Επιτέλους η Ανωτάτη Παιδεία μας απηλλάγη από το ψευδοπροοδευτικό ιδεολόγημα που λεγόταν «Πανεπιστημιακό άσυλο». Είναι αξιέπαινος ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος επέβαλε στην Κυβέρνηση αυτήν τη νομοθετική ρύθμιση. Η πραγματική αξία του ασύλου είναι η προστασία των ιδεών και των φιλοσοφικών ή επιστημονικών αντιλήψεων στον χώρο του Πανεπιστημίου. Γι’ αυτό και καθιερώθηκε στην Δυτική Ευρώπη όταν υπήρχαν απολυταρχικά καθεστώτα, τα οποία φυλάκιζαν επιστήμονες για τις ιδέες που ανέπτυσσαν. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα είχε καταντήσει ένας διάτρητος θεσμός που παρείχε προστασία στην αυθαιρεσία, στον τραμπουκισμό, στην εγκληματική δράση και κατεξευτέλιζε την έννοια της Παιδείας. Είναι προφανές ότι η κοινωνία μας σε κάποιους τομείς ωριμάζει και είναι έτοιμη να αποδεχθεί την κατάργηση μερικών ψευδοπροοδευτικών μύθων.
Δεν είναι, όμως, μόνο το άσυλο. Υπάρχουν και άλλες ιδεολογικές αγκυλώσεις που έχουν επιβληθεί στην παιδεία, στην κοινωνία και στον χώρο των ιδεών στο όνομα ενός δήθεν προοδευτισμού, ο οποίος αντιγράφει κάθε τι το αποτυχημένο από άλλες χώρες και το διατηρεί ακόμη και αν οι άλλες χώρες αρχίζουν να το απορρίπτουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα. Σε όλα τα σχολικά προγράμματα και σε άλλες εκφάνσεις της πολιτιστικής μας ζωής ακούμε και διαβάζουμε αυτόν τον όρο, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με την εθνική ταυτότητα και την ελληνορθόδοξη κληρονομιά του λαού μας. Με πρόσχημα την παρουσία μεγάλου αριθμού μεταναστών, εκ των οποίων οι περισσότεροι παράνομοι, οι δήθεν προοδευτικοί προσπαθούν να καταργήσουν την έννοια του Έθνους, τη συνέχεια του Ελληνισμού, την προβολή των ηρώων μας, την αξία της ελληνικής γλώσσας, τα ελληνορθόδοξα ιδανικά των Τριών Ιεραρχών και του Πατροκοσμά. Λέγουν ότι όλα αυτά είναι «εθνικιστικά» και ότι πρέπει η πολιτιστική ταυτότητα της πλειοψηφίας να υποχωρήσει για να προβληθεί ο πολιτισμός, η θρησκεία και η ταυτότητα των αλλοδαπών και τω λαθρομεταναστών. Στο όνομα του «πολυπολιτισμού» κακοποιούν την Ιστορία μας, καταργούν τον όρο Εθνική από το Υπουργείο Παιδείας, προσπαθούν να αλλοιώσουν τον Ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, συγγράφουν βιβλία Ιστορίας με φιλοτουρκικό περιεχόμενο, υποβαθμίζουν τις εθνικές επετείους και γενικά χλευάζουν την παράδοση και την εθνική φυσιογνωμία του Ελληνισμού.
Η αντίληψη αυτή είναι λανθασμένη και αποτυχημένη. Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν υποχωρεί η εθνική ταυτότητα, η γλώσσα και η ιστορία της πλειοψηφίας για να κολακευθούν οι απρόσκλητοι αλλοδαποί επισκέπτες. Και όπου τυχόν συνέβη αυτό τώρα οι ηγέτες των αντιστοίχων χωρών έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την αποτυχία του πειράματος. Η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκελ παραδέχθηκε επανειλημμένως ότι το πολυπολιτισμικό πείραμα στη Γερμανία απέτυχε. Την ίδια παραδοχή έκανε δημοσίως και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον. Στην Ιταλία προ ολίγων ετών ο γνωστός αριστερός ηγέτης Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα ομολόγησε στον Ιταλοαμερικανό πολιτειολόγο Τζιοβάνι Σαρτιόρι ότι στο ζήτημα του πολυπολιτισμού «οι συντηρητικοί είχαν δίκιο» . Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου προέβη σε μία έμπρακτη ομολογία της αποτυχίας της πολυπολιτισμικότητας: Ενώ αρχικά είχε ζητήσει από την Ιταλία να κατεβάσει τον Εσταυρωμένο από τις σχολικές αίθουσες, με δεύτερη απόφασή του δικαίωσε την Ιταλία και δέχθηκε το δικαίωμα της κάθε χώρας να προβάλλει μέσα στο σχολείο τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα. Στη Γαλλία μετά από τα αιματηρά επεισόδια που προκάλεσαν νεαροί Αφρικανικής καταγωγής στα προάστεια, ο Νικολά Σαρκοζί δημιούργησε Υπουργείο Εθνικής Ταυτότητος και καταπολεμεί τους πολυπολιτισμικούς μύθους. Είναι χαρακτηριστική και η απάντηση του κορυφαίου Γάλλου ιστορικού των Πολιτισμών Φερνάν Μπρωντέλ . Ερωτηθείς αν μία χώρα εμπλουτίζεται ή απειλείται αν γίνει πολυπολιτισμική, απήντησε:
– «Πολυπολιτισμική», αυτό εξαρτάται από το πώς εκλαμβάνετε τη λέξη. Αν εννοείτε πως διάφοροι πολιτισμοί συνομιλούν μεταξύ τους και ανταλλάσσουν τα αγαθά τους, ναι, είμαι ευνοϊκός για το «πολυ-πολιτισμικό». Αν όμως αυτό σημαίνει πως κάποιος πολιτισμός διαρρήγνυται προς πάσαν κατεύθυνση για να ικανοποιηθούν οι μεν ή οι δε, τότε είμαι εναντίον.
Ο Μπρωντέλ αρνείται το πολυπολιτισμικό πρότυπο που έχει επιβάλλει στην Παιδεία μας ο ψευδοπροοδευτισμός. Ένα πρότυπο που διαρρηγνύει την εθνική συνοχή και γκρεμίζει τις αξίες της πατρίδας, της Ορθοδοξίας, του ηρωισμού. Μας υποδεικνύει ότι άλλο πράγμα είναι ο διάλογος των πολιτισμών, κάτι αντίστοιχο με την Οικουμενικότητα του ελληνικού πνεύματος, και άλλο –τελείως εσφαλμένο- είναι να αναγκάζεις ένα λαό να αρνηθεί την ταυτότητά του για να ικανοποιηθούν οι γειτονικοί λαοί και οι λαθρομετανάστες. Ο Ελληνισμός και ως κλασικός και ως Αλεξανδρινός και ως Ορθόδοξος Χριστιανικός και ως σύγχρονος, που μετέχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πάντοτε ήθελε και θέλει να είναι Οικουμενικός. Δεν έμεινε ποτέ κλεισμένος στο καβούκι του. Όμως άλλο πράγμα είναι η Οικουμενικότητα , η οποία διαφυλάσσει την εθνική μας κληρονομιά ώστε να την μεταδώσει ως αγαθό στους άλλους πολιτισμούς, και άλλο είναι η πολυπολιτισμική χοάνη, η οποία καταργεί κάθε τι το ελληνικό για να μάς επιβάλει ξένα πρότυπα και να μας μεταβάλει σε έναν πολυεθνικό, άπατρι και ανελλήνιστο πολτό.
Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έχει παρατηρήσει ορθώς ότι το Βυζάντιο ήταν ένα κράτος πολυεθνικό μεν (προ του 1204), αλλά μονοπολιτισμικό. Ο επικρατών πολιτισμός στη γλώσσα, στην παιδεία, στην κοινωνία, ήταν ο ελληνικός. Τα μονοπολιτισμικά κράτη διαρκούν πολλούς αιώνες, τα πολυπολιτισμικά αποσυντίθενται.
Κ.Χ. 27.8.2011
5 comments
Μένει νὰ άποδειχθεῖ πῶς κάτι πού δὲν ὑφίσταται (τὸ ἑλλαδικὸ αὐτοαποκαλούμενο κράτος) μπορεῖ νὰ ἀποσυντεθεῖ …
Κε. Γεωργάνα, το κράτος μας αυτοαποκαλείται ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ουχί “ελλαδικόν”, ρίξατε μίαν ματιάν εις το δελτίον της ταυτοτητός σας, θα διαφωτισθείτε σχετικώς. Επιπροσθέτως το γεγονός ότι έχετε διαβατήριον και δελτίον ταυτότητος αποδεικνύει την ύπαρξιν Ελληνικού Κράτους, βρίθοντος τρωτών αναμφισβητήτως, αλλά περιτράνως υπαρκτού. Είχα σχηματίσει την εντύπωσιν ότι δεν συνετάσσεσθω υπό τον επισείοντα του “ελλαδισμού”, των ανρησιπάτριδων ποικιλωνύμων γκρουπούσκουλων, πανσπερμικής προελεύσεως, αλλά καταφανώς έσφαλα.
‘Οσον αφορά το εν θέματι άρθρον κινείται προς την ορθήν κατεύθυνσιν.
Φοβάμαι ότι πολύ πρόωρα πανηγυρίζει ο αρθρογράφος για την κατάργηση του ασύλου. Δεδομένης της μονίμου αδυναμίας της Ελληνικής πολιτείας να εφαρμόσει τους νόμους που θεσπίζει, η ψήφιση του σχετικού νόμου, έστω και με ευρεία συναίνεση, ουδόλως συνεπάγεται και την εφαρμογή του. Το γεγονός αυτό, άλλωστε άριστα γνωρίζει γνωστή πολιτική παράταξη, η οποία διατυμπανίζει με κάθε τρόπο ότι ο νόμος αυτός – όπως και κάθε άλλος που εκάστοτε δεν συμφωνεί με τις ιδεολογικές εμμονές της – δεν πρόκειται να “περάσει”. Ως εκ τούτου, αμφότεροι οι φίλτατοι προλαλήσαντες έχουν εν μέρει δίκαιο καθόσον κράτος χωρίς δυνατότητα επιβολής δεν μπορεί να νοηθεί, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν υφίσταται. Απλώς, το ελληνικό δαιμόνιο έχει εφεύρει το αντίστοιχο “ελληνικό κράτος”, που συνιστά παγκοσμίως αναγνωρισμένη πλέον ευρεσιτεχνία (κοινώς πατέντα), διότι λειτουργεί “α λα κάρτ”, ήτοι ανάλογα με τα συμφέροντα των πολιτών του. Για παράδειγμα, ουδείς έχει αντίρρηση να λαμβάνει διαβατήριο ή δελτίο ταυτότητας ή να συμμετέχει στο κοινοβούλιο κραυγάζοντας για “δημοκρατία”, αφού ταυτοχρόνως εκ των προτέρων έχει καταστήσει σαφές ότι δεν θα συμμορφωθεί με τις αποφάσεις που δεν αποδέχεται (ως γνωστόν η αρχή της πλειοψηφίας είναι μικροαστικός κομφορμισμός). Σε ένα τέτοιο κράτος – πατέντα χωρίς πολιτική βούληση επιβολής η κατάργηση του ασύλου δεν συνιστά αιτία πανηγυρισμού, αλλά μάλλον το σημείο χωρίς επιστροφή : ή θα σπάσει το απόστημα ή ο ασθενής θα γελοιοποιηθεί μέχρι τελικής πτώσεως. Δυστυχώς κε Χολέβα, το θέμα του ασύλου όχι μόνο δεν έχει λήξει, αλλά τώρα θα εμφανισθεί σε όλη του την ένταση αποκαλύπτοντας περίτρανα όλες τις παθογένειες της κοινωνίας μας.
Φοβάμαι πως κάποια σχόλια αλλά και το κείμενο είναι ακραία. Δεν είναι εύκολο να χαρακτηρίζεις “τραμπούκους” ανθρώπους χωρις να ξέρεις τα κίνητρά τους και γενικά να βλέπεις τόσο μονόπλευρα και την κατάργηση του ασύλου αλλά και τη μετανάστευση. Είναι περίπλοκα θέματα και σίγουρα η λύση τους και η ανάλυσή τους δε χωρούν σε τόσο λίγες γραμμές.Για αυτό θα συνιστούσα προσοχή στα “μεγάλα” λόγια.
κε Παπαδιαμάντη, τα υπό συζήτηση θέματα της κατάργησης του ασύλου και της μετανάστευσης δεν είναι καθεαυτά περίπλοκα, αλλά έχουν καταστεί τέτοια κατόπιν της πολυετούς μεταπολιτευτικής ραστώνης, αβουλίας και ατολμίας, καλυπτόμενες υπό τον μανδύα της αιωνίου διαβούλευσης. Ατυχώς, το από 31-8-2011 σχόλιο επιβεβαιώθηκε, αφού ο νόμος που ψηφίστηκε δεν εφαρμόζεται από το ίδιο το κράτος, με αποτέλεσμα οι καταλήψεις να έχουν εξαπλωθεί, και έπεται συνέχεια. Όπου σταμάτησαν, τούτο έγινε με πρωτοβουλία των φοιτητών, αφού το υπουργείο ουδόλως ενδιαφέρεται εάν οι φοιτητές στα δημόσια πανεπιστήμια μορφωθούν. Βλέπετε, η διαιώνιση της ελίτ έχει εξασφαλισθεί με άλλους τρόπους. Εν ολίγοις, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στην χώρα, φίλτατε, ή πανεπιστήμιο θα λειτουργεί ή άσυλο θα υφίσταται. Ο καθένας ας βάλει τις προτεραιότητές του. Εάν, όμως, προκρίνουμε το άσυλο και θέλουμε να είμαστε συνεπείς, ας το επεκτείνουμε και στα σχολεία των λοιπών βαθμίδων και σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες ή και σε όλη τη χώρα, όπως κάποιοι διακαώς επιθυμούν. Έτσι, δεν θα υπάρχει διαφοροποίηση με τα υφιστάμενα άσυλα κάθε λογής.
Όσον αφορά στο δεύτερο ζήτημα που θίξατε, θεωρώ ότι ο αρθρογράφος αναφέρεται σε απρόσκλητους λαθρομετανάστες και όχι σε μετανάστες. Θεωρώ ότι η διαφορά είναι ουσιώδης. Μεταναστευτική πολιτική έχουν όλες οι σοβαρές χώρες, για παράδειγμα η Αυστρολία, που εκ των προτέρων δηλώνει ότι χρειάζεται συγκεκριμένο αριθμό μεταναστών σε ορισμένο διάστημα, με σαφείς ειδικότητες και με αυστηρές διατυπώσεις. Όπως έχει ήδη συχνά επισημανθεί στον παρόντα ιστοχώρο, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν συνιστά μεταναστευτική πολιτική, αλλά πλήρη ανυπαρξία τέτοιας, αφού ελλείπουν όλα τα παραπάνω. Εάν μας αρέσει η παρούσα κατάσταση, είναι κρίμα να υφιστάμεθα το μαρτύριο της σταγόνας δεχόμενοι μόνο μερικές εκατοντάδες αλλοδαπών ημερησίως, χωρίς έγγραφα, χωρίς όρια και με αναληθή στοιχεία. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να δεχθούμε μονομιάς μερικά εκατομύρρια ομοεθνών τους, προκειμένου να περιφέρονται άπραγοι στο κέντρο της πρωτεύουσας και έτσι να επιταχυνθούν οι σκοπούμενες – και άρα αναπόφευκτες – κοινωνικές εξελίξεις. Φοβάμαι πως έχει δίκιο ο δάσκαλος όταν επαναλαμβάνει πως “το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε”. Ακόμη, αρνούμαστε να κατανοήσουμε πώς οδηγηθήκαμε στην ξέρα.