότερη διαχείριση κατά την διακυβέρνηση.
Το πρώτο είναι λογικό και δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην “δόλο” υπό την έννοια ότι υπάρχει μιά σχετικά περιορισμένη αντίληψη των πραγματικών συνθηκών (σχετικά!συχνά είναι ασυγχώρητη). Κι έπειτα δικαιολογείται ως ένα βαθμό ένας υπερβάλων ενθουσιασμός ως εναρκτήρια δυναμική που έχει την σημασία της (100 μέρες κλπ).
Το δεύτερο συγχωρείται επίσης στον βαθμό κατά τον οποίο μπορεί να θεωρηθεί υποσύνολο του πρώτου και κυρίως στον βαθμό κατά τον οποίο δεν διαταράσσεται η σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Ιδού τι πιστεύω ότι συμβαίνει τώρα:
Εάν υποθέσουμε ότι κάτι στοιχειοθετεί την διαφορά ριζοσπαστικού λόγου και “ρεαλιστικής” διακυβέρνησης (εάν και όταν αναλάβει) αυτό λογικά είναι το Μνημόνιο. Ας κοιταχτούμε στα μάτια κι ας παραλείψουμε τις αποχρώσεις του γκρίζου: Αν αύριο το πρωί ο Σαμαράς κυβερνούσε το σκληρό “όχι” θα γινόταν “ναί” (ίσως όχι τόσο βροντερό αλλά θα ήταν “ναί”). Κατά συνέπεια το απόθεμα δυναμικής με το οποίο θα ξεκινούσε ο Σαμαράς την διακυβέρνησή του θα εξαντλείτο με το καλημέρα – πολλώ μάλλον όταν τα λοιπά “μέτρα” που προτείνει είναι μακροπροθέσμου αποδόσεως.
Το μοναδικό “μέτρο” που θα μπορούσε να αποδώσει (και αμέσως και μακροχρονίως) και το οποίο είναι και το κρίσιμο είναι το “μικρό κράτος”. Αν δεν έχει επικοινωνηθεί όπως πρέπει, αφ’ ενός μεν δεν θα υπάρχει καμία δυναμική να εφαρμοστεί, αφ’ ετέρου δε θα στερείται πάσης νομιμοποίησης και εάν “για το καλό του τόπου”, επιχειρηθεί να εφαρμοστεί, θα καταρρεύσει κάθε σχέση εμπιστοσύνης. Αυτό το τελευταίο – τα είπαμε – είναι ένα εισαγωγικό και απολύτως αναγκαίο ζητούμενο. Κολοσσιαίας σημασίας.
Σ’ αμφότερες δηλαδή τις σχηματικές γραμμές που (τρομάρα μας!) επιχειρούν να περιγράψουν τις διαδρομές του “πολιτικού λόγου” ο Σαμαράς οδηγείται σε αδιέξοδο.
Χρειάζεται ρήξη και ευρηματικότητα! Και κατά την γνώμη μου ο Σαμαράς έχει την απίστευτη ευκαιρία να κερδίσει δύο πράγματα με μία κίνηση:
1) Να υποβάλλει ένα ρεαλιστικό σχεδιασμό εξόδου από την κρίση (τόσο ρεαλιστικό που μπορεί όντως να προκαλέσει επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπροθέσμου κι έτσι να βγεί διπλά νικητής)
2) Να κερδισει την γνήσια εμπιστοσύνη των πολιτών και την υποστήριξή τους στην εκτέλεση του – ρεαλιστικού πλέον – σχεδίου του.
Πως μπορούν να γίνουν αυτά τα μαγικά;
Με την ξεκάθαρη, βροντερή και με το κεφάλι ψηλά δέσμευση ότι το 2015 θα έχουμε μόλις το 60% των δημοσίων υπαλλήλων που έχουμε σήμερα. Κι αν βεβαίως η δήλωση αυτή του στοιχίσει την εκλογή τότε μπορεί κανείς να πεί ότι δεν φταίει το πολιτικό σύστημα αλλά ο λαός. Γιατί τότε μόνο ο λαός θα έχει μπροστά του ένα σχέδιο (με όλα τα συμπαραμαρτούντα, παράλληλα και ευκολότερα στις σελίδες του) με αρχή, μέση, τέλος και διέξοδο.
Ξέρεις αγαπητέ Κοζανίτη, δεν έχω κανένα κόλλημα με το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά καλώς ή κακώς είναι το σημείο από το οποίο περνάνε όλες οι κλωστές της πολυπλοκότητας των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε. Μα όλες!
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Υ.Γ. Η παραπομπή μέσω Καθημερινής έγινε αποκλειστικά για τεχνικούς λόγους – δεν ήταν το άρθρο το κρίσιμο θέμα, ήταν η ανακοίνωση. Την έψαξα στην κομματική σελίδα, δεν την βρήκα, βαρέθηκα να ψάξω άλλο και χρησιμοποίησα την “πηγή” που είχα μπροστά μου. Για τα κειμενα του αρθρογράφου έχω φυσικά τις απόψεις μου απλώς βρίσκω ότι το να τις συζητήσω αυτή τη στιγμή θα ήταν τελείως εκτός θέματος.
12 comments
Μᾶλλον ὀρθολογικὴ εἶναι ἡ στάση τοῦ Σαμαρᾶ.
Αὐτὸ ποὺ προτείνει (οἱ χαμηλώτεροι φόροι) εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς θὰ χρειάζεται ἡ Ἑλληνικὴ οἰκονομία, ὄχι σήμερα, ἀλλὰ σὲ δύο χρόνια, ὀπότε καὶ ὁ ἴδιος ὐπολογίζει ὅτι θὰ ἔχει κληθεῖ στὴν ἐξουσία. Στὴν παροῦσα ὀξεῖα φάση τοῦ δημοσιονομικοῦ μας προβλήματος οἱ ἐλαφρύνσεις ποὺ προτείνει ὁ Σαμαρᾶς εἶναι ἀπολύτως ἀδιανόητες, ἀλλὰ σὲ δύο χρόνια, ἐφ’ ὅσον καβατζάρουμε τὴν παροῦσα κατάσταση ἐκτάκτου ἀνάγκης, θὰ εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη πολιτική.
Ἐν τῷ μεταξύ, καὶ οἱ Γερμανοὶ θὰ ἔχουν ἐνθυλακώσει σημαντικὰ κέρδη σὲ ἐξαγωγὲς καὶ ἀπασχόληση ἀπὸ τὴν χαμηλὴ ἰσοτιμία τοῦ εὐρὼ, τὴν ὀποία θὰ διατηρήσουν χάρη στὴν Ἑλληνικὴ ἀνυποληψία. Διότι μὲ κόστος τὴν καταταλαιπώρηση μιᾶς μικρῆς οἰκονομίας τῆς εὐρωζώνης, τὰ κέρδη γιὰ τὶς πολὺ μεγαλύτερες οἰκονομίες τῆς εὐρωζώνης οἱ ὁποῖες εἶναι παγκοσμίως ἀνταγωνιστικὲς εἶναι πολύ μεγαλύτερα. Σὲ δύο χρόνια, μὲ κλᾶσμα τῶν κερδῶν αὐτῶν, οἱ Γερμανοὶ θὰ συμπληρώσουν τὰ πακέτα σωτηρίας (ποὺ ἔχουν ἐλλείψεις στὸ σημεῖο αὐτό) καὶ θὰ ἐμφανισθοῦν καὶ γαλαντόμοι. Τότε ὁ σημερινὸς ἀντάρτης Σαμαρᾶς θὰ ἐμφανισθεῖ ὡς ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου μετὰ τὸ 1981 : ἀντίπαλος τῆς Εύρώπης μέχρι νὰ πάρει τὰ χρήματά της μὲ δῆθεν ἐπιδέξια διαπραγμάτευση. «Δῆθεν», ἀφοῦ θὰ παραβιάσει Ἀνοικτὲς θύρες.
Καλά, θὰ ‘πεῖ ὁ ἀναγνώστης, γιατί δὲν βγαίνει κανένας άπὸ τὸ ΠΑΣΟΚ νὰ τὰ ‘πεῖ αὐτά ; Ἐμ πῶς νὰ ‘βγεῖ, ἀφοῦ κι ἐκεῖ σὲ κάτι ἀνάλογο προσβλέπουν ;
Το Μνημόνιο Ι ήταν ένα μετριότατο σχέδιο, που δεν έγινε αντικείμενο επαρκούς διαπραγμάτευσης και το οποίο εφαρμόστηκε κακά και χωρίς τις αναγκαίες, παράλληλες δράσεις. Σωστά όλα αυτά. Και δυστυχώς καταστροφικά.
Είναι όμως διαφορετικές θέσεις απ’ αυτήν που λέει “όχι στο μνημόνιο”. Υπάρχει απόσταση.
Ο Σαμαράς λοιπόν βρίσκει και προβάλλει την αντιπολιτευτικώς πολύτιμη (ευδιάκριτη) διαφορά του από την κυβέρνηση: επισημαίνει τα αρνητικά σημεία και τα αδιέξοδα μίας απόφασης που έχει όντως τέτοια χαρακτηριστικά μα που ωστόσο θα ήταν υποχρεωμένος να λάβει και ο ίδιος. Πέρσι και φέτος.
Εάν το “Ζάπειο ΙΙ”, η “μείωση της φορολογίας” και η “διαπραγμάτευση” είναι η επαρκής απάντηση, τότε κοντός ψαλμός. Υποπτεύομαι όμως ότι όταν έλθει η ώρα του ψαλμού θα ακούσουμε ένα παλιό, παμπάλαιο τροπάρι:
– “Tώρα που αναλαμβάνουμε δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από την εποχή που λέγαμε “μείωση φορολογίας”.
– “Τώρα που αναλαμβάνουμε δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης”
– “Η Ελλάς έχει συνέχεια και πρέπει να τιμήσει την υπογραφή της”
Το έργο του έκπληκτου ηγέτη που μένει άναυδος από το “χάος που παραλαμβάνει” και που “τώρα είναι αργά, αλλά τότε που τα ΄λεγα, μιλούσα εγκαίρως” το έχουμε ξαναδεί.
Ο Σαμαράς λειτουργεί προστατευμένος από το γεγονός ότι όταν κληθεί να εφαρμόσει τις προτάσεις του θα έχει επαρκείς δικαιολογίες να μην το κάνει.
Θα ήταν περισσότερο υπεύθυνος εάν θυσίαζε το επικοινωνιακώς “ευδιάκριτον” της θέσης «Όχι στο μνημόνιο» προς όφελος μιας εντοπισμένης και σχολαστικής κριτικής – δόξα τω Θεώ δεν θα δυσκολευόταν. Δεν το έκανε κρίνοντας ότι μια τέτοια κριτική δεν δημιουργεί επαρκή “ιδεολογική” ή “πολιτική” διαφορά με την κυβέρνηση.
Α! Να μην ξεχάσω και το τελευταίο: Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι η «αντίσταση» που προβάλει στη «πίεση» από το εξωτερικό, του κάνει και μεγάλο κακό στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Κατά την γνώμη μου, μετά την επερχόμενη καταστροφή, πρέπει να υπάρχει κάποιος, επίσης συστημικός, ο οποίος θα αναλάβη να μαζέψη τα ερείπια.
Αυτόν τον ρόλο παίζει ο Σαμαράς, στο πλαίσιο αυτοπροστασίας της εγχώριας οικονομικο-πολιτικής ελίτ.
Γιά την επιτυχία αυτού του ρόλου, απαιτείται να διαθέτη τις ακόλουθες ιδιότητες :
– Πειστική εναντιώση στο τρέχον παιχνίδι
– Πολιτικές θέσεις σύμφωνες πρός την φιλελεύθερη ιδεολογία, ώστε να εξασφαλισθή η συνέχεια του Συστήματος.
Άποψή μου : Θα παραμείνη αμετακίνητος στις θέσεις του, όποια πίεση και να του ασκηθή, γιατί, υπακούει στην εγχώρια ελίτ και όχι στην εξωχώρια όπως οι άλλοι.
Ας συζητήσουμε τις παρατηρήσεις σου Γιάννη. Αν μου επιτρέπεις τον ενικό.
Λες «προς όφελος μιας εντοπισμένης και σχολαστικής κριτικής».
Εγώ αυτήν την κριτική την είδα.
Είδα κριτική στους απανωτούς φόρους και τις έκτακτες εισφορές. Κριτική ότι αυτά είναι ατελέσφορα. Είδα κριτική ότι μόνο με φόρους δε λύνεις κανένα πρόβλημα
Είδα κριτική στην απουσία οιασδήποτε αναπτυξιακής πολιτικής. Είδα αντιπρόταση για μειωμένη φορολογία. Όχι για να πει ότι έτσι ελαφρύνω τον κόσμο, αλλά για να ενθαρρρύνει την ανάπτυξη μέσω χρήματος στην αγορά και έλξη επενδυτών. Συνδυάστηκε με πρόταση μειωμένης γραφειοκρατίας.
Είδα υποστήριξη στο άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων όπου εφαρμόστηκε. Δηλαδή στους φορτηγατζήδες. Και ψήφιση στη βουλή του εν λόγω νομοσχεδίου εν μέσω αντιδράσεων. Αν νομίζετε ότι αυτό έγινε χωρίς κόστος για τη ΝΔ είστε γελασμένοι. Ρωτήστε τους Νεοδημοκράτες φορτηγατζήδες.
Είδα κριτική όχι φθηνή, αλλά προχωρημένη. Στο πλαίσιο γιατί καθυστερείτε και στα άλλα ανοίγματα που υποσχεθήκατε (φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους και άλλους). Και σ’ αυτούς τους χώρους υπήρξε κόστος από τους επαγγελματίες αυτούς που ανήκουν στη ΝΔ. Δεν το χρεώθηκε το κόστος επειδή το ΠΑΣΟΚ σταμάτησε στους φορτηγατζήδες έντρομο από τις αντιδράσεις.
Είδα κριτική στις αποκρατιτκοποιήσεις. Όχι φθηνή κριτική αριστερού τύπου “ξεπουλάτε”. Αλλά εποικοδομητική. Για παράδειγμα για τη ΔΕΝ είδα συγκερκιμένο πρόγραμμα σπασίματος της επιχείρησης και μετά αποκρατικοποίησης. Συζητήθηκε και αλλού. Είδα παρόμοια κριτική και εφαρμογή του προγράμματος αυτού σε άλλους τομείς του δημοσίου. Εδώ έχουμε όχι μόνο στήριξη στην κυβέρνηση αλλά υπερθεμάτιση. Όχι όμως στο απλό, εύκολο και βιαστικό ξεπούλημα του 17% της ΔΕΗ, μα με ολοκληρωμένη πρόταση για δημιουργία ελεύθερης αγοράς στην ενέργεια.
Τέλος, είδα ολοκληρωμένη εναλλακτική οικονομική αντιπρόταση, και κοστολογημένη. Κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ των ποτών ξανά στην Ελλάδα.
Σε άλλο θέμα. Είδα κριτική στην άρνηση να συζητηθεί η ανακήρυξη της ΑΟΖ με υπόσχεση ότι θα γίνει άμεσα.
Είδα κριτική στο πρώτο νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ το 2009 περί λαθρομεταναστών με υπόσχεση ότι θα αρθεί και μάλιστα αυτό τέθηκε και ως όρος για τη συναίνεση, δηλαδή σε μία εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή κάτι που δείχνει πόσο σοβαρά λαμβάνει υπόψη του τις υποσχέσεις του και την κρισιμότητα του θέματος.
Πόσο περισσότερο εντοπισμένη και σχολαστική κριτική να κάνει κανείς; Είπαμε να είμαστε επιφυλακτικοί στους πολιτικούς αλλά να είμαστε και δίκαιοι. Να μη γινόμαστε ουδέτεροι μόνο και μόνο για να μη μας κατηγορήσουν για κομματισμό. Εγώ που τα λέω αυτά δεν ψήφισα ΝΔ ούτε το 2009 ούτε το 2007.
Δεύτερο. Γράφεις Γιάννη ότι η αντίσταση δεν του κάνει καλό στην Ελλάδα. Σκέψου να είσαι στη θέση του. Να συζητάς με τους ηγέτες του ΕΛΚ που είναι οι ίδιοι που κυβερνούν τις χώρες τους (Γερμανία, Γαλλία αλλά και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι) και να σου πρήζουν τα συκώτια κι εσύ να λες βάρα με, δεν πειράζει, κερδίζω στην Ελλάδα. Για ρίξε μια ματιά εδώ το κόστος στον Σαμαρά. Γίνονται συζητήσεις να τον πετάξουν έξω από το ΕΛΚ και να του κόψουν τη χρηματοδότηση. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63171229
Λες τόσο πολύ να νοιάζονται για τον λάθος λόγο;
Επίσης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος τι όφελος νομίζεις αποκόμισε ο ίδιος από την αντίσταση; ήταν ήδη πρόεδρος, έδειξε τόσο σθεναρή στάση έναντι σε όλους τους υπόλοιπους και την επόμενη φορά που κατέβηκε για πρόεδρος ήρθε τρίτος και έμεινε εκτός του δεύτερου γύρου! το κόμμα του πριν από δύο μήνες μάλιστα απώλεσε κι άλλες δυνάμεις. Και τα Ανανικά κόμματα ανέβηκαν σε ποσοστά. Εντωμεταξύ σώθηκε η Κύπρος βέβαια. Στα μάτια όσων συμφωνούν ότι η Κύπρος σώθηκε, ναι, δικαιώθηκε ο Παπαδόπουλος. Αλλά 3 χρόνια μετά την αντίστασή του ο ίδιος καταρρακώθηκε πολιτικά και πετάχτηκε έξω από τους ψηφοφόρους που τον είχαν εκλέξει.
Το κόστος του Σαμαρά από τη στάση του είναι τεράστιο.
Αγαπητέ κ. Κοζανίτη ο ενικός είναι μιά χαρά. Λοιπόν, ας πιάσουμε τα θέματα ένα – ένα για να αποφύγουμε τα μακρινάρια – πολλά τα έχουμε πεί και στο παρελθόν. Κι αν έχουμε όρεξη το συνεχίζουμε, αν βαρεθούμε διακόπτουμε. Ξεκινώ λοιπόν με την εξής υπόθεση:
Αύριο το πρωί γίνονται εκλογές και – με κάποιο τρόπο – ο Σαμαράς σχηματίζει κυβέρνηση. Ισχυρή. Πανίσχυρη. Αυτοδύναμη. Πολύ αυτοδύναμη. Να του φεύγουν βουλευτές και να μπορεί να διώξει κι άλλους από την πολύ δύναμη.
Εστω επίσης ότι η Ευρώπη τον καλεί γονατιστή για πλήρη επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, έτοιμη να κάνει τούμπες από τη χαρά της που ο Σαμαράς διαπραγματεύεται. Ετοιμη να δεχθεί τα πάντα – αρκεί να υπάρξει δέσμευση ότι θα εκλπληρωθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι. Μόνο αυτό.
Ερωτώ κ. Κοζανίτη: πιστεύετε στα αλήθεια, με το χέρι στη καρδιά ότι ο Σαμαράς θα μειώσει τους φόρους στο επίπεδο που προανήγγειλε επιτυγχάνοντας και την δημοσιονομική προσαρμογή στην οποία θα έχει δεσμευτεί;
Το πιστεύετε αλήθεια;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Αυτό που έδωσε ο Σαμαράς είναι το στίγμα του. Το στίγμα του είναι ότι έχει το νου του στην ανάπτυξη, δηλαδή σε ελκυστικότερες συνθήκες λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα και ακόμη περισσότερο επενδύσεων από το εξωτερικό. Όσοι γνωρίζουν από ώριμες αγορές και ουχί κρατικοδίαιτους ιδιωτικούς τομείς γνωρίζουν ότι χρειάζεσαι χαμηλή φορολογία, μικρότερο κράτος, λιγότερη γραφειοκρα΄τια και αξιόπιστη ρύθμιση αγοράς. Δηλαδή να μην αλλάζεις τους κανόνες του παιχνιδιού κάθε τρεις και λίγο. Ταυτόχρονα κάνεις περικοπές στο δημόσιο τομέα για να έχεις σύγχρονο κράτος.
Αυτή είναι η λύση στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της χώρας. Νομίζω συμφωνείς ότι αυτή είναι η λύση. Η χώρα έχει βαλτώσει με τους διαπλεκόμενους. Αυτοί δεν άφησαν ελεύθερη αγορά.
Η Ελλάδα έχει το τωρινό πρόβλημα της οικονομικής χρήσης δανεισμού. Αυτό που είναι γεγονός είναι ότι η πιο πάνω λύση είναι αναγκαία συνθήκη λύσης της κρίσης. Δεν είναι ικανή. Χρειάζονται επιπλέον πόροι για το τρέχον έλλειμα. Οι επιπλέον πόροι θα έρθουν από την ανάπτυξη όταν προχωρήσουν οι επενδύσεις. Δες το χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ιρλανδία που ο Σαμαράς την έφερνε ως παράδειγμα από το Ζάππειο Ι. Οι επιπλέον πόροι θα πρέπει να είναι μέρος της πολιτικής σου. Οπότε εδώ υπάρχει ένα κενό στην πρόταση Σαμαρά. Η θα τους βρει από πιο επιθετικές περικοπές δαπανών, εκτός μισθών, δηλαδή σμίκρυνσης του δημοσίου τομέα. Η θα τους βρει από επιθετική αναδιάρθρωση του χρέους.
Εκτιμώ ότι ο Σαμαράς έχει σχέδιο που μπορεί να εντάξει φορολογικές ελαφρύνσεις στη θητεία του. Ίσως όχι από την πρώτη μέρα, αλλά σίγουρα μέσα σε εύλογο χρονοδιάγραμμα. Δεν πρέπει να έχουμε μονοδιάστατη άποψη για τη φορολογία. Το να αυξήσεις τη φορολογία στο 50% από το 25% δε σημαίνει ότι θα εισπράξεις διπλάσιους φόρους. Αυτό το λάθος κάνει η κυβέρνηση και πέφτει έξω στα προσδοκώμενα έσοδα τόσο πολύ. Νομίζω ότι αν πέσουν οι φορολογικοί συντελεστές τα έσοδα του κράτους θα είναι μεγαλύτερα. Ταυτόχρονα θα πρέπει όμως να μη δίνεις αντιφατικά μηνύματα στους πολίτες για τις αποδείξεις. Αν τους παίρνεις ό,τι τους έδωσες, πως θα χτυπήσεις τη φοροδιαφυγή βρε Γιάννη;
Και κάτι άλλο. Ο Καραμανλής το 2004 μόλις ανέλαβε μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές για τις επιχειρήσεις. Ελάχιστοι το λένε αυτό σήμερα. Ήτανε μέρος της ήπιας προσαρμογής και ενώ όλοι προέβλεπαν σίγουρη ύφεση μετά την Ολυμπιάδα μια που τα έργα τελείωσαν 4 μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, η ύφεση δεν ήρθε ποτέ. Η ύφεση ήρθε μετά το πρώτο καλοκαίρι μετά την παγκόσμια κρίση. Οκτώβριο 2008 η παγκόσμια κρίση, μετά το καλοκαίρι του 2009 η κρίση στην Ελλάδα που επιδεινώθηκε από τον τουρισμό. Η μείωση φορολογικών συντελεστών το 2004 οφέλησε τον τόπο και αύξησε τα έσοδα. Βέβαια ο Καραμανλής έκανε κακή διαχείριση στα έξοδα. Χωρίς να δώσει και φοβερές αυξήσεις. Το πώς το κατάφερε είναι αίνιγμα! Αν ο Σαμαράς είναι πιο νοικοκύρης απαντώ τελικά καταφατικά στο ερώτημα.
Το όλο πακέτο πίεσης στον Σαμαρά από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζύ είναι σήμερα για να μη γίνει αυτό που ρωτάς. Για να μη δεσμευτεί δημοσίως στην οικονομική προσαρμογή βάσει του μνημονίου. Και να βγει ως ελεύθερος παίκτης να πιέσει. Στο κάτω κάτω σήμερα όλοι τον ρωτάνε τι θέλεις επιτέλους για να συμφωνήσεις. Μόνο όταν είσαι σκληρός πετυχαίνεις τους στόχους σου.
Φιλικά
Κοζανίτης
Αγαπητέ Κοζανίτη έχω αποφασίσει ότι ο συγκεκριμένος διάλογο θέλω να έχει “νεύρο”, θα απομονώνω λοιπόν κάθε φορά αυτά που βρίσκω κρίσιμα. Λοιπόν ακούστε:
Η “εκτίμηση” (η δική σας, απολύτως σεβαστή και λογική) ότι ο Σαμαράς “έχει σχέδιο” προκειμένου “σταδιακά” να “εντάξει φορολογικές ελαφρύνσεις” κάποια στιγμή στη θητεία του είναι θέση έχει τεράστια απόσταση από την βίαιη ρητορική που χρησιμοποιεί στο θέμα αυτό και τεράστια συγγένεια με τις κυβερνητικές θέσεις.
Δεύτερον, το ότι “έχει ένα κενό” η πολιτική του δεν είναι το δευτερεύον, είναι η ουσία. Το “μικρότερο κράτος” (εκτός μισθών) ή η “αναδιάρθρωση του” είναι στρογγυλεμένες εκφράσεις που κρύβουν την ανάγκη να απομακρυνθεί ένα τεράστιο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό θα όφειλε να επισημαίνει ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ μ’ αυτούς που χρησιμοποιεί υπερασπιζόμενος την μείωση της φορολογίας.
Για να το πω ευγενικά, η κριτική μου εντοπίζεται στην ετεροβαρή παρουσίαση των δύο συνδεδεμένων αυτών επιλογών.
Για τα λοιπά, περί Καραμανλή, περί πιέσεων εξωτερικού και περί νοικοκυροσύνης τα αφήνω για αργότερα. Ας μείνουμε στο κρίσιμο.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Είσαι ωραίος και εύστοχος.
Απαντώ. Τα δύο συνδέονται. Είναι δική μου η εκτίμηση παρά τα όσα περί του αντιθέτου ισχυρίζεται ο ίδιος. Διότι ο ίδιος υπονοεί ότι η μείωση των συντελεστών για τις επιχειρήσεις θα γίνει αυτόματα, ενώ η μείωση συντελεστών για τα εισοδήματα θα γίνει σταδιακά. Έτσι τα λέει. Δική μου η εκτίμηση επειδή βλέπω το κενό. Προχωρώ. Δεν βλέπω ΚΑΜΙΑ συγγένεια με τις κυβερνητικές θέσεις, έστω και σ’ αυτό. Που το είδατε να το αφήνει έστω σαν υπονοούμενο; Εγώ πουθενά. Βρείτε μου ΕΝΑ κείμενο, ΜΙΑ δήλωση. Έστω και μετά το Ζάππειο 2, που να λέει ότι το συζητάμε αυτό για το βαθύ μέλλον. Η διαφορά είναι διαφορά αντίληψης. Ο ένας έχει στο νου του πως θα βγει η χώρα στην ανοιχτωσιά κι οι άλλοι βουλώνουν τρύπες με το να απομυζούν τους ίδιους και τους ίδιους και δεν έχουν κάνει τίποτα πέραν αυτού. Όλα τα άλλα μέτρα (βλέπε κλειστά) τα σταμάτησαν εν τη γενέση τους. Να θυμίσω ότι η Τρόικα δε μας δίνει τα μέτρα. Μας δίνει τους στόχους. Εσύ έχεις το τιμόνι και πορεύεσαι. Ε δεν έχω δει τίποτα.
Αυτό όμως που λέτε για το κενό είναι απόλυτα σωστό. Το δεύτερο μέρος όμως. Όπως εσείς πιάνετε το μήνυμα ότι αυτό θέλει να κάνει αλλά απλώς δεν το επισημαίνει “στους ίδιους τόνους”, έτσι το μήνυμα το πιάνω κι εγώ και πιστεύω όλοι μας.
Συμφωνώ ότι η παρουσίαση αυτών των δύο είναι ετεροβαρής. Δε μιλάμε για διάλεξη διανοούμενου ή παρατηρητή. Μιλάμε για λόγο πολιτικό. Ας μην κρυβόμαστε. Το να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις είναι στοιχείο ανάγνωσης.
Φίλε Κοζανίτη, εμ βέβαια, φόροι και δαπάνες συνδέονται τα ρημάδια, πως να το κάνουμε; Οσο δεν τα συνδέεις, βλέπεις τι παθαίνεις.
Δεν είπα ότι με τις κυβερνητικές θέσεις συγγενεύουν αυτές του Σαμαρά. Λέω ότι συγγενεύει η θέση (η ΔΙΚΗ ΣΟΥ εκτίμηση) περί “σταδιακής μειώσεως” μ’ αυτές. Αυτό δεν λέει και η κυβέρνηση; Οτι “τώρα βάζουμε φόρους και αισιοδοξούμε να τους μειώσουμε”. Ας είναι, ας μην επιμείνουμε στο βαθμό συγγενείας. Συνεννοούμεθα.
Πάμε σ’ αυτό που κρίνω κρίσιμη εξέλιξη της συζήτησης, εκεί που αγαπητέ Κοζανίτη σημειώνεις: “Μιλάμε για λόγο πολιτικό. Ας μην κρυβόμαστε. Το να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις είναι στοιχείο ανάγνωσης”.
Εδώ αγαπητέ Κοζανίτη θα μου επιτρέψεις να φωνάξω: ΕΝΣΤΑΣΗ!
Μετά το τελευταίο debate Καραμανλή – Παπανδρέου, εν μέσω ακόμα της προεκλογικής περιόδου, είχα πεί στους φίλους με τους οποίους το παρακολουθούσαμε ότι ο Παπανδρέου έχει κάνει δύο θεμελιώδη πολιτικά λάθη που θα αποβούν καταστροφικά:
1) Εκανε το λάθος (μεγαλύτερο κι από έγκλημα) να αφιερώσει το διάστημα μετά την νίκη του επί του Βενιζέλου σε “συνήθη αντιπολίτευση” αντί να προετοιμαστεί ενεργητικά για την διακυβέρνηση την οποία ήταν θέμα χρόνου και απολύτως βέβαιον (κατά την δική μου άποψη φυσικά) ότι θα αναλάμβανε.
2) Εκανε το λάθος (για πλήθος πιθανούς λόγους και δεν εμβαθύνω αλλά μπορώ) ότι δεν ΠΛΕΙΟΔΟΤΗΣΕ του Καραμανλή σε ρητορική “δύσκολων καιρών” όταν είχε την απόλυτη ευκαιρία να το κάνει δεδομένης της καταστάσεως που θα καλείτο να διαχειριστεί. Προσοχή: δεν θα αρκούμην στο να “συμμεριστεί” την άποψη του Καραμανλή περί “δύσκολου δρόμου”. Οφειλε να ΠΛΕΙΟΔΟΤΗΣΕΙ εισάγοντας ταυτόχρονα μιά τελείως νέα πολιτική αντίληψη στα πράγματα ήδη από την προεκλογική περίοδο και αξιοποιώντας την. Αντ’ αυτού είπε το περίφημο “λεφτά υπάρχουν”. Τι ανοησία! Κι αν υπήρχαν όφειλε να το κρύψει!!!!
Ισχυρίζομαι παρεμπιπτόντως ότι με μιά τέτοια στάση ΔΕΝ διακινδύνευε την εκλογή του.
Λοιπόν το ζεύγος αυτών των λαθών ήταν τότε αρκετό για μένα για να σχηματίσω άποψη επί των ηγετικών ικανοτήτων του ανδρός. Και δυστυχώς το ζεύγος αυτών των λαθών (που συνδέονται ασφαλώς μεταξύ τους) είναι απολύτως ικανό να εξηγήσει τα πάντα απ’ όσα ακολούθησαν: Τις σπασμωδικές ενέργειες, την έκρηξη των spreads, την αδυναμία στελέχωσης, την αδυναμία διαπραγμάτευσης, την άμεση κατάρρευση της αξιοπιστίας στα μάτια των πολιτιών, το συνεχές κυνήγι των γεγονότων “από πίσω”, την έλλειψη κάθε αποτελεσματικότητας και συντονισμού κλπ. Δεν χρειάζομαι θεωρίες συνομωσίας, δεν χρειάζομαι να ψάξω για έλλειμα πατριωτισμού – μου αρκούν αυτά τα δύο λάθη (εγκλήματα) που (μέχρι αποδείξως του εναντίου) λειτουργούν ως γενική θεωρία: εξηγούν τα πάντα.
Η κατάσταση αγαπητέ Κοζανίτη επιβάλλει δύο πράγματα:
1) Να είσαι ανελέητα αποτελεσματικός. Με κατασταλαγμένες και επεξεργασμένες αποφάσεις που καμία δεν είναι εύκολη. Και άρα επιβάλλεται σκληρός, επίμονος, λεπτομερής σχεδιασμός. Αυτός, ο πραγματιστικός σχεδιασμός και μόνον αυτός, θα αναδείξει τις τελικές αποφάσεις που θα πάρεις και θα επικοινωνήσεις στους πολίτες. Οχι “κείμενα αρχών” ή “ιδεολογικών θέσεων” ή “εκτιμήσεις”. Η ιδεολογία θα έχει την ευκαιρία της όταν θα κληθείς να αποφασίσεις πως θα προχωρά το σχέδιο σου όταν συναντά διλήμματα. Οχι νωρίτερα.
2) Να κερδίσεις την εμπιστοσύνη και συνεργασία των πολιτών – κάτι που δεν είναι δυνατόν να κάνεις μ’ άλλο τρόπο παρά με την δημοσιοποίηση των θέσεων που προκύπτουν από την διαδικασία 1. Τα επικοινωνιακά φούμαρα όχι μόνο δεν είναι καλό πράγμα γενικώς – είναι πλέον και αναποτελεσματικά. Κι εν πάσει περιπτώσει αν τηρήσεις μιά τέτοια στάση βάζεις πραγματικά “το λαό” απέναντι στις ευθύνες του. Του δίνεις αντζέντα να παλέψει. Του δείχνεις μέσα στο χάος της πολυπλοκότητας τι ζητάς απ’ αυτόν. Και προχωράς πρώτος. Αυτό δεν υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει ένας ηγέτης;
Προσοχή τώρα! Καμία από τις ανωτέρω δύο δράσεις (επεξεργασία σχεδίου και δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης) δεν μπορούν να έχουν ημερομηνία έναρξης την ημερομηνία ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης. Οχι, όχι, όχι! Θέλει ΤΩΡΑ!
Εξηγώ λοιπόν όλο το πνεύμα της κριτικής μου προς τον Σαμαρά: αμφισβητώ ότι η “ανάγνωση κάτω από τις γραμμές” μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες να συνεργαστούν. Και αμφισβητώ επίσης το βάθος του σχεδιασμού που θα ανακάλυπτε κανείς εάν κατάφερνε πράγματι “να διαβάσει κάτω από τις γραμμές”.
Και προσέξτε κύριε Κοζανίτη: δεν είναι απαραίτητο να είναι η ατολμία να εκείνη που εμποδίζει τον Σαμαρά να πάρει “σκληρές” και “συγκεκριμένες” θέσεις. Μπορεί θαυμάσια να είναι η έλλειψη προπαρασκευής (που με την σειρά της εξηγείται αλλά ας σταματήσω εδώ). Οταν δεν έχεις σχέδιο (το λέω κι ας γκρινιάζει ο κ. Γεωργάνας) είναι δύσκολο να ανεβείς στο βήμα και να επικοινωνήσεις τα δύσκολα σημεία του.
Οταν έχεις τέτοιο σχέδιο, όταν έχεις δουλέψει και εμπιστευτεί την δουλειά σου, δεν χρειάζεται να ανησυχείς μπας και συμπίπτει με του αντιπάλου: η πραγματικότητα θα σου προσφέρει άφθονα στοιχεία να διαφοροποιηθείς και να συγκροτήσεις τις “διαφοροποιήσεις” σου σε κωδικοποιημένο, υπέροχα επικοινωνήσιμο “μήνυμα”.
Να τι συμβαίνει εδώ όμως: Υπάρχει έλλειμα σχεδιασμού και άρα απουσία (απορρέουσας εξ’ αυτού), συγκεκριμένης, “σκληρής”, αποτελεσματικής, ρεαλιστικής (και βεβαίως διαφοροποιημένης) θέσης στην πολιτική Σαμαρά. Γι’ αυτό βρίσκεις κενά αγαπητέ Κοζανίτη.
Το κενό λοιπόν αυτό ο Σαμαράς το αντικαθιστά με μιά “σκληρή”, μονοθεματική, σχετικά δημοφιλή (αλλά και πρακτικά ανεπεξέργαστη στάση) απέναντι στο Μνημόνιο. Και κύριε Κοζανίτη! Please! Μην μου αρχίσεις τα υποκατάστατα του Ζαπείου ΙΙ και των φορτηγατζήδων!
Καλύτερα να σκεφτείς αυτό που λέω αναλογιζόμενος το κομβικό, πραγματικό, αδυσώπητο, φλέγον, διασυνδεόμενο μα τα πάντα ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων. Το οποίο είναι συνάμα το θέμα – δείκτης.
Η στάση του Σαμαρά υπονομεύει (κατ’ αναλογίαν με ό,τι συνέβη και με τον Παπανδρέου) και την δική του διακυβέρνηση. Αμφοτεροι οι δύο άνδρες έπρεπε να αντιληφθούν ότι “έπρεπε να προετοιμάζονται από καιρό”. Ο Σαμαράς κλωτσάει την ευκαιρία και το κάνει τώρα. Τι κρίμα!
Αν το αίνιγμα της ηγεσίας παραμένει εν πολλοίς αναπάντητο, πάντως η προετοιμασία είναι το στοιχείο που συναντάμε συχνότερα στην ιστορία όλων των επιτυχημένων ηγετών. Το εάν τα στοιχεία προετοιμασίας και επιτυχίας είναι απλή χρονική αλληλουχία ή συνιστούν κρίσιμη αιτιώδη σχέση, σε αφήνω αγαπητέ Κοζανίτη να το κρίνεις μόνος σου.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Αγαπητέ Κοζανίτη, δεν ξέρω αν το βρίσκεις συναφές με την συζήτησή μας:
Από Καθημερινή 29 6 2011, άρθρο Μανδραβελη, “Κολλημένοι με την αγροφυλακή”
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_150_29/06/2011_447497
Αν όχι, αγνόησέ το.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Εν τάχει
1. επιμένω να μη βλέπω συγγένεια μεταξύ της ερμηνείας μου με την πολιτική της κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση ουδέν έχει λεχθεί για αυτά τα πράγματα, ενώ δεν έχουν κάνει ούτε το 1% όσων οι ίδιοι είπαν για την προεργασία που θα μας έφτανε εκεί σε εύλογο διάστημα.
2. συμφωνώ με το πνεύμα της τοποθέτησής σου. Χαίρομαι ιδιαίτερα για τα υψηλά και μελετημένα κριτήρια τα οποία θα πρέπει να απαιτούνται από τους σύγχρονους πολιτικούς. Συμμερίζομαι απόλυτα τις αγωνίες αυτές.
3. ναι, τα περί αγροφυλάκων είναι όντως σχετικά με το θέμα.
Για να βγάλω το συμπέρασμα, ναι το κενό που ανέφερα πιο πάνω ότι και εγώ έχω διαπιστώσει θεωρητικά καλύπτεται από μία πιο επιθετική πολιτική τακτική να ζητάς μικρότερο κράτος όπου αυτό είναι δυνατόν. Δυστυχώς αυτή δεν τη βλέπουμε. Βλέπουμε η σθεναρή στάση να εξαντλείται σχεδόν στα μακροπρόθεσμα. Σωστά μεν, αλλά κακώς εξαντλείται. Δεν αντιλέγω για το ετεροβαρές που επισήμανες. Να το εξηγήσω προσπάθησα. Θα έπρεπε να είναι πιο τολμηρός και σ’ αυτό το θέμα. Συμφωνούμε.
Υστερόγραφο. Βέβαια, θα συμπληρώσω για τον Μανδραβέλη ότι είναι γνωστός Ντοράκιας. Αφήνω τα παλιά. Η Μπακογιάννη αναρωτήθηκε για τη χρηματοδότηση του Μίκη Θεοδωράκη να κάνει ομιλία στα Προπύλαια. Βέβαια αυτό είναι ΤΖΑΜΠΑ για όποιον το ζητήσει. Ο Μανδραβέλης την επομένη ζήτησε από τον Μίκη Θεοδωράκη να κάνει αυτοκριτική για το ότι υποστήριζε την κυβέρνηση Μητσοτάκη! Σημειώνω ότι και ο Μανδραβέλης την υποστήριζε! Μία εβδομάδα μετά, ο Μανδραβέλης διαφήμιζε από τη στήλη του ακραιφνές και πορωμένα Ντορικό blog. Τέλος ο Μανδραβέλης στα κείμενά του ασκεί περίπου 10 φορές μεγαλύτερη κριτικη στον Σαμαρά από όση στην κυβέρνηση. Ταυτόχρονα είναι όλο γλύκα για την Ντόρα και τις ιδέες της Δράσης δηλαδή Μάνου, Βερέμη και Μπουτάρη. Αυτά όλα είναι θεμιτά. Όμως μία δημόσια γραφίδα κρίνεται ως σύνολο ακόμα και όταν λέει κάτι στο οποίο συμφωνούμε επί της αρχής και είναι καλό να θυμίζουμε περί τίνος πρόκειται.
Αγαπητέ Κοζανίτη, αγνόησε τα περί συγγένειας, πραγματικά δεν έχει σημασία.
Επίτρεψέ μου μιά προσθήκη στο κρίσιμο ζήτημα που άνοιξες περί πολιτικού λόγου:
Μη θαρρείς ότι δεν αντιλαμβάνομαι τους περιορισμούς κατά την εκφορά του. Γενικά μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι στον πολιτικό λόγο παρατηρούμε κατά κανόνα ένα σχήμα που περιγράφεται από τις εξής χιαστί χαραγμένες γραμμές:
1) Ριζοσπαστικός λόγος κατά την αντιπολίτευση – μετριοπαθέστερη διακυβέρνηση.
2) Λαοφιλείς θέσεις κατά την αντιπολίτευση – ρεαλιστικότερη διαχείριση κατά την διακυβέρνηση.
Το πρώτο είναι λογικό και δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην “δόλο” υπό την έννοια ότι υπάρχει μιά σχετικά περιορισμένη αντίληψη των πραγματικών συνθηκών (σχετικά!συχνά είναι ασυγχώρητη). Κι έπειτα δικαιολογείται ως ένα βαθμό ένας υπερβάλων ενθουσιασμός ως εναρκτήρια δυναμική που έχει την σημασία της (100 μέρες κλπ).
Το δεύτερο συγχωρείται επίσης στον βαθμό κατά τον οποίο μπορεί να θεωρηθεί υποσύνολο του πρώτου και κυρίως στον βαθμό κατά τον οποίο δεν διαταράσσεται η σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Ιδού τι πιστεύω ότι συμβαίνει τώρα:
Εάν υποθέσουμε ότι κάτι στοιχειοθετεί την διαφορά ριζοσπαστικού λόγου και “ρεαλιστικής” διακυβέρνησης (εάν και όταν αναλάβει) αυτό λογικά είναι το Μνημόνιο. Ας κοιταχτούμε στα μάτια κι ας παραλείψουμε τις αποχρώσεις του γκρίζου: Αν αύριο το πρωί ο Σαμαράς κυβερνούσε το σκληρό “όχι” θα γινόταν “ναί” (ίσως όχι τόσο βροντερό αλλά θα ήταν “ναί”). Κατά συνέπεια το απόθεμα δυναμικής με το οποίο θα ξεκινούσε ο Σαμαράς την διακυβέρνησή του θα εξαντλείτο με το καλημέρα – πολλώ μάλλον όταν τα λοιπά “μέτρα” που προτείνει είναι μακροπροθέσμου αποδόσεως.
Το μοναδικό “μέτρο” που θα μπορούσε να αποδώσει (και αμέσως και μακροχρονίως) και το οποίο είναι και το κρίσιμο είναι το “μικρό κράτος”. Αν δεν έχει επικοινωνηθεί όπως πρέπει, αφ’ ενός μεν δεν θα υπάρχει καμία δυναμική να εφαρμοστεί, αφ’ ετέρου δε θα στερείται πάσης νομιμοποίησης και εάν “για το καλό του τόπου”, επιχειρηθεί να εφαρμοστεί, θα καταρρεύσει κάθε σχέση εμπιστοσύνης. Αυτό το τελευταίο – τα είπαμε – είναι ένα εισαγωγικό και απολύτως αναγκαίο ζητούμενο. Κολοσσιαίας σημασίας.
Σ’ αμφότερες δηλαδή τις σχηματικές γραμμές που (τρομάρα μας!) επιχειρούν να περιγράψουν τις διαδρομές του “πολιτικού λόγου” ο Σαμαράς οδηγείται σε αδιέξοδο.
Χρειάζεται ρήξη και ευρηματικότητα! Και κατά την γνώμη μου ο Σαμαράς έχει την απίστευτη ευκαιρία να κερδίσει δύο πράγματα με μία κίνηση:
1) Να υποβάλλει ένα ρεαλιστικό σχεδιασμό εξόδου από την κρίση (τόσο ρεαλιστικό που μπορεί όντως να προκαλέσει επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπροθέσμου κι έτσι να βγεί διπλά νικητής)
2) Να κερδισει την γνήσια εμπιστοσύνη των πολιτών και την υποστήριξή τους στην εκτέλεση του – ρεαλιστικού πλέον – σχεδίου του.
Πως μπορούν να γίνουν αυτά τα μαγικά;
Με την ξεκάθαρη, βροντερή και με το κεφάλι ψηλά δέσμευση ότι το 2015 θα έχουμε μόλις το 60% των δημοσίων υπαλλήλων που έχουμε σήμερα. Κι αν βεβαίως η δήλωση αυτή του στοιχίσει την εκλογή τότε μπορεί κανείς να πεί ότι δεν φταίει το πολιτικό σύστημα αλλά ο λαός. Γιατί τότε μόνο ο λαός θα έχει μπροστά του ένα σχέδιο (με όλα τα συμπαραμαρτούντα, παράλληλα και ευκολότερα στις σελίδες του) με αρχή, μέση, τέλος και διέξοδο.
Ξέρεις αγαπητέ Κοζανίτη, δεν έχω κανένα κόλλημα με το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά καλώς ή κακώς είναι το σημείο από το οποίο περνάνε όλες οι κλωστές της πολυπλοκότητας των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε. Μα όλες!
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Υ.Γ. Η παραπομπή μέσω Καθημερινής έγινε αποκλειστικά για τεχνικούς λόγους – δεν ήταν το άρθρο το κρίσιμο θέμα, ήταν η ανακοίνωση. Την έψαξα στην κομματική σελίδα, δεν την βρήκα, βαρέθηκα να ψάξω άλλο και χρησιμοποίησα την “πηγή” που είχα μπροστά μου. Για τα κειμενα του αρθρογράφου έχω φυσικά τις απόψεις μου απλώς βρίσκω ότι το να τις συζητήσω αυτή τη στιγμή θα ήταν τελείως εκτός θέματος.