Το τέλος της μικρής μας χώρας

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης ( στο ιστολόγιο Ανιχνεύσεις )

Η ρύθμιση που έφερε η κυβέρνηση στη βουλή για τους εργάτες γης προκάλεσε αντιδράσεις στον πολιτικό χώρο, ιδιαιτέρως, της ΝΔ και ανησυχία στην κοινή γνώμη. Η κυβέρνηση καθησυχάζει υποστηρίζοντας πως δεν παρέχει ιθαγένεια αλλά νομιμοποίηση εργασίας, κάτι που το έχει ανάγκη η οικονομία της χώρας.

Ορισμένες παρατηρήσεις:

1.-Η οικονομία της χώρας έχει ανάγκη ξένα εργατικά χέρια για τρείς λόγους. Λόγω υπογεννητικότητας, λόγω εγκατάλειψης των αγροτικών ενασχολήσεων από τους Έλληνες και λόγω ακραίου αθηναϊκού συγκεντρωτισμού που οδήγησε στην εγκατάλειψη της υπαίθρου και την συσσώρευση του πληθυσμού στην Αθήνα για να βρει εργασία. Και οι τρείς παράμετροι αποτελούν συνειδητή καταστρεπτική πολιτική επιλογή του πολιτικού συστήματος που αποτελεί παραποίηση της πραγματικότητας η ονομασία του ως ελληνικού.

Δεν είναι ελληνικό το πολιτικό σύστημα. Είναι αθηναϊκό και αντιμετωπίζει την ελληνική επικράτεια ως υπο κατοχήν αποικία.

Όταν το πρωτοέγραψα οι αντιδράσεις ήταν έντονες. Όσο περνά ο καιρός και συνειδητοποιείται η αλήθειά του, οι αντιδράσεις όχι, μόνο, υποχωρούν αλλά μεταβάλλονται σε υποστηρικτές της θέσης περί κράτους αθηναϊκής αποικίας.

2.-Το αθηναϊκό πολιτικό σύστημα έχει αντιληφθεί που οδηγείται η ανθρωπότητα επειδή συμμετέχει στα διεθνή φόρα που λαμβάνονται αποφάσεις. Η διεθνής τάση όπως καθοδηγείται από τα κέντρα αυτά είναι: υπέρβαση των εθνικών συνόρων, πληθυσμιακή ανάμειξη ανθρώπων από διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές λόγω του φαινομένου της μετανάστευσης και σύγκλιση ανθρώπου-μηχανής.

3.-Το ότι τα εθνικά σύνορα έχουν διαρραγεί δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, αν και πολλοί επιστήμονες και διεθνολόγοι πιστεύουν πως η έννοια του έθνους είναι διαχρονική και αναλλοίωτη. Δεν ξέρω αν θα παραμείνει ως τέτοια αλλά τα έθνη και τα κράτη είναι διαφορετικές έννοιες και ουσίες. Τα έθνη έχουν ζήσει σε διαφορετικά κρατικά μορφώματα. Το εθνικό κράτος ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Ήταν αναγκαίο όσο η αστική τάξη με τις βιομηχανίες της, στα πρώτα στάδιά της, ήθελε έναν εργατικό και οικονομικό χώρο για τα προϊόντα της. Όταν πέρασε στη φάση του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας η ανάγκη αυτή άρχισε να περιορίζεται μέχρι που εξέλιπε σήμερα με τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες. Εκλείπει, ακόμη, και η έννοια του παραδοσιακού αστού. Ο σύγχρονος οικονομικός παράγων δεν έχει αστικά χαρακτηριστικά. Ούτε και την αστική ιδεολογία. Είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένας πολίτης του κόσμου που προσπαθεί και επηρεάζει τις παγκόσμιες εξελίξεις. Τα εθνικά κράτη δεν μπορούν να του αντισταθούν. Και αν το κάνουν θα απομονωθούν. Η απομόνωση σημαίνει αυτοκτονία.

 4.-Η ιδεολογία της νέας τάξης έχει ξεπεράσει τις εθνικές αγκυλώσεις περί μιας ομάδας ανθρώπων που κυριαρχεί πληθυσμιακά και πολιτισμικά σε μια περιοχή (το εθνικό κράτος). Και ενθαρρύνει την μίξη ανθρώπων και πολιτισμών χωρίς την αγωνία να κρατηθεί κυρίαρχο κάποιο μοντέλο τρόπου ζωής. Η έγνοια της είναι η κινητικότητα και η κατανάλωση αγαθών που προσφέρονται σε παγκόσμια εμβέλεια. Αδυνατεί να ελέγξει-αλλά και δεν την ενδιαφέρει- τις παγκόσμιες μετακινήσεις, γνωστές στην ιστορία ως μεταναστεύσεις των λαών, διότι θεωρεί πως είναι αναγκαίες. Η πλέον προφανής αναγκαιότητα που τις προκαλεί είναι η οικονομία αλλά στο άμεσο μέλλον θα είναι και η κλιματική κρίση. Δεν είναι δυνατόν να σταματήσουν αυτές οι ροές. Πολλές, δε, από τις καινοτομίες στις νέες τεχνολογίες, έχουν επιτευχθεί από επιστήμονες και τεχνικούς των λαών αυτών.

5.-Η επόμενη αναγκαιότητα που εμφανίζεται ως ιδεολογία της νέας τάξης είναι η σύγκλιση ανθρώπου μηχανής. Η υπέρβαση της φυσικής οντότητας του ανθρώπου και η σταδιακή μετατροπή του σε μια μεταναθρώπινη μορφή που θα είναι κάτι σαν άνθρωπος με ιστούς αλλά και με ψηφιακά χαρακτηριστικά. Το πρώτο στάδιο αυτής της μετατροπής είναι η υπέρβαση της αίσθησης του φύλου. Ο υπερτονισμός του μη φύλου ή των πολλαπλών φύλων κατατείνει στην διαμόρφωση μιας συνείδησης ότι είμαστε τα πάντα. Ακόμη και προστάδιο μηχανής. Και έχουν βρεθεί πρόθυμοι προωθητές της ιδέας στο όνομα των δικαιωμάτων. Η αντίσταση και σε αυτήν την τάση είναι αδύνατη. Κανένα θρησκευτικό δόγμα ή ανθρώπινη ομάδα δεν μπορεί να σταματήσει την σχετική έρευνα. Σύμφωνα με την θεωρία δικτύων η έρευνα αυτή θα αποκτήσει εκθετικές δυνατότητες παραγωγής και η αυτονόμηση της Τεχνητής Νοημοσύνης από την ανθρώπινη παρέμβαση θα εμφανισθεί, ξαφνικά, μια ημέρα, όχι όπως ο Ερντογάν. Πραγματικά ξαφνικά.

6.-Η ελληνική άρχουσα τάξη (οι Αθηναίοι κοτζαμπάσηδες, δηλαδή) δεν μπορούν να πρωταγωνιστήσουν σε αυτές τις αλλαγές. Μπορούν να διαδραματίσουν, κυρίως η πόλη τους, έναν μεταπρατικό ρόλο. Και η πολιτική τάξη που στηρίζουν εφαρμόζει κατά γράμμα αυτές τις πολιτικές. Ο Μητσοτάκης κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να συγκεντρώσει στην Αθήνα ό,τι διεθνές βρίσκεται στην τεχνολογική πρωτοπορία και ενδιαφέρεται να εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Δεν λειτουργεί ως πρωθυπουργός χώρας. Αλλά ως αθηναίος ντήλερ.

7.-Στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα δεν είναι, μόνο εκλόγιμη μοναρχία, όπως λέει ο Γιώργος Κοντογιώργης αλλά είναι και μονοκομματικό. Ο μονοκομματισμός επιδιώχθηκε σε έναν λαό που κατά τους διεθνείς διαμορφωτές της νέας τάξης δεν αξίζει τίποτε περισσότερο. Την περιφρόνηση του δυτικού ανθρώπου προς τον Έλληνα την συνειδητοποιεί όποιος την βιώνει στο εξωτερικό. Στο μονοκομματικό, λοιπόν, ελληνικό πολιτικό σύστημα η αντιπολίτευση, αν υπάρξει, θα είναι εσωκομματική. Και εκεί διαφαίνεται. Ο μόνος που εξέφρασε αντίθετη άποψη στην επιχειρούμενη πολιτική είναι ο πρώην πρωθυπουργός, προερχόμενος από την κυβερνώσα παράταξη, Αντώνης Σαμαράς. Και σε άλλα θέματα, εκείνος που αντιτίθεται είναι ο ανιψιός του ιδρυτή του κόμματος, Κ.  Καραμανλής. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όμως, έχει τέτοια αίσθηση διεθνούς υποστήριξης σε αυτό που κάνει που αντιμετωπίζει με περιφρόνηση αυτές τις αντιδράσεις. Διότι γνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης πως η πολιτική του τυγχάνει αναγνώρισης από τα διεθνή κέντρα. Τα οποία, δεν έχουν εντοπίσει κανέναν άλλον στην Ελλάδα που να θέλει- και να μπορεί- να επιβάλλει τέτοια πολιτική. Αν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Καραμανλής έχουν κατά νου κάτι περισσότερο από μια εσωκομματική απόκλιση θα αποτύχουν.

Εν κατακλείδι: το παιχνίδι είναι χαμένο. Διότι δεν υπάρχει η κρίσιμη μάζα στην Ελλάδα που ξεκινώντας από την επιθυμία να διατηρήσει τον τρόπο ζωής της, να μετατρέψει το πολιτιστικό παράδειγμα σε πολιτική πρόταση και να διεκδικήσει αποτελεσματικά την εξουσία. Οι φωνές διαφοροποίησης που ακούγονται, αν δεν κινούνται στη σφαίρα του γραφικού, αναζητούν προστασία και έκφραση στον άλλο πόλο που επιδιώκει τα ίδια με τον δικό του- πιο καθυστερημένο-τρόπο. Τη Ρωσία.

Ακόμη και η λεγόμενη αριστερά, σε όλες της τις μορφές είναι μέρος αυτού του παιχνιδιού. Το προωθούσε πριν γίνει αποδεκτό απο την άρχουσα, παγκοσμίως, τάξη. Η ιδεολογία της, πράγματι, κυριάρχησε με κάποια διαφοροποίηση στα κέντρα που την καθοδηγούν. Δεν είναι το κόμμα αλλά η διεθνής των αγορών που έχει τον πρώτο λόγο. 

Αυτός ο τόπος-η Ελλάδα και οι Έλληνες- δεν έχει προοπτική. Είναι και θα παραμείνει ουραγός. Αν υπήρχε κάποια δυναμική θα εμφανιζόταν.

Μπορεί η Θεσαλονίκη να βγει πρωτοποριακά μπροστά;