Πώς ορίζεται το πολιτικό άκρο;

Γράφει ο  Ανδρέας Σταλίδης.

Η κομμουνιστική κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης γέννησε τόνους καχυποψίας προς τον συνάνθρωπο και αυτή ακολούθως την απανθρωπία. Αναμφισβήτητα, ένας από τους λόγους κατάρρευσής της, έστω από τους μικρότερους.

Το ελληνικό παράρτημα των κομμουνιστών μας έδωσε αρκετά δείγματα αυτής της καχυποψίας τα τελευταία 50 χρόνια: όποιος δεν είναι μαζί μας είναι πράκτορας. Με αυτόν τον άξονα πορεύτηκε η αριστερά και στην Ελλάδα. Συχνά, μάλιστα, συκοφαντούσε ο ένας τον άλλον. Γεμάτο τέτοια γεγονότα η ιστορία της. Οι αριστεροί που εγκατέλειψαν την κομμουνιστική ορθοδοξία και περιπλανήθηκαν σε άλλους φορείς εν μέσω συγκρούσεων, διαγραφών και αλληλοκατηγοριών έχουν πολλά να πουν.

Λόγω ενός συνδυασμού της ώσμωσης της αριστεράς στα κόμματα ολόκληρου του πολιτικού φάσματος και κοινωνικών, εξω-πολιτικών αιτιών που σχετίζονται με την ταχύτητα του βίου στις μεγαλουπόλεις, η ασθένεια της καχυποψίας έχει μεταδοθεί στους πάντες.

Ειδικά τον 21ο αιώνα της αυτο-επιβεβαίωσης των πεποιθήσεών μας από τους αλγορίθμους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι μας εμφανίζουν απόψεις με τις οποίες συμφωνούμε περισσότερο από τις αντίθετες, και αυτό δημιουργεί μία πλαστή εικόνα του κόσμου, το φαινόμενο της καχυποψίας απέναντι στους άλλους ανθρώπους γίνεται ακόμα πιο έντονο.

Έτσι, φτάνουμε στο θέμα του άρθρου που είναι η ευκολία με την οποία ρίπτεται επίθετο με το συνθετικό «ακρο» σε ανθρώπους με τους οποίους απλώς διαφωνούμε! Πρέπει ντε και καλά η διαφωνία να σημαίνει ότι ο άλλος είναι άκρο.

Ας ορίσω λοιπόν το πολιτικό άκρο ως εξής: θεωρώ άκρο την τοποθέτηση ή ιδεολογία που εντάσσει στα εργαλεία της την βία.

• Πιστεύεις ότι θα λύσεις το μεταναστευτικό αν επιτεθείς στους πάγκους κακόμοιρων φτωχών μεταναστών (ή και στους ίδιους); είσαι άκρο.
• Θεωρείς ότι οι δολοφονίες της 17 Νοέμβρη είχαν οποιαδήποτε πολιτική χροιά; είσαι άκρο.
• Υϊοθετείς μία ιδεολογία που ευαγγελίζεται τη βία για να επιβληθεί; είσαι άκρο.
• Θεωρείς ότι οι βανδαλισμοί του κέντρου των Αθηνών ή του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια μίας πορείας έχουν νόημα ή ενισχύουν το αίτημα της πορείας; είσαι άκρο.
• Μεταχειρίζεσαι φυσική ή λεκτική βία κατά πολιτικών αντιπάλων; είσαι άκρο.

Διαφωνείς όμως με τον απέναντί σου σε ένα θέμα αρχής; Δεν είναι κατ’ ανάγκην άκρο αυτός ή εσύ. Άκρο είναι μάλλον αν θεωρήσεις αυτόν άκρο χωρίς να κάνεις δεύτερη σκέψη τεκμηρίωσης.

Θεωρείς ότι μπορείς να τσουβαλιάσεις ανθρώπους σε μία απαξιωτική ταμπέλα (είτε περιλαμβάνει, είτε δεν περιλαμβάνει τον όρο «άκρο»), τότε μάλλον εσύ είσαι άκρο, παρά αυτοί.

Αν άκρο είναι όλα αυτά, τότε το μέσον, δηλαδή αυτό που απέχει περισσότερο από τα άκρα, είναι η διάκριση, είναι η ευγένεια, το γλυκό ύφος, η σιωπή ως απάντηση στις συκοφαντίες εναντίον σου, η υπομονή, η επιμονή να κατανοήσει κανείς το σκεπτικό όσων διαφωνούν μαζί του, η αντίσταση στο να ανταποδοθούν χαρακτηρισμοί και ύβρεις, ο σεβασμός της υπόστασης του άλλου, η αποδοχή της διαφορετικής άποψης, η εκτίμηση προσώπων με τους οποίους διαφωνεί, έστω και στα βασικότερα, η αποδοχή και η έμφαση του κόπου του άλλου.

Το να βλέπεις λοιπόν αυτό το μέσον και να το χαρακτηρίζεις άκρο είναι παραλογισμός.

Ας έχουμε έναν ορισμό στο νου μας πριν πετάξουμε αβίαστα επίθετα περί άκρων στον καθένα, ειδικά σε ανθρώπους που κάναμε καν τον κόπο να γνωρίσουμε.

Πηγή – https://www.antibaro.gr/article/35149