ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΒΑΝ ΣΑΒΒΙΔΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΔΟΥΜΑΣ
Η Ρωσία ήταν έτοιμη από τις αρχές του 2010 να παράσχει δάνειο με ευνοϊκούς όρους και η Ελλάδα αδιαφόρησε, δήλωσε στην «Ε», λίγο μετά την επανεκλογή του στην προεδρία της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, ο Ιβάν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας, επικεφαλής της 5ης Περιφέρειας του ΣΑΕ και «τσάρος του Ροστόφ», στις όχθες του Δον.
Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει στον ανταποκριτή της «Ε», Θ. Αυγερινό «Ηρθε ο Παπανδρέου στη Ρωσία πέρυσι τον Φεβρουάριο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθε. Ο ηγέτης της Ρωσίας ήταν έτοιμος να δώσει 25 δισ. ευρώ, δεν έχω λόγο να μην το πω δημοσίως, γιατί έχω ο ίδιος γνώση του ζητήματος. Και ήταν μάλιστα έτοιμος να τα δώσει ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς… Ηταν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο, οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία, αφού προφανώς οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ και η Ε.Ε. είπαν όχι. Τότε γιατί ήρθε στη Μόσχα ο Παπανδρέου; Για να δει ο ελληνικός λαός ότι συναντιέται με τον Πούτιν;», μας είπε με πάθος ο Ι. Σαββίδης, που διαμαρτύρεται ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις είναι τόσο παγωμένες, όσο ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια.
«Ηταν έτοιμος»
«Δεν είναι μυστικό ότι εγώ κανόνισα την κατ’ ιδίαν συνάντηση, ζητήθηκε η βοήθειά μου από την ελληνική πλευρά. Το πρωί συναντήθηκα με τον Παπανδρέου στην Κρατική Δούμα, μείναμε οι δυο μας με τον μεταφραστή και του είπα ότι δεν χρειάζεται να προβληματίζεται για τίποτε, ότι ο Πούτιν έχει καλή και θετική διάθεση, γι’ αυτό και θα προτείνει να μείνουν μόνοι τους κι εφόσον δώσει κι αυτός τη συγκατάθεσή του, μπορεί να του θέσει οποιοδήποτε ζήτημα θεωρεί χρήσιμο. Ηταν έτοιμος να ακούσει τα πάντα», υποστήριξε ο κ. Σαββίδης, υπογραμμίζοντας ότι η συνομιλία κράτησε τελικά μόλις 20 λεπτά και λίγο αργότερα ενημερώθηκε από το Κρεμλίνο «ότι κατά τη διάρκειά της ο Παπανδρέου ουσιαστικά δεν έκανε απολύτως καμία ερώτηση, αλλά μιλούσε για τα οικολογικά προβλήματα της Ελλάδας».
«Γιατί ήρθατε;»
Σύμφωνα με τον ηγέτη των ομογενών της Ρωσίας, ο Β. Πούτιν είχε νωρίτερα σε ένδειξη καλής θέλησης ορίσει ως υπεύθυνο για την υλοποίηση των διμερών συμφωνιών τον Ιγκορ Σέτσιν, «έναν από τους ισχυρότερους αντιπροέδρους της ρωσικής κυβέρνησης, ο οποίος επιβλέπει ολόκληρο το ενεργειακό σύμπλεγμα και τη βαριά βιομηχανία μηχανοκατασκευών».
Αυτό σήμαινε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για άμεση συμφωνία και επιτάχυνση των διαδικασιών, όμως η Ελλάδα δεν έδειξε καμία διάθεση και «το ίδιο βράδυ πήγα στο προεδρικό ξενοδοχείο “Πρέζιντεντ” όπου έμενε ο Παπανδρέου, και τον ρώτησα: Πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί ήρθατε και γιατί χρειαζόταν η κατ’ ιδίαν συνάντηση, γιατί μου ζητήσατε βοήθεια, για να με δυσφημήσετε;».
Κατά τις εκτιμήσεις του ομογενή πολιτικού, «η αντίδραση που ακολούθησε είναι πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση» και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η πρόσφατη αναβολή της προγραμματισμένης για τις 5 Ιουλίου επίσκεψης Λαμπρινίδη στη Μόσχα, έπειτα από ρωσική πρωτοβουλία και με διατύπωση πρωτοφανών αιχμών για έλλειψη περιεχομένου στις διμερείς επαφές.
Σύμφωνα με τον Ι. Σαββίδη, το Κρεμλίνο ζήτησε να εξηγηθεί στον πρωθυπουργό ότι θα μπορούσε να ζητήσει οποιαδήποτε διευκόλυνση ήθελε, έστω και τηλεφωνικά, από τον Β. Πούτιν, γι’ αυτό και αργότερα προτάθηκε να χορηγηθεί δάνειο, «που θα πληρωθεί εν μέρει με κρατικές δεσμεύσεις και εν μέρει με αγροτικά προϊόντα», έτσι ώστε να υλοποιηθεί το συμβόλαιο αγοράς τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού από τη Ρωσία, όμως και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε.
Οι ελληνικές επιλογές οδηγούν, κατά τον Ι. Σαββίδη, στη σταδιακή μεγιστοποίηση των ρωσοτουρκικών σχέσεων, καθώς «στο φόντο μιας Ελλάδας που αδυνατίζει και όλο και περισσότερο αποστρέφει το πρόσωπό της από τη Ρωσία, όλο και ενεργότερα η τουρκική οικονομία συνεταιρίζεται με τη ρωσική και η Τουρκία ισχυροποιείται», εξέλιξη, που «θα είναι το χειρότερο έγκλημα για πολλές χιλιετίες. Και τότε δεν θα μπορούμε πλέον τίποτε να διορθώσουμε».
29 comments
Δύο απορίες έχω:
1) Γιατί αυτό βγαίνει τώρα μόλις στην φόρα, 18 μήνες μετά.
2) Αν έπαιρνε τα 25 δισ., από πού θα έπαιρνε τα υπόλοιπα; Διότι είναι προφανές ότι η “τρόικα” θέλει μονοπώλιο.
Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι μπορώ να ικανοποιήσω πλήρως τις παραπάνω απορίες παρατηρώ τα εξής:
1) Ο Ιβάν Σαββίδης, ομογενής μεν, Ρώσος όμως πολίτης και πολιτικός, το απεκάλυψε όταν ερωτήθη. Σκοπιμότητα για άμεση «αποκάλυψη-βόμβα» θα είχε ένας «δικός μας»! Δεν αποκλείονται εξ’ άλλου και λόγοι timing από ρωσικές σκοπιμότητες!
Κρατάμε τη διαπίστωση του γεγονότος!
2) Στο κείμενο αναγράφεται «ήταν μάλιστα έτοιμος να τα δώσει ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα». Αφήνοντας να υπονοηθεί ότι η βοήθεια μπορούσε να έχει και συνέχεια.
Ακόμη όμως και μόνο με 25 δις. τα πράγματα ίσως τότε να είχαν άλλη δυναμικότητα και άλλη τροπή.
Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν σε «καλούς» και «κακούς». Και ο Πούτιν με κάποια άρματα μάχης θα μας φόρτωνε! Και αγωγούς θα ζητούσε κλπ.
Το θέμα είναι κατά πόσον εμείς ερευνήσαμε και διεκδικήσαμε τη συμφερότερη για μας λύση!
Επαληθεύεται όμως αυτό που από την αρχή καταλάβαμε.
Ότι οι ιδεοληψίες και οι συγκεκριμένοι προσανατολισμοί του πρωθυπουργού μας οδήγησαν σε ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥΣ και όπως αποκαλύπτεται μάλιστα ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΕΣ επιλογές!
Για τις οποίες, εδώ που φθάσαμε, κανείς δεν πείθεται ότι διέπονταν από «πατριωτικό» πνεύμα!
Δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου οιαδήποτε διάψευση των ισχυρισμών του κου Σαββίδη από οιονδήποτε. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητηθεί η βασιμότητά τους, δεδομένης μάλιστα και της πλειστάκις επιδειχθείσης στο παρελθόν ευνοϊκής διαθέσεως του κου Πούτιν. Επίσης, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο κος Πούτιν προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει με τόσο μεγάλο ποσό, δεσμευόμενος για ακόμη μεγαλύτερο, επειδή α) του περίσσευε, β) συγκινήθηκε, γ) αισθανόταν ηθική υποχρέωση. Θα συμφωνήσω, λοιπόν, απολύτως με τον κο Χονδρογιάννη ότι κάπου αλλού απέβλεπε. Πιστεύω ακράδαντα ότι είχε κατανοήσει έκτοτε άριστα πως η απόκτηση (μέρους ή συνόλου) του χρέους της Ελλάδας μακροπρόθεσμα θα του απέφερε τεράστια οφέλη, συνιστάμενα σε πολιτικό και οικονομικό έλεγχο κράτους – μέλους της Ευρωζώνης, προτεραιότητα στην έρευνα και άντληση ορυκτών και υδρογονανθράκων, δημιουργία συμμαχίας εναντίον οιουδήποτε κλπ. Αυτά ακριβώς που ώθησαν την τρόϊκα να απαγορεύσει εξαρχής οιαδήποτε σκέψη για αναζήτηση συνδρομής από τρίτους. Οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν : αγοράζοντας μονοπωλιακά το χρέος μας καθιστούν την χώρα μας υποχείριο αποκλειστικά δικό τους, χωρίς κανέναν ανταγωνιστή. Οσονούπω, θα αποκτήσουν τον έλεγχο του συνόλου του χρέους μας και τότε θα δούμε το αληθινό τους πρόσωπο. Μέχρι τώρα βλέπουμε απλώς το προσωπείο.
Κύριε Χονδρογιάννη, συμμερίζομαι τις απορίες σας και προφανώς δεν έχω δυσκολία να ασκήσω κριτική στον πρωθυπουργό, δόξα τω Θεώ δεν θα μου λείψουν λόγοι.
Πλην κρατώ και τις επιφυλάξεις μου για το ανωτέρω story…
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Διεισδυτικό και συνάμα εφιαλτικό το σχόλιο του κ. Φιλανθρωπινού. Τι ερείσματα έχεις να το αντικρούσεις όμως; Ποια περισσεύματα αισιοδοξίας έχουν απομείνει;
Αν αυτά που βιώνουμε είναι το προσωπείο, σκεφτείτε τι τρομακτικό θα είναι το πρόσωπο!
Το σίγουρο που μπορούμε να πούμε είναι ότι μας έχουν βάλει στη μέγγενη για τα καλά και συνεχώς σφίγγουν!
Ο μόνος νεώτερος πολιτικός που επεχείρησε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με αρκετή μάλιστα επιτυχία ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην τελευταία του θητεία.
Έχοντας παραλάβει την Ελλάδα αμερικανικό προτεκτοράτο, από τη μια μας έβαζε με το ζόρι στην ΕΟΚ και από την άλλη συνήπτε συμφωνίες με τη Σοβιετική Ένωση και λοιπές Ανατολικές χώρες με ανταλλαγή … πορτοκάλια και ότι μπορούσε!
Προσπάθησε να τον ακολουθήσει και ο -ολίγος κατά τα λοιπά- ανηψιός του. Δεν ήξερε, δεν μπόρεσε ή τον «φάγανε» ακριβώς γι αυτό, δεν ξέρω!
Αυτό που ξέρω είναι ότι ο ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΟΣ προσανατολισμός όλων των υπολοίπων –ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ παρεμπιπτόντως! (+ Μητσοτάκης)- σχετίζεται με τα περισσότερα δεινά που έχουν συσσωρευθεί στη χώρα μας από το σκέλος εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις!
Ενδεχομένως είναι πολύ αργά για δάκρυα. Εν πάσει περιπτώσει, ένα σταθερό χαρακτηριστικό των πληροφοριών που δημοσιεύονται αυτό το καιρό και που αφορούν στις σχέσεις μας με τη Ρωσία (αγωγοί, προθέσεις δανείων, σχέδια δολοφονίας κλπ) είναι η ασάφεια τους. Κάτι χάνουμε εδώ.
Παρ’ όλα αυτά, έχω την αίσθηση ότι οι ευκαιρίες μας σχετικά με την Ρωσία (και την Κίνα) δεν είναι οριστικά χαμένες. Ομοίως όμως, έχω την αίσθηση, ότι οι όποιες προοπτικές μας από τις επαφές με τις χώρες αυτές, εξυπηρετούνται αποσπασματικά, τυχαία, άτακτα και ερασιτεχνικά. Ενδεχομένως απουσιάζει τελείως κάποιο master plan που τις συνεκτιμά.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά φυσικά.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Υ.Γ. Διευκρινίζω ότι οι επιφυλάξεις μου για το “ανωτέρω story” που περιέχεται στην προηγούμενη ανάρτησή μου δεν αφορούν το σχόλιο του κ. Φιλανθρωπινού αλλά το κυρίως άρθρο. Οταν έγραφα την παράγραφο δεν τελούσα εν γνώσει της πολύ ενδιαφέρουσας ανάρτησης του κ. Φιλανθρωπινού (δημοσιεύτηκε όσο συνέτασα τη δική μου).
Master plan εμείς για σχέσεις με Ρωσία, Κίνα και ότι άλλο;
Ακόμα στην “κοσμάρα” της εταιρείας σας ζείτε κ. Μικρέ;
Κατ’ αρχήν, έχετε πεισθεί ότι θέλουμε (η κυβέρνηση δηλαδή) ανεπτυγμένες σχέσεις με τις χώρες αυτές; Η μας ενδιαφέρει μόνο η εισαγωγή φτηνούρας από την Κίνα και μάλλον τίποτα από Ρωσία;
Με τις ανερχόμενες Ινδία, Βραζιλία, έχουμε καμιά άλλη σχέση πέραν της ανταλλαγής πρέσβεων;
Εγώ το μόνο πλήρες, διεξοδικό και αποτελεσματικό master plan που βλέπω να υπάρχει στη χώρα μας είναι αυτό που η Τρόϊκα έφτιαξε για μας!
Βάζω επίσης στοίχημα ότι αν “πουλιώταν” σήμερα το λιμάνι του Πειραιά (όπως είθισται να λένε κάποιοι!) στα στελέχη της COSCO ούτε βίζα για να έρθουν για συνομιλίες δεν θα δίνανε!
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ θα to βλέπατε σε κάποια Bechtel, Hulliburton κλπ. με διπλάσιες προβλήτες και μισή τιμή!
Κύριε Μικρέ,
Θαυμάζω τόσο πολύ τη νηφάλια σκέψη σας και ιδίως την προσήλωσή σας σε απλές πρακτικές μεθόδους εξόδου από κρίσεις αποφεύγοντας τις εξάρσεις (Το ΑΝ του Κίπλιγκ σεις θα πρέπει να του το υπαγορεύσατε!) και σας συμπαθώ τόσο πολύ που ελπίζω να κατανοήσετε την ανάγκη μου να τα «χώσω» σε σας προσωπικά, έτσι για να ξεσπάσω, (έχω ανάγκη και γω την ψυχοθεραπεία μου, που λεφτά για ψυχολόγο!) υιοθετώντας την πρακτική «Τα λέμε στη νύφη, να ακούει η πεθερά»!
Ποιον περιμένατε να κάνει master plan για συνεργασίες με Ρωσία, Κίνα και ότι άλλο;
Τον D. Droutsas, ή τον Mr. Pamboukis;
Να βάζαμε και για την χαμαλοδουλειά και την «υπόγεια» προετοιμασία τον Alex Rondos με τον αδελφό Nick;
Οι άνθρωποι είχαν όλη την καλή διάθεση, αλλά δεν καταλαβαίνουν Ρωσικά!
Μόνον AMERICANICA!
Σας διαφεύγει επίσης μια σημαντική λεπτομέρεια!
Εμείς είμαστε λαός με ιδιαίτερες πατριωτικές ευαισθησίες!
Πως λέμε «μια φορά υπουργός, για πάντα υπουργός»; Για μας αυτοί πάντα θα παραμένουν «κουμούνια»!
Δεν θέλουμε ούτε τη βότκα τους! Πίνουμε μόνο Smirnoff και Absolute δυτικών πολυεθνικών!
Επειδή αφ’ ετέρου ως λαός την μνησικακίαν απαρνούμεθα, ενθυμούμενοι αύθι ότι πέραν από «κουμούνια» τελούν και ορθόδοξοι, καταλαμβανόμενοι από μεγαλοθυμίαν και πρόθεσιν συγχωρήσεως μπορούμε να τους διαμηνύσουμε τουλάχιστον τούτο!
Τα ιστορικά εγκλήματά σας έναντι της πατρίδος μας έχετε ΧΡΕΟΣ να επανορθώσετε!
Οφείλετε εν είδει πολεμικής αποζημιώσεως όπως αποστείλετε απάσας τας εκπάγλου καλλονής συμπατριώτισσάς σας εις την πατρίδα μας δια να επιδείξουν έμπρακτον μεταμέλειαν και εις τα οποίας η μεγαλοψυχία μας θα επιφυλάξει θερμήν υποδοχήν!
Ε, εντάξει, master plan είναι μεγάλη κουβέντα. Πάντως αν νομίζει κανείς ότι θα προοδεύσουμε με ένα άθροισμα εμπνευσμένων στιγμών μάλλον θα πρέπει να το ξανακοιτάξει το θέμα.
Πάντως ακούστε, αναφορές του τύπου “δεν χρειάζεται [ο έλληνας πρωθυπουργός] να προβληματίζεται για τίποτε, ότι “ο Πούτιν έχει καλή και θετική διάθεση”, ή ότι “η Ρωσία είναι έτοιμη για άμεση συμφωνία” τις διαβάζω με κάποια επιφύλαξη.
Διότι, αφήστε εμάς. Πως ήταν έτοιμη η Ρωσία για τέτοιες συμφωνίες εάν δεν τις είχε προετοιμάσει; Και πως τις είχε προετοιμάσει χωρίς προπαρασκευή και προκαταρκτικές επαφές μαζί μας; Κι αν είχαν γίνει τέτοιες, γιατί απουσίαζε το θέμα από την τακτική ατζέντα της συνάντησης; Κι αν εμείς είμαστε λίγο χύμα, μήπως ήταν κι οι Ρώσοι κι έγινε χωρίς αντζέντα; Κι αν όχι κι αυτοί ήταν σοβαροί, γιατί αντί να δρομολογήσουν την συζήτηση/υπογραφή τους, περιορίστηκαν στο ότι “ήταν έτοιμοι να ακούσουν;” Κι αν τελικά ήταν έτοιμοι μόνο να ακούσουν, πως προέκυψε η εκτίμηση των 25 δις;
Παλεύω να βγάλω ένα συμπέρασμα μα δυσκολεύομαι. Ειδικά δεν έχω καταλάβει καθόλου το μπουρδούκλωμα της προτελευταίας παραγράφου που ανακατεύει τα “ζητήστε μας”, με τις “προτάσεις δανείου” (δικές τους φαντάζομαι), με τις “κρατικές εγγυήσεις” (δικές μας φαντάζομαι), τα “αγροτικά προϊόντα” (ομοίως υποθέτω), “τα συμβόλαια αγοράς τεθωρακισμένων” (υφίστανται εν ισχύι αυτά, ή τα επεδίωκαν οι Ρώσοι;) κλπ. Αν καταλάβατε εσείς, πείτε μου.
Φυσικά οι παρατηρήσεις αυτές δεν τίθενται για να υπερασπιστώ την “ελληνική πλευρά”. Περί της “ελληνικής πλευράς” κάνω την βάσιμη υπόθεση ότι με την τσαπατσουλιά που συνήθως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, αντιμετωπίσαμε και το ταξίδι στη Ρωσία. Και ότι πράγματι, είναι πιθανότατο να χάσαμε ευκαιρίες εκεί, όπως και ότι εξακολουθούμε να χάνουμε όσο αντιμετωπίζουμε με προχειρότητα της προοπτικές μας.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Υ.Γ. Μην το πάρετε στραβά κ. Χονδρογιάννη, καθόλου δεν παρεξήγησα την αντίδρασή σας. Πάντως στην κοσμάρα που ζω θα βρείτε το ελληνικό software εγκατεστημένο και στη Μόσχα. Ισως όχι σε βαθμό τέτοιο που να κυκλοφορούμε με ρώσικα τεθωρακισμένα, αλλά ικανό για κάμποσες βότκες όταν μας λείπει η έμπνευση!
Αν με συμπαθείτε όντως μη μου βάζετε ιδέες κ. Χονδρογιάννη!
Ο κ. Σαββίδης ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ είναι (παντού ίδια ράτσα, μην νομίζετε) και προφανώς προσκείμενος στον κ. Πούτιν. Και ΑΦΕΛΕΙΣ δεν είμαστε να παίρνουμε ότι ακούμε τοις μετρητοίς!
Αλλά όπως παρατηρεί και ο κ. Φιλανθρωπηνός, ουδείς τόλμησε να τον διαψεύσει, ούτε ένας απλός κυβερνητικός παράγοντας με εμπλοκή στην υπόθεση που υποτίθεται αδικείται και προσβάλλεται από την τοποθέτηση!
Από την άλλη, πως αυτή η γνωστή τσαπατσουλιά μας αποδεικνύεται πάντα ίδια και το ίδιο ατελέσφορη σε παρόμοιες περιπτώσεις και πιο «μαγικό ραβδί» εξουδετερώνει τις παραλείψεις, υπερκαλύπτει τις αδυναμίες όταν προκειται για υποβρύχια που «γέρνουν», για C4I, για μνημόνια και μεσοπρόθεσμα κλπ. και γενικώς όταν συνομιλητές μας είναι Γερμανοί, Άγγλοι, ή Αμερικάνοι;
Ποιος «αυτόματος πιλότος» μας βγάζει πάντα εκεί με ακρίβεια, ανεξαρτήτως ρότας και χειρισμών;
Είναι θέμα εγγενούς και αθεραπεύτης «τσαπατσουλιάς», ή ΒΟΥΛΗΣΗΣ και ΕΠΙΛΟΓΩΝ;
Υ.Γ.
Και πάλι συγχαρητήρια που εσείς αποδειχθήκατε πιο αντάξιοι από την κυβέρνησή μας. Που φέρατε και ένα «κιβώτιο βότκες» στην Ελλάδα. Αυτοί μόνον κάτι τοκογλύφους είναι ικανοί να φέρνουνε. Μπάζουνε και τον αρχιερέα τους, τον Sorros στο Μαξίμου!
Και πάλι συγνώμη που σας «χρησιμοποίησα» πριν για να εκφρασθώ!
Και για να διαφωνήσω και μια φορά μαζί σας κ. Μικρέ, θα παρατηρήσω τα εξής:
Η υπόθεση αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, είχε μια προετοιμασία και ένα παρασκήνιο άνω της δεκαετίας!
Ο προηγούμενος πρωθυπουργός με master plan ή όχι, σίγουρα πάντως κατόπιν πολλαπλών επαφών και συνεννοήσεων παραγόντων, έφθασε να υπογράψει! Προφανώς γιατί ενέπιπτε στις επιλογές του! Με προετοιμασία του project σίγουρα από τους Ρώσους,. μπορούσε να ξεκινήσει και από την επομένη!
Διαβολική «τύχη» και αλλάζει η κυβέρνηση της Βουλγαρίας επί το φιλοαμερικανικότερον! Και έχουμε την πρώτη υποχώρηση!
Εξ’ ίσου διαβολική «τύχη» και αλλάζει η κυβέρνηση στην Ελλάδα. Όπου το έργο δεν ικανοποιεί τις «περιβαλλοντικές» ανησυχίες του Γιωργάκη! Που δεν μπορεί να πεί καθαρά και ξάστερα, ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ!
Τα master plan λοιπόν γίνονται αν τα θέλεις και έχουν νόημα αν σκοπεύεις να τα υλοποιήσεις!
Αλλιώς, «΄που δεν θέλει να ζυμώσει, όλη μέρα κοσκινίζει» που λένε και στο χωριό μου!
Μιά στιγμή κ. Χονδρογιάννη! Η “Ostpolitik” του Καραμανλή (γενικότερα) και τα του αγωγού (ειδικότερα), είναι από τα λίγα που είμαι διατεθειμένος να αναγνωρίσω ως θετικά της διακυβέρνησής του. Η αναφορά μου στο θέμα περιορίζεται στο ότι το ενέταξα στα ζητήματα για τα οποία έχουμε σχετικά περιορισμένη – και κάπως συγκεχυμένη – πληροφόρηση. Για τον αγωγό δεν έχω καταλήξει στην δοσολογία ευθυνών μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδος. Για τη δική μας πλευρά ίσως ισχύει κι ότι όσα δεν έφτανε η αλεπού τα έκανε τελικώς “οικολογικές ευαισθησίες”. Το βέβαιο είναι ότι συμφωνώ απολύτως με κάθε ανατολική (τέλος πάντων βορειοανατολική) προσπάθεια μας.
Θα έμενα λοιπόν με την γλυκιά απογοήτευση ότι αποτύχαμε πάλι να διαφωνήσουμε, αλλά (ευτυχώς!) υπάρχουν ορισμένες παρατηρήσεις:
Δεν πιστεύω σοβαρά ότι για τα αποτελέσματα των δικών μας εθνικών εκλογών χρειάστηκε καμία ιδιαίτερη διεθνής συνωμοσία. Στη Βουλγαρία έχω πολλά χρόνια να πάω, παραδέχομαι πάντως ότι από τότε είχε αρχίσει μια (ορατή στον επισκέπτη) αντικατάσταση της παραδοσιακής ρωσικής επιρροής με αμερικανική.
Για τους μόνιμους Αγγλογάλλους συνομιλητές μας ανοίγετε μεγάλη κουβέντα, ωστόσο η βασική μας διαφωνία νομίζω βρίσκεται αλλού. Εξηγώντας τα ελληνικά πράγματα αποδίδω ευθύνες περισσότερο στην “ανικανότητα” και λιγότερο στην “προδοσία” – με την κρίσιμη παρατήρηση ότι στην πολιτική η πρώτη δεν είναι λιγότερο εγκληματική από την δεύτερη. Από τα κείμενά σας συμπεραίνω ότι η δική σας εξήγηση αποδίδει διαφορετικά τα βάρη.
Τα “συμφέροντα” – πολλώ μάλλον τα “εσωτερικά” συμφέροντα – δεν θέλω να τα βάλω στην εξίσωση για τον απλό λόγο ότι παντού υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Είναι σταθερός παράγων που καλείσαι πάντοτε να συνεξετάζεις.
Τώρα μάλιστα κ. Χονδρογιάννη με κάνατε να σκεφτώ – ίσως να φταίνε κι οι βότκες βέβαια – ότι όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε υποδειγματικά μοντέλα οργάνωσης, παιδείας, ευημερίας, κοινωνικής πρόνοιας, δημόσιας διοίκησης κλπ, ο νούς μας πάει στους Νορβηγούς. Αυτούς δηλαδή που προσέφεραν στον κόσμο τον απόλυτο και αδιαμφισβήτητο ορισμό του προδότη. Χμμ… Αλλά κι αν δεν θέλετε τόσο προσωποποιημένη εκδοχή της προδοσίας όπως αυτή του Κουίσλιγκ, πιάστε τους Δανούς – εκεί που η προδοσία έτυχε μεγαλύτερης διάχυσης. Αν θέλετε κάτι ενδιάμεσο πιάστε τους Γάλλους.
Που το πάω; Το πάω στο ότι “η προδοσία” και το “ξεπούλημα της πατρίδας” είναι αναμφισβήτητα κακό πράγμα πλην όμως (ακόμα και στη χειρότερη εκδοχή του) δεν είναι ακριβώς αυτό που εξηγεί το τι μας συμβαίνει.
Αντιθέτως, η ανικανότητα – και βεβαίως οι ιστορικοί λόγοι που την ανέδειξαν ως δεσπόζουσα ιδιότητα του πολιτικού μας συστήματoς – είναι αν μη τι άλλο επαρκής εξήγηση.
Ίσως πάλι η άποψή μου να προκύπτει από ένα πρακτικό συλλογισμό για το πως μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους:
Ποτέ δεν ξέρεις από πριν ότι κάποιος είναι προδότης. Οι ενδείξεις για κάτι τέτοιο είναι αισθητά πιο δυσδιάκριτες απ’ αυτές που βγάζουν μάτια πως είναι ανίκανος. Κι αυτό είναι ίσως χρήσιμο για τις επιλογές μας στην πολιτική.
Ίσως και στον έρωτα.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Τελικά έχετε δίκιο κ. Μικρέ, αδυνατούμε και να διαφωνήσουμε, επι της ουσίας τουλάχιστον! Μάλλον κατά τα ειωθότα, μπορούμε να αλληλο-συμπληρωθούμε!
Η συγκεχυμένη πληροφόρηση περί των «ανατολικών» βλέψεων μας κατ’ εμέ προκύπτει προφανής. Σιγά μην πρέπει να ξέρουμε πολλά, να ψάχνουμε και να σχολιάζουμε! Αλλά και ο «δυτικός» προσανατολισμός μας μήπως προσφέρει μεγαλύτερη, καθαρότερη και πληρέστερη πληροφόρηση; Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι εκεί πάντοτε καταλήγει μυστηριωδώς και νομοτελειακά εκ του αποτελέσματος!
Για το αποτέλεσμα των εθνικών μας εκλογών οπωσδήποτε δεν χρειάστηκε καμία ιδιαίτερη διεθνής συνωμοσία. Απλώς διαπιστώνω την διαβολική «τύχη» να έρχονται πάντοτε τα πράγματα κατά το δοκούν ορισμένων συμμάχων μας. Και φυσικά φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί είμαστε και μείς οι ίδιοι!
Ένα πράγμα όμως με προβληματίζει, που συμβαίνει ανεξαρτήτως κυβερνήσεως, και όχι μόνον εις την Ελλάδα!
Κοιτάξτε τα βιογραφικά των περισσοτέρων Ελλήνων υπουργών αλλά κυρίως υψηλόβαθμων οικονομικών παραγόντων (πρίν και τώρα). Μελετήστε και τα αντίστοιχα πολλών ξένων ηγετών, του κέντρου και της περιφέρειας, παρακολουθήστε και κάποιους «γραφικούς» ηγέτες χωρών που παρά το μέγεθος δημιουργούν αίσθηση σε παγκόσμια κλίμακα με προκλητικές αλλά προστατευόμενες τάσεις! (Γκρουέφσκι, Σαακασβίλι κλπ.)
Ποιο το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών;
Πρώτον και κυριότερον. Το Αμερικανόθρεφτον!
Δεύτερον αλλά ουσιαστικότερον και λιγότερο αξιοπρόσεκτον! Όλοι, μα ΟΛΟΙ, έχουν θητείες σε οργανισμούς όπως ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα, Goldman Sachs, και λοιπό συρφετό που τελικά είναι ένα και το αυτό!
Δεν γίνεσαι για παράδειγμα υπουργός οικονομικών της Ελλάδος ή διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος αν δεν έχεις διαπιστευτήρια από εκεί! Και νυν και αεί!
Εγώ προτίμησα να μην μιλήσω για προδοσία. Μίλησα για ΕΠΙΛΟΓΕΣ! Και αφού έχουν επιλεχθεί και δεν ξέρω με ποιο τρόπο ΠΡΟΩΘΗΘΕΙ οι ανωτέρω σε θέσεις «κλειδιά», είναι αυτονόητες και οι επιλογές τους! Απλά πράγματα, αποτελεσματικά και χωρίς να μπορείς να κατηγορήσεις ευθέως κανέναν!
Έτσι για να συνεννοηθείς και να συνδιαλλαγείς αποτελεσματικά με τη μία πλευρά πρέπει απλά να λες ΝΑΙ! Τα master plan συντάσσονται και μετά, κατόπιν εντολών στους «ειδικούς» που πρέπει να «βγάλουν» τη δουλειά! Για ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΕΣ επιλογές!
Όταν συνδιαλέγεσαι με την «άλλη» πλευρά, όλο και κάτι θα φταίει! Η ανικανότητα των υπαλλήλων σου για μια ασαφή παράγραφο, το χαρτί εκτύπωσης, το χρώμα του μελανιού…! Το ξαναείπα, «όπου δεν θέλει να ζυμώσει, όλη μέρα κοσκινίζει!»
Εκεί η προηγούμενη «καπατσοσύνη» γίνεται πλήρης «ανικανότητα». Και φυσικά τα master plan αποδεικνύονται ανεπαρκή ή ανύπαρκτα και η «τσαπατσουλιά» περισσεύει! ΣΚΟΠΙΜΑ όμως κατά τη γνώμη μου!
Εξ’ άλλου οι Έλληνες δεν φημιζόμαστε ούτε εδώ αλλά ιδίως στο εξωτερικό για ανικανότητα! Το αντίθετο μάλιστα! Άρα η ανικανότητα και τσαπατσουλιά είναι ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΕΣ!
Εγώ λοιπόν δεν πήγα τόσο βαθιά να εξετάσω την ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Πού είναι όντως μεγάλη κουβέντα και όπως σωστά παρατηρείτε «ποτέ δεν ξέρεις από πριν ότι κάποιος είναι προδότης»!
Εξετάζω τη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, που λόγω ΙΔΕΟΛΗΨΙΑΣ μπορεί να επιφέρει τα ίδια αποτελέσματα με την ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Και είναι και ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_19/07/2011_449737
Μία ἄλλη ἄποψη …
Οταν ο γιός μου έγινε έξι ετών κ. Χονδρογιάννη αντιμετώπισα το κλασσικό δίλημμα: δημόσιο ή ιδιωτικό; Και ως “ιδιωτικό” πέσαν στο τραπέζι τα “καλά” ονόματα, τα κολέγια κλπ. Ως “δημόσιο” έπαιζε το δημοτικό της γειτονιάς.
Αφού η συζήτηση στάθμισε τα συνήθη και βαρετά μέχρι απελπισίας επιχειρήματα, εισηγήθηκα (και πέρασα κι από το Κογκρέσσο) το εξής σκεπτικό:
Εάν ο μικρός πάει στα “καλά” ιδιωτικά, οι πιθανότητές του να πάει σε καλό πανεπιστήμιο, να μπλέξει με “καλές” παρέες, με “κατάλληλους” ανθρώπους και να ακολουθήσει μιά “λαμπρή” καριέρα είναι σημαντικά πιό αυξημένες απ’ ότι εάν πάει στο δημόσιο. Στο δημόσιο οι πιθανότητές του για τέτοια εξέλιξη περιορίζονται σημαντικά.
Αν όμως ο μικρός πάει πράγματι στο ιδιωτικό, πλην όμως δεν ακολουθήσει τελικώς μιά “τέτοια” καριέρα (αλλά “συμβατικότερη”), τότε οι πιθανότητες να μην ευτυχήσει είναι μεγαλύτερες απ’ ότι εάν είχε πίσω του το δημόσιο σχολείο. Κι αυτό υπό την έννοια ότι σε τέτοια περίπτωση “αποτυχίας” θα υποχρεωνόταν να “εγκαταλείψει” ένα “αστραφτερό” κόσμο για τον οποίο υποτίθεται ότι προετοιμαζόταν.
Αντιθέτως, ακόμα κι αν γίνει τελικώς μπετατζής, έχοντας παρακολουθήσει το δημόσιο σχολείο θα έχει μεγαλώσει με ένα αναλογικό (σε σχέση με την κοινωνία) δείγμα ανθρώπων γύρω του. Και άρα θα είναι ικανότερος να προσαρμοστεί “στον πραγματικό κόσμο” έστω κι αν αυτή η ικανότητα προσαρμογής θα έχει αποβεί εις βάρος των πιθανοτήτων να ζήσει “σ’ ένα καλύτερο κόσμο”.
Επρόκειτο για μιά παράξενη εφαρμογή της θεωρίας των παιγνίων που είχα κωδικοποιήσει (μην αντιδράτε, απλοποιημένο ήταν το σχήμα!) ως εξής:
Ιδιωτικό και Διεθνής Manager = Πιθανό και Ευτυχής
Ιδιωτικό και Μπετατζής = Απίθανο αλλά Πολύ Δυστυχής
Δημόσιο και Διεθνής Manager = Τελείως απίθανο και Ευτυχής
Δημόσιο και Μπετατζής = Πολύ πιθανό και Ευτυχής
Πρέπει να σας πω ότι η “βουλγαρική” μου θητεία ήταν πρόσφατη εκείνη την περίοδο και μου ήταν εξαιρετικά ευδιάκριτο πως οι “αμερικανοτραφείς” λάμβαναν επιθετικά τη θέση τους στην ελίτ και “τον καλύτερο κόσμο” της εκεί κοινωνίας. Κι είχα ευαισθητοποιηθεί να παρατηρώ τα ανάλογα στην Ελλάδα.
Μ’ αυτή την εμπειρία, αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τις παρατηρήσεις σας κ. Χονδρογιάννη. Ξέρω ότι το “σύστημα” δεν είναι δίκαιο και ότι πέρα από το ζήτημα των “ευκαιριών” δημιουργείται και ένα συγκεκριμένο στερεότυπο πολιτικής συμπεριφοράς. Υποπτης και ενδεχομένως αντίθετης προς το εθνικό συμφέρον.
Αλλά καθόλου μυστηριώδους! Το “σύστημα” των ΔΝΤ, των Παγκοσμίων Τραπεζών, των “καλών” τραπεζικών θέσεων (και κατ’ αναλογίαν της “καλής” πολιτικής σταδιοδρομίας) τροφοδοτείται από ένα αντίστοιχο “σύστημα” παιδείας, απολύτως συμβατό: Ξεκινάει από τα Χάρβαρντ και τα London School of Economics και ροβολάει μέχρι τα Αμερικανικά Κολέγια Ψυχικού ή τα άλλα “επώνυμα” ιδιωτικά, με τους “συνδέσμους αποφοίτων” τους, τις τηβένους και τα lobbing των αποφοίτων.
Αντιλαμβάνεστε ότι το οικοσύστημα αυτό, των “λαμπρών” αποφοίτων (δεν το λέω κατ’ ανάγκην ειρωνικά, πολλοί είναι μιά χαρά τύποι), μεγάλωσαν κάτω από κοινές πολιτιστικές επιρροές. Εχουν μιά αίσθηση κοινότητας – πως να το κάνουμε – έστω κι αν το χαρμάνι ανακατεύει ενίοτε παράξενα πράγματα, όπως χάμπουργκερ, κωπηλασία στον Τάμεση και συζητήσεις στο Καρτιέ Λατέν.
Οι φίλοι μας αυτοί θεωρούν – και όχι αβασίμως φοβάμαι – ότι συνιστούν την ελίτ και μάλιστα τελούν σε πλήρη και κοινή συνείδηση του γεγονότος. Αισθάνονται πολύ άνετα να συναναστρέφονται μεταξύ τους παρά με τον Ιβαν Καραμπουζούκλωφ του πανεπιστημίου του Ιρκούτσκ ή της Πόλης του Αγίου Πέτρου. Και φυσικά, μαζί μ’ όλα αυτά, μιά πανδαισία δομημένων σχέσεων (από την ΕΕ μέχρι την UEFA κι από το NATO μέχρι την Eurovision) έχει δημιουργήσει τις τυπικές δομές, τα πλαίσια (και εν πολλοίς τα όρια) μέσα στα οποία θα πρωτοκινηθούν πολιτικά. Δεν αρκούν αυτά ως εξηγήσεις;
Κι επειδή μπορεί να μ’ ακούτε κάπως επιεική θα πω και το τελευταίο: πιστεύω ότι ο συνολικός αυτός μηχανισμός, προσανατολίζει τις επιλογές τους με τρόπο πολύ αποτελεσματικότερο (για το “σύστημα”) απ’ ότι εάν τους μάζευε ο Rothschild κι ο Rockefeller σε ένα σαλέ στην Ελβετία και τους έχωνε από ένα τσουβάλι λεφτά στην κωλότσεπη.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Τώρα μάλιστα! Ο τέλειος επίλογος θα τολμούσα να πω!
Παντός πλέον σχολίου περιττεύοντος!
Πλην ίσως εκείνης της εσωτερικής και αδαμάστου ανάγκης να εκφρασθεί μια διαρκής αίσθηση ανικανοποίητου, που ενίοτε απλά ψηλαφείται κατόπιν ενδοσκόπησης, ενίοτε εκδηλώνεται εκρηκτικά αφ’ εαυτής ως νόσος και ασθένεια με έξαρση πυρετού, για να οδηγήσει στην αναπόφευκτη διάγνωση!
“Κάτι δεν πάει καλά εδώ!”
Δηλαδή;
Δηλαδή επειδή τα πράγματα έχουν όπως με ακρίβεια περιγράψατε ανωτέρω και όπως διεξοδικά έχουν σχολιασθεί προηγουμένως θα πρέπει και να αποδεχθούμε ότι καλώς έχουν και ότι “έτσι είναι τι να γίνει”;
Θα δηλώσουμε ικανοποιημένοι επειδή τα κολλεγιόπαιδά μας θεωρούν ότι η “κλίκα” τους δικαιωματικά πρέπει να μας κυβερνά και να ορίζει τις τύχες μας όπως αυτή νομίζει; Με τα lobbies και τους “συνδέσμους” της;
Το αν είναι οι καταλληλότεροι και οι κατά τεκμήριον αξιότεροι να μην το σχολιάσω!
Θα θεωρήσουμε ως τετελεσμένο γεγονός την υπόθεση “Ελληνική πολιτική” να θεωρούν προσωπική υπόθεση και υποχρέωση όλοι οι ανωτέρω και την ίδια την Ελλάδα να αποτελεί αποκλειστική “κληρονομιά” από την μάνα και τον πατέρα τους δυό τριών οικογενειών; Ως κληρονομικοί βασιλείς με αυλή τις “κλίκες” κολεγιοπαίδων;
Έτσι ήταν και σφυρίζαμε αδιάφορα στο παρελθόν, τώρα έχει συμπτώματα επαράτου νόσου!
Κάτι δεν πάει καλά εδώ!
Ένα λεπτό κύριε Χονδρογιάννη, να συνεννοηθούμε. Το ότι διαπιστώνεις κάτι διαφέρει από το να το θεωρείς σωστό, έτσι δεν είναι;
Εξήγησα γιατί προκρίνονται οι επιλογές που προκρίνονται και ως εκεί. Είπατε “αμερικανοτραφείς” κι έπιασα το νήμα από το δημοτικό. Σας έδωσα την εντύπωση συμπαθούντος; Είπα ποτέ ότι είναι “οι κατά τεκμήριο αξιότεροι”; Οχι βέβαια! Είπα τι πιστεύουν αυτοί για τον εαυτό τους. Και το ότι είναι κλίκα δεν σημαίνει βεβαίως ότι είμαι και ικανοποιημένος μ’ αυτήν.
Προφανέστατα κάτι δεν πάει καλά! Τι μου λέτε τώρα; Αυτό δεν φωνάζουμε;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Μα δεν σας απέδωσα τίποτε εκ των παραπάνω!
Απλώς το ερώτημα σας “δηλαδή;” με εξέπληξε λίγο και τα έκανα ξανά “λιανά” γιατί δεν κατάλαβα τι έπρεπε να επεξηγηθεί! Συμφώνησα εξ’ άλλου απολύτως με την τελευταία τοποθέτηση σας θεωρώντας την “τέλειο επίλογο”, έχοντας εξαντλήσει όλα όσα έπρεπε να λεχθούν και μη χρήζουσα άλλων σχολίων!
Απλά για να μήν κλείσουμε άδοξα και χωρίς προοπτική θεώρησα χρήσιμη, παρήγορη, ψυχοθεραπευτική (όπως θέλετε πείτε το) την πανθομολογούμενη διαπίστωση “κάτι δεν πάει καλά εδώ!”
Για να μείνει η πόρτα ανοιχτή! Τίποτε άλλο!
Υποψιαζόμενος ότι πάλι παραπάνω δεν τα κατάφερα να γίνω σαφής μη αντιλαμβανόμενος τι εσείς ρωτούσατε με το “δηλαδή;” διευκρινίζω ότι δεν υπήρχε κανείς υπαινιγμός σε όσα αναφέρατε!
Μάλλον εγώ κατέστην ασαφής στην προσπάθειά μου να μην κλείσουμε το σχολιασμό με τις πεσιμιστικές διαπιστώσεις στις οποίες είχαμε καταλήξει!
Διαβάσατε τὸ ἄρθρο στὸν σύνδεσμο πού ἔδωσα παραπάνω ;
Ἡ Ἰσλανδία, πάνω στὴν ἀπελπισία της τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2008, καί, ποιός ξέρει, ἐλπίζοντας νά δείξει στοὺς δυτικούς διαπραγματευτικὴ δεινότητα (ἂ λὰ Σαμαρᾶ) ἀνακοίνωσε ὅτι θὰ ἔπαιρνε δάνειο 4 δισεκατομμυρίων εὐρὼ ἀπὸ τὴν Ρωσσία. Ἐνῶ καιγόταν, ἀναγκάστηκε νὰ παραδεχθεῖ δημοσίᾳ ὅτι «τὰ εἶχε παραφουσκώσει» αὐτὰ ποὺ τῆς ὑποσχέθηκε ὁ πρέσβυς τῆς Ρωσσίας. Μετὰ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο συνεννοήσεων, τὸ ποσὸν τῆς βοηθείας εἶχε πέσει στὸ κάτω τοῦ 10% τοῦ ἀρχικῶς ἀνακοινωθέντος καὶ αὐτὸ ἀκόμα μὲ τόσο βαρεῖς ὅρους ποὺ δὲν τὸ πῆρε τελικῶς ! Συμπέρασμα : δημόσιες σχέσεις τῆς Ρωσσίας, ρεζίλεμα γιὰ τὴν Ἰσλανδία, πολλὲς πάρλες στὰ μέσα μαζικῆς ἐξηλιθιώσεως, ἀλλὰ λεφτὰ γιόκ. Αὐτὰ, φαίνεται, τὰ ἤξερε ὁ πρωθυπουργὸς μας καὶ αὐτὰ ποὺ τοῦ εἶπε ὁ κύριος Σαββίδης τὰ ἄκουσε βερεσέ. Κατὰ κυριολεξίαν !
Το άρθρο το διαβάσαμε!
Προσωπικά την γνώμη μου για την αρθρογραφία της Καθημερινής και τις σκοπιμότητές της από την χρονική στιγμή που έκρινα περιττό να την αγοράζω, έχω εκθέσει και αλλού! Ωστόσο δεν έχω σκοπό να αμφισβητήσω τα γραφόμενα διότι δεν γνωρίζω τους λόγους του (μερικού) ναυαγίου όπως περιγράφει του δανείου της Ισλανδίας.
Όμως παραπάνω, έγινα σαφής νομίζω, ότι τα λόγια ΚΑΝΕΝΟΣ, ιδίως πολιτικού, δεν λαμβάνω ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ! Μόνον ότι αποδεικνύεται στην πράξη!
Αυτό λοιπόν που αποδείχθηκε στην πράξη ήταν ότι ΟΥΔΟΛΩΣ διερευνήθηκαν από Ελληνικής πλευράς όλες οι πιθανές ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ λύσεις (έστω και για λόγους πολιτικής πίεσης) και όχι μόνον όσον αφορά το δάνειο αλλά και ευρύτερες οικονομικές συνεργασίες (ενεργειακά κλπ.) Και όχι μόνον με Ρωσία! Καθόλου δεν θεώρησα βέβαιο ότι “η Ρωσία μας έδινε δάνειο και μείς δεν το πήραμε”!
Συνεπώς ούτε για το αληθές/ψευδές του ισχυρισμού μπορούμε να αποφανθούμε, ούτε σε πιό βαθμό.
Γενικά υπήρχε διαχρονικά δυστοκία στις όποιες σχέσεις και συνεννοήσεις μας με μη Βορειο-Ατλαντικές χώρες, η οποία σήμερα έχει μετατραπεί σε ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ!
Την οξυδέρκεια του πρωθυπουργού μας, την ικανότητα του να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του και τι πρέπει να κάνει καλύτερα να μην την σχολιάσω!
Και για να αντιπαραβάλλουμε την τακτική της Ελληνικής κυβέρνησης με εκείνη των γειτόνων.
Οι Τούρκοι, ιδίως υπό την σημερινή ηγεσία, διατηρούν την ευελιξία και ικανότητα να συναλλάσσονται ακόμη και με τον διάβολο όταν πρόκειται για τα συμφέροντά τους!
Αυτοί δεν έχουν χωρίσει τον κόσμο δογματικά σε “φίλους” και “εχθρούς”!
Βορειο-Ατλαντικής κατεύθυνσης και αυτοί, δεν δίστασαν να τα “σπάσουν” με το Ισραήλ και με τις ΗΠΑ κάποια στιγμή, και μετά χαράς υπέγραψαν ένα σωρό συμφωνίες με τη Ρωσία, πολλές από τις οποίες είχαμε αρνηθεί και να συζητήσουμε εμείς!
Κύριε Χονδρογιάννη αντέδρασα υπερβολικά! Sorry! που λέγανε και οι συμμαθητές μου στο 2ο γυμνάσιο αρρένων στις κακόφημες γειτονιές της πλατείας Βάθη. Οσο για το “δηλαδή;” απευθυνόταν στον κ. Γεωργάνα του οποίου το σχόλιο μου φάνηκε κάπως αινιγματικό. That’s all!
Τώρα για την αξιοπιστία των πληροφοριών που μας μετέφερε ο κ. Αυγερινός είχα εκφράσει τις επιφυλάξεις μου πριν καν διαβάσω την παραπομπή του κ. Γεωργάνα περί Ισλανδίας.
Κύριε Χονδρογιάννη είμαι γενικά σύμφωνος μαζί σας θα προσέθετα μάλιστα το εξής: Εξωτερική πολιτική δεν είναι μόνο οι μεγάλες συνθήκες, οι “τεράστιες συμφωνίες” κλπ. Εξωτερική πολιτική είναι και η συστηματική προσπάθεια καλλιέργειας πνευματικών, πολιτιστικών, οικονομικών και επιχειρηματικών δεσμών.
Πάρτε παράδειγμα τους “εμπορικούς ακολούθους” των πρεσβειών μας. Δεν έχω άποψη για το τι γίνεται με “τον Δυτικό Κόσμο”, είχα όμως εμπειρίες από πρώτο χέρι από Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσσία, Σερβία, Σκόπια, Αλβανία … ‘Η μάλλον να το θέσω καλύτερα: δεν είχα καμία εμπειρία απολύτως! Τίποτα! Νέκρα! Οσες φορές είχα επιχειρήσει να μιλήσω με τους ανθρώπους “μας” είχα την εντύπωση ότι μιλούσα σε χαμογελαστούς τοίχους.
Από την άλλη, κάθε φορά που επισκέπτομαι τους γονείς μου, ζω μια διαφορετική εμπειρία: το πατρικό μου βομβαρδίζεται (ταχυδρομικώς) από τις πρεσβείες των χωρών στις οποίες κατά καιρούς έχει διδάξει ο πατέρας μου. Από τη Νότιο Κορέα μέχρι το Μεξικό, κι από τις Η.Π.Α. μέχρι την Ταϊβάν καταφθάνουν στο σπίτι τόνοι βιβλίων, περιοδικών εκδόσεων, επιστημονικών, ημιεπιστημονικών και προπαγανδιστικών φυλλαδίων – όλα υπό το συντονισμό των πρεσβειών. Ο τρόπος που συνεργάζονται τα πανεπιστήμιά τους με τις πρεσβείες τους θυμίζει συνεργατικό marketing ανοιχτόμυαλων εταιρειών. Φυσικά κάνω τις συγκρίσεις.
Η μητέρα μου (τεχνιέντως) μου φορτώνει το υλικό αυτό και η σύζυγός μου (εξίσου τεχνιέντως) το διανέμει ολόγυρα. Τα κορεατικά (στην αγγλική παρακαλώ) φυλλάδια έχουν φθάσει πιά μέχρι την Καλοσκοπή Φωκίδος. Δεν ήξερα τι ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν εκεί, ώσπου ο φιλοευρωπαϊστής αλλά και φιλομαθής πεθερός μου εμφανίστηκε περιχαρής με το νέο του Hyundai.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Ταχυδρομείς ένα δωρεάν φυλλάδιο ή περιοδικό και πουλάς ένα Hyundai!
Αν είσαι Κορεάτης ή κάτι άλλο βέβαια!
Εμείς μπορούμε στην Κορέα να πουλήσουμε έστω ένα μπουκάλι λάδι;
Δεν νομίζω!
Και έχετε δίκιο για όλο το πλέγμα των δημοσίων σχέσεων μας, μέχρι τον τελευταίο εμπορικό ακόλουθο! Μάλλον και αυτοί “βολεμένοι ημέτεροι” σε θέσεις “πολυτελείας” είναι και με αποστολή να μην κάνουν τίποτα! Ιδίως σε “τρίτες” χώρες!
Επεκτείνεται δυστυχώς και στην εξωτερική μας πολιτική ότι έχουμε διαπιστώσει και για την εσωτερική. Η δημόσια διοίκησή μας “βρωμάει” δυστυχώς από το κεφάλι αλλά έχει σαπίσει και το τελευταίο λέπι! Σ΄αυτή τη χώρα το τελευταίο που απασχολεί τους διοικούντες είναι η δυνατότητές της και η αξιοπρέπειά της!
Πολύ ορθή επίσης η επισήμανση ότι “Εξωτερική πολιτική δεν είναι μόνο οι μεγάλες συνθήκες και οι “τεράστιες συμφωνίες” κλπ. Εξωτερική πολιτική είναι και η συστηματική προσπάθεια καλλιέργειας πνευματικών, πολιτιστικών, οικονομικών και επιχειρηματικών δεσμών”
Σε κάθε τομέα, σε κάθε επίπεδο, σε κάθε δυνατότητα!
Ούτε καν προς το “ομόδοξον” καταφέραμε κάποιο ικανοποιητικό επίπεδο συνεργασίας με τις Βορειο-Ανατολικές χώρες!
Γιατί μιλάτε έτσι για την δημόσια διοίκηση κ. Χονδρογιάννη; Εμείς θα στέλνουμε τα φυλλάδια με taxi.
Δέν πρόκειται γιὰ προβοκάτσια τῶν πουλημένων ἐχθρῶν τῆς Ἑλληνο-Ρωσσικῆς ἀδελφοσύνης. Ἡ «Καθημερινή» μάλιστα, τὸ πῆρε εἴδηση πολύ ἀργά. Ἡ ἀναζήτηση “iceland russia loan” στὸ Google δίνει 9.140.000 ἀναφορές. Τοὐλάχιστον στὴν Ἐλλάδα πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι ἡ Ρωσσία ἔχει μιὰν τάση νὰ λέει παχειὰ λόγια. Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὰ Ὀρλωφικὰ καὶ φθάνοντας στὸν Ἑλληνικὸ ἐμφύλιο πόλεμο.