Ο Σαμαράς θα γραφτεί με έντονα γράμματα στη νεοελληνική ιστορία επειδή θα θέσει εκτός πολιτικής τις τρεις πολιτικές οικογένειες δεινοσαύρων της χώρας μετά από 60 χρόνια.
1. Διαδέχθηκε τον ανηψιό Καραμανλή στη ΝΔ και τελείωσε μια και καλή με τους Καραμανλήδες
2. Νίκησε την κόρη Μητσοτάκη στη διαδοχή, την εξώθησε εκτός κόμματος και μετά την επικείμενη αποτυχία της θα τελειώσει με τους Μητσοτάκηδες. Απομεινάρι ο Κυριάκος που όμως εγκαίρως αποστασιοποιήθηκε από την οικογένεια και χαράσσει τη δική του πορεία εντός ΝΔ. Χωρίς ελπίδα όμως για μεγάλο πόστο.
3. Θα νικήσει τον εγγονό και υιό Παπανδρέου στις επόμενες εκλογές και θα τελειώσει μια και καλή και με τους Παπανδρέου
Η μοίρα του τον έφερε ή θα τον φέρει να δείχνει τη δική του πλάτη στα μούτρα του τελευταίου απογόνου των τριών οικογενειών.
Ελπίζω στα επόμενα 60 χρόνια να μην ξαναδούμε όχι απλώς Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες ή Παπανδρέου, αλλά να μη δούμε επανάληψη κανενός επωνύμου. Ούτε και Σαμαρά. Ένας φτάνει. Πώς έλεγε ο ΓΑΠ ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια. Ένας πολιτικός το πολύ από κάθε οικογένεια.
Κύριε Κοζανίτη είχαμε κάποτε μιά καλή συζήτηση περί Σαμαρά. Πέρασε κάμποσος χρόνος από τότε. Και πρέπει να σας πω ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το πως λειτούργησε ο χρόνος αυτός στις απόψεις μας. Εγώ δεν έχω κουράγιο ούτε να ασχοληθώ πλέον, εσείς δείχνετε ενθουσιασμένος από μιά ανούσια κατάληξη πολιτικών διαδρομών στην οποία (νομίζω πως) το ανάστημα του Σαμαρά δεν παίζει κανένα ρόλο.
Ομολογώ πως δεν έχω το κουράγιο να γράψω τι με απογοήτευσε απόλυτα – θα έπρεπε να γράφω πολύ ώρα, και αν έπρεπε να γίνω επιγραμματικός ίσως μου έπαιρνε και περισσότερη. Ισως εσείς όμως, να μπορείτε να σημειώσετε τι είναι αυτό που μετέτρεψε (και) τις δικές σας επιφυλάξεις σε τόσο ενθουσιώδη διάθεση.
Γιάννη Μικρέ, που τον είδατε τον ενθουσιασμό; είστε νομίζω ο εξυπνότερος ανάμεσά μας. Εγώ μία επισήμανση έκανα ως παρατηρητής. Γεγονός ότι έδειξε την πλάτη του στον Καραμανλή και στην Μπακογιάννη. Πιθανότατη υπόθεση εργασίας ότι θα κάνει το ίδιο στον Παπανδρέου.
Αυτό δε σημαίνει ότι επιμένω να διατηρώ πράγματι ελπίδες στον Σαμαρά και ουδέποτε το έκρυψα. Όμως δεν διεφάνη από το ανωτέρω σχόλιό μου.
Γεώργιε, θα ήθελα να μου εξηγήσετε αυτό το «πρωτίστως τον απασχολούσε να γίνει πρωθυπουργός». Διότι εγώ την κρίσιμη στιγμή άλλη απασχόληση είδα. Πρώτον ήταν ο μόνος που προέβλεπε από το καλοκαίρι του 2010 την αποτυχία του Μνημονίου και σήμερα άπαντες συμφωνούν με αυτά που έλεγε εκείνος τότε (εννοώ την κυβέρνηση, τους ξένους και τον σοβαρό οικονομικό τύπο της Ευρώπης). Και δεύτερον, όταν κατέρρευσε ο ΓΑΠ το μόνο που ζήτησε ο Σαμαράς ήταν να μην είναι ο ίδιος ο ΓΑΠ πρωθυπουργός, αλλά και να καταργήσει 1-2 νόμους, πχ την ιθαγένεια. Ο ΓΑΠ το δέχτηκε για λίγες ώρες και επανήλθε με μακρά διάρκεια κοινής κυβέρνησης, την οποία δέχθηκε ο Σαμαράς. Κατόπιν ο ΓΑΠ άλλαξε γνώμη για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν στις περιφερειακές εκλογές. Εξηγήστε λοιπόν τι εννοείτε.
Προς όλους. Δείτε την εκπομπή του Παπαχελά με τον Λαζαρίδη για να πάρετε μία ιδέα της ποιότητας των ανθρώπων γύρω από τον Σαμαρά.
Το ένα εκ των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα και στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την μία δυναστεία των “κληρονομικώ δικαίω” ηγεμόνων, τώρα πανηγυρίζει επειδή προβλέπει την ανατροπή των δυναστειών (!!!). Τα επτά χρόνια, που έχουν παρέλθει από την προσδοκώμενη “επανίδρυση” και το “νοικοκύρεμα”, σε ορισμένους φαντάζουν ως αιώνες, που επιτρέπουν το θάψιμο των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σε προηγούμενη ανταλλαγή απόψεων είχα επακριβώς αναφέρει τι ανέμενα από τον κο Σαμαρά να πράξει, στο κόμμα του κατ’ αρχήν, και κυρίως να καλέσει τον “σιωπηλό πρίγκηπα” της Ραφήνας και την ακολουθία του να δώσουν λόγο για τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος πιθανόν έχει τις καλύτερες προθέσεις, αλλά δεν μπορεί και δεν θέλει να συγκρουστεί με στελέχη της παράταξής του, περιλαμβανομένου και του κου Αβραμόπουλου, που μονίμως εμφανίζεται δίπλα του. Η σημειολογία είναι προφανής, όπως και η εγγύηση της αποτυχίας. Το νέο κρασί δεν μπαίνει σε παλαιούς ασκούς.
Επιτέλους, ας συνειδητοποιήσουν οι πολιτευόμενοι ότι ο καιρός που η εξουσία στην Ελλάδα ήταν το ποθούμενο και η αφορμή της λαφυραγωγίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αυτή την στιγμή η εξουσία δεν είναι απλώς “καυτή πατάτα”, αλλά ωρολογιακή βόμβα, που έχει ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση. Για του λόγου το αληθές ο ίδιος ο λαλίστατος αντιπρόεδρος σχεδόν ικέτεψε τους βουλευτές του κόμματός του να ρίξουν την κυβέρνηση, προσπαθώντας μάταια να μεταθέσει τις αναντίρρητες ευθύνες στους εξ ορισμού ανεύθυνους. Έστω ότι ο κος Σαμαράς επιτυγχάνει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Το σκάφος δεν χρειάζεται πλέον απλώς συνετό κυβερνήτη, αλλά πρωτίστως πρέπει να επανέλθει σε λειτουργική κατάσταση, διότι αυτή την στιγμή όλα τα ζωτικά συστήματα έχουν καταρρεύσει. Οι επιλογές είναι δύο : ή θα επιβάλει την κρατική βούληση με κάθε μέσο και κόστος, ή θα επιδιώξει συνεργασία. Τη δεύτερη πιθανότητα την τορπιλίζει συνεχώς, άρα του απομένει μόνο η πρώτη. Η αιθεροβατούσα Αριστερά μπορεί να τρίβει με ικανοποίηση τα χέρια της για το πολυπόθητο χάος. Ο κος Σαμαράς έχει μία και μόνη επιλογή για να αποδείξει την δήθεν υπάρχουσα βούλησή του για ανατροπή του κατεστημένου και των δυναστειών : διάλυση της Ν.Δ., δημιουργία νέου φορέα με άφθαρτα πρόσωπα της επιλογής του και πλήρης αποδέσμευση από τα βαρίδια και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Αν είχε το θάρρος θα το είχε ήδη πράξει. Συνεπώς, όσοι ελπίζουν κάτι από αυτόν ας κρατάνε μικρό καλάθι.
Αγαπητέ Κοζανίτη, αποσύρω τα περί ενθουσιασμού, μπορεί να σας αδικώ πράγματι. Απλώς δεν θεωρώ ιδιαίτερη επιτυχία του Σαμαρά την επικράτηση επί του καταρρεύσαντος Καραμανλή ούτε επί της συμπαρασυρθείσας και συνενόχου κυρίας Μπακογιάννη.
Τόσο ο Παπανδρέου όσο και ο Σαμαράς, αμφότεροι λόγω ανεπαρκούς προσωπικότητας και ικανοτήτας, έκαναν τα μοιραία λάθη τους πολύ πριν ανέλθουν στην εξουσία:
Ο μεν πρώτος κοπροσκύλαγε στην αντιπολίτευση αντί να προετοιμάζεται καίτοι ήταν ηλίου φαεινότερο ότι θα κέρδιζε τις εκλογές. Και επιπλέον κατέβηκε σ’ αυτές με σημαία το “λεφτά υπάρχουν”. Δεν χρειάζομαι θεωρίες συνομωσίας: Η αγνή , παρθένα ανικανότητα είναι επαρκής εξήγηση των δύο αυτών καταστροφικών επιλογών.
Ο δεύτερος παραλαμβάνει ένα ενοχικό κόμμα με νωπή, βροντώδη εντολή από τη βάση του να αλλάξει τα πάντα. Είναι πανίσχυρος. Εχει (;) το άλλοθι της απουσίας του από το έγκλημα της πρόσφατης διακυβέρνησης. Δεν έχει το βαρύ καθήκον της λήψης κυβερνητικών αποφάσεων. Και τι κάνει; Παίζει τις κουμπάρες! Διατηρεί…, άντε να μη πω ποιούς διατηρεί γύρω του και τι ακριβώς ξύνουν αυτοί. Δεν έχω δεί την εκπομπή που αναφέρεστε, θα το κάνω. Αλλά να σας πω και μιά κουβέντα τώρα;
Εάν κάνω τόσο λάθος και οι άνθρωποι γύρω του είναι ικανοί τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα απ’ ότι φανταζόμουν…
Ας είναι. Βαριέμαι να τα ξαναλέω, η διαδρομή του είναι απογοητευτική, μια θλιβερή, λαϊκίστικη προχειράτζα. Χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει και κάτι δύσκολο μεταξύ μας. Γιατί τα περί “προβλέψεων” αποτυχίας του Μνημονίου (σιγά τ’ αυγά!) και τα περί της “σύγκρουσης με τους Ευρωπαίους” τα ακούω βερεσέ. Ποιά θα ήταν η εναλλακτική του αν τον κλάνανε οι Ευρωπαίοι (όπως και έπραξαν), μπορείτε να μου πείτε;
Δεν αρνούμαι ότι ο ηγέτης μπορεί να αναδειχθεί κάτω από τελείως ιδιαίτερες περιστάσεις. Δεν αρνούμαι ότι μπορεί (δεν το πιστεύω καθόλου, αλλά ποιός ξέρει;), ως πρωθυπουργός (αν, και όποτε, και με όποιες συνθήκες γίνει) να δείξει άλλες ικανότητες. Με τη μικρή διαφορά, ότι τα πρωθυπουργικά καθήκοντα δεν είναι βάρδια. Απαιτούν μια προπαρασκευή, πολιτική κι επιτελική, αυτή ακριβώς που θα καθορίσει και την αντιπολιτευτική διαδρομή. Κι αυτή η διαδρομή θα θεμελιώσει ή θα υποθηκεύσει και την πρωθυπουργική θητεία. Θα προσδώσει στον ηγέτη την δέουσα αξιοπιστία προκειμένου να επιτελέσει έργο ή θα τον κάνει περίγελο (βλέπε “επανίδρυση”, “νοικοκύρεμα”, “σεμνά”, “ταπεινά”, “λεφτά υπάρχουν”) και ανίκανο να μοιράσει δυό γαιδάρων άχυρα ακόμα κι αν ποτέ το επιχειρήσει.
8 comments
Ο Σαμαράς θα γραφτεί με έντονα γράμματα στη νεοελληνική ιστορία επειδή θα θέσει εκτός πολιτικής τις τρεις πολιτικές οικογένειες δεινοσαύρων της χώρας μετά από 60 χρόνια.
1. Διαδέχθηκε τον ανηψιό Καραμανλή στη ΝΔ και τελείωσε μια και καλή με τους Καραμανλήδες
2. Νίκησε την κόρη Μητσοτάκη στη διαδοχή, την εξώθησε εκτός κόμματος και μετά την επικείμενη αποτυχία της θα τελειώσει με τους Μητσοτάκηδες. Απομεινάρι ο Κυριάκος που όμως εγκαίρως αποστασιοποιήθηκε από την οικογένεια και χαράσσει τη δική του πορεία εντός ΝΔ. Χωρίς ελπίδα όμως για μεγάλο πόστο.
3. Θα νικήσει τον εγγονό και υιό Παπανδρέου στις επόμενες εκλογές και θα τελειώσει μια και καλή και με τους Παπανδρέου
Η μοίρα του τον έφερε ή θα τον φέρει να δείχνει τη δική του πλάτη στα μούτρα του τελευταίου απογόνου των τριών οικογενειών.
Ελπίζω στα επόμενα 60 χρόνια να μην ξαναδούμε όχι απλώς Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες ή Παπανδρέου, αλλά να μη δούμε επανάληψη κανενός επωνύμου. Ούτε και Σαμαρά. Ένας φτάνει. Πώς έλεγε ο ΓΑΠ ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια. Ένας πολιτικός το πολύ από κάθε οικογένεια.
Δε σημαινει απαραίτητα ότι η εκλογή του Σαμαρά τον διαφοροποιεί και από την υπόλοιπη σαπίλα της Ν.Δ. ή αυτόματα τον χρίζει σωτήρα και ανιδιοτελή.
Κύριε Κοζανίτη είχαμε κάποτε μιά καλή συζήτηση περί Σαμαρά. Πέρασε κάμποσος χρόνος από τότε. Και πρέπει να σας πω ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το πως λειτούργησε ο χρόνος αυτός στις απόψεις μας. Εγώ δεν έχω κουράγιο ούτε να ασχοληθώ πλέον, εσείς δείχνετε ενθουσιασμένος από μιά ανούσια κατάληξη πολιτικών διαδρομών στην οποία (νομίζω πως) το ανάστημα του Σαμαρά δεν παίζει κανένα ρόλο.
Ομολογώ πως δεν έχω το κουράγιο να γράψω τι με απογοήτευσε απόλυτα – θα έπρεπε να γράφω πολύ ώρα, και αν έπρεπε να γίνω επιγραμματικός ίσως μου έπαιρνε και περισσότερη. Ισως εσείς όμως, να μπορείτε να σημειώσετε τι είναι αυτό που μετέτρεψε (και) τις δικές σας επιφυλάξεις σε τόσο ενθουσιώδη διάθεση.
Ισως χάνω κάτι σημαντικό.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Ὅ,τι καὶ νὰ λέει ὁ κύριος Σαμαρᾶς, φέρει τὸ στῖγμα ὅτι, μὲ τὸ κράτος στὰ πρόθυρα χρεωκοπίας καὶ καταστροφῆς, ἐκεῖνον τὸν ἀπασχολοῦσε πρωτίστως τὸ νὰ γίνει πρωθυπουργός. Ποντάρει στὸ ὅτι θὰ τὰ ξεχάσουμε. Μπορεῖ νὰ τὸ ξεχάσουν οἱ πολλοί, ἀλλὰ οι σκεπτόμεθα πατριωτικά, θὰ τὸ θυμόμαστε.
Γιάννη Μικρέ, που τον είδατε τον ενθουσιασμό; είστε νομίζω ο εξυπνότερος ανάμεσά μας. Εγώ μία επισήμανση έκανα ως παρατηρητής. Γεγονός ότι έδειξε την πλάτη του στον Καραμανλή και στην Μπακογιάννη. Πιθανότατη υπόθεση εργασίας ότι θα κάνει το ίδιο στον Παπανδρέου.
Αυτό δε σημαίνει ότι επιμένω να διατηρώ πράγματι ελπίδες στον Σαμαρά και ουδέποτε το έκρυψα. Όμως δεν διεφάνη από το ανωτέρω σχόλιό μου.
Γεώργιε, θα ήθελα να μου εξηγήσετε αυτό το «πρωτίστως τον απασχολούσε να γίνει πρωθυπουργός». Διότι εγώ την κρίσιμη στιγμή άλλη απασχόληση είδα. Πρώτον ήταν ο μόνος που προέβλεπε από το καλοκαίρι του 2010 την αποτυχία του Μνημονίου και σήμερα άπαντες συμφωνούν με αυτά που έλεγε εκείνος τότε (εννοώ την κυβέρνηση, τους ξένους και τον σοβαρό οικονομικό τύπο της Ευρώπης). Και δεύτερον, όταν κατέρρευσε ο ΓΑΠ το μόνο που ζήτησε ο Σαμαράς ήταν να μην είναι ο ίδιος ο ΓΑΠ πρωθυπουργός, αλλά και να καταργήσει 1-2 νόμους, πχ την ιθαγένεια. Ο ΓΑΠ το δέχτηκε για λίγες ώρες και επανήλθε με μακρά διάρκεια κοινής κυβέρνησης, την οποία δέχθηκε ο Σαμαράς. Κατόπιν ο ΓΑΠ άλλαξε γνώμη για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν στις περιφερειακές εκλογές. Εξηγήστε λοιπόν τι εννοείτε.
Προς όλους. Δείτε την εκπομπή του Παπαχελά με τον Λαζαρίδη για να πάρετε μία ιδέα της ποιότητας των ανθρώπων γύρω από τον Σαμαρά.
http://www.skai.gr/player/TV/?MMID=219695
Ὅταν καιγόταν ἡ χώρα, ὅταν ἀπεῖχε λίγες ὧρες ἀπὸ τὴν χρεωκοπία, ὁ Σαμαρᾶς προέβλεπε ὅτι τὸ Μνημόνιο θὰ ἀποτύχει. Χαρὰ στὴν πρόβλεψη ! Ἀξία θὰ εἶχε νὰ πρότεινε κάτι διαφορετικὸ τότε. Φυσικὰ δὲν τὸ πρότεινε διότι τίποτε ἄλλο δὲν μποροῦσε νὰ γίνει τότε. Ὀρθολογικῶς ἐπέλεξε νὰ σώσει, τοὐλάχιστον, τὸν ἑαυτό του καὶ τὸ κόμμα του. Ἐπειδὴ, λοιπόν προέβλεψε, μαζὶ μὲ πολλοὺς ὅτι «οἱ Μῆδοι, ἐπὶ τέλους θὰ διαβοῦνε» καὶ τὄβαλε στὰ πόδια, δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ‘πεῖ κανεὶς Ἕλληνα πατριώτη. Ἡ Ἑλληνικὴ στάση εἶναι ἄλλη. Ἀλλὰ καὶ τὴν προσωπική του ἱστορία πρόδωσε, ἀφοῦ δὲν εἶχε τὸ σθένος νὰ κρατήσει τὴν πατριωτικὴ στάση ποὺ κράτησε ἐνάντια στοὺς πολλοὺς τότε «φρονίμους» στὸ ζήτημα τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας.
Ἀλλὰ καὶ μετά, ἐξακολούθησε νὰ κλείνει τὸ μάτι στὸν «ἀγαπητὸ Θύμιο. τῶν ταξιτζήδων καὶ σὲ ὅλο τὸν ὑπόλοιπο κρατοδίαιτο συρφετὸ τοῦ νέου ἐγωισμοῦ, ἀντὶ νὰ ἀντιταχθεῖ σθεναρά, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει ἕνας πατριώτης.
Πᾶμε και στὴν πρόταση συγκυβερνήσεως. Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ Σαμαρᾶς τὴν διοχέτευσε στὸν τύπο γιὰ νὰ τὴν «κάψει». ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποδοχὴ χωρίς σχεδὸν ὅρους, ὅπως τὴν περιγράφετε, μαρτυρεῖ ὅτι ὅλη τὴν ἀντιμνημονιακὴ ρητορεία ὁ Σαμαρᾶς τὴν ἀνταλλάσσει μὲ μερίδιο στὴν ἐξουσία.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸν κύριο Λαζαρίδη, δὲν ἀποκλείω νὰ διαθέτει ἐγκέφαλο. Στὴν συγκεκριμένη συνέντευξη, ὅμως, μεριμνᾶ ἐπιμελῶς νὰ κρύψει αὐτὴν τὴν πιθανότητα στὴν ἀγωνία του νά στοιχηθεῖ στὴν κομματικὴ γραμμή. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο εἶναι κακὴ ἀπομίμηση τῶν χειροτέρων ὑποθηκῶν τοῦ Ἀνδρεοπαπανδρεϊκοῦ πασοκισμοῦ. Μπορεῖ νὰ σὲ φέρει στὴν ἐξουσία, ἀλλὰ ἐξασφαλίζει ὅτι ὅταν φθάσεις ἐκεῖ θὰ κάνεις ἀνοησίες χειρότερες ἀπὸ τοῦ ΠΑΣΟΚ. Καὶ βάφει καί τὸ μαλλί !
Το ένα εκ των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα και στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την μία δυναστεία των “κληρονομικώ δικαίω” ηγεμόνων, τώρα πανηγυρίζει επειδή προβλέπει την ανατροπή των δυναστειών (!!!). Τα επτά χρόνια, που έχουν παρέλθει από την προσδοκώμενη “επανίδρυση” και το “νοικοκύρεμα”, σε ορισμένους φαντάζουν ως αιώνες, που επιτρέπουν το θάψιμο των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σε προηγούμενη ανταλλαγή απόψεων είχα επακριβώς αναφέρει τι ανέμενα από τον κο Σαμαρά να πράξει, στο κόμμα του κατ’ αρχήν, και κυρίως να καλέσει τον “σιωπηλό πρίγκηπα” της Ραφήνας και την ακολουθία του να δώσουν λόγο για τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος πιθανόν έχει τις καλύτερες προθέσεις, αλλά δεν μπορεί και δεν θέλει να συγκρουστεί με στελέχη της παράταξής του, περιλαμβανομένου και του κου Αβραμόπουλου, που μονίμως εμφανίζεται δίπλα του. Η σημειολογία είναι προφανής, όπως και η εγγύηση της αποτυχίας. Το νέο κρασί δεν μπαίνει σε παλαιούς ασκούς.
Επιτέλους, ας συνειδητοποιήσουν οι πολιτευόμενοι ότι ο καιρός που η εξουσία στην Ελλάδα ήταν το ποθούμενο και η αφορμή της λαφυραγωγίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αυτή την στιγμή η εξουσία δεν είναι απλώς “καυτή πατάτα”, αλλά ωρολογιακή βόμβα, που έχει ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση. Για του λόγου το αληθές ο ίδιος ο λαλίστατος αντιπρόεδρος σχεδόν ικέτεψε τους βουλευτές του κόμματός του να ρίξουν την κυβέρνηση, προσπαθώντας μάταια να μεταθέσει τις αναντίρρητες ευθύνες στους εξ ορισμού ανεύθυνους. Έστω ότι ο κος Σαμαράς επιτυγχάνει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Το σκάφος δεν χρειάζεται πλέον απλώς συνετό κυβερνήτη, αλλά πρωτίστως πρέπει να επανέλθει σε λειτουργική κατάσταση, διότι αυτή την στιγμή όλα τα ζωτικά συστήματα έχουν καταρρεύσει. Οι επιλογές είναι δύο : ή θα επιβάλει την κρατική βούληση με κάθε μέσο και κόστος, ή θα επιδιώξει συνεργασία. Τη δεύτερη πιθανότητα την τορπιλίζει συνεχώς, άρα του απομένει μόνο η πρώτη. Η αιθεροβατούσα Αριστερά μπορεί να τρίβει με ικανοποίηση τα χέρια της για το πολυπόθητο χάος. Ο κος Σαμαράς έχει μία και μόνη επιλογή για να αποδείξει την δήθεν υπάρχουσα βούλησή του για ανατροπή του κατεστημένου και των δυναστειών : διάλυση της Ν.Δ., δημιουργία νέου φορέα με άφθαρτα πρόσωπα της επιλογής του και πλήρης αποδέσμευση από τα βαρίδια και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Αν είχε το θάρρος θα το είχε ήδη πράξει. Συνεπώς, όσοι ελπίζουν κάτι από αυτόν ας κρατάνε μικρό καλάθι.
Αγαπητέ Κοζανίτη, αποσύρω τα περί ενθουσιασμού, μπορεί να σας αδικώ πράγματι. Απλώς δεν θεωρώ ιδιαίτερη επιτυχία του Σαμαρά την επικράτηση επί του καταρρεύσαντος Καραμανλή ούτε επί της συμπαρασυρθείσας και συνενόχου κυρίας Μπακογιάννη.
Τόσο ο Παπανδρέου όσο και ο Σαμαράς, αμφότεροι λόγω ανεπαρκούς προσωπικότητας και ικανοτήτας, έκαναν τα μοιραία λάθη τους πολύ πριν ανέλθουν στην εξουσία:
Ο μεν πρώτος κοπροσκύλαγε στην αντιπολίτευση αντί να προετοιμάζεται καίτοι ήταν ηλίου φαεινότερο ότι θα κέρδιζε τις εκλογές. Και επιπλέον κατέβηκε σ’ αυτές με σημαία το “λεφτά υπάρχουν”. Δεν χρειάζομαι θεωρίες συνομωσίας: Η αγνή , παρθένα ανικανότητα είναι επαρκής εξήγηση των δύο αυτών καταστροφικών επιλογών.
Ο δεύτερος παραλαμβάνει ένα ενοχικό κόμμα με νωπή, βροντώδη εντολή από τη βάση του να αλλάξει τα πάντα. Είναι πανίσχυρος. Εχει (;) το άλλοθι της απουσίας του από το έγκλημα της πρόσφατης διακυβέρνησης. Δεν έχει το βαρύ καθήκον της λήψης κυβερνητικών αποφάσεων. Και τι κάνει; Παίζει τις κουμπάρες! Διατηρεί…, άντε να μη πω ποιούς διατηρεί γύρω του και τι ακριβώς ξύνουν αυτοί. Δεν έχω δεί την εκπομπή που αναφέρεστε, θα το κάνω. Αλλά να σας πω και μιά κουβέντα τώρα;
Εάν κάνω τόσο λάθος και οι άνθρωποι γύρω του είναι ικανοί τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα απ’ ότι φανταζόμουν…
Ας είναι. Βαριέμαι να τα ξαναλέω, η διαδρομή του είναι απογοητευτική, μια θλιβερή, λαϊκίστικη προχειράτζα. Χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει και κάτι δύσκολο μεταξύ μας. Γιατί τα περί “προβλέψεων” αποτυχίας του Μνημονίου (σιγά τ’ αυγά!) και τα περί της “σύγκρουσης με τους Ευρωπαίους” τα ακούω βερεσέ. Ποιά θα ήταν η εναλλακτική του αν τον κλάνανε οι Ευρωπαίοι (όπως και έπραξαν), μπορείτε να μου πείτε;
Δεν αρνούμαι ότι ο ηγέτης μπορεί να αναδειχθεί κάτω από τελείως ιδιαίτερες περιστάσεις. Δεν αρνούμαι ότι μπορεί (δεν το πιστεύω καθόλου, αλλά ποιός ξέρει;), ως πρωθυπουργός (αν, και όποτε, και με όποιες συνθήκες γίνει) να δείξει άλλες ικανότητες. Με τη μικρή διαφορά, ότι τα πρωθυπουργικά καθήκοντα δεν είναι βάρδια. Απαιτούν μια προπαρασκευή, πολιτική κι επιτελική, αυτή ακριβώς που θα καθορίσει και την αντιπολιτευτική διαδρομή. Κι αυτή η διαδρομή θα θεμελιώσει ή θα υποθηκεύσει και την πρωθυπουργική θητεία. Θα προσδώσει στον ηγέτη την δέουσα αξιοπιστία προκειμένου να επιτελέσει έργο ή θα τον κάνει περίγελο (βλέπε “επανίδρυση”, “νοικοκύρεμα”, “σεμνά”, “ταπεινά”, “λεφτά υπάρχουν”) και ανίκανο να μοιράσει δυό γαιδάρων άχυρα ακόμα κι αν ποτέ το επιχειρήσει.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός