Γιατί χαρακτηρίζει διωγμό τη Μικρασιατική Καταστροφή και όχι… συνωστισμό
Η ομάδα Ρεπούση ξανακτυπά…
Όλοι θυμόμαστε το ανεπανάληπτο «Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα», που «απέδιδε επί το επιστημονικότερον» τη μεγάλη σφαγή αμάχων Ελλήνων στη Σμύρνη τον Αύγουστο του 1922.
Το 2007, με απόφαση του τότε υπουργού Παιδείας Ευρ. Στυλιανίδη, δόθηκε τέλος στο «περίφημο» βιβλίο της Ιστορίας ΣΤ΄ τάξης Δημοτικού της κ. Ρεπούση, ένα βιβλίο που γράφτηκε στο πλαίσιο της φιλοσοφίας του «Προγράμματος κοινής Ιστορίας», που «εμπνεύσθηκε» το «Κέντρο για τη συμφιλίωση και τη Δημοκρατία στην Κεντρική Ευρώπη» (CDRSEE), με δράση που περιλαμβάνει και την παρέμβαση στον χώρο των βιβλίων της Ιστορίας των σχολείων. Κεντρική επιδίωξη να συντριβεί κάθε αντίσταση κι εμπόδιο στον δρόμο που θα οδηγήσει σε ομογενοποίηση λαών, συστημάτων, ιδεών και θρησκευμάτων.
Και ένα από τα βασικότερα εμπόδια σ’ αυτό είναι η μνήμη. Είναι αυτή για την οποία ο Σεφέρης («Δοκιμές») έγραψε: «Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;»
Τον επόμενο χρόνο, 2008, ανατέθηκε η συγγραφή νέου βιβλίου Ιστορίας για τους μαθητές της ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού σε ομάδα ιστορικών υπό τον καθηγητή Νεώτερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιάννη Κολιόπουλο, στην οποία συμμετείχαν ο καθηγητής επίσης νεώτερης Ιστορίας Ιάκωβος Μιχαηλίδης, ο φιλόλογος Χαράλαμπος Μηνάογλου και ο σχολικός σύμβουλος Αθανάσιος Καλλιανιώτης. Το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού ήταν έτοιμο –ακόμα και στην ηλεκτρονική του μορφή– ήδη από τις αρχές του 2010 και παραδόθηκε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Π.Ι.) προς κρίση.
Έπειτα από πολλές παρατηρήσεις από τους κριτές, τις οποίες οι συγγραφείς αποδέχθηκαν και ενσωμάτωσαν στο βιβλίο ώστε το τελικό κείμενο να συμφωνεί απόλυτα με την αντιληπτική ικανότητα των μαθητών, το Ινστιτούτο ενέκρινε το περιεχόμενο και εισηγήθηκε στην υπουργό Παιδείας την εκτύπωση και διανομή του στα σχολεία.
Μέσα από αυτό το βιβλίο η συγγραφική ομάδα επιδιώκει να «προωθήσει την εθνική συνείδηση χωρίς μισαλλοδοξία» και μάλιστα την ώρα που οι από ανατολή γείτονές μας επιδίδονται σε κατάφωρες παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου και με κάθε τρόπο επιδεικνύουν την περιφρόνηση και την εχθρότητα που αισθάνονται για μας, ενώ οι Σκοπιανοί ετοιμάζονται για τη νέα «Αλεξάνδρεια».
Επιπλέον, στο νέο βιβλίο η Επανάσταση του 1821 είναι η «Μεγάλη Επανάσταση» και, σε αντίθεση με το σύγγραμμα της κ. Ρεπούση, αναφέρει το ιστορικό δεδομένο ότι οι Έλληνες υπέφεραν κυρίως τους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ γίνονται εκτενείς αναφορές στους Δασκάλους του Γένους, στους αγώνες των Σουλιωτών, στους ήρωες του 1821, στον Παύλο Μελά και στον Μακεδονικό Αγώνα.
Όσον αφορά την επίμαχη φράση για τη Μικρασιατική Καταστροφή, το νέο σχολικό εγχειρίδιο χαρακτηρίζει «διωγμό» τα όσα συνέβησαν στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922.
Όλα, όμως, αυτά, φαίνεται ότι είναι «ασυγχώρητα λάθη» για την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, η οποία και αποφάσισε, μετά μάλιστα και από εισήγηση της συμβούλου της υπουργού κ. Ελένης Μπούντα, δασκάλας, τη μη εκτύπωση του βιβλίου (!), ρίχνοντας στο καλάθι τη σχετική πρόταση του Π.Ι., το οποίο και κατάργησε στην ουσία η υπουργός τον περασμένο Μάιο, «αναβαθμίζοντάς το» σε Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (θέμα για το οποίο έχουμε ασχοληθεί αναλυτικά σε προηγούμενα φύλλα μας).
Πιθανότατα η απόρριψη του βιβλίου κινείται στο πλαίσιο των επιδιώξεων ξένων κέντρων για την υποβάθμιση και «αλλοτρίωση» του μαθήματος της Ιστορίας που μοιραία θα οδηγήσει σε ιστορικό αναλφαβητισμό.
Το κεντρικό ερώτημα είναι: «Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι»;
Ας ελπίσουμε η κ. υπουργός να ξαναδεί ψυχραιμότερα το θέμα, όπως το απαιτούν οι κρίσιμες στιγμές που όλοι βιώνουμε. Έργο του διορατικού πολιτικού είναι να διαβάζει σωστά τα μηνύματα των καιρών.
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=68555&colid=37&catid=33&dt=2011-07-10&search=%D3%F4%B4+%C4%E7%EC%EF%F4%E9%EA%EF%FD
2 comments
Είναι απλά τα πράματα:
Αυτοί που έγραψαν το καινούργιο βιβλίο (Κολιόπουλος, Μιχαηλίδης κλπ), είναι της μοντέρνας άποψης, δηλαδή το έθνος είναι γέννημα της νεωτερικότητας(18ος αιώνας), δηλαδή ΠΡΟΥΠΗΡΧΕ από την δημιουργία των εθνών-κρατών(19ος ειώνας).
Η Διαμαντοπούλου και η πλειοψηφία αυτών που αποφασίζουν για την «παιδεία», είναι μεταμοντέρνοι πολυπολιτισμικοί, δηλαδή είναι της άποψης ότι τα έθνη είναι υβριδικά δημιουργήματα των εθνών-κρατών.
Μα τα βιβλία τα οποία εκπονεί το ΥΠΕΠΘ είναι σύμφωνα με την γενική φιλοσοφία που πνέει στο στρατηγείο της Νερατζιώτισσας. Από την δεκαετία του ’80 το σχολείο άρχισε να γίνεται προθάλαμος των πολυεθνικών. Αυτό το οποίο παράγει το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι παρά πτυχιούχους εργάτες. Από το σχολείο έχει αφαιρεθεί η έννοια του μαθαίνω γράμματα. Στα σχολεία πάνε τα παιδιά για να μάθουν τέχνη και να βρουν δουλειά. Γι’ αυτό και αφαιρούνται μαθήματα, ή γίνεται μία προσπθάθει να αφαιρεθούν κάποια, τα οποία κατά την γνώμη των “ειδικών” δεν προσφέρουν τίποτα στα στρατιωτάκια της παγκοσμιοποίησης. Το πόσο έχει καταφέρει το σύστημα να εμπνεύσει στα παιδιά αυτή την νοοτροπία μπορείτε να το διαπιστώσετε μιλώντας με μαθητές. Πολλοί, ακόμα και από το δημοτικό, αναρωτιούνται γιατί θα πρέπει να διδάσκονται μαθήματα, τα οποία δεν θα τους χρησιμεύσουν στην μετέπειτα ζωή τους. Τώρα πώς ξέρουν από το δημοτικό τί θα τους χρησιμεύσει και τί όχι είναι απορίας άξιον.
Το σχολείο πια είναι χώρος προετοιμασίας φθηνού εργατικού δυναμικού, και όχι ανθρώπων με αξίες και αρχές. Νομίζω ότι αυτό είχαμε την δυνατότητα να το διαπιστώσουμε και στα γεγονότα της τελευταία εβδομάδας του Ιουνίου. Οι άνθρωποι αυτοί που κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες και τις ασπίδες χτυπούσαν όποιον εύρισκαν μπροστά τους, κυρίως άοπλους, ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι τα αδέλφια τους, τα παιδιά τους, οι γονείς τους, οι φίλοι τους, είναι σίγουρα άνθρωποι χωρίς αρχές και αξίες και που ποτέ δεν θα άκουσαν να γίνεται λόγος γι’ αυτές. Είναι επίσης απαράδεκτο οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας να στελεχώνονται μέσω Πανελληνίων. Αυτό είναι πλήρης απαξίωση.
Το σχολεία θα έπρεπε να είναι χώρος διδασκαλίας της ουτοπίας και του ανέφικτου και όχι χώρος επαγγελματικής αποκατάστασης.
Πέραν τούτου όμως θα πρέπει να πούμε ότι δεν είναι μόνο ως προς το διδακτικό κομμάτι που χωλαίνει το ΥΠΕΠΘ. Όλες του οι υπηρεσίες είναι μία και μία. Αυτό δείχνει και την αξιωσύνη της κυρίας υπουργού, εγώ συμπεράσματα βγάζω από αυτά που βλέπω.
Σήμερα βρέθηκα στην Εθνική Βιβλιοθήκη για να μελετήσω κάτι και διαπίστωση, όχι με έκπληξη, ότι βρίσκεται σε μία πλήρη κατάντια. Το πρόγραμμα για το θερινό ωράριο δεν φαίνεται πουθενά. Πήγα προχθές στις 15:00 και διαπίστωσα ότι ήταν κλειστή παρ’ όλο που σύμφωνα με το ωράριο που είδα στο διαδύκτιο θα έπρεπε να κλείνει στις 20:00. Σήμερα διαπίστωσα ότι δεν λειτουργεί ο κλιματισμός. Ένα πραγματικό χαμάμ. Όταν μίλησα με την διευθύντρια, μάλλον ένα διακοσμιτικό στοιχείο, και την ρώτησα γιατί λειτουργεί ο κλιματισμός στο γραφείο της που είναι δίπλα από τα αναγνωστήρια αλλά όχι αυτός των αναγνωστηρίων μου εξήγησε ότι υπάρχει άλλο κέντρο, ή κάτι τέτοιο, για τα αναγνωστήρια και άλλο για το γραφείο της. Μου είπε ότι έχουν μιλήσει με κάποια εταιρεία που θα το φτιάξει και της είπαν ότι θα πάνε πιθανόν κάποια στιγμή την επόμενη εβδομάδα. Δεν ήξερε πότε ακριβώς. Όταν την ρώτησα γιατί δεν ανάβουν οι ανεμιστήρες οροφής μου είπε “να τους ανάψουμε, να πούμε να τους ανάψουν”. Την πρόλαβα όμως λέγοντάς της ότι είχα μιλήσει με τους υπαλλήλους και μου είχαν πει ότι δεν είχε γίνει συντήρηση. Σε αυτή μου την απάντηση είπε ότι δεν το ήξερε, ότι δεν είχε γίνει συντήρηση, γιατί ανέλαβε την προηγούμενη Δευτέρα. Είχε όμως προλάβει να μάθει όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες ως προς το πώς λειτουργεί του δικό της κλιματιστικό.
Δεν νομίζω ότι μπορεί να λεχθεί τίποτε περισσότερο. Απλά να ευχόμαστε όλοι να φύγουν από τις διοικητικές και κυβερνητικές θέσεις όσοι έχουν αγωνιστεί να μετατρέψουν την χώρα σε ένα τριτοκοσμικό προτεκτοράτο.