Ο υπουργός Οικονομίας, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, θα γνωρίζει ασφαλώς ότι η εφαρμογή κάθε νόμου προϋποθέτει ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής αποδοχής ή έστω ανοχής (στην νομική ορολογία την opinionecessitatis). Το Μεσοπρόθεσμο δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί κατακρεουργεί όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές τάξεις και επαγγελματικές κατηγορίες: τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, τους μικροϊδιοκτήτες και τους μεγαλοϊδιοκτήτες, τους μισθωτούς αλλά και τους εισοδηματίες, τους μικρομεσαίουςεπιχειρηματίες αλλά και τους μεγάλους επενδυτές.
Η «εισφορά αλληλεγγύης» και οι νέοι συντελεστές φορολόγησης, η μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 ευρώ με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των μισθωτών με φόρο ίσο έως το ήμισυ ενός μισθού, η μείωση του αφορολόγητου ορίου ακίνητης περιουσίας στα 200.000 ευρώ (έτσι θα πρέπει να πληρώσει τεράστιο φόρο ένας άνεργος κληρονόμος κατοικίας ή ένας μισθωτός ιδιοκτήτης με στεγαστικό), το τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, η φορολόγηση βάσει των στοιχείων του προηγούμενου οικονομικού έτους (δηλαδή ο κατεστραμμένος εφέτος επιχειρηματίας ή ο απολυμένος εφέτος μισθωτός θα κληθούν να πληρώσουν φόρο για το εισόδημα που…είχαν και που δεν έχουν πλέον) αποτελούν παρανοϊκά μέτρα που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτά χωρίς μαζικά φαινόμενα ανυπακοής ή και αυτοδικίας.
Ούτε το επικοινωνιακό περιτύλιγμα των μέτρων με τα κροκοδείλια δάκρυα και το αυτομαστίγωμα των εισηγητών τους ούτε η προκλητική φορολόγηση του βουλευτικού μισθού κατά….5% μπορούν να μειώσουν την οργή της κοινωνίας.
Ακόμη χειρότερα, το Μεσοπρόθεσμο δεν κάνει απολύτως καμμία συγκεκριμένη πρόβλεψη για την μείωση του τεράστιου και διεφθαρμένου κράτους, που παράγει το μεγαλύτερο μέρος του ελλείμματος και ευνουχίζει κάθε προσπάθεια επένδυσης και ανάπτυξης. Κάτι εύλογο, αφού το κράτος είναι το βασικό εργαλείο του πελατειακού συστήματος και μηχανισμός αναπαραγωγής της εκλογικής πελατείας των κομμάτων εξουσίας, που δεν έχουν όραμα ούτε σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας παρά μόνον την δυνατότητα χυδαίας ικανοποίησης ατομικών αιτημάτων.
Επίσης δεν υπάρχει απολύτως καμμία συγκεκριμένη πρόβλεψη για την μείωση της γραφειοκρατίας, την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας από την διαφθορά και την διαπλοκή, την μείωση των δαπανών, την κατάργηση των ολιγαρχικών προνομίων των πολιτικών και των κομματικών στελεχών των ΔΕΚΟ.
Δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης, οιαδήποτε ελπίδα για ανασυγκρότηση.
Δεν υπάρχει ούτε κάν ειλικρινής ενημέρωση του Ελληνικού λαού για το μέλλον του, για τις συνθήκες στις οποίες θα κληθεί να ζήσει τις επόμενες δεκαετίες, ώστε τουλάχιστον να προετοιμαστεί ψυχολογικά και να αναπροσαρμόσει τον τρόπο σκέψης του και να λάβει τα μέτρα του. Μόνον διαρκή ψεύδη και ασύλληπτου θράσους χαμόγελα και αστεϊσμοί.
Τέλος, δεν υπάρχει η αναγκαία νέμεσις, η παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων και των ληστών του δημοσίου πλούτου, που θα ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, θα επιφέρει την ηθική κάθαρση, θα αναγεννήσει την πολιτική ζωή και θα καταστήσει εφαρμοστέα οιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας.
Το Μεσοπρόθεσμο στερείται νομιμοποιητικής βάσης γιατί κατατίθεται προς ψήφιση από ένα κόμμα που προεκλογικά εψεύσθη ασύστολα στον Ελληνικό λαό, ισχυριζόμενο ότι «λεφτά υπάρχουν». Από μία κυβέρνηση που, ενώ εγνώριζε την κατάσταση, καθυστέρησε έξι μήνες να αντιδράσει, που δεν διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές της τίποτε, που δεν υλοποίησε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που δεν περιέκοψε την χλιδή της πολιτικής ολιγαρχίας εν μέσω κρίσεως. Μία κυβέρνηση που προσπάθησε να ενοχοποιήσει ολόκληρη την κοινωνία με την χυδαία ρήση «μαζί τα φάγαμε», ενώ η αλήθεια είναι ότι τα «λεφτά» τα έφαγε το πολιτικό κατεστημένο, οι σύμμαχοί του και οι πελάτες του, ενώ ένας ολόκληρος κόσμος εργαζόταν και μοχθούσε για να επιβιώσει. Και καλείται σήμερα κυρίως αυτό το τμήμα του ελληνικού λαού να φορολογηθεί άγρια προκειμένου να συνεχίσουν να υφίστανται περιφερειακά ιδρύματα που στήθηκαν μόνον και μόνον για να αποκτήσουν έδρα οι οργανικοί ψευδο-διανοούμενοι του παλαιοκομματισμού ή για να λειτουργούν κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί με ανεξέλεγκτα έξοδα και ασύλληπτες αμοιβές τηλεοπτικών αστέρων.
Καλείται δηλαδή σήμερα ο Ελληνικός λαός να πληρώσει με το αίμα του την αποτυχία ενός βαθειά ανίκανου και διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου, που δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο παρά μόνον φόρους για να πληρώνονται οι τόκοι.
Προσοχή: η τρόϊκα δεν υπέδειξε συγκεκριμένους φόρους, αλλά μεταρρυθμίσεις και συγκεκριμένο ύψος περικοπών. Η κυβέρνηση, αρνούμενη να καταργήσει τα προνόμια της πολιτικής ολιγαρχίας, την χλιδή της, τις ΔΕΚΟ της, τις ανεξέλεγκτες δαπάνες της, εξειδίκευσε τις απαιτήσεις της τρόϊκας στα πρωτοφανή αυτά αντιλαϊκά μέτρα. Η κυβέρνηση επέλεξε το βάρος των θυσιών να πέσει στον λαό και όχι στο πολιτικό σύστημα. Η στοχοποίηση της τρόϊκας αποπροσανατολίζει από τον πραγματικό αίτιο, που είναι το πολιτικό σύστημα. Μία οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση θα είχε οργανώσει ένα δραστικό πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων δαπανών και είναι απολύτως βέβαιο ότι οι δανειστές μας θα το είχαν δεχθεί χωρίς να απαιτήσουν φορολογικό σφαγιασμό ολόκληρης της κοινωνίας.
Ασφαλώς ο Ελληνικός λαός αξίζει καλύτερης τύχης. Το ελληνικό κράτος διαθέτει πανάρχαιο και συνάμα επίκαιρο πολιτισμό, τεράστιους πόρους, φυσικό πλούτο, παραγωγικές δυνατότητες, κομβική γεωπολιτική θέση και προπαντός σπουδαίους ανθρώπους με δημιουργικότητα και φαντασία. Πρωτεύει όμως να απαλλαγούμε από το άγος του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η τριτοκοσμική ολιγαρχία που κυβέρνησε την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες είναι σαν την Κίρκη, που με το μαγικό ραβδί της μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε χοίρους. Η ριζική αντικατάσταση του πολιτικού προσωπικού της χώρας με γενναίους, αδιάφθορους και ηθικά απρόσβλητους, ικανούς και πεπαιδευμένους ηγέτες θα μεταμορφώσει πάλι, πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς, τους Έλληνες σε αυτό που ήταν πάντα στην μακρά ιστορία τους: πολυμήχανους παραγωγούς, δημιουργούς πολιτισμού, κυρίαρχους των θαλασσών και της παγκόσμιας οικονομίας, εφευρέτες και πρωτοπόρους.
Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
6 comments
Τὸ ραβδὶ τῆς Κίρκης εἶναι, φυσικά, ἡ κραιπάλη στὴν ὀποία ἔπεφτε ὁ στερημένος ἀπὸ χαρὲς ναυτικός μόλις ἔπιανε λιμάνι. Φυσικὸ ἦταν νὰ ἀποκτηνωθεῖ. Καί, φυσικά, μόνη θεραπεία ἦταν τὸ σπαθὶ τοῦ Ὀδυσσέα, δηλαδὴ ἡ ἀναγκαστικὴ ἀποχὴ ἀπὸ τὴν κραιπάλη ποὺ ἐπέβαλλε ὁ πλοίαρχος. Διότι τὸ θῦμα δὲν εἶχε πλέον τὸν ἔλεγχο τῆς θελήσεώς του.
Πῶς λοιπόν, ὁ ἀρθρογράφος μέμφεται τὸν ὑπουργὸ οἰκονομικῶν ποῦ θέλει νὰ ἀποκόψει τὴν κραιπάλη τοῦ δανεισμοῦ ;
Ο υπουργός οικονομικών κ. Γεωργάνα θέλει να αποκόψει την κραιπάλη του δανεισμού;
Συγνώμη, έχετε την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα;
Όλη αυτή η ιστορία με τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο τώρα, λυσσαλέος αγώνας για ΣΥΝΕΧΙΣΗ του ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ και μάλιστα όλο και μεγαλύτερων ποσών και με συνεχώς πιό απεχθείς όρους δεν είναι; Ποιός είναι ο Οδυσσέας ή ο πλοίαρχος; Ο Γιωργάκης και ο “Μπένυ”; Μην “πηδηχτώ” από το παράθυρο που είπε και κάποιος!
Παρατηρώ συνέχεια να γράφετε, “τα δανεικά μας τελείωσαν” και ψάχνω να καταλάβω σε τι αναφέρεστε! Όταν τώρα γίνεται το πιό ξέφρενο πάρτυ δανειστών και αυτή τη φορά χωρίς να πέφτει ούτε μια γουλιά ποτό στην πάρτη μας! Μόνο υποχρεωτικό και πανάκριβο εισιτήριο εισόδου για να βλέπουμε πως μεθοκοπάνε άλλοι!
Παλιά δανειστήκαμε και έστω ότι περάσαμε καλά και μείς!
Τώρα ξαναδανειζόμαστε όλα τα παλιά δανεικά με πέντε φορές υψηλότερο επιτόκιο για να περνάνε καλά μόνο αυτοί που μας δανείζουν! Και όσο ο καταναγκασμός μας σε πείνα αυξάνεται, τόσο το χρέος καλπάζει στα ΥΨΗ!
Οι «συνετοί» που υποψιάζομαι ότι καμαρώνετε, όχι απλά δεν νοικοκυρεύουν, δεν μειώνουν χρέος, το ΑΥΞΑΝΟΥΝ με γεωμετρική πρόοδο!
Στις διαπιστώσεις νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι λίγο-πολύ, άλλοι μπορούν να προσθέσουν και δέκα φορές τόσες.
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου είναι όμως που πλέον αξίζει σχολιασμό. Γενικόλογες παρατηρήσεις στις οποίες υποχρεωνόμαστε να συμφωνήσουμε εάν όντως θέλουμε να επιζήσουμε σαν έθνος, οι μόνες στις οποίες μπορούμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας.
Το δύσκολο είναι να τις εξειδικεύσεις, να τις κάνεις πράξη! Και αυτό χρειάζεται να γίνουν βαθειά συνείδηση και καθημερινή πράξη του λαού μας.
Αυτό είναι το πιο δύσκολο! Ο λαός μας έχει γαλουχηθεί εδώ και πολλούς αιώνες υπό αυταρχικά καθεστώτα. Έχει μάθει να ζεί ως «υπήκοος» υπό «άρχοντες». Από τους οποίους ελπίζει απλά να είναι «αγαθοί δεσπότες». Γι αυτό ακόμα και σήμερα ελπίζει σε ηγέτες «σωτήρες»!
Μόνον ηγέτης που θα του πεί ότι τέτοιοι δεν υπάρχουν μπορεί να δείξει δρόμο σωτηρίας. Με όλο τον κίνδυνο όμως να μείνει μόνος του, γιατί αφού ο λαός σήμερα «δημοκρατικά επιλέγει» θα ακολουθήσει και τη φυσική του ροπή προς «εθνοσωτήρες» αλητήριους!
Πώς θα γίνει η «ριζική αντικατάσταση του πολιτικού προσωπικού της χώρας με «γενναίους, αδιάφθορους και ηθικά απρόσβλητους, ικανούς και πεπαιδευμένους ηγέτες»;
Είναι ένα ερώτημα στο οποίο δεν έχω έτοιμη απάντηση και ούτε κανείς νομίζω!
Θα ξεκινήσω λοιπόν να διατυπώνω σκέψεις σαν αρχή προβληματισμού.
Παρακολουθώ τη συζήτηση σε γειτονικό χώρο περί Σαμαρά.
Δεν ξέρω τι έχει ακριβώς στο νού του, ούτε έχω καταλάβει τι θέλει να κάνει. Το μόνο που διαπιστώνω επαρκώς είναι ότι τα «έσπασε» μάλλον για τα καλά με τους διεθνείς συνοδοιπόρους και πιθανούς υποστηρικτές του και το μόνο στήριγμα στο οποίο μπορεί να ελπίζει πλέον είναι ο ελληνικός λαός. Ήδη αυτό είναι πολύ «προχωρημένο» γι αυτά που έχουμε συνηθίσει και -βάσει και της πρόσφατης ειδησεογραφίας- αρχίζω να λέω «χαρά στο κουράγιο του»!
Πότε όμως θα βρεθεί ένας ηγέτης που δεν θα μας λέει απλά «αφήστε το επάνω μου»!
Ή μάλλον θα ξεκαθαρίσει επαρκώς ποιες είναι οι δικές μας υποχρεώσεις και ευθύνες και ποιες φορτώνεται ο ίδιος!
Ποιος ηγέτης θα μας φορτώσει αντί για φόρους τα εξής απλά, λέγοντας π.χ.
Α) Προσέξτε ποιους ανθρώπους επιλέγετε να αντιπροσωπεύουν τις τύχες σας. Είτε είναι ο καντηλανάφτης της ενορίας σας, είτε ο δημοτικός σας σύμβουλος, είτε εγώ! Από εδώ και στο εξής η ευθύνη για κακοδιοίκηση θα επιμερίζεται ισομερώς σημαίνοντας ποινική τιμωρία για τον «εκλεκτό» σας, αλλά και αναπόφευκτη δυστυχία για σας!
Βαρέθηκα να βλέπω απολίτικους και αστοιχείωτους τζιτζιφιόγκους να εκλέγονται σε πρώτες θέσεις σε όλη την διοικητική πυραμίδα και επειδή πάντα αποτολμούν και μερικοί σοβαροί άνθρωποι θα τους βρείς πατωμένους και φυσικά «τελειωμένους» πολιτικά!
Β) Θα έρθουν δύσκολες ημέρες. Ζητώ την κατανόηση και συνεργασία σας και θα έχετε ομοίως την συμπαράσταση του κράτους σε ότι οφείλει και μπορεί!
Και ας κάνει πολιτική όση κάνει και η ΕΜΥ! Που μας λέει έρχεται «ψοφόκρυο» και πάρτε μαζί σας κάνα παλτό! Ας μας πεί καθαρά ότι επειδή έρχεται άγρια πείνα πρέπει όσοι μπορούμε να φυτέψουμε πατάτες! Και ότι άλλο! Και ότι θα φροντίσει το κράτος να προμηθευτεί πατατόσπορο όπως έκανε κι ο Καποδίστριας! Δεν θα πεθάνουμε τουλάχιστον της πείνας ή αν συμβεί θα φταίμε και μείς!
Γ) Θα επενδύσουμε στους «Έλληνες σε αυτό που ήταν πάντα στην μακρά ιστορία τους: πολυμήχανους παραγωγούς, δημιουργούς πολιτισμού, κυρίαρχους των θαλασσών και της παγκόσμιας οικονομίας, εφευρέτες και πρωτοπόρους.» Αλλά το ίδιο πρέπει να κάνετε και σείς σε κάθε πτυχή της κοινωνικής σας δραστηριότητας. Στην επιχείρησή σας, στο σχολείο που είστε διευθυντής, στην κοινότητα που είστε σύμβουλος …
Δεν θα επενδύουμε πλέον σε διεθνή χρηματοπιστωτικά προϊόντα και παράγωγα, σε αισχρό τζόγο δηλαδή, αλλά σε ανθρώπους και σε ικανότητές τους.
Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που έχει διαπεράσει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και ο προς τα κάτω εξισωτισμός θέλει πολύ για να ξεριζωθεί. Ας ξεκινήσουμε όμως ιδρύοντας «νησίδες» νέας αντίληψης, ενισχύοντας και προβάλλοντας τες.!
Δ) Έχοντας προσδιορίσει και θέσει ως προαπαιτούμενα τα προηγούμενα βήματα και στη σειρά που αναφέρονται τότε μπορεί σαν πολιτικός να ξετυλίξει και το συνολικότερο «όραμά» του που βέβαια όλοι οι πολιτικάντηδες αναφέρουν αλλά από μόνο του δεν στέκει με τίποτε, όπως δεν στέκει το μυαλό στο κεφάλι τους!
«Ασφαλώς ο Ελληνικός λαός αξίζει καλύτερης τύχης. Το ελληνικό κράτος διαθέτει πανάρχαιο και συνάμα επίκαιρο πολιτισμό, τεράστιους πόρους, φυσικό πλούτο, παραγωγικές δυνατότητες, κομβική γεωπολιτική θέση και προπαντός σπουδαίους ανθρώπους με δημιουργικότητα και φαντασία».
Διατηρώ ορισμένες (αλλά συνεχώς λιγότερες) ελπίδες για τον Σαμαρά κ. Χονδρογιάννη. Είχε και έχει τις ευκαιρίες του. Κι αν του ασκώ την κριτική που του ασκώ είναι διότι κατά την άποψή μου δεν τις εκμεταλλεύεται. Κι αν δεν καταπιάνομαι ιδιαίτερα με κριτική κατά της κυβέρνησης είναι διότι αφ’ ενός μεν δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο έργο, αφ’ ετέρου δε διότι δεν βρίσκω ότι έχει σοβαρές ελπίδες να δράσει πλέον αποτελεσματικά.
Τα πράγματα δείχνουν περίπου ως εξής:
Το λιγότερο πιθανό είναι ότι στις προσεχείς (επικείμενες;) εκλογές θα γυρίσουν τα πάνω κάτω και νέες δυνάμεις (όχι κατ΄ ανάγκην υγιείς και ικανές) θα μπούν στο πολιτικό σύστημα ανατρέποντας τα πάντα αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας. Δεν το βρίσκω ιδιαίτερα πιθανό αλλά είναι μια ελπίδα. Προς την κατεύθυνση αυτή συζητάμε, ψάχνουμε, κοιτάμε πλατείες, κοιτάμε διανοούμενους, συναντάμε τα πάντα, από μούτζες μέχρι διακηρύξεις, κάνουμε σχέδια στο χαρτί μόνοι μας “για να συμβάλλουμε”, αλλά πολιτική κίνηση καμία.
Το περισσότερο πιθανό είναι ότι ο Σαμαράς θα επικρατήσει και θα κυβερνήσει με ή χωρίς αυτοδυναμία. Κι ως περισσότερο πιθανό αυτό το σενάριο, προφανώς έλκει την προσοχή μας περισσότερο.
Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης ανάλογη μ’ αυτή που συμβαίνει όταν ορειβάτες χάνονται σε ένα επικίνδυνο βουνό, χειμώνα, σε μεγάλο υψόμετρο, με επικείμενη θύελλα. Η εκδρομή έχει διοργανωθεί από “τουριστικό γραφείο” και οι οδηγοί ξέρουν μόνο από ξενάγηση πόλεων: να είναι ευχάριστοι και ευγενείς – απέχουν όμως από το να ξέρουν από βουνό. Μας φόρτωσαν τρόφιμα πολυτελείας, κομψά αλλά ακατάλληλα ρούχα, βαλίτσες αεροδρομίου αντί πρακτικών σακιδίων και μέχρι ενός σημείου η εκδρομή ήταν χαρωπή κι ευχάριστη. Τώρα είμαστε στους γκρεμούς, χαμένοι, στην ομίχλη, τα τρόφιμα τελειώνουν, απειλούμαστε από υποθερμία κλπ.
Στην κατάσταση αυτή ηγέτης δεν είναι αυτός που θα δείξει “την σημασία της σωστής εκπαίδευσης πριν βγούμε στο βουνό”. Δεν είναι εκείνος που θα μιλήσει “για το ποιόν εξοπλισμό παίρνουμε και ποιόν αφήνουμε όταν ξεκινάμε ορειβασία”. Δεν είναι εκείνος που θα ρητορεύσει για την σημασία του GPS, του χάρτη ή της πυξίδας.
Είναι εκείνος που αφού για κάμποση ώρα αφήσει την ομάδα να βρίζεται επιδεινώνοντας την θέση της, θα σηκωθεί πάνω και θα πεί τι θα πρέπει να γίνει, τι θα πρέπει να γίνει πρώτο, τι δεύτερο, θα υποδείξει την πορεία και θα πεί: “λοιπόν! έτσι θα γίνει και ξεκινάω να πάω προς τα εκεί. Όποιος θέλει έρχεται – και φυσικά δεν σας λέω ότι θα είναι εύκολο”.
Ως δια μαγείας, η πανικόβλητη ομάδα θα σιωπήσει. Ένα – ένα τα μέλη της θα αρχίσουν να κάνουν αυτό που ζήτησε ο τύπος. Και όταν ετοιμαστούν κατά τις υποδείξεις του, θα σηκωθούν να τον ακολουθήσουν υποβαστάζοντας και τους πιό αδύναμους. Τα πρόβατα γίνονται ομάδα! Υπάρχει ελπίδα! Πορεύονται!
Ο Σαμαράς τώρα βρίζεται στον ασύρματο με τα γραφεία του ταξιδιωτικού γραφείου που μπορεί να ξέρει τι λέει στις οδηγίες που δίνει, μπορεί κι όχι. Φωνάζει για τους κακούς χειρισμούς του άπειρου “ξεναγού πόλεως” που τους έφερε ως εκεί. Εντάξει, μπορεί να έχει δίκιο. Με την διαφορά ότι αυτό δεν τον κάνει ιδιαίτερα διαφορετικό από τους συνήθεις ξεναγούς. Και σίγουρα δεν τον κάνει αυτονόητο ηγέτη που αναδείχθηκε από τις περιστάσεις.
Έχει αυτές τις στιγμές, τεράστια σημασία τι λέει και τι κάνει. Κι αυτά που κάνει δεν είναι αυτά που θα εμπνεύσουν την πανικόβλητη ομάδα. Όχι γιατί δεν είναι σωστά. Αλλά διότι δεν επικεντρώνονται στο πρόβλημά της παρά μόνον ακαδημαϊκά.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Κύριε Μικρέ,
Απέφυγα επιμελώς να σχολιάσω το δημοφιλέστατο σχετικά άρθρο περί Σαμαρά για δύο λόγους:
Α) Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω κατανοήσει τι αντιπροσωπεύει και κυρίως που οδεύει
Β) Εκ των πραγμάτων η ενασχόληση με τέτοιο θέμα ενέχει τον κίνδυνο να οδηγήσει σε πολιτικολογία και κομματικολογία χρωματισμένη με αναπόφευκτα πάθη και συμπάθειες.
Αν σ’ αυτή την «άσχετη» ανάρτηση πρέπει να πω την άποψή μου επί του θέματος για να μην «φυγομαχήσω» θα παρατηρήσω τα εξής ολίγα:
Στις πιέσεις που δέχεται από εταίρους μας με τους οποίους αν εκλεγεί θα είναι υποχρεωμένος να συνομιλεί και να διαπραγματεύεται έχει δείξει –μέχρι στιγμής!- πρωτοφανή αντοχή και σταθερότητα! Συντασσόμενος μάλλον με το ελληνικό λαϊκό αίσθημα και όχι το κυρίαρχο ευρωπαϊκό. Μέχρι εδώ τον παραδέχομαι!
Και όχι μόνο, τον προκρίνω κιόλας, όπως πιστεύω και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε ένα –υποτεθείσθω- δημοψηφισματικού τύπου απλοϊκό δίλημμα «Σαμαράς ή Τρόϊκα». Δαγκωτός! Με την απλή ελπίδα ότι κάτι παραπάνω θα κερδίσει αφού έχει τόσο «τσαμπουκά»!
Όμως αυτό εμένα δεν μου φτάνει με τίποτα!
Ίσως σκόπιμα αοριστολογεί! Για να έχει και εναλλακτικές! Ίσως και να έχει δίκιο!
Εγώ όμως θα περίμενα μεγαλύτερη σαφήνεια όταν λέει π.χ. «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου». Σε ποια βάση και πιο στόχο;
Θα ζητήσει «κούρεμα» στοχεύοντας σε ποιό ποσοστό;
Θα ζητήσει απλή επιμήκυνση;
Θα ικανοποιηθεί ίσως και από ένα «ψιλοκουτσούρεμα» του επιτοκίου αφήνοντας τα λοιπά ως έχουν;
Θα τους πεί καθήστε κάτω να κάνουμε λογαριασμό από την αρχή; Να δούμε τι σας χρωστάμε και γιατί, και τι μας χρωστάτε;
Μπορεί να φθάσει να μιλήσει για απεχθές χρέος και να εκβιάσει αντί να εκβιάζεται;
Και ποιους όρους μπορεί να δεχθεί, ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές του;
Δείτε εδώ τις κόκκινες γραμμές της Γεωργίας παρακαλώ, όταν πήγε εκεί το ΔΝΤ το 1997!
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2011/06/blog-post_8963.html
Μιλά για ανάπτυξη. Ποια, που, πως;
Οι χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές μπορεί να είναι επιμέρους εργαλείο για ανάπτυξη αλλά δεν την φέρνουν όμως. Μπορεί οι χαμηλοί να σε κάνουν Βουλγαρία ή Σκόπια, μπορεί και οι υψηλοί να σε κάνουν Δανία ή Σουηδία! Εξαρτάται από τις πολιτικές!
Τι θα αναπτυχθεί όμως; Μήπως η ξεχασμένη μας γεωργία και βιοτεχνία; Η βιομηχανία και ο τουρισμός; Και σε τι πρότυπα;
Ή το μόνο που θα επιτύχουμε θα είναι κάθε κωμόπολη και Praktiker κάθε χωριό και Lidl και τη φέτα μας να αποτελεί trademark της Nestlè;
Από τη μια μεριά 30-40 εφοπλιστάδες και Μπομπόληδες και από την άλλη εκατομμύρια καμαριέρες, λατζιέρηδες και υπάλληλοι supermarket;
Σ’ όλα αυτά και σε πολλά άλλα δεν μου έχει απαντήσει ακόμα ο κ. Σαμαράς.
Το «μείγμα» πολιτικής που έχει στο μυαλό του δεν ξέρω ούτε τι συστατικά έχει, ούτε σε ποιες ποσότητες, ούτε πότε μπαίνουν στην κατσαρόλα!
Το μόνο που υποψιάζομαι είναι ότι θάναι μάλλον λιγότερο κακό από το μείγμα της «σούπας» με την οποία μας ζεματίζει ο σημερινός καθυστερημένος που παίζει τον πρωθυπουργό ρίχνοντας μέσα «ότι βρούμε πρόχειρο … », τσουκνίδες, γαϊδουράγκαθα, κινίνο, ποντικοφάρμακο ….
Θα τα πούμε κ. Χονδρογιάννη, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ανάρτησή σας και θα επανέλθω.
Ασχετο: Προς το παρόν ψάχνω μπας και βρώ τις επίσημες θέσεις των δύο κομμάτων σχετικά με τις διαγραφές των δύο βουλευτών που διαφοροποιήθηκαν από τις κομματικές γραμμές. Φαντάζομαι τα “πειθαρχικά” μαζί με το πολύ τσαμπουκά θα δείξουν και κάποιο σκεπτικό.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός